Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Η κατά Θεόν και δαιμονιώδης λύπη



  «Οι επιπλήξεις, οι οποίες οδηγούν τον άνθρωπο σε απομόνωση και απογοήτευση, όλα τα κτυπήματα της συνειδήσεώς μας κατά της ζωής μας, κατά της αμαρτίας μας, στην πραγματικότητα είναι δαιμονιώδη, διότι «η κατά Θεόν λύπη ουκ επιτίθεται τω ανθρώπω», δεν τον επιπλήττει, δεν τον κτυπάει, δεν τον κατακεραυνώνει, δεν τον πετάει στην κόλαση. Του δίνει παρηγοριά, θάρρος, ειρήνη, κουράγιο, ανάνηψη. Του λέγει, «μη φοβού, δεύρο, πάλιν», άρχισε πάλι από την αρχή. Δεν ασχολείται με την πτώση, αλλά την ξεχνάει και προτρέπει την ψυχή να πορευθεί και πάλιν προς τον Χριστό. Διότι γνωρίζει ότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος και δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, παρά μόνον να αμαρτάνει, γι’ αυτό και τον ενδυναμώνει.
            Το σατανικό πνεύμα της λύπης προκαλεί στον άνθρωπο άγχος, αγωνία, στενοχώρια, κατάθλιψη και πέσιμο στα ίδια αμαρτήματα. Η δαιμονιώδης λύπη είναι αποτέλεσμα και ένδειξη αμετανοησίας, φρικτού εγωισμού, δαιμονίου που κρύβεται μέσα μας. Αντίθετα, η κατά Θεόν λύπη έρχεται σαν δροσιά, σαν συντροφιά, σαν ένα χαμόγελο, σαν μια ξεκούραση μέσα στη ζωή μας, μας δίνει δύναμη, χαρά, κουράγιο. Νοιώθουμε σαν να μην κάναμε τίποτε, σαν να αρχίζουμε τώρα την ζωή μας. Γι’ αυτό  λέγει: Πρόσεξε, μην παραδίδεσαι στην ήττα της λύπης. Αφήσου μόνον στην κατά Θεόν πνευματική λύπη, τουτέστιν στην πανήγυρη της καρδιάς η οποία ευφραίνεται για την μετάνοια και την θεία ζωή».

ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ-Αββά Ησαία, Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

"Μη χωρίζεσθε από τον Χριστό και την Εκκλησίαν..."



 
            «Από τον Χριστόν μη χωρίζεσθε και από την Εκκλησίαν Ακούτε τον ιερέα οπού σημαίνει; Ευθύς να σηκώνεσθε, να νίπτεσθε, και να πηγαίνετε εις την Εκκλησίαν, να ακούτε την ακολουθίαν με προσοχήν. Ομοίως και την θείαν Λειτουργίαν. Και να ερμηνεύετε τα απιδιά σας, όσον και δύνασθε, να μη αμαρτάνουσιν, να πηγαίνουν εις την εκκλησίαν, να ευλογούνται, δια να ζήσουν και να προκόψουν.
            Και όποιος αδελφός, αδελφοί μου, ακούση το σήμαντρον και οκνεύει να πηγαίνη εις την εκκλησίαν, θέλει πνιγεί από τις αμαρτίες, καθώς επνίγησαν και εις τον κατακλυσμόν.  Ακόμη μάθετε, αδελφοί μου, ο Νώε, αφού έκαμε την κιβωτόν και εμαζώχθηκαν όλα τα ζώα μέσα, το ταχύ άνοιγεν την κιβωτόν και πήγαιναν και έβοσκαν, και το εσπέρας βαρούσε το σήμαντρον και όλα εμαζώνονταν εις την κιβωτόν και από τότε εβγήκεν ο σήμαντρος και σημαίνουσιν οι ιερείς. Ο σήμαντρος σημαίνει σημαίαν των ανθρώπων, ο ιερεύς κήρυκας της κιβωτού, κιβωτός είναι η αγία Εκκλησία μας, και όσοι αδελφοί σέβουν μέσα εις την Εκκλησίαν, θέλουν συγχωρηθούν τα αμαρτήματά τους, και δεν θέλουν πνιγούν από τα σφάλματά τους.
            Η αγία Εκκλησία είναι ωσάν η μάνα. Όταν σφάλλει ο υιός της, τον μαλώνει, και πάλιν τον συμπαθά.΄Η αγία μας Εκκλησία είναι μία πηγή, και ποτίζει όλους τους διψασμένους και πρέπει κάθε ημέραν να λειτουργούν οι ιερείς, δια να ευλογεί ο Χριστός τους ανθρώπους και να φυλάγειν την χώραν από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, δια να ευλογήσει ο Θεός την χώραν σας, τα χωράφια σας, τα αμπέλια σας, τον τόπον σας και όλα τα έργα των χειρών  σας».

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

"...σαν να κλείνεται ο ουρανός..."





"Η οδός του χριστιανού σε γενικές γραμμές είναι τέτοιας λογής.
Στην αρχή ο άνθρωπος προσελκύεται από το Θεό με τη δωρεά τής χάρης, κι όταν έχει πια προσελκυσθεί, τότε αρχίζει μακρά περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται η ελευθερία του ανθρώπου και η εμπιστοσύνη του στο Θεό, και δοκιμάζεται «σκληρά».
Στην αρχή οι αιτήσεις προς το Θεό, μικρές και μεγάλες, ακόμη και οι παρακλήσεις πού μόλις εκφράζονται, εκπληρώνονται συνήθως με γρήγορο και θαυμαστό τρόπο από το Θεό.
Όταν όμως έλθει η περίοδος της δοκιμασίας, τότε όλα αλλάζουν και σαν να κλείνεται ο ουρανός και να γίνεται κουφός σ'όλες τις δεήσεις."


π . Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Η ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου




ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Ανακοινώνεται ότι κάθε Τετάρτη εσπέρας στον Ιερό Ναό μας τελείται η κατανυκτική Ακολουθία του ΜΙΚΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ, ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ και της Ιεράς ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ κατά περίπτωση.
Στο τέλος της ι. Ακολουθίας γίνεται ολιγόλεπτη ομιλία πνευματικής οικοδομής.

Διάρκεια Ακολουθίας: 7-8 μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

«Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις»





"Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις».
-        - Γιατί το λέτε αυτό, παπα-Σίμωνα; Τόσο χρήσιμος είναι ο γέρος; Δεν βλέπετε που τόσα χρόνια σας στέλνουν στο γηροκομείο; Τον  ρώτησα.
-       - Α! Δεν ξεύρεις; Ήταν μια φορά ένας άρχοντας και κάλεσε τους συμβούλους του, νέους και γέρους, και τους είπε: «Θέλω να μου πείτε τι ώρα βγαίνει ο ήλιος το πρωί». Μαζεύτηκαν όλοι και κοίταζαν την Ανατολή. Ένας γέρος όμως κοίταζε τη Δύση. Οι άλλοι τον κορόιδευαν. Κάποια στιγμή λέγει ο γέρος που κοίταζε τη Δύση: «Βγήκε ο ήλιος». Οι άλλοι δεν βλέπανε τον ήλιο, αλλά εκείνος είδε την ανταύγεια που φαίνεται στη Δύση, καθώς ανατέλλει και πριν ακόμη φανεί ο ήλιος. Κατάλαβες; Ο Γέρος ήξευρε περισσότερα λόγω της πείρας του. Άρα οι νεώτεροι να ακούτε και μας τους μεγαλύτερους.
Αυτή η τάξη υπάρχει βέβαια στην Εκκλησία και στην παράδοσή μας. Συχνά κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, ακούμε «Είπεν ο Κύριος…», στο Γεροντικό διαβάζουμε «Είπε Γέρων…», στην καθημερινότητα επαναλαμβάνουμε το «Οι παλαιότεροι λέγανε…» και οι τεχνίτες πολλές φορές λένε «Ο μάστορας είπε…».
Η γνώση λοιπόν είναι και μετάδοση πείρας από γενεάς εις γενεάν διά της προφορικής ή γραπτής παραδόσεως…
Όταν ήλθαμε στο Άγιον Όρος βρήκαμε μόνο γέρους κατά την ηλικία, αλλά και Γέροντες στο φρόνημα, φτιαγμένους από τη ζωή. Όλοι τους είχανε κάτι να μας πουν, κάτι να μας διδάξουν πρακτικά, κάτι να μας εμπνεύσουν. Αυτοί ήταν για μας η παράδοσή της καλογερικής ζωντανή, εφαρμοσμένη, και εμείς ήμασταν γι’αυτούς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Γι’αυτό καθώς έφευγαν ένας-ένας, νιώθαμε την έλλειψή τους. Παρηγορούμασταν όμως, όσο ακόμη κάποιος έμενε πιο πίσω."

Πηγή: «Σιμωνοπετρίτες πατέρες που βρήκαμε και αγαπήσαμε», εκδ. Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος 2013

Η Εγκυκάδα θρηνεί την απώλεια του πνευματικού της πατέρα



26 Οκτωβρίου, εορτή Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλύτη, εκοιμήθη ο Πρωτ. Δημήτριος Αθανασόπουλος, εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Ανδρέου Εγλυκάδας.



            Μετά από μακροχρόνια περιπέτεια με την υγεία του το Σάββατο το βράδυ εκοιμήθη και αναπαύτηκε ο ευλαβής και ενάρετος πρωτ. Δημήτριος Αθανασόπουλος, εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Ανδρέου Εγλυκάδας Πατρών.

            Της εξοδίου ακολουθίας η οποία έγινε το Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, από τον Ι. Ν. της Ενορίας του, προέστη ο Σεβ. Μητροπολίτης Πατρών κ. κ.     ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ με τη συμμετοχή πλειάδας κληρικών και πλήθος λαού πολύ.

            Οι ενορίτες της Εγλυκάδας από νωρίς έσπευσαν ν’ ασπασθούν το λείψανο του και ν’ αποχαιρετίσουν τον επί τέσσαρες δεκαετίες ακάματο πνευματικό τους πατέρα π. Δημήτριο Αθανασόπουλο.

            Όσα κι αν αναφέρει κανείς για τη ζωή και την πολιτεία του παπά-Δημήτρη είναι λίγα και λειψά και τον αδικούν. Τα λόγια ίσως περιττεύουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις, γιατί ομιλούν εύγλωττα τα έργα και η αποδοχή του ευσεβούς λαού που τον περιέβαλλε με στοργή και λατρεία.

            Μπορεί να είναι πτωχά και λιτά τα λόγια μας, όμως δεν μπορούμε και να μην αρθρώσουμε έναν καρδιακό λόγο εμείς που τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε και τον αγαπήσαμε ως ένα άψογο αδελφό και συλλειτουργό. Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε και να ομολογήσουμε τη μεγάλη πνευματική και ποιμαντική κληρονομιά που  εγκατέλειπε σε μας τους συμπρεσβυτέρους του.

            Ήταν ο κληρικός-φως πάνω στο λυχνοστάτη- όπως τον χαρακτήρισε εύστοχα ο Σεβ. Μητροπολίτης μας, που φώτιζε με όλη την πολύπλευρη προσωπικότητά του και άφησε ως κληρονομία την εργατικότητά του, την ταπείνωση, την αγάπη, την προσήλωση, και την αυταπάρνησή του στην ιερατική του διακονία και στις αξίες  της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας.

            Το έργο που κατέλειπε ο αείμνηστος παπά-Δημήτρης είναι αξιόλογο, σημαντικό και πρωτοποριακό για τα δεδομένα της τοπικής μας Εκκλησίας. Πρώτα – πρώτα αναδείχθηκε ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης αφού ο Θεός χάρισε σ’ αυτόν και την ηρωική πρεσβυτέρα του, η οποία κι αυτή σηκώνει το δικό της σταυρό, ένδεκα παιδιά, εκ των οποίων τα τέσσερα είναι εκλεκτοί κληρικοί, αντάξιοι του αξίου πατέρα τους, και μία μοναχή. Τα δε υπόλοιπα τέκνα του είναι τίμιοι οικογενειάρχες, κοινωνικά χρήσιμοι που απολαμβάνουν το σεβασμό και την αγάπη της πατραϊκής κοινωνίας.

            Το ενοριακό του έργο, όπως αναφέραμε, είναι αξιόλογο και  πλούσιο σε όλα τα επίπεδα, επαινετό και άξιο μίμησης για τα ενοριακά δρώμενα. Οι ενοριακές του πρωτοβουλίες γεμάτες έμπνευση, φωτισμό και μεθοδικότητα. Η όλη ενοριακή αυτή εργασία δείχνει να φλέγεται από τον ιερό πόθο και την αγάπη του για την Εκκλησία και την ενορία που του εμπιστεύθηκε ο Θεός και η Εκκλησία. «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγε με» αρμόζει άριστα στον ταπεινό ιερέα –λειτουργό του Θεού.

            Άνθρωπος καλοσυνάτος, ταπεινός, άνθρωπος της υπομονής, της πραότητας,  φιλόξενος γεμάτος αγάπη προς όλους, όπως λέγει ο απ. Παύλος:  «Εν απλότητι καρδίας, φοβούμενος τον Θεό». Όλοι ήταν καλοί γι’ αυτόν, γιατί έτσι τα έβλεπαν τα μάτια του και έτσι τα αισθάνονταν η καρδιά του. Ήταν καλός ο ίδιος και γινόταν αφορμή να προβάλλεται η καλοσύνη του προς όλους. Ήταν ο ταπεινός ιερέας της ορθοδοξίας  ποτέ δεν καυχήθηκε για τίποτε, γιατί ό, τι είχε το απέδιδε στο Θεό και Αυτόν ευχαριστούσε. Είχε πίστη δι’ έργων ενεργουμένη.

            Τι δε να πούμε για την Ιώβεια υπομονή του στη διάρκεια της οδυνηρής ασθένειάς του; Η περιπέτειά του μεταφράζονταν σε δοξολογία προς τον Θεό, σε ιλαρό μειδίαμα, σε υπερνίκηση του πόνου μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής του, γιατί ενώ πονούσε αφόρητα, αυτός συνέχιζε την ιερατική του διακονία έως εσχάτων. Έπεσε όρθιος επί των επάλξεων , γιατί μέσα του έκρυβε μία ανδρεία ψυχή. Την ψυχή του Ορθόδοξου Έλληνα κληρικού που γνωρίζει την αποστολή του.

            Γι’ αυτό και το ποίμνιό του, και όχι μόνον, τον αγαπούσε ή μάλλον τον λάτρευε και του εξέφραζε την αγάπη του με πολλούς τρόπους. Τον τίμησε όμως και η ποιμένουσα Εκκλησία η οποία αναγνωρίζοντας την προσφορά του τον περιέβαλε με τιμητικές  διακρίσεις προβάλλοντάς τον ως άξιο ποιμένα  όχι μόνο στην στενή ενοριακή του διακονία, αλλά και στην  Εκκλησία γενικότερα.

            Αυτή ακριβώς η αγάπη και ο σεβασμός στο πρόσωπό του πάντας ημάς συνήγαγε στον Ι. Ν. Αγ. Ανδρέα Εγκυκάδας όπου όλοι μαζί, κλήρος και λαός σπεύσαμε με οδύνη ψυχής να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού παπά- Δημήτρη, και να τον κατευοδώσουμε στην τελευταία επί γης κατοικία , γιατί απ’ εδώ και πέρα ως ουρανοπολίτης θα συνεχίσει την ουράνια λειτουργία στο υπερουράνιο θυσιαστήριο.

            Στον σεβάσμιο λευίτη, τον καταξιωμένο ιερωμένο, τον αληθινό ποιμένα του Θεού, τον άξιο και ταλαντούχο κοινωνικό εργάτη, τον ευλαβέστατο λειτουργό, τον υπέροχο άνθρωπο και καλό παπά ας είναι αιωνία η μνήμη.



Ας έχουμε την ευχή του.



Πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας
                                                                       

Εθνική μνήμη κατά εθνικής αμνησίας



Το 1940 το «ήρεμον θάρρος» ενός λαού, που γνώριζε να θυμάται, Το βεβαίωναν οι εχθροί και οι φίλοι. Εν ώρα καταιγισμού της βίας των ισχυρών-μεγάλων και μικρών- ουδέποτε λαός επέδειξε τόσο ήρεμο θάρρος, τέτοια αδαμάντινη απόφαση θυσίας, αντίδραση μέχρις εσχάτων, ακόμα και όταν αντιμετώπιζε τα βασανιστήρια των κρατητηρίων της οδού Μέρλιν, τη φρίκη της γενοκτονίας των Καλαβρύτων και των Διστόμων.

      Τότε, 1940-45, σφαγή- πείνα-δίψα, ο εξευτελισμός των ευρωπαϊκών αξιών ενός άθεου πολιτισμού μπρος στα μάτια των σκελετωμένων παιδιών του λαού αυτού, που του στερούσε το δικαίωμα σε μία φέτα ψωμί, ένα σπυρί σιτάρι τους τόπου τους. Τα χεράκια που απλώνονταν προς τα ψιχία ζωής, έσπαζαν πάνω στα σιδερένια γόνατα των «υπερανθρώπων» του Νίτσε.

   Σήμερα δεν αντιμισούμε, δεν εχθρευόμαστε στους απογόνους, αναγνωρίζουμε και τιμούμε τις εξαιρέσεις. Απλώς χρειάζεται σε μας, τον μικρό πανάρχαιο λαό ανάμεσα Ανατολής και Δύσης, να θυμάστε το παρελθόν μας για να βαδίζουμε ζωντανοί στο παρόν και στο μέλλον μας.

    Σήμερα βέβαια, για μας αυτή η επέτειος, την επαύριον μιας μακράς περιόδου εθνικής αμνησίας, απαιτεί εθνικό σκληρό αυτοέλεγχο κα αναγνώριση του ότι «ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν, ουδέ συνετηρήσαμεν…».

   Η ορθόδοξη Εκκλησία μας, ντυμένη τον πορφυρό χιτώνα των αιμάτων των παλαιών, των νέων και των σημερινών μαρτύρων της, περιμένει την προσωπική επιστροφή μας. Αυτήν την Εκκλησία, που υπήρξε για μας εθνοσώτειρα και για τους φίλους και τους εχθρούς μας ευεργετική και φιλάνθρωπη, δεν είμαστε αποφασισμένοι να την προδώσουμε στις υποδείξεις των διαφόρων «State Department», ισοπεδώνοντάς την με τους ανθρώπινους θρησκευτικούς μύθους, που μας κατακλύζουν.

      Έλληνες του σήμερα, μνημονεύετε ότι η πινακοθήκη των εθνικών αγώνων και αγωνιών μας βεβαιώνει ότι «έστι Δίκης οφθαλμός», «έστι Υπέρμαχος Στρατηγός», «έστι δυνατόν το εν ανθρώποις αδύνατον». Ο λόγος είναι αληθινός: «Θνητά τα παθήματα αθάνατον το έθνος».



Πηγή: Περιοδικό «Η Δράση μας» τ. 512,  Πανηγυρικός του Σπ. Μαρινάτου σε επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

"Τὴν ἁγίαν Σου Σκέπην καὶ θαυμαστήν..."




Από τον Όρθρο της εορτής 
Τὴν Σκέπην σου Ἁγνή, τὴν ἁγίαν ὑμνοῦμεν, τὴν σκέπουσαν ἡμᾶς, ἐν παντὶ καὶ φρουροῦσαν, οὓς κλῆρόν σου ἀνέδειξας, καὶ μερίδα ἀπόλεκτον, ἀγαθότητι, καὶ μητρικῇ σuμπαθείᾳ. Ἀλλὰ Δέσποινα, καὶ ἐν μελλούσῃ ἀνάγκῃ, ἡμᾶς διαφύλαττε.



      Τὴν ἁγίαν Σου Σκέπην καὶ θαυμαστήν, ἣν ἐτύπου νεφέλη ἡ νομική, ἁπλοῦσα ἐκάστοτε, περιβάλλεις τὸ Ἔθνος σου, προσατενίζον Κόρη, τῇ σῇ ἀγαθότητι, καὶ τὴν βοήθειάν σου ἀεὶ ἐκδεχόμενον, ἣν δίδου Θεοτόκε, καὶ ἐχθρῶν τὴν μανίαν, ἀπότρεπε πάντοτε, ἀφ’ ἡμῶν τῶν ὑμνούντων σου, τῶν θαυμάτων τὸ μέγεθος, πρεσβεύουσα τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων δοῦναι ἡμῖν ἄφεσιν, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν πάμφωτον Σκέπην σου.



"Οι νίκες στηρίζονται σε ΟΧΙ ηρωισμού!"





"Χωρίς αμφιβολία, κάτι πρέπει να γίνει. Την πορεία μας την δείχνει η σημερινή μέρα. Είναι μονόδρομος. Η χώρα μας την ιστορία της την έγραψε στο παρελθόν με ένα ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, με ένα ηρωικό ΟΧΙ, που τα είπανε κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή.



Όταν έφτασαν οι πρόγονοί μας να τρώνε ποντίκια και γέμισαν με αρρώστιες, τότε έκαναν την έξοδό τους στο Μεσολόγγι και όταν η κατοχή χτυπούσε την πόρτα της πατρίδας μας το 1941, δυό νέοι ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας τόλμησαν να κατεβάσουν τη Γερμανική σημαία από τον βράχο της Ακρόπολης. Τέτοια πρότυπα κρύβει στα σπλάγχνα του ο λαός μας.



Τέτοια γονίδια έχει η ταυτότητά μας. Θέλουμε πολιτικούς που να πούνε ΟΧΙ στην Τρόικα και να δείξουν τι σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε όλο τον κόσμο. Θέλουμε οδηγούς σε μία έξοδο ελεύθερων πολιορκημένων για να κατεβάσουμε κάθε ξενική σημαία από την Ακρόπολη της ιστορίας, του τόπου και του πολιτισμού μας. Αν δεν βρεθούν ηγέτες με ηρωικά χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τον ιδρώτα μας, δώσαμε και το δάκρυ μας. Δεν θα δώσουμε όμως καμιά σταγόνα από το αίμα μας.

Αυτό πρέπει να βρεθεί αυτός που θα το πει σε όλον τον κόσμο. Γιατί εκεί φτάσαμε. Μόνο το αίμα μας έμεινε. Θα μας πούνε ότι, αν τολμήσουμε έτσι, θα έρθουν τα χειρότερα. Δεν υπάρχουν πλέον χειρότερα. Υπάρχει η ευκαιρία του ηρωισμού. Το ΟΧΙ και το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δεν τα ακουλούθησε μια φαινομενική ήττα• τα διαδέχθηκε η δόξα.



Το ΟΧΙ του 1940 δεν είχε καμία λογική, είχε όμως εξυπνάδα και αξιοπρέπεια. Τώρα το ΟΧΙ έχει τη σοφία του αυτονόητου και τη σαφήνεια της μοναδικής λύσης. Οι νίκες δεν στηρίζονται σε ΝΑΙ συμβιβασμού. Στηρίζονται σε ΟΧΙ ηρωισμού."

Απόσπασμα από το μήνυμα του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου, Οκτώβριος 2013

Περίμενε, σε λίγο γλυκοχαράζει...





Από τον λεβέντη δάσκαλο της γειτονιάς μας 


Ομιλία του προϊσταμένου του Δημοτικού Σχολείου Φλομοχωρίου-Κότρωνα Μάνης, Νικολάου Π. Άντωνόπουλου, γιά τόν εορτασμό του «’Έπους του ’40» (Φλομοχώρι, 28 Όκτ. 2012).
Ένα κείμενο Από ένα γνήσιο λειτουργό τής Παιδείας, άπό τούς ελάχιστους πού άπέμειναν καί άποτελούν καμάρι, ελπίδα καί στήριγμα τής Πατρίδας μας:



"Όμως σ’ αύτό τό σημείο θά μου επιτρέψετε νά σάς διηγηθώ μιά μικρή ιστορία, την όποια διασώζει ένας Πλωτάρχης του πολεμικού Ναυτικού έ.ά., ο κος Δημήτριος Ντούλιας («Ναυτική Ελλάδα», τεύχ. Όκτ. 2011). Λέγει ό ίδιος ότι τό 1952 παρακολουθούσε τήν ύποστολή τής σημαίας πού γινόταν άπό αγημα στό τότε κτίριο του Υπουργείου Ναυτικού, πού βρισκόταν στήν ‘Οδό Κλαυθμώνος (στην Αθήνα). Ας σημειώσουμε ότι τότε, όταν γινόταν έπαρση καί ύποστολή σημαίας, τά πάντα νέκρωναν καί οί περαστικοί στέκονταν σέ στάση προσοχής. Στό τέλος τής μικρής εκείνης τελετής παρακολουθεί έναν άξιωματικό νά πλησιάζει έκνευρισμένος στόν πάγκο ένός πλανόδιου καστανά καί νά τόν ρωτά γιατί δέν σηκώθηκε όρθιος. Ό καστανάς πρός στιγμήν έμεινε βουβός καί άμίλητος καί μετά άπό λίγο τοϋ είπε: «Πώς νά σηκωθώ, κύριε άξιωματικέ; Τής τά έδωσα καί τά δύο». Καί σηκώνοντας τά μπατζάκια τοϋ παντελονιού του, φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω άπό τά γόνατα. Ω, θυσίας σύμβολο!

Σβήνω τή μηχανή τού χρόνου κι έρχομαι στό σήμερα. Ξεφυλλίζω μιά άθηναϊκή εφημερίδα τής περασμένης εβδομάδας καί διαβάζω: «Τούρκικο πλοίο κάνει θαλάσσιες βόλτες άπό την Εύβοια ώς τήν Κρήτη». ’Ανοίγω τήν τηλεόραση, άκούω στίς ειδήσεις: «Οί άνεργοι στήν ‘Ελλάδα ξεπερνούν τούς 1.200.000». Ανοίγω τό ραδιόφωνο καί άκούω: «2.000 Ελληνες αύτοκτόνησαν άπό τήν άρχή τής κρίσης». Δηλαδή τά έγγόνια καί τά δισέγγονα τών άγωνιστών τού ’40 είναι άνεργα καί κάποια μάλιστα φτάνουν στό άπονενοημένο σημείο νά αύτοκτονοΰν. Θεός φυλάξοι!

’Εάν σήμερα είχαμε στό κέντρο τής Πλατείας μας τόν καστανά, έχω βέβαια τήν πεποίθηση πώς δέν θά σιωποΰσε, ούτε θά καθόταν νά δείξει τά κομμένα πόδια του, άλλά θά φώναζε, θά ώρυόταν καί σάν άλλος προφήτης ‘Ησαίας θά έλεγε: «Ούαί τέκνα άποστάται!» (Ήσ. Λ’ 1).

Σέ βλέπω ταπεινωμένη καί σέ ονομάζω Ελλάδα.
Σε βλέπω κλαίουσα καί σέ ονομάζω Ελλάδα.
Σέ βλέπω άδύναμη καί σέ ονομάζω Ελλάδα.

Καί σού λέω, κάνε ύπομονή, δείξε καρτερία, εσύ γνωρίζεις άπό αυτά. 400 χρόνια ήσουν σκλαβωμένη, γεύτηκες Μικρασιάτικες καταστροφές, βρέθηκες ύπό τριπλή γερμανική, ιταλική καί βουλγαρική κατοχή, έχεις άκόμη παιδιά ύπόδουλα στήν κατεχόμενη Κύπρο. Περίμενε σέ λίγο γλυκοχαράζει

Ζήτω τό έπος του ’40!
Ζήτω ή λεβεντογέννα Μάνη τού Δαβάκη!
Ζήτω τό ’Έθνος τών Ελλήνων! "



Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Οκτωβρίου 2013

Η λιτάνευση του λειψάνου του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη

Ευχαριστήρια



 
          Για τις εγκάρδιες εορταστικές ευχές σας για την ονομαστική μου εορτή, 20-10- 2013, αντεύχομαι εκ μέσης καρδίας και τα δικά σας έτη να είναι θεοφιλή και ευφρόσυνα και ο όσιος Γεράσιμος να σκέπει και να χαριτώνει πάντας του φιλογερασίμους.



          Έρρωσθε και εύχεσθε.



      Με ευχαριστιακή αγάπη και εκτίμηση προς όλους τους συμπαθείς και εκλεκτούς επισκέπτες της Ενοριακής ιστοσελίδας  μας.



Πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας


Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο : 8, 41-56





ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΔΕΟΣ



            Εν ολίγοις



            Η σημερινή ευαγγελική διήγηση περιγράφει δυο θαύματα του Χριστού: τη θεραπεία της αιμορροούσης, που για δώδεκα χρόνια μαστιζόταν από την αρρώστια της, και την ανάσταση της κόρης του Ιάειρου. Πρόκειται για δύο θαυμαστά γεγονότα που αποκαλύπτουν, ότι ο Χριστός είναι κύριος της ζωής και του θανάτου, ενώ συγχρόνως φαίνεται ότι η πίστη και η προσέγγιση του Χριστού με δέος και σεβασμό εκ μέρους της αιμορρούσας προσελκύει τη θεραπευτική ενέργεια και το έλεος του Θεού.

            Μία ταλαιπωρημένη γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία πλησιάζει το Χριστό με πίστη, αλλά δεν έχει το θάρρος και την παρουσία  να ζητήσει τη βοήθεια του. Συναισθάνεται ότι είναι μία ασήμαντη γυναίκα και δεν θέλει να τον απασχολήσει με το προσωπικό της πρόβλημα.

            Νοιώθει όμως και απογοητευμένη, γιατί για μεγάλο χρονικό διάστημα και ενώ έχει ξοδέψει πολλά χρήματα στους γιατρούς δεν κατάφερε τίποτα. Γι’ αυτό και στηρίζει την ελπίδα της στο Χριστό. Έτσι «προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού». Αγγίζει την άκρη του ενδύματος του και αυτή η εσωτερική, μυστική προσδοκία της γίνεται πραγματικότητα. Και ενώ ένα μεγάλο ανθρώπινο κύμα συνέθλιβε τον Ιησού αυτή έρχεται όπισθεν για να αγγίξει το ιμάτιο του Χριστού. Αυτή ακριβώς η λέξη «όπισθεν» φανερώνει την προσπάθεια  και κυρίως το σεβασμό και το δέος. Ήταν μία άρρωστη γυναίκα και έσκυψε μέσα στο πλήθος την στιγμή που περπατούσε  για να αγγίξει το κράσπεδο του ιματίου του. Αναρωτιέται κανείς γιατί; Ακριβώς γιατί δεν ένοιωθε τον εαυτό της άξιο να κάνει κάτι διαφορετικό, όπως να παρουσιασθεί μπροστά στο Χριστό, να του μιλήσει, να τον παρακαλέσει, να τον ικετεύσει. Αυτή όμως άγγιξε τον Χριστό με αυτό τον τρόπο και παρόλο που δεν είχε κάνει κανένα διάλογο, βλέπουμε ν’ αναπτύσσεται μία επικοινωνία. Και ο διάλογος αυτός είναι μυστικός. Πραγματοποιήθηκε μέσα στο χώρο της καρδιάς  που φωτιζόταν από την πίστη. Αυτός ακριβώς ο εσωτερικός διάλογος της πίστεως οδήγησε την αιμορρούσα ν’ ακουμπήσει το ιμάτιο του Χριστού. Έτσι έκανε αισθητή την παρουσία της στο Χριστό, σε σημείο που ν’ αναγκασθεί ο Κύριος να πει: «τις ο αψάμενος μου ;». Και ο Ιησούς επιμένει: «τις μου ήψατο;». Όχι πολλοί, αλλά ένας, γιατί όπως είπε σε λίγο: «εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσα απ’ εμού».

            Κι’ ερχόμαστε στη σύγχρονη πραγματικότητα. Αν ό Χριστός σήμερα έστρεφε το βλέμμα του επάνω μας θα συναντούσε κάποιον που θα τον άγγιζε με το δέος και το σεβασμό που τον άγγιξε η αιμορροούσα; Δυστυχώς διαπιστώνουμε, ότι η θρησκευτικότητα  μας έχει απογυμνωθεί από θρησκευτικό δέος. Και αυτό σημαίνει, ότι έχουμε εξοικειωθεί επικίνδυνα με τα πράγματα του Θεού. Οι περισσότεροι από μας καταπιανόμαστε και είτε λέμε είτε γράφουμε για σπουδαία και υψηλά πράγματα.  Και ενώ θα έπρεπε κανονικά να μας διαπερνά ρίγος, τα αναφέρουμε με τον πιο ρηχό και επιπόλαιο τρόπο. Ακόμη κι εμείς οι εκκλησιαστικοί είμαστε πολλές φορές απογυμνωμένοι από το απαραίτητο εκκλησιαστικό δέος, και δεν συγκλονιζόμαστε, όταν η γλώσσα μας εκφέρει λόγο Θεού, που μπορεί να σώσει μία ψυχή από τον θάνατο.

            Και σήμερα πλήθη πιστών συρρέουν πίσω από το Χριστό και  πιθανώς να τον ακουμπάνε ωθούμενοι από  τα κύματα του όχλου και να τον συνθλίβουν, αλλά δυστυχώς να μην έχουν καμία ουσιαστική επαφή μαζί του. Χάνουμε  την αίσθηση της μεγαλοσύνης του Χριστού και της δικής μας μηδαμινότητας. Γι ’αυτό είμαστε τόσο ψυχροί και ανίκανοι να θερμάνουμε τη καρδιά μας.

            Για ν’ αποκτήσουμε όμως αυτό το δέος και το σεβασμό πρέπει να έχουμε ταπεινό φρόνημα και ν’ απογυμνωθούμε  από τις όποιες μεγαλόφρονες αντιλήψεις που έχουμε για τον εαυτό μας. Να ελευθερωθούμε από την αυτάρκεια και την αλαζονεία  μας και να μιμηθούμε την συμπεριφορά των πιστών ανθρώπων, αυτών των διαδόχων της αιμορροούσας γυναίκας. Τα πρόσωπα αυτά μπορούν να μας διδάξουν πως προσεγγίζουμε σωστά, αληθινά και με δέος το Θεό με το βάθος της υπάρξεως μας κι όχι με την επιφάνεια του λογικού μας.

            Στο σημείο αυτό  θα μας βοηθήσει η γόνιμη  σιωπή και περισυλλογή, η σιωπηρή ενατένηση του μυστηρίου του Θεού. Και μία διευκρίνηση: Όταν μιλάμε για θρησκευτικό δέος δεν εννοούμε το σκοτεινό και άχαρο ύφος, που συγγενεύει με τη φαρισαϊκή θρησκευτική νοοτροπία, αλλά το γνήσιο φόβο, το σεμνό και εσωτερικό δέος και σεβασμό. Με τέτοια άδολη ματιά χρειάζεται ν’ ατενίζουμε το Χριστό και την εκκλησιαστική μας ζωή. Διότι το ευλαβικό δέος εναι η μήτρα όπου αναπτύσσεται μία προσωπική πίστη ικανή ν’ αποσπάσει τη δύναμη και το έλεος του Θεού.



Καλή Κυριακή



π. γ. στ.

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Φθινοπωρινή Αρκαδία



Άποψη Βυτίνας






Δασάκι Βυτίνας


Χαρά και Χάρις




Χαίρομαι τον ουρανό με όποιο χρώμα!
Ακόμα και τα σύννεφα τα άγρια

που βάλθηκαν να κρύψουν τον ήλιο!

Χριστέ μου δόξα Σοι!

Πόσο δύσκολα στο λέω…

Δεν τολμώ.

«Τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος»

μ’ ένα Σου άνοιγμα της χούφτας.

Και η δική μου ψυχή ανοίχθηκε σήμερα,

αφού μέσα στο σύμπαν της Χάρης Σου παλεύει να χαρεί!

Ψυχή ζώσα
Φωτο: Έστειλε konniedel

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Από τη σοφία του λαού μας




«Πολύ βαρειά είν’ η δουλειά
σαν δεν την θέλει η καρδιά»

Αυτό είναι πολύ σωστό! Μια δουλειά που δεν την αγαπούμε, την κάνουμε βαριεστημένα. Πριν την αρχίσουμε  κουραζόμαστε. Είμαστε άκεφοι και δυστυχώς γκρινιάρηδες, με παράπονα και γογγυσμούς.
Αλλά στη ζωή, αν θέλουμε να την κερδίσουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα ό, τι μας αρέσει, ό, τι μας ικανοποιεί, ό, τι αγαπάμε.
Ο άνθρωπος με σύνεση, σοφία και καλλιέργεια δεν σταματά στο «θέλω», αποσκοπεί στο «πρέπει». Αυτό προϋποθέτει αγώνα, προσπάθεια, ενεργοποίηση της θελήσεώς μας, της αγάπης μας, σωστή κοινωνικότητα και άνθρωπο φίλεργο και άοκνο.
            Η προκοπή δεν επιτυγχάνεται, αν ασχολείται κανείς μόνον με αυτά που του αρέσουν. Η επιτυχία θέλει το «βία φύσεως διηνεκής». Η καλλιέργεια της ανθρωπιάς, επίσης και η επίτευξη της φιλαλληλίας.
            Εξ άλλου το να πιέζεις τον εαυτό σου να κάνει αυτό που δεν θέλει, αλλά είναι αναγκαίο να γίνει, δείχνει άνθρωπο με αυξημένο αίσθημα του καθήκοντος και είναι πηγή χαράς.
            Είναι  μια μορφή θυσίας, και η θυσία είναι συνώνυμη της ευτυχίας. Αν αφήσουμε τον εαυτό μας να κάνει ό, τι τον ευχαριστεί, δεν θα κάνουμε ούτε τα απαραίτητα για την ομορφιά της ζωής μας, το περιεχόμενό της, το βάθος και το βάρος της. Δεν θα είμαστε ένα «συν» στην φωτεινότητα του κόσμου.
            ‘Όμως εμείς σε κάθε δουλειά θα βάζουμε τα γυαλιά της αγάπης και τότε η γλώσσα θα τραγουδά, ο ιδρώτας θα μας δροσίζει και η καρδιά θα δοξολογεί.
            Μ’ αυτήν την παροιμία ο σοφός λαός μας κάνει διαπιστώσεις, δεν μας αποτρέπει από το καθήκον που είναι μονοπάτι με τέρμα την πληρότητα!   

Αν είχα το παιδί μου να το μεγαλώσω ξανά από την αρχή…







Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο,

και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.



Θα διόρθωνα λιγότερο,

και θα συνδεόμουν περισσότερο.



Θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου,

και θα άρχιζα να βλέπω με τα μάτια μου.



Θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα,

και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο.



Θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες,

και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.



Θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή,

και θα έπαιζα στα σοβαρά.



Θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια,

και θα κοίταζα περισσότερα αστέρια.



Θα αγκάλιαζα περισσότερο,

και θα τραβολογούσα λιγότερο.



Θα ήμουν άκαμπτη λιγότερο συχνά,

και θα επιβεβαίωνα πολύ περισσότερο.



Θα έχτιζα πρώτα αυτο-εκτίμηση,

και αργότερα το σπίτι.



Θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης,

και περισσότερο για τη δύναμη της αγάπης.


Δεν έχει σημασία αν το παιδί μου είναι μεγάλο ή μικρό, από σήμερα και στο εξής θα τα εκτιμώ όλα περισσότερο.



Ποίημα της Diana Loomans