Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

Ο Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης για τον πνευματικό αγώνα

 

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι από την πρώτη ηλικία της πνευματικής μας ζωής είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Βαπτιζόμενοι αναδυόμαστε από την κολυμβήθρα στρατιώτες. Να καταλάβουμε ότι είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και χρειάζεται αδιάλειπτος αγώνας. Αλλά προσοχή, ο αγώνας μας πρέπει να γίνεται νομίμως, δηλαδή μέσα στα πλαίσια της διδασκαλίας του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων.

Υπάρχει σήμερα ένας θαυμάσιος επίσκοπος, ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, ο οποίος ήταν αστροφυσικός στη ΝΑΣΑ. Πριν τον κάνουν Επίσκοπο έκανε μία διάλεξη στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Μα τι διάλεξη ήταν αυτή; Εκστατική! Πώς συναντάται με τον άνθρωπο ο Χριστός. Και είχε πάρει όλες τις περιπτώσεις του Χριστού, μετά την Ανάστασή Του. Παρουσίασε όλες τις εμφανίσεις Του σε Αποστόλους και ανθρώπους της εποχής Του. Αλλά η ουσία της μυστικής ενώσεως έγκειται σ’ αυτό που είπε: “Ο έχων τας εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με. Ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν… και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν” (Ιω. 14:21-23). Λοιπόν, κατά το μέτρο της καθαρότητας γίνεται και η ένωση.

Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής και μάλιστα νόμιμος. Μπορούμε να λυτρωθούμε από τις απάτες του δαίμονα με τη γνώση της διδασκαλίας των Πατέρων. Διαβάζουμε και φωτιζόμαστε και μαθαίνουμε τις παγίδες και μεθοδείες του διαβόλου και κάνουμε αγώνα. Είτε στον κόσμο είσαι, είτε στην κορυφή του Άθω, είσαι πολεμιστής και πρέπει να προσέχεις. Προφανώς στον κόσμο, όπου είναι περισσότερα τα αίτια του σκανδαλισμού και της αμαρτίας, επιβάλλεται ο αγώνας να είναι εντονότερος και ασυγκατάβατο

Όλες οι αρετές είναι συνδεδεμένες η μία με την άλλη. Προπαντός το θεμέλιο είναι η ταπείνωση. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ορίζει την ταπείνωση ως την αληθινή γνώση του εαυτού μας.

Όποιος μετανοεί, μετέχει της σωτηρίας. Μόνιμο γνώρισμα της αρετής των Αγίων είναι η αυτομεμψία. Ακόμη και σε ύψη αρετών ν’ ανέβεις, έχεις ανάγκη μετανοίας. Τα δάκρυα της μετανοίας είναι τα τελευταία, όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, και το πιο τελευταίο είναι το μαρτύριο, το οποίο δεν μολύνεται με άλλες αμαρτίες και ηθικούς ρύπους. Λοιπόν, μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος έχει το χάρισμα των δακρύων. Μας βοηθούν διότι είναι καθαρτικά. Καθαίρουν και λαμπρύνουν την ψυχή. Βοηθούν στην προσευχή. Ο πατήρ Παΐσιος ήταν ένας κλασικός ασκητής. Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή· και μυαλωμένος άνθρωπος. Απέφευγε τις ακρότητες. Ολιγογράμματος μεν, αλλά πολύ φωτισμένος.

Το ζητούμενο από εμάς είναι η μετά ταπεινώσεως και συντριβής υποταγή μας στο θέλημα του Θεού για τη σωτηρία μας.

Προπαντός, προσοχή στους λογισμούς, διότι από εκεί αρχίζουν οι αμαρτίες και οι αρετές. Να έχουμε συνεχή επιτήρηση του νου για τους διαφόρους λογισμούς, που περνούν και ζητούν να μπουν μέσα και να διαστρέψουν το ηγεμονικό της ψυχής μας. Οι Πατέρες έχουν κάνει μία διάκριση στον ψυχοδιανοητικό κόσμο. Διακρίνουν τον νου σε διάνοια, φαντασία, αίσθηση και δόξα (δοξασία, γνώμη). Μία απ’ αυτές τις δυνάμεις έχει πολλή ισχύ, διότι άγει και φέρει τον άνθρωπο σε διάφορες καταστάσεις. Κι αυτή είναι η αίσθηση. Βλέπετε ανθρώπους, που είναι ενώπιον του θανάτου ή άλλων μεγάλων γεγονότων, φαίνεται εξωτερικά ότι συμμετέχουν, αλλά εσωτερικά πόρρω απέχουν. Διότι, εάν η αίσθηση αυτή δεν πνευματοποιηθεί, σε οδηγεί εκεί που είναι. Η αίσθηση αυτή δημιουργείται και διαμορφώνεται με την συνήθεια.Όσοι δέχονται τον Θεό επιφανειακά είναι έξω από την αληθινή αγάπη και πίστη στον Θεό. Δεν μπορούμε πρώτα να αγαπήσουμε τον άνθρωπο και μετά τον Θεό, αλλά πρώτα τον Θεό και μετά τον άνθρωπο.

Όταν γευθείς τον Χριστό, δεν θέλεις να ξεκολλήσεις μετά τον νου σου απ’ Αυτόν. Θαυμάζεις το έργο Του. Τι έκανε, τι αγάπη έχει και συνεχώς ποθείς να ζεις με ερωτικές πνευματικές σχέσεις μαζί Του. Η σύντομη ευχή του Ιησού είναι σοφή, διότι ζητάμε το έλεος, το οποίο θα εκδηλωθεί ανάλογα με την ανάγκη που έχουμε. Λέμε: “Χριστέ μου, ελέησέ με. Εσύ ξέρεις από τι έχω ανάγκη και κατά το έλεός Σου, δος μου.”

Είναι δύο ειδών φόβοι. Είναι ο φόβος της κολάσεως και δεύτερος φόβος είναι η συναίσθηση της υπεροχής, του μεγαλείου του Θεού. Μας συνέχει φόβος και τρόμος καθώς σκεπτόμαστε και βλέπουμε τα μεγαλεία του Θεού ενώπιόν μας. Όταν έχεις ακατάκριτη την συνείδηση, δεν φοβασαι τον θάνατο, νομίζεις ότι πηγαίνεις σε πανηγύρι. Το πρώτο μου βράδυ στο Άγιον Όρος, αφού κοιμήθηκα, είδα την Παναγία ολοζώντανη μέσα στην εκκλησία της. Καθόταν μία νέα μοναχή σε μία καρέκλα δίπλα στην Εικόνα της. Στο δάπεδο της εκκλησίας ήταν πολλά κατά σειρά φέρετρα και οι άνθρωποι που ήσαν μέσα έδιναν μία άσχημη υποψία για την ζωή τους. Την ρώτησα:

– Τι είναι αυτό το θέαμα;

– Έτσι θα γίνεις και συ, παιδί μου.

Και εννούσε η Παναγία μας την νέκρωση των παθών μέσω της μοναστικής οδού. “Την νέκρωσιν του Κυρίου εν τω σώματι ημών περιφέροντες”.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ Λ. κ. 15, 11-32

 

Θέλει τόλμη και ηρωισμό η επιστροφή

          Έχουν πει, ότι αν τα Ευαγγέλια είναι η καρδιά των Άγιων  Γραφών, τότε η παραβολή του Ασώτου υιού είναι η καρδιά του Ευαγγελίου. Και δεν έχουν άδικο. Διότι αν η πηγή της χριστιανικής Αποκαλύψεως και η ουσία της είναι η αγάπη του Θεού προς τον “πεπτωκότα” άνθρωπο, δε θα υπήρχε ωραιότερη διήγηση για να παρουσιάσει ανάγλυφα αυτή την αγάπη.

          Με την παραβολή αυτή ο Θεός απευθύνεται σ’ αυτούς που έφυγαν από κοντά Του. Σ’ αυτούς  που τον αρνήθηκαν, τον πολεμούν, τον υβρίζουν και τον σταυρώνουν καθημερινά. Και απευθύνει ένα μήνυμα ελπίδας αποκαλύπτοντας τον ωκεανό της αγάπης Του και της ευσπλαχνίας Του, υπενθυμίζοντας πως καμία ανθρώπινη πτώση δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη απο το δικό Του έλεος.

          Ο “άσωτος υιός” της παραβολής αποτελεί ένα σύμβολο ανθρώπου κάθε εποχής, ιδιαίτερα τη σύγχρονης εποχής. Στο πρόσωπό του μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και τη δική μας φυγή απο το πατρικό σπίτι. Συχνά φεύγουμε κι εμείς από το “σπίτι του Πατέρα”, απομακρυνόμαστε από την ορθή πίστη και χριστιανικές αρχές και αξίες και αποδημούμε “εις χώραν μακράν” για αναζήτηση ευτυχίας και ικανοποίηση των ποικίλων παθών μας. Έτσι μπαίνουμε στην περιπέτεια και στα αδιέξοδα. Και εκεί σπαταλούμε τις ικανότητές μας, τον μόχθο τη εργασίας μας, τα πνευματικά μας χαρίσματα, την αξιοπρέπεια μας και την τιμή μας. Δηλαδή “την ουσία μας”. Ξεκινάμε για τον επίγειο παράδεισο της τρυφής και στο τέλος γευόμαστε το μαρτύριο της μοναξιάς και της απογοήτευσης. Το ταξίδι που επιχειρήσαμε μας οδήγησε στο βόρβορο των χοίρων. Έτσι είναι. Ο κατήφορος είναι πάντα ο πιο εύκολος δρόμος, όμως έχει οδυνηρές συνέπειες.

          Ο μικρός υιός της παραβολής έφυγε, έφθειρε τη ζωή του, έχασε τα πάντα και κατέβηκε στην άβυσσο, κι εκεί μέσα το σκοτάδι της ζωής του “ήλθεν εις εαυτόν”. Ξαναβρήκε τον εαυτόν του και έκανε το μεγάλο άλμα. “Αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού”.

          Ποιο είναι το σημαντικό  λοιπόν; Όλοι είμαστε άνθρωποι που πολλές άφορες χάνουμε το στόχο μας, τον δρόμο μας και την αλήθεια στη ζωή μας. Και η Εκκλησία μας έρχεται να μας υπενθυμίσει σήμερα να καταλάβουμε την πνευματική έρημο μέσα στην οποία βρισκόμαστε, ν’ αναγνωρίσουμε τη γυμνότητά μας, να επιθυμήσουμε την αυθεντική και γνήσια ζωή που χάσαμε με την επιπολαιότητά μας. Ο άσωτος πήρε τον δύσκολο δρόμο της επιστροφής, αποδεικνύοντας, ότι μέσα στην πληγωμένη ψυχή του δεν είχε πεθάνει ακόμα το ηρωικό στοιχείο. Μπορεί να δείλιασε για λίγο, κουράστηκε, αλλά τελικά επιχείρησε αυτή την ηθική νεκρανάσταση, ξεπέρασε τα σχόλια, τις ειρωνείες των άλλων, και την ειρωνική ματιά του πρεσβυτέρου αδελφού. Πάντα τα μεγάλα εμπόδια για τον αμαρτωλό άνθρωπο που θέλει να ξαναγυρίσει στον ίσιο δρόμο, είναι τα σχόλια και η αποδοκιμασία ακόμη και αυτών των “χριστιανών” που μονοπωλούν την αρετή και την ευσέβεια.

          Το δικό μας δράμα είναι ότι έχει πεθάνει μέσα μας ο ήρωας. Έτσι ενώ αντιγράφουμε τον άσωτο στην πορεία της αποστασίας του, δεν έχουμε την τόλμη να τον μιμηθούμε και στον ανήφορο σωτηρίας.

          Ο άνθρωπος είναι αγωνιστής και είναι φυσικό να τραυματίζεται, να οπισθοχωρεί και να πέφτει. Αυτό δεν σημαίνει έχασε και τη μάχη. Αν σηκωθεί μπορεί να θεραπεύσει τις πληγές του και να ξαναρχίσει τον αγώνα. Νικημένος είναι εκείνος που εμμένει στην πτώση του. Γι’ αυτό είναι ανεπίτρεπτο να μένει κανείς στην πτώση του. Τότε χρειάζεται να σηκώσει το κεφάλι και να πει: “Αναστάς πορεύομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ... ήμαρτον”.

          Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι είναι δύσκολο να ομολογήσομε τα λάθη μας και ακόμη πιο δύσκολο να τα διορθώσουμε. Όμως η σκέψη αν είναι στο τέρμα του δύσβατου δρόμου, εκεί  που βρίσκεται ο Θεός με ανοιχτή την αγκαλιά, αυτό  θα πρέπει  να μας ενθαρρύνει, γιατί ποτέ δεν έπαψε να δέχεται μετανοημένους ασώτους. Μπορεί να πει κανείς, ότι αυτό δεν είναι δίκαιο. Ναι, αλλά η δικαιοσύνη  είναι το μέτρο των ανθρώπων, ενώ η αγάπη  είναι  το μέτρο του Θεού. Οι πιο μεγάλοι ανάμεσα στους αγίους της Εκκλησίας είναι παραστρατημένοι αμαρτωλοί. Ένας ξένος θεολόγος έγραφε, “πως αν υπάρχει ένα βιβλίο που να περιγράφει τα λάθη των αγίων θα ήταν πιο διδακτικά από εκείνα που διηγούνται τις αρετές τους, γιατί θα ήταν ένα λεύκωμα μετανοίας”.

          Σε μας απομένει να νοσταλγήσουμε την ομορφιά της χριστιανικής ζωής, όπως την έδωσε ο Χριστός στον κόσμο. Έχουμε το περιθώριο της ελευθερίας  να αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα. Όποια κι αν είναι  η τελική μας επιλογή ας μην λησμονούμε, ότι την προδομένη σχέση ο Κύριος είναι πάντοτε έτοιμος  α τη συγχωρέσει και να μας πει όπως ο πατέρας της παραβολής στον πρεσβύτερο γιο του, πρέπει να ευφρανθείς και να χαρείς, γιατί ήσουν νεκρός και ξανάζησες, ήσουν χαμένος και βρέθηκες. Δεν θα σε ρωτήσω τίποτε άλλο. Μου είναι αρκετό που ήρθες στην οικία του πατρός.

          Ο πρώην Άσωτος είχε την τόλμη να πει και πάλι την όμορφη λέξη “Πατέρα”. Αυτό  σημαίνει, ότι επέστρεψε στη ρίζα της υπάρξεώς του  και έγινε ένα πάλι με τον πατέρα του.

          Η Εκκλησία  σήμερα μας υπενθυμίζει , ότι στο τέλος της επιστροφής από την εξορία μας περιμένει η αγάπη του Θεού Πατέρα, των Αγίων που κάνουν αισθητή τη στοργή και το φως του Χριστού. “Χωρίς αυτή την αγάπη η ζωή πάνω στη γη σκοτεινιάζει και μοιάζει με την κόλαση. Ευτυχώς όμως υπάρχει πάντοτε ο Πατέρας που μας γέννησε, μας πονά και μας σώζει. Οπότε το σύμπαν είναι κατοικήσιμο, εφόσον έχουμε τον Θεό Πατέρα και τον συνάνθρωπο αδελφό μας”.

          Καλό Τριώδιο

          π. γ. στ.

Συνοπτικὴ ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας, Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 


Τὴν χαρήκαμε, ἀγαπητά μου παιδιά, πραγματικὰ τὴν λειτουργία μας σήμερα. Ἀκόμη δὲν ἔχει φέξει καὶ τελειώσαμε. Εἶναι εὐκαιρία τώρα νὰ ποῦμε δύο σκέψεις, διότι πολλὲς φορὲς παραπονεῖσθε ὅτι δὲν μπορεῖτε νὰ χαρῆτε τὴν λειτουργία, δὲν τὴν εὐχαριστιέστε, δὲν τὴν καταλαβαίνετε, δὲν μπορεῖτε νὰ προσευχηθῆτε. Ἄλλες ὅμως φορὲς χαρούμενες μοῦ λέτε: Σήμερα λειτουργήθηκα πολὺ καλά· τὴν ἔζησα τὴν λειτουργία.

Ἄραγε πότε μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι τὴν ζήσαμε καὶ πότε τὸ λέμε χωρὶς νὰ εἶναι ἀλήθεια; Προσευχόμεθα εἰς τὴν λειτουργίαν, ἀλλὰ τί πρέπει νὰ ζητοῦμε; Ἢ μᾶλλον τί μᾶς παρέχει ἡ θεία λειτουργία, γιὰ νὰ τὸ ζητήσωμε καί, ὅταν τὸ λάβωμε, νὰ ἔχωμε τὴν βεβαιότητα ὅτι εἰσακούσθηκε ἡ προσευχή μας;

Ἀναμφιβόλως ὁ τελικὸς σκοπὸς τῆς θείας λειτουργίας εἶναι ἡ συμμετοχή μας εἰς τὴν θείαν ζωήν, εἶναι ἡ δόσις καὶ ἡ ἀντίδοσις, νὰ δώσωμε καὶ νὰ πάρωμε. Τί νὰ δώσωμε; Τὰ δῶρα, «τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν». Εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ δίνομε εἰς αὐτόν. Εἶναι δικά του καὶ τοῦ τὰ προσφέρομε. Τοῦ προσφέρομε ἄρτον καὶ οἶνον.

Γιατί ἄραγε; Μὲ τὰς θυσίας ποὺ προσέφερον οἱ «παλαιοί», οἱ Ἰουδαῖοι, προσέφερον πάντοτε καὶ δῶρα, ὅπως χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ σκεύη, ἀπαρχάς, δηλαδὴ τοὺς πρώτους καρποὺς τῆς γῆς, ἢ «ζῶα τῶν ἐδωδίμων», ἀπὸ αὐτὰ ποὺ τρώει ὁ ἄνθρωπος.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

Πώς ισοπεδώνεις το εθνομηδενιστικό αφήγημα για το 1821

 

Με αφορμή την επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, θα τιμήσω τον Αγώνα των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών ενάντια στον τυραννικό Οθωμανικό ζυγό, προσπαθώντας ακυρώσω την αποδομητική επιχειρηματολογία των εθνομηδενιστών για τα ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα της Ελληνικής Επανάστασης, που σκοπό έχουν την υποβάθμιση, την υποτίμηση της και τελικώς την πνευματική “βλάβη” στην εθνική και θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων.

Θα αποδομήσω μεμονωμένα αυθαίρετα επιχειρήματα και συμπεράσματα, τα οποία είναι λίγο έως πολύ διαδεδομένα αρχικά ως προς τα ιστορικά γεγονότα και κατόπιν ως προς τα ιστορικά πρόσωπα.

“Η Επανάσταση ήταν κοινωνική.”

Όχι. Η Επανάσταση ήταν Εθνική και Θρησκευτική. Ο όρκος της Φιλικής Εταιρείας “ενώπιον του αληθινού Θεού” το μαρτυρά:

«Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου».

Επιπροσθέτως, η Επανάσταση ΟΥΤΕ ταξικά χαρακτηριστικά είχε, εφόσον την οργάνωση της και την χρηματοδότηση της ανέλαβαν κατά κύριο λόγο επιφανείς Έλληνες έμποροι, βιοτέχνες, στρατιωτικοί, καραβοκύρηδες και κληρικοί. Εννοείται πως στην υπηρεσία της Πατρίδος τάχθηκε και ο απλός λαός.

Τέλος, η επαναστατική προκήρυξη του Αλ. Υψηλάντη που σηματοδότησε και την έναρξη του Αγώνα προέτρεπε: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

“Η Εκκλησία δεν στήριξε την Επανάσταση.”

Όχι. Η Εκκλησία στήριξε και, μάλιστα πότισε το δέντρο της λευτεριάς και με αίμα. Είναι ευρέως γνωστό πως τα Μοναστήρια χρησιμοποιήθηκαν ως κρησφύγετα, νοσοκομεία και ακόμη ως μπαρουταποθήκες για τους Έλληνες Επαναστάτες. Επίσης, την τροφοδοσία των Αρματολών είχαν αναλάβει οι μοναχοί, μεταφέροντας με οποιοδήποτε τρόπο τρόφιμα, ρουχισμό και οπλισμό στα βουνά. Επιπλέον, πολλοί Ιερείς ηγήθηκαν πολιτικά και πολεμικά σε πολλές ελληνικές περιφέρειες όπως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Παπαφλέσσας ή ο Ησαΐας Σαλώνων.

Τώρα, εις ότι αφορά τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ και τον “αφορισμό” της Επανάστασης, πρόκειται περί εξαιρετικά ρηχού συμπεράσματος. Ο Πατριάρχης ήταν υπεύθυνος για τις τύχες του Γένους, για το “Ρουμ Μιλλέτ” όπως το ονόμαζαν οι Οθωμανοί. Σε κάθε “σφάλμα” των Ρωμιών, οι Οθωμανοί όπως και στην έναρξη της Επανάστασης έσφαζαν τους Χριστιανούς της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης ή άλλων περιοχών μίλια μακριά από το επίκεντρο της Επαναστάσεως, οι οποίοι ήταν πρωτίστως άοπλοι και ανυπεράσπιστοι από τα Αρματολίκια του Μοριά, της Ρούμελης και της Ηπείρου.

Ως Πατριάρχης λοιπόν, ο Γρηγόριος Ε’ όφειλε να ζυγίσει τις πιθανότητες μιας τέτοια κατάληξης, ειδικότερα εάν η επανάσταση αποτύγχανε όπως οι εκατοντάδες προηγούμενες που προηγήθηκαν.

Ωστόσο, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ βασανίστηκε και απαγχονίστηκε από τους Οθωμανούς ως Ηγέτης της Επανάστασης εφόσον διαπιστώθηκε πως ο δήθεν “αφορισμός” συνέβη παράτυπα ως προς τις προβλεπόμενες διαδικασίες της Εκκλησίας, επομένως δεν ίσχυε.

“Πολλοί ήρωες και αγωνιστές της Επανάστασης δεν ήταν Έλληνες.”

Σαφώς. Στην Ελληνική Επανάσταση έλαβαν μέρος και Φιλέλληνες.

Ειδικώς, θα αναφέρω τον Ιερό Λόχο του Αλ. Υψηλάντη στην μάχη του Δραγατσανίου και το Τάγμα Φιλελλήνων στην μάχη του Πέτα, τα οποία πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος στον Αγώνα. Και τέλος. Κανένα άλλο επιχείρημα ως προς την εθνικότητα των Ηρώων και των Αγωνιστών της Επανάστασης δεν ευσταθεί, κι αυτό διότι τα ίδια τα γεγονότα της Επανάστασης μας οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Σε κάθε πεδίο μάχης, αντιτάσσονταν Έλληνες εναντίον Τούρκων και Τουρκαλβανών.

Με ποιό στρατόπεδο ήσαν οι Ήρωες κι οι Αγωνιστές;

“Δεν στήριξαν όλοι οι Έλληνες την Επανάσταση.”

Προφανώς. Για κάθε χρυσή σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας αντιστοιχεί και μια μαύρη. Όπως και για κάθε Ήρωα ή Μάρτυρα αντιστοιχεί και ένας προδότης, από αρχαιοτάτων χρόνων. Το σημαντικό ήταν, είναι και θα είναι ότι πάντοτε στις κρίσιμες στιγμές του Έθνους οι λίγοι στο πνεύμα και στην αντρειοσύνη, είναι Δόξα τω Θεώ, λίγοι και στον αριθμό.

Δυστυχώς, γνωρίζουμε αρκετά παραδείγματα λιγοψυχίας και προδοσίας κατά την περίοδο της Επανάστασης. Με την βοήθεια του Θεού όμως, η τύχη αυτών κρίθηκε από Φωτιά και Τσεκούρι.

“Προεστοί, Οπλαρχηγοί και Πολιτικοί προκάλεσαν εμφύλιο για ιδιωτικά οφέλη.”

Προφανώς λάθη συνέβησαν εκατέρωθεν. Αλίμονο, αν 400 χρόνια σκλάβος γνώριζε πως να διοικήσει και να διοικηθεί σωστά. Τα αίτια των εμφύλιων συγκρούσεων εντοπίζονται στις ξένες σφαίρες επιρροής που θέλησαν να εντάξουν το νεοσυσταθέν ελληνικό κράτος στις τάξεις τους. Αφορμές υπήρξαν κυρίως οι διαφωνίες των Ηγετών ως προς την δομή, τον προσανατολισμό και την διοίκηση και την χρηματοδότηση για τις ανάγκες του νεοσύστατου κράτους και όχι τόσο για αξιώματα και εξουσίες.

Σαφώς, δεν αποτελεί δικαιολογία ο ξένος δάκτυλος για τα σφάλματα των Ελλήνων, όμως όπως αποδείχθηκε και στο μέλλον τίποτε από αυτά δεν λειτούργησε ως μάθημα ώστε να αποφευχθούν παρόμοια θλιβερά γεγονότα.

Ευτυχώς, την ύστατη στιγμή επικράτησε η λογική και πρυτάνευσε η ομόνοια και ομοψυχία και ο στόχος επετεύχθη.

“Η Ελλάδα πέτυχε την Επανάσταση δι’ αντιπροσώπων.”

Όχι. Η Ελλάδα πότισε το δέντρο της λευτεριάς με αίμα. Κάθε ελληνικός τόπος θρηνεί και τιμά μάρτυρες του Έθνους και της Πίστης. Ο ηρωισμός των Επαναστατών, και η πραγμάτωση του ιερού όρκου “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ” απαντάται σε όλα τα μήκη και πλάτη της πατρίδας μας.

Στην Πάτρα, στης Τρίπολη, στην Καλαμάτα, στην Μάνη, στην Κόρινθο, στο Άργος, στο Ναύπλιο, στην Αθήνα, στην Λειβαδιά, στην Θήβα, στην Λαμία, στην Εύβοια, στα Τρίκαλα, στην Καρδίτσα, στα Γιάννενα, στο Μεσολόγγι, στο Σούλι, στην Άρτα, στην Ύδρα, στις Σπέτσες, στην Χίο, στα Ψαρρά, στην Σάμο, στην Ζάκυνθο και σε άλλους τόπους οι οποίοι επαναστάτησαν και δεν πέτυχαν το ποθούμενο της λευτεριάς.

“Θ. Κολοκοτρώνης. Ο ρόλος του υπερεκτιμάται. ”

Ο Θ. Κολοκοτρώνης ΕΙΝΑΙ η Ελλάδα. Κάθε σπιθαμή ελεύθερης ελληνικής γης, είναι του Κολοκοτρώνη. Κατανοώ, γιατί ο “Γέρος του Μοριά” είναι ο μισητότερος όλων των Ηρώων Αγωνιστών. Διότι ενσαρκώνει όλα – ανεξαιρέτως –  εκείνα τα οποία ο μηχανισμός πνευματικής αποδόμησης καταπολεμά, τα πρότυπα του Αγίου, του Ήρωος και του Φιλοσόφου.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν μπαρουτοκαπνισμένος Οπλαρχηγός, με ευφυέστατες στρατηγικές ιδέες, ασύλληπτο πολεμικό ένστικτο και συνδυάζοντας τα παραπάνω με τον πύρινο λόγο του και την σαγηνευτική πειθώ του, συγκέντρωσε όλο το βάρος της Ελληνικής Επανάστασης στους ώμους του και κουβάλησε το Έθνος ως την Ελευθερία.

Η Άλωση της Τριπολιτσάς, η μάχη στο Βαλτέτσι, η μάχη στα Δερβενάκια, αλλά και οι μάχες του Μοριά κατά την εκστρατεία του Ιμπραήμ Πασά αποτελούν μερικές από τις καθοριστικότερες μάχες της Ελληνικής Επανάστασης οι οποίες έληξαν νικηφόρα εξαιτίας της δαιμόνιας στρατηγικής του μεγάλου Αρχιστράτηγου Θ. Κολοκοτρώνη.

Το Έπος του Κολοκοτρώνη κατά την Ελληνική Επανάσταση, θα τιμάται πάντοτε από το Έθνος των Ελλήνων και τ’ όνομα του θα παραμένει αθάνατο στους χρόνους. Ήταν εκείνος που αναζωπύρωσε την φλόγα της Επανάστασης.

Ήταν εκείνος στον οποίον ήσαν πάντοτε πιστοί ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο Δημήτριος Πλαπούτας και άλλοι σπουδαίοι Ήρωες της Επανάστασης οι οποίοι τον αναγνώρισαν ως Ηγέτη της Επανάστασης και Λυτρωτή της Πατρίδας.

Ήταν εκείνος που συγχώρεσε την δολοφονία του υιού του Πάνου, για χάρη του Αγώνα και τάισε στο σπίτι του τους δολοφόνους του ζητώντας ομόνοια και ειρήνη. Ήταν εκείνος ο οποίος με ταπεινοφροσύνη δήλωσε πίστη και αφοσίωση στον Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια. Ήταν εκείνος ο οποίος με ταπεινοφροσύνη δήλωσε πίστη και αφοσίωση στον Βασιλιά Όθωνα.

Ήταν εκείνος ο οποίος με ταπεινοφροσύνη απηύθυνε λόγο προς την ελληνική νεολαία στην Πνύκα, ζητώντας συγχώρεση για την αμορφωσιά του.

Δόξα και Τιμή στους Έλληνες Αγωνιστές της Επανάστασης του 1821.

Δόξα και Τιμή στους Αγίους και Μαρτυρικούς τόπους του Έθνους.

Δόξα και Τιμή στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων.

Ελευθερία ή Θάνατος.

Χρόνια Πολλά στον απανταχού Ελληνισμό.

Πώς ισοπεδώνεις το εθνομηδενιστικό αφήγημα για το 1821 | Προδρομικός (wordpress.com)

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΏΝ

 

Τα φαρδιά ρούχα μας εμποδίζουν

          Τα δήθεν αγαθά του κόσμου τούτου, όπως η δόξα και οι τιμές, οι ηδονές και τα υλικά πλούτη, καθώς και η δήθεν σοφία της γήινης “λογικής”, είναι βάρη μεγάλα, είναι εμπόδια, είναι το ψυχοκτόνο  υλικό, με το οποίο χτίζεται το αδιαπέραστο τείχος ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Είναι τα περιττά βάρη στο καράβι της γήινης πορείας μας, που πρέπει να πλεχτούν όλα στη θάλασσα, για να σωθεί το πλοίο και οι επιβάτες του, όπως έκανε και ο Απόστολος Παύλος ταξιδεύοντας προς την νήσο Μελίτην την σημερινή Μάλτα. Ο Μέγας Αντώνιος χαρακτηρίζει την πλεονεξία ως φαρδιά ρούχα που εμποδίζουν τους αγωνιζόμενους στο αγώνισμα του δρόμου. Ιδού τα ίδια τα λόγια του Αγίου:

          “Εκείνοι που δεν αρκούνται σ’ αυτά που χρειάζονται για να ζουν, αλλά επιθυμούν περισσότερα, υποδουλώνουν τον εαυτό τους στα πάθη, που ταράζουν την ψυχή και της φέρνουν λογισμούς και φαντασίες, ότι το να θέλουν λίγα ή πολλά είναι το ίδιο. Και όπως τα ρούχα, που είναι μεγαλύτερα από το σώμα εμποδίζουν εκείνους  που τρέχουν στο αγώνισμα του δρόμου, έτσι και επιθυμία του ανθρώπου να έχει περισσότερα από όσα πρέπει, εμποδίζει τις ψυχές και δεν τις αφήνει να αγωνίζονται ή να σωθούν”.

          Π. Μ. ΣΩΤΉΡΧΟΣ

Η πλούσια ιαματική χάρη του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη

 


Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης (†)

Ένας κύριος από τη Θεσσαλονίκη είχε ένα μικρό παιδί, τον Θεόδωρο, που όταν γεννήθηκε είχε ένα σοβαρό πρόβλημα με τα μάτια του. Τσίμπλιαζαν, τον πονούσαν, δεν μπορούσε καθόλου να τ’ ανοίξει κι έτσι δεν έβλεπε. Οι ιατροί είχαν αποφασίσει να το εγχειρήσουν. Διαβάζοντας τον βίο του οσίου Γεωργίου, τον επικαλέσθηκαν θερμά. Ο μικρός Θεόδωρος ήταν στο κρεβάτι του, άρχισε να κλαίει δυνατά και να τρίβει τα μάτια του. Μόλις το πλησίασε η μητέρα του, είδε ότι τα μάτια του παιδιού είχαν ανοίξει κι έβλεπε καθαρά.

Όταν πήγαν στο μοναστήρι του οσίου, για να τον ευχαριστήσουν, το παιδάκι ήταν δύο ετών, δεν έφευγε από τον τάφο του οσίου. Το παιδάκι φώναζε συνέχεια «παππούλη», φιλούσε τη φωτογραφία του οσίου και δεν μπορούσαν να το απομακρύνουν από τον τάφο.

Μία κυρία από τον Ξηροπόταμο Δράμας, που έμενε στη Γερμανία, είχε ένα αντίτυπο του βιβλίου με τη βιογραφία του οσίου στο σπίτι της, που της το είχε προσφέρει η αδελφή της. Τότε είχε και τον γιο της ασθενή επί έξη μήνες στο νοσοκομείο. Στον ύπνο της άκουσε μία φωνή που έλεγε: «Ήλθε η εικόνα της Παναγίας από τη Σίψα». Την εικόνα αυτή ο όσιος την είχε στο τέμπλο.

Όταν η μητέρα διάβασε το βιβλίο ζήτησε στο μοναστήρι να κάνουν μία παράκληση. Το παιδί της έγινε καλά. Όταν πήγε στο μοναστήρι να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας, δάκρυσε από συγκίνηση κι ευχαρίστησε την Παναγία για το πολύτιμο δώρο της υγείας του παιδιού της και τον πιστό της θεράποντα, όσιο Γεώργιο.

Μία κυρία από τη Δράμα, όπου παραβρέθηκε στη μετακομιδή των λειψάνων του οσίου με τη μητέρα της, στις 19.2.2006, προσευχήθηκε με πίστη για την υγεία του πατέρα της, που ήταν πολύ σοβαρά από μηνών. Είχε πάθει εγκεφαλική αιμορραγία και μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Οι ιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα για τη ζωή του. Υπήρχε ένα μεγάλο αιμάτωμα, που πίεζε τη βάση του εγκεφάλου και δεν έδινε καθόλου εντολές στο σώμα. Κανένας δεν είχε να πει στους συγγενείς ένα αισιόδοξο λόγο.

Κατά τη μετακομιδή του οσίου τόλμησαν, όπως γράφουν, να πιστέψουν στο «αδύνατο». Μέσα στην απελπισία της η κόρη του ασθενούς ζήτησε τη βοήθεια του οσίου. Η ελπίδα τους δεν πήγε ασφαλώς χαμένη. Μετά από πεντάμηνη παραμονή στο νοσοκομείο επέστρεψε ο πατέρας στο σπίτι του, παρότι οι ιατροί επέμεναν ότι η ελπίδα τους είναι άστοχη και άσκοπη. Την εγκεφαλική αιμορραγία ακολούθησε σηψαιμία, πνευμονία, περιτονίτιδα, γάγγραινα και άλλα. Σταυρώνοντας τον πατέρα με το λαδάκι από την κανδήλα του οσίου και με αγιασμό από το νερό που πλύθηκαν τα λείψανά του, κατά απρόσμενο για τους ιατρούς τρόπο ο ασθενής καλυτέρεψε.

Αισθάνονται πως η δοκιμασία επετράπη και παρεχωρήθη από τον Θεό για να γνωρίσουν την πλούσια χάρη του Θεού και, όπως λένε, το πόσο «τυχεροί» είναι, που στον τόπο τους έζησε ένας τόσο άγιος άνθρωπος. Ο άγιος Γεώργιος από τότε είναι το στήριγμά τους στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα αυτής της ζωής. Εύχεται όλος ο κόσμος να γνωρίσει τον άγιο Γεώργιο και να βοηθηθούν αμέτρητες ψυχές από την αγιοσύνη του. Αισθάνεται ιδιαίτερη χαρά που της δίνεται η ευκαιρία να μοιραστεί αυτή την εμπειρία τους. Πίστεψαν στον όσιο και αυτός τους βοήθησε από βέβαιο θάνατο.

Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 351, 356, 382 (αποσπάσματα).

Η πλούσια ιαματική χάρη του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη (koinoniaorthodoxias.org)


Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2021

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ



“Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς. Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού”. Αυτό έκανε η αγία Φιλοθέη. Όταν ήρθε η ώρα, θυσίασε τη ζωή της κυριολεκτικά και δέχτηκε το μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού, αλλά και για τη αγάπη που είχε προς όλες εκείνες τις αδελφές που ήταν γύρω της.

          Κάθε μια ψυχή, για να σωθεί, θα μαρτυρήσει τελικά, είτε με το μαρτύριο της συνειδήσεως είτε με το μαρτύριο του αίματος. Αλλά όμως έως ότου φθάσει η ψυχή εκεί, κάποιος άλλος θα μαρτυρήσει. Κάποιοι άλλοι θα μαρτυρήσουν πριν από την ψυχή, για την ψυχή.

          Έπρεπε τόσα χρόνια που είμαστε του Χριστού να είμαστε φίλοι Του. Να πας στην προσευχή με τον πόνο σου, με το καημό σου, αλλά ως φίλος του Χριστού, διότι εκείνος ήδη μας έκανε φίλους του με τη θυσία Του.

          Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

"Κάποιοι άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους, χωρίς να καταλάβουν ποιά είναι η πραγματική Ζωή..." Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας

 


Κάποιοι άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους,

χωρίς να καταλάβουν ποιά είναι η πραγματική Ζωή...

"ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ Αλήθεια καὶ ἡ Ζωή..."

(Ιω.14,6)

Πρέπει ,να στοχάζεται κανείς πολύ σοβαρά γύρω από τόν θάνατο.

Όχι, για να πάθει κατάθλιψη, αλλά για να μπορέσει να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει Αληθινή Ζωή.

Εάν λες ότι δεν έχεις αμαρτίες...

«Δεν έκλεψα δεν σκότωσα», όπως λένε μερικοί ή ότι οι αμαρτίες σου είναι ελαφριές και δικαιολογημένες - και οπότε δεν χρειάζεσαι να εξομολογηθείς - αυτό σημαίνει, πως δεν γνωρίζεις όσο πρέπει το νόμο του Θεού...

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

Μάρκος Μπότσαρης: Ο Λεωνίδας του 1821

Προσωπικότητες του 1821

Μάρκος Μπότσαρης: Ο Λεωνίδας του 1821

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Ο Σουλιώτης Μάρκος Μπότσαρης (1790-1823) είναι ένας από τους πιο αγαπητούς αγωνιστές της Εθνεγερσίας, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Θυσιάστηκε στα 33 του χρόνια στη μάχη του Κεφαλόβρυσου Καρπενησίου. Ήταν 9 προς 10 Αυγούστου 1823. Στις 19 του ιδίου μηνός η Προσωρινή Κυβέρνηση της Ελλάδος εξέδωσε Θέσπισμα. Μεταξύ άλλων αυτό γράφει:

            «Μακαρία σκιά του αθανάτου Μάρκου Βότσαρη! ...Αγαπητοί Έλληνες! Ιδού νέος Λεωνίδας στολίζει την ιστορίαν σας. Ο πρώτος με 300 συντρόφους ηψήφησε το σύμπαν, και, αποφασίσας ν’ αποθάνη υπακούων εις τους νόμους της Σπάρτης επέπεσε την νύκτα κατά μυριάδων εχθρών. Ο νεώτερός μας, εκ συμφώνου μετά του στρατηγού Καραϊσκάκη και οκτακοσίων ανδρείων στρατιωτών, την φιλοπατρίαν έχοντες νόμον και αποφασισμένοι να νικήσωσιν, εφώρμησαν ξιφήρεις κ’ ενίκησαν 10 χιλ. ανδρών...Εις την ένδοξον μάχην απέθανεν ο αθάνατος Στρατηγός Βότσαρης και απήλθεν εις τας αιωνίους μονάς...Αγαπητοί Έλληνες! Ιδέτε πώς ο Θεός μας βοηθεί κατά των εχθρών της Χριστιανοσύνης! Πώς μία δραξ πατριωτών κατέστρεψε  τον απειράριθμον στρατόν, πώς ο Σταυρός και η φιλοπατρία θριαμβεύουν...Μιμηθήτε τον Βότσαρην και τους συντρόφους του! Ας πολεμήσωμεν, και βεβαίως θα επιστρέψωμεν νικηταί». Υπογραφή: Πέτρος Μαυρομιχάλης, Πρόεδρος. Το Θέσπισμα εξεδόθη στη Σαλαμίνα. (Βλ.σχ. Θωμά Γόρδωνος «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», μετάφραση Αλεξ. Παπαδιαμάντη, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2017, Τόμος Β΄, σελ. 307-308)   

            Ο Μάρκος Μπότσαρης ήταν γόνος της πολυμελούς Σουλιώτικης οικογένειας των Μποτσαραίων. Πέμπτος γιος του Κίτσου Μπότσαρη, επιφανούς μορφής της Ηπείρου, από νεαρός πολέμησε τους Τούρκους. Τον Δεκέμβριο του 1820 επικεφαλής 300 ανδρών, επιτέθηκε εναντίον  Τούρκων και Τουρκαλβανών στα βουνά της Ηπείρου. Τον Μάρτιο του 1821 ενημερώθηκε για την Επανάσταση και αρχίζει πλέον συστηματικά να πολεμά τους Τούρκους και να επιτυγχάνει νίκες: Βογόρτσα, Δερβίζιανα, Λέλοβα, Κοσμηρά, Ραψίνα, Κομπότι, Βαριάδες. Σημαία του ήταν ο Άγιος Γεώργιος και γύρω από την εικόνα του ήσαν γραμμένα: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΠΑΤΡΙΣ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου, το 1822, με το στρατηγικό σχέδιό του ο Μπότσαρης, παραπλάνησε τους Τούρκους και αυτοί καθυστέρησαν την επίθεσή τους.  Αποτέλεσμα στο μεταξύ να ενισχυθεί σημαντικά η άμυνα της Ιεράς Πόλεως και έτσι η επίθεση να αντιμετωπιστεί με επιτυχία. (Βλ. σχ. Νικ. Σπηλιάδου «Απομνημονεύματα», Τυπογρ. Χ. Νικολαΐδου Φιλαδελφέως, Τόμος Α΄, Αθήνησιν, 1851, σελ. 454-455 και 482-486).

            Την παραμονή της μάχης στο Καρπενήσι ο Μπότσαρης απέστειλε από το Μεσολόγγι γράμμα στον Λόρδο Βύρωνα, που τότε βρισκόταν στην Κεφαλονιά. Απάντησε στην  επιστολή, που του είχε στείλει ο άγγλος ποιητής κατόπιν συστάσεως του Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνατίου. Ο Μπότσαρης αφού εξέφρασε στον Μπάιρον τη χαρά του για την επιστολή του, τον ενημέρωσε ότι τη νύχτα θα επιχειρήσει επίθεση εναντίον εχθρικού σώματος έξι έως επτά χιλιάδων ανδρών και ότι μεθαύριο θα κινούσε για το Μεσολόγγι να τον υποδεχθεί εκεί... Δεν πήγε ζωντανός και ο Μπάϊρον μόλις έφτασε στο Μεσολόγγι επισκέφθηκε τον τάφο του και έκλαψε εκεί τον ήρωα. (Παν.

Κανελλόπουλου «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος», Μέρος 4ο, τεύχος β΄, Αθήναι, 1974, σελ. 1293).

            Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός γράφει ένα «Σημείωμα του Ποιητού» για τον Μάρκο Μπότσαρη. Σε αυτό περιγράφει τη μάχη, όπως την πληροφορήθηκε. Πρώτα σημειώνει πως ο Μάρκος «γκισμένος (θιγμένος) ότι η διοίκησις δια να τον καταφρονήση ωνόμασεν έως 20 στρατηγούς εις την Δυτικήν Ελλάδα εις καιρόν οπού ήταν αυτός μοναχός, εις την παραμονήν της μάχης, όπου ήταν συμμαζωμένοι και οι άλλοι, έβγαλε το δίπλωμα του και το έσχισε, λέγοντας ότι ο Σκόντρα πασσάς δίνει διπλώματα και όποιος είναι καλός αύριον το παίρνει από τον ίδιον» (Σολωμού «Άπαντα», Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήναι, 1969, σελ. 114).

            Ο Σολωμός γράφει επίσης:

«Εις τες οχτώ του Αυγούστου έκαμαν συμβούλιον κι αποφάσισαν νύχτα να πέσουν ξάφνου εις το στρατόπεδον  του εχθρού. Εδιωρίσθηκαν και τα πόστα του καθενός. Ο Μάρκος με το σώμα του να σταθή εις το κέντρον, οι Σοβολεκιώτες και Αγραφιώτες έχοντας αρχηγόν τον Φώτον Μπιθέφικον Σουλιώτην να σχηματίσουν την μια πτέρυγα, ο στρατηγός Γιωργάκης Κίτσος οι δύο στρατηγοί Τζαβέλλα, ο χιλίαρχος Γιάννης Τζαούσης και ο στρατηγός Γιολτάσης να σχηματίσουν την άλλην πτέρυγα και εις τες 5 ώρες της νυχτός να πέσουν όλοι επάνω εις τον εχθρόν. Εδιώρισαν και μυστικόν λόγον <Στορνάρι>.

Επρόσμενεν ο Μάρκος εις τες 5 ώρες και τέταρτον και κανένας δεν εκινήθηκεν. Έτρεξε τότε ο Μπότσαρης με το σώμα του, ως 350. Ηύρε τους εχθρούς εις τον ύπνον. Μοναχός του τόσους πολλούς έσφαξεν οπού επρίσθηκε το χέρι του και εστόμωσε και το σπαθί του. Ο πόλεμος εβάσταξε πέντε ώρες (άλλοι λέγουν 3). Έβγαλαν τους εχθρούς από όλα τα ταμπούρια, μονάχα ένα βαστούσε ...Άντικρυ εις αυτό επήγεν ο ίδιος ο Μάρκος και επολεμούσε. Δύο τρεις εσκοτώθηκαν εις το πλάγι του, επληγώθη και αυτός εις την μέσην ελαφρά και δια να μη προξενήση δειλίαν εις τους συντρόφους του επολεμούσε και πληγωμένος όντας. Οι άλλοι δεν ακολούθησαν κατά το σχέδιόν τους, μοναχοί οι Τζαβελλάδες με το μικρόν σώμα τους έτρεξαν και ο Γιάννης Τζαούσης.

Από το ταμπούρι οπού βαστούσεν ακόμη μία μπάλα τουφεκιού εκτύπησε τον στρατηγόν εις το μέτωπον, και έπεσεν εις τον τόπον...Εσκοτώθηκαν έως 800 Τούρκοι...Δεκατρείς εσκοτώθηκαν από το σώμα του Μάρκου και πληγωμένοι 27...Το σώμα του Μάρκου εφέρθηκεν εις το Μισολόγγι όλον καταματωμένον...Το λείψανόν του ενεταφιάστηκεν εις την εκκλησίαν της Παναγίας...». (Αυτ. σελ. 112-113).

Πηγαίνοντας στη μάχη ο Μπότσαρης πέρασε από το μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας. Μπήκε στο Καθολικό της Μονής, προσκύνησε την θαυματουργή εικόνα και βγαίνοντας τράβηξε το πουγγί του και το έδωσε σε έναν καλόγερο που ήταν εκεί: «Πάρτο», του είπε, «να τα μοιράσεις για την ψυχή του Μάρκου Μπότσαρη». Ο καλόγερος που δεν είχε δει ποτέ τον Μπότσαρη τον ρώτησε παραξενεμένος: «Τι; Πέθανε ο Μάρκος;» και ο Μπότσαρης του απάντησε: «Όχι, αλλά πηγαίνει για να πεθάνει». (Από το φυλλάδιο της Ι.Α. Αθηνών «Μορφές και Γεγονότα του ΄21», Κείμενο Σοφοκλή Γ. Δημητρακόπουλου, Ένθετο στο περιοδικό «Τόλμη», Μάρτιος 2006, σελ. 9).  

Ο Μπότσαρης ενέπνευσε λογοτέχνες, όπως τους Σολωμό, Παλαμά, Βαλαωρίτη,  Ι. Ζαμπέλιο, Α. Σούτσο, Ολιβιέ, Χάλικ, καλλιτέχνες όπως τους ζωγράφους Ντελακρουά, Μασίλι, Ιατρίδη, Θεόφιλο και τον Ζακύνθιο μουσουργό Παύλο Καρέρ, που συνέθεσε την εξαιρετική όπερά του «Μάρκος Μπότσαρης». Τον Μπότσαρη απαθανάτισε και η δημοτική μούσα, που εκφράζει το πένθος των Ελλήνων για τον θάνατό του: «Τ΄ είναι τούτα τα κλάματα κι αυτά τα μοιρολόγια; Κύριέ μου τι να γίνηκε στο δόλιο Μισολόγγι; Τούτα τα κλάματα ρωτάς, κι αυτά τα μοιρολόγια; Γι’ αυτόν τον Μάρκο γένονται τον ελευθερωτή μας. Όσοι Ρωμαίοι κι αν τόμαθαν, κι όσοι αφουγκρασθήκαν όλοι στα μαύρα εμπήκανε, τα μελανά εφορέσαν...».-    

ΑΚΤΙΝΕΣ: Μάρκος Μπότσαρης: Ο Λεωνίδας του 1821 (aktines.blogspot.com)

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 


Ανεξιχνίαστε, Ακατάληπτε, Αιώνιε, με κατακαίει η επιθυμία να Σε γνωρίσω. Πέρα απο τη δίψα της γνώσης, ου έχει σαν αντικείμενο την επιστήμη, με βασανίζει μ’ ένα γλυκό μαρτύριο η λαχτάρα της δικής Σου επίγνωσης. “Εδίψασεν η ψυχή μου προς τον Θεον τον ζώντα”.

Ω, να μπορούσε το πνεύμα μου να βυθισθεί στην αιωνιότητα Σου, ν’ αντικρίσει το φως Σου.

Χίλια χέρια υψώνω για να Σε αγγίξω. Με ορθάνοιχτα, διεσταλμένα μάτια αναζητώ το πρόσωπο Σου.

Όλη η ύπαρξή  μου μεταμορφώνεται σε βέλος, που σχίζονται τους ουρανούς Σε κυνηγά.

Ανοιχτοί όλοι οι πόροι της ύπαρξής μου για να δεχθούν ένα κάποιο μήνυμά Σου, ένα σήμα της παρουσίας Σου.

Πότε θα μιλήσεις.

Πότε θα αποκαλυφθείς;

Πότε επιτέλους η επίγνωσή Σου, μπροστά στην οποία κάθε άλλη γνώση είναι κουρέλι αξιοθρήνητο, θα κατοικήσει μέσα μου.

Σε διψώ. Γνωστέ μου Άγνωστε.

Γκρέμισε τα τείχη που έχει ανεγείρει ο κόσμος γύρω μου και δεν μ’ αφήνει να Σε κοιτάξω.

Βγάλε τα αδιαπέραστα καλύμματα των παθών, που μου κρύβουν τη μακάρια θέα Σου.

Καθάρισε την καρδιά μου από κάθε μολυσμό.

“Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτού τον Θεόν όψονται” είπες.

Λούσε το πνεύμα μου.

Λύσε τη σιωπή Σου.

Φανέρωσε μου το αληθινό Σου πρόσωπο, έστω για μια στιγμή. Είμαι ένας νοσταλγός Σου.

Τίποτε δεν μπορεί να με ικανοποιήσει εκτός από Σένα.   

Θεέ μου, απάντησε στην ικεσία μου. Αξίωσέ με να Σε γνωρίσω.

Τότε θα Σε αγαπώ ακόμη πιο πολύ. Και θα Σε αναζητώ με μεγαλύτερο πάθος.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (Αρχή ΤΡΙΩΔΊΟΥ) Λκ. 18, 10-14

Το μυστικό της πνευματικής ζωής

          Από τη σημερινή Κυριακή η Εκκλησία μας εισάγει σε μια όμορφη, πνευματική περίοδο, την περίοδο του κατανυκτικού Τριωδίου. Με την έναρξη του Τριωδίου  μας προσκαλεί να ενσκήψουμε μέσα μας και ν’ ανακαλύψουμε τον εαυτό μας.

          Προβάλλει μπροστά μας δύο τύπους ανθρώπων, τον Τελώνη και τον Φαρισαίο, που στην εποχή εκείνη εκπροσωπούσαν τα δύο αντίθετα άκρα μέσα την κοινωνία.  Τον Φαρισαίο, άνθρωπο καλό γνώστη του Νόμου, καλλιεργημένο με μεγάλο αξίωμα στον θρησκευτικό Ιουδαϊκό χώρο και τον Τελώνη, ο οποίος ήταν ταυτισμένος με την αδικία, την κλοπή και την βιαιότητα. Ο καλός και ο ευσεβής από το ένα μέρος και ο αμαρτωλός και κακός απο το άλλο. Αυτοί οι δύο τύποι τοποθετούνται στη πιο ιερή στιγμή, την ώρα της προσευχής  στον Ναό.

          Η μορφή του “Τελώνη” τόσο συμπαθητική μέσα στην αθλιότητά της, μας διδάσκει την ύψιστη αρετή της ταπεινοφροσύνης που είναι η βάση και το μυστικό της πνευματικής ζωής. Ταπεινοφροσύνη! Πρόκειται για  μια αρετή που απουσιάζει εκκωφαντικά από τη ζωή του συγχρόνου ανθρώπου και του πολιτισμού του. Ο κόσμος πλημμύρισε από “Φαρισαίους” κάθε κοπής, οι οποίοι κομπάζουν για τα προτερήματα και τα επιτεύγματά του, ενώ οι “Τελώνες”που κύπτουν τον αυχένα στοχαστικά μπροστά στα λάθη και τις αποτυχίες τους είναι ελάχιστοι.

          Αν ερευνήσουμε ανάμεσά μας, θα βρούμε ακόμη και τον πιο άσημο, αμαθή, φτωχό, ένα εγωιστή. Ας ρίξουμε μια ματιά σ’ αυτούς που στέκονται ψηλά στην κοινωνική πυραμίδα. Ο πλούσιος γίνεται συχνά τύραννος για τον φτωχό. Αλλά και ο φτωχός γίνεται χειρότερος βασανιστής για τον πιο φτωχό. Ο υπάλληλος ταπεινώνεται και πολλές φορές με δουλοπρέπεια μπροστά στον προϊστάμενό του, αλλά δείχνεται πιο τυραννικός στον υφιστάμενό  του. Αυτή η τραγική καταπίεση, καρπός του εγωισμού, γίνεται χειρότερη όσο κατεβαίνει από πάνω προς τα κάτω. Έχουμε καταντήσει ένα σύμπλεγμα εγωιστών που διεξάγουμε αγώνα επιβολής. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η αιτία όλων των σημερινών κρίσεων, από την κρίση του πολιτισμού μας μέχρι και αυτής ακόμη της οικογένειας  και στην κρίση κάθε διοίκησης σε οικουμενική κλίμακα, γιατί   τελικά αυτή η κρίση δεν είναι αποκλειστικό ελληνικό φαινόμενο. Είναι παγκόσμιο.

          Έτσι όμως πληρώνουμε το τίμημα και τις συνέπειες τη αλαζονείας μας. Με πόνο, δάκρυ και αίμα. Μετά από τόσο αγώνα και θυσίες η γη μας παραμένει μια “κοιλάδα κλαυμώνος”, ενώ  ήταν και μπορούσε να γίνει γη της επαγγελίας.

          Το ερώτημα είναι εύλογο: Γιατί, αλήθεια, απουσιάζει η ταπεινοφροσύνη από τον άνθρωπο; Η απάντηση είναι απλή: Λείπει η αυτογνωσία. Δηλαδή ο άνθρωπος δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας . Του ποιος είναι, από που έρχεται και που πηγαίνει. Όταν κανείς έχει άγνοια όλων αυτών είναι φυσικό   να ανυψώνει τον εαυτό του ως είδωλο, να βλέπει με μεγεθυντικό φακό τις υποτιθέμενες αρετές του και με σμικρυντικό τις αδυναμίες και τα πάθη του. Ο άθεος Βολταίρος έλεγε, ότι οι άνθρωποι υπερηφανεύονται περισσότερο για τα προσόντα που φαντάζονται ότι έχουν, παρά για εκείνα που έχουν πραγματικά.

          Η αυτογνωσία, το “γνώθι σ’ αυτόν”, είναι  η βάση της ταπεινοφροσύνης και θα έπρεπε αυτό το ωραίο σύνθημα να γίνει το έμβλημα της εποχής μας. Διότι όταν γνωρίσει ο άνθρωπος που είναι, θ’ αποκτήσει συνείδηση της αξίας του, αλλά και της σχετικότητά του, των ικανοτήτων του, αλλά των αδυναμιών  του, των προσόντων του αλλά και των ατελειών του. Θα μάθει ότι είναι χους από τη γη, ένα μίγμα λάσπης και πνοής του Θεού και θα γνωρίσει, ότι χωρίς τον Θεό δεν είναι τίποτα, ενώ εν Χριστώ είναι το παν, έχει απεριόριστη άξια, είναι εικόνα και ομοίωση ότι  Θεού. Ότι ολόκληρη η ζωή μας είναι μια διαρκής πάλη για να μετουσιώσουμε το χώμα σε φως. Ό, τι ωραίο και μεγάλο πετυχαίνεται σ’ αυτό τον αγώνα το οφείλουμε στη θεϊκή πίστη που υπάρχει μέσα μας. Είναι λοιπόν δώρο του Θεού, κι’  αν καυχόμαστε γι’ αυτό, τότε γινόμαστε σφετεριστές της δόξας και τιμής που ανήκουν σε Αυτόν.

          Από το άλλο μέρος, στον αντίποδα της υψηλοφροσύνης υπάρχει η αρετή των αρετών, η αγία ταπείνωση, με την οποία τόσο πολύ έχει ασχοληθεί η βιβλική και ασκητική γραμματεία. Υπάρχει όγκος ασκητικών συγγραμμάτων που αναφέρονται στην υψίστη των αρετών, την κορυφαία και σωτήρια ταπείνωση. Ο ι. Αυγουστίνος ενδεικτικά γράφει κάπου: “Αν με ρωτήσεις τι είναι πρώτο στη χριστιανική θρησκεία, θ’  απαντήσω, η  ταπεινοφροσύνη. Τι δεύτερο; Η ταπεινοφροσύνη. Τι τρίτο; η ταπεινοφροσύνη. Χωρίς αυτή την αρετή και η πιο μεγάλη αρετή καταντά κακία”.

          Στο διάβα των αιώνων όλα τα μεγάλα πνεύματα και οι δυνατές ψυχές είχαν  σαν διακριτικό γνώρισμα την ταπεινοφροσύνη. Από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο που με τη ζωή του “το ύψος της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν”, τους Αγίους της Εκκλησίας μας με το σύνολη ασκητική παράδοση με τους μεγάλους και ονομαστούς ασκητές, διδάσκουν με τη ζωή  και το γνήσιο ασκητικό ήθος τους την μεγάλη αυτή αρετή. Εξ άλλου και το Ευαγγέλιο είναι ένα ασκητικό εγχειρίδιο. Ακόμη και αυτή η κτίση με πολλά παραδείγματα  μας διδάσκει την ταπεινοφροσύνη. Λ. χ. σ’ εν χωράφι γεμάτο στάχυα σκύβουν, γέρνουν στο χώμα από το βάρος του καρπού, ενώ το κούφιο υψώνει το κεφάλι του και καμαρώνει.

          Η αλαζονεία είναι η αρρώστια της μετριότητας και της γελοιοποίησης γι’ αυτούς που θέλουν να παραστήσουν τους γίγαντες. Μεγάλος ανάμεσα στους ανθρώπους είναι εκείνος που νοιώθει τη μικρότητά του. Ο Σ. Σειράχ συνιστά: “ όσον μέγας ει, τοσούτω ταπεινού σ’ εαυτόν έναντι του Κυρίου και ευρύσεις χάριν”. Ο δε Κύριος διακήρυξε: ος αν θέλει η εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος”.

          Κοντολογίς, τα αντίγραφά των Φαρισαίων σ’ οποιαδήποτε εποχή και συνθήκες ζωής, προκαλούν εντύπωση με το επίπλαστο ύφος τους και προβάλλονται πότε ως ήρωες και πότε ως άγιοι. Και την υποκριτική τους εικόνα  την καλύπτουν πίσω από μια τυπική ευσέβεια και επιφανειακή θρησκευτικότητα.

          Ο    δικαίωση του Τελώνη από τον Κύριο δεν αποτελεί μια δικανική πράξη, ούτε επιστέγασμα ηθικής διαγωγής, αλλά είναι αποτέλεσμα της φιλανθρωπίας του Θεού προς τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας με τη σημερινή ευαγγελική διήγηση στην έναρξη του Τριωδίου επιδιώκει να προφυλάξει τους πιστούς από τον υψηλόφρονα  λογισμό του Φαρισαίου και να προβάλλει τη συντριβή και την ταπεινοφροσύνη  του Τελώνη.

          “Προσοχή στις απομιμήσεις” είναι ένα σύνθημα που γνωρίζει η  καταναλωτή κοινωνία μας. Το ίδιο σύνθημα θα μπορούσαμε να πούμε πως ισχύει κυρίως για την ταπεινοφροσύνη. Γι’ αυτό σε κάθε  εποχή κυκλοφορούν τίτλοι απομίμησή της. Ο Μ. Βασίλειος λέγει: “Η αληθινή ταπεινοφροσύνη κρύβει όχι μονάχα όλες  τις αρετές, αλλά ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό της”.

          Την ταπείνωση του Τελώνη οφείλουμε να την κάνουμε φάρο της ζωής μας. Δεν έχουμε παρά ν’ ακολουθήσουμε αυτό το φως και να ταπεινωθούμε. Τότε μόνο θα διαπιστώσουμε πως τα λάθη μας και οι αμαρτίες μας είναι ασύγκριτα περισσότερα  από  τις αρετές μας. Τότε θα σκύψουμε το κεφάλι με συντριβή επαναλαμβάνοντας τα τελωνικά λόγια: “Ο Θεός, ιλάσθητί  μοι τω αμαρτωλώ”. Και αυτό το σκύψιμο είναι το πιο τιμητικό ανέβασμα στη ζωή μας.

          Καλό Τριώδιο

          π. γ. στ.