Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Μη δικαιολογείς την αδράνειά σου

Δεν υπάρχει πιο κρύο πράγμα από τον χριστιανό που δεν σώζει άλλους. Δεν μπορείς εδώ να επικαλεσθείς την φτώχεια, διότι θα σε κατηγορήσει η χήρα που κατάβαλε τα δύο λεπτά.... Δεν μπορείς να επικαλεστείς την ταπεινή σου καταγωγή, διότι και οι Απόστολοι ήταν άσημοι και κατάγονταν από ασήμους. Δεν μπορείς να προβάλεις την αγραμματοσύνη σου, κι εκείνοι ήταν αγράμματοι. Ακόμη κι αν είσαι  δούλος, κι αν είσαι δραπέτης, θα μπορέσεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου, διότι και ο Ονήσιμος τέτοιος ήταν. Κοίταξε όμως που τον καλεί και σε τι υψηλό αξίωμα τον ανεβάζει ο απόστολος: “κοινωνεί μοι”, λέγει, “εν τοις δεσμοίς μου”.Δεν μπορείς να προφασιστείς την ασθένεια, διότι και ο Τιμόθεος τέτοιος ήταν, είχε “πυκνάς ασθενείας”....
          Δεν βλέπετε τα δένδρα τα άκαρπα; Τέτοιοι είναι οι χριστιανοί που φροντίζουν μόνο για τα δικά τους. Τέτοιες ήταν και οι πέντε παρθένες, αγνές βέβαια και κόσμιες και σώφρονες, αλλά σε κανέναν χρήσιμες, γι’ αυτό και κατακαίονται. Τέτοιοι είναι αυτοί που δεν έθρεψαν τον Χριστό. Πρόσεξε ότι κανείς  απ’ αυτούς δεν κατηγορείται για προσωπικά του αμαρτήματα. Δεν  κατηγορείται ότι πόρνευσε ούτε ότι επιόρκησε, καθόλου, αλλά ότι δεν υπήρξε χρήσιμος στον άλλο.... Πως είναι χριστιανός ένας τέτοιος άνθρωπος; Πες μου, αν το προζύμι που ανακατεύεται με το αλεύρι δεν μεταβάλλει στη δική του φύση όλο το φύραμα, είναι προζύμι; Και αλήθεια, το μύρο που δεν γεμίζει ευωδιά εκείνους που πλησιάζουν θα το ονομάζαμε μύρο;
          Μην πεις, μου είναι αδύνατον να παρακινήσω άλλους. Αν πράγματι είσαι χριστιανός, αδύνατο είναι το να μη συμβαίνει αυτό. Όπως αυτά που βλέπουμε στη φύση είναι αναντίρρητα, έτσι και τούτο. Διότι στη φύση του χριστιανού βρίσκεται το πράγμα. Μην υβρίζεις τον Θεό. Αν πεις ότι δεν μπορεί να φωτίζει ο ήλιος, τον ύβρισες. Αν πεις ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να ωφελεί, ύβρισες τον Θεό και το είπες ψεύτη.

          Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, “Εις τας Πράξεις των Αποστόλων”

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Θεόδωρος Γκούτας: Ο λοχίας που αιχμαλώτισε ολόκληρη τουρκική πυροβολαρχία

Ο Λοχίας Θεόδωρος Γκούτας υπηρετούσε στο 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων (Διοικητής Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος Διον) και ήταν γιός παλαιού οπλαρχηγού του Ολύμπου και μυθικού ήρωος της περιοχής.
Διακρίθηκε για πρώτη φορά στη μάχη των Γιαννιτσών, όταν αιχμαλώτισε μία ολόκληρη Τουρκική πυροβολαρχία. Η πυροβολαρχία αυτή που αμυνόταν στο χωριό Πυλωρύγι (τότε Πύλορικ) μετά την έφοδο των Ευζώνων κατόρθωσε να φορτώσει το υλικό της και να υποχωρήσει “δρομέως” προς ανατολάς. Κατά την κίνησή της όμως προσέκρουσε στο Ευζωνικό τμήμα που διοικούσε ο Λοχίας Γκούτας, ο οποίος την συνέλαβε και προς γενική κατάπληξη πάντων την οδήγησε σε φάλαγγα στον Διοικητή της Μεραρχίας Συνταγματάρχη Μηλιώτη Κομνηνό. Με την έγκριση του Συνταγματάρχου Παπαδόπουλου είχε σχηματίσει Διμοιρία (25-30 ανδρών) από εκλεκτούς Ευζώνους που αποτελούσε είδος τιμητικής φρουράς του Συνταγματάρχου.
Κατά την (αποτυχούσα τελικά) επίθεση της 7ης Ιανουαρίου κατά του Μπιζανίου το Σύνταγμα των Ευζώνων έχει καθηλωθεί σε μια χαράδρα από δύο εχθρικά πολυβόλα με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συνεχίσει την επίθεση του.
“… Ο Παπαδόπουλος, κατέρυθρος εξ οργής, φωνάζει προς τον υπασπιστή του Δημητρακόπουλο “Βρε Γιάννη φώναξέ μου τον Σύνδεσμον του Τάγματος” … Προσελθόντος του Συνδέσμου, ο Συνταγματάρχης του λέγει: “Τρέξε να μου φέρεις τον Γκούτα” και ο θαυμάσιος δεκανεύς Εύζωνος εξηφανίσθη ταχέως καλυπτόμενος από τον πυκνό θάμνο προς τα αριστερά. Μετ’ ολίγον χρόνον δια της αυτής οδού επανήλθεν ακολουθούμενος από τον περιβόητο Λοχία Θεόδωρο Γκούτα. ‘Ητο μετρίου αναστήματος, ισχνός με μικρούς μέλανας οφθαλμούς και μικρόν αγκιστροειδώς εστριμμένο μύστακα. Μόλις προσήλθεν ενώπιον του Συνταγματάρχου ο τελευταίος τον διέταξεν: “Αυτά τα πολυβόλα εκεί πάνω μας γίνανε τσιμπούρι. Να τους βάλεις χέρι”. Και ο Λοχίας Γκούτας φέρων την δεξιά στο φεσάκι του απαντά: “Μάλιστα κύριε Συνταγματάρχα” και εξαφανίζεται έρπων σχεδόν δια μέσου των βάτων. “Θα τα πάρη αυτός” απεφάνθη μετά πεποιθήσεως ο Παπαδόπουλος.
Εν τη ακμή της μάχης, ο Διοικητής του Συντάγματος διατάσσει αφελέστατα ένα απλούν Λοχία να του κυριεύσει τα πολυβόλα του εχθρού. Το έτι καταπληκτικώτερον είναι ότι ο Γκούτας μετ’ ολίγον είχε κυριεύσει τα δύο εχθρικά πολυβόλα, των οποίων το πυρ διεκόπη αιφνιδίως.

Ο Λοχίας Γκούτας τον οποίον εσεβάσθησαν αι εχθρικαί σφαίρες κατά τας μάχας, έπεσε την εσπέρα της ιδίας ημέρας δολοφονηθείς ανάνδρως υπο φανατικού Τούρκου τραυματίου. Μεγαλόψυχος, όπως όλοι οι γενναίοι, επλησίασεν Τούρκο τραυματία εις τον οποίον έδωκε να πίη εκ του υδροδοχείου του, και τότε ο άθλιος εκείνος υψώσας το παρακείμενο όπλο του επυροβόλησε, τραυματίσας καιρίως τον Λοχία στην βουβωνική χώρα. Ο αετός του Ολύμπου πριν αποθάνει εξεδικήθη, διότι αναρπάσας την ξιφολόγχην του κατέσφαξε τον άθλιον δολοφόνο. Μέ έρανο μεταξύ των αξιωματικών ανηγέρθη μαρμάρινος σταυρός στον τάφο του Λοχία Γκούτα στη Λάζαινα Ιωαννίνων …”

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

Σέρβος γυναικολόγος ὁμολογεῖ δημοσίως γιὰ τὶς ἐκτρώσεις: "Εἶμαι ἰατρός, εἶμαι ἔνοχος δι΄ ὄλας τὰς φρικαλεότητας ποὺ ἔκανα καὶ γνωρίζω ὅτι ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγάλη"

Μετάφρασις ἀπὸ τὰ σερβικά: Μιλίτσα Βέσκωφ

Ὁ ἰατρὸς Στόγιαν Ἀδάσεβιτς εἶναι ἕνας γυναικολόγος στὴν Σερβία, ὁ ὁποῖος δημοσίως ὁμολόγησε ὄτι ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος. Παράλληλα, ἀναφέρθηκε καὶ στὴν ἐξωσωματικὴ γονιμοποίηση. Παραθέτουμε ἕνα μέρος, σὲ μορφὴ συνέντευξης, ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἡ ἁγιότης τῆς ζωῆς», τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴν ἐνδομήτρια παιδοκτονία καὶ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας «Ὀρθοδοξία»:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ποία ἦταν ἡ στιγμή, ποὺ καταλάβατε ὅτι ἐκτελοῦντες τὴν ἔκτρωσιν, φονεύετε τὸ ἀνθρώπινον ὄν;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Εἶμαι ἰατρός, γνωρίζω τὰς πράξεις μου, εἶμαι ἔνοχος δι’ ὄλας τὰς φρικαλεότητας ποὺ ἔκανα ἐργαζόμενος ὡς γυναικολόγος καὶ εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ μαρτυρήσω, νὰ ἀφυπνίσω, νὰ προειδοποιήσω ὅτι ἡ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης οὐσιαστικῶς εἶναι φόνος τοῦ ἀγεννήτου ἀνυπερασπίστου παιδιοῦ. Εἰς τὰς ὁριζομένας ὑποχρεώσεις τῆς ἐργασίας μου ἤσαν καὶ αἱ νόμιμοι ἐκτρώσεις. Τότε δὲν ἐγνώριζα ὅτι πράττω φόνον...
τώρα, ὅμως, ὑποστηρίζω καὶ γνωρίζω ὅτι ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγάλη.
Εἰς τὸ πανεπιστήμιον ἐδιδάχθην ὅτι τὸ παιδὶ εἶναι ζωντανόν, μόλις γεννηθῆ μὲ τὸ πρῶτον του κλάμα. Πρὸ τοῦ κλάματος ὑπάρχει μόνον ὡς ἕνα τῶν ὀργάνων τῆς μητέρας του: ὡς ἕνα δόντι, ὡς ἕνας νεφρός, ὡς ἡ σκωληκοειδὴς ἀπόφυσις. Ἔκανα ἀπὸ 48.000 ἕως 62.000 ἐκτρώσεις! Τοῦτο εἶναι ὡς νὰ ἔχω ἐξαφανίσει μίαν ὁλόκληρον πόλιν. Τὸ Βελιγράδιον ἔχει τόσα νοσοκομεῖα καὶ ἀρκετᾶς ἰδιωτικᾶς κλινικᾶς, ἔνθα γίνονται αἱ ἐκτρώσεις! Εἰς τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 80 ἐνεφανίσθη τὸ ὑπερηχογράφημα μὲ τὴν διαγνωστικήν του δυνατότητα καὶ μοῦ ἔφερε πολλᾶς ἐκπλήξεις. Εἶδα τὸ ἔμβρυον, τοὺς κτύπους τῆς καρδίας του, τὰς κινήσεις, τὸ ἄνοιγμα τοῦ στόματός του.
Εἰς τὰ μεγαλύτερα ἔμβρυα παρετήρησα τὸ «πιπίλισμα» τοῦ ἀντίχειρος. Τὸ ἔμβρυον ἐσκέπτετο καὶ ἠσθάνετο, διότι ἀντέδρα εἰς τοὺς βαθεῖς διαπεραστικοὺς ἤχους ἐπιταχῦνον τὰς κινήσεις του. Καὶ ὕστερα ἀπὸ 4-5 λεπτά, ὅσον διαρκεῖ ἡ ἔκτρωσις, τὸ ἔμβρυον τοῦτο, αὐτὸ τὸ ἴδιον ἀνθρώπινον ὄν, κεῖται τεμαχισμένον μεταξὺ τῶν ἐργαλείων εἰς τὸ τραπέζι.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Πότε ἐπαύσατε νὰ κάνετε ἐκτρώσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς διηγηθῶ τώρα, εἶναι ὀχληρὸν καὶ πάρα πολὺ ἐπίπονον, ἀλλὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὡραιοποιοῦμεν κάτι, τὸ ὁποῖον ἀφ΄ ἑαυτοῦ εἶναι φρικτόν. Πρὸς θλίψιν καὶ δυστυχίαν μου τὸ 1988 ἔκανα ἔκτρωσιν εἰς μίαν προχωρημένην ἐγκυμοσύνην τῶν 4,5 μηνῶν. Κατὰ τὴν διάρκειαν αὐτῆς τῆς ἐγχειρήσεως, τῆς ὁποίας τὰς λεπτομερείας δὲν ἠμπορῶ νὰ περιγράψω ἄνευ ταραχῆς, φρικιῶν ἀνεκάλυψα τὸν φονέα ἐντός μου. Μία ἐγχείρησις, ἡ ὁποία ἔπρεπε νὰ εἶναι μία πράξις ρουτίνας, μετετράπη εἰς ἕνα πραγματικὸν ἐφιάλτην.
Μὲ τὴν πρώτην κίνησιν τοῦ θλάστου ἔβγαλα τὸ χεράκι καὶ τὸ ἔρριξα ἐπάνω εἰς τὸ τραπέζι τῶν ἐργαλείων. Ἰδοὺ – τὸ νεῦρον τοῦ χεριοῦ ἐπεσεν εἰς τὴν ἄκρην τῆς κομπρέσσας βρεγμένης μὲ ἰώδιον. Τὸ ἰώδιον ἐρέθισε τὸ νεῦρον καὶ τὸ μικρούλικον χεράκι ἄρχισε νὰ συσπᾶται. Μὲ τὴν ἑπομένην κίνησιν ἔβγαλα τὸ πόδι. Καὶ συνέβη τὸ ἴδιον – τώρα ἔτρεμε καὶ ἐσυσπάτο τὸ πόδι. Κάτι ὅμοιον δὲν μοῦ εἶχε συμβῆ ποτὲ πρίν.
Ὕστερον προσεπάθησα μὲ τὸν θλάστην νὰ συλλάβω καὶ τὴν καρδίαν, ἡ ὁποία ἀκόμη ἐκτύπα καὶ ὑπὸ τὸν θλάστην ἔκανε σπασμοὺς ὁλοὲν καὶ ἀργότερον… καὶ ἀργότερον καὶ ἐπιτέλους ἔπαυσε.
Τότε ἐσυνειδητοποίησα ὅτι ἔπραξα φόνον, ὅτι ἐθανάτωσα ἄνθρωπον.
Ἡ γυναίκα αἱμορράγει πολύ, ἡ ζωὴ της ἐκινδύνευε. Προσηυχήθην: «Κύριε, βοήθησέ με νὰ σώσω αὐτὴν τὴν γυναίκα καὶ τιμώρησε ἐμένα!».
Ἔκτοτε ποτέ μου δὲν ἐπανέλαβα ὁμοίαν πράξιν. Ἔτυχε ἡ νέα μου γνῶσις νὰ συμπίπτη μὲ τὴν ἄποψιν τῆς Ἐκκλησίας – ὅτι τὸ ἔμβρυον εἶναι ζωντανὸν ἤδη ἀπὸ τὴν σύλληψίν του, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν στιγμὴν τῆς γονιμοποιήσεως τοῦ ὠαρίου. Ἡ ἐνδομήτριος παιδοκτονία εἶναι πολὺ μεγαλυτέρα καὶ βαρυτέρα ἁμαρτία ἀπὸ τὸν ἁπλοῦν φόνον, ἐπειδὴ τὸ ἔμβρυον ἐντός τῆς μήτρας εἶναι ἀδύναμον νὰ ἀμυνθῆ, ἐνῶ δὲν πταίει διὰ τίποτε· μόνον ἐκεῖνο εἶναι ἄνευ προσωπικοῦ πταίσματος εἰς ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος, διότι δὲν ἐγεννήθη καν.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Διά τὸ πῶς θὰ χρησιμοποιηθοῦν τὰ ἔμβρυα, τὰ ἐκτρωθέντα κατὰ τὴν διακοπὴν τῆς ἐγκυμοσύνης – τόσον τὴν φυσικὴν ὅσον καὶ τὴν τεχνητῶς προκαλουμένην – δὲν χρειάζεται ἡ ἄδεια τῆς μητέρας τοῦ ἐμβρύου; Ποία εἶναι ἡ τύχη αὐτῶν τῶν τεμαχισμένων μικροσκοπικῶν σωμάτων;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Σπανίως διερωτᾶται κανεὶς τί συμβαίνει μέ αυτὰ τὰ ἔμβρυα εἰς τὰ νοσοσκομεία μας. Εἰς τὴν χώραν μας κανεὶς δὲν ἀνακοινώνει καὶ δὲν δημοσιεύει πληροφορίας αὐτοῦ τοῦ εἴδους. Δὲν ὑπάρχουν αἱ κατάλληλοι βάσεις διὰ τὴν ἐπιστημονικο-ἐρευνητικὴν ἐργασίαν καὶ διὰ τὴν χρῆσιν αὐτῶν τῶν ἐμβρύων εἰς τὴν φαρμακευτικὴν βιομηχανίαν, διότι τοῦτο εἶναι ἑξαιρετικῶς δαπανηρόν. Καὶ πρὸς τὸ παρόν, ὅσον γνωρίζω, δὲν ὑπάρχουν καν αἱ συνθῆκαι διὰ τὴν ἐμπορευματοποίησιν.
Εἰς ἠμᾶς αὐτὰ τὰ ἔμβρυα ἀντιμετωπίζονται ὡς ἰατρικὸν ἀπόβλητον. Ἐναποτίθενται εἰς μαύρους σάκκους, μαζὶ μὲ τὰ λοιπὰ ὄργανα τὰ ἀπομείναντα ἀπὸ διαφόρους ἐγχειρήσεις εἰς τοὺς ἐνήλικας ἀσθενεῖς καὶ καίγονται ὅλα ὡς ἀπόβλητα.
Ὡς κοινωνία εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ προστατεύσωμεν τὸ παιδὶ ἰατρικῶς, ἠθικῶς, δικαστικῶς καὶ νομικῶς, διότι πρέπει νὰ ἔχη ὅλα τὰ δικαιώματα, τὰ ὁποῖα ἔχει ἕνας ἐνῆλιξ. Τοῦτο εἶναι τὸ καθῆκον μας πρὸς ὅλα τὰ μέλη τῆς κοινωνίας μας.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Ὑπάρχει ἡ ἀκριβὴς στατιστικὴ πληροφορία περὶ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν διαπραττομένων ἐκτρώσεων εἰς τὴν Σερβίαν;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑπάρχη ἕνα τέτοιον εἶδος στατιστικῆς καὶ ὄλαι αἱ σχετικαὶ πληροφορίαι εἶναι ψευδεῖς. Ἡ μία στατιστική μᾶς ἐνημερώνει ὅτι ἔχομεν 120.000 ἐκτρώσεις τὸν χρόνον, ἡ ἄλλη στατιστική μᾶς ἐνημερώνει ὅτι αὐτὸς ὁ ἀριθμὸς εἶναι πολλαπλάσιος – 420.000 ἐκτρώσεις τὸν χρόνον. Ἐγὼ θεωρῶ ὅτι εἰς ἕνα γεννημένον παιδὶ ἀντιστοιχοῦν 25 ἐκτρώσεις.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τί ἄποψιν ἔχετε διὰ τὸ ζήτημα τῆς ἀντισυλλήψεως;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Ἡ ἀντισύλληψις σημαίνει τὸ πράττειν ἐναντίον τῆς συλλήψεως. Τὴν ταξινομῶ εἰς τρία εἴδη: Τὸ πρῶτον εἶδος εἶναι ἡ ἐγκράτεια καὶ εἶναι ἐπιτετραμμένον· τὸ δεύτερον εἶδος εἶναι ἡ ἱκανοποίησις τῆς ὁρμῆς ἄνευ ἐκσπερματώσεως καὶ δὲν εἶναι ἐπιτετραμμένον· τὸ τρίτον εἶδος εἶναι σατανικὸν καὶ δίδει τὴν δυνατότητα τῆς ἐφαρμογῆς μίας ὁλοκλήρου σειρᾶς εἰς τὴν οὐσίαν ἐκτρωτικῶν μέσων, ἀλλὰ τὰ ὁποία ὀνομάζουν ἀντισυλληπτικά: τὸ σπιράλ, τὸ «χάπι» κ.τ.λ.
Τί εἶναι τὸ «σπιράλ»; Εἶναι ἕνα μηχανικὸν στοιχεῖον, τὸ ὁποῖον εἰσάγεται εἰς τὴν μήτραν, διὰ νὰ προκαλέση τὴν στείρωσιν. Τὸ κάθε «σπιρὰλ» εἶναι ἐκτρωτικόν. Τὰ πρώϊμα τέστ ἐγκυμοσύνης ἀποδεικνύουν ὅτι αἱ γυναῖκες, ἔχουσαι τὸ «σπιράλ», ἐγκυμονοῦν περισσοτέρας φορᾶς τὸν χρόνον. Τὸ «σπιρὰλ» μόνο ἐμποδίζει τὸ ἔμβρυον νὰ ἐμφυτευθῆ εἰς τὴν μήτραν καὶ ἐκεῖνο συνεπῶς ἀποθνήσκει εἰς τὴν ἡλικίαν τῆς μίας ἑβδομάδος. Τὸ ἴδιον πράγμα ἔχομεν καὶ μὲ τὰ «χάπια». Ταῦτα ἐμποδίζουν τὴν ὡρίμανσιν τοῦ ὠαρίου, ἀλλοιώνουν τὸν βλεννογόνον χιτώνα τῆς μήτρας, ὥστε νὰ μὴ γίνη δεκτικὴ διὰ τὸ ἔμβρυον.
Ὑπάρχουν πολλαὶ ἀπληροφόρητοι γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι ἀφελῶς υἱοθετοῦν τὴν κοινὴν ἀνεύθυνον στάσιν ἀπέναντι εἰς τὸ ζήτημα τοῦτο. Εἴδατε εἰς τὰ μέσα ἐνημερώσεως, τὰ γυναικεία περιοδικά, τὰς ἐκπομπᾶς καὶ ἠκούσατε κάπου ἢ ποτὲ κανένα λόγον ἐναντίον τῶν ἐκτρώσεων, τῶν ἀντισυλληπτικῶν καὶ τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως;
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: Τί εἶναι ἐξωσωματικὴ γονιμοποίησις;
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ: Τὸ ἔχω κάνει καὶ αὐτό. Ὑποστηρίζω ὅτι ἡ ἐξωσωματικὴ γονιμοποίησις εἶναι κακόν. Γονιμοποιοῦνται περισσότερα ὠάρια, ἐνίοτε 10, 20 καὶ παραπάνω, γίνεται διαφοροποίησις καὶ θανατώνεται πᾶν περισσευούμενον ἔμβρυον, διὰ νὰ διευκολυνθῆ ἡ ἐπιβίωσις τὸ πολὺ τριῶν ἐμβρύων. Ἐὰν ληφθοῦν περισσότερα ἀπὸ τὰ τρία, τότε εἶναι ἀνάγκη νὰ μειώσωμεν τὸν ἀριθμὸν των, διότι ἡ μήτρα δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ἀντέξη τὴν κυοφορίαν.

(*) Ἐφημερ. « Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 1579/7.1.2005, σελ. 3

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Το πέταγμα του χαρταετού και η πνευματική πορεία του ανθρώπου.





-Τι κάνετε εδώ στο μοναστήρι;

ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό.

Κι' αυτός αποκρίθηκε:

«Πέφτουμε και σηκωνόμαστε,

και πάλι πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε

και ξαναπέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε».



- Η πνευματική πορεία δεν είναι μια γραμμική, προοδευτική πορεία προς 

τη θέωση. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα, διαφοροποιημένα, διαδοχικά 

πνευματικά στάδια που οδηγούν στην αγιότητα. Αλλά μια ατέρμονη, 

προσωπική δυναμική, εξελικτική, σταυροαναστάσιμη διαδικασία η οποία 

χαρακτηρίζεται από παλινδρομήσεις, οπισθοχωρήσεις, κρίσεις, 

στασιμότητες, παλινδρομήσεις, νίκες, ήττες, επιτυχίες και αποτυχίες .



Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την πνευματική πορεία με το πέταγμα του 

χαρταετού:

Τα υλικά του χαρταετού εικονίζουν τα βιολογικά μας δεδομένα.

Τα ζύγια, την ψυχοσυναισθηματική ισορροπία.

Η ουρά, τον προσωπικό σταυρό.

Ο σπάγκος, τη σωφροσύνη που μας γειώνει στην πραγματικότητα και δεν 

επιτρέπει στα μυαλά μας να πάρουν αέρα.

Οι χειρισμοί που απαιτούνται, τη διάκριση.

«Κεφάλι» κρατάει ο πνευματικός πατέρας ο οποίος είναι οδηγός και 

συμπαραστάτης.

Ο άνεμος είναι το πνεύμα του Θεού, η Χάρη χωρίς την οποία τίποτε δεν γίνεται.

Όταν ο άνεμος είναι καλός και ο χαρταετός καλοζυγισμένος το πέταγμα 

γίνεται εύκολα. Συνήθως όμως κάτι δεν πάει καλά και χρειάζεται επίμονη 

προσπάθεια μέχρι να σηκωθεί ψηλά ο χαρταετός και να «βρει τον αέρα 

του»: προσθαφαίρεση ουράς, σκουλαρίκια, διόρθωση στα ζύγια, τρέξιμο, 

ξεμπέρδεμα καλούμπας κλπ. Συχνά μπερδεύεται ο σπάγκος, ο αετός πέφτει 

σε αγκαθωτούς θάμνους, ψάχνουμε να τον βρούμε, χτυπάμε, ιδρώνουμε, 

φωνάζουμε, νευριάζουμε, μαλώνουμε ή ζηλεύουμε τους άλλους που πάνε 

ψηλότερα.

Όταν ο αετός ανεβαίνει ψηλά νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι τα καταφέραμε. 

Όταν πέφτει βολίδα ή παίρνει τούμπες ή γέρνει, τρέχουμε, αμολάμε και 

μαζεύουμε καλούμπα προσπαθώντας να του δώσουμε ύψος ενώ μέσα μας 

εναλλάσσονται συναισθήματα ενθουσιασμού και απογοήτευσης. Την ώρα της 

πάλης ξεχνάμε ότι το πέταγμα εξαρτάται κυρίως από τον άνεμο και την 

κατασκευή του αετού και παλεύουμε απεγνωσμένα να τον ανεβάσουμε ψηλά 

σαν να εξαρτώνται όλα από τη θέληση, τη δύναμη και την τεχνική μας.

Όταν ο αετός βρει τον αέρα του (αρπαγή από τη Χάρη) κρατιέται μόνος 

του στον ουρανό (ζωή προσευχής) αρκεί να τον κρατάμε με την άκρη του 

σπάγκου στο έδαφος (ταπείνωση). Βέβαια πάλι μπορεί να υπάρξουν 

προβλήματα όπως: να σταματήσει ο άνεμος (άρση της Χάριτος) ή να μας 

ξεφύγει ο αετός, αν τραβάει πολύ ο αέρας και δεν τον έχουμε στέρεα 

δεμένο (υψηλοφροσύνη). Και αλίμονο, όσο ψηλότερο είναι το σημείο από 

το οποίο θα πέσει ο αετός μας τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες 

να συντριβεί.

Οι περισσότεροι από εμάς αρχίζουμε και τελειώνουμε την πνευματική μας 

πορεία χωρίς ποτέ να ανεβούμε τόσο ψηλά ώστε να «βρούμε τον αέρα μας». 

Έτσι ενώ γλιτώνουμε τον κίνδυνο μιας τελειωτικής πτώσης, δεν 

χαιρόμαστε ποτέ την ανάβαση στους ουρανούς.

Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή

Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου. Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μία άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά. Με μία κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή. Και λες: “Τι άλλο να λέω;”. Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: “Κύριε, ελέησον!”.
          Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα πολλά. Οι ποιητές νοιώθουν τους συνανθρώπους τους και τους  παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι όμως δεν θέλουν ν’ αφήσουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησέ τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν.
          Λυπάμαι όταν δεν μπορώ να προσευχηθώ. Προτιμώ, έλεγε ένας γέροντας , την προσευχή από τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλοσύνες. Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή κι ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν. Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε το περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες την ημέρας, της ζωής μας.
          ¨Κύριε, ελέησον!”.

          Μωυσή Αγιορείτη, μοναχού

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Κυριακή της Ορθοδοξίας "Η εμπειρία του προσώπου του Ιησού Χριστού"

Στην ιστορία πολλοί αναζήτησαν και ανακάλυψαν αποσπασματικές αλήθειες για το Θεό και τον κόσμο. Κάποιοι άλλοι ισχυρίσθηκαν, ότι ήταν απεσταλμένοι του Θεού και επινόησαν  διάφορες θρησκείες. Δημιούργησαν το “είδωλο του Θεού”, όχι όμως και τον αληθινό Θεό.
          Ο Χριστός φέρνει ανάμεσά μας το Θεό με την ενσάρκωσή Του, γιατί είναι ο ίδιος Θεός. Είναι Θεάνθρωπος. Δεν κάνει λόγο για την αλήθεια, γιατί Αυτός είναι η Αλήθεια, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Και μια τέτοια πίστη στο πρόσωπο του Χριστού είναι ένα δώρο του Αγίου Πνεύματος, μια προσωπική αποκάλυψη και εμπειρία μέσα στην Εκκλησία.
          Ο Χριστός κατά την ορθόδοξη θεολογία και πίστη είναι Θεάνθρωπος. Πρόκειται για ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε και πολύ περισσότερο να  επιχειρήσουμε να το ερμηνεύσουμε. Γιατί η αλήθεια του Θεού δεν χωρά στην ανθρώπινη λογική, γι’ αυτό έχουμε παραχαράξεις του προσώπου του Χριστού.
          Το μυστήριο του Χριστού συνίσταται στο γεγονός, ότι ο Υιός του Θεού “κρύβεται” πάντοτε πίσω από τον Υιό του ανθρώπου. Εδώ ακριβώς σκοντάφτει η ανθρώπινη λογική και τότε και σήμερα. Και απ’ εδώ αρχίζει η τραγική ιστορία των ποικίλων αιρέσεων, που νοθεύουν την πίστη και ακυρώνουν τη σωτηρία του ανθρώπου.
          Η αίρεση είναι ο πειρασμός της λογικής πάνω στην αποκάλυψη της πίστεως. Έτσι φθάνουμε στο σημείο, όσα στοιχεία της πίστεως κατανοούν, τα αποδέχονται. Τα υπόλοιπα τα προσπερνούν. Έτσι κάνει διαχωρισμό του Χριστού της ιστορίας και του Χριστού της Εκκλησίας.
          Τον Ιησού Χριστό τον συναντούν πολλοί άνθρωποι στην επίγεια διαδρομή Του. Τον γνώρισαν ως υιό της Μαρίας από τη Ναζαρέτ, ως κάποιο μεγάλο προφήτη του Ισραήλ η ως ένα χαρισματικό Ραββί- δάσκαλο. Δεν μπόρεσαν όμως όλοι να διακρίνουν πίσω απ’ Αυτόν τον Υιό του Θεού του ζώντος, το Θεάνθρωπο της Εκκλησίας.
          Πάντως η ιστορία αποδεικνύει το πέρασμά Του από την ιστορία του κόσμου, αναγνωρίζει το μεγαλείο Του κι άλλες φορές αμφισβητεί την υπεροχή Του.
          Δεν μπορεί όμως η επιστημονική έρευνα ν’ αποδείξει τη θεότητά Του. Το μυστήριο του θεανθρωπίνου προσώπου του Ιησού Χριστού το βιώνουμε  με ταπείνωση και πίστη μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Είναι το λιγότερο βλάσφημο ν’ αναζητούμε την αλήθεια για το πρόσωπο του Χριστού στη χυδαιότητα της τέχνης, στη βλασφημία κάποιων διανοουμένων η στις άθλιες κινηματογραφικές υπερπαραγωγές.
          “Γεύσασθε και ίδετε, ότι χρηστός ο Κύριος”, και “είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου”.
         π. γ. στ.

Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής είναι άνθρωπος ολέθριος

“Ο μη κατ επίγνωσιν ζηλωτής κέκτηται μεν ζήλον αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν, πλανάται εν ταις σκέψεσιν και ενεργείαις αυτού και εργαζόμενος δήθεν υπέρ της δόξης του Θεού παραβαίνει τον νόμον της προς τον πλησίον αγάπης. Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής εν τη ζέσει του ζήλου αυτού προς τας διατάξεις του θείου νόμου και προς το θείον θέλημα.
          Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής διαπράττει το κακόν, όπως επέλθει το υπ’ αυτού νοούμενον αγαθόν. Ο ζήλος του μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτού είναι το πυρ διαφθείρον, πυρ καταναλίσκον. Η καταστροφή προπορεύεται αυτού και η ερήμωσις έπεται αυτώ. Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής εύχεται τω Θεώ να ρίψει πυρ εξ ουρανού και να κατακαύσει παντας τους μη δεχομένους τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού.
          Τον μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτήν χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετεροθρήσκους ή ετεροδόξους, φθόνος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίστασης προς το αληθές πνεύμα του θείου νόμου, η παράλογος επιμονή εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων, ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πάσιν, η φιλοδοξία, η φιλονικία, έρις, και το φιλοτάραχον.
          Ο μη κατ’ επίγνωσιν ζηλωτής είναι άνθρωπος ολέθριος”


          Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, “Το γνώθι σαυτόν”

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

Λειτουργικά στιγμιότυπα Θεία Λειτουργία- Θ. Ευχαριστία


Κάθε φορά που μαζευόμαστε στο ναό λέμε ότι έχουμε σύναξη και σύναξη σημαίνει, ότι πάμε στην Εκκλησία για να γίνουμε Εκκλησία. Αλλά περισσότερο είμαστε Εκκλησία, όχι μόνο όταν συναζόμαστε, αλλά όταν μαζί με τον ιερέα τελούμε την θεία Λειτουργία.

          Η λειτουργική σύναξη είναι η Εκκλησία. Η θ. Λειτουργία είναι το κέντρο όλων των ιερών Ακολουθιών, που γίνονται στην Εκκλησία μέσα στο ναό πάντα  με την παρουσία ανάμεσά μας του ιερέα, γιατί χωρίς τον ιερέα και χωρίς θεία Λειτουργία δεν είμαστε Εκκλησία, αλλά μια απλή συγκέντρωση, σας αυτές που κάνουν οι σύλλογοι και τα σωματεία. Εκκλησία θα πει λαός, ο ιερέας και η αγία Τράπεζα, δηλαδή η θ. Λειτουργία.

          Η θ. Λειτουργία δεν είναι κάτι που επινόησαν οι άνθρωποι, αλλά είναι το μεγάλο και θείο μυστήριο, που το ίδρυσε ο Χριστός. Για να το πούμε καλύτερα, ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας και η Εκκλησία τελεί τη θ. Λειτουργία, συνεχίζοντας το μεγάλο και θειότατο Μυστήριο. Γι’ αυτό η θ. Λειτουργία λέγεται και θεία Ευχαριστία κι είναι το ίδιο πράγμα, η ιερή τελετή της Εκκλησίας, στην οποία συνεχίζεται αναίμακτα η θυσία του Ιησού Χριστού.

 γ.

Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Η παράξενη λογική Σου


.... Με τρελαίνει η παράλογη λογική σου:

          Να μου ζητάς να μη μεριμνάω

          Να μου ζητάς να ταΐζω αυτούς που δεν μπορούν να μου το ανταποδώσουν

          Να μου ζητάς να δανείζω σ’ αυτούς  που δεν μπορούν να μου τα επιστρέψουν.

          Με τρελαίνει η παράλογη λογική σου:

          Να με καταρώνται και να ευλογώ

          Να με μισούν και να αγαπώ

          Να με αδικούν και να συγχωρώ

          Να νικάω επ’ αγαθώ

          Να γυρίζω το μάγουλο για το δεύτερο ράπισμα

          Να επιλέγω την έσχατη θέση,

          ενώ μπορώ να έχω την πρώτη.



          Με τρελαίνει η παράλογη λογική Σου:

          Να αρνηθώ, ποιον;

          τον εαυτό μου

          Να αγαπήσω, ποιον;

          τον σταυρό μου

          Να παραδεχτώ πως, για το κακό που γίνεται,

          εγώ φταίω.

          Με τρελαίνει η παράλογη λογική Σου:

          να σταυρωθώ εγώ για να μην σταυρωθούν άλλοι

          Να πτωχύνω για να πλουτίσω

          Να χάσω για να κερδίσω

          Να πεθάνω για να ζήσω......



                   Μαρία Μουρζά, “Αγάπησα τα θνητά σαν αθάνατα”

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Νυν αι δυνάμεις Εργαστήρι Ψαλτικής


Ο ύμνος "Νυν αι δυνάμεις των ουρανών..." που ψάλλεται αντί χερουβικού στις προηγιασμένες θείες λειτουργίες.

Εδώ το μέλος του λαμπαδαρίου της αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννου Κλαδά, που ήκμασε προς το τέλος του δεκάτου τετάρτου αιώνα και τις αρχές του δεκάτου πέμπτου, ελαφρά παραλλαγμένο κατά την απόδοση του άρχοντα πρωτοψάλτη της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας Θρασύβουλου Στανίτσα.

Ψάλλει η βυζαντινή χορωδία Εργαστήρι Ψαλτικής υπό την διεύθυνση του κυρίου Αθανασίου Παϊβανά. Η ιστοσελίδα της χορωδίας είναι: http://www.ergpsa.gr/

Ὅταν πέσεις σὲ θλίψη, μὴ βιάζεσαι νὰ ἀπαλλαγεῖς. Τὴν στέλνει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σε διδάξει.


Ἂν στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας στὸν Θεό, θὰ βρεθοῦμε ἐμεῖς σὲ ἀσφαλῆ καὶ εὐρύχωρο τόπο, ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὠθοῦν θὰ χαθοῦν, γιατί «ὅποιος ἀνοίγει λάκκο», λέει, «θὰ πέσει ὁ ἴδιος μέσα» ( Σόφ. Σείρ. 27,26 ). Καὶ ἂν μᾶς δέσουν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια, ἡ θλίψις θὰ μπορέσει νὰ τὰ λύσει. Διότι πρόσεχε τὸ θαυμαστό: Αὐτοὺς ποὺ ἔδεσαν ἄνθρωποι, τοὺς ἔλυσε ἡ φωτιά. Ὅπως, δηλαδή, ἂν κάποιος παραδώσει μερικοὺς φίλους στοὺς ὑπηρέτες, καὶ αὐτοὶ σεβόμενοι τὴν φιλία τοῦ κυρίου ὄχι μόνο δὲν τοὺς βλάπτουν ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀποδίδουν πολλὴ τιμή, αὐτὸ ἔκανε καὶ ἡ φωτιά. Επειδή γνώρισε ὅτι ἐκεῖνοι οἱ νέοι εἶναι φίλοι τοῦ Κυρίου τοὺς, ἔσπασε τὰ δεσμά τοὺς, τοὺς ἔλυσε καὶ τοὺς ἄφησε ἐλεύθερους, καὶ γινόταν ἔδαφος γι’ αὐτοὺς καὶ τὸ πατούσαν καὶ σωστά. Διότι εἶχαν ριχθεῖ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι βρισκόμαστε σὲ θλίψεις ἂς ἔχουμε... αὐτὰ τὰ παραδείγματα. Ἀλλὰ νά, λέει, ἐκεῖνοι ἀπαλλάχθηκαν ἀπὸ τὴν θλίψη, ἐμεῖς ὅμως ὄχι. Καὶ σωστά, διότι δὲν μπῆκαν ἔτσι στὸ καμίνι, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ πεθάνουν πραγματικά. Ἄκουσέ τους ποὺ λέν : «Ὑπάρχει Θεὸς στοὺς οὐρανοὺς ποὺ θὰ μᾶς γλυτώσει. Καὶ ἂν αὐτὸ δὲν γίνει, μάθε, βασιλιά, ὅτι τοὺς θεούς σου δὲν τοὺς λατρεύουμε καὶ τὸ ἄγαλμα ποὺ ἐσὺ ἔστησες δὲν τὸ προσκυνοῦμε» ( Δᾶν. 3,17 ). Ἐμεῖς ὅμως, σὰν νὰ διαπραγματευόμαστε τὶς τιμωρίες τοῦ Θεοῦ, ὁρίζουμε καὶ χρόνο λέγοντας : «…ἂν μέχρι τότε δὲν μᾶς ἐλεήσει… ». Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀπαλλασσόμαστε. Ἄλλωστε καὶ ὁ Ἀβραὰμ δὲν πήγαινε μὲ σκοπὸ νὰ λάβει σῶο τὸν υἱό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν θυσιάσει. Καὶ ἐντελῶς ἀπροσδόκητα τὸν ἔλαβε σῶο. Καὶ σὺ ὅταν πέσεις σὲ θλίψη, μὴν ἐνεργήσεις γρήγορα, μὴν βιάζεσαι νὰ ἀπαλλαγεῖς, ὅπλισε τὴν ψυχή σου μὲ κάθε ὑπομονὴ καὶ τότε θὰ ἀπαλλαγεῖς γρήγορα ἀπὸ τὴν θλίψη. ΔΙΟΤΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΣΤΕΛΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΙΔΑΞΕΙ. Ὅταν λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μάθουμε νὰ ὑποφέρουμε τὴν θλίψη καὶ νὰ μὴν χάνουμε τὸ θάρρος, μᾶς ἐλευθερώνει στὴν συνέχεια, σὰν νὰ ἔχουμε κατορθώσει τὸ πᾶν. 

Πηγή: (Εἰς τὴν Β πρὸς Τίτον ΣΤ, ΕΠΕ 24, 132-134. PG 62,699-700, 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Χρυσοστομικὸς Ἄμβων Η – Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ, 

Ἔκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη Ἄγ. Ὅρους). 

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Το ασκητικό ήθος της Μεγάλης Σαρακοστής


Η Κυριακή της Τυρινής αποτελεί ένα ορόσημο στον λειτουργικό χωροχρόνο της Εκκλησίας. Είναι η θύρα που ανοίγεται μπροστά στα μάτια του πιστού, για να υποδείξει το δρόμο της σταυροαναστάσιμης αγάπης. Αποτελεί μια πρόσκληση σ’ έναν τρόπο ζωής κατά παράδοξο τρόπο κάτω από παράδοξους όρους.

          Είναι το προανάκρουσμα της ευλογημένης περιόδου της Μεγάλης Σαρακοστής που καλείται εντονότερα να ζει ο πιστός ως μέτοχος του σταυρού και της αναστάσεως του Χριστού. Το μυστήριο που ο Κύριος επιτέλεσε και ολοκλήρωσε μόνος Του: το μυστήριο της σωτηρίας. Η Εκκλησία απαιτεί από πιστά παιδιά  της να ζήσουν το χαροποιό πένθος της ως φιλόχριστοι και φιλόθεοι.

          Ο Θεός πλάθοντας  τον άνθρωπο τον τοποθέτησε δίπλα Του και όταν εξέπεσε τον ανέστησε και τον επανέφερε στο αρχαίον κάλλος. Γι’ αυτό όταν ο Χριστός ήρθε ανάμεσά μας, έκανε τα πάντα μέχρι να εξουθενώσει τον αντίπαλο εχθρό Θεού και ανθρώπου- τον διάβολο- και τον έκανε πάλι φίλο του.

          Η αποκάλυψη του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού συνιστά το ύψιστο γεγονός της σωτηρίας και παρέχει την πλήρη αποκάλυψη του θελήματος του και αποτελεί συγχρόνως  κλήση του ανθρώπου στο νέο τρόπο ζωής, ο οποίος καλλιεργείται με την άσκηση και τη χάρη του Θεού.

          Ο Χριστός ως θεάνθρωπος δεν αποκάλυψε μόνο το “ήθος” του Θεού στους ανθρώπους, αλλά και τήρησε απέναντι στο Θεό το ήθος του τέλειου ανθρώπου. Έτσι ο άνθρωπος γνώρισε το θεοπρεπές ήθος του το οποίο καλείται να καλλιεργήσει στη ζωή του. Κοντολογίς ο χριστιανός καλείται να φανερώσει τη  εν Χριστώ ανακαίνισή του στην καθ’ ημέρα ζωή του. Διότι χωρίς την προσωπική οικείωση του ανακαινιστικού έργου του Χριστού, η επί γης παρουσία του είναι ανώφελος. Ο Ωριγένης λέγει: “ Ποιο το όφελος εάν ο Λόγος του Θεού επεδήμησε στον κόσμο κι εγώ δεν έχω μέσα μου Αυτόν;’

          Η ζωή του πιστού ως πνευματική ζωή είναι μια αδιάκοπη πορεία προς την τελειότητα. Οι απαθείς προχωρούν πιο πολύ χωρίς χορτασμό προς το ύψιστο ποθούμενο, καθιστούν τελειότητα χωρίς τέλος. Είναι η τέλεια τελειότητα όσον φορά το μέτρο της ανθρώπινης δυνάμεως και είναι τέλος συνάμα, γιατί ξεπερνά τον εαυτό της με την καθημερινή πρόοδο και υψώνεται συνεχώς με τις προς Θεό αναβάσεις (Αγ. Εφραίμ ο Σύρος).

          Η Μεγάλη Σαρακοστή αποτελεί το πιο ιδεώδες χρονικό διάστημα, και όχι μόνο, γιατί το πνευματικό κλίμα που καλλιεργεί, δημιουργεί στην ανθρώπινη ψυχή κατάνυξη και διάθεση για αγώνα για την ανάπτυξη ενός ασκητικού ήθους   που αποτελεί το γνήσιο γνώρισμα της οικείωσης της εν Χριστώ τελειώσεως.   

          π. γ. στ.

Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Τὸ πρόβλημα τῆς θεοδικίας


Τὸ πρόβλημα τῆς θεοδικίας συγκλονίζει πολλούς. Γιατί ὑποφέρει ὁ δίκαιος σ' αὐτὴ τὴ ζωή; Γιατί εὐημερεῖ ὁ ἄδικος; Γιὰ τὸν πιστὸ δὲν μπορεῖ νὰ δοθεῖ ἀπάντηση σ' αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν πραγματικὴ ἐλπίδα τοῦ χριστιανοῦ, ποὺ δὲν ἀναφέρεται ἀσφαλῶς στὴν ἀντιμετώπιση τῶν δυσχεριῶν αὐτῆς τῆς ζωῆς. Τονίζοντας τὴν ἐλπίδα αὐτὴ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμμίζει: Ἐὰν μόνον διὰ τὴν ζωὴν αὐτὴν ἔχομεν ἐλπίσει εἰς τὸν Χριστόν, τότε εἴμεθα οἱ πιὸ ἀξιολύπητοι ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους... ἀλλὰ ὁ Χριστὸς πραγματικὰ ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν καὶ ἔγινε ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων... ὅλοι θὰ ζωοποιηθοῦν ἐν τῷ Χριστῷ, ὁ καθένας εἰς τὴν ἰδίαν τάξιν του.

Ἡ ἀρχὴ εἶναι ὁ Χριστός, ἔπειτα, κατὰ τὴν παρουσίαν του, ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ μετὰ ἔρχεται τὸ τέλος... ὁ τελευταῖος ἐχθρὸς ποὺ θὰ καταργηθεῖ εἶναι ὁ θάνατος (Α Κορ. ιε, 19-26).

Οἱ θλίψεις στὴ ζωή μας δὲν εἶναι ἡ τελικὴ ἔκβαση τῶν πραγμάτων, γιατί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι πραγματικότης καὶ ἡ τελικὴ νίκη κατὰ τῶν θλίψεων καὶ τοῦ θανάτου εἶναι γιὰ τὸν πιστὸ βεβαιότητα. Εἴμαστε χριστιανοὶ ὄχι ἀποβλέποντες σ' αὐτὴ τὴ ζωή, ἀλλὰ στὴν Ἀνάσταση. Ἑπομένως δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ δώσει ἀπάντηση στὸ πρόβλημα τῆς θεοδικίας μὲ βάση τὴ χριστιανικὴ πίστη, ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ ἐλπίδα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει πὼς μεταξὺ δύο πονηρῶν ὁ ἕνας τιμωρεῖται σ' αὐτὴ τὴ ζωὴ ἐνῶ ὁ ἄλλος ἀντίθετα εὐδαιμονεῖ. Καὶ μεταξὺ δύο εὐσεβῶν ἀνθρώπων συμβαίνει κάτι ἀνάλογο. Ὁ ἕνας ἀπολαμβάνει πλούσια τὰ ἀγαθὰ τῆς ζωῆς, ἐνῶ ὁ ἄλλος δοκιμάζεται. Ὅλα αὐτά, λέγει, εἶναι ἔργο τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ...

Ἐὰν ἀνομίαις παρατηρήσῃς, Κύριε, Κύριε, τὶς ὑποστήσεται;, ἂν λάβεις ὑπ' ὄψιν σου τὶς ἀνομίες, ποιὸς θὰ ἀντέξει; (Ψαλμ. ρκθ/ρλ 3). Ἂν ὁ Θεὸς τιμωροῦσε ὅλους, γιὰ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, θὰ εἶχε πρὸ πολλοῦ ἐξαφανιστεῖ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν θὰ διατηροῦσε τὴ συνέχειά του, σχολιάζει ὁ ἴδιος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν ἡ ζωὴ περιοριζόταν μόνο στὸν παρόντα κόσμο, δὲν θὰ ἐπέτρεπε ὁ Θεὸς ποτέ, νὰ μὴ λάβουν ἀμοιβὴ ἐκεῖνοι ποὺ ἔπαθαν τόσο μεγάλα καὶ πολλὰ κακὰ καὶ περνοῦν ὁλόκληρον τὴν ζωὴν των μὲ πειρασμοὺς καὶ ἀναριθμήτους κινδύνους. Εἶναι φανερὸν ὅτι καλυτέραν καὶ λαμπροτέραν ἄλλην ζωὴν ἠτοίμασε, κατὰ τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ στεφανώνη καὶ νὰ ἀνακηρύττη νικητὰς τοὺς ἀθλητὰς τῆς εὐσεβείας, ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου. Γι' αὐτὸ ὁ Θεὸς ἔκανε τὴ ζωὴ μας κοπιαστική, γιὰ νὰ ἐπιθυμήσουμε τὰ μέλλοντα ἀγαθὰ ἐξαιτίας τῶν ἐδῶ θλίψεων, λέγει σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Χρυσόστομος. Ἂν τώρα ποὺ μᾶς περιστοιχίζουν τόσα δυσάρεστα εἴμαστε τόσο προσκολλημένοι σ' αὐτὴ τὴ ζωή, πότε θὰ ἐπιθυμούσαμε τὰ μέλλοντα, ἂν ἡ ζωὴ μας ἦταν χωρὶς καθόλου λύπες;...

Γιὰ ὅσους δυσανασχετοῦν γιὰ τὶς θλίψεις, οἱ πατέρες γνωρίζουν μία συνταγὴ νὰ μὴ θεωροῦν συνεχῶς τὰ λυπηρὰ καὶ νὰ μὴ ἀφοσιώνονται στὰ παροδικὰ πράγματα τῆς ζωῆς αὐτῆς νὰ περιφέρουν τὸ βλέμμα τους στὴ θεωρία τῶν ἀληθινῶν ἀγαθῶν, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἄρρωστοι στὰ μάτια ἀποφεύγουν νὰ κοιτάζουν λαμπερὰ ἀντικείμενα (Μ. Βασίλειος). Μπροστὰ σ' αὐτὸ τὸ μεγάλο ταξείδι γιὰ τὸν οὐρανό, εἶναι ντροπὴ νὰ ἐνοχλεῖται κανεὶς μὲ τὶς δυσκολίες ποὺ ὑπάρχουν στὸ δρόμο του, λέγει ὁ Χρυσόστομος. Διότι καὶ ἐὰν συνεκεντρώνοντο ὅλα τὰ δεινὰ ποὺ ὑφίστανται οἱ ἄνθρωποι, εἴτε λοιδορίαι, εἴτε ὕβρεις, εἴτε ἀτιμίαι, εἴτε συκοφαντίαι, εἴτε ξίφος, εἴτε πῦρ, εἴτε ἁλυσίδες καὶ θηρία καὶ καταποντισμοὶ καὶ ὅσα ἀπὸ κτίσεως κόσμου ὁ παρὼν βίος ἐδοκίμασε κακά, δὲν θὰ περιγελάσης ὅλα αὐτά, εἰπέ μου, καὶ δὲν θὰ τὰ καταφρονήσης; Θὰ σκεφθῆς λοιπὸν αὐτά;. Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαριθμοῦν διάφορες αἰτίες, γιὰ τὶς ὁποῖες ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει τὶς θλίψεις στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ζωὴ αὐτὴ εἶναι μέσο δοκιμασίας, πειρατήριον, ἀναφέρεται στὸ βιβλίο τοῦ Ἰὼβ (ζ, 1)στάδιο ἀθλήσεως γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ θλίψεις καὶ γενικὰ οἱ πειρασμοὶ στὴ ζωὴ εἶναι τὰ ὄργανα αὐτῆς τῆς ἀθλήσεως. Ἀγαθὸν μοι ὅτι ἐπείρασάς με, ὅπως ἂν μάθω τὰ δικαιώματά σου, λέγει ὁ ψαλμωδὸς (Ψαλμ. ριη/ριθ 7). Αὐτὸ εἶναι τὸ γνώρισμα τῶν συνετῶν, λέγει ἕνας πατέρας τῆς Ἐκκλησίας: λέγοντας τὴ φράση αὐτή, διαπαιδαγωγοῦνται ἀπὸ τὶς συμφορὲς καὶ καθαρίζονται ὅπως τὸ χρυσάφι, γιατί ἡ ταλαιπωρία γεννᾶ τὴν γνῶσιν τῶν προσταγμάτων τοῦ Θεοῦ. Τὰ γενναῖα φρονήματα, λέγει σὲ ἄλλο σημεῖο, συνηθίζουν νὰ ἀντιδροῦν ἐναντίον τῆς διὰ τῆς βίας ἐπιβουλῆς, ὅπως ἀντιδρᾶ ἡ φλόγα ὅταν προσβάλλεται ἀπὸ τὸν ἄνεμο καὶ ἀνάπτει τόσο περισσότερο, ὅσο δυνατώτερα φυσᾶται.

Οἱ θλίψεις λοιπὸν εἶναι ἀπαραίτητες γιὰ τοὺς ἀθλητὲς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς προειδοποίησε: Στὸν κόσμο σᾶς περιμένει θλίψι, ἀλλὰ ἔχετε θάρρος, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον (Ἰω. ιστ, 33). Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζοῦν μὲ εὐσέβεια ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ θὰ διωχθοῦν (Β Τιμ. γ 12).Οἱ δοκιμασίες στὴ ζωή, λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, συντελοῦν στὸ νὰ γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀδυναμία του καὶ νὰ ταπεινωθεῖ προφυλάσσοντας τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὸ λογισμὸ τῆς ὑψηλοφροσύνης. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλαβε ἰδιαίτερα χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὅμως ἐβασανίζετο ἀπὸ ἕνα ἀγκάθι στὸ σῶμα του, γιὰ τὸ ὁποῖο τρεῖς φορὲς παρακάλεσε τὸν Θεό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πάρει τὴν ἀπάντηση: Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρις μου, διότι ἡ δύναμίς μου φανερώνεται τέλεια ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἀδυναμία· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. Ὁ ἴδιος προσθέτει: Καὶ διὰ νὰ μὴ ὑπερηφανεύομαι διὰ τὰς πολλὰς ἀποκαλύψεις, μοῦ δόθηκε σκόλοψ τὴ σαρκί μου, ἕνας ἄγγελος τοῦ Σατανᾶ, διὰ νὰ μὲ ραπίζη, διὰ νὰ μὴ ὑπερηφανεύομαι (Β Κορ. ιβ 79)...

Ὁ πιστὸς δὲν θέτει τὸ ἐρώτημα, γιατί αὐτὸς ὑποφέρει καὶ ἐκεῖνος εὐτυχεῖ στὴ ζωή, ἐπειδὴ τὸ ἀξιολογικὸ κριτήριο εἶναι διαφορετικό. Ἡ σκέψη του συγκεντρώνεται στὸ λόγο τῆς Γραφῆς: Παιδί μου μὴ περιφρονήσης τὴν διαπαιδαγώγησιν τοῦ Κυρίου καὶ μὴ χάσης τὸ θάρρος σου, ὅταν ἐλέγχεσαι ἀπὸ αὐτόν, διότι ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τὸν παιδαγωγεῖ, καὶ μαστιγώνει κάθε παιδί, τὸ ὁποῖον δέχεται. Ὑπομείνατε τὴν διαπαιδαγώγησίν σας. Ὁ Κύριος ἀφήνει τὸν δοῦλο του νὰ παλεύη ἐνῶ τὸν προσέχει ὁ ἴδιος ἀπὸ κοντά, ὅπως πρόσεχε καὶ τὸν Μ. Ἀντώνιο, ὅταν πάλευε μὲ τὰ δαιμόνια. Κατοικοῦσε μέσα σ’ ἕνα μνῆμα κι ἐκεῖ τὸν ἔδειραν οἱ δαίμονες μέχρι ποὺ ἔμεινε ἀναίσθητος. Ὁ φίλος του ποὺ τὸν ὑπηρετοῦσε τὸν μετέφερε στὸ Κυριακό τοῦ χωριοῦ. Τὴν νύχτα, ὅταν ὁ Ἀντώνιος ξαναβρῆκε τὶς αἰσθήσεις του, παρακαλοῦσε τὸ φίλο του νὰ τὸν ξαναπάη πίσω στὸ μνῆμα. Ἄρρωστος βαρειὰ ὁ ὅσιος δὲν μποροῦσε νὰ σταθῆ στὰ πόδια του καὶ προσευχόταν ξαπλωμένος. Τότε δέχτηκε νέα σκληρὴ ἐπίθεση τῶν δαιμόνων καὶ ὑπέφερε πολὺ σὲ μία στιγμὴ ἀνέβλεψε, εἶδε φῶς καὶ τότε κατάλαβε πὼς εἶχε ἔλθει ὁ Κύριος μέσα στὸ φῶς, καὶ τοῦ εἶπε:

Ποῦ ἤσουν; Γιατί δὲν φάνηκες ἀπὸ τὴν ἀρχή, γιὰ νὰ πάψης τὰ βάσανά μου; Καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἀποκρίθηκε:

Ἐδῶ ἤμουν, Ἀντώνιε, ἀλλὰ περίμενα νὰ δῶ τὰ ἀγωνίσματά σου.

Ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νὰ θυμόμαστε πάντοτε πὼς ὁ Κύριος παρακολουθεῖ τὸν ἀγώνα μας κατὰ τοῦ ἐχθροῦ καὶ γι’ αὐτὸ νὰ μὴ φοβόμαστε, ἔστω καὶ ἂν μᾶς ἐπιτεθῆ ὅλος ὁ Ἅδης, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε ἀνδρεῖοι (π. Σωφρόνιος).

Ταπεινώσου καὶ θὰ δῆς πὼς ὅλες οἱ δυστυχίες σου θὰ μετατραποῦν σὲ ἀνάπαυση, ἔτσι ποὺ σὺ ὁ ἴδιος ἔκπληκτος θὰ λές: Γιατί βασανιζόμουν καὶ στενοχωριόμουν τόσο πολὺ πιὸ πρίν; Τώρα ὅμως χαίρεσαι, γιατί ἔχεις ταπεινωθῆ καὶ ἦλθε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Τώρα, κι ἂν ἀκόμη μείνης μόνον ἐσὺ πτωχὸς στὸν κόσμο, δὲν θὰ σὲ ἐγκαταλείψει ἡ χαρά. Γιατί δέχθηκες στὴν ψυχή σου ἐκείνη τὴν εἰρήνη γιὰ τὴν ὁποία λέει ὁ Κύριος εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν, (Ἰω. ιδ 27). Ἔτσι δίνει ὁ Κύριος σὲ κάθε ταπεινὴ ψυχὴ τὴν εἰρήνη Του, ποὺ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια τοῦ νοῦ.Εἶπε ὁ Ἀββᾶς Ποιμὴν γιὰ τὸν Ἀββᾶ Ἰωάννη τὸν Κολοβό, ὅτι παρακάλεσε τὸν Θεὸ καὶ σηκώθηκαν τὰ πάθη ἀπ' αὐτὸν καὶ ἔγινε ἀμέριμνος. Καὶ πῆγε σ' ἕνα γέροντα καὶ τοῦ εἶπε: Βλέπω τὸν ἑαυτό μου νὰ ἀναπαύεται καὶ νὰ μὴν ἔχη κανένα πόλεμο. Καὶ τοῦ λέγει ὁ γέρων: Πήγαινε παρακάλεσε τὸν Θεὸ νὰ σοῦ ξαναφέρη τὸν πόλεμο, καθὼς καὶ τὴ συντριβὴ καὶ τὴν ταπείνωση ποὺ εἶχες πρῶτα. Γιατί μέσ' ἀπὸ τοὺς πολέμους προοδεύει ἡ ψυχή. Παρακάλεσε λοιπὸν καὶ σὰν ἦλθε ὁ πόλεμος ποτὲ δὲν ξαναζήτησε πλέον νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπ' αὐτόν. Ἀλλὰ ἔλεγε: Δόσε μου, Κύριε, ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς (Ἀπὸ τὸ Γεροντικό).

Ἡ διδαχὴ αὐτὴ γιὰ τοὺς γενναίους ἀθλητὲς τῶν θλίψεων κηρύττεται ὁμόφωνα ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας...

Κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀδικήση ἕνα πιστό. Ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν ἀδικήσει εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἐαυτός του, τονίζει ὁ Χρυσόστομος. Ἂν ὁ ἴδιος δὲν ἀδικήσει τὸν ἑαυτό του, δὲν θὰ μπορέσει κανεὶς νὰ τὸ κάνει καὶ ἂν ἀκόμη ὁλόκληρος ἡ οἰκουμένη ἐγείρη ἐναντίον του σκληρὸν πόλεμον. Ἂν κάποιος οἰκοδομήσει τὴν οἰκία του ἐπὶ τὴν πέτραν, δὲν ἔχει νὰ φοβηθῆ οὔτε τὴ βροχή, οὔτε τοὺς ποταμούς, οὔτε τοὺς σφοδροὺς ἀνέμους· τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν. Ἀντίθετα ἡ οἰκοδομὴ τοῦ ἄλλου γκρεμίστηκε, ὄχι ἐξαιτίας τῆς βροχῆς, τῶν ποταμῶν ἢ τῶν ἀνέμων, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ ἴδιος τὴν θεμελίωσε πάνω στὴν ἄμμο (Ματθ. ζ 24-27)...

Διότι τί ἐπροξένησε ἡ ἀσθένεια εἰς τὸν πτωχὸν Λάζαρον; Τί δὲ ἡ ἔλλειψις προστατῶν; Τί ἡ ἔφοδος τῶν σκύλων; Ἡ γειτονία του πρὸς τὸν πλούσιον; Καὶ εἰς τί ἐζημίωσε τὸν ἀθλητὴν τοῦτον ἡ μεγάλη πολυτέλεια καὶ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ἠθικὴ φαυλότης ἐκείνου; Μήπως τὸν κατέστησεν ἀσθενέστερον διὰ τοὺς ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς ἀγῶνας; Καὶ τί ἔβλαψεν τὴν ψυχικήν του δύναμιν; Πουθενὰ τίποτε. Ἀντίθετα ὅλα αὐτὰ ἦταν πρόσθετος λόγος δόξης, διότι δὲν ἐστεφανώνετο μόνον διὰ τὴν πτωχείαν του, οὔτε διὰ τὴν πεῖναν, οὔτε διὰ τὰς πληγάς, οὔτε διὰ τὰς γλῶσσας τῶν σκύλων ἀλλὰ διὰ τὸ ὅτι ἐνῶ εἶχε τοιοῦτον γείτονα, καὶ ἐνῶ κάθε ἡμέραν ἐβλέπετο ἀπὸ αὐτὸν καὶ περιφρονεῖτο διαρκῶς, μὲ γενναιότητα καὶ μὲ πολλὴν καρτερίαν ὑπέμεινε τὸν πειρασμὸν τοῦτον, ὁ ὁποῖος ὄχι ὀλίγον, ἀλλὰ πάρα πολὺ ἔκαιε τὴν πενίαν καὶ τὴν ἐγκατάλειψίν του. Διότι τί ἠμπορεῖ νὰ κάμη εἰς τὸν γενναῖον ἄνδρα διὰ νὰ τὸν ρίψη εἰς τὴν λύπην; θὰ τοῦ ἀφαιρέση χρήματα; Ὅμως ἔχει πλοῦτον εἰς τὸν οὐρανόν. Θὰ τὸν ἐκδιώξη ἀπὸ τὴν πατρίδα του; Ὅμως θὰ τὸν στείλη εἰς τὴν ἄνω πατρίδα. Θὰ τὸν δέση μὲ δεσμά; Ὅμως ἔχει τὴν συνείδησίν του ἐλευθέραν καὶ δὲν αἰσθάνεται τὰ ἐξωτερικὰ δεσμά. Θὰ τὸν φονεύση; Ὅμως πάλιν θ' ἀναστηθῆ. Καὶ ὅπως ἐκεῖνος ποὺ κτυπᾶ τὴν σκιὰν καὶ δέρνει ἀέρα κανένα δὲν θὰ ἠμπορέση νὰ κτυπήση, ἔτσι κι ἐκεῖνος ποὺ πολεμάει τὸν δίκαιον ἄνθρωπον ματαιοπονεῖ μόνον καὶ καταναλίσκει τὴν δύναμίν του καὶ εἰς ἐκεῖνον οὐδεμίαν πληγὴν θὰ ἠμπορέση νὰ ἐπιφέρη....

Τὴν ἴδιαν διδαχὴ προβάλλει καὶ ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἂς μὴ γίνουμε πονηροὶ δοῦλοι, λέγει, οἱ ὁποῖοι δοξολογοῦν τὸν Κύριο ὅταν τοὺς εὐεργετεῖ καὶ δὲν τὸν πλησιάζουν ὅταν τοὺς τιμωρεῖ ἂν καὶ πολλὰς φορὰς ὁ πόνος εἶναι καλύτερος ἀπὸ τὴν ὑγείαν, ἡ ἐγκαρτέρησις εἰς τὰς θλίψεις ἀπὸ τὴν ἔλλειψιν τῶν θλίψεων, ἡ ἐξονυχιστικὴ ἔρευνα ἀπὸ τὴν ἀμέλεια καὶ ἡ μετάνοια ἀπὸ τὴν συγχώρησιν. Θὰ τὸ εἴπω μὲ συντομίαν: Δὲν πρέπει οὔτε νὰ ἀπελπιζόμεθα διὰ τὰς συμφοράς, οὔτε νὰ ὑπερηφανευόμεθα διὰ τὴν ἀφθονίαν. Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα μιλοῦν καὶ οἱ Ἀσκητικοὶ πατέρες. Ἔτσι ὁ Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἀναφέρει πὼς ἂν ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ δὲν νικᾶ μὲ τέτοιον τρόπο μέσα στὸν πιστό, ὥστε νὰ μένει ἀπαθὴς στὶς θλίψεις του, τότε πρέπει νὰ γνωρίζει πὼς ὁ πόθος τοῦ κόσμου ὑπερτερεῖ τοῦ πόθου τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅταν ἡ ἀρρώστια, ἡ φτώχεια, ὁ ἀφανισμὸς τοῦ σώματος καὶ τὰ ἄλλα κακὰ ταράσσουν τὸ λογισμό του καὶ τοῦ ἀφαιροῦν τὴ χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τὴ φροντίδα κατὰ Θεόν, τότε πρέπει νὰ γνωρίζει πὼς μέσα του ζεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ σώματος καὶ ὄχι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ...

Γίνεσθε μιμηταί μου, καθὼς ἐγὼ εἶμαι μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ, λέγει ὁ Ἀπόστολος (Α Κορ. ια 1) καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο προσθέτει: ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω (Γαλ. στ, 17)...

Σ' αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν τὸν πόθο τοῦ Χριστοῦ, λέγει ὁ Χρυσόστομος, τὸ νὰ κακοποιηθοῦν γιὰ χάρη Του θεωρεῖται τὸ πιὸ ἀξιομακάριστον ἀπὸ ὅλα...

Ὁ ἀνόητος ἄνθρωπος δὲν ἀποδέχεται τὰ φάρμακα τοῦ Θεοῦ καὶ ζητάει ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ἐπέμβει στὴ ζωή του, ὅπως ὁ ἴδιος θέλει καὶ ὄχι ὅπως κρίνει ὁ μεγάλος ἰατρὸς τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ὅτι συμφέρει. Γι' αὐτὸ δείχνει ἀδιαφορία καὶ κυριεύεται ἀπὸ ἀνησυχία καὶ ἄλλοτε πολεμεῖ μὲ πεῖσμα τοὺς ἀνθρώπους, ἄλλοτε δὲ βλασφημεῖ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὸν τρόπο λοιπὸν αὐτὸ καὶ τὴν ἀγνωμοσύνη του δείχνει, καὶ παρηγοριὰ δὲν βρίσκει (Μάξιμος ὁμολογ.). Ὅποιος σκέπτεται πὼς ὁ πειρασμὸς παρουσιάστηκε γιὰ κάτι καλό, γιὰ τὴ διαπαιδαγώγησή του, γιὰ τὴν ἐξάλειψη ἁμαρτιῶν, γιὰ νὰ ἐμποδίσει μελλοντικὰ ἁμαρτήματα, δὲν ἀγανακτεῖ, ἀλλὰ ἀποβλέπει στὸν Θεὸ καὶ τὸν εὐχαριστεῖ γιατί παρεχώρησε τὸν πειρασμό. Δέχεται πρόθυμα τὴν παιδαγωγικὴ τιμωρία, ὅπως ὁ Δαβὶδ (Β Βασιλ./Β Σαμ. ιστ 10) ἢ ὁ Ἰὼβ (Ἰὼβ β, 10).Ἂς μὴ δυσφοροῦμε λοιπὸν διὰ τὰ παρόντα κακὰ διότι ἐὰν ἔχεις ἁμαρτίας, ἐξαφανίζονται καὶ κατακαίονται εὔκολα ἀπὸ τὴν θλίψιν ἐὰν δὲ ἔχης ἀρετὴν γίνεσαι λαμπρὸς καὶ φαιδρὸς ἀπὸ αὐτήν. Διότι ἐὰν διαρκῶς ἀγρυπνῆς καὶ εἶσαι νηφάλιος θὰ εἶσαι ἀνώτερος ἀπὸ κάθε βλάβην. Διότι δὲν εἶναι αἰτία τῶν ἠθικῶν πτώσεων ἡ φύσις τῶν πειρασμῶν, ἀλλὰ ἡ ἀμέλεια αὐτῶν ποὺ πειράζονται (ἱ. Χρυσόστομος).

Συμπερασματικὰ ἀναφέρουμε πὼς οἱ δυσχέρειες σ' αὐτὴ τὴ ζωή, οἱ λεγόμενες κακώσεις ἢ τὸ φυσικὸ κακὸ δὲν ἀποτελοῦν τὴν τελικὴ ἔκβαση. Εἶναι ἁπλῶς ἐμπόδια στὸ δρόμο τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν τελικὴ πραγματικότητα, χρήσιμα νὰ τὸν γυμνάσουν καὶ νὰ τὸν ἀναδείξουν ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἂν οἱ κακώσεις ἐπιβληθοῦν στὸν πιστὸ καὶ περνώντας μέσα ἀπὸ αὐτὲς συνεχίσει ἀτάραχος τὸ δρόμο του προσηλώνοντας τὰ μάτια του στὸ σκοπό, χαρακτηρίζονται στίγματα τοῦ Κυρίου ποὺ βαστάζονται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς μὲ χαρὰ καὶ λογίζονται ἀπὸ αὐτοὺς καύχημα. Οἱ ταλαιπωρίες στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἀποτελοῦν δόξα γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀθλητὴ καὶ χαρίζουν σ αὐτὸν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος εἶναι καὶ μένει πάντοτε στοργικὸς πατέρας, δὲν ἐγκαταλείπει ποτὲ τὰ παιδιά του καὶ δὲν ἐπιτρέπει νὰ δοκιμαστοῦν πάνω ἀπὸ τὴ δύναμή τους, ἀκόμη καὶ ἂν νομίσει κανεὶς πὼς ἐγκαταλείφθηκε ἐντελῶς ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ... Ὁ Κύριος βρίσκεται κοντά του καὶ ἐπεμβαίνει ὅταν χρειασθεῖ. Τὸ πρόβλημα τῆς θεοδικίας δὲν ὑφίσταται γιὰ ἕνα πιστό, ποὺ βαδίζει συνειδητὰ τὸ δρόμο του, μὲ κατεύθυνση τὴν Ἀνάσταση, τὴν ἀφθαρσία καὶ τὴν ἀθανασία, τὴν ἐπιστροφὴ στὴν κοινωνία μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ στὴ μία φύση, δηλαδὴ στὴ βασιλεία τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἁρμονίας, τῆς Ἀγάπης στὴν ἐπιστροφὴ στὸ κατ' εἰκόνα καὶ στὴν πραγμάτωση τοῦ καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ. Κάθε πιστὸς γνωρίζει πὼς ἡ σημερινὴ κατάσταση, ὅσο ἀπαράδεκτη καὶ ἂν εἶναι, δὲν ἀποτελεῖ τὴν τελικὴ ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος, δὲν εἶναι ἡ αἰώνια πραγματικότης. Γιὰ τοὺς Ἀθλητὲς τοῦ Χριστοῦ οἱ κακώσεις εἶναι πλοῦτος καὶ γιὰ τοὺς ἀμελεῖς βοηθός, ποὺ τοὺς προφυλάσσει ἀπὸ τὰ βλαβερά, ἐνῶ ἐκείνους ποὺ βρίσκονται μακρυὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ τοὺς διευκολύνει νὰ ἐπιστρέψουν. Σὲ κάθε λοιπὸν περίπτωση, στὸ κέντρο βρίσκεται τὸ συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἐκδικητής, ἀλλὰ στοργικὸς πατέρας καὶ πνευματικὸς γιατρός. Ποτὲ κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κατηγορήσει τὸ γιατρὸ γιὰ τὶς κακώσεις στὶς ὁποῖες ὑποβάλλει τὸν ἀσθενῆ του δὲν εἶναι ὁ ἀσθενὴς ὁ ἐχθρός του γιατροῦ, ἀλλὰ ἡ ἀσθένεια. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία, ὄχι ὁ γιατρός. Ὅπως καὶ ὅταν φυσήξει ἄνεμος, πέφτει μόνο τὸ σπίτι ποὺ θεμελιώθηκε στὴν ἄμμο, ὄχι ἐκεῖνο ποὺ κτίσθηκε πάνω στὴν πέτρα καὶ κανεὶς δὲν θὰ πεῖ πὼς φταίει ὁ ἄνεμος ποὺ ἔπεσε τὸ σπίτι. Ἡ κάκωση λοιπὸν δὲν εἶναι ὁ ἐχθρὸς καμμία κάκωση δὲν μπορεῖ νὰ ἀδικήσει τὸν πιστὸ χριστιανό. Μόνο ὁ ἴδιος θὰ μποροῦσε νὰ ἀδικήσει τὸν ἑαυτὸ του ἂν ἐκλάβει τὶς κακώσεις σὰν τὴν τελικὴ κατάσταση καὶ τὰ βάλει ἀκόμη καὶ μὲ τὸ Θεό!
Αγία Ζώνη