Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ κατά τους Άγιους Πατέρες


ΛΟΥΤΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Βρήκα σε κάποιο κείμενο περί αγιοπατερικής διδασκαλίας τα ακόλουθα ψυχωφελή και τα αντιγράφω: “Εμολύναμε τον καθαρό χιτώνα της ψυχής μας με διάφορες ακαθαρσίες; Ιδού πως θα καθαριστούμε: α. Έχουμε έτοιμο το πρώτο λουτρό της θείας εξομολογήσεως, στο οποίο πρέπει να πηγαίνουμε συνεχώς (μυστήριο μετανοίας). β. Έχουμε και δεύτερο λουτρό: τα δάκρυα με τα οποία αποπλύνεται κάθε μολυσμός της ψυχής (“Λούσω καθ εκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω”). γ. Έχουμε και τρίτο λουτρόν: τους ιδρώτες και τους κόπους του σώματος, με τους οποίους γίνεται άφεσις των αμαρτιών υπό του Κυρίου (“ ίδε την ταπείνωσίν  και τον κόπον  μου και άφες πάσας τας αμαρτίας μου”) δ. Έχουμε και τέταρτον λουτρόν: την υπομονή με ευχαριστίες όλων των ακουσίων πειρασμών και θλίψεων, όπου μας ακολουθούν από τον διάβολον ή από τους ανθρώπους ή από την διεφθαρμένην φύση μας. Και με την υπομονή αυτών των θλίψεων λαμβάνουμε την συγχώρησιν των αμαρτιών μας, όπως λέγει η Αγία Συγκλητική: “πάσης ακουσίου θλίψεως αναλογίζου την έκβασιν και ευρήσεις εν αυτή αμαρτίας αναίρεσιν”. Με αυτά τα λουτρά γίνονται λευκά τα ιμάτια της ψυχής μας”.
          Π. Μ. Σωτήρχος

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019

Η αιωνιότητα -όπως κατάλαβα αργότερα- στεκόταν μπροστά μου και με αναγεννούσε αισθητά - π. Σοφρώνιος Σαχάρωφ



Κάθε τι το φθαρτό μου φαινόταν ανάξιο. Όταν έβλεπα τους ανθρώπους, πριν καν, κάτι σκεφτώ για αυτούς, τους έβλεπα μέσα στην εξουσία του θανάτου, να πεθαίνουν, και γέμιζε η καρδιά μου ευσπλαχνία για αυτούς. Δεν επιθυμούσα καμία δόξα απ' τους θνητούς, ούτε εξουσία επ' αυτούς, δεν περίμενα την αγάπη τους. Καταφρονούσα τον υλικό πλούτο, και δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα την διανόηση, ως μη ικανή να δώσει απάντηση σ' αυτό που αναζητούσα. Εάν μου προσέφεραν αιώνες ευδαιμονίας, δεν θα τους δεχόμουν. Το πνεύμα μου, μου απαιτούσε αιώνια ζωή και η αιωνιότητα -όπως κατάλαβα αργότερα- στεκόταν μπροστά μου και με αναγεννούσε αισθητά. Ήμουν τυφλός, χωρίς επίγνωση. Η αιωνιότητα χτυπούσε την πόρτα της καρδιάς μου, που 'χε από φόβο κλειστεί.
Αναστάσιοςκ

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

30 Ιανουαρίου, Εορτή των Τριών Ιεραρχών



Η σημερινή γιορτή είναι αφιερωμένη σε τρεις μεγάλους Πατέρες και ιεράρχες της Εκκλησίας μας. Πρόκειται για την γιορτή των Τριών Ιεραρχών, Μ. Βασιλείου, Ι. Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου.

          Η Εκκλησία τους ονομάζει “φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος” και η ελληνική παιδεία τους τιμά ως προστάτες της σύνθεσης της ελληνικής παιδείας με τον ευαγγελικό λόγο. Ο οικουμενικός ελληνισμός συναντάται με την οικουμενικότητα της Εκκλησίας.

          Η εορτή των Τριών Ιεραρχών φέρεται να θεσπίσθηκε τον 11ο αιώνα ως εορτή των ελληνικών γραμμάτων. Σήμερα οι δάσκαλοι, οι μαθητές και οι εραστές της ελληνικής παιδείας τιμούν τους μεγάλους αυτούς Πατέρες και διδασκάλους, οι οποίοι με τη δράση τους και τα συγγράμματά  τους εξεδήλωσαν τις νέες πνευματικές δυνάμεις του ελληνισμού μέσα τον Χριστιανισμό. Συνέδεσαν αρμονικά Χριστιανισμό και ελληνισμό και από τον σύνδεσμο αυτό  δημιουργήθηκε η ελληνορθόδοξη παράδοση. Αυτή λοιπόν η παράδοση αποτέλεσε τη βάση και το θεμέλιο της νέας αυτοκρατορίας, τη Ρωμαίικη, η οποία οικοδομείται κατά την περίοδο της παρουσίας των Τριών ιεραρχών.

          Οι Τρεις Ιεράρχες με την ευρύτατη χριστιανική γνώση, τιμώντας τις Άγιες Γραφές, τιμούσαν παράλληλα και τη θύραθεν λεγόμενη παιδεία την οποία διδάχθηκαν στις φιλοσοφικές σχολές. Οι Τρεις Ιεράρχες την θεωρούσαν ως “των παρ’ ημίν αγαθών το πρώτον”.

          Εμβριθείς μελετητές τη διδασκαλίας του Χριστού έθεταν την ουσία του Χριστιανισμού, όπου και ο Κύριος, στην αγάπη χωρίς διακρίσεις . Στα τελετουργικά δρώμενα δεν έβλεπαν την τήρηση κάποιων τύπων, αλλά θεωρούσαν τον τύπο ότι είχε σημασία μόνο ως έκφραση  πνευματικού περιεχομένου. Έτσι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν δίστασε να συντομεύσει την μακρά θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου για την ευχερέστερη  παρακολούθηση  εκ μέρους των πιστών.

          Είχαν ήθος άμεμπτο και σφράγιζαν την χριστιανική διδασκαλία με την άγια ζωή τους. Ο βίος τους ήταν οδηγός της θεωρίας και η θεωρία επισφράγιση του βίου τους. Η αγιότητα της ζωής τους έδινε το δικαίωμα να ελέγχουν κακές καταστάσεις ακόμη και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας προς ανάξιους κληρικούς. Πίστευαν πως το γόητρο της Εκκλησίας δεν κινδυνεύει με τον έλεγχο, αλλά με την συγκάλυψη και την ανοχή.

          Ως αληθινοί σοφοί δεν απέφυγαν την έρευνα, αλλά έχοντας υπ’ όψη τους τον κυριακό λόγο “γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς”, φιλοσοφούσαν γύρω από δογματικά ζητήματα στα οποία θεωρούσαν ότι “το επιτυγχάνειν ουκ άχρηστον και το αμαρτάνειν ακίνδυνον”. Πιστοί ερμηνευτές της διδασκαλίας της Εκκλησίας δεν έγιναν στενοί κατηχητές, αλλά με ευρύ πνεύμα και αληθινή αντίληψη της ζωής και επίγνωση της ανθρώπινης φύσεως, ανεδείχθησαν  φιλελεύθεροι θεολόγοι προσελκύοντας σ’ αυτή τους ακροατές τους.

          Ανέπτυξαν σπουδαία  ιεραποστολική δράση και έγιναν φορείς των χριστιανικών αληθειών και του ελληνισμού.

          Σήμερα τιμάμε σπουδαίους εκπροσώπους της χριστιανικής ηθικής, αλλά και της ελληνορθόδοξη σοφίας. Ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός εκπολίτισε πολλούς βαρβάρους της Βαλκανικής και της Ασίας και έδωσε τα φώτα στην Ευρώπη, η οποία δυστυχώς σήμερα στρέφει τα νώτα της στις όριζες της.

          Ως Έλληνες Χριστιανοί, όσοι νοιώθουμε, ότι είμαστε κληρονόμοι μιας τέτοιας  παραδόσεως  και παρακαταθήκης, οφείλουμε να σεβόμαστε αυτό τον θησαυρό της νεώτερης ελληνικής ιστορίας και παιδείας.

     π. γ .στ.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

Ο χρόνος και το αιώνιο


Από την ορθόδοξη θεολογία γνωρίζουμε ότι ο χρόνος συνδέεται στενά με  τον χώρο, και τα δύο, -χώρος και  χρόνος- είναι δημιουργήματα του Θεού. Ο χρόνος είναι η ενέργεια που διακρίνει τα όντα και επομένως δεν είναι μια απλή κίνηση των αστέρων, αλλά είναι η κίνηση όλων των όντων και κυρίως των ζωντανών υπάρξεων. Και βέβαια, ο χρόνος συνδέεται με την κτιστή ύπαρξη και μάλιστα τη θνητή. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πει εύστοχα ότι  αιώνας είναι ο χρόνος που σταματά να κινείται, και χρόνος είναι ο αιώνας που μετρείται κινούμενος. Αυτό σημαίνει, ότι όσο ζει ο άνθρωπος σε αυτήν την ζωή συνδέεται με τον χρόνο, και όταν φύγει από τον κόσμο αυτόν τότε εισέρχεται σε  μια άλλη
διάσταση χρόνου που λέγεται αιώνας.
          Δυστυχώς, οι σύγχρονοι άνθρωποι ταυτίζουν τον χρόνο με το αιώνιο, δηλαδή ζουν την βιολογική ζωή, ωσάν να πρόκειται  να ζήσουν αιώνια, γι’ αυτό και απολυτοποιούν όλα εκείνα που έχουν σχέση με τα υλικά αγαθά, την ηδονή, την ευχαρίστηση, και άλλοι περιφρονούν τελείως αυτήν την ζωή, αναμένοντας τα πάντα μόνο στην άλλη ζωή. Όταν, όμως, ταυτίζουμε  απόλυτα τον χρόνο με το αιώνιο, όταν εξαντλούμε την ζωή του μέλλοντος αιώνος στο ενθάδε, τότε αυτό είναι και λέγεται εκκοσμίκευση. Οι άγιοι Απόστολοι ζούσαν συνεχώς με την αίσθηση της παροδικότητος των πραγμάτων αυτής της ζωής, και την νοσταλγία της αιωνίου ζωής, την οποία βίωναν από αυτήν την ζωή. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: “ ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς..”
          Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ, “Θεολογία και ποιμαντική”

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

27 Ιανουαρίου, Ανακομιδή Λειψάνων Αγίου Ιωάννου ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά μια από τις λαμπρότερες χριστιανικές προσωπικότητες. Τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο, αυτόν τον μεγάλο Αρχιερέα της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Χρυσόστομος είναι ο ιεράρχης και οικουμενικός διδάσκαλος, του οποίου η μνήμη και η επιρροή διετηρήθη ζωηρά καθ’ όλους τους αιώνες, λόγω της εξόχου επιδόσεώς του σε όλους τους τομείς δραστηριότητος με επιτυχή συνδυασμός διακονίας της Εκκλησίας, το κοινωνικό έργο, την θεολογική ανάπτυξη και την πνευματική καλλιέργεια.
          Η ζωή και η ποιμαντική του δράση είναι τόσο γνωστές και πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για τον πύρινο αυτόν άνδρα τη Εκκλησίας, ώστε δεν θα χρειαζόταν σήμερα ν’ αναφερθούμε στο βίο του. Σήμερα θα σταθούμε σε μια μόνο πτυχή της ζωής του Αγίου: Στο μεγάλο κοινωνικό του έργο από την περίοδο που ήταν πρεσβύτερος στην Αντιόχεια και στον επισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.
          Η Αντιόχεια κατά την εποχή του Χρυσοστόμου ήταν μια μεγαλούπολη με 200.000 ελευθέρους κατοίκους και μαζί με του δούλους και τους ξένους  ανέρχονταν σε 500.000 χιλιάδες. Στη μεγάλη αυτή πόλη επικρατούσε ο θρησκευτικός συγκρητισμός, δηλαδή  η ανάμιξη και συνύπαρξη της χριστιανικής θρησκείας με άλλες θρησκείες, όπως Ιουδαίοι, αιρετικοί- Αρειανοί, Ανόμοιοι και Απολλιναριστές και το χειρότερο οι απεσχισμένοι ορθόδοξοι υπό τον Παυλίνο. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες άρχισε το ιερατικό του στάδιο ο Χρυσόστομος στην Αντιόχεια και κατόρθωσε να επικρατήσει στην πνευματική ζωή της πόλεως. Μεγάλο του όπλο ήταν ο λόγος. Μιλούσε ακατάπαυστα  κάθε Κυριακή και Παρασκευή, κατά την Σαρακοστή δε και την Διακαινήσιμο κάθε μέρα. Προφύλαττε τον λαό από τις αιρέσεις, συμπαραστέκονταν σ’ αυτόν κατά τις δύσκολες μέρες, ανέλυε το περιεχόμενο της Γραφής, προΐστατο της κοινής προσευχής, οργάνωσε την φιλανθρωπία. Η ορθή γνώση της πίστεως οδηγεί στον ορθό βίο. Λόγω του συγκρητισμού ο κοινωνικός και ο ηθικός βίος της Αντιόχειας  ήταν σε κατάπτωση. Ο γάμος είχε καταντήσει ευκαιρία συναλλαγής. Τα παιδιά δεν ανατρέφονταν χριστιανικά. Οι πλούσιοι ήταν σκληροί και ανελεήμονες, άσπλαχνοι, φιλάργυροι και σπάταλοι. Ο Χρυσόστομος αναγκάζεται σε μια ομιλία του να καυτηριάσει αυτή την συμπεριφορά. “Τι μοι φέρεις σηρικά ιμάτια και ίππους χρυσοχαλίνους και ημιόνους καλλωπιζομένας. Ημίονος κάτω καλλωπίζεται, ο χρυσός εν στέγη κατέχεται. Τα χρήματα ημίονοι άλογοι περιφέρουσι..... ο δε πένης εν λιμώ τήκεται. Ω της εσχάτης αγνοίας! Ποία απολογία; Ποία συγνώμη, όταν Χριστός έστηκε προ των θυρών σου εν σχήματι πτωχού, σε δε μηδέ όλως ει επικαμπτόμενος; Τις σε εξαιρεθήσεται της εκείθεν τιμωρίας;”.
          Το όπλο του Χρυσοστόμου εναντίον  της κοινωνικής αδικίας ήταν ο λόγος του, η χειρουργική μάχαιρα με την οποία χειρουργούσε τα καρκινώματα. Πίστευε στη δύναμη της αληθείας. Και με αυτή την αλήθεια δεν υιοθετούσε μέτρα καταπιεστικά και στερητικά της ελευθερίας του ανθρώπου.
          Το κήρυγμα του Χρυσοστόμου δεν ήταν γενικό και αόριστο. Ο Χρυσόστομος παρακολουθούσε από κοντά τους ανθρώπους και την κοινωνία, τα  προβλήματα και τις πτώσεις τους. Το κήρυγμά του είχε πάντοτε αναφορά στη συγκεκριμένη ανθρώπινη κατάσταση. Ήταν κήρυγμα ποιμαντικό, δηλ. απέβλεπε όχι σε μια γενική διαφώτιση των ακροατών, αλλά στη θεραπεία, καθοδήγηση και ανύψωση του συγκεκριμένου ποιμνίου. Ήθελε να εργάζεται για  την εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Θεού επί της γης. Προσευχόταν πάντοτε για μια αλλαγή καθημερινής ζωής, ώστε να  μην υπάρχει ανάγκη να αποσυρθεί κανείς στην έρημο προς αναζήτηση της τελειότητος, επειδή θα παρέχονταν η ίδια η ευκαιρία και στις πόλεις.
          Ως πρεσβύτερος στην Αντιόχεια εξεφώνησε  τους περίφημους περί ανδριάντων λόγους, με τους οποίους ενθάρρυνε, παρηγόρησε, ενουθέτησε τους καταπτοημένους και τρομοκρατημένους Αντιοχείς, όταν περίμεναν την εκδίκηση του αυτοκράτορα, διότι κρημνίστηκαν οι ανδριάντες του. Ο Χρυσόστομος πάλι με χαρά ανήγγειλε  την συγγνώμη που παραχωρήθηκε. Έτσι απέδειξε ότι οι συμφορές του ποιμνίου του δεν ήταν ξένες προς αυτόν.
          Όταν εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, υπήρξε σπουδαίος οργανωτής του εκκλησιαστικού και κοινωνικού βίου. Συγκρότησε επιτελείο από άριστους κληρικούς με τους οποίους διηύθυνε Νοσοκομεία, Γηροκομεία, Πτωχοκομεία και οργάνωσε γενικά κατά συστηματικέ τρόπο ο έργο της κοινωνικής πρόνοιας. Ο Θεοδώρητος Κύρρου, γράφει περί του κοινωνικού έργου του Ιωάννου Χρυσοστόμου: “ Νοσεί τις και εις ιατρόν ο τροφεύς μεταβάλλεται. Πένθει τις περιπέπτωκε και ο νοσοκόμος ευρίσκεται παραμύθιον. Ξένων επέστη φροντίς και ξενοδόχος ο πάντα γεγονώς αναδείκνυται”.
          Οργάνωσε ιεραποστολές στη Γοτθία, τη Σκυθία, την Κελτική και τη Φοινίκη. Για το πολύπλευρο κοινωνικό του έργο αξίζει να γραφεί η κρίση του Γιάννη Κορδάτου, ο οποίος βρίσκεται έξω από το χώρο της χριστιανικής πίστεως: “Μόνον ένας στάθηκε  τίμιος και υποστηριχτής.  Μέρα  νύχτα διαμαρτύρονταν για τις αισχρότητες που γίνονταν στο παλάτι και για την εκμετάλλευση του κοσμάκη. Πενήντα χιλιάδες άνδρες και άλλες τόσες γυναίκες μέσα στην πρωτεύουσα που δεν είχαν ούτε ξεροκόμματο. Αγωνίστηκε, όσο μπορούσε  να συγκινήσει τους παλατιανούς, τους παραλήδες και τους ευγενείς, για να πάρουν τα μέτρα που έπρεπε. Επειδή όμως δε χάριζε κάστανα σε κανένα και ξεσκέπαζε  τις βρωμιές του παλατιού και της αριστοκρατίας και πολλούς κληρικούς, βρήκε τον μπελά του. Η Βασίλισσα μισούσε το Χρυσόστομο και οι φίλοι της , τα κατάφεραν να καλέσουν Σύνοδο να τον καθαιρέσουν και να τον εξορίσουν”.
          Αυτή υπήρξε η θαυμαστή δράση του Χρυσοστόμου ως κοινωνικού εργάτη στην κοινωνία του. Υπέροχο παράδειγμα για τους σημερινούς κληρικούς. Πάντως η μελέτη του πλουσιώτατου κοινωνικού έργου του Χρυσοστόμου συγκινεί και εμπνέει. Η Εκκλησία με τέτοιους πνευματικούς εργάτες κατέδειξε το μεγαλείο της και πολλοί βλέποντας τα καλά της έργα θα την πλησιάσουν για μια καταξιωμένη υπαρξιακή ζωή.
          Και λίγα για τη μνήμη του.
          Ο Χρυσόστομος είναι από τις προσωπικότητες εκείνες οι οποίες δίνουν πλούσιο περιεχόμενο στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών. Επεβλήθη στη συνείδηση των μεταγενεστέρων αλλά και των συγχρόνων του, ως ακαταπόνητος ποιμενάρχης, απαράμιλλος διδάσκαλος, σπουδαίος συγγραφέας.
          Το όνομά του γεμίζει τις σελίδες των μεταγενεστέρων εκκλησιαστικών συγγραφέων, αλλά και τις καρδιές των ορθοδόξων χριστιανών. Η λειτουργία που φέρει το όνομά του τον διατηρεί κυρίαρχο της ορθοδόξου λατρείας σε καθημερινή βάση. Η μνήμη του Χρυσοστόμου τελείται την 15ην Νοεμβρίου, την 27η Ιανουαρίου- ανακομιδή-και την 30 Ιανουαρίου μαζί με του άλλους δύο άλλους μεγάλους Ιεράρχες από τον 11ο αιώνα.
          “Τα τρία αυτά πρόσωπα εξελέγησαν για να συστήσουν αυτή την ιδιαίτερη θεολογική τριάδα , η οποία συγκεντρώνει την τιμή και τον σεβασμό των πιστών ως εκπρόσωπος του συνόλου τω πατέρων και διδασκάλων του χριστιανισμού. Το γεγονός ότι με δύο Καππαδόκες  θεολόγους συνεδέθη ένας Αντιοχειανός, που εν ήταν σύγχρονο τους, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό.
          Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Χρυσόστομος συνεδέθη με τον Βασίλειο και τον Γρηγόριο, είναι είναι ότι όλες οι φάσεις της σταδιοδρομίας του έχουν ένα παραλληλισμό με τη σταδιοδρομία εκείνων. Μετά τις σπουδές δικηγορία, μετά τη δικηγορία θεολογικές σπουδές, πρόσκαιρη ερημιτική άσκηση, οξεία κριτική κατά της αδικίας, σύγκρουση  με την κρατική εξουσία. Άλλος λόγος είναι ότι πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στην Εκκλησία κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Τρίτος λόγος είναι ότι τήρησαν το θεολογικό  μέτρο, διορθώνοντας οι δύο πρώτοι της ακρότητες της Αλεξανδρινής Σχολής, ο Χρυσόστομος τις ακρότητες της Αντιοχειανής Σχολής”.
          Τέλος πρέπει να  υπογραμμισθεί το γεγονός ότι αυτός αποδίδει , όπως και εκείνοι την αρμόζουσα αξία στην κοσμική παιδεία. Για τούτο η ορθόδοξη συνείδηση  κατέστησε και τους τρεις προστάτες των γραμμάτων, έστω κι αν οι σημερινοί δήθεν “προοδευτικοί” καταβάλλουν κάθε προσπάθεια και με κάθε τρόπο να μειώσουν και να υποβαθμίσουν την προσωπικότητά  τους, στέλνοντας τη μαθητιώσα νεολαία την ημέρα της μνήμης των στις καφετέριες για ριλάξ και εσπρέσο και όχι στους Ναούς να λειτουργηθούν και να γευτούν,  έστω και ακροθιγώς από τη γλυκύτητα της αξίας των.
      π. γ. στ.

Εκλογη Βατοπεδινοι πατερες

Ψαλλουν ο π.Ιωσηφ και ο π Λαζαρος..απο την πανυγηρη εις την μνημη Βατοπεδινων αγιων που εγινε το 2006

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2019

Ανοιχτή επιστολή προέδρου 15νταμελούς μαθητικού συμβουλίου



Εξ αιτίας των μαθητικών καταλήψεων από μαθητές των σχολείων τους  λόγω της  συμφωνίας των Πρεσπών για τη Μακεδονία, και στην προσπάθεια να σπιλώσουν το κύμα αυτών των καταλήψεων, απαντά με θάρρος ο πρόεδρος 15μελούς συμβουλίου ενός Λυκείου στην Θεσσαλονίκη. Παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα που αξίζει κανείς να τα προσέξει ιδιαίτερα.



          Ελληνίδες Έλληνες,

          Είμαι πρόεδρος του 15μελούς συμβουλίου ενός Λυκείου της Θεσσαλονίκης. Πριν από μέρες συζητήθηκε και  στο δικό  μας σχολείο το ενδεχόμενο της κατάληψης σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συμφωνία των Πρεσπών. Αποφασίσαμε ότι δεν θα κάνουμε κατάληψη, γιατί κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε σε βάρος  της μάθησή μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι συμφωνούμε με την προδοτική συμφωνία που χαρίζει στους βόρειους γείτονές μας κομμάτι της ιστορίας μας. Κατανοούμε πλήρως όλους τους μαθητές των σχολείων που βρίσκονται σε κατάληψη.

          Ο λόγος πού  συντάσσω αυτή την επιστολή είναι γιατί έπεσε στην αντίληψή μου μια ανακοίνωση  της “Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Θεσσαλονίκης”. Θέλω να γνωρίζετε ότι η συγκεκριμένη Συντονιστική Επιτροπή δεν εκπροσωπεί τους μαθητές της Θεσσαλονίκης. Είναι ένα κατευθυνόμενο όργανο που παίρνει εντολές από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα και εξυπηρετεί άλλους σκοπούς. Για να καταλάβετε ποιο κόμμα βρίσκεται πίσω από τη “Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Θεσσαλονίκης” διαβάστε την ίδια την ανακοίνωση που μιλά για τους ναυτεργάτες του Περάματος, για το ΝΑΤΟ και τις Νατοϊκές βάσεις, για φονιάδες των λαών κ.λ.π. είναι το ίδιο κόμμα που έχει ως στόχο του στο καταστατικό του την κατάλυση της δημοκρατίας μας......

          Οι συντάκτες της ανακοίνωσης Συντονιστικής  Επιτροπής επιδιώκουν να συνδέσουν την αντίδραση των μαθητών με ακροδεξιά στοιχεία. Άργησαν! Το προσπάθησε η ίδια η κυβέρνηση από την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν οι καταλήψεις. Πόσο ξεπουλημένες συνειδήσεις πρέπει να έχετε όλοι εσείς που σκέφτεσθε τόσο βρώμικα για την ελληνική νεολαία; Πιστεύετε ότι εμείς οι Μακεδόνες νέοι θα περιμέναμε τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής ή οποιαδήποτε άλλη ακροδεξιά οργάνωση για να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας στη συμφωνία των Πρεσπών; Πιστεύετε ότι είμαστε άβουλα όντα που θα μας έπειθε ένα ανώνυμο sms να κάνουμε κατάληψη στο σχολείο μας;

          Σε αντίθεση με τα μέλη της “Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Θεσσαλονίκης” εμείς οι μαθητές των σχολείων της Βόρειας Ελλάδας  γνωρίζουμε ιστορία. Οι περισσότεροι έχουμε επισκεφθεί τη Βεργίνα. Τιμούμε τη θυσία του Παύλου Μελά. Αγαπούμε την πατρίδα μας, γιατί έτσι μας έμαθαν οι γονείς μας και οι δάσκαλοί μας. Αν νομίζετε ότι θα μας τρομάξει η ταμπέλα του “φασίστα”, τότε είστε γελασμένοι. Σε αντίθεση με εσάς, εμείς έχουμε ιδανικά και αξίες που ,λάμπουν σαν το κρύσταλλο. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι αγωνιζόμαστε τον αγώνα τον καλό. Το γεγονός ότι δεν υπηρετούμε τη δική σας ιδεολογία μας καθιστά φασίστες;  Ποσό δημοκρατικό είναι αυτό; Είστε μια χούφτα νοματαίοι και θέλετε να  επιβάλλετε την άποψή σας για τη συμφωνία των Πρεσπών στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και λέτε εμάς φασίστες;.......

          Τέλος, καλώ τα μέσα ενημερώσεως στα σχολεία Θεσσαλονίκης και της Β. Ελλάδας. Ας κάνουμε μια έρευνα. Όταν 7 στους 10 Έλληνες  διαφωνούν με τη Συμφωνία των Πρεσπών εμείς τι νομίζετε ότι πιστεύουμε;

         Να ανησυχούσατε αν το πιο ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας μας λούφαζε, βλέποντας τους πολιτικούς του τόπου να ξεπουλούν την ιστορία του.

          Τώρα μην ανησυχείτε! Είμαστε εδώ. Και είμαστε χιλιάδες.

         Κι αν οι σημερινοί ηγέτες δεν είναι άξιοι να υπερασπίσουν την ιστορία μας, κι αν στις αρχές του επομένου έτους ξεπουλήσουν το ιερό όνομα της Μακεδονίας μας, έρχεται η δικιά μας γενιά.

          Κι από τη δικιά μας γενιά θα αναδειχτούν ηγέτες άξιοι για να πάρουν πίσω όσα εσείς ξεπουλήσατε.

                                                Σας ευχαριστώ.

          Τα σχόλια περιττεύουν. Με τέτοιους νέους η πατρίδα μας έχει μέλλον

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019

25 Ιανουαρίου, μνήμη Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου



Σήμερα τιμούμε μια μεγάλη και εξαιρετική προσωπικότητα. Τον Άγιο Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό. Πρόκειται για μια σπουδαία εκκλησιαστική φυσιογνωμία, με σπάνια πνευματικά χαρίσματα. Γεννήθηκε στην Αριανζό της Ναζιανζού της Καππαδοκίας το 329 μ. Χ. Εκπαιδεύτηκε και μορφώθηκε πρώτα από την ευσεβή μητέρα του Νόννα. Στην συνέχεια σε σχολές της πατρίδας του και τέλος ήρθε στην Αθήνα μαζί με τον ισάδελφο του Βασίλειο.  Εκεί στην Αθήνα σπούδασε τα ελληνικά γράμματα και γνώρισε καλά την ελληνική φιλοσοφική σκέψη.
          Μετά τις σπουδές του ήλθε και έμεινε στην έρημο του Πόντου μαζί με τον Βασίλειο. Η μόνωση και η αυτοσυγκέντρωση στην έρημο τον βοήθησε   να κατανοήσει το βάθος της χριστιανικής  θεολογίας. Στη συνέχεια ήλθε κοντά στον πατέρα του. Όταν ο πατέρας του, επίσης Γρηγόριος καλούμενος, με τη βοήθεια της συζύγου του Νόννας, έγινε χριστιανός κατέλαβε την επισκοπική θέση της Ναζιανζού. Είναι η εποχή ακόμη των εγγάμων επισκόπων. Πολύ αργότερα επεκράτησε η υποχρεωτική αγαμία των επισκόπων.
          Το 372 ο Βασίλειος επίσκοπος πλέον Καισαρείας, χειροτόνησε τον Γρηγόριο επίσκοπο μιας μικρής και άσημης  κωμοπόλεως, τα Σάσιμα, στην οποία δεν μετέβη ποτέ, γιατί όπως γράφει, “τα μεγάλα αξιώματα είναι πλήρης ζάλης και αστικών θορύβων”. Το 379, μετά τον θάνατο του αρειανίζοντος αυτοκράτορος Ουάλεντος, οι ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως τον κάλεσαν να τους ενισχύσει στην πρωτεύουσα. Οι Αρειανοί τότε είχαν καταλάβει όλους τους ορθόδοξου ναούς και παρέμεινε στους ορθοδόξους μόνο ένας μικρός ναός τη Αγίας Αναστασίας. Εκεί ο Γρηγόριος εξεφώνησε τους πέντε περίφημους λόγους περί της θεότητος του Υιού και Λόγου του Θεού, εξ αίτιας των οποίων ονομάστηκε και Θεολόγος.
          Ανέπτυξε σπουδαία και πλουσιότατη καρποφόρα δράση, η οποία προκάλεσε τη μήνη των Αρειανών και το Πάσχα του 379, ενώ ο Γρηγόριος ιερουργούσε . Εισόρμησαν στο ναό της Αγίας Αναστασίας, κακοποίησαν τους ορθοδόξους και τραυμάτισαν τον Γρηγόριο.
          Ο Θεοδόσιος ο μέγας, διάδοχος του Ουάλεντος, έθεσε τέρμα στις ραδιουργίες των Αρειανών και απέδωσε τους κατειλημμένους από τους Αρειανούς ναούς στους ορθοδόξους. Ο Θεοδόσιος εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως τον Γρηγόριο και η εκλογή του επικυρώθηκε από την Β’ Οικουμενική Σύνοδο. Δυστυχώς όμως ραδιουργίες και μικροψυχίες μερικών επισκόπων, εξανάγκασαν τον Γρηγόριο να παραιτηθεί για να ειρηνεύσει η Εκκλησία και αποσύρθηκε στην πατρίδα του, όπου επεδόθη σε γόνιμη συγγραφή μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 390, σε ηλικία εξήντα ετών.
          Ο Γρηγόριος διακρίθηκε  ως σπουδαίος εκκλησιαστικός ρήτορας, θαυμαστός συγγραφέας και ποιητής και ανέπτυξε ένα πλούσιο κοινωνικό έργο. Στον ποιμαντορικό του λόγο περί ιερωσύνης μιλάει για το έργο του κληρικού. Διατυπώνει σκέψεις που ισχύουν και σήμερα: “Ο κληρικός πρέπει να είναι καθαρός για να μπορεί να καταστήσει και τους άλλους καθαρούς. Προηγουμένως να είναι αυτός σοφός, για να καταστήσει άλλους σοφούς, να αγιασθεί ο ίδιος για να αγιάσει άλλους. Να είναι ικανός να χειραγωγεί και να συμβουλεύει με σύνεση”.
          Ο Γρηγόριος είναι ο εισηγητής των επικηδείων λόγων σύμφωνα με τους κανόνες της ελληνικής ρητορικής. Εκφώνησε επικηδείους στον πατέρα του, στον αδελφό του Καισάριο, στην αδελφή του Γοργονία και στον αδελφικό του φίλο Μ. Βασίλειο.
          Οι λόγοι του ήταν κηρύγματα παραμυθίας στους θλιμμένους  και πονεμένους. Επίσης με επιστολές επικοινωνούσε  με φιλικά πρόσωπα και έδινε συμβουλές κατά τις περιστάσεις. Διακρίθηκε ως ποιητής και τα ποιήματά του φανερώνουν την οξύνοια της σκέψεως του και την λογοτεχνική του ικανότητα. Τα ποιήματά του είναι  γραμμένα σε αρχαΐζουσα ελληνική διάλεκτο που δείχνουν τη βαθύτατη γνώση της ελληνικής γλώσσας, αλλά και την αγάπη του στον ελληνικό πολιτισμό. Στα έργα του υπάρχουν εύστοχες παρατηρήσεις πάνω σε θέματα του ανθρώπινου βίου.
          Σήμερα κάποιοι ελληνολάτρες κατηγορούν την Εκκλησία ότι ζημίωσε τον ελληνισμό. Η βαθύτατη γνώση της ελληνικής σκέψεως από τους μεγάλους Ιεράρχες καταρρίπτουν τα έωλα επιχειρήματα των φανατικών ελληνολατρών. Η Εκκλησία με τους μεγάλους  Ιεράρχες και Οικουμενικούς Διδασκάλους αγκάλιασε τον Ελληνισμό, εκτός βέβαια την πολυθεΐα και τον αναζωογόνησε και συμπορεύτηκαν και συμπορεύονται παρά τις αντιδράσεις που εμφανίζονται από κάποιους που επιμένουν να βρίσκονται εκτός πραγματικότητας.
          π. γ. στ.

Η Φράγκικη αντίληψη περί της υπάρξεως του Θεού και των «περιούσιων λαών» (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 10η Ιανουαρίου 2019
Η ΦΡΑΓΚΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ  ΤΩΝ «ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ ΛΑΩΝ»
    Προφανώς ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Ελληνικό Έθνος στις σημερινές δύσκολες συγκυρίες είναι η κρίση της ελληνορθόδοξης ταυτότητας μας. Ο κίνδυνος αλώσεως του ελληνορθοδόξου Πολιτισμού μας με επίκεντρο την Ορθόδοξη πίστη μας, που αποφεύχθηκε τόσο στην περίοδο της Φραγκοκρατίας, όσο και της Τουρκοκρατίας, έγινε πλέον πραγματικότητα τον 19ον αιώνα μετά την εθνική μας παλιγγενεσία.
 Η γνωστή Βαυαροκρατία που επακολούθησε μετά τους ηρωϊκούς αγώνες των προγόνων μας για «του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στον φράγκικο, δυτικό Πολιτισμό, με αποτέλεσμα την πνευματική στροφή στην πορεία του γένους μας προς την Δύση σε όλους τους τομείς, στην Εκκλησία, στην παιδεία, στην πολιτική, στο ήθος, στην πολιτιστική μας Παράδοση. Την ελληνορθόδοξη πνευματική μας κληρονομιά την οποία κατορθώσαμε να κρατήσουμε αλώβητη με αίμα και θυσίες, ακόμη και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, την ξεπουλήσαμε αμαχητί στους ευρωπαίους συμμάχους μας, έτσι ώστε σήμερα, δύο σχεδόν αιώνες μετά, να βιώνουμε μια πρωτοφανή πνευματική αλλοτρίωση, με την πολιτική μας ηγεσία σύμμαχο σ’ αυτή την πνευματική εξέλιξη-αλλοτρίωση, την δε εκκλησιαστική, ανυποψίαστη και ουσιαστικά αδιάφορη.  Τώρα μάλιστα που γίναμε «ευρωπαίοι», μέλος του εκτρωματικού οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της Νομισματικής Ένωσης, δεν μας ταιριάζει η Ελληνορθοδοξία, αλλά η «θρησκευτική ουδετερότητα», την οποία υπαγορεύει ο «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός» και ο άθεος Ουμανισμός, αυτή η κατάρα του σύγχρονου κόσμου.
Ο μύθος που γαλούχησε και νάρκωσε τις χριστιανικές γενεές του 19ου και 20ου αιώνα ότι δήθεν ο «Διαφωτισμός» υπήρξε η εποχή των μεγάλων και «φωτισμένων» πνευμάτων, οι οποίοι με την βαθυστόχαστη σκέψη τους διέλυσαν την στενοκεφαλιά και το πνευματικό σκοτάδι του Μεσαίωνα  και άνοιξαν δήθεν νέους ορίζοντες στο ευρωπαϊκό πνεύμα, εξακολουθεί να κυριαρχεί στη σκέψη και στην ιδεολογία πολλών συγχρόνων διανοητών και πνευματικών ταγών της ελληνικής κοινωνίας μας, όπως αυτό τουλάχιστον φαίνεται από ένα πλήθος δημοσιευμάτων σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο.
Ένα τέτοιο δημοσίευμα, που αποπνέει αθεΐα τύπου «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μας στην εφημερίδα των Αθηνών «Καθημερινή» (φ.4-11-2018), με τίτλο: «Και Θεός υπάρχει και λαός περιούσιος» του γνωστού δημοσιογράφου κ. Παντελή Μπουκάλα.
Ο δημοσιογράφος, σχολιάζει μια «έρευνα που πραγματοποίησε το αμερικανικό Pew Researsh Center την περίοδο 2015-2017, σε 56.000 πολίτες 34 κρατών της Δυτικής, της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης». Στην έρευνα αυτή «κλήθηκαν να απαντήσουν μονολεκτικά στο ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Εκεί οι Έλληνες πρωτεύσαμε, όπως σε εκτενή παρουσίαση των πορισμάτων της έρευνας στην ‘Καθημερινή’ της Τρίτης, 30 Οκτωβρίου: Το 92% των ερωτηθέντων συμπατριωτών μας δήλωσε ότι πιστεύει πως υπάρχει Θεός». Παίρνοντας δε αφορμή από το πόρισμα αυτής της δημοσκοπήσεως, εκφράζει το ερώτημα, αν θα «μπορούσε η κάλπη να δώσει τελεσίδικες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν το ανθρώπινο γένος», τα οποία απαριθμεί στη συνέχεια: «Υπάρχει Θεός; Είναι ένας, κι αν ναι, ποιος προκρίνεται από τους πάμπολλους που έχει λατρέψει μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα, ή έστω απ’ όσους λατρεύονται ακόμα; Είναι τρισυπόστατος; Υπάρχει Θεός χωρίς θρησκεία, χωρίς επί γης εκπροσώπους δηλαδή, αυτόκλητους ή «εκλεκτούς»; Υπάρχει ζωή μετά θάνατον και ποιας ακριβώς εκδοχής; Θα ξανασμίξουμε με τους δικούς μας και με ποια μορφή; Έχει νόημα η ζωή, βαθύτερο από το «φάτε, πιέτε, μωρ’ αδέρφια», ή το «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» δεν ισχύει μόνο για «όσα ουκ υπάρχει μετά θάνατον» αλλά γενικώς; Έχει σκοπό το σύμπαν ή είναι μια μάταιη σπατάλη ύλης και ενέργειας; Είναι ένα το σύμπαν ή υπάρχουν και παράλληλά του; Πόσες είναι οι διαστάσεις; Υπάρχουν εξωγήινοι, κι αν ναι, είναι αγαθοί ή κακούργοι; Έχει τέλος ο χρόνος; Είχε αρχή; Είναι εφικτά στα ταξίδια στον χρόνο, προς το παρελθόν ή το μέλλον, και αν ναι, έχουμε τη δυνατότητα ή το δικαίωμα να επέμβουμε αναδρομικά ή προληπτικά; Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κακός και εκ βουλήσεως καλός ή ανάποδα; Καταγόμαστε από τον πίθηκο; Είμαστε διαστημική σπορά ή αυτοφυείς γήινοι;».
Σίγουρα οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, να βρούμε την απάντηση στα μεγάλα αυτά και πανανθρώπινα ερωτήματα, τα οποία αείποτε απασχολούσαν την ανθρώπινη σκέψη και τον φιλοσοφικό στοχασμό. Εδώ έχει δίκαιο ο αρθρογράφος, δεν πέφτει έξω, διότι ο αληθινός Θεός και όσα αγγίζουν την μετά θάνατον πραγματικότητα δεν ανακαλύπτονται με την ανθρώπινη λογική και την επιστημονική έρευνα, αλλά είναι καρπός Θείας Αποκαλύψεως. Το ερώτημα λοιπόν εξακολουθεί να παραμένει. Αφού οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, ποιος μπορεί να μας βοηθήσει; Ποιος μπορεί να μας δώσει αυθεντικές απαντήσεις στα παρά πάνω μεγάλα και καυτά ερωτήματα; Δεν μπορεί να μας δώσει απάντηση ο αρθρογράφος. Γιατί; Διότι τα μόνα εργαλεία που διαθέτει στα χέρια του είναι ο ορθολογισμός και η επιστημονική έρευνα. Έτσι τον δίδαξε η άθεη ευρωπαϊκή διανόηση. Nα έχει δηλαδή εμπιστοσύνη μόνο στα εργαλεία αυτά και να καταφρονεί και να απορρίπτει apriori την Θεία Αποκάλυψη, όπως αυτή είναι καταγεγραμμένη στην αγία Γραφή και όπως έχει ερμηνευτεί από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Και όχι μόνο να την απορρίπτει, αλλά και να την χλευάζει ως ξεπερασμένη, ως αναχρονιστική και σκοταδιστική, αφού έτσι τον δίδαξαν ο Βολταίρος, ο Ζαν Ζακ Ρουσώ και ο Μοντεσκιέ, τα μεγάλα και δήθεν «φωτισμένα» πνεύματα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Ούτε καν διανοείται να σχολιάσει τις αυθεντικές απαντήσεις, που μας δίνει η αγία Γραφή και οι άγιοι Πατέρες. 
Παρά κάτω προσπαθεί να ερμηνεύσει ηθικιστικά και κοινωνιολογικά το αποτέλεσμα της δημοσκοπήσεως: Γράφει: «Τι σημαίνει άραγε για το 92% των Ελλήνων η πίστη τους στην ύπαρξη Θεού; Πώς μεταφράζεται στη γλώσσα της ηθικής η πίστη τους αυτή και πώς επηρεάζει την καθημερινότητά τους; Γίνονται καλύτεροι άνθρωποι λόγω της πίστης τους; Φοβούνται περισσότερο να κάνουν το κακό; …Αν ζούσαμε σε κοινωνία καλών χριστιανών, όντως χριστιανών, το τωρινό αστυνομικό ρεπορτάζ των ΜΜΕ, τόσο πλούσιο σε κακότητα, απλώς δεν θα υπήρχε, ή θα εξαντλούνταν σε μονόστηλα. Και δεν θα γκρινιάζαμε όλοι, από γενιά σε γενιά, για τη σήψη, την παρακμή, τη διαφθορά, την κρίση ηθικής και αξιών. Για τους πολλούς η σχέση με τη θρησκεία είναι μια ρουτίνα, μια κοινωνική συνήθεια».
Αναμφίβολα το ποσοστό 92% των Ελλήνων πολιτών οι οποίοι δηλώνουν πίστη στο Θεό, μπορεί να μην εκφράζει το σύνολο των συνειδητοποιημένων πιστών, αλλά μπορεί να αξιολογηθεί θετικά, διότι σε άλλα κράτη η πλειοψηφία των πολιτών δηλώνουν άθεοι, ή αγνωστικιστές. Βεβαίως αν το έθνος μας βίωνε στην πλειοψηφία του τις χριστιανικές αρχές η κοινωνία μας θα ήταν τελείως διαφορετική, θα έμοιαζε με ένα επίγειο παράδεισο. Δεν θα υπήρχε η σήψη, η παρακμή, η διαφθορά, η κρίση ηθικής και αξιών, την οποία βιώνουμε σήμερα. Θα είχαν σχεδόν εξαλειφθεί τα εγκλήματα οι διαρρήξεις, οι κλοπές, οι αδικίες, η κοινωνική ανισότητα, η καταπίεση των φτωχών και αδυνάτων, ο πανσεξουαλισμός, και τόσα άλλα θλιβερά και αποτρόπαια, που ακούμε κάθε μέρα στην τηλεόραση και το διαδίκτυο. Ωστόσο ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν να τον ακολουθήσει. Σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς του, διότι έτσι τον έπλασε, ελεύθερο. Πέραν τούτου ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να μας κάμει απλά ηθικότερους, να φτιάξει μια καλλίτερη και δικαιότερη κοινωνία, αλλά να καταργήσει το κράτος του διαβόλου και να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο. Να αναπλάσει τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, να ενωθεί μαζί Του, να γίνει κατά χάριν Θεός. Το διαχρονικό σκάνδαλο για τους αρνητές Του είναι ότι δεν μετέβαλλε τον κόσμο μαγικά σε παραδεισένιο.
Και καταλήγει: «Δεν είναι απίθανο, πάντως, να δηλώνουμε ότι πιστεύουμε στην ύπαρξη του Θεού απλώς και μόνο επειδή πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι Έλληνας, ή έστω φιλέλληνας. Είμαστε δηλαδή λαός περιούσιος. Έτσι φρονούμε». Η Εκκλησία του Χριστού ουδέποτε ταυτίστηκε με κάποιον λαό. Ο Χριστός ήρθε ώστε δι’ Αυτού να σωθούν όλοι οι άνθρωποι όλων των εθνών, όλων των εποχών. Ο Εθνοφυλετισμός αποτελεί αίρεση, που έχει καταδικαστεί από Άγιες Συνόδους και από Πατέρες της Εκκλησίας μας. Κανένα έθνος και κανένας λαός δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο, να αποτελεί τον περιούσιο λαό του Θεού. Ο περιούσιος λαός του Θεού στην εποχή της Καινής Διαθήκης είναι όλα τα μέλη της Εκκλησίας, σε οποιαδήποτε φυλή, ή έθνος και αν αυτά ανήκουν. Όπως τονίζει ο απόστολος: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ.3,26-28). Οι όντως ανεκτίμητες υπηρεσίες του Ελληνισμού στην Εκκλησία δεν μπορούν να δικαιολογήσουν καμιά έννοια περιουσίου λαού.  
Περαίνοντας εκφράζουμε την απογοήτευσή μας για την προκατάληψη και την εχθρική στάση που τηρεί η πλειονότητα, δυστυχώς, των διανοουμένων στην ελληνική κοινωνία μας προς την ορθόδοξη πίστη μας και την ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας. Αν μπορούσαν να ανακαλύψουν τον ανεκτίμητο πλούτο της και την ασύγκριτη ανωτερότητά της, δεν θα κατέφευγαν στα ξυλοκέρατα της Δύσεως. Δεν θέλουν όμως! Απεναντίας, επιδιώκουν διακαώς και διαχρονικώς, να μας αφομοιώσουν με το στανιό και με το ζόρι, στον φράγκικο Πολιτισμό,  ο οποίος αποτελεί ένα ξένο σώμα στον Ορθόδοξο λαό μας. Θα κλείσουμε με μια εύστοχη επισήμανση συγχρόνου ερευνητού: «Οι ελληνορθόδοξοι ομιλούν ‘με!’ τους ιδίους τους Αγίους και ‘με!’ Τον ίδιο Τον Άγιο Τριαδικό Θεό, ενώ αντιθέτως οι Φραγκο-παπο-Δυτικοί ομιλούν ‘για!’ τους Αγίους και ‘για!’ τον (όποιο) Θεό. Μόνον οι Ελληνο-Ορθόδοξοι μπορούν να νιώσουν τη γιγαντιαία διαφορά της βιωματικής έννοιας του: ομιλούν ‘με!’, ως προς το ομιλούν ‘για!’ Αγίους και ‘για!’ Άγιο Τριαδικό Θεό». (Ηλία Καλλιώρα, «Ρωμιοσύνη, Ιστορικό, Οδοιπορικό, Αναβίωση», Αθήνα 2017, σελ.123).
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2019

Σύγχρονη άσκηση



Δεν είναι μόνο η μόλυνση του περιβάλλοντος που επηρεάζει ολόκληρο τον πλανήτη μας. Είναι και η ηχορύπανση, που επηρεάζει το νου και την καρδία του κάθε ανθρώπου «όπου γης».
Χάθηκε η ησυχία στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο. Είναι αδύνατο να μην ακούς κάτι. Όπου και να βρεθείς υπάρχει θόρυβος: από τ’ αυτοκίνητα, τα ραδιόφωνα, τους υπολογιστές και, κυρίως, τα κινητά τηλέφωνα. Όπου και να πας θα σε βρουν!
Ασφαλώς άλλαξε ο τρόπος ζωής μας. Εμείς όμως δεν αλλάξαμε!
Οι ίδιες, όπως πάντα, ανθρώπινες ανάγκες για κατανόηση, μοίρασμα ζωής, στοργή και αγάπη.
Οι ίδιες, όπως πάντα, αναζητήσεις για νόημα ζωής, νόημα θανάτου.
Οι ίδιοι προβληματισμοί, όπως πάντα, για το Θεό, το κακό στον κόσμο, την αδικία και την εκμετάλλευση.
Το Ευαγγέλιο μάς λέει ότι «ο Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα και εις τους αιώνας». Αν όντως έτσι είναι, σημαίνει πως και σήμερα, με τα δεδομένα που έχουμε, μπορεί να είναι ο Σωτήρας μας, αυτός δηλαδή, που θα μας ολοκληρώσει ως πρόσωπα και θα μας δώσει προοπτική αιωνιότητας.
Η αποδοχή του Ιησού Χριστού ως προσωπικού Σωτήρα έχει κάποιες προϋποθέσεις. Για να αναγνωριστεί έτσι και να συναντηθεί μαζί μας, χρειάζεται να ησυχάσουμε τόσο από εξωτερικούς όσο και από τους λογισμούς ως εσωτερικούς θορύβους.
Ίσως η άσκηση των παλαιοτέρων ανθρώπων, με τις πολλές χειρωνακτικές εργασίες, να μην είναι εφικτή σήμερα στην εποχή της τεχνολογίας και των θορύβων, που κουράζουν το πνεύμα πιο πολύ από το σώμα. Ενδεχομένως να απαιτείται η άσκηση της σιωπής, της ενδοσκόπησης, της ησυχίας. Φαίνεται εύκολη αλλά δεν είναι! Γιατί, εκτός του ότι θέλει δύναμη για να πετάξεις τα βάρη της ψυχής που εκούσια ή ακούσια φορτώθηκες, θέλει και δύναμη για ν’ αντέξεις την ησυχία που θα φέρει το ξεπέταγμα των παθών. Στην ησυχία αποκαλύπτονται οι βρωμιές που ο θόρυβος της καθημερινότητας τις κάλυψε και η ηρεμία τις φανέρωσε, όπως η ηρεμία του νερού δείχνει τι υπάρχει στον πάτο.
Αν, κατά τους Πατέρες, «άνευ ησυχίας αδύνατον καθαρθήναι» και αν «χωρίς δυσκολίες δεν υπάρχει σωτηρία», κατανοούμε τη σημασία της σύγχρονης άσκησης, δηλαδή της προσπάθειας να ησυχάσουμε, να μελετήσουμε, να προσευχηθούμε. Γιατί έτσι ετοιμάζουμε χώρο στην καρδιά για ν’ αποκαλυφθεί ο Θεός της καρδίας.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2019

Ομιλία της Αφροδίτης Μάνου στο Συλλαλητήριο των Αθηνών για την Μακεδονία – 20.1.



Αγαπητοί φίλοι, συμπατριώτες μου Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Βορειοηπειρώτες, Θράκες, Θεσσαλοί, Κύπριοι, Κρήτες, Στερεοελλαδίτες, Επτανήσιοι, Πελοποννήσιοι, Αιγαιοπελαγίτες, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Καππαδόκες, Σαρακατσάνοι, Βλάχοι και Πομάκοι και Κωνσταντινουπολίτες.

Ομογενείς μου στα πέρατα της Οικουμένης.

Συναγωνιστές μου στον αγώνα τον καλό για τη Μακεδονία και τη Δημοκρατία.

Βοηθείστε τη φωνή μας να δυναμώσει για ν’ ακουστεί ως την άκρη της Γης.

Βοηθείστε να ενώσουμε τους αιώνες έναν έναν στο περιδέραιο της πατρίδας μας, απ’ το Κυκλαδίτικο και το Μινωικό ως το σήμερα, όπως είναι μέσα μας όμορφα ενωμένοι, ο Πίνδαρος με τον Ελύτη, ο Αισχύλος με τον Μίκη Θεοδωράκη, ο Ευρυπίδης με το Γιάννη Ρίτσο κι ο Μεγαλέξαντρος με το Γέρο του Μωρηά.

Αγαπητοί παρόντες στο σημερινό πανεθνικό συλλαλητήριο και αγαπητοί σύντροφοι του καναπέ που μέχρι χτες κι εγώ αναπαυόμουν.

Στην προηγούμενη μεγαλειώδη συγκέντρωση του περασμένου Φεβρουαρίου, διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο, παρακολουθούσα την καρδιά της Ελλάδας να πάλλεται και να διεκδικεί, από την τηλεόραση, σαν σε ταινία κι εγώ δεν ήμουν εκεί.

Σήμερα ήρθα εδώ για να επανορθώσω.

Να σας δω και να με δείτε από κοντά, να σάς αγγίξω και να πάρω δύναμη απ’ τη δύναμή σας.

Να φωνάξω μαζί σας όσο πιο δυνατά μπορώ.

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Ελάτε όλοι μαζί να αφυπνίσουμε και τον τελευταίο Έλληνα από τον ύπνο της απρόσωπης παγκοσμιοποιημένης μη-ύπαρξης, να κάνουμε το άτομο κοινωνία, το ΕΓΩ, να το κάνουμε ΕΜΕΙΣ.

Να κοινωνήσουμε σήμερα εδώ των αχράντων μυστηρίων της Ιστορίας μας για να προστατέψουμε το μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών μας, στην ίδια τη γη των Πατέρων μας.

ΑΚΕΡΑΙΑ όπως μάς την παρέδωσαν,

να την παραδώσουμε κι εμείς.

Στον ένα χρόνο που μεσολάβησε από το περσινό συλλαλητήριο διάβασα πολύ, άκουσα πολλά, έμαθα πολλά, για να καταλήξω σ’ αυτό που πάντα ήξερα, όπως κι εσείς.

Οι άνθρωποι και οι ιδέες – έρχονται και φεύγουν.

Οι απόψεις αλλάζουν και οι βεβαιότητες διαψεύδονται.

Εκείνο όμως που μένει αναλλοίωτο στο χρόνο και όπου Γης, είναι οι μεγάλες μας αξίες.

Η Γλώσσα, η Πατρίδα, η Δημοκρατία.

Που θα πει, η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ.

Αυτήν την ταυτότητα έρχεται να μάς κλέψει η επαίσχυντη, η ύπουλη και μακιαβελική Συμφωνία των Πρεσπών που τόσο έχει αναστατώσει τη ζωή μας.

Η συμφωνία που υπέγραψαν άνθρωποι ανεύθυνοι και επιπόλαιοι, με εγκληματική αδιαφορία για τα ιερά και τα όσιά μας, με ακατανόητη περιφρόνηση για ό, τι είναι ελληνικό, κατοχυρωμένο σε διεθνείς συνθήκες “με φοβέρες και μ’ αίματα”.

Ποταμούς αιμάτων και δακρύων και προσευχών …

Έλληνες, φιλέλληνες και μισέλληνες

Αγαπώ την πατρίδα μου σημαίνει αγαπώ και σέβομαι και τις άλλες πατρίδες.

Αλλά απαιτώ, αυτό να γίνεται και από τις άλλες πατρίδες στη δικιά μου.

Για πολλά χρόνια τώρα, κάποιοι, έπεισαν τους γείτονές μας να πιστέψουν σ’ έναν μύθο.

Κάποιοι  τους έμαθαν να πορεύονται με Ιστορία κλεμμένη, με κειμήλια δανεικά.

ΑΥΤΌΝ τον εθνικισμό θα έπρεπε να καταδικάζετε, κύριοι που μάς κυβερνάτε και μάς έχετε αλαλιάσει κι έχετε διχάσει για ΑΛΛΗ ΜΙΑ φορά τους Έλληνες.

Έχετε διαλύσει κόμματα, έχετε παζαρέψει συνειδήσεις, έχετε καταστρατηγήσει κάθε έννοια δημοκρατίας για να περάσετε μια Συμφωνία που επιχειρεί να κάνει έναν ολόκληρο λαό συνένοχο σ’ ένα τεράστιο ιστορικό ΨΕΜΑ.

Δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος. Τελεία.

Δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα. Τελεία και παύλα.

Οι Μακεδόνες, ήταν και είναι Έλληνες.

ΟΧΙ. ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΨΕΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.

Βιάστηκαν αυτοί που μάς κυβερνούν.

Βιάστηκαν να ξεμπερδεύουν.

Αλλά ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ, μου φαίνεται, το ίδιο βιαστικοί είναι κι αυτοί.

Και μιλάνε για μια ΚΑΥΤΗ ΠΑΤΆΤΑ που θέλουν να ξεφορτωθούν το γρηγορότερο, για να μην καούν.

= Βρε αθεόφοβοι!

Αυτή η καυτή πατάτα είναι το μέλλον της χώρας μας.

Είναι η εθνική μας ακεραιότητα!

Είναι τα 134.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα που κατακτήθηκαν και διασφαλίστηκαν με το αίμα του Παπαφλέσσα, του Καραϊσκάκη και των Μακεδονομάχων.

Κι εσείς θέλετε να “τελειώνουμε”

Δε βλέπετε το χάος που σάς χωρίζει από τη βούληση του απλού λαού κάθε μέρα και περισσότερο; Του φτωχού λαού που κάθε μέρα φτωχοποιείται και περισσότερο; Τι πάτε να μάς κάνετε; Να μάς δώσετε τη χαριστική βολή; Να τσαλαπατήσετε την περηφάνεια μας; Να παραδώσετε τα άγια των αγίων; Να κόψετε το κεφάλι της χώρας μας στη μέση, μισό εδώ-μισό εκεί; Μπορεί να ζήσει η χώρα χωρίς κεφάλι;

Δημοψήφισμα.

Εδώ και τώρα.

Ν’ αποφασίσει ο λαός γι’ αυτό το τόσο σημαντικό εθνικό ζήτημα.

Γιατί η Συμφωνία των Πρεσπών, είναι η πιο κακόφωνη Συμφωνία πού έχει γραφτεί ΠΟΤΕ.

Γι΄αυτό και έχει ξεσηκώσει τη διαφωνία όλων μας.

Είσαι η πιο φάλτσα συμφωνία όλων των εποχών.

Η Μακεδονία μάς ταρακούνησε όλους συθέμελα.

Ξυπνήσαμε από βαθύ ύπνο, να σώσουμε το Μεγαλέξαντρο απ’ τον κατηραμένο όφι της εποχής των πυρηνικών Σε μια εποχή που αλλάζουν όλα με ταχύτητα κινηματογραφική, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο, σε μια εποχή με τέτοια ρευστότητα των ιδεών και τόση επίδειξη ισχύος από τις άρχουσες ελίτ, με εξουσίες τόσο απρόσωπες και σκληρές και απάνθρωπες που τάχα προστατεύουν τα ατομικά δικαιώματα μόνο και μόνο για να διαλύσουν τα Έθνη και τις Κοινωνίες, πρέπει να αντισταθούμε.

Πρώτο μας μέλημα, η υπεράσπιση της πατρίδας μας από κάθε πανούργα μεταμοντέρνα, μασκαρεμένη σε διεθνισμό, άπληστη επιβουλή της διεθνούς πλουτοκρατίας.

Η υπεράσπιση των νομίμων και αναγνωρισμένων από το διεθνές δίκαιο κεκτημένων, μέσα στη σύγχρονη δίνη του πιο ύπουλου ανταγωνισμού για παγκόσμια κυριαρχία, που έχει υπάρξει από καταβολής του κόσμου.

Με εξοπλισμούς δυνατοτήτων επιστημονικής φαντασίας πιο πραγματικής κι από την πραγματικότητα.

Η ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, είναι το πρώτο απαραίτητο, θεμελιώδες βήμα για να μπορέσει ο λαός μας να προχωρήσει απερίσπαστος και να ενωθεί με τους άλλους λαούς που αφυπνίζονται αναζητώντας τη μεγάλη ανατροπή του 21ου αιώνα.

Για πλατιά συμμετοχική, αληθινή Δημοκρατία.

Όχι να ψηφίζουμε σαν τα ζώα μια φορά στα 4 χρόνια κυβερνήσεις που άλλα ευαγγελίζονται και άλλα ΠΡΑΤΤΟΥΝ, ΔΙΑΠΡΑΤΤΟΥΝ και ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΝ Για Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Αγαπητοί μου συμπατριώτες

Ήρθα σήμερα εδώ μπροστά σας, χωρίς περικεφαλαία και χλαμύδα, όπως μάς ειρωνεύονται οι εθνομηδενιστές εραστές του απρόσωπου και του αφηρημένου.



Μ´ ένα κίτρινο γιλέκο μέσα από τα μαύρα ρούχα του πένθους και της ντροπής για τις εθνικές υποχωρήσεις χρόνων και για την υποτέλεια των κατά καιρούς εκλεγμένων εξουσιοπαρμένων κυβερνητών μας.

Ήρθα για να σταματήσουμε μαζί τα σχέδια των Αμερικάνων και της Γερμανικής Ευρώπης για αποχωρισμό της Μακεδονίας από το σώμα της πατρίδας μας, για διαμελισμό του παρελθόντος μας και αφανισμό του μέλλοντός μας.

Για να γίνουμε οι άγρυπνοι φρουροί της αμύθητης, ανυπολόγιστης αξίας, αρχαίας περιουσίας μας που ξεπούλησαν, αιχμάλωτη στο υπερταμείο.

Η Μακεδονία ενώνει και πάλι τους Έλληνες.

Ήρθε η ώρα εσείς οι 300 ν’ ακούσετε και να φοβηθείτε τη φωνή του λαού.

Ζητάμε να κρατήσουμε αυτά που μάς ανήκουν.

Σφιχτά, πάνω στην καρδιά μας.

Και δίνουμε όλη μας την ψυχή, τη μεγάλη και ελληνική ψυχή μας για να γίνει η Ελλάδα μας ηγέτιδα και αυτοκράτειρα του μέλλοντός της.

Ζήτω ο ελληνικός λαός!

Η Μακεδονία είναι ελληνική!