Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

Ελευθερία του λόγου: ή θα είναι άβολη ή δεν θα υπάρχει



Η πρόσφατη δημόσια διαμάχη σχετικά με τις αφίσες στους σταθμούς του μετρό δοκιμάζει την ποιότητα και το βάθος της δημοκρατίας μας.

Θα θέσω κάποια ερωτήματα που νομίζω ότι αξίζει ο καθένας μας να επεξεργασθεί:

-Προβλήθηκε το επιχείρημα ότι το θέμα των αμβλώσεων είναι νομικά λυμένο και άρα αποτελεί αναχρονισμό να τίθεται πάλι στον δημόσιο λόγο. Ποιος αποφασίζει αν για ένα θέμα ειπώθηκαν όλα και πλέον πρέπει υποχρεωτικά να σωπάσουμε; Ποιοι θα φιμώσουν ποιους στην δημοκρατία μας;

-Η αφίσα δεν έθετε νομικά ζητήματα, δεν ζητούσε αλλαγή του νόμου (κάτι που θα είχε κάθε δικαίωμα να κάνει). Προσπαθούσε απλώς να ασκήσει πειθώ ώστε να γίνονται λιγότερες αμβλώσεις. Υπάρχουν λοιπόν θέματα για τα οποία απαγορεύεται η ανάπτυξη επιχειρημάτων; Τότε γιατί το Σύνταγμα κατοχυρώνει (επί λέξει) την ελευθερία του καθενός ‘να διαδίδει τους στοχασμούς του’; Από τη στιγμή που δεν υφίσταται ύβρις, προσβολή, συκοφαντία, προτροπή σε παράνομη πράξη (ή ό,τι άλλο προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας), ποιος αποφασίζει για ποια θέματα επιτρέπεται η ανάπτυξη στοχασμών και για ποια απαγορεύεται;

-Επί της ουσίας, ομόφωνα η άμβλωση απαξιώνεται από ιατρικής πλευράς. Έστω και αν κάποιες περιπτώσεις ονομάζονται δικαιολογημένες από τον ιατρικό κόσμο, γενικά θεωρείται α) λάθος μέθοδος ‘αντισύλληψης’, β) δυνητικά επικίνδυνη για την μελλοντική γονιμότητα της γυναίκας, γ) δυνητικά τραυματική ψυχική εμπειρία. (Οι ψυχίατροι και οι κληρικοί μπορούμε ανεπιφύλακτα να επιβεβαιώσουμε το τρίτο). Τι μπορεί να απαγορεύσει, λοιπόν, τη δημόσια επικριτική τοποθέτηση;

Το ότι η άμβλωση λογίζεται νόμιμη κατά το πρώτο τρίμηνο της κύησης δεν μεταβάλλει τις ψυχοσωματικές της συνέπειες. Άλλωστε και το κάπνισμα είναι νόμιμο αλλά έχει τεθεί σχεδόν υπό διωγμό από το κράτος. Νόμιμες είναι και η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, και η χρήση πλαστικών συσκευασιών, και η οδήγηση υπό υψηλή ατμοσφαιρική ρύπανση ή με άσχημες καιρικές συνθήκες, και η καθημερινή διατροφή των παιδιών με ανθυγιεινά προϊόντα κ.ο.κ., αλλά αυτό δεν εμποδίζει την πολιτεία να τις αποθαρρύνει με δημόσια μηνύματα. Ένα κράτος που ενδιαφέρεται για τους πολίτες του δικαιούται και υποχρεούται να χρησιμοποιεί τα επιστημονικά δεδομένα για να καλλιεργεί την απαξίωση ακόμη και νόμιμων συμπεριφορών.

-Αρκετοί ισχυρίσθηκαν πως η αφίσα θα μπορούσε να προκαλέσει πόνο, ή και προσβολή, στις γυναίκες που έχουν κάνει άμβλωση. Αυτό είναι πολύ πιθανό. Αλλά το επιχείρημα αυτό δεν είναι νομικό, δεν τίθεται ως ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συνιστά ηθική παράμετρο, καθόλου αμελητέα βέβαια στον δημόσιο βίο.

Κατ’ αρχήν, γιατί κάθε πόνος είναι αχρείαστος; Η όποια προσωπική εξέλιξη των ανθρώπων, αναμόρφωση, μετάνοια κτλ. περνά συνήθως μέσα από επώδυνες διεργασίες. Οι οποίες, όμως, είναι ωριμοποιές. Κάποιες φορές αυτές πυροδοτούνται από δημόσια ερεθίσματα: ένα τηλεοπτικό μήνυμα ή ρεπορτάζ για την πείνα στα παιδιά του Τρίτου Κόσμου στους περισσότερους τηλεθεατές γεννά οδύνη, σε όσους μάλιστα συνηθίζουν να τρώνε πολλά ή ακριβά φαγητά μάλλον θα δημιουργήσει ενόχληση ή και ενοχές (ανάλογα με την ηθική συγκρότηση του τηλεθεατή). Οφείλει η πολιτεία να τα απαγορεύσει; Και τότε πώς θα κινητοποιηθούμε για να βοηθήσουμε;

-Τέλος, γράφτηκε πως η συγκεκριμένη αφίσα είναι διχαστική. Στην περίπτωση αυτή οφείλουμε στο εξής να απαγορεύσουμε κάθε αφίσα πολιτικού κόμματος!

Για να είμαστε συνεπείς, λοιπόν, ας αρχίσουμε να καταγράφουμε τα όποια ερεθίσματα ενδέχεται να στενοχωρήσουν, να πληγώσουν, ή να προσβάλουν μέρος του πληθυσμού:

Αφίσες με καλλίγραμμα μοντέλα ταπεινώνουν κάποιους υπέρβαρους συνανθρώπους μας, ιδιαίτερα δε όσους προσπαθούν να χάσουν βάρος αλλά λόγοι υγείας τους εμποδίζουν.

Εικόνες και βίντεο με πρωταθλητές ίσως να τραυματίζουν ψυχικά τους κινητικά ανάπηρους, είτε εκ γενετής είτε από ατύχημα.

Αφίσες συλλόγων γονέων με τις οποίες διακηρύττουν ότι το δικαίωμα της απεργίας δεν πρέπει να υφίσταται για τους εκπαιδευτικούς, προφανώς θα ενοχλήσουν τους τελευταίους, με προβλέψιμες οξύτατες αντιδράσεις των συνδικαλιστών τους. Τι πρέπει να κάνει η διοίκηση του μετρό στην περίπτωση αυτή;

Διαφημίσεις εσωρούχων –και μάλιστα σε ευμεγέθεις διαστάσεις- οι οποίες απεικονίζουν πάντοτε όμορφες γυναίκες, προσβάλλουν την αισθητική αλλά κυρίως το ηθικό αίσθημα όποιων σέβονται το ανθρώπινο σώμα και γι’ αυτό αρνούνται την εργαλειοποίηση και εμπορικοποίησή του. Ξεχωριστή κατηγορία αποτελούν όσοι βασίζουν τον σεβασμό αυτό στην θρησκευτική τους πίστη, ανεξαρτήτως θρησκείας, οι οποίοι αναγκάζονται να αντικρίζουν συνεχώς προκλητικές εικόνες Ακόμη περισσότερο, θίγονται όσοι άσκησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να ζήσουν μια ασκητική ζωή ως μοναχοί και μοναχές, αλλά χωρίς να τους ρωτά κανείς τούς υποχρεώνουν κάποιοι να ζουν και να κινούνται μέσα σε ένα πολιτισμό της εικόνας ο οποίος προωθεί την λαγνεία. Νοιάζεται κανείς γι’ αυτούς;

Προφανώς όχι, επειδή όλοι οι παραπάνω δεν διαθέτουν λόμπυ. Ή επειδή διαθέτουν περισσότερη λογική και ψυχραιμία από τους αυτόκλητους εισαγγελείς των αφισών. Εν ολίγοις, η ευαισθησία μας είναι επιλεκτική.

Γίνεται φανερό ότι έχουμε επειγόντως ανάγκη να διασαφηνισθούν επακριβώς τα κριτήρια με τα οποία κάποιος δημόσιος λόγος θα απαγορεύεται ή θα χαρακτηρίζεται προσβλητικός. Πρέπει δηλαδή να εμπνέει απόρριψη των προσώπων (όχι της άποψης) ή να υποκινεί σε απομόνωση ή βία εναντίον τους, για να εμπίπτει στο εν λόγω κατηγορητήριο. Ακόμη, η πολιτεία δεν είναι επιτρεπτό να παρεμβαίνει στην δική της ιδιοκτησία (όπως οι σταθμοί του μετρό) για να δημιουργεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ακριβώς επειδή είναι δημοκρατική πολιτεία οφείλει να μη μεροληπτεί.

Γι’ αυτό και υπάρχει πρόβλημα με τον αντιρατσιστικό νόμο του 2014. Είναι αδιανόητο να ποινικοποιείται η διαφορετική άποψη (και το υποστηρίζω αυτό εγώ που έχω γράψει επανειλημμένα εναντίον του αντισημιτισμού). Αν κάποιος ισχυρίζεται δημόσια ότι δεν συνέβη ποτέ η γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, είναι ή αγράμματος ή κακόπιστος ή ηλίθιος. Κανένα από τα τρία δεν πρέπει να αποτελεί ποινικό αδίκημα. Έχει δικαίωμα να εκτίθεται δημόσια με την άγνοιά του ή τις αγκυλώσεις του.

Oύτε επίσης το μίσος πρέπει να αποτελεί αντικείμενο του ποινικού κώδικα, παρά μόνο συγκεκριμένες πράξεις που πηγάζουν από αυτό. Δεν λύνεις το πρόβλημα της έλλειψης ιστορικής παιδείας ή της φυλετικής προκατάληψηςή της συμπλεγματικής αήθειας κλείνοντας κάποιον στη φυλακή ή επιβάλλοντας πρόστιμα. (Γι’ αυτό και θα είναι σφάλμα να επεκταθεί η ποινικοποίηση και προς όσους αμφισβητούν αν συντελέσθηκε γενοκτονία των Ποντίων, όσο και αν μάς αγγίζει συναισθηματικά. Δεν διορθώνουμε ένα λάθος γενικεύοντάς το).

Από την άλλη πρέπει να αποτελεί σαφώς ποινικό αδίκημα η προτροπή ή συνευδοκία προς αδικοπραγίες. Με άλλα λόγια, ένας που ισχυρίζεται δημόσια ότι ‘καλά έκανε ο Χίτλερ στους Εβραίους’ ή ‘μπράβο σ’ αυτούς που δέρνουν τους μετανάστες’ πρέπει να διωχθή ποινικά, διότι συνάγεται εξ αυτού ότι επιδοκιμάζει μια παράνομη ενέργεια και προτρέπει προς αυτή. Η διάκριση αυτή (μεταξύ άποψης και προτροπής) πρέπει να υπάρχει στο νόμο, διατυπωμένη με σαφήνεια, ώστε να μην γίνονται περιττές μηνύσεις και να μην εναπόκειται συνεχώς στα δικαστήρια να κρίνουν. Ο τόπος μας έχει πικρή πείρα από ασάφειες και προχειρότητες των νόμων, οι οποίες με τη σειρά τους επιβαρύνουν το δικαστικό σύστημα με πρόσθετη εργασία.

Από την άλλη, ζούμε πλέον ένα παράλογο φαινόμενο: όσο πιο μεταμοντέρνος εμφανίζεται κανείς τόσο μοιάζει να απομακρύνεται από τον σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας και της αρχής της πλειοψηφίας, στο όνομα γενικών αδιαπραγμάτευτων αρχών. Για παράδειγμα, η αόριστη επίκληση στα ανθρώπινα δικαιώματα νοείται πλέον από κάποια μέλη της κοινωνίας μας τόσο συμπεριληπτική ώστε καταλήγει να φιμώνει την πλειοψηφία στην περίπτωση που αυτή επιθυμεί κάτι διαφορετικό και τής επιβάλλει να ακολουθήσει ένα καινοφανές ολοκληρωτικό μοντέλο, το οποίο δέχεται επικρίσεις και διεθνώς.

Άλλωστε και ιστορικά οι γενικές αδιαπραγμάτευτες αρχές υπήρξαν φυσικό προϊόν της Νεωτερικότητας. Συνιστά αντίφαση η μετανεωτερικά εμπνεόμενη πολιτική να τίς επικαλείται, όταν συστατικό γνώρισμα της Μετανεωτερικότητας αποτελεί η άρνηση κάθε κανονιστικούκαι η ‘απογείωση’ της υποκειμενικότητας.

Η επιβολή συγκεκριμένης γνώμης και η λογοκρισία συγκεκριμένων απόψεων, λοιπόν, αποτελούν παλινδρόμηση σε ολοκληρωτισμό και δεν συνάδει με την ελευθερία του πολίτη, η οποία θεσπίστηκε με τη Νεωτερικότητα και κατακτήθηκε με θυσίες.

Το πόσο γνήσια είναι τα δημοκρατικά μας ‘πιστεύω’ δοκιμάζεται πάντοτε μπροστά σε αντιλήψεις με τις οποίες διαφωνούμε.

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

Ἀπό τήν ἐπιφάνεια στήν οὐσία τῶν φαινομένων (διδακτική ἱστορία)



Η δασκάλα γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

  «Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.
Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».
Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
– «Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»
Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό.
Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:
– «Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».
Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε:
– «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»
Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά:
– «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:
– «Η απάντηση είναι σωστή».

Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν πνίγηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του. 

Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους.
«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου γράφει. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του».
Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της.

Η δασκάλα τότε προσπάθησε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν το νόημα αυτής της ιστορίας:
«Το καλό και το κακό είναι περίπλοκα και πολλές φορές πολύ δύσκολο να τα κατανοήσεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να επικεντρώνεται κάποιος μόνο στην επιφάνεια και να κρίνει τον άλλον χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να κατανοήσει τις πράξεις του.
·Αν έχετε βγει να φάτε με κάποιον φίλο και προσφερθείτε να πληρώσετε τον λογαριασμό, δεν το κάνετε γιατί έχετε πολλά χρήματα αλλά γιατί βάζετε την φιλία σας πάνω από τα χρήματα.
.Εκείνοι που παίρνουν πρωτοβουλίες στη δουλειά τους, δεν το κάνουν επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή καταλαβαίνουν την έννοια της ευθύνης.
· Όσοι ζητούν συγγνώμη μετά από έναν καυγά, δεν το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υποστήριζαν την λάθος άποψη, αλλά επειδή εκτιμούν περισσότερο τον άνθρωπο δίπλα τους.
· Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, δεν το κάνουν επειδή σας χρωστάνε κάτι, αλλά επειδή σας βλέπουν ως ένα αληθινό φίλο.
· Εκείνοι που σας τηλεφωνούν συχνά, δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, αλλά επειδή είστε στην καρδιά τους.
Μια ημέρα, όλοι θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε από αυτούς που έχουμε σήμερα δίπλα μας.
Θα χάσετε τις κουβέντες σας, θα ξεχάσετε τα όνειρο που κάνατε μαζί τους.
Οι ημέρες θα περάσουν, τα χρόνια θα φύγουν και μια μέρα τα παιδιά σας θα δουν μερικές φωτογραφίες και θα σας ρωτήσουν:
– «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;»
– Και εσείς θα χαμογελάσετε με αόρατα δάκρυα, και θα τους απαντήσετε:

– «Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.»

 http://istologio.org/?p=8962

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020

Η αποϊεροποίηση και οι συνέπειες της († Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος)



Η έννοια ενός εντελώς βέβηλου κόσμου -ενός κόσμου ολοκληρωτικά αποϊεροποιημένου- είναι μια αρκετά σύγχρονη εφεύρεση του ανθρώπινου μυαλού, ενώ η προσπάθεια για την πρακτική της εφαρμογή, για την ανάδειξή της σε πρότυπο σύμφωνα με το οποίο πρέπει να προσδιορίσουμε τις κύριες μορφές της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και προσωπικής μας ζωής, είναι ακόμη πιο πρόσφατη. Στην πραγματικότητα τώρα μόνο συνειδητοποιούμε την αυτοκαταστροφή που περικλείει. Η εφεύρεση της έννοιας αυτής καθώς και η προσπάθεια για την ολοκλήρωσή της, έχει ως φυσική προϋπόθεση το γεγονός πως πρώτα τυφλώσαμε τη νοητική μας όραση, πρώτα εσκοτίσθη ο νους μας με μια ιερόσυλη και ταυτόχρονα απατηλή εικόνα για τον φυσικό κόσμο.

Το ιερό είναι κάτι στο οποίο είναι παρόν το Θείο ή που είναι φορτισμένο με θεϊκές ενέργειες. Η ιδέα αυτή καθαυτή του ιερού προϋποθέτει κατ’ αρχήν την παρουσία του Θείου ή την ύπαρξη του Θεού. Χωρίς τον Θεό δεν μπορεί να υπάρχει ούτε αγιότητα ούτε οτιδήποτε το ιερό. Επιπλέον ο Θεός δεν είναι μόνο η αρχική αιτία όσων είναι ιερά. Μόνος Αυτός είναι το ιερό.




Η παρουσία του Θεού είναι η αρχική, η έσχατη και η μοναδική προϋπόθεση του ιερού, για τον απλό λόγο πως χωρίς αυτή την παρουσία δεν υπάρχει πουθενά ιερότητα. Αυτό σημαίνει πως αν η γη, η φύση, η ζωή, η τέχνη ή οτιδήποτε άλλο είναι πράγματα ιερά, αυτό συμβαίνει επειδή το καθένα απ’ αυτά είναι έκφραση και αποκάλυψη κάποιου πράγματος που τα υπερβαίνει άπειρα, είναι κάτι το οποίο όλα αυτά αποκαλύπτουν και φανερώνουν.

Δεν μπορεί κάτι να είναι ιερό αφεαυτού, χωρίς τον Άλλο που ενοικεί μέσα του, ούτε επειδή εμείς το καθιστούμε ιερό. Το πρώτο σύμπτωμα του βέβηλου μυαλού είναι η συνήθεια του να διαχωρίζει τις ιδέες των πραγμάτων από την ιδέα του Θεού. Γιατί μόλις έχεις αρχίσει να διαχωρίζεις τις ιδέες αυτές από την ιδέα του Θεού, έχεις ήδη μπει στο μονοπάτι που οδηγεί στην αποϊεροποίηση, στη βεβήλωση και γενικά στην καταστροφή των ίδιων των πραγμάτων.

Μέσα στο πλαίσιο της Νέας Εποχής και του αποκρυφισμού ακούγεται πολύ συχνά η λέξη «ολιστικός». Μας ζητούν δηλαδή να δούμε τα πράγματα ως όλον και όχι ως διασπασμένα, μεμονωμένα αμέτοχα φαινόμενα ή ουσίες. Το να μιλάμε όμως, για ολότητα και ολιστική θεώρηση των πραγμάτων χωρίς να περιλαμβάνουμε στην προοπτική μας ό,τι βρίσκεται πέρα από το ψυχολογικό και το φυσικό πεδίο είναι σαν να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο, λέγει επιτυχέστατα ο Philip Sherrard.

Όπως ακριβώς δεν μπορεί να υπάρχει τίποτε το ιερό χωρίς τον Θεό, επειδή μόνο ο Θεός τελικά είναι ιερός, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει και ολότητα χωρίς Θεό, επειδή μόνο ο Θεός τελικά είναι όλος. Ο Θεός είναι η αρχή και η πηγή της ολότητας και χωρίς τη συμμετοχή στον Θεό δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ούτε από τη διάσπαση, ούτε από την αποσύνθεση, ούτε από την αποξένωση, όσο κι αν παλεύουμε εναντίον τους.

Όταν χάνουμε την επαφή με τον Θεό ή αγνοούμε το υπερβατικό, όχι μόνο αποκοβόμαστε από την πηγή της ιερότητας αλλά και πέφτουμε, σαν συνέπεια, σε μια κατάσταση ασθένειας και διχασμού. Αυτή η απώλεια επαφής με τον Θεό, ο οποίος είναι η πηγή της αγιότητας και της ακεραιότητας, είναι το κρίσιμο στοιχείο στην πτώση του ανθρώπου. Είμαστε βέβαια σε μια εποχή όπου ο νους του ανθρώπου έχει χάσει την αίσθηση όχι μόνο της πτώσης αλλά και κάθε μορφής ιερότητας.

Η ανθρώπινη λογική σήμερα πειράται να ερευνήσει και να περιγράψει τον κτιστό κόσμο άσχετα αν η λογική φωτίζεται από τη θεία Χάρη και έμπνευση. Για να ανακαλύψουμε τον κόσμο γύρω μας, να κατανοήσουμε τους νόμους της φύσεως, για να αποκτήσουμε γνώση της φύσης δεν χρειαζόμαστε πλέον ούτε τη θεία Χάρη, ούτε τον θείο φωτισμό.

Μια τέτοια άποψη δίνει αμέσως την ευκαιρία στο μη αναγεννημένο και βέβηλο ανθρώπινο μυαλό να μελετήσει και να εξερευνήσει τη φύση, τον κόσμο, τον άνθρωπο, σαν να μην υπάρχει τίποτε το θεϊκό μέσα τους ή επάνω τους, το δε ακόμη καταστροφικότερο είναι πως επιτρέπει να εννοηθεί ότι η γνώση που επιτυγχάνεται μέσω της παρατήρησης και της έρευνας είναι ένα έγκυρο και αυθεντικό είδος γνώσης.

Αυτή η αντίληψη είναι η προϋπόθεση της σύγχρονης επιστημονικής νοοτροπίας, η οποία μας ωθεί να θεωρούμε τον φυσικό κόσμο, τον άνθρωπο και πρακτικά το καθετί ως απρόσωπα αντικείμενα στερημένα από κάθε θεϊκή ιδιότητα, μη διαθέτοντα τίποτε το ιερό. Μια τέτοια νοοτροπία κατασκευάζει έναν κόσμο κατ’ εικόνα της: τον μηχανιστικό, αντιανθρώπινο και αποϊεροποιημένο κόσμο μας, στον οποίο ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό όχι μόνο αποξενώνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του, αλλά χωρίζει και το ορατό σύμπαν από τον άνθρωπο, καθιστώντας μας όλους πλάνητες, χαμένους ταξιδιώτες στην έρημο του χρόνου και του χώρου.

Μια άμεση πρακτική συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι η σύγχρονη προσπάθεια απεξάρτησης από τα ναρκωτικά όπου η ψυχή του ανθρώπου αντιμετωπίζεται σαν μια ιστορία του νευρικού συστήματος, όπου όλη η ιστορία απεξάρτησης είναι μια γυμναστική της θέλησης που όταν εγκαταληφθεί όμως, οδηγεί τον άνθρωπο στην ίδια κατάσταση, αφού είναι ανίκανη και αδύναμη να εμπνεύσει νόημα ζωής.

Οι ιερόσυλοι του παρελθόντος είχαν τουλάχιστον τη συνείδηση ότι λήστευαν τα ιερά. Εμείς χάσαμε και την αίσθηση πως υπάρχουν ιερά για να τα ληστεύσουμε, ιερά για να τα βεβηλώσουμε, κι αυτό μας χαρίζει ασυλία στη διάπραξη των εγκλημάτων μας, στο καθημερινό έργο σφαγής και λεηλασίας, που το επιτελούμε μεθοδικά, χωρίς πάθος, χωρίς αίσθημα ενοχής, σαν να κάνουμε μια κανονική δουλειά. Απογυμνώσαμε το έσω και το έξω τοπίο από όλα εκείνα τα σύμβολα ιερότητας, όλες αυτές τις αναμνήσεις αγιότητας που κάποτε έτρεφαν την ψυχή μας – τους βωμούς των αγίων, τα ασκηταριά των ερημιτών και των αγίων ανδρών, τα ιερά της προσευχής και της λατρείας, τις γιορτές του τραγουδιού και του χορού με τους οποίους τους γιορτάζαμε.

Έχουμε ληστέψει την κληρονομιά μας εν ονόματι μιας αντίληψης που συνιστά μια απόλυτη άρνηση κάθε σοφίας και αληθινής φιλοσοφίας μέσα από την υποβάθμιση του ανθρώπινου προσώπου καθώς και κάθε ιερής πραγματικότητας και μέσα από μια εγκληματική αδιαφορία για το αν ο Θεός είναι ενεργά παρών στην ανθρώπινη και στην υπόλοιπη ζωή, κι αν η ανθρώπινη και κάθε άλλη ζωή είναι ενεργά παρούσα στον Θεό.

Τις συνέπειες αυτής της αποϊεροποίησης τις ζούμε σήμερα στην καθημερινότητά μας. Η αποδοχή της έκτρωσης ως φυσιολογικού γεγονότος, η άρνηση της πραγματικότητας της αμαρτίας και η θεώρησή της ως άλλου ή εναλλακτικού τρόπου ζωής, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής (σεξουαλική εκμετάλλευση ακόμη και παιδιών, κακοποίηση γυναικών κ.λπ.), η μόλυνση του περιβάλλοντος ως αποτέλεσμα υποταγής της κτίσης στην ατομική μας βουλιμία, η κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις -ο άλλος έγινε όντως «η κόλασή μας»- είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές συνέπειες της αποϊεροποίησης του κόσμου. Έργο της Εκκλησίας ήταν πάντα και παραμένει η πρόσληψη της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου από τον Θεό. Το ευχολόγιο της Εκκλησίας μας με το πλήθος των ευχών για κάθε περίσταση της ζωής φανερώνει πώς ενεργείται αυτή η πρόσληψη, πώς εκκλησιάζεται η κτίση και ο άνθρωπος, πώς τα πάντα ξαναβρίσκουν τον λόγο τους και το χαμένο κέντρο τους. Πώς ο Θεός είναι και γίνεται ενεργά παρών μέσα στη σύνολη ζωή.

Αυτή η πραγματικότητα μέχρι πρότινος και σε κάποια άλλα θέματα μέχρι και σήμερα, φαινόταν να είναι αυτονόητη μέσα στη ζωή αυτού του τόπου σε όλες τις εκφάνσεις. Η αίσθηση της ιερότητας του ανθρώπου και των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και της κτίσεως διαπερνούσε τη ραχοκοκαλιά της παράδοσής μας και το Κράτος όλα αυτά τα αποδεχόταν και τα θεωρούσε αυτονόητα.

Φαινόταν αυτονόητος ο σεβασμός του Κράτους απέναντι στην Εκκλησία. Το Σύνταγμά μας αρχίζει με τη φράση: «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζεται ως η επικρατούσα θρησκεία με όποιες νομικές συνέπειες ή προνόμια συνεπάγεται αυτή η αναγνώριση.

Ένα σαφές δείγμα είναι ο σχετικός νόμος περί παιδείας, όπου η Πολιτεία θεωρεί αυτονόητο ότι ο στόχος της παιδείας αποβλέπει στην ελληνορθόδοξη αγωγή και αυτό που ονομάζουμε ελληνορθόδοξη παράδοση θεωρείτο πνευματική περιουσία του γένους μας και αναγκαίο να προστατεύεται από την Πολιτεία.

Κάποιοι παλαιότεροι θυμούνται τον σχολικό εκκλησιασμό και διαμαρτύρονται και καταφέρονται σήμερα εναντίον των δασκάλων που «τώρα δεν φέρνουν τα παιδιά στην Εκκλησία».

Οι παλαιότεροι προλάβαμε την εποχή που περνώντας ο παπάς από την πλατεία του χωριού σηκωνόντουσαν όλοι δείχνοντας τον σεβασμό τους.

Είχαμε πρόθυμη τη συμπαράσταση του Κράτους όταν οι ποικίλοι αιρετικοί εισέβαλαν στο ποίμνιό μας.

Επίσης μέχρι τώρα το θρησκευτικό μάθημα στο σχολείο ήταν υποχρεωτικό και είχε ομολογιακό- κατηχητικό χαρακτήρα. Φαίνεται, όμως, ότι το μοντέλο και οι καιροί αλλάζουν. Το πνεύμα και η νοοτροπία της αποϊεροποίησης που κυριάρχησε στη Δύση, όχι χωρίς δικά μας λάθη και που εκφράστηκε τόσο έντονα στο νέο ευρωπαϊκό σύνταγμα με την άρνηση κάθε αναφοράς στη χριστιανική παράδοση της Ευρώπης είναι πλέον η κυρίαρχη τάση.

Αυτό το πνεύμα φαίνεται να υιοθετείται και στην πατρίδα μας από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αν θέλουμε μάλιστα να είμαστε ειλικρινείς και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας φαίνεται ότι κάποιοι υποτιθέμενοι προστάτες μας μάλλον βιάζονται να απαλλαγούν από την Εκκλησία, αφού τη χρησιμοποίησαν, για να μην πω τη λεηλάτησαν αρκετά. Βέβαια από μιας πλευράς καλά να πάθουμε αφού λησμονήσαμε τον βιβλικό λόγο «μη πεποίθατε επ’ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3). Ίσως να μας ξένισε η πρόταση πρώην υπουργού που παρίστανε τον προστάτη της Εκκλησίας και τώρα ζητά να αφαιρεθούν από παντού τα ιερά σύμβολα, αλλά όμως αυτή είναι η πραγματική ταυτότητα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί, όπως θαυμάσια γράφει ο Ντοστογιέφσκυ, ποτέ δεν αγάπησαν τον λαό, ποτέ δεν πίστεψαν στον λαό, ποτέ δεν κατάλαβαν την ψυχή του λαού και πάντοτε ειρωνευόντουσαν την πίστη του λαού.

Φαίνεται, λοιπόν, με λίγα λόγια ότι βαίνουμε προς χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, άσχετα με τον τρόπο και τον χρόνο που θα γίνει. Από πλευράς Πολιτείας αυτό το βήμα πηγάζει από τη βαθμιαία αποϊεροποίηση του κόσμου και όλης της Δημιουργίας. Ο Θεός φαίνεται ότι είναι περιττός. Η σχέση με τον Θεό παρουσιάζεται όλο και περισσότερο σαν μια ιδιωτική υπόθεση. Κυριαρχεί η άποψη της αυτονομίας του ανθρώπου, κυριαρχεί η άποψη του συγκριτισμού. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα εισάγει διαρκώς διατάξεις, στην αρχή όχι ίσως υποχρεωτικές, αργότερα όμως γίνονται δεσμευτικές και κινούνται προς την κατεύθυνση της αποϊεροποίησης της σύνολης ζωής. Η πραγματικότητα ότι ο Θεός είναι οντολογικό γεγονός για τον κόσμο και τον άνθρωπο δεν φαίνεται να γίνεται αντιληπτή. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν έχει απλώς τη δική της «θεολογία», αλλά θέλει και να την επιβάλλει, αποδεικνύοντας πόσο αντιδημοκρατικά είναι στο βάθος τα διευθυντήρια που τη διοικούν. Στο σημείο όμως αυτό και πριν προχωρήσουμε στις συνέπειες αυτής της νέας πραγματικότητας είναι ανάγκη να αναμετρήσουμε και τις δικές μας ευθύνες γιατί πριν από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα εμείς με τις συμπεριφορές μας σπρώξαμε προς την αποϊεροποίηση βασικά στοιχεία της ζωής της Εκκλησίας μας περνώντας τα μέσα από τον δρόμο της εκκοσμίκευσης.

Εμείς διδάσκουμε ότι τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι δρόμοι σωτηρίας. Και εμείς ανεχθήκαμε την αποϊεροποίηση τους. Με δική μας ευθύνη το κύριο πρόσωπο στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι πλέον ο φωτογράφος ή τα γραφεία τελετών οι οποίοι ρυθμίζουν τα πάντα με τη δική μας ανοχή που μερικές φορές έχει πονηρότατα κίνητρα. Εμείς μετατρέψαμε τα πιο τίμια πράγματα στην Εκκλησία μας σε πράγματα συναλλαγής και εμπορίου. Η ιερότητα των προσώπων και των πραγμάτων χάθηκε πρώτα στη δική μας συνείδηση. Εμείς συνεργήσαμε και συνεργούμε ώστε και αυτή ακόμη η θεία Λειτουργία να εξελίσσεται σε θέαμα και να έχει χάσει τον μυσταγωγικό της χαρακτήρα. Τρομάζω μερικές φορές από την αθεοφοβία που συναντώ στις συμπεριφορές κληρικών.

Ίσως κάποιος πει ότι ο κόσμος ζητάει μερικά πράγματα. Είναι γιατί εμείς δεν κατηχήσαμε τον κόσμο, εμείς δεν τον μυήσαμε στο μυστήριο της Εκκλησίας, στις δικές μας τις καρδιές εψύγη η αγάπη και φυγαδεύθηκε η χάρη. Πότε κάναμε τον κόπο να κατηχήσουμε τον λαό εξηγώντας στους νεόνυμφους μέσα από την υπέροχη ακολουθία του Γάμου τι σημαίνει αυτό που έκαναν; Πόσο εξηγήσαμε πριν από το μυστήριο του Βαπτίσματος γιατί βαπτίζουμε έναν άνθρωπο; Πόσο επιχειρήσαμε μέσα από τα τροπάρια της θεολογικότατης, αλλά και ρεαλιστικότατης νεκρώσιμης ακολουθίας να παρηγορήσουμε και να στηρίξουμε όντως τον λαό του Θεού;

Τώρα πλέον βρισκόμαστε σε μια καινούργια πραγματικότητα και ίσως το κυριότερο που μας κάνει να αγωνιούμε σ’ έναν ενδεχόμενο χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας είναι το αν θα πληρωνόμαστε από το Κράτος ή όχι.

Θέλω να πω από την αρχή ότι οποιαδήποτε ώρα κι αν έλθει αυτός ο χωρισμός και με οποιεσδήποτε συνθήκες, ουσιαστικά θα ωφελήσει τελικά την Εκκλησία παρά την αρχική δυσκολία. Η πιο μεγάλη ωφέλεια θα είναι ότι όσοι γινόμαστε παπάδες θα το κάνουμε γιατί αγαπάμε τον Θεό και τον λαό Του και γιατί θα έχουμε απαντήσει θετικά στο ερώτημά Του, «αγαπάς με πλείον τούτων; Ποίμαινε τα πρόβατά μου, βόσκε τα αρνία μου» (Ιω. 21, 15) και όχι γιατί θα ψάχνουμε για επαγγελματική αποκατάσταση.

Τότε το ποίμνιό μας δεν θα είναι αυτονόητο, αλλά θα χρειάζεται να το κερδίσουμε «εις Χριστόν». Θα χρειάζεται να το ανακαλύψουμε στη δουλειά του, να το επισκεφθούμε στην ασθένειά του, να το στηρίξουμε στις δοκιμασίες του. Τότε οι άνθρωποι θα είναι κοντά μας όχι αναγκαστικά, αλλά όταν ο ναός μας θα είναι φιλόξενος χώρος και η ενορία η πνευματική μας οικογένεια και εμείς θα συμπεριφερόμαστε ως διάκονοι και όχι ως κατακυριεύοντες του ποιμνίου.

Πιθανώς αύριο ο πολιτικός γάμος θα γίνει υποχρεωτικός και η λεγόμενη πολιτική κηδεία θα αφορά όλο και περισσότερες οικογένειες. Δεν θα χρειάζεται πλέον το μυστήριο του Βαπτίσματος για να πάρει το παιδί το όνομά του, θα δίνεται κατευθείαν στο Ληξιαρχείο με τη δήλωση της γέννησής του.

Οι Μητροπόλεις και οι ναοί μας δεν θα είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου με όσα προνόμοια συνεπάγεται αυτό σήμερα. 0 Επίσκοπος δεν θα είναι πλέον μία από τις αρχές του τόπου και δεν θα μπορούμε πλέον να προσφεύγουμε στη δικαιοσύνη ή στην Αστυνομία για την προστασία του ποιμνίου μας από τους αιρετικούς. Τα άλλα θρησκεύματα όχι μόνο θα δραστηριοποιούνται ελεύθερα αλλά και θα διεκδικούν ίση μεταχείριση. Ίσως ακόμη και ο τρόπος που κάνουμε σήμερα αντιαιρετικά κηρύγματα να κινδυνεύει να θεωρηθεί ως προσβολή της θρησκευτικής ελευθερίας του άλλου.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα ορκίζεται πλέον από τον Αρχιεπίσκοπο ούτε η έναρξη των εργασιών της Βουλής θα προϋποθέτει αγιασμό με την παρουσία των μελών της Ιεράς Συνόδου. Ο Επίσκοπος δεν θα δίνει διαβεβαίωση ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η Εκκλησία καλείται να ζήσει σ έναν κόσμο που ένα μεγάλο μέρος του, στην καλύτερη περίπτωση, θα την αντιμετωπίζει με επιφύλαξη. Πώς, λοιπόν, θα σταθούμε σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Πώς η Εκκλησία θα ξανακερδίσει τον κόσμο;

Η απάντηση είναι λιτή και σύντομη. Η αγιότητα, αυτός ο παραμελημένος στόχος θα είναι η λύση. Αυτή θα μας κάνει -στην πράξη πλέον και όχι στη θεωρία— να είμαστε για τους ανθρώπους «εις τύπον και τόπον Χριστού», σημεία της παρουσίας Του στον κόσμο και ο κόσμος θα αναγνωρίσει τους ποιμένες του και η Εκκλησία θα πορεύεται λαμπρότερη και θα αποδεικνύεται στύλος και εδραίωμα της αλήθειας και ο Θεός θα δοξάζεται και ο άνθρωπος θα σώζεται.



(Απόσπασμα από το βιβλίο “Γεννημένοι για την χαρά“, εκδόσεις “Εν πλώ”)



http://paterikos.blogspot.com/2020/01/blog-post_23.html

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2020

Απαιτούμε σεβασμό στην ορθόδοξη πίστη μας



Κάποιο μπάρ του Ναυπλίου ανήρτησε  πρόσκληση, που καλεί τον κόσμο να συμμετέχει σε “πάρτυ βλασφημίας”, αναρτώντας μια αφίσα με εικόνα του Χριστού εντελώς χλευαστική. Δυστυχώς, οι βλάσφημοι και οι εμπαίζοντες τα θεία και τα όσια της φυλής μας δεν σταματούν ούτε τις πιο ιερές στιγμές για την Ορθόδοξο πίστη μας. Δεν σέβονται τίποτα. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό και κανένα φρένο. Στο όνομα της ελευθερίας δεν διστάζουν να ισοπεδώσουν τις αξίες. Άνθρωποι θεομπαίχτες, που θέλουν να προκαλούν και να αισχροκερδούν, διακωμωδώντας τα θεία και προσβάλλοντας παράφορα τη θρησκευτικό αίσθημα εκατομμυρίων ανθρώπων.

          Από που αντλούν το δικαίωμα να μας προσβάλλουν τόσο επαίσχυντα  στην μεγάλη γιορτή  της Χριστιανοσύνης; Ποιος νομιμοποίησε τέτοιες βλάσφημες πράξεις, που ισοπεδώνουν τις θρησκευτικές ελευθερίες, καταργούν τον σεβασμό στην επικρατούσα θρησκεία αυτής της πολύπαθης χώρας, καθιστούν την Άγια Μορφή του Κυρίου μας αντικείμενο χλευασμού και διασυρμού;

          Προβληματίζουν αυτές οι ενέργειες, σε μια εποχή που όλοι διατείνονται ότι οφείλουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας ανεξαρτήτως φυλής, εθνότητας και θρησκείας. Και ακόμα περισσότερο προβληματίζει η χρονική στιγμή που επέλεξαν να προβούν σε μια τέτοια καταδικαστέα ενέργεια. Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω!



          “ΑΓΙΑ  ΛΥΔΙΑ” τ. 562

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

Ἰωάννης Μάζης: Ὑπάρχει ἰσλαμιστής ποὺ στρατολογεῖ τζιχαντιστὲς στὴ Μυτιλήνη!


Υπάρχει στρατολόγος τζιχαντιστής στη Μυτιλήνη, αποκαλύπτει καθ.Γεωπολιτικής-
OPEN TV

ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ, ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΩ...



Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ο φόβος να μιλήσουμε στον άλλον γι’  αυτό που αισθανόμαστε, γι’  αυτό που σκεφτόμαστε, γι’  αυτό που θέλουμε. Ο φόβος έχει να κάνει με την παρεξήγηση, ότι δηλαδή ο άλλος δεν θα καταλάβει τι εννοούμε ή ότι θα  εκλάβει την σκέψη, την παρατήρηση, την κριτική μας, την όποια αλήθεια μας ως αμφισβήτηση όχι συγκεκριμένων πράξεων ή χαρακτηριστικών του, αλλά του προσώπου του εν γένει, θα αμυνθεί, θα μας αντεπιτεθεί κάνοντας κριτική για ανάλογα δικά μας ελαττώματα, με αποτέλεσμα η σχέση να κινδυνεύει.

                Πόση αυθεντικότητα όμως μπορεί να έχει μία σχέση στην οποία η αλήθεια αποκρύβεται, για να μην δυσαρεστηθεί ο άλλος;  Η αλήθεια αποκρύβεται το όνομα της αγάπης;

                Είναι άλλο η υπομονή και η μετά ταπεινότητος διάκριση και άλλο η δειλία. Κάθε σχέση εμπεριέχει και ένα ρίσκο, το οποίο πηγάζει από το γεγονός ότι όταν αγαπούμε θέλουμε ο άλλος να γίνει καλύτερος, όχι κατ’  ανάγκη να κάνει αυτό που του ζητούμε γιατί η αλήθεια μας και μόνο είναι σωστή, αλλά διότι νοιαζόμαστε αληθινά γι’  αυτόν και όταν βλέπουμε κάτι που δεν τον βοηθά, αισθανόμαστε την ανάγκη να το μοιραστούμε μαζί του. Προφανώς παίζει ρόλο ο τόνος και ο τρόπος της επισήμανσης. Η επιθετικότητα δεν βοηθά, όπως επίσης ούτε και η απαίτηση. Όμως δεν βοηθά και η απόκρυψη. Αν ο άλλος έχει εγωισμό σε τέτοια ένταση, τότε η σχέση έτσι κι αλλιώς είναι ανισομερής. Αν βεβαίως έχουμε πάρει απόφαση να ανεχτούμε οτιδήποτε ο άλλος είναι και κάνει και αυτός είναι ένας δρόμος αγιότητος και υπομονής, τότε μπορούμε να σιωπήσουμε, αν και δεν βοηθάμε, σε βάθος χρόνου, τον άλλον να δει τον εαυτό του. Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι με όρια και μέτρα και συγκεκριμένες αντοχές, το να προσποιούμαστε τους αγίους, τους υπομονετικούς, τους ανεξίκακους, ενώ ο λογισμός μας μάς ταλαιπωρεί, δεν ωφελεί σε τίποτα, διότι κάποια στιγμή όλη η εικόνα, την οποία με επιμέλεια προσπαθούμε να χτίσουμε, θα καταρρεύσει, αργά ή γρήγορα.

                Το μεγάλο πρόβλημα είναι η απαίτηση, το να καθιστούμε συνήθως δευτερεύοντα στοιχεία χαρακτήρα ή συμπεριφοράς, κόκκινες γραμμές. Το να καλλιεργούμε εντός μας τον δαιμονικό λογισμό ότι δεν αντέχουμε τον άλλον επειδή είναι έτσι ή αλλιώς και να παραθεωρούμε την αγάπη που καλούμαστε να έχουμε ή με την οποία έχουμε χτίσει την σχέση. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Η αυτοθυματοποίησή μας όμως και η συνεχής γκρίνια ότι δεν αντέχουμε τον άλλον επειδή έχει κάποιο ελάττωμα, οδηγεί στην υπονόμευση και την διάλυση της ομορφιάς της σχέσης.

                Ο φόβος του να μείνουμε μόνοι κάποτε μας κάνει να σιωπούμε, ιδίως απέναντι σε συμπεριφορές που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές, όπως η προσβολή της αξιοπρέπειας ή η αυτοκαταστροφικότητα, διά του αλκοόλ ή των ναρκωτικών ή της κατάθλιψης. Εκεί χρειάζεται προσευχή, αποφασιστικότητα και αλήθεια και κάποτε και δύσκολες λύσεις. Στα λιγότερο σημαντικά όμως, ας μιλούμε με διάκριση και αγάπη, ώστε τουλάχιστον ο άλλος να γνωρίζει τι μας ενοχλεί. Αν φύγει, σημαίνει ότι δεν αγαπά αληθινά. Αν δεν αλλάξει άμεσα, σημαίνει ότι μπορεί να θέλει τον χρόνο του. Αν δεν αλλάξει καθόλου, ας βάλουμε την αγάπη ψηλότερα. Η πίστη βοηθά! 


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 15 Ιανουαρίου 2020

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ Ο Μ Ι Λ Ι Α



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Ο  Μ  Ι  Λ  Ι  Α 

Στην αίθουσα του πνευματικού μας κέντρου την προσεχή Δευτέρα, 27 Ιανουαρίου 2020, επί τη ιερά μνήμη του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, θα ομιλήσει



Η δ. ΧΑΡΑ ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Φιλόλογος- Σχολική σύμβουλος 

με θέμα: “ΜΗΝ ΑΔΙΚΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ  ΣΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ

ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΒΛΑΨΕΙ” 

ΩΡΑ: 6 Μ. Μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ