Κυριακή 31 Μαΐου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ Ευαγγέλιο: Ιω. 7,37-52 8,12





ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

          Εν ολίγοις

          Σήμερα πενήντα μέρες μετά  το Πάσχα γιορτάζουμε την Πεντηκοστή και ψάλλουμε χαρούμενα «Πεντηκοστήν εορτάζομεν και πνεύματος επιδημίαν….». Στον χριστιανισμό η ημέρα αυτή της Πεντηκοστής σημαίνει τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο και την ίδρυση της Εκκλησίας.
          Η παρουσία του Αγ. Πνεύματος σημαίνει μια πλούσια φωτοχυσία στον κόσμο η οποία διαλύει το έρεβος και το σκότος και εγκαινιάζει τη ζωή του φωτός και τη δωρεά των χαρισμάτων του πνεύματος του Θεού.
          Ο Χριστός επεσήμανε, ότι εκείνοι οι οποίοι Τον ακολουθούν έχουν μια θέση προνομιακή σε σχέση με κείνους που ακολουθούν το  καταθλιπτικό σκοτάδι. Όσοι Τον αποδέχονται έχουν οδηγό το φως της ζωής.
          Μένουμε όμως κατάπληκτοι με όσα συμβαίνουν. Μετά απ’ αυτή την υπόσχεση τι θα έπρεπε να συμβαίνει; Όλοι όσοι Τον ακολουθούν κανονικά θα ήταν φυσικό να είναι φωτισμένοι άνθρωποι μια και κατέχουν την Αλήθεια. Κι αυτό θα έπρεπε να ίσχυε σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής και όχι μόνο στη θρησκευτική όψη της ζωής, αλλά και στα άλλα ζητήματα.
          Βέβαια δεν εννοούμε, ότι ο πιστός θα έπρεπε να είναι η αυθεντία σε όλα. Αυτό σήμερα με την επιστημονική ανάπτυξη είναι αδύνατο, αλλά θα περίμενε κανείς οι πιστοί να είναι κατά κάποιο τρόπο συνετοί, ώριμοι, προσγειωμένοι, σκεπτόμενοι άνθρωποι, με ήθος, συμπεριφορά, υπόδειγμα οικογενειάρχη, επαγγελματία  και πολίτη. Δηλ. θα έπρεπε με τον τρόπο της ζωής τους να δείχνουν, ότι κατέχουν «το φως της ζωής». Ολόκληρη η ζωή του πιστού θα έπρεπε ν’ αρωματίζεται «εκ του πνεύματος ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις Αυτόν».
          Τί συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Περίπου το εντελώς αντίθετο. Όσοι ισχυρίζονται ότι ακολουθούν τον Χριστό ως επί το πλείστον κάθε άλλο παρά φωτισμένο τρόπο ζωής έχουν. Δεν είναι απίθανο να συναντήσει κανείς κάποιο οικογενειάρχη που να  προσπαθεί ν’ αναθρέψει τα παιδιά του με ό, τι έξαλλο υπάρχει στην αγορά, ή ένα επιστήμονα που παρουσιάζει μία μετριότητα στην απόδοση της εργασίας του σε σχέση με τα προσόντα που διαθέτει, ενώ παρουσιάζεται ως θρησκευόμενος άνθρωπος. Δηλ. να έχει μία συμβατική θρησκευτικότητα.
          Δυστυχώς πρέπει να παραδεχτούμε και κάτι άλλο πολύ γενικότερο. Δηλ. πολλοί θρησκευόμενοι ως σύνολα ανήκουν συνήθως στη μερίδα εκείνη που πολεμούν το φως. Ενώ ο χριστιανός θα έπρεπε να αισθάνεται ότι είναι ένας φωτεινός δείκτης και φορέας του φωτός, πολλές φορές εμείς οι χριστιανοί δίνουμε την εντύπωση ότι «ηγαπήσαμε μάλλον το σκότος ή το φως».
          Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, ότι τους χριστιανούς πολλές φορές τους πιάνει ένας φόβος μπροστά στο φως, ενώ η φυσική μας ζωή θα έπρεπε να είναι η ζωή του φωτός, κάνουμε το παν όχι μόνο να το αποφύγουμε, αλλά και  να το πολεμήσουμε.
          Πολλές φορές φοβόμαστε ότι οι επιστημονικές ανακαλύψεις θα μας δημιουργήσουν προβλήματα και αντιδρούμε έντονα. Και τούτο γιατί έχουμε  συνδέσει, κακώς βέβαια,  την Εκκλησία  μ’ ένα ορισμένο σύστημα επιστημονικών θεωριών και φοβόμαστε μήπως κλονιστεί η πίστη της Εκκλησίας. Επίσης όταν επιχειρούνται ορισμένες αναγκαίες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις κινούνται να τις ματαιώσουν κάνοντας το λάθος να ταυτίζουν την Εκκλησία με κάποιο κοινωνικό σύστημα. Δεν είναι μακρινές οι εποχές, όταν και αυτή η διάδοση της μόρφωσης πολεμούνταν δήθεν εν ονόματι της θρησκείας.
          Σήμερα όμως ημέρα της Πεντηκοστής, γιορτάζουμε τη γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, δηλ. το θησαυροφυλάκιο του φωτός και της Αλήθειας. Ίσως δεν θα έπρεπε σήμερα  σε μια τόσο επίσημη ημέρα να κάνουμε λόγο με τέτοιες θλιβερές διαπιστώσεις. Όμως αυτό θα μας βοηθήσει να καταλήξουμε σε συμπεράσματα που μπορούν να βελτιώσουν την κατάστασή μας.
          Αναρωτιέται κανείς ποιο είναι το νόημα αυτού του θλιβερού φαινομένου. Γιατί όσοι ονομαζόμαστε χριστιανοί, μέσα στην κοινωνία δεν παρουσιαζόμαστε σαν φωτεινοί άνθρωποι; Το πάθημα αυτό, γιατί περί παθήματος πρόκειται οφείλεται,  εν πρώτοις στο γεγονός, ότι έχουμε υποστεί μια σύγχυση. Νομίζουμε ότι ακουλουθούμε το Χριστό, ενώ ουσιαστικά ακολουθούμε κάτι άλλο. Διότι αν αληθινά βαδίζαμε στα ίχνη του Κυρίου, θ’ αγαπούσαμε και θα επιζητούσαμε το φως, διότι «ο Θεός φως έστιν». Πώς είναι δυνατόν να είμαστε πιστοί ακόλουθοι του Χριστού και να μην αγαπάμε το φως; «Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως, ίνα μη ελεχθεί αυτού τα έργα».
          Συνεπώς οι παραπάνω διαπιστώσεις πρέπει να μας προσγειώσουν στην πραγματικότητα, δηλ. στον έλεγχο και την αυτοκριτική των πράξεων και της πορείας μας. Και το δεύτερο: οι πράξεις μας να είναι τέτοιες που να μπορούν ν’  αντέχουν στην παρουσία του φωτός. Διότι αν δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε  το άλλο ή και τα δύο μαζί, τότε ούτε τον Χριστό ακολουθούμε, ούτε το φως Του έχουμε. Δεν είμαστε τελικά το φως του κόσμου.
          Γνωρίζουμε όμως όλοι, ότι αυτό είναι απαραίτητο αν θέλουμε να είμαστε και να ονομαζόμαστε φωτόμορφα παιδιά της Εκκλησίας, πως πρέπει να λουσθούμε από το φως του Χριστού που «είναι το φως το αληθινόν το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».
          Καλό φωτισμό

          π. γ. στ.

1453: Η πιο συγκλονιστική αφήγηση της Αλωσης


Από την Μαριάννα Κορομηλά

«Εάν τις διψά»




          Μα γιατί Θεέ μου θέτεις ένα τέτοιο ερώτημα; Δεν βλέπεις ότι όλοι μας έχουμε πάθει αφυδάτωση από τη δίψα; Ότι ο καθένας μας όλη τη ζωή του  την ξοδεύει «ίνα βάψει το άκρον του δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξει την γλώσσαν του»; Μα αν ήθελε κανείς με μία λέξη να χαρακτηρίσει τη σύγχρονη ζωή, θα την αποκαλούσε ζωή της δίψας- διψασμένη ζωή. Διψάμε για το παν.
          -Έχουμε δίψα για γνώση
          - Έχουμε δίψα για δικαιοσύνη
          -Έχουμε διψώ για ειρήνη
          -Έχουμε δίψα για την Αλήθεια
          -Έχουμε δίψα για απλότητα
          -Έχουμε δίψα για αγάπη
          -Έχουμε δίψα για αξιοπρέπεια
          -Έχουμε δίψα για την αιωνιότητα.
         
          Ο Θεός ας μας δώσει τη δρόσο του Πνεύματος γιατί Αυτός γνωρίζει καλύτερα από μας πόσο κατάξερη είναι η ψυχή μας!

          π. γ. στ.

Η τελευταία λειτουργία στην Αγια-Σοφιά


Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Νέος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας εξελέγει Ο Αρχιμ. ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΦΩΚΑΣ




          
 Η σεπτή Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας σε έκτακτη συνεδρία της εξέλεξε με ευρεία πλειοψηφία τον Αρχιμ. Γεράσιμο Φωκά, πρωτοσύγκελο μέχρι τώρα της Ι. Μητροπόλεως, ως Μητροπολίτη της χηρεύουσας Μητροπόλεως Κεφαλληνίας.
           Το άγιον Πνεύμα έπνευσε ευνοϊκά επί την ιερά νήσο του Οσίου πατρός ημών Γερασίμου και μας χάρισε πλούσια την ευλογία του, αφού σε μικρό χρονικό διάστημα μας ανέδειξε δύο άξιους ιεράρχες. Τον θεοφιλέστατο επίσκοπο Κερνίτσης κ. κ. ΧΡΥΣΑΝΘΟ και τον σημερινό αγαπητό αδελφό συμπρεσβύτερο π. Γεράσιμο Φωκά ως Μητροπολίτη Κεφαλληνίας.
Η εκλογή του Αρχιμ. Γερασίμου μας χαροποίησε και γέμισε την καρδιά μας με αισθήματα ανείπωτης χαράς. Ο εκλεγείς Αργοστολιώτης και συμπατριώτης  Μητροπολίτης π. Γεράσιμος, γνωστός από τα παιδικά χρόνια και στη δική μου ταπεινότητα, έδειχνε ένας ευλογημένος άνθρωπος του Θεού προικισμένος με μια ασυνήθιστη έμφυτη ευλάβεια και θεοσέβεια, με εκκλησιαστικό φρόνημα και σταθερή πορεία, και μάλιστα εν μέσω πολλών εμποδίων και πειρασμών, που με υπομονή και καρτερία ο Θεός οδήγησε τα βήματά του στη μάνδρα της Εκκλησίας   με ολοκληρωτική αφιέρωση στο Χριστό και την Εκκλησία.
          Η έξωθεν καλή μαρτυρία, η γενική αποδοχή από το λαό του νησιού μας, η ανιδιοτελής προσφορά του, η έντιμη εκκλησιαστική του διακονία και η ακατάγνωστη βιωτή του εκτιμήθηκε από την στρατευόμενη Εκκλησία του Χριστού και με την καθολική απαίτηση του λαού των Κεφαλλήνων ανήλθε στο ύπατο αξίωμα της ιερωσύνης, αυτό του  Αρχιερέως.
          Εμείς ευχόμαστε στο νέο Μητροπολίτη της πατρώας γης, η χάρη του Αγίου Πνεύματος να τον στηρίζει για να γίνει ένας γνήσιος τύπος και υπογραμμός των πιστών, ν’ ανυψώσει και ν’ αναζωογονήσει το εκκλησιαστικό και πνευματικό φρόνημα του λογικού ποιμνίου του και να το  οδηγεί εις νομάς σωτηρίους.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ του Σεβαμιωτάτου και θεοπροβλήτου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας πολλά τα έτη.

Άξιος.

Με αδελφικούς ασπασμούς και προσκυνήματα

Πρωτοπρεσβύτερος
Γερασιμάγγελος Στανίτσας

                                               

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος





Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης γεννήθηκε σὲ ἕνα χωριὸ τῆς λεγομένης Μικρᾶς Ρωσίας, περὶ τὸ 1690, ἀπὸ γονεῖς εὐλαβεῖς καὶ ἐνάρετους. Ὅταν ἔφθασε σὲ νόμιμη ἡλικία στρατεύθηκε, ἐνῶ βασίλευε στὴ Ρωσία ὁ Μέγας Πέτρος. Ἔλαβε μέρος στὸν πόλεμο ποὺ ἔκανε ἐκεῖνος ὁ τολμηρὸς τσάρος ἐναντίον τῶν Τούρκων κατὰ τὸ 1711, καὶ συνελήφθη αἰχμάλωτος ἀπὸ τοὺς Τατάρους. Οἱ Τάταροι τὸν πούλησαν σὲ ἕναν Ὀθωμανὸ ἀξιωματικὸ Ἵππαρχο, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὸ Προκόπιον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὸ ὁποῖο βρίσκεται πλησίον στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας. Ὁ ἀγᾶς τὸν πῆρε μαζί του στὸ χωριό του. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς αἰχμαλώτους συμπατριῶτες του ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔγιναν Μουσουλμάνοι, εἴτε γιατὶ κάμφθηκαν ἀπὸ τὶς ἀπειλές, εἴτε γιατὶ δελεάστηκαν ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὶς προσφορὲς ὑλικῶν ἀγαθῶν.

Ὁ Ἰωάννης, ὅμως, ἦταν ἀπὸ μικρὸς ἀναθρεμμένος μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου καὶ ἀγαποῦσε πολὺ τὸν Θεὸ καὶ τὴν πίστη τῶν πατέρων του. Ἦταν ἀπὸ ἐκείνους τοὺς νέους, ὅπου τοὺς σοφίζει ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ὅπως κήρυξε ὁ σοφὸς Σολομών, λέγοντας: «Ὁ δίκαιος εἶναι γνωστικὸς καὶ στὴ νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δὲν εἶναι τὸ πολυχρόνιο, οὔτε μετριέται μὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐτῶν. Ἡ φρονιμάδα στοὺς νέους ἀνθρώπους εἶναι σεβάσμια ὡσὰν νὰ εἶναι φέροντες καὶ ὁ καθαρὸς βίος τοὺς κάνει ὡσὰν νὰ εἶναι γέροντες πολύμαθοι».

Ἔτσι, λοιπόν, καὶ ὁ μακάριος Ἰωάννης, ἔχοντας τὴν σοφία ποὺ δίδει ὁ Θεὸς σὲ ἐκείνους ποὺ τὸν ἀγαποῦν, ἔκανε ὑπομονὴ στὴ δουλεία καὶ στὴν κακομεταχείρηση τοῦ ἀφέντη του καὶ στὶς ὕβρεις καὶ τὰ πειράγματα τῶν Ὀθωμανῶν, οἱ ὁποίοι τὸν φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδὴ ἄπιστο, φανερώνοντάς του τὴν περιφρόνηση καὶ τὴν ἀπέχθειά τους. Στὸν ἀφέντη του καὶ σὲ ὅσους τὸν παρακινοῦσαν νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του, ἀποκρινόταν μὲ σθεναρὴ γνώμη ὅτι προτιμοῦσε νὰ πεθάνει, παρὰ νὰ πέσει σὲ τέτοια φοβερὴ ἁμαρτία. Στὸν ἀγᾶ εἶπε: «Ἐὰν μὲ ἀφήσεις ἐλεύθερο στὴν πίστη μου, θὰ εἶμαι πολύ πρόθυμος στῖς διαταγές σου. Ἄν μὲ βιάσεις νὰ ἀλλαξοπιστήσω, γνώριζε ὅτι σοῦ παραδίδω τὴν κεφαλή μου, παρὰ τὴν πίστη μου. Χριστιανὸς γεννήθηκα καὶ Χριστιανὸς θὰ ἀποθάνω».

Ὁ Θεός, βλέποντας τὴν πίστη του καὶ ἀκούγοντας τὴν ὁμολογία του, μαλάκωσε τὴν σκληρὴ καρδιὰ τοῦ ἀγᾶ καὶ μὲ τὸν καιρὸ τὸν συμπάθησε. Σὲ αὐτὸ συνήργησε καὶ ἡ μεγάλη ταπείνωση ὅπου στόλιζε τὸν Ἰωάννη, καθὼς καὶ ἡ πραότητά του.

Ἔμεινε, λοιπόν, ἥσυχος ὁ μακάριος Ἰωάννης ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις καὶ ἀπειλὲς τοῦ Ὀθωμανοῦ κυρίου του, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε διορισμένο στὸν σταῦλο του, γιὰ νὰ φροντίζει τὰ ζῶα του. Σὲ μία γωνιὰ τοῦ σταύλου ξάπλωνε τὸ κουρασμένο σῶμα του καὶ ἀναπαυόταν, εὐχαριστώντας τὸν Θεό, διότι ἀξιώθηκε νὰ ἔχει ὡς κλίνη τὴ φάτνη στὴν ὁποία ἀνεκλίθη κατὰ τὴν γέννησή Του ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἦταν δὲ ἀφοσιωμένος στὸ ἔργο του, περιποιούμενος μὲ στοργὴ τὰ ζῶα τοῦ κυρίου του, τὰ ὁποῖα αἰσθάνονταν τόση τὴν πρὸς αὐτὰ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου, ὥστε νὰ τὸν ζητοῦν ὅταν ἀπουσίαζε, νὰ τὸν προσβλέπουν μὲ ἀγάπη καὶ νὰ χρεμετίζουν μὲ χαρὰ ὅταν τὰ χάϊδευε, ὡσὰν νὰ συνομιλοῦσαν μαζί του.

Μὲ τὸν καιρὸ ὁ ἀγᾶς τὸν ἀγάπησε, καθὼς καὶ ἡ σύζυγός του, καὶ τοῦ ἔδωσαν γιὰ κατοικία ἕνα μικρὸ κελλὶ κοντὰ στὸν ἀχυρώνα. Ὅμως ὁ Ἰωάννης δὲν δέχθηκε καὶ ἐξακολούθησε νὰ κοιμᾶται στὸν σταῦλο, γιὰ νὰ καταπονεῖ τὸ σῶμα του μὲ τὴν κακοπέραση καὶ μὲ τὴν ἄσκηση, μέσα στὴ δυσοσμία τῶν ζώων καὶ στὰ ποδοβολητά τους. Κάθε νύχτα ὁ σταῦλος γέμιζε ἀπὸ τὶς προσευχὲς τοῦ Ἁγίου καὶ ἡ κακοσμία γινόταν ὀσμὴ εὐωδίας πνευματικῆς. Ὁ μακάριος Ἰωάννης εἶχε ἐκεῖνο τὸν σταῦλο ὡς ἀσκητήριο, καὶ ἐκεῖ πορευόταν κατὰ τοὺς κανόνες τῶν Πατέρων, ἐπὶ ὧρες γονυπετὴς καὶ προσευχόμενος, κοιμώμενος γιὰ λίγο ἐπἀνω στὰ ἄχυρα, χωρὶς ἄλλο σκέπασμα παρὰ μία παλαιὰ κάπα, γευόμενος μὲ διάκριση, πολλὲς φορὲς μόνο λίγο ψωμὶ καὶ νερό, καὶ νηστεύοντας τὶς περισσότερες ἡμέρες.

Συνέχεια ἔψαλλε τοὺς λόγους τοῦ ἱεροῦ ψαλμωδοῦ: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. Ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ’ Αὐτόν. Ὅτι Αὐτὸς ρύσεταί με ἐκ παγίδος θηρευτοῦ καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. Ἔθεντο με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. Ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν Κύριον ἐκέκραξα ἐν τῷ θλίβεσθαί με καὶ εἰσήκουσέ μου. Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν μου καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Πρὸς σὲ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου Κύριε, τὸν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδοὺ ὡς ὀφθαλμοὶ δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὐτῶν, οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς».(...)

Πηγή:  http://agiosioannispatron.blogspot.gr/