Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Η εν Κυρίω εκδημία του Πρωτ. Νικολάου Παπαδόπουλου





          Την Τρίτη, 29 Ιανουαρίου 2013 εξεδήμησε προς Κύριον ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Παπαδόπουλος, εφημέριος και ιερ. Προϊστάμενος του Ι. Ν. Αγ. Φωτεινής Πατρών.
          Το σύνολο σχεδόν του ιερού κλήρου της πόλεως των Πατρών και  μεγάλη συναγωγή  του λαού προσήλθε μέσα σε κλίμα θλίψεως και οδύνης για να προπέμψει στην αιωνιότητα τον αείμνηστο παπά-Νικόλα.
          Η ευγενής μορφή του, η έμφυτη ευσέβειά του, η ταπείνωση, το αγαθό του χαρακτήρα του, η ιεροπρέπεια του, η θυσιαστική ιερατική διακονία του, το χαρίεν της αναστροφής του, μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη όσων τον γνώρισαν και τον έζησαν εκ του πλησίον.
          Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας, ο οποίος προέστη της εξοδίου ακολουθίας, στον επικήδειο λόγο του τόνισε με έμφαση το ταπεινό φρόνημα του εκλιπόντος ιερέως, την αξία της εκκλησιαστικής του προσφοράς του, τη φιλανθρωπική δραστηριότητα του στο χώρο της ενορίας, αλλά και την αγάπη του προς την Εκκλησία αφού  οδήγησε τον υιό του π. Χαράλαμπο  στην ιεροσύνη για να συνεχίσει την ιερατική παράδοση.
          Με πόνο και συγκίνηση προπέμψαμε τον πεφιλημένο εν Χριστώ αδελφό π.Νικόλαο, αλλά με την ελπίδα της συνέχειας της ιεροσύνης του στο ουράνιο θυσιαστήριο όπου θα πρεσβεύει υπέρ ημών.
          Του π. Νικολάου η μνήμη ας είναι αιωνία!

Πρωτ. Γερ. Στανίτσας 

Καθημερινά σήματα πορείας




«Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων»

          Δεν είναι φωτεινός μόνο ο ήλιος ή η σελήνη, ούτε μόνο τα τεχνικά φώτα που έχει επινοήσει ο άνθρωπος. Φως είναι και το παράδειγμα της αρετής. Και στην προκειμένη περίπτωση το χριστιανικό παράδειγμα είναι δάσκαλος που δεν ομιλεί, αλλά επιβάλλεται και πρέπει να διδάσκει για να φέρει αγαθά αποτελέσματα.
          Το παράδειγμα όμως που δείχνει την αρετή στην εφαρμογή της, έχει οπωσδήποτε τις δυσκολίες του και γι’ αυτό αξίζει, όσο δεν αξίζουν τα λόγια και προκαλεί σε όλους εντύπωση θετική. Γι’ αυτό, ενώ το παράδειγμα είναι καθήκον προς τον Θεό είναι καθήκον και προς τους συνανθρώπους  μας.
          Όταν οι άνθρωποι βλέπουν ζωντανά χριστιανικά παραδείγματα, είναι επόμενο ν’ ακολουθήσουν και αυτοί την χριστιανική ζωή. Και έτσι θα δοξάζουν το Θεό και Πατέρα, διότι με το παράδειγμα των ενάρετων χριστιανών οδηγήθηκαν προς το φως. Και η δόξα αυτή του Θεού θα είναι και δόξα των χριστιανών, που έδειξαν το καλό παράδειγμα.

Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, «Από την πηγή της Αλήθειας»

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Χρόνια πολλά σε διδάσκοντες και διδασκόμενους!




Σαλπίσωμεν ν σάλπιγγι σμάτων˙
σκιρτήσωμεν όρτια,
καί χορεύσωμεν γαλλόμενοι,
ν τ πανδήμ πανηγύρει τν Διδασκάλων μν.

Μαζί με τους Αγίους




30 Ιανουαρίου, Τριών Ιεραρχών

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ


          Η Εκκλησία μας αφού γιόρτασε χωριστά μέσα στο μήνα Ιανουάριο τον κάθε Ιεράρχη χωριστά, σήμερα γιορτάζει μαζί και τους τρεις μεγάλους Ιεράρχες και Οικουμενικούς Διδασκάλους, «Βασίλειον τον Μέγα και τον Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορρήμονι».
          Συγχρόνως και η Ελληνική Παιδεία τιμά τους προστάτες των Ελληνικών Γραμμάτων, γιατί στο έργο των Τριών Ιεραρχών, περισσότερο παρά στους άλλους  πατέρες  της Εκκλησίας, έχουν συζευχθεί αρμονικά η υγιής ελληνική σκέψη και το καθαρό χριστιανικό πνεύμα.
          Εκείνο που λέγει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος για τον Μέγα Βασίλειο, έχει εφαρμογή και για τους τρεις μεγάλους Ιεράρχες: «σπουδή γαρ ευφυΐα συνέδραμεν, εξ ων επιστήμαι και τέχναι το κράτος έχουσιν»  προικισμένοι με φυσικά προσόντα, πρόσθεσαν εις αυτά τους καρπούς της σπουδής και της επιμελείας των. Κι τρείς σοφοί και άγιοι, φωτεινά πρότυπα, πολύτιμοι οδηγοί.

          π. Γ.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Γείτονα Θεέ...




«Γείτονα Θεέ, αν σε μακρυά νυχτιάν,
με κτύπους δυνατούς κάποτε-κάποτε  σ’ έχω ταράξει,
ήταν γιατί σπάνια την ανάσα σου ακούγοντας είχα τρομάξει,
και ξέρω: είσαι ολομόναχος στην κάμαρα.
Αν κάτι χρειάζεσαι, κανείς δεν είναι στο πασπάτεμά σου
να τρέξει να σου φέρει ένα νερό.
Πάντα αφουγκράζομαι. 
Δώσε  ένα μικρό σημάδι μόνο. 
Είμαι πολύ κοντά σου.
Μονάχα ένας φτενός μεσότοιχος ανάμεσά μας βρίσκεται
κατά τύχη. Ας στέκει εκεί στη μέση.
Μια κραυγή μόνο από τα στόματά μας
και θα πέσει,
δίχως κρότο και δίχως ταραχή…».

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Η μαγεία ιατρεύει;




του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Μερικοί χριστιανοί, όταν αρρωστήσουν, διαπράττουν ένα τραγικό λάθος και συνάμα ένα φρικτό, θανάσιμο αμάρτημα. Αντί να πάνε, στους ιερείς να κάνουν ευχέλαιο, να εξομολογηθούν μετανοημένοι τις αμαρτίες τους και να κοινωνήσουν τα άχραντα μυστήρια, πηγαίνουν στους μάγους, για να βρουν γιατρειά. Έτσι, μπλέκονται στα δίκτυα της ανθρωποκτόνου και σατανικής μαγείας, η οποία όχι μόνο δεν ιατρεύει, αλλά και χειρότερα βάσανα και συμφορές προξενεί. Προς επιβεβαίωση των λεγομένων θα σας διηγηθούμε ένα συγκλονιστικό γεγονός, το οποίο αντλούμε από το βιβλίο: «Πατερικόν των σπηλαίων του Κιέβου».
Κάποιος πλούσιος χριστιανός από το Κίεβο προσβλήθηκε από λέπρα. Απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια από τους γιατρούς. Αυτοί όμως δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Πάνω στην απελπισία του κατέφυγε στους ειδωλολάτρες μάγους, ελπίζοντας να γίνει καλά με τα δαιμονικά θεραπευτικά τους μέσα. Όχι όμως ωφέλεια δεν είδε, αλλά και χειροτέρεψε.
Τότε ένας από τους φίλους του τον συμβούλεψε να πάει στη μονή των Σπηλαίων και να παρακαλέσει τους πατέρες να τον βοηθήσουν. Αλλά εκείνος ο δυστυχής, ενώ είχε πιστέψει πως θα τον έκαναν καλά οι δαιμονολάτρες μάγοι, δεν παραδεχόταν ότι μπορούσαν να τον βοηθήσουν οι φιλόχριστοι μοναχοί. Για αυτό δεν αποφάσιζε να πάει στα Σπήλαια. Μετά όμως από τις προτροπές του φίλου του, κάμφθηκε η αντίδρασή του. Κίνησε για τη μονή με μισή καρδιά, συνοδευόμενος από τους δικούς του. Ο ηγούμενος τού έδωσε να πιεί νερό από το πηγάδι του οσίου Θεοδοσίου. Του άλειψε επίσης τα μάτια και το κεφάλι με το ίδιο νερό και τον άφησε να φύγει. Όταν όμως ο ταλαίπωρος άνθρωπος βρέθηκε στο σπίτι του διαπίστωσε πώς η αρρώστια είχε επιδεινωθεί. Οι πληγές του άνοιξαν κι έτρεχαν πύον, ενώ το σώμα του ανέδιδε μιαν αφόρητη δυσοσμία, που έδιωχνε τους ανθρώπους μακριά. Αιτία του κακού ήταν, όπως αποδείχθηκε από όσα ακολούθησαν, η απιστία και αμετανοησία του.
Ο λεπρός άρχισε να θρηνεί και να οδύρεται για το κακό που τον βρήκε. Πολλές ημέρες έμεινε κλεισμένος και απομονωμένος στο σπίτι του. Γεμάτος ντροπή κι απόγνωση για το θέαμα που εμφάνιζε και τη δυσοσμία που ανέδιδε, περίμενε το θάνατο, που δεν φαινόταν να είναι μακριά. Αλλά να! Ο φιλάνθρωπος Θεός τον φώτισε και κατάλαβε την αιτία της αρρώστιας του. Και σαν δεύτερος Δαβίδ φώναζε από μακριά στους συγγενείς του: «Εκάλυψεν εντροπή το πρόσωπον. Απηλλοτριωμένος εγενήθην τοις αδελφοίς μου και ξένος τοις υιοίς της μητρός μου, επειδή χωρίς πίστη και με την καρδιά λερωμένη από αμαρτίες τόλμησα να πάω στην μονή και να ζητήσω θεραπεία!»

Σηκώθηκε και ξαναπήγε αμέσως στο μοναστήρι. Ζήτησε από τον ηγούμενο να εξομολογηθεί. Εκείνος τον έστειλε στον όσιο Αλύπιο. Με δάκρυα συντριβής ο λεπρός του εξομολογήθηκε όλα τα αμαρτήματά του και με ειλικρινή μετάνοια  ζήτησε από τον Θεό την άφεσή τους. Ο όσιος  του είπε: «Παιδί μου, έργο μεγάλο και σωτήριο πραγματοποίησες με την εξομολόγηση των παραπτωμάτων σου. Θυμάσαι τι λέει ο βασιλιάς και προφήτης Δαβίδ;
“Είπα εξαγορεύσω κατ’εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου”. Αυτό ακριβώς έγινε και τώρα με σένα. Εξομολογήθηκες μετανοημένος ενώπιον του Κυρίου, κι Εκείνος σε συγχωρεί, σαν αγαθός και φιλάνθρωπος που είναι». Αφού ο θεοφώτιστος  Αλύπιος είπε πολλά σωτήρια και ωφέλιμα λόγια στον ασθενή, πήρε λίγο από το χρώμα που χρησιμοποιούσε στην αγιογραφία και άλειψε τις πληγές του. Ύστερα, τον έφερε στην εκκλησία και τον κοινώνησε με τα Τίμια Δώρα. Τέλος, τον οδήγησε σε μια γωνία, όπου βρισκόταν μια λεκάνη με νερό. Μ’ αυτό πλένονταν οι ιερείς μετά τη θεία Ευχαριστία. «Πλύσου μ’ αυτό το νερό», είπε ο όσιος στον άρρωστο. Εκείνος, ξέπλυνε τα χρώματα και αυτοστιγμεί- ώ του θαύματος!-οι πληγές εξαφανίστηκαν και το πρόσωπό του καθάρισε! Έπεσε αμέσως στα πόδια του οσίου και τα έβρεχε με τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης του, επειδή τον απάλλαξε τόσο από την σωματική όσο και την ψυχική λέπρα.
Έκπληκτοι έμειναν οι συγγενείς του λεπρού σαν είδαν το θαύμα και ρωτούσαν: «Μα πως έγινε αυτό; Γιατί την πρώτη φορά που ήρθε στο μοναστήρι η αρρώστια του επιδεινώθηκε, ενώ τώρα θεραπεύτηκε; «Αδελφοί, τους έλεγε ο πνευματέμφορος Αλύπιος, ο Κύριός μας λέει: «ουδείς δύναται δυσί Κυρίοις δουλεύειν». Αυτός ο άνθρωπος δούλευε πριν με την αμαρτία στον εχθρό μας διάβολο. Και όταν αρρώστησε, πάλι σ’ εκείνον πήγε για να θεραπευτεί: στους μάγους και τα μαγικά. Και δεν πίστευε στον Κύριο σαν μοναδικό Σωτήρα και ιατρό των ψυχών και των σωμάτων.  Την πρώτη φορά ήρθε με την καρδιά γεμάτη απιστία και ακαθαρσία. Γι’ αυτό και η ασθένειά του επιδεινώθηκε. Διότι ο Κύριος είπε: «Πάντα όσα αν προσευχόμενοι αιτείσθε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και έσται υμίν». Τώρα όμως που ήρθε με πίστη, αλλά και με μετάνοια, ο Θεός τον θεράπευσε».
Μετά την εξήγηση του οσίου Αλύπιου, οι άνθρωποι έβαλαν βαθιά μετάνοια κι έφυγαν «δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν επί πάσιν οίς ήκουσαν και είδον…».


Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Από τις παροιμίες του λαού μας






«Ξένο σπίτι που σε φιλοξενεί, μην το λες ποτέ καλύβι»


          Οι παροιμίες του ελληνικού λαού καλλιεργούν το ήθος και μπορούν να αποτελέσουν σήματα πορείας και να μας προφυλάξουν από κακοτοπιές. Κάθε παροιμία είναι και ένα μονοπάτι που με το μήνυμά της μας οδηγεί στην αυτογνωσία, όπως η παροιμία : «Σπίτι που σε φιλοξενεί ποτέ μην το λες καλύβι». Θέλει να μας υπογραμμίσει το υπέροχο αίσθημα της ευγνωμοσύνης για ό, τι μας προσφέρει ο άλλος.

          Δεν πρέπει να σταματούμε στα εξωτερικά, αλλά να χαιρόμαστε ευγνωμόνως την αγάπη, γη η οποία έχει τέτοια μεταμορφωτική δύναμη, που όλα τα γύρω τα ομορφαίνει, τα φωτίζει, τα γλυκαίνει.

          Πρέπει να απολαμβάνουμε την ποιότητα της φιλοξενίας, την ευγένεια, την απλότητα και όχι με ποια μέσα προσφέρεται.

          Ο άνθρωπος που σχολιάζει αυτόν που τον ευεργετεί και τον φιλοξενεί είναι αήθης και άξεστος.

          Ακαλλιέργητος πνευματικά είναι αυτός που πετροβολά το πηγάδι που τον δροσίζει. Πόσο πράγματι πληγώνει μία τέτοια συμπεριφορά, πόσο αποκαρδιώνει και πόσο  λιγοστεύει την διάθεση για προσφορά!

          Ο κόσμος θα’ταν καλύτερος αν ακούγονταν πολλά «ευχαριστώ» απλά, αληθινά, ζεστά. Οι καρδιές θα’ταν πλησιέστερες και τα χαμόγελα περισσότερα. Οι σχέσεις φιλικές και η κοινωνία μας φωτεινότερη.

          Ένα «ευχαριστώ» στα μικρά και τα μεγάλα, πόση δύναμη, για ν’ ανθίζουν ανεμώνες τον χειμώνα!

          Η ευγνωμοσύνη αυξάνει πάντα τον αριθμό των ευεργετών.

          Γιατί επιτηρούμε να πάσχουμε από την βραδυγλωσσία της αχαριστίας;

          Η ευγνωμοσύνη είναι από τα συναισθήματα που κάνουν τον άνθρωπο χαριτωμένο. Φανερώνει χαρακτήρα, βάθος, ευαισθησία, μεγαλοσύνη, άνθρωπο με υψηλούς δέκτες αγάπης.

          Ο λόγος του Θεού είναι παραινετικός : «Εν παντί ευχαριστείτε».

          Ένα ευχαριστώ απαλύνει την κόπωση, προάγει τον άνθρωπο, λιγοστεύει το σκοτάδι.    

  Πηγή: Περιοδικό «ΛΥΔΙΑ»  τ. 476

Εκδήλωση προς τιμήν των Τριών Ιεραρχών




ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ


Π Ρ ΟΣ Κ Λ Η Σ Ι Σ

          Την παραμονή των Τριών Ιεραρχών, 29/ 1/ 2013 ημέρα Τρίτη και ώρα 7 μ. μ. θα πραγματοποιηθεί ο επίσημος εορτασμός των Τριών Ιεραρχών στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
          Ομιλητής στην Εκδήλωση αυτή θα είναι ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Πατρών κ. κ.  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ο οποίος θα αναπτύξει το θέμα:

«Η κατά κόσμον γνώση και η κατά Θεόν σοφία».

          Προ της ομιλίας στην μεγάλη αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου και ώρα 5,30 μ. μ. θα τελεσθεί ο Μέγας Εσπερινός στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών του Πανεπιστημίου, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας.
          Παρακαλούμε για την παρουσία σας.

  Μετ’ ευχών εν Κυρίω, αγάπης και τιμής
εντολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Ο Πρωτοσύγκελος 
Αρχιμ. Συμεών  Χατζής

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ (Ζακχαίου) Ευαγγέλιο : Λ. κ. 19, 1-10





Η ΚΑΚΙΑ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΕΠΛΟ ΤΟΥ ΖΗΛΟΥ


       

   Εν ολίγοις

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση μας αφηγείται την περίπτωση του αρχιτελώνη Ζακχαίου. Πρόκειται για ένα πρόσωπο μισητό λόγω του επαγγέλματος του. Ο πλούτος του ήταν καρπός αδικίας και αρπαγής από την είσπραξη των φόρων.
          Ο άνθρωπος όμως αυτός είχε μέσα του την επιθυμία να γνωρίσει τον Χριστό, και όταν ήλθε στην πόλη του  ο όχλος τον εμπόδιζε να πλησιάσει το Χριστό και αυτό τον οδήγησε σε μία παράτολμη και ασυνήθιστη κίνηση: να σκαρφαλώσει σε  μία συκομουριά. Εκεί τον στοχοποίησε ο Κύριος καθώς περνούσε απ’ εκεί και του απεύθυνε την πρόσκληση : «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι», κατέβα γρήγορα  κάτω, γιατί θα μείνω στο σπίτι σου.
          Αυτό όμως δυσαρέστησε  τον κόσμο, γιατί ένας αμαρτωλός τελώνης δεξιώνονταν στο σπίτι του τον αναμάρτητο Χριστό. « πάντες διεγόγγυζον ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι».
          Βέβαια ο Ζακχαίος με τη συμπεριφορά του που ολοκληρώθηκε με τη γνήσια μετάνοια και την αποκατάσταση της αδικίας, σώθηκε αυτός και η οικογένεια του και αποδείχθηκε ένας γνήσιος φίλος του Χριστού.
          Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι η συμπεριφορά των άλλων που διαμαρτυρήθηκαν νομίζοντας τον εαυτό τους εντάξει. Και αυτοί μπορεί να ήταν και οπαδοί Του, ή πιθανώς να γνώριζαν τους Μαθητές Του και να νόμιζαν, ότι για όλα αυτά ο Χριστός θα τους ξεχώριζε από τους άλλους. Ήλθε όμως το γεγονός του Ζακχαίου, το οποίο αποκάλυψε μία αρρώστια της ψυχής που δύσκολα γιατρεύεται. Φάνηκε ότι η ψυχή τους ήταν περισσότερο άρρωστη από του Ζακχαίου, που τον θεωρούσαν αρχιαμαρτωλό
          Εξ άλλου γνωρίζουμε και από άλλες περιπτώσεις την έλλειψη αγάπης και συμπόνιας στους πονεμένους και δυστυχισμένους εκ μέρους  των τάχα «ευσεβών», αλλά και τη σκληρότητα αντιμετώπισης των άλλων, από δήθεν για τη Θρησκεία ή για την Εκκλησία.
          Τα πρόσωπα όμως που διεγόγγυζαν λογω του περιστατικού αυτού, δεν είχαν μόνο μία κακία, αλλά πολλές όπως: σκληρότητα, φθόνο, εγωισμό, υποτίμηση του άλλου, ευθιξία. Μπορεί βέβαια μέσα τους να δικαιολογούσαν αυτή τη συμπεριφορά, ότι τάχα ήθελαν να προστατέψουν τον Χριστό και τη φήμη Του. Γι’ αυτό μόλις άκουσαν, ότι μόλις Ζακχαίος  θα φιλοξενούσε το Χριστό, λες και αυτοί δεν ήταν αμαρτωλοί, διαμαρτυρήθηκαν, «ότι παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι».
          Και αν πάμε λόγο βαθύτερα στον εσωτερικό κόσμο αυτών των ανθρώπων, θα διαπιστώσουμε, ότι όλα αυτά μπορεί να ήταν απ’ αυτούς που παριστάνουν τους  οπαδούς του Χριστού, αλλά δεν συμπεριφέρονται όπως ο Χριστός και ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις. Δηλ, τόσο λίγο εμπιστεύονται το πρόσωπο Του, που αν κάνει  κάτι διαφορετικό απ’ ό, τι νομίζουν αυτοί, φθάνουν στο σημείο να Τον κατηγορήσουν ακόμη και δημόσια
Αυτοί που διαμαρτύρονταν εναντίον του Χριστού, ήταν σαν να Τον κατηγορούσαν  είτε γιατί δεν είχε την ικανότητα να γνωρίζει ποιος είναι αμαρτωλός, είτε ότι το γνώριζε, αλλά αδιαφορούσε  με ποιους συναναστρέφονταν. Δηλ. και στις δύο περιπτώσεις αμφισβητούσαν την Μεσσιανικότητα του Χριστού.
          Εδώ μπορούμε να επισημάνουμε και τον θιγμένο εγωισμό τους. Διότι όλο το αρχοντολόι  θα είχε ασφαλώς την αξίωση  ο Υψηλός επισκέπτης να μείνει στο σπίτι τους και να τους τιμήσει με την παρουσία Του. Όταν είδαν όμως να φιλοξενείται στο σπίτι του τελώνη Ζακχαίου ένοιωσαν να θίγεται ο εγωισμός τους. Και αυτό δεν μπορούσαν να το ανεχθούν.
          Συνεπώς βλέπουμε ότι η κακία τους μπορούσε να στεγασθεί κάτω από τον πέπλο του «ζήλου» για το δήθεν ενδιαφέρον τους για τη θρησκεία  και το πρόσωπο του Χριστού, εμποτισμένου με μεγάλη δόση εγωισμού.
          Εδώ βλέπουμε να λείπει ο βιβλικός λόγος: «κλαίει μετά κλαιόντων και χαιρειν μετά χαιρόντων».
          Εάν ένοιωθαν έτσι, τότε θα ήταν συγκαταβατικοί και σπλαχνικοί προς τον αμαρτωλό Ζακχαίο. Θα χαίρονταν που ένας περιώνυμος αμαρτωλός μετανόησε με την ευλογημένη παρουσία του Κυρίου σώθηκε αυτός και το σπίτι του. «Σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο».
           Και το θλιβερό είναι, ότι ούτε μια σωσμένη ολόκληρη οικογένεια δεν στάθηκε ικανή για να τους κάνει να χαρούν.
          Το πάθημα των ανθρώπων της περίπτωσης του Ζακχαίου μπορεί να το πάθουμε κι’ εμείς. Και για να το αποφύγουμε πρέπει με ταπείνωση ν’ ακολουθούμε τον Ιησού που ήλθε στον κόσμο για να ζητήσει και να σώσει τον αμαρτωλό.

π.γ. στ.

Ευχές





ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ


27   Ιανουαρίου, ανακομιδή ιερών Λειψάνων
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ονομαστήρια του  Σεβ. Μητροπολίτου μας

κ. κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ


          Σεβασμιώτατε,

          Επειδή κι εφέτος  δεν εορτάζετε ούτε δέχεσθε εόρτιες επισκέψεις για τα σεπτά ονομαστήρια Σας, επιτρέψτε μας να εκφράσουμε εκ μέρους του ιερατείου, του προσωπικού του Ιερού Ναού μας και των ευσεβών ενοριτών μας τις θερμές υιικές ευχές μας, την ανυπόκριτη αγάπη μας, τις αγαθές διαθέσεις των καρδιών μας, και να ευχηθούμε καλλίκαρπον αρχιερατική διακονία στην Αποστολική Μητρόπολη μας.


Μετά του προσήκοντος σεβασμού

Πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας
                                  Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγ. Βαρβάρας
                            

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Μαζί με τους Αγίους





Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ !

          Στο λόγο του περί φιλοπτωχείας ο Άγ. Γρηγ. ο Θεολόγος λέγει:
          «Μήπως νομίζεις  πως η φιλανθρωπία δεν είναι απαραίτητη αλλά προαιρετική; Νομίζεις ότι δεν αποτελεί εντολή, αλλά συμβουλή και προτροπή; Πολύ θα ήθελα να είναι έτσι…Αλλά με φοβίζουν όσα λέγει η Αγ. Γραφή για εκείνους  οι οποίοι την ημέρα της κρίσης θα τεθούν από τον δίκαιο Κριτή στ’ αριστερά του, σαν κατσίκια και θα καταδικαστούν. Αυτοί δεν καταδικάζονται γιατί έκλεψαν ή λήστεψαν ή ασέλγησαν ή έκαναν οτιδήποτε άλλο απ’ όσα δεν επιτρέπει ο Θεός, αλλά διότι δεν έδειξαν φροντίδα για το Χριστό στο πρόσωπο δυστυχισμένων ανθρώπων».
Και με την απαράμιλλη δύναμη του λόγου του προτρέπει κάθε χριστιανό:
«Ας επισκεφθούμε το Χριστό, ας τον περιποιηθούμε, ας τον θρέψουμε, ας τον ντύσουμε, ας τον περιμαζέψουμε, ας τον τιμήσουμε. Όχι μόνο με γεύμα, όπως μερικοί, όχι μόνο με μύρα, όπως η Μαρία, όχι μόνο με τάφο, όπως ο Ιωσήφ, όχι μόνο με ενταφιασμό, όπως ο φιλόχριστος Νικόδημος, ούτε μόνο με χρυσό, λιβάνι και σμύρνα, όπως πρωτύτερα οι μάγοι. Επειδή όμως ο Κύριος του παντός θέλει έλεος (αγάπη) και όχι θυσία και επειδή η ευσπλαχνία είναι καλύτερη από τη θυσία των μυριάδων αρνιών, ας του την προσφέρουμε στο πρόσωπο εκείνων που έχουν ανάγκη, εκείνων που σήμερα βρίσκονται σε μεγάλη δυσκολία, για να μας υποδεχτούν στην ουράνια βασιλεία, όταν φύγουμε από τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο….».


Καθημερινά σήματα πορείας





«Βλέπετε, αγρυπνείτε, προσεύχεσθε» (Μαρκ. 13,33)

   Όσοι έχουν εχθρούς στη ζωή τους πρέπει να είναι πάντοτε προσεκτικοί και να λαμβάνουν προστατευτικά μέτρα, για ν’ αποφύγουν τις παγίδες. Και εκείνοι που έχουν θησαυρούς πρέπει κι αυτοί ν’ αγρυπνούν και να χρησιμοποιούν μέτρα ασφαλή για να μην χάσουν το θησαυρό τους από τους επίδοξους ληστές.
  Αλλά και ο χριστιανός βρίσκεται σε ανάλογη θέση, γιατί έχει εχθρούς και η ψυχή του, οι οποίοι υπονομεύουν την υπόθεση της σωτηρίας του. Διότι ο εχθρός διάβολος μας επιβουλεύεται, αλλά και τα αμαρτωλά παραδείγματα γύρω μας υπάρχει ο κίνδυνος να μας παρασύρουν στην αθλιότητα, στις κακίες και τα πάθη, τα οποία είναι εσωτερικοί εχθροί και ζητούν να μας υποτάξουν στο κράτος του θανάτου.
Υπάρχει ακόμη ο κίνδυνος ο πιστός να χάσει τον θησαυρό της πίστεως και της αλήθειας, να χάσει τον προσανατολισμό του.
   Ποια είναι λοιπόν τα μέτρα που πρέπει να λάβει; Χρειάζεται προσοχή και προσευχή. Αυτά είναι δύο πανίσχυρα όπλα που αν τα χρησιμοποιήσει ο χριστιανός μπορεί ν’ αποφύγει τους θανατηφόρους ψυχικούς κινδύνους και θα διαφυλάξει τα προνόμια που του χάρισε ο Θεός εις ζωήν αιώνιον.
 
    Πηγή: Δ. Παναγιωτόπουλος, Από την πηγή της αλήθειας, εκδ.Σωτήρ

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Ύμνοι θείων ερώτων





          Προτροπή εις μετάνοιαν

                   Κλαίω και κατανύσσομαι, όταν το φως μοι λάμψη
                   Και ίδω την πτωχείαν μου και γνώ, το που υπάρχω
                   Και ποίον κόσμον κατοικώ θνητόν, θνητός υπάρχων.
                   Και τέρπομαι και χαίρομαι, όταν κατανοήσω
                   Την εκ Θεού δοθείσαν μοι κατάστασιν και δόξαν,
                   Και εμαυτόν ως άγγελον στοχάζομαι κυρίου,
                   Αύλω τω ενδύματι όλον κεκοσμημένον
Η ουν χαρά τον πόθον μοι ανάπτει του διδόντος
Και αλλοιούντος με Θεού, ο πόθος δε δακρύων
Αναβλυστάνει ποταμούς και λαμπρύνει με πλέον.
Ακούσατε, οι εις Θεόν ως εγώ αμαρτόντες,
Σπουδάσατε και δράμετε εν τοις έργοις ευτόνως
Καταλαβείν και δράξασθαι πυρός αύλου
-ύλην δ’ ειπών την θείαν σοι εδήλωσα ουσίαν-
Και εξανάψαι της ψυχής την νοεράν λαμπάδα,
Ένα γένησθε ως θεοί Θεού όλην την δόξαν
Ένδον υμών κατέχοντες εν δύο ταις ουσίαις
Διπλαίς πάντως ταις φύσεσιν, διπλαίς ταις ενεργείαις,
Διπλοίς και ταις θελήμασιν, καθώς βοά ο Παύλος
………………………………………………………
Αλλ’ ω φύσις αμόλυντε, ουσία κεκρυμμένη,
 Φιλανθρωπία άγνωστε τοις πλείοσιν ανθρώποις,
Έλεος ουχ ορώμενον τοις αφρόνως βιούσιν,
Ουσία αναλλοίωτε, άτμητε, τρισαγία
Φως απλούν και ανείδεον,ασύνθετον εις άπαν,
Ασώματον, αχώριστον, άληπτον πάση φύσει,
Πως καθωράθης ως εγώ, εγνώσθης τοις εν σκότει
Πως εκρατήθης εν χερσί μητρός σου της αγίας,
Και αδεσμεύθης ως φονεύς, έπαθες ως κακούργος
Σωματικώς, ω βασιλεύ, θέλων πάντως με σώσαι
Και πάλιν επαναγαγείν εις παράδεισον δόξης.
Τούτο οικονομία σου, τούτο η παρουσία,
Τούτο η ευσπλαχνία σου και η φιλανθρωπία,
Η γενομένη δι’ ημάς, πάντας ανθρώποις, λόγε,
Πιστούς, απίστους, εθνικούς, αμαρτωλούς, αγίους
Κοινή γαρ πάντων γέγονεν η επιφάνεια σου,
Σωτηρία και λύτρωσις ζώντων και των θανόντων.

 Συμεών του Νέου Θεολόγου

Μοναχισμός και πολιτιστική δημιουργία


π. Γεωργίου Φλορόφσκι

«Η πνευματική δημιουργικότητα ετράφηκε πλούσια από τη βαθειά πνευματική ζωή. Η χριστιανική αγιότητα συνθέτει μέσα της όλες τις θεμελιακές και τελικές εμπνεύσεις ολοκλήρου της αρχαίας φιλοσοφίας,  παρατήρησε σωστά ένας Ρώσος μελετητής. Η μοναχική συνεισφορά στη γενική μόρφωση ήταν πολύ πλατειά στο μεσαίωνα και στην Ανατολή και στη Δύση. Τα μοναστήρια ήταν μεγάλα μορφωτικά κέντρα. Δεν θα έπρεπε επίσης να  παραβλέψουμε μια άλλη άποψη του γεγονότος. Ο μοναχισμός ήταν καθ’ εαυτόν αξιοσημείωτο φαινόμενο πολιτισμού. Δεν είναι τυχαίο πως η ασκητική προσπάθεια είχε περιγραφεί επίμονα σαν «φιλοσοφία», σαν «αγάπη προς την σοφία» στα συγγράμματα της πατερικής εποχής. Δεν ήταν συμπτωματικό πως σπουδαίες παραδόσεις θεολογικές, μορφωτικές προσπάθειες και θεολογικές συνθέσεις σχετίζονται με μοναχικές περιοχές και μορφές και την ασκητική εμπειρία. Τελικά δεν ήταν τυχαίο πως στην εικονομαχική περίοδο συνέβη μοναχοί να γίνουν υπερασπιστές της τέχνης, προστατεύοντας την ελευθερία της θρησκευτικής τέχνης από την καταπίεση της πολιτείας, από την «διαφωτισμένη» και «κατευθυνόμενη» καταπίεση και ωφελιμιστική σχηματοποίηση.
… Η ασκητική απάρνηση αποδεσμεύει το πνεύμα, ελευθερώνει την ψυχή. Χωρίς ελευθερία όλες οι απονεκρώσεις αποβαίνουν εις μάτην. Εξ άλλου, με την ασκητική προσπάθεια και αυτή ακόμη η όψη του κόσμου αλλάζει και ανανεώνεται.  Πραγματικός ασκητισμός δεν εμπνέεται από αδιαφορία αλλά από παρόρμηση για μεταμόρφωση. Ο κόσμος πρέπει να γυρίσει ξανά στην πρωταρχική του ωραιότητα, από την οποία έπεσε στην αμαρτία.  Γι’ αυτό ο ασκητισμός οδηγεί στη δράση. Το έργο της απολυτρώσεως  γίνεται πράγματι από τον Θεό, μα καλείται και ο άνθρωπος να συνεργασθεί σ’ αυτή την απολυτρωτική προσπάθεια. 

Πηγή: Χριστιανισμός και πολιτισμός

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Η αρετή και η εποχή μας





«Αρετή σιωπηλή και διακριτική. Αυτό μας φαίνεται αδιανόητο σήμερα. Ζούμε σ’ ένα κόσμο που με περισσή οίηση διαλαλεί κι αυτοεγκωμιάζει τις κάποιες αρετές του, τις αμφίβολες, που προβάλλει με κομπασμό τα καλά του έργα αλλά που ξέρει να καλύπτει τα σφάλματα του, τα εγκλήματά του, τις συναλλαγές και τα συμφέροντά του μ’ ένα χιτώνα αρετής, φανταχτερό, καμωμένο για να ξιπάζει τους αφελείς.
          Η αρετή όμως, η με αφοσίωση εφαρμογή του θελήματος του Θεού στη ζωή μας, ένα μονάχα ταιριαστό ένδυμα έχει. Το ένδυμα της σιγής. Γιατί η αρετή δε γίνεται, δεν ασκείται για κοινωνικούς λόγους. Ασκείται και λάμπει εν σιγή για την αγάπη του Θεού και μόνο, αφού Αυτός είναι το αμετακίνητο κέντρο του βίου μας.
………………………………………………………………………………………..
          Το άθλημα  της αρετής είναι το μέγιστο άθλημα του ανθρώπου. Κι είναι σχεδόν ξεχασμένο στην εποχή μας. Οι σημερινοί άνθρωποι προτιμούν τα εύκολα, τα ευχάριστα, τα  έργα που αποδίδουν αμέσως, γιατί πια έχουν χάσει από τα στήθη τους τη θερμουργό πίστη στην αιωνιότητα κι έχουν υποτάξει τη ζωή τους στην πραγματικότητα του θανάτου. Έτσι όμως ο κόσμος γίνεται  θηριώδης. Ο ένας άνθρωπος φοβάται και δεν μπορεί να εμπιστευθεί τον άλλο. Ξαφνικά, όλοι αισθανόμαστε να ζούμε σε απελπιστική ερημιά. Αποκομμένοι απ’ το Θεό, αποκομμένοι από τους άλλους, έχουμε συντρόφους της ανομίας κι όχι της αρετής, ζούμε ζωή γεμάτη ευκολίες, αλλά ζωή σκληρή, πέτρινη, ξερή και καταδικασμένη….».

    Πηγή: Κ. Τσιρόπουλος, «Διάλογος του Χριστιανισμού με την εποχή μας»