Από την ορθόδοξη θεολογία γνωρίζουμε ότι ο χρόνος συνδέεται στενά
με τον χώρο, και τα δύο, -χώρος και χρόνος- είναι δημιουργήματα του Θεού. Ο
χρόνος είναι η ενέργεια που διακρίνει τα όντα και επομένως δεν είναι μια απλή
κίνηση των αστέρων, αλλά είναι η κίνηση όλων των όντων και κυρίως των ζωντανών
υπάρξεων. Και βέβαια, ο χρόνος συνδέεται με την κτιστή ύπαρξη και μάλιστα τη
θνητή. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πει εύστοχα ότι αιώνας είναι ο χρόνος που σταματά να
κινείται, και χρόνος είναι ο αιώνας που μετρείται κινούμενος. Αυτό σημαίνει,
ότι όσο ζει ο άνθρωπος σε αυτήν την ζωή συνδέεται με τον χρόνο, και όταν φύγει
από τον κόσμο αυτόν τότε εισέρχεται σε
μια άλλη
διάσταση χρόνου που λέγεται αιώνας.
Δυστυχώς, οι
σύγχρονοι άνθρωποι ταυτίζουν τον χρόνο με το αιώνιο, δηλαδή ζουν την βιολογική
ζωή, ωσάν να πρόκειται να ζήσουν αιώνια,
γι’ αυτό και απολυτοποιούν όλα εκείνα που έχουν σχέση με τα υλικά αγαθά, την ηδονή,
την ευχαρίστηση, και άλλοι περιφρονούν τελείως αυτήν την ζωή, αναμένοντας τα
πάντα μόνο στην άλλη ζωή. Όταν, όμως, ταυτίζουμε απόλυτα τον χρόνο με το αιώνιο, όταν
εξαντλούμε την ζωή του μέλλοντος αιώνος στο ενθάδε, τότε αυτό είναι και λέγεται
εκκοσμίκευση. Οι άγιοι Απόστολοι ζούσαν συνεχώς με την αίσθηση της
παροδικότητος των πραγμάτων αυτής της ζωής, και την νοσταλγία της αιωνίου ζωής,
την οποία βίωναν από αυτήν την ζωή. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: “ ουκ άξια τα
παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς..”
Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ,
“Θεολογία και ποιμαντική”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου