Το σύντομο χερουβικό σε ήχο πλ.Α της εβδομάδος εκ της Α σειράς, του Πέτρου Πελοποννησίου,όπως εψάλη εις τον ι.ν Αγίων Θεοδώρων Βλάγκας Κων/λεως την 24-2-2018 από τον Αρχοντα Πρωτοψάλτη της Μ.Ε κ.Παναγ.Νεοχωρίτη. Συμμετέχουν ο Πρωτοψάλτης της περιφέρειας Βλάγκας κ.Παναγιώτης Τζανάκος,ο Πρωτοψάλτης κ.Σάββας Παρασκευαϊδης και μαθητές του Αρχοντος. Χοροστάτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Το μουσικό κείμενο από την Λειτουργία της Συλλογής Πρωγάκη.
Πέμπτη 31 Μαΐου 2018
Τετάρτη 30 Μαΐου 2018
Επιστολή Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ανδρέα προς τους δύο κρατουμένους στρατιωτικούς στην Αδριανούπολη
Κυρίους
Ἄγγελον Μητρετώδην καί Δημήτρην Κούκλατζην
Εἰς Ἀδριανούπολιν
Ἑλληνόπουλα ἀδέλφια μου Ἄγγελε καί Δημήτρη,
Σᾶς γράφω ἀπό τήν ἀκριτικήν Κόνιτσαν τῆς Ἠπείρου, ἡ ὁποία συνορεύει
μέ τήν ἀείποτε Ἑλληνικήν Βόρειον Ἤπειρον. Ἡ ὁποία, ἐδῶ καί 104 χρόνια συνεχίζει
νά βρίσκεται ὑπό τόν ἀνθελληνικόν ἀλβανικόν ζυγόν.
Εἶμαι βαθύτατα συγκινημένος ἀπό τήν περιπέτειάν σας, ὅπως καί ὁλόκληρος
ὁ Ἑλληνικός Λαός. Συγχρόνως, ὅμως, εἶμαι καί πολύ χαρούμενος καί ἐθνικά ὑπερήφανος,
διότι, ὅπως πληροφοροῦμαι, τό φρόνημά σας εἶναι ὑψηλόν καί ἀλύγιστον, ὡς ἐμπρέπει,
ἄλλωστε, εἰς ἄνδρας γενναίους, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν εἰς τόν ἔνδοξον Στρατόν τῆς Ἑλληνικῆς
μας Πατρίδος.
Ἡ σκέψις μου εἶναι μαζί σας. Καί ἡ ταπεινή προσευχή μου σᾶς
συνοδεύει. Ἀνδρίζεσθε καί κραταιοῦσθε. Ἔχω δέ ἀπόλυτον τήν βεβαιότητα, ὅτι
συντόμως θά ἀξιωθῆτε νά ἀπευθύνητε καί σεῖς τήν εὐχαριστήριον προσευχήν τοῦ ἱεροῦ
Ψαλμωδοῦ Δαβίδ, τήν ὁποίαν εἶπε καί ὁ ἐθνοϊερομάρτυς Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός,
προτοῦ λάβῃ τόν στέφανον τοῦ μαρτυρίου: «Διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος, καί ἐξήγαγες
ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμός 65,12).
Ναί, ἀδέλφια μου, ἔτσι θά γίνῃ. Διότι μετά τόν Γολγοθᾶ ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάστασις.
Μετά τήν ἀδόκητον περιπέτειάν σας, σύντομα ἡ Ἑλλάς θά σᾶς σφίξῃ εἰς τήν θερμήν
μητρικήν της ἀγκάλην.
Μετά πολλῆς ἀγάπης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ
Τρίτη 29 Μαΐου 2018
Ένα βίντεο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε με δέος και αγάπη για μια πολύ σπουδαία αγία, τον όγδοο στύλο της Ρωσίας, την αγία Ματρώνα..
Ένα
κοριτσάκι που γεννήθηκε σε ένα φτωχό χωριουδάκι της Ρωσίας αόμματο και που μετά
από λίγο έμεινε παράλυτο.
Στην
αρχή τα παιδιά την περιγελούσαν και την πείραζαν, ενώ πολλοί κατηγορούσαν τους
γονείς της γιατί την κράτησαν.
Κι
όμως η Ματρώνα από τη νεανική της ακόμα ηλικία, υπήρξε η αφορμή να πλημμυρίζει
το σπίτι της με κόσμο από όλη τη Ρωσία, που απεγνωσμένα ζητούσε τη συμβουλή,
την καθοδήγηση και την προσευχή της.
Έτρεχαν
όλοι να δούνε την τυφλή, να πλησιάσουν την ακίνητη και καθηλωμένη…
,
η οποία περίτρανα αποδεικνύει αυτό που κάποτε είπε ο Κύριός μας:
«ἡ
γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται.»
Το βίντεο προβλήθηκε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο των εκπαιδευτηρίων "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ", του συγκροτήματος Ηρακλείου, τον Μάιο του 2018.
Αφήγηση: Νεκτάριος Γουναρίδης
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Φωτόπουλος, Φιλόλογος
Δευτέρα 28 Μαΐου 2018
Ἅγιος Πορφύριος: Οἱ μητέρες ξέρουν νὰ ἀγχώνονται, νὰ συμβουλεύουν, νὰ λένε πολλά, ἀλλὰ δὲν ἔμαθαν νὰ προσεύχονται…
Τὸ παιδὶ θέλει κοντὰ
τοῦ ἀνθρώπους θερμῆς προσευχῆς. Ὄχι ν’ ἀρκεῖται ἡ μητέρα στὸ αἰσθητὸ χάδι γιὰ τὸ
παιδί της, ἀλλὰ νὰ προσφέρει συγχρόνως καὶ τὸ χάδι τῆς προσευχῆς, ἔλεγε ὀ Άγιος
Πορφύριος.
Τὸ παιδὶ αἰσθάνεται
στὸ βάθος τῆς ψυχῆς του τὸ πνευματικὸ χάδι, ποὺ μυστικὰ στέλνει ἡ μητέρα του,
καὶ ἕλκεται πρὸς αὐτήν. Νιώθει ἀσφάλεια, σιγουριά, ὅταν ἡ μητέρα μὲ τὴ συνεχῆ,
τὴν ἐπίμονη καὶ θερμὴ προσευχὴ τῆς ἀγκαλιάζει τὸ παιδὶ της μυστικὰ καὶ τὸ ἐλευθερώνει
ἀπ’ ὅ,τι τὸ σφίγγει.
Οἱ μητέρες ξέρουν νὰ
ἀγχώνονται, νὰ συμβουλεύουν, νὰ λένε πολλά, ἀλλὰ δὲν ἔμαθαν νὰ προσεύχονται. Οἱ
πολλὲς συμβουλὲς καὶ ὑποδείξεις κάνουν πολὺ κακό. Ὄχι πολλὰ λόγια στὰ παιδιά. Τὰ
λόγια χτυπᾶνε στ’ αὐτιά, ἐνῶ ἡ προσευχὴ πηγαίνει στὴν καρδιά. Προσευχὴ
χρειάζεται, μὲ πίστη δίχως ἄγχος, ἀλλὰ καὶ καλὸ παράδειγμα.
Κάποια μέρα ἦλθε ἐδῶ
στὸ μοναστήρι μία μητέρα ἀπελπισμένη γιὰ τὸν γιό της, τὸν Γιῶργο. Ἦταν πολὺ
μπερδεμένος. Γύριζε ἀργὰ τὴ νύκτα μὲ παρέες ὄχι καλές. Ἡ κατάστασή του...κάθε
μέρα χειροτέρευε. Ἀγωνία, κλάματα ἡ μητέρα.
Τῆς λέω:
– Τίποτα, μιλιὰ ἐσύ,
μόνο προσευχή.
Βάλαμε στὶς δέκα μὲ
δέκα καὶ τέταρτο τὸ βράδυ κοινὴ ὥρα προσευχῆς. Τῆς εἶπα νὰ μὴ μιλάει καὶ ν’ ἀφήσει
τὸν γιό της νὰ βγαίνει ὅ,τι ὥρα θέλει, νὰ μὴ ρωτάει, «τί ὥρα ἦταν ποὺ ἦλθες»
κ.λπ., ἀλλὰ νὰ τοὺς λέει ἔτσι, μὲ πολλὴ ἀγάπη: «Φάε, Γιῶργο μου, στὸ ψυγεῖο σού
ἔχομε ἀφήσει φαγητό». Καὶ νὰ μὴν τοῦ λέει τίποτ’ ἄλλο. Γενικῶς νὰ τοῦ φέρεται μὲ
ἀγάπη καὶ νὰ μὴν ἀφήνει τὴν προσευχή.
Ἡ μητέρα ἄρχισε νὰ τὰ
ἐφαρμόζει, ὅποτε περάσανε καμιὰ εἰκοσαριὰ ἡμέρες καὶ τῆς λέει:
– Μάνα, γιατί δὲν μοῦ
μιλάεις;
– Γιῶργο μου, ἐγὼ δὲν
σοὺ μιλάω;
– Μάνα, κάτι ἔχεις
μαζί μοῦ. Δὲν μοῦ μιλάεις.
– Περίεργο πράγμα εἶναι
αὐτὸ πού μοῦ λές, Γιῶργο μου. Πῶς δὲν σοὺ μιλάω; Νά, τώρα δὲν σοὺ μιλάω; Τί
θέλεις νὰ σοὺ πῶ;
Κι ὁ Γιῶργος δὲν τῆς
ἀπάντησε.
Μετὰ ἦλθε στὸ
μοναστήρι ἡ μητέρα καὶ μοῦ λέει:
– Γέροντα, τί ἦταν αὐτὸ
ποῦ μου εἶπε τὸ παιδί;
– Ἐπέτυχε ἡ μέθοδός
μας!
– Ποιὰ μέθοδος;
– Ποὺ σᾶς εἶπα νὰ μὴν
τοῦ μιλᾶτε, νὰ κάνετε μόνο προσευχὴ μυστικὰ καὶ τὸ παιδὶ θὰ συνέλθει.
– Λέεις νὰ εἶναι αὐτό;
– Αὐτὸ εἶναι, τῆς
λέω. Θέλει νὰ τοῦ κάνεις τὴν παρατήρηση, «ποῦ ἤσουνα, τί ἔκανες;». Καὶ αὐτὸς νὰ
φωνάζει, ν’ ἀντιδρᾶ καὶ νὰ ἔρχεται ἀκόμη πιὸ ἀργά.
– Πῶ, πῶ! λέει. Τί
μυστήρια κρύβονται!
– Τὸ κατάλαβες; Ἐφόσον
σού μιλάει ἡ κατάστασις. Αὐτὸς σὲ βασάνιζε, γιατί ἤθελε νὰ τὸν μαλώνεις, γιὰ νὰ
κάνει τὰ σκέρτσα του. Δὲν τὸν μαλώνεις, στενοχωριέται. Ἀντὶ νὰ στενοχωριέσαι ἐσύ,
ὅταν κάνει αὐτὸς τὰ δικά του, τώρα, ποὺ δὲν στενοχωριέσαι ἐσὺ καὶ δείχνεις ἀπάθεια,
στενοχωριέται αὐτός.
Μία μέρα ὁ Γιῶργος
τοὺς ἀνακοίνωσε στὸ σπίτι ὅτι φεύγει, ἀφήνει τὴ δουλειά του καὶ πάει γιὰ τὸν
Καναδά. Εἶχε πεῖ καὶ στ’ ἀφεντικό του: «Φεύγω, βρὲς ἄλλον νὰ μ’ ἀντικαταστήσει
στὴ δουλειά». Ἐγώ, ἐν τῷ μεταξύ, εἶπα στοὺς γονεῖς:
– Ἐμεῖς θὰ κάνομε
προσευχή.
– Μὰ εἶναι ἕτοιμος….
Θὰ τὸν βουτήξω! λέει ὁ πατέρας του.
– Ὄχι, μὴν τόνε
πειράξεις, τοῦ λέω.
– Μὰ φεύγει τὸ
παιδί, Γέροντα!
Λέω:
– Ἂς φεύγει. Ἐσεῖς νὰ
ἐπιδοθεῖτε στὴν προσευχὴ κι ἐγὼ μαζί σᾶς.
Μετὰ δύο-τρεῖς μέρες
ἦταν Κυριακή. Πρωὶ πρωὶ ὁ Γιῶργος τοὺς λέει:
– Ἐγὼ φεύγω, θὰ πάω
μὲ τοὺς φίλους μου.
– Καλά, ὅπως θέλεις,
τοῦ λένε.
Ἔφυγε. Πῆρε τοὺς
φίλους του, δύο κοπέλες καὶ δύο ἀγόρια, νοικιάσανε ἕνα αὐτοκίνητο καὶ
ξεκινήσανε γιὰ τὴ Χαλκίδα. Πήγανε ἀπὸ δῶ, ἀπὸ κεῖ… Μετὰ πήγανε στὸν Ἅγιο Ἰωάννη
τὸν Ρῶσο κι ἀπὸ κεῖ τραβήξανε Μαντούδι, Ἁγία Ἄννα, πέρα στὰ Βασιλικά. Πήγανε,
κάνανε μπάνιο στὸ Αἰγαῖον Πέλαγος, φάγανε, ἠπίανε, γλεντήσανε. Μετὰ ἐπήρανε τὸ
δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Εἶχε σουρουπώσει. Ὁ Γιῶργος ὁδηγοῦσε. Ἐκεῖ, στὴν Ἁγία Ἄννα,
χτυπάει τ’ αὐτοκίνητο στὸ ἀγκωνάρι ἑνὸς σπιτιοῦ. Τὸ στραπατσάρισαν. Τί νὰ
κάνουνε τώρα; Τὸ πήρανε σιγὰ σιγὰ καὶ τὸ φέρανε στὴν Ἀθήνα.
Ἔφθασε πρωὶ πρωί,
νύκτα, στὸ σπίτι. Δὲν τοῦ εἶπαν τίποτα οἱ γονεῖς. Αὐτὸς ἔπεσε καὶ κοιμήθηκε.
Μετὰ τὸν ὕπνο ἐσηκώθηκε καὶ λέει:
– Πατέρα, αὐτὸ κι αὐτό…
Τώρα πρέπει νὰ φτιάξομε τ’ αὐτοκίνητο κι ἔχει πολλὰ λεφτά.
Τοῦ λέει:
– Παιδί μου, ἐσὺ
ξέρεις. Ἐγὼ ἔχω χρέη, ἔχω τὶς ἀδελφές σου… Τί θὰ γίνομε;
– Τί νὰ κάνω,
πατέρα;
– Ὅ,τι θέλεις, κᾶνε.
Μεγάλος εἶσαι, μυαλὸ ἔχεις. Σύρε στὸν Καναδὰ νὰ κάνεις λεφτά, νά…
– Δὲν μπορῶ, τοῦ
λέει. Πρέπει νὰ τὸ φτιάξομε τώρα.
– Δὲν ξέρω, τοῦ
λέει. Κανόνισε.
Λοιπόν, βλέποντας ἔτσι
τὸν πατέρα, ἔφυγε. Πάει, βρίσκει τ’ ἀφεντικό του. Λέει:
– Ἀφεντικό, αὐτὸ κι
αὐτὸ ἔπαθα. Δὲν θὰ φύγω. Μὴν παίρνεις ἄλλονε.
Τοῦ λέει ἐκεῖνος:
– Καλά, καλά, παιδί
μου.
– Ναί, ἀλλὰ θέλω
λεφτά.
– Ναί, ἀλλὰ ἐσὺ
θέλεις νὰ φύγεις. Πρέπει νὰ μοῦ ὑπογράψει ὁ πατέρας σου.
– Ἐγὼ θὰ σοὺ ὑπογράψω.
Ὁ πατέρας μου δὲν ἀνακατεύεται. Μοῦ τὸ εἶπε. Ἐγὼ θὰ δουλέψω καὶ θὰ στὰ δώσω.
Δὲν εἶναι θαῦμα τοῦ
Θεοῦ αὐτό; Ὅταν ξαναῆλθε ἡ μητέρα, τῆς εἶπα:
– Ἐπέτυχε ὁ τρόπος
ποὺ μεταχειρισθήκαμε καὶ ἡ προσευχὴ μας εἰσακούσθηκε στὸν Θεό. Καὶ τὸ δυστύχημα
ἦταν ἀπ’ τὸν Θεὸ καὶ τώρα τὸ παιδὶ θὰ μείνει στὸ σπίτι καὶ θὰ σωφρονισθεῖ.
Ἔτσι ἔγινε μὲ τὴν
προσευχή μας. Ἔγινε θαῦμα. Ἐκάνανε νηστεία καὶ προσευχὴ καὶ σιωπὴ οἱ γονεῖς κι ἐπέτυχαν.
Ἔπειτα ἀπὸ καιρὸ ἦλθε τὸ παιδὶ καὶ μὲ ηὖρε χωρὶς νὰ τοῦ πεῖ γιὰ μένα κανεὶς ἀπ’
τοὺς δικούς του. Ὁ Γιῶργος ἔγινε πολὺ καλὸς καὶ εἶναι τώρα στὴν Ἀεροπορία. Καὶ ἔκανε
καὶ ὡραία οἰκογένεια.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Βίος
καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου»
Κυριακή 27 Μαΐου 2018
Μπαμπινιώτης: «Σήμερα το σχολείο είναι άχρηστο. Τα παιδιά το τελειώνουν και δεν θυμούνται τίποτα»
Γεννήθηκα το 1939 στην πλατεία Κουμουνδούρου, το πιο σκληρό κέντρο
της Αθήνας ανάμεσα στο Μεταξουργείο, το Θησείο και του Ψυρρή. Μια αξιοπρεπής
και μικροαστική συνοικία στην οποία ζούσαν νοικοκυραίοι και εργαζόμενοι. Μια
μετεμφυλιακή κοινωνία όπου όλοι προσπαθούσαμε για το καλύτερο.
Απουσιάζει η ζώνη πολιτισμού από την εκπαίδευση. Οι μαθητές θα
έπρεπε να έρχονται σε επαφή από μικρή ηλικία με τον κινηματογράφο, τα
εικαστικά, τη λογοτεχνία και τη μουσική.
Ανήκω σε μια γενιά η οποία ωρίμασε γρήγορα. Και μπορεί να έχασε
πολλά, αλλά κέρδισε σε αγωνιστικότητα, απέκτησε μια αίσθηση ορίων πολύ
σημαντική για τον άνθρωπο και μεγάλωσε μ’ έναν δημιουργικό ρεαλισμό. Είχαμε
αίσθηση της πραγματικότητας προκειμένου να επιτύχουμε την υπέρβαση και να
αναζητήσουμε το καλύτερο.
• Ο πατέρας μου ήταν οικογενειακός γιατρός και η μητέρα μου μια
θαυμάσια οικοδέσποινα. Γυναίκα που είχε την έννοια της φροντίδας του σπιτιού,
των παιδιών, της σύσφιξης των σχέσεων, της ομαδικότητας και του κεφιού στο
οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι. Από τους γονείς μου πήρα το ήθος, την
προσφορά και τη φιλική διάθεση προς τους ανθρώπους. Ο γιατρός της εποχής
εκείνης δεν έβγαζε χρήματα, όπως είναι η επικρατούσα αντίληψη στις μέρες μας.
Και δεν θυμάμαι ως οικογένεια να είχαμε μια ευμάρεια.
• Ανακαλώ στη μνήμη μου από τα παιδικά χρόνια την έννοια της
γειτονιάς, της παρέας, του παιχνιδιού και της εγγύτητας. Ήμουν ζωηρό και
δραστήριο παιδί σε μια εποχή σχετικής αγριότητας. Κουβαλώ εικόνες όπως του
γυμνασιάρχη Κίτσιου, ο οποίος άνηκε στον χώρο της ακροδεξιάς κι είχε φρουρούς
με περίστροφα που τον ακολουθούσαν. Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν στον δρόμο
από την πείνα. Να περπατάς και να περνάς δίπλα από πρησμένα πτώματα. Αξεπέραστα
βιώματα. Καταστάσεις που δημιουργούν μια άλλη αίσθηση για τη θέση σου στον
κόσμο και σε συμφιλίωναν με την έννοια του θανάτου.
Θυμάμαι πολύ έντονα ένα βράδυ την περίοδο της Κατοχής, κατά τις 2
μετά τα μεσάνυχτα, όταν μας χτύπησαν την πόρτα, όπως συνέβαινε συχνά λόγω του
επαγγέλματος του πατέρα μου, και αντ’ αυτού μπούκαραν μέσα ένας Γερμανός κι
ένας Έλληνας διερμηνέας, υποτίθεται επειδή το φως δεν ήταν σβησμένο. Αισθάνθηκα
έναν φόβο ότι θα σκότωναν τον πατέρα μου. Η μητέρα μου είχε τρομοκρατηθεί.
Τελικά, ήταν μια στημένη κατάσταση, ένας εκβιασμός προκειμένου να πάρουν κάποια
εναπομείναντα κοσμήματα της μητέρας μου.
Μια άλλη φορά ήταν, όταν, ο πατέρας μου, έχοντας πουλήσει ένα σπίτι
που είχαμε στον Βοτανικό, ήρθε στο σπίτι με δύο τενεκέδες λάδι. Τους είχαμε
σκεπασμένους, γιατί, αν σε έβλεπαν με λάδι, σε σκότωναν. Άλλες εποχές.Ευτύχησα
να έχω δασκάλους που δεν κοιτούσαν το ρολόι για το πότε θα φύγουν, όπως
συμβαίνει σήμερα, αλλά κάθονταν πέραν του ωραρίου τους για να μιλήσουμε για
ποίηση ή λογοτεχνία. Ήταν δάσκαλοι και όχι διδάσκοντες. Ανέπτυσσες μια
βιωματική σχέση μαθητείας και προσφοράς της γνώσης. Στην εποχή μας έχουμε
πολλούς διδάσκοντες κι ελάχιστους δασκάλους. Ζούμε στην περίοδο της ήσσονος
προσπάθειας. Τότε διεκδικούσες, δεν τα έβρισκες όλα έτοιμα, όπως σήμερα.
Ατσαλωθήκαμε εξαιτίας της ανάγκης.
• Στο Γυμνάσιο εξέδωσα τη μαθητική εφημερίδα με τίτλο «Μαθητικό
Σάλπισμα». Δεν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος αλλά επιδίωκα να μοιράζω
πληροφορίες, γνώμες και ειδήσεις. Σε ηλικία 15 ετών ανακάλυψα την επιθυμία μου
για στενή επαφή με τη γλώσσα. Διάβαζα τα πάντα από νεοελληνική λογοτεχνία και
ποίηση: Καζαντζάκη, Θεοτοκά, Βενέζη, Ελύτη και Σεφέρη, Παλαμά, Καρυωτάκη,
Καβάφη ή Σολωμό. Άκουγα ραδιόφωνο το οποίο ήταν πρότυπο εκφοράς λόγου και πηγή
μουσικής ευαισθησίας.Το Κατηχητικό στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, όσο
αδιανόητο και αν ακούγεται σήμερα, σφράγισε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής
μου, με σπουδαίο κατηχητή τον Αναστάσιο Γιαννουλάτο, σημερινό Αρχιεπίσκοπο
Αλβανίας. Εκεί συζητούσαμε όλα τα θέματα. Ναι μεν χριστοκεντρικά, αλλά με
βασικό άξονα τον διάλογο. Έφευγες προβληματισμένος και σκεπτόμενος.
• Ένας άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο του στη ζωή από τα ερεθίσματα που
λαμβάνει από την κοινωνία ή το σχολείο. Κυρίως όμως λόγω της προσωπικής
προσπάθειας και της αυτομόρφωσης, της αυτοκαλλιέργειας. Από το ενδιαφέρον που
επιδεικνύεις για ανάγνωση εφημερίδων, για να ακούσεις ραδιόφωνο, να διαβάσεις
βιβλία ή να πας θέατρο και κινηματογράφο.
Με ενοχλεί αισθητικά η χυδαιότητα και η αδιαφορία. Ίσως έχει έρθει
η στιγμή να βρούμε λίγο τον δρόμο μας. Δεν μπορούμε να σερνόμαστε εσαεί. Φωτο:
Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
• Την περίοδο που ένας Άγγλος αρχιτέκτονας, ο Μάικλ Βέντρις, είχε
ανακοινώσει ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει μιαν άγνωστη μέχρι τότε γραφή, την
κρητομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β, είχα έναν καθηγητή που ήθελε να
ξεκινήσει ένα σεμινάριο για τη Γραμμική Β. Κάπως έτσι συναντήθηκα με τη
γλωσσολογία. Αργότερα, συνέχισα τις σπουδές μου σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ σε
λιγότερο από δέκα χρόνια είχα γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αργότερα,
πρύτανης, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Αρσακείων-Τοσιτσείων
Σχολείων, υπουργός Παιδείας και συγγραφέας εννέα λεξικών, τα οποία έγιναν
σημείο αναφοράς.
• Η γλώσσα δεν είναι υπόθεση εργαστηρίου αλλά μας αφορά όλους.
«Θάλασσα, πού να τα πω τα ελληνικά της πίκρας. Με δέντρα κεφαλαία πού να τα
γράψω. Οι σοφοί να ξέρουν ν’ αποκρυπτογραφήσουν» έχει γράψει ο Ελύτης. Την
περίοδο της κρίσης είναι πικρές οι αλήθειες της γλώσσας μας.
Πάσχουμε από κρίση ποιότητας της γλώσσας, ως προς τα ελληνικά που
γράφουμε και μιλούμε. Κρίση ποιότητας της εκπαίδευσης. Στα σχολεία μας
παρατηρείται μια στασιμότητα, μια δειλία και συχνά οι αποφάσεις λαμβάνονται από
απαίδευτους. Και δεν εννοώ ανθρώπους που δεν εκπληρώνουν τα τυπικά προσόντα
αλλά ακαλλιέργητους σε σχέση με τον πολιτισμό, τις αξίες και τις αρχές της
εκπαίδευσης. Και τέλος, πάσχουμε από κρίση της γενικότερης παιδείας διότι
έχουμε γίνει δέσμιοι και εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο, την τηλεόραση και το
κινητό τηλέφωνο.
• Με τις συντομογραφίες ή τα greeklish έχουμε οδηγηθεί σ’ έναν
κατατεμαχισμένο λόγο. Πασχίζουμε για συντομία και βιασύνη λες κι έχουμε εχθρό
τον χρόνο, ειδικά σε μια λειτουργία όπως η επικοινωνία που αφορά συνάντηση
ανθρώπου με άνθρωπο. Κι εμείς όλο αυτό το ευτελίζουμε σ’ έναν συγκεκομμένο τύπο
λόγου που αγγίζει την κατάχρηση της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ο βασικός κίνδυνος
είναι η αποξένωση από την «εικόνα» της λέξης. Μια έλλειψη πληροφοριών που
παρέχει η φωτογραφία της λέξης με τη σημασία και την προέλευσή της, αλλά και
την οικογένεια στην οποία ανήκει.
Τρέχουμε συνεχώς και βιαζόμαστε για πράγματα για τα οποία δεν
χρειάζεται ταχύτητα αλλά άνεση, περισυλλογή και διάθεση χρόνου. Όταν πρόκειται
για πνευματικά θέματα, για επικοινωνία και συγγραφή η βιασύνη γίνεται συνώνυμο
της κακής ποιότητας. Το τρέξιμο υπονομεύει την ποιότητα.Άλλο βιάζομαι να πάω
στη δουλειά μου κι άλλο βιάζομαι να μιλήσω ή να διαβάσω κάτι γρήγορα. Χάνεις το
βάθος και λαμβάνεις απλώς μια χοντρική πληροφορία, πιθανόν εσφαλμένη.
• Έχουμε απομακρυνθεί από το αξιακό μας σύστημα κι έχουν κλονιστεί
βασικές σημασίες που θα έπρεπε να περνούν μέσα από την εκπαίδευση. Δεν
μορφώνουμε υπεύθυνους, σκεπτόμενους, καλλιεργημένους κι ευαίσθητους πολίτες.
Φορτώσαμε το σχολείο με όγκους αμάσητων κι αχώνευτων πληροφοριών, οι οποίοι
ποτέ δεν γίνονται χρήσιμοι κι αξιοποιήσιμοι για βαθύτερη γνώση. Υπηρετούν τη
στρέβλωση της ελληνικής εκπαίδευσης, η οποία αποτυπώνεται πλήρως με την
εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
• Η ελληνική οικογένεια έχει την αντίληψη ότι αν το παιδί μπει στο
πανεπιστήμιο πετυχαίνει την απόλυτη καταξίωση. Πρόκειται για ένα
χονδροειδέστατο λάθος. Μια παρεξηγημένη έννοια της παιδείας και
αποπροσανατολισμένης εκπαίδευσης. Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει
ακυρώσει την παιδευτική λειτουργία του λυκείου, το οποίο σου παρέχει τη γενική
μόρφωση.
Στην καλύτερη ηλικία των 15 με 18 ετών έχουμε βάλει τα παιδιά στο
λούκι της εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση. Μόνο το φροντιστήριο έχει αξία γι’
αυτούς, οδηγώντας στην αχρήστευση του σχολείου και στην υποβάθμιση των
δασκάλων. Και τι επιτυγχάνουμε τελικά; Να φεύγουν τα παιδιά από τα σχολεία
χωρίς να θυμούνται απολύτως τίποτα.
• Απουσιάζει η ζώνη πολιτισμού από την εκπαίδευση. Οι μαθητές θα
έπρεπε να έρχονται σε επαφή από μικρή ηλικία με τον κινηματογράφο, τα
εικαστικά, τη λογοτεχνία και τη μουσική. Θα έπρεπε να προετοιμάζουμε από το
σχολείο τους αυριανούς θεατές, ακροατές και αναγνώστες. Ακόμη κι ο αθλητισμός
πάσχει στα ελληνικά σχολεία.
Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας, ο οποίος είναι άμεσα
συνδεδεμένος με τη σκέψη μας. Αντί να μαθαίνουμε ότι οι λέξεις αποτελούν τρόπο
έκφρασης των συλλογισμών μας, έχουμε περάσει σε έναν ξηρό φορμαλισμό και σε μια
τυποκρατία. Υπάρχει μια διάχυτη παρεξήγηση ως προς την ουσία των πραγμάτων, της
γνώσης, της παιδείας και της εκπαίδευσης που σχετίζεται με την ποιότητα της
ύπαρξής μας και της σχέσης μας με τον κόσμο. Η σκέψη μας είναι ο δρόμος προς
τον κόσμο. Ο κόσμος μας υπάρχει μέσα από τη νόησή μας και η νόηση εκφράζεται
μέσα από τη γλώσσα.
• Απεναντίας, στο πανεπιστήμιο έφταναν κουρασμένα παιδιά που αν δεν
τα ενέπνεες με τη διδασκαλία σου, είχαν μια μόνιμη απογοήτευση κι εγκατάλειψη.
Γι’ αυτό και δεν ήθελα ποτέ να κάνω ένα ξηρό μάθημα και τα αμφιθέατρα στο
μάθημά μου ήταν πάντα γεμάτα από φοιτητές.Η μεγάλη εμπειρία μου στον χώρο της
εκπαίδευσης μου έδειξε ότι βολευτήκαμε στα εύκολα. Δεν έχουμε αφυπνίσει τους
ανθρώπους ώστε να τους κατευθύνουμε στον αξιακό κώδικα της παιδείας και της
εκπαίδευσης. Δεν είναι εργαλειακή και χρησιμοθηρική η χρήση της γλώσσας. Είναι
η ταυτότητά μας κι ο πολιτισμός μας. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Το ζήτημα
είναι να είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι ώστε να δεχτούμε μια αλλαγή όχι ως
πολιτικό σύνθημα αλλά ως ανθρωπιστική επιδίωξη ανόδου του ανθρώπου.
Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν έμπαιναν στην πολιτική νέοι
άνθρωποι, συνειδητοποιημένοι και εμπνευσμένοι. Είναι λίγοι, αλλά ευτυχώς
υπάρχουν. Βέβαια, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κι αυτοί που κάτι έχουν να προτείνουν
είναι πολλές φορές ενοχλητικά πρόσωπα. Ή επιλέγουν και οι ίδιοι να μην «καούν».
• Με θλίβει η σημερινή εικόνα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Στη
δική μου περίοδο πρυτανείας είχα τη χαρά να αντιμετωπίζονται πολλά θέματα με
τον διάλογο ‒όχι με ξύλο‒, με αποτέλεσμα να αποφεύγονται όλα όσα συμβαίνουν
σήμερα. Επίσης, λύναμε προβλήματα, όπως, για παράδειγμα, το χτίσιμο της Εστίας
στου Ζωγράφου. Αλλά, για να μην κάνουμε τους ήρωες, δεν είχαμε την οικονομική
κρίση, η οποία χειροτέρεψε τα πάντα. Έχω συναδέλφους πανεπιστημιακούς που μου
λένε ότι κουβαλούν χαρτιά τουαλέτας από το σπίτι τους. Ανήκουστα πράγματα.
• Πρέπει να υπάρξει φύλαξη των πανεπιστημίων και να μπαίνεις σε
αυτά με τη φοιτητική σου ταυτότητα. Να υπάρχει ένας έλεγχος του ασύλου από τον
Πρύτανη. Κάποτε είχε νόημα το άσυλο ως διαφύλαξη της διακίνησης των ιδεών. Τώρα
έχουμε ξυλοδαρμούς, ναρκωτικά, εγκληματικότητα και πολλές ομάδες
εξωπανεπιστημιακών. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ανανεώνονται τα
πανεπιστήμια επειδή δεν υπάρχουν νέες θέσεις.
Διετέλεσα, για μικρό διάστημα, εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Παιδείας
σε μια υπερκομματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης. Πίστευα ότι θα μπορούσαμε να
προχωρήσουμε ορισμένα καίρια θέματα της παιδείας, τα οποία θα μπορούσαν να
συνεχιστούν και μετά, με την εκλογή της επόμενης κυβέρνησης, κάτι το οποίο δεν
συνέβη, αφού συνάντησα την αναβολή με κυρίαρχη άποψη: «Ας τα κάνει η επόμενη
κυβέρνηση».
Συγκρούστηκα πολύ έντονα. Η κ. Διαμαντοπούλου, προκειμένου να
εφαρμόσουν τα ανώτατα ιδρύματα τον νόμο, τα τιμωρούσε με το να μην τους δίνει
χρήματα. Τότε απείλησα με παραίτηση, σε μια εύθραυστη περίοδο για τη χώρα, που
η παραίτηση ήταν αρκετή για να πέσει ακόμα και η κυβέρνηση.Δέχτηκα επιθέσεις
από τα μέσα ενημέρωσης, από γνωστούς και φίλους, ότι υπονόμευσα τον νόμο, αφού
η κ. Διαμαντοπούλου ήταν «οργανωμένη», εν αντιθέσει με εμένα, έναν
εξωκοινοβουλευτικό υπουργό. Ευτυχώς, κατάλαβαν όλοι ότι είχαν άδικο και
επενέβη, βρίσκοντας λύση, ο κ. Παπαδήμος.
• Οι νέοι σήμερα διακρίνονται από ένα φάσμα συμπεριφοράς. Σε ένα
μέρος των νέων κυριαρχεί η ματαίωση και η παραίτηση, κάτι που τους οδηγεί στη
φυγή. Εγκατάλειψη της πατρίδας για μια καλύτερη λύση ζωής. Θεμιτό. Ένα άλλο
κομμάτι νέων επιλέγουν να μείνουν εδώ, εξίσου ικανοί με εκείνους που φεύγουν.
Αγωνίζονται με αισιοδοξία και ρομαντισμό, αναπτύσσουν μια δραστηριότητα,
δένονται με τον χώρο και πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Όμως η
οικονομική κρίση έχει αλλάξει τη δομή της κοινωνίας. Νέοι που κάποτε αποκτούσαν
μια ανεξαρτησία πλέον έχουν επιστρέψει στην εξάρτηση.
• Ως χώρα έχουμε εξέχουσες ατομικότητες και περιορισμένη
ομαδικότητα. Θα έλεγα συλλογικότητα, αλλά είναι μια λέξη που τελευταία υποφέρει
πολύ. Το μειονέκτημά μας είναι ότι μας λείπουν η συνύπαρξη και η
συνεργασιμότητα. Μας αρέσει να λειτουργούμε περισσότερο ως μονάδες, ως άτομα.
• Αγαπώ την Αθήνα και τις γειτονιές της. Κάποτε μια βόλτα στη
Φωκίωνος Νέγρη, στο Θησείο, στο Κουκάκι και στην Πλάκα ήταν ικανή να σου
φτιάξει τη μέρα, να σου δώσει ψυχική ανάταση. Αυτές είναι περιοχές που τις έχω
ζήσει στις καλύτερες στιγμές τους. Βέβαια, έχω ζήσει και στα Εξάρχεια, όταν
ήταν μια αγαπημένη συνοικία, με καλλιτεχνικό προφίλ και νεοκλασικά σπίτια. Σήμερα
πολλά έχουν αλλάξει. Φοβάσαι να περπατήσεις ή αναγκάζεσαι να παρκάρεις σε
διπλανή περιοχή.
Με εκνευρίζει πάρα πολύ η γραφορύπανση. Δεν είναι δυνατόν να
βρίσκεσαι σε οποιονδήποτε δρόμο ή στενό της πόλης, σε οποιοδήποτε μαγαζί ή χώρο
και να βλέπεις όλη αυτή την αντιαισθητική γραφή και τη χυδαιολογία. Δεν μιλώ
προφανώς για τα γκράφιτι που γίνονται από ανθρώπους οι οποίοι είναι
καλλιτέχνες. Με ενοχλεί αισθητικά η χυδαιότητα και η αδιαφορία. Ίσως έχει έρθει
η στιγμή να βρούμε λίγο τον δρόμο μας. Δεν μπορούμε να σερνόμαστε εσαεί.
• Ο μεγαλύτερός μου φόβος αφορά τον κορεσμό στη διεκδίκηση της
πολιτικής εξουσίας. Βλέπω μια αβεβαιότητα κι αισθάνομαι μια ανασφάλεια γιατί
δεν διαβλέπω στον ορίζοντα άμεσες λύσεις. Κυριαρχεί μια μαυρίλα που μου
προκαλεί φόβο.
• Η ευτυχία είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού. Αν οι προσδοκίες σου από
τον εαυτό σου, από τους άλλους ή τη ζωή επαληθεύονται σ’ έναν μεγάλο βαθμό,
τότε μπορείς να μιλάς για ευτυχία. Δεν μπορείς να έχεις ευτυχία, εάν περάσεις
από τη δίνη του καταναλωτισμού, της αρχομανίας και της άμετρης φιλοδοξίας.
• Ως χριστιανός, πιστεύω στον Θεό και τη μεταθανάτια ζωή. Ο θάνατος
δεν με τρομάζει καθόλου κι έχω συμφιλιωθεί από πολύ νωρίς με το περιεχόμενό
του. Έχω βιώσει την αγάπη, αυτήν τη διάχυτη αίσθηση με τους ανθρώπους. Αλλά και
τον έρωτα. Με τη γυναίκα μου είμαστε πάνω από πενήντα χρόνια παντρεμένοι.
Έχουμε μια σχέση συμπληρωματικότητας και αλληλοκατανόησης. Πολλά από όσα πέτυχα
οφείλονται στη στήριξη της συζύγου μου. Και μερικές φορές αναρωτιέμαι: σήμερα,
πόσο εύκολα διαλύουν οι άνθρωποι τις σχέσεις τους;
Η αγάπη κι ο έρωτας είναι δύο διαστάσεις της ύπαρξης του ανθρώπου
που αν δεν τις ζήσεις και τις δύο, θα έχεις χάσει, από τον έρωτα, το πιο δυνατό
συναίσθημα της ζωής σου. Κι από την άλλη, αν δεν βιώσεις την ηρεμία και την ευλογία
της αγάπης για όλα όσα υπάρχουν γύρω σου, τότε δεν μπορείς να έχεις μια
κανονική ύπαρξη. Δεν θα έχεις ζήσει. Η αγάπη είναι προϋπόθεση ζωής.
• Η πιο σημαντική συμβουλή που δίνω σε όλους είναι πως για ό,τι
κάνουν πρέπει να διακατέχονται από ένα δημιουργικό πάθος. Τι είναι το πάθος; Η
βασιλεία του θετικού συναισθήματος. Όλα όσα σε γεμίζουν ψυχικά και σε κάνουν
ευτυχισμένο. Ένα μεγάλο λάθος μου ήταν η κακή εκτίμηση μερικών ανθρώπων, τους
οποίους εμπιστεύτηκα και στήριξα και εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι δεν έπρεπε.
• Η ζωή με έχει διδάξει τα πάντα. Αν ξεχώριζα κάποιο, θα έλεγα πως
όσο ωριμάζεις αποκτάς μια ανεκτικότητα απέναντι στους άλλους, μια σχέση
κατανόησης κι αγάπης ακόμη και για εκείνους που πράττουν κάτι που σε ενοχλεί.
Μην ξεκινάς, λοιπόν, να επιρρίπτεις στον άλλον κακή πρόθεση, διότι θα είσαι
δυστυχισμένος με τους πάντες και τα πάντα. Χωρίς θετικές προσδοκίες, δεν
μπορείς να δημιουργήσεις.
Σάββατο 26 Μαΐου 2018
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ- ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ ΚΑΙ
Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ
Σήμερα, πενήντα μέρες μετά το Πάσχα,
γιορτάζουμε την Πεντηκοστή η οποία υπενθυμίζει σε κάθε χριστιανό τη γενέθλια
ιστορικά ημέρα της Εκκλησίας μας στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Το Άγιο Πνεύμα αυτή
την επίσημη ημέρα άνοιξε την ωραία πύλη της Εκκλησίας προς τα έθνη και
συγχρόνως έγινε η μεγάλη δύναμή της . Ο Ιησούς Χριστός με την αποστολή του
Αγίου Πνεύματος στους μαθητές και την Εκκλησία Του, ολοκλήρωσε το έργο Του επί της γης. Έτσι η Πεντηκοστή είναι το πλήρωμα της
Αναστάσεως και του σωτηριώδους έργου του, γιατί η μαρτυρία του θα φθάσει ως τα
πέρατα της γης.
Στο βιβλίο της Γενέσεως γίνεται λόγος
για τη σύγχυση των γλωσσών, την ασυνεννοησία και τη διαίρεση των ανθρώπων κατά
το κτίσιμο του πύργου τη Βαβέλ. Η αμαρτία διαιρεί τους ανθρώπους, τους
δαιμονοποιεί, ενώ το Άγιο Πνεύμα αντίθετα ενώνει και ισχυροποιεί με τους
δεσμούς της αγάπης ανάμεσα στους ανθρώπους. “Όλοι αυτοί -οι πρώτοι χριστιανοί-
ήταν αφοσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία”.
“Όλοι είχαν μια καρδιά και μία ψυχή”(Πραξ. Αποστ.).
Το Άγιο Πνεύμα ενώνει τους πιστούς και
την Εκκλησία και δημιουργεί τον σύνδεσμο της ενότητας και της κοινωνίας στην
πίστη, στην αγάπη, στην ελπίδα. Γεμίζει τις καρδιές με αγάπη και γίνεται η
εγγύηση για την αφθαρσία στην ερχόμενη ζωή. Οι καρποί του Πνεύματος γεμίζουν
την καρδιά του πιστού και τον κάνει να χαίρεται μυσταγωγικά το μυστήριο της
σωτηρίας του.
Η Βαβέλ δεν είναι μια ασήμαντη
ενέργεια του ανθρώπου. Εκφράζει μ’ έναν εξωτερικό τρόπο την αλαζονεία της
δυνάμεως, την “ύβριν” του ανθρώπου, όπως
έλεγαν οι αρχαίοι τραγικοί ποιητές. Ο άνθρωπος φεύγει από τη φυσική τάξη και
νομίζει πως μπορεί να αντιστρέψει τον κόσμο χωρίς καμιά τιμωρία. ( Αυτό ας το
έχουν υπόψη τους οι σύγχρονοι “υβριστές” και παραβάτες του νόμου του Θεού).
Έτσι όμως χάνει την αίσθηση του μέτρου με τον κόσμο και τον συνάνθρωπο. Φέρεται
αλαζονικά και τα έργα του αντί να ενώνουν, τον απομονώνουν. Η γλώσσα αντί για
όργανο συνεννόησης, γίνεται μέσον διαίρεσης που οδηγούν στον όλεθρο. Και αυτό
συμβαίνει όχι μόνο στη Βαβέλ, αλλά σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας. Και
τούτο γιατί οι άνθρωποι δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, αυτή που τους έδωσε ο Θεός,
αλλά ο καθένας μιλά τη δική του εγωιστική γλώσσα, τη γλώσσα της Βαβέλ.
Σ’ αυτή την τραγική εποχή της Βαβέλ
έρχεται να βάλει ένα τέλος η Πεντηκοστή, για να δώσει στον άνθρωπο την
δυνατότητα μια νέας και καινούργιας ενότητας,
μιας γλώσσας που οδηγεί στη συνεννόηση κι όχι στον αλληλοσπαραγμό.
Την Πεντηκοστή συγκροτείται ένας
καινούργιος κόσμος του οποίου το κύριο γνώρισμα είναι η ενότητα, όπως φαίνεται
μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας, όταν αποκαλύπτεται ο λαός του Θεού ενωμένος
γύρω από τον Θεό και την ευχαριστιακή τράπεζα. Όταν όλοι ενώνονται με τον Χριστό δια του Αγίου Πνεύματος, μας
δίνεται μια γεύση ενότητας στην αγάπη των Αγίων, των αληθινών χριστιανών, όπως
επίσης μια γεύση την ενότητας στην
υπέρβαση του εγωισμού, στην αυτοθυσία και του αλτρουισμού των μεγάλων Πατέρων
της Εκκλησίας.
Εξ άλλου κι η ιστορία, αλλά και το
παρόν της Εκκλησίας έχουν να παρουσιάσουν πολλά δείγματα ενότητας παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες και την
αντίσταση του εγωισμού μας στη φωνή του Παρακλήτου.
Έτσι καταδεικνύεται, ότι το Άγιο
Πνεύμα είναι η μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας και αυτό το βλέπουμε την ημέρα της
Πεντηκοστής που βάπτισε τους αποστόλους με τις πύρινες γλώσσες και τους
εξαπέστειλε στα πέρατα του κόσμου να διδάξουν και να βαπτίσουν εις το όνομα της
Αγίας Τριάδος.
Αυτό δημιούργησε τους μάρτυρες, ώστε
ν’ αντιστέκονται σε βασιλείς και ηγεμόνες. Αυτό φώτισε τους Πατέρες να
ερμηνεύουν σωστά την αγία Γραφή. Αλλά και από την άλλη πλευρά είναι και ο Θεός
που σκύβει με στοργή πάνω στην αδυναμία μας, που προσεύχεται για μας με στεναγμούς αλαλήτους. Κάθε στιγμή
ο Θεός μας προσκαλεί στο δρόμο του. Κι αυτό είναι για μας πορεία “Αγίου
Πνεύματος” για να κατακτήσουμε τον κόσμο, νικώντας την αμαρτία και τον θάνατο
κερδίζοντας την αιώνια ζωή.
Ο κόσμος αναμένει αυτή την ώρα, την
ώρα του Πνεύματος, την ώρα της ενότητας, που βασίζεται στην αγάπη, στην
αρμονία, στη τιμιότητα και την ειλικρίνεια.
Το θέμα είναι να επιτρέψουμε να
σκηνώσει μέσα μας το Πανάγιο Πνεύμα, να μας ζωογονήσει σαν τον ήλιο και να μας
δροσίσει σαν το νερό και να τ’ αφήσουμε
να μας οδηγήσει στην ενότητα της
αγάπης.
π. γ. στ
Παρασκευή 25 Μαΐου 2018
Γιατί η σύγχρονη οικογένεια δεν φέρνει ευτυχία (Κωνσταντίνος Γανωτής)
Η σύγχρονη οικογένεια είναι μια βασανισμένη οικογένεια. Γεύεται
πολλές πίκρες και λίγες χαρές. Όταν γνωρίζονται δυο νέοι και νιώθουν να
συγκινεί ο ένας τον άλλο με τον ιδιαίτερο εκείνο τρόπο, που τον λέμε έρωτα,
τότε αισθάνονται μια πρωτόγνωρη ευτυχία. Αυτή την ευτυχία την απολαμβάνουν και
θυσιάζουν πολλά άλλα και τα στερούνται ευχαρίστως, για να συντηρήσουν αυτό το
θησαυρό.
Βέβαια η ευτυχία αυτή περιορίζεται στο ζευγάρι και οι άλλοι γύρω
τους από αγάπη και κατανόηση συμμερίζονται την ευτυχία τους με συμπάθεια. Οι
άλλες έγνοιες του ζευγαριού περιορίζονται και καθώς τους κυριαρχεί ο έρωτας,
δεν έχουν τη δύναμη να νιώσουν τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, να νιώσουν
δηλαδή συμπόνια, φιλανθρωπία· δεν έχουν ούτε τη διάθεση ούτε τη δύναμη να
συμμεριστούν τα προβλήματα των άλλων. Θά ‘λεγε κανείς ότι βρίσκονται σε
κατάσταση μέθης και νιώθουν σαν ένας άνθρωπος, που κοιτάζει μόνο τον εαυτό του
εγωιστικά. Αλλά και ο καθένας χωριστά νιώθει μεγάλο εγωισμό και δείχνουν ένα
καλό πρόσωπο ο ένας στον άλλο μόνο από υπολογισμό. Με τον καλό τους τρόπο
δηλαδή κερδίζουν την προσέγγιση του άλλου και εξασφαλίζουν την ευτυχία τους.
Γι’ αυτό στην περίοδο αυτή της ερωτικής σχέσης έχουν τα ζευγάρια
και πολλά προβλήματα, ζήλιες και παρεξηγήσεις και πείσματα κι όχι σπάνια και
μίση. Είναι δύο εγωιστές, που αποτελούν και οι δυο τους ένα ζευγάρι εγωιστικό
μέσα στο περιβάλλον τους.
Βλέπουμε ότι ο έρωτας δεν παίρνει πίστη από τον εαυτό του. Η πίστη
του νέου ότι υπάρχει και γι’ αυτόν ένα πρόσωπο, που θα ταιριάζει μαζί του και
θα γίνουν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, είναι μία πίστη που γεννιέται από την πίστη
στο Θεό. Ο ίδιος ο έρωτας δεν εμπνέει καμιά πίστη. Μάλιστα η σφοδρότητα του
συναισθήματος μαζί με τον εγωισμό, που το χαρακτηρίζει, κλονίζει την ασφάλεια
στη σχέση του ζευγαριού· αφού μόνο του κυριεύει τον άνθρωπο σαν αυτόνομη
ενστικτώδης κατάσταση, έτσι μόνο του κάποια στιγμή μπορεί να σβήσει για χίλιες
δυο αιτίες. Τότε είναι που γεννιέται το ερωτικό άγχος, που βασανίζει και
εξουθενώνει τις ψυχές. Γι’ αυτό μόνο όσοι πιστεύουν στο Θεό και ζητούν την
κυβέρνηση της ζωής τους απ’ αυτόν, αυτοί μόνο μπορούν να γλυτώσουν το ερωτικό
άγχος και να είναι και αυτοί οι ίδιοι αναπαυμένοι και ν’ αναπαύουν και τον
σύντροφό τους.
Η σύγχρονη ερωτική αγωγή, όπως εφαρμόζεται από όλα τα μέσα
ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, συνδυάζει τον έρωτα με την ανηθικότητα. Δεν εκτιμούν
τη λαμπρή ιερουργία του γάμου, που κάνει η Εκκλησία. Παγιδεύονται από την
επιθυμία της επανάστασης κατά του Θεού, που χρησιμοποιεί το σφοδρό ερωτικό
συναίσθημα, για να εκφράσει μ’ αυτό την απελευθερωτική επαναστατικότητα κατά
του Θεού, και τόσο πολύ έχουν συνδυαστεί αυτά τα δύο, ώστε δεν ικανοποιείται
πια ο άνθρωπος από τον αθώο και νόμιμο έρωτα.Όταν η ερωτική αγωγή δείχνει το
δρόμο προς τον αγνό έρωτα, δίνει το πρώτο δώρο στα πρόσωπα που συναποτελούν το
ζευγάρι, να ανοίξουν τα στεγανά του έρωτα και το αγαπημένο πρόσωπο να δώσει
μορφή συγκεκριμένη και χειροπιαστή στ’ αφηρημένα και ιδεαλιστικά όνειρα, που
μαγεύουν τη ψυχή του εφήβου. Το καλό και το πράο φεύγει από το χώρο των
απρόσωπων ιδεών και παίρνει πρόσωπο, το πρόσωπο του αγαπημένου. Αυτό βέβαια
αποτελεί μια βαθμίδα, όπου ο νέος (η νέα) αργότερα θα την ξεπεράσει, αλλά για
τη φάση αυτή βοηθάει το νέο να ξεπεράσει την εικονοκλαστική, ιδεαλιστική
ψυχολογία και τη συνακόλουθη ηθικολογία και να ξέρει πως αυτό που έμαθε από
μικρός (μικρή) να αγαπά, το καλό δηλαδή, έχει πρόσωπο και πρέπει να το αγαπά με
τον τρόπο που αγαπά το ταίρι του. Αργότερα θα καταλάβει ότι ο Θεός έχει πρόσωπο
και έχει και σάρκα· και δίνει τη χάρη του και την υπόστασή του στα πρόσωπα των
ανθρώπων κι έτσι αγαπά κανείς και τη (ή κάποια τον) σύζυγό του (της) με μια
ποιότητα.
Τότε είναι που εξευγενίζεται και ο έρωτας και παίρνει έναν
μεταφυσικό χαρακτήρα, ξαναφέρνει στην ψυχή του ερωτευμένου την απωθημένη
ιεροπρέπεια και ξαναρχίζει να λειτουργεί η σχέση με το Θεό και με τη
δημιουργία. Γίνεται ένωση προσώπων με την ευλογία της Εκκλησίας και ασφαλίζεται
από πειρασμούς. Τώρα όσο ωριμάζει ο άνθρωπος πνευματικά, τόσο ωριμάζει και
ερωτικά. Απαλλάσσεται ο έρωτας από την αποκλειστική ενστικτώδη και σαρκική φύση
και συμπλέει άνετα η πνευματική μεταφυσική του ουσία με τη σαρκική. Ανακαλύπτει
ο άνθρωπος την αθωότητα την Παραδεισιακή με τον έρωτα να είναι δόση του Θεού
ιερή, που καταλήγει κι αυτή στην ευχαριστία όπως όλες οι δωρεές του Θεού.Έτσι
περίπου χτίζεται η οικογένεια στη δική μας παράδοση κι έχει δώσει τους καρπούς
της στην κοινωνία επί πολλούς αιώνες. Έχει δώσει μάρτυρες, μεγάλους δασκάλους
και μεγάλους ευεργέτες. Μάλιστα, έχει παρατηρηθεί ότι οι γυναίκες των μεγάλων
ευεργετών όχι μόνο δεν αντέδρασαν στην εξαντλητική για την οικογενειακή
οικονομία φιλανθρωπία των συζύγων τους, αλλά ως επί το πλείστον τη συνέχισαν. Η
αρετή και ο έρωτας εδώ συνεργάστηκαν και αλληλοδυναμώθηκαν.Έτσι ωριμάζοντας ο
έρωτας καρποφορεί αρετές και παιδιά. Η επιδίωξη της τεκνογονίας είναι δείγμα
ωριμότητας του ζευγαριού. Οι αγαπημένοι επεκτείνουν την αγάπη τους και στα
τέκνα τους, που δεν γνώρισαν ακόμα αλλά τα περιμένουν και …τα διεκδικούν!
Σ’ αυτή τη φάση της ζωής της η οικογένεια είναι έτοιμη ν’
αναμετρηθεί με τους μεγάλους πειρασμούς της. Ο μισόκαλος στήνει τις μεγάλες
παγίδες του στις ώριμες οικογένειες. Μπορεί να εμπνεύσει στον άντρα ή στη
γυναίκα ότι οδεύει γρήγορα προς το τέλος, χωρίς να έχει γευτεί κάποια άνεση για
διασκέδαση, για χαλαρότητα, για κάποια «ατομική ζωή». Ακούς να σου λένε: «Δεν
έζησα καθόλου για τον εαυτό μου». Άλλοτε πάλι, βλέποντας την επιδεικτική
ξεγνοιασιά των άλλων, πέφτουν στον πειρασμό να παραπονεθούν γιατί δεν μπόρεσαν
ή δεν τόλμησαν κι αυτοί να αμαρτήσουν. Άλλοτε ντρέπονται πως δεν είναι σε θέση
να δείξουν ένα «αξιοπρεπές» κοινωνικό πρόσωπο, γιατί τα πολλά τους παιδιά
καταλαμβάνουν τους χώρους του σπιτιού και με την αναγκαστική ακαταστασία
στραπατσάρουν την άψογη εικόνα του. Ακόμη συμβαίνει να κυριευτεί ο ένας από
τους δύο από έναν όψιμο πουριτανισμό και να αρνείται τη σαρκική προσφορά του
στον άλλον, υιοθετώντας μια όψιμη ασκητική. Συχνά οι γυναίκες βασανίζουν τον
άντρα τους παρεμβάλλοντας αυτή την όψιμη θρησκευτικότητα.Συνήθως όμως η ευλογία
της μακράς και επίπονης αγωγής της οικογένειας ξεπερνά τους πειρασμούς της με
τη βοήθεια κι ενός καλού πνευματικού. Άλλωστε το ίδιο συμβαίνει με κάθε
ανθρώπινη πρωτοβουλία.
Συχνά όμως οι άνθρωποι, κυρίως οι νέοι, δεν πειθαρχούν τον έρωτά
τους κι όπως συμβαίνει με όλες τις ανθρώπινες επιθυμίες τους, παραδίδονται στη
σαρκική σχέση χωρίς την ευλογία του Θεού κι αυτό είναι η αμαρτία. Και η
ψυχολογική σχέση που συχνά συμπληρώνει τη σαρκική, δηλαδή αυτό που λέμε έρωτα
γενικότερα, κι αυτή όταν γίνεται χωρίς την ευλογία του Θεού, αποτελεί κι αυτή
αμαρτία. Οτιδήποτε κάνει ο άνθρωπος ικανοποιώντας οποιεσδήποτε ηδονές χωρίς
ευλογία του Θεού και ευχαριστία, αποτελεί αμαρτία. «Παν ο ουκ εκ πίστεως
αμαρτία εστί», είναι ο λόγος του αποστόλου Παύλου. Κι αυτό το νιώθουν οι
άνθρωποι γιατί κάθε απόλαυση αμαρτωλή φέρνει στην καρδιά του κάθε ανθρώπου
κατάθλιψη.Μόνο η ευλογία του Θεού που ενεργεί αγιαστικά ξαναφέρνει στον κόσμο
τον ειρηνικό έρωτα. Δηλαδή μόνο τον ευλογημένο έρωτα χαίρεται αληθινά ο
άνθρωπος. Και όταν η τίμια οικογένεια χάσει το δυναμισμό τής ευλογίας και τα
μέλη της κυριευθούν από τη ραθυμία, χάνει και τη χαρά της ευλογίας, παραμένει
μόνο το ένστικτο της σαρκικής σχέσης, που μόνη της είναι κτηνώδης κι ακολουθεί
κι αυτή τη φθίνουσα πορεία όπως κάθε ζωώδες πάνω στη γη, οπότε με τον καιρό
πεθαίνει κι αυτή πριν απ’ το φυσικό θάνατο του ανθρώπου.Δεν μπορεί να βγει άλλο
συμπέρασμα από το ότι πρέπει να βάλουμε και τον έρωτα (όπως και τις άλλες
επιδόσεις μας στην ζωή), να τον βάλουμε κι αυτόν κάτω από την ευλογία του Θεού
και μέσα στο σχέδιο της θείας Πρόνοιας που είναι η σωτηρία μας.
Πέμπτη 24 Μαΐου 2018
Τετάρτη 23 Μαΐου 2018
Που οδηγεί η νομιμοποίηση του χασισελαίου;
Τον τελευταίο καιρό κατατέθηκε στη Βουλή ο σχετικός
Νόμος για το Κανναβινέλαιο
( η χασισέλαιο) για τη χρησιμοποίησή του
ως αναλγητικό για τον καρκίνο τελικού σταδίου και σε άλλες εφαρμογές, π. χ.
αυτισμός.
Εντύπωση
μάλιστα προκάλεσε και η ανάμειξη στο νομοσχέδιο αυτό του Συμβουλίου Στρατηγικής
του Πρωθυπουργού κ. Καρανίκα, ο οποίος τόνισε τη σημασία επενδυτικών κινήσεων
και σχεδίων σχετικά με το εκχύλισμα αυτό, που προέρχεται από το φυτό της
Ινδικής Κάνναβης.
Συγκεκριμένα
η Ινδική Κάνναβη αποτελείται από δύο συστατικά, την Κανναβιδιόλη και την
Τετραϋδροκανναβινόλη. Η πρώτη, έχει χρησιμοποιηθεί πειραματικά σε πολλές
εφαρμογές, π. χ. Αναλγητικό, στον αυτισμό κ. ο. κ.
Η
Τετραϋδροκανναβινόλη, όμως, προκαλεί σημαντικού βαθμού βλάβη στον προμετωπιαίο
φλοιό του εγκεφάλου και προκαλεί ψυχωσικής τάξης συμπτωματολογία, παραισθήσεις
και ψευδαισθήσεις παραληρηματικές ιδέες και ενίοτε επιθετική συμπεριφορά.
Μάλιστα, στη χρόνια χρήση, οι αλλοιώσεις ου προκαλούνται στους νευρώνες είναι
μη αναστρέψιμες.
Το
ερώτημα, που τίθεται ευθέως στην κυβέρνηση, είναι μήπως με τη νομιμοποίηση του
Κανναβινελαίου ανοίγει ο ασκός του Αιόλου, για τη νομιμοποίηση της Ινδικής
Κάνναβης, πρόταση, την οποία είχε διατυπώσει και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γ.
Παπανδρέου.
Ένα άλλο
ερώτημα που τίθεται, είναι η
διαθεσιμότητα των αναλγητικών στον καρκίνο τελικού σταδίου, άλλων
αναλγητικών, που χρησιμοποιούνται τόσα χρόνια γι’ αυτό το σκοπό. Προς τι,
λοιπόν, η χρήση χασισελαίου; Αυτό εγείρει ισχυρές υπόνοιες για τη νομιμοποίηση
της Κάνναβης, γιατί όπως γίνεται στην Ολλανδία, που κυκλοφορεί νόμιμα και
υπάρχουν και σχετικά καταστήματα, όχι μόνο δεν μειώθηκε η χρήση της, αλλά
αυξήθηκε με γεωμετρική πρόοδο.
Αναρωτιέμαι,
τέλος, που οδηγούμαστε; Μάλλον σε μια κοινωνία χωρίς ηθικούς φραγμούς και με
έναν κώδικα αξιών σοβαρά τραυματισμένο και σχεδόν ανύπαρκτο.
Χρήστος
Ι. Ιστίκογλου, Ψυχίατρος
(
“ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ” τ. 188 )
Τρίτη 22 Μαΐου 2018
«Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά.»
Αποφάσισε η Κυβέρνηση να εγκρίνει και να ρυθμίσει νομικά την
δυνατότητα της αποτέφρωσης των νεκρών ως δεύτερη δυνατότητα μετά από εκείνη της
ταφής. Και οι εκκλησιαστικοί υπεύθυνοι εξέδωσαν μια "διπλωματική
διακοίνωση" (nota) με την οποία ανήγγειλαν δι᾿ ολίγων, ότι απαγορεύουν την
τέλεση νεκρωσίμου ακολουθίας σε περίπτωση τέτοιας επιλογής!
Ανάμεσά τους (στην κυβερνητική νομοθέτηση και στην εκκλησιαστική
ντιρεκτίβα) οι άνθρωποι, όσοι δεν είναι χριστιανοί (βαπτισμένοι είναι σχεδόν
όλοι, όμως στα σοβαρά πιστεύουμε ότι είναι χριστιανοί;) προσπερνούν και τις δύο
αδιάφορα και ειρωνικά, και όσοι είναι χριστιανοί "υφίστανται" μια
αμετροεπή και αθεολόγητη αντίδραση από κληρικούς που εξαντλούνται να φωνασκούν
ότι... μας αλλάζουν τα θέσμια και τις παραδόσεις μας και επιχειρηματολογούν με
αφελείς αντιρρήσεις-"επιχειρήματα" του τύπου: «Αν καεί το σώμα, δεν
θα υπάρχει λείψανο» !!! (ξεχνώντας τον αγ. Ιωάννη τον Ρώσο!!) ή «Είναι ασέβεια
προς το σώμα...» κλπ κλπ.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε με νηφαλιότητα κάποιες πτυχές του
θέματος.
Το σώμα για τους χριστιανούς δεν είναι... σῆμα (τάφος)!
Οι χριστιανοί δεν έχουμε σώμα, είμαστε σώμα. Το σώμα αποτελεί την
έκφραση της «κράσεως και μίξεως» της ψυχοσωματικής και είναι μέγα παράδοξο πώς
αυτό το κράμα επαναδιασπάται στα εξ ων συνετέθη, δια του θανάτου! Η αγάπη του
Θεού και το θέλημά Του έπλασε τον άνθρωπο όχι άγγελο (καθαρό πνεύμα) ούτε ζώο
(καθαρή ύλη) αλλά μια αδιαίρετη και αδιάσπαστη προσωπική ενότητα ψυχής και
σώματος, ένα «ἔνσαρκο πνεῦμα» ή μάλλον μια «ἔμψυχο σάρκα». Κατά την διδασκαλία
του Χριστού, ολόκληρος ο άνθρωπος, ψυχή και σώμα, πρέπει να υψωθεί από την Θεία
Χάρη και να "πνευματοποιηθεί", δηλαδή να γεμίσει με Άγιο Πνεύμα! Ο
Χριστός που έγινε σάρκα για μας, Αυτός μας δίδαξε ότι δεν πρέπει να
καταστρέφουμε ή να περιφρονούμε τα σώματά μας, αλλά αντίθετα ότι πρέπει να τα
εξαγιάζουμε όπως εξαγιάζουμε και τις ψυχές μας. Ο απόστολος Παύλος δίδαξε ότι:
Οι χριστιανοί (παρά τις όποιες και όσες "θεολογικές" και
νεοπλατωνίζουσες επιρροές και στρεβλώσεις) δεν επιθυμούν την "ἀπέκδυσιν"
του σώματος, αλλά την "ἐπένδυσίν" του με την Χάρη του Θεού, ώστε να
«καταποθεῖ τό θνητόν ὑπό τῆς ζωῆς» (Β’ Κορ. 5, 4). Βλέπουν το σώμα τους με την
γαλήνη της χαράς του μέσου επικοινωνίας. Με το σώμα προσεύχονται. Με το σώμα
ασπάζονται. Με το σώμα κοινωνούν. Με το σώμα, και στο σώμα, δέχονται την
αγιαστική χάρη των Μυστηρίων. Δεν μπορούν να εννοήσουν τον εαυτό τους χωρίς το
σώμα. Και η ψυχή τους χωρίς το σώμα είναι γυμνή, όπως το σώμα χωρίς την ψυχή
είναι νεκρό. Αφού άλλωστε: «Τό συναμφότερον ἄνθρωπος»! Και βέβαια είναι γεμάτοι
χαρά από την υπόσχεση του αγαπημένου τους Κυρίου του Χριστού προσδοκώντας την
Ανάσταση των σωμάτων τους (... όχι των ψυχών τους!!!) προκειμένου να μπορούν να
Τον εναγκαλιστούν: Αυτόν τον Ελεήμονα Πατέρα, που θα έρθει και θα τους
εναγκαλισθεί πρώτος "ἐπιπίπτων" επί τον τράχηλό τους και καταφιλώντας
τους!!! (Λουκ. 15, 20).
Το σώμα οι χριστιανοί δεν το απορρίπτουν ούτε το θεωρούν πηγή και
εστία αμαρτιών, αλλά εξίσου δεν το θεωρούν μηχανικό φετίχ για
"παραγωγή" ηδονής! Είναι απαξίωση του σώματος η
"δαιμονοποίηση" και η απόρριψή του, ως πηγή αμαρτιών, αλλά είναι
εξίσου απαξίωση η ειδωλολατρική του "προσκύνηση" και η αξιολόγησή του
ως πράγματος με μόνη ποιότητα, την βιολογική του σκευή (στην οποία και
εξαντλείται;) κατατασσόμενο έτσι στην κατάσταση του ρούχου... χρήσιμου όσο μας
ζεσταίνει!! Στην συνέχεια μπορούμε να το "πετάξουμε", να το
"κάψουμε", να το αποσυνθέσουμε με ό,τι τρόπο θέλουμε και μπορούμε...!
Ακριβώς εδώ διαφοροποιούνται τα πράγματα.
Οι χριστιανοί δεν προσδιορίζουν την αξία του σώματος τους,
σχετίζοντάς την με το είδος του τρόπου αποσύνθεσής του. Οι χριστιανοί έχουν το σώμα
και προσπαθούν να το κάνουν κατοικητήριο της χάριτος του Θεού. Ξεκινώντας από
τους πρωτοκορυφαίους αποστόλους Πέτρο (σκιά-αλυσίδες) και Παύλο (σιμικίνθια)
και φτάνοντας στους αγίους μυροβλύτες και στα άφθορα σώματα (άγιος Ιωάννης ο
Ρώσος· άγιος Διονύσιος· άγιος Σπυρίδων· άγιος Γεράσιμος· άγιος Αλέξανδρος του
Σβιρ και μύριοι άλλοι) κατανοούν με ηρεμία και τις ανθρώπινες περιπέτειες των
αγίων Λειψάνων, ως παραχώρηση και ευδοκία Θεού (π.χ. καταστροφή και καύσις των
λειψάνων του αγίου Λαζάρου του Σέρβου· καύσις αρκετών λειψάνων του αγίου Ιωάννη
του Προδρόμου σε πυρκαγιά της μονής Στουδίου) χωρίς το θέμα να τους γεννά
αγωνία, αφού για τους χριστιανούς η κατάληξη του σώματος και ο τρόπος, δεν
προσδιορίζουν την πίστη και τις αντιλήψεις τους.
Α. Αυτόν που δεν είναι χριστιανός, δεν τον απασχολεί ο τρόπος της
μετά θάνατον αποσύνθεσης του σώματός του.
Αφού το σώμα το θεωρεί άχρηστο υπόλοιπο μιας εξαντλημένης (και
χωρίς μέλλον) ζωής.
Και εδώ, αν είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να αναρωτηθούμε, μήπως
φταίμε και εμείς γι᾿ αυτές τις αντιλήψεις! Μήπως τελικά παρουσιάσαμε έναν
Χριστό σκιάχτρο και φόβητρο (Ἵλεως Κύριε...), από τον οποίο δικαίως θέλησαν να
"γλιτώσουν" οι άνθρωποι; «Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε» πλείστοι όσοι
"χριστιανοί" αγωνίζονται και αγωνιούν να γλιτώσουν από... τα χέρια
του Θεού, στον οποίον εντοπίζουν την... δυσάρεστη συνέχεια, της μετά θάνατον
κατάστασης!!! Πώς μπορεί παπάς να διαβάζει αδιάφορα την ακόλουθη δημόσια
"εξομολόγηση": «Βλέπετε έχασα την πίστη μου πριν πολλά χρόνια... Δεν
ήταν εύκολη υπόθεση... Είναι λοιπόν το τυρί που ήταν νοστιμότατο και εξαίσια
σερβιρισμένο, αλλά είδα και τη φάκα...;» (άρθρο "Για ποιον (δεν) χτυπά η
καμπάνα" της Ρ. Βαγιάνη, στο Protagon, 24.11.14). Για ποιο
"τυρί" και για ποια "φάκα" μιλάει η κυρία; Γι᾿ αυτά που της
παρουσιάσαμε εμείς βεβαίως!! Για τις εντολές, που αντί να προταθούν ως
θεραπευτική αγωγή έγιναν... τροχαία παράβαση. Για ένα σώμα, που οι λειτουργίες
του γίναν... "τυρί" γοητευτικό για να πιάνονται...
"ποντίκια". Για μια ατμόσφαιρα αποπνικτικής αστυνόμευσης. Για μια "εξομολόγηση"... ανάκριση! Για μια
νοοτροπία που δεν χαίρεται τα δώρα του Δημιουργού, αλλά τρομοκρατεί τον άνθρωπο
μπροστά στην χαρά, που έχει βάλει ο Θεός στα δημιουργήματά Του και μονίμως
βλέπει αμαρτίες, που αμαυρώνουν την "τελειότητά" του!! Κάποτε πρέπει
(είναι απολύτως αναγκαίο) να ξαναβρούμε την θεολογία μας και να ελευθερωθούμε
από τον καλβινισμό που μας τυραννάει, κάνοντας εκούσιους γενίτσαρους τα παιδιά
μας!! Κάποτε πρέπει να διδάξουμε σωστά, ότι η χάρη του Θεού εναντιώνεται μόνο
στο ασυνάρτητο, μπερδεμένο, παθιασμένο και σακατεμένο "εγώ" μας, και
φυσικά πολύ περισσότερο στο τυραννικό "υπέρ-εγώ" μας, που είναι ο
κρυφός Θεός μας, που υπερασπίζεται ζηλότυπα τον... θρόνο του, ενάντια στην
έλευση μέσα μας του Χριστού! Ο χριστιανός δεν είναι ένα ανδρείκελο κινούμενο
από ψηλά με αόρατες κλωστές, που ούτε ο ίδιος τις αντιλαμβάνεται! Ο Θεός μάς
έπλασε λογικούς και ελεύθερους, για να μπορέσουμε να αυξήσουμε την ελευθερία
μας και την αγάπη μας, σε απίστευτη απλωσιά, και να φτάσουμε σε ανήκουστη μέχρι
τώρα θεωρία της αλήθειας, που είναι ο Ίδιος.
Β. Αυτός που είναι χριστιανός, δεν γίνεται και δεν πρέπει να
"κολλήσει" στον τρόπο που θα αποσυντεθεί το σώμα
του, αφού η ελπίδα και η χαρά της προσδοκίας της ελεύσεως του
Αγαπημένου, που δεν θα αφήσει (από αγάπη) στην
ανυπαρξία τον άνθρωπο, δεν έχει τεχνικά εμπόδια και δυσκολίες. Η
Ανάσταση είναι αναδημιουργία δεν είναι επανασυγκόλληση!!! Ο Χριστός δεν
χρειάζεται το υλικό μας πλαίσιο για να μπορέσει... να κάνει κάτι!! Η ψυχή που
στέκεται πρόσωπο με πρόσωπο μπροστά στον Θεό, ελεύθερα και θαρρετά, κατανοεί
την ευσπλαχνία Του, Τον αγαπά και δεν καίγεται από "μίσος" εναντίον
του εαυτού της, εξαιτίας των αμαρτιών της, αφού ξέρει ότι αυτές κάηκαν κιόλας,
μέσα στο καμίνι της θεϊκής ευσπλαχνίας. Ανάσταση ακριβώς είναι η δική μας
παρρησία μπροστά στον Χριστό, από τότε που «φανερώθηκαν η καλοσύνη και η
φιλανθρωπία του Θεού και Σωτήρα μας» (Τίτ. 3, 4).
Δεν χρειάζεται να πιστέψουμε ότι το ίδιο ακριβώς γήινο σώμα
αποκαθίσταται με την Ανάσταση!! Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην κοινή λογική,
στην επιστήμη, στην ίδια την Αγία Γραφή. Ο Απόστολος Παύλος υιοθετεί μια
διαφορετική οπτική. Είναι άβολο να επιχειρηματολογεί κανείς για ένα τόσο
παιδαριώδες θέμα. Ποιος άραγε θα ευχόταν, το υλικό του σώμα, που είχε υποστεί
τόσους και τόσους θανάτους από την γέννησή μας, που δεν έχει παραμείνει ούτε
μια ώρα αναλλοίωτο και αποτελούμενο από την ίδια ύλη και του οποίου η
λειτουργία βασίζεται στην συνεχή μεταβολή, ποιος θα ευχόταν να παραμείνει
απαράλλακτο όπως θα είναι στη στιγμή του θανάτου και να "κλειδώσει" η
ευτελής ταυτότητα των γηρατειών του για μια αιωνιότητα;;!!
Το υλικό σώμα κάθε ανθρώπου στην Ανάσταση θα είναι το παλαιό ρούχο
που βγάζει κάποιος από πάνω του την νύχτα, προκειμένου το πρωί να ντυθεί ένα
καθαρό, καινούργιο και καλύτερο! Η επιθυμία τυχόν να διατηρηθεί το παλαιό σώμα
είναι μια επιθυμία συναισθηματικού υλισμού εντελώς ειδωλολατρική. Θα ήταν σαν
κάποιος να επιθυμούσε, όλες οι τρίχες που κόπηκαν από το κεφάλι του, κατά την
διάρκεια της ζωής του, να αποκατασταθούν στο αναστημένο εν δόξει κρανίο του!!!
Στην πράξη μέχρι τώρα η Εκκλησία έθαπτε και θάπτει τους νεκρούς
χριστιανούς. Αυτή η συνήθεια έχει επικρατήσει.
Αυτό ήταν συνέχεια της ιουδαϊκής παραδόσεως, χωρίς τις αιγυπτιακές
επιρροές που είχε εκείνη (μουμιοποίηση-απόθεση σε μνημείο-σπήλαιο). Στον
ελληνικό χώρο δε, λειτουργούσαν και τα δύο. Και ταφή και καύση. Η Εκκλησία όμως
έθαπτε τους νεκρούς της γύρω στους ναούς, διδάσκοντας ότι εντός του ναού,
συγκεντρώνονται οι βιολογικά ζωντανοί χριστιανοί, και έξω από τους τοίχους του
ναού αποτίθενται οι βιολογικά πεθαμένοι. Οι κεκοιμημένοι. Όλοι πάντως γύρω από
το θυσιαστήριο-τράπεζα του Πατέρα τους. Σε κάποια χρονική στιγμή αυτό άρχισε να
"σπάζει", και οδηγήθηκαν τα κοιμητήρια εκτός του οικιστικού ιστού των
πόλεων. Η διοίκηση της Εκκλησίας δεν αντέδρασε. Οι λόγοι... υγιεινής υπέρ παν
τι και άλλο!!! Ίσως (για να μην αδικούμε) ένας "άλλος" κόσμος ερχόταν
(και βεβαίως είναι ήδη παρών) που δεν είχε θεολογικά κριτήρια, αλλά τεχνικά. Τα
πράγματα σήμερα προχώρησαν περαιτέρω, και τώρα αυτός ο κόσμος κατασκευάζει
κρεματόρια και ρυθμίζει με επιπλέον τεχνική ευκολία το θέμα. Τώρα ξαφνικά η
εκκλησιαστική διοίκηση αντιδρά! Όπως και σε άλλα θέματα, με κοινωνικές
συνεπαγωγές και συνάφειες, αντιδρά με έναν τρόπο, που χάνει την
"μάχη" πριν την δώσει· εκ των προτέρων!
"Βούλες", "ντιρεκτίβες", "αφορισμοί"
και "αναθέματα" στον σημερινό κόσμο είναι αδιανόητα και εκ προοιμίου
απορριπτέα. Μέχρι πρότινος οι χριστιανοί απευθυνόμενοι στους κληρικούς έλεγαν:
«- Πες μου, πάτερ, τι να κάνω...;» Τώρα πλέον η ερώτηση διατυπώνεται: «Γιατί,
πάτερ, να κάνω...;» και από χριστιανούς ακόμα, που θεωρητικά θα έπρεπε να
ξέρουν την θεολογία της Εκκλησίας τους και να τρέφονται από αυτήν. Η οδυνηρή
πραγματικότητα όμως, είναι ότι οι χριστιανοί ούτε ξέρουν ούτε μπορούν να
«δώσουν λόγον περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος» (Α’ Πετρ. 3, 15). Δεν μπορούν, ατυχώς,
να θρέψουν πνευματικά ούτε τα φυσικά παιδιά τους, έστω και αν η Εκκλησία τα
βάπτισε νήπια, εναποθέτοντας στους γονείς το καθήκον της κατήχησης...! Τώρα οι
γονείς χρειάζονται κατήχηση, πόσο μάλλον τα παιδιά!
Σε ένα "τέτοιον" λοιπόν κόσμο έρχεται η Εκκλησία να του
πει ότι δεν θα τον... κηδεύσει (!!!) εξαιτίας τυχόν επιθυμίας του να καεί και
όχι να ταφεί! Άραγε δεν φοβόμαστε μήπως έτσι κλείνουμε κι εμείς την θύρα της
Βασιλείας του Θεού «διά τήν παράδοσιν ἡμῶν; (Ματθ. 15, 3). Η ταφή είναι
παράδοση, όχι επικύρωση της πίστεως στην Ανάσταση! Το πόσο κάποιος αγαπά τον
Χριστό και πιστεύει σ' Αυτόν, πρέπει να είναι για μας το θέμα, και όχι αν θα
αποτεφρωθεί. Αν επισείσουμε τέτοιας μορφής μορμολύκια θα μας ακούσουν... στα
σοβαρά; Και δεν θα έχουμε... Λασκαράτους; Οι αδελφοί μας οι καθολικοί (ή δεν
είναι αδέρφια, όσα αδέρφια είναι "μαλωμένα";) στο κανονικό τους
δίκαιο στον Καν. 1176 § 3 διαλαμβάνουν: «Η Εκκλησία συνιστά ζωηρά να
διατηρείται η ευλαβής συνήθεια, να ενταφιάζονται τα σώματα των κεκοιμημένων.
Ωστόσο, δεν απαγορεύει την αποτέφρωση, εκτός και αν αυτή επελέγη για λόγους
αντίθετους στην χριστιανική διδασκαλία». Πόσο δύσκολη ή...
"αντιθεολογική" είναι μια τέτοια γαλήνια και ξεκάθαρη θεολογικά τοποθέτηση,
η οποία δεν εμποδίζει και δεν αγνοεί τα ψυχολογικά δεδομένα του ταλαίπωρου
εγωκεντρικού σημερινού μεταμοντέρνου ανθρώπου; Γιατί θα πρέπει
εμείς να είμαστε πάντοτε «η θυμωμένη δασκάλα» και οι «ανάποδοι τροχονόμοι», που
σε κάθε επικοινωνία θα μοιράζουμε «λίθους και φίδια» (Ματθ. 7, 10) στα παιδιά
μας;
Είναι ευνόητο ότι δεν μπορεί να ύπαρξει αγάπη χωρίς ελευθερία. Μια
αγάπη που δεν είναι ελεύθερη δεν είναι καθόλου αγάπη. Δεν υπάρχει επίσης αν δεν
είναι αυθόρμητη. Γι᾿ αυτό τον λόγο, όλες οι απαγορεύσεις που επιβάλλει ο
Χριστιανισμός συνοψίζονται στην εξής υποχρέωση: «Μείνετε ελεύθεροι, μην
υποταχθείτε πάλι στον ζυγό της αμαρτίας» (Γαλ. 5, 1). Υποταγή σε ζυγό σημαίνει
υποδούλωση σε νομικές διατάξεις, υποδούλωση «στα στοιχεία αυτού του κόσμου»: σ᾿
εκείνες τις τοπικές και ηθικές διατάξεις που δεν μπορούν, από μόνες τους, να
οδηγήσουν τους ανθρώπους στην εσωτερική και πνευματική τους τελειότητα. «Εάν
σας καθοδηγεί το Πνεύμα δεν είστε πια σκλάβοι τού νόμου» (Γαλ. 5, 18). Υπάρχει
βεβαίως και ένας πολύ χειρότερος Νόμος, ο «νόμος της σάρκας», που με πολύ
χειρότερη σκλαβιά υποβιβάζει το ανθρώπινο πνεύμα, «ώστε να μην μπορείτε πια να
κάνετε εκείνο πού θέλετε» (Γαλ.
5, 17). Και οι δυο αυτές σκλαβιές, από τις οποίες πρέπει να
παραμείνουμε ελεύθεροι με την άσκηση μιας αληθινά χριστιανικής ζωής, μας
βυθίζουν και μας κλείνουν σ᾿ ό,τι είναι κατώτερό μας. Η πρώτη μάς αιχμαλωτίζει
μέσα στον εαυτό μας, μ᾿ ένα φόβο που οχυρώνεται πίσω από τη νομοκρατία και τη
δεισιδαιμονία. Η δεύτερη πάλι, ενώ φαίνεται ότι μας ελευθερώνει από τον ίδιο τον
εαυτό μας, αδυνατίζει και αποβλακώνει το είναι μας, μέσα στην εγωιστική αταξία.
Σ᾿ ένα κόσμο σαν τον σημερινό, η Εκκλησία πρέπει να
"χορτάσει" τα παιδιά της με την σωστή Θεολογία του σώματος
και με την ελευθερία, που είναι συνυφασμένη με το πρόσωπο του Χριστού,
από Τον οποίον τελειούνται και αυξάνουν και η Εκκλησία και η ελευθερία! Και
συγχρόνως από την άλλη, και για τα παιδιά της, και για όσους «είναι και δεν
είναι» παιδιά της, αλλά και για «τους έξω», και ακόμα περισσότερο για τους
αντιδιατιθεμένους, πρέπει να είναι «μια Εκκλησία που αναλαμβάνει κινδύνους και
παίρνει ρίσκα, αφού η εν Χριστώ ζωή δεν εξαλείφει τους κινδύνους. Προστατεύει
από τους κινδύνους, αλλά δεν τους εξαλείφει».
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
www.enoriako.info
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
Κύριε ο Θεός ημών, ο Βασιλεύς των αιώνων, ο παντοκράτωρ και παντοδύναμος, ο ποιών πάντα και μετασκευάζων μόνω τω βούλεσθαι, ο την επτα...
-
Είναι αλήθεια, ότι, όσο περισσότερο επικοινωνεί ο πιστός με το Θεό, τόσο και καλύτερα συναισθάνεται την αβυσσαλέα απόσταση ανάμεσα στη ...