1η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ

Ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς στη σημερινή ευαγγελική διήγηση αναφέρει, ότι ο νεογέννητος Χριστός οκτώ μέρες μετά τη γέννηση Του, υποβλήθηκε στη διαδικασία της περιτομής που ήταν μια ιουδαϊκή συνήθεια, και έλαβε το όνομα Ιησούς. Αυτό το γεγονός η Εκκλησία μας γιορτάζει κάθε πρωτοχρονιά. Στα αναγνώσματα και τους ύμνους της ημέρας τονίζεται η ταπείνωση του Χριστού που καταδέχθηκε να υποβληθεί σε όλες τις κοινωνικές και θρησκευτικές συνήθειες της εποχής.

Σε αντιστοιχία με το παράδειγμα του Χριστού η Εκκλησία μας καθιέρωσε την ήμερα της ονοματοδοσίας κάθε νεογέννητου βρέφος την όγδοη ημέρα μετά την γέννησή του. Βέβαια οι περισσότεροι γνωρίζουν, ότι το όνομα ενός ανθρώπου δίνεται με το βάπτισμά του. Εδώ πρόκειται για μια παρεξήγηση. Απλά στο όνομα επαναλαμβάνεται το όνομα που έχει δοθεί την όγδοη ημέρα της γεννήσεως του παιδιού. Επειδή όμως αυτό δεν συμβαίνει, το όνομα εκφωνείται για πρώτη φορά κατά την βάπτιση του. Έτσι η βάπτιση συνδέθηκε με την ονοματοδοσία.

Θα ήταν ευχής έργον να επανέλθει σιγά -σιγά αυτή η ορθή εκκλησιαστική πράξη, δηλαδή να δίνεται το όνομα στο νεογέννητο κατά την λειτουργική παράδοση τη Εκκλησίας, όπως γίνεται με τον Χριστό κατά την σημερινή ευαγγελική περικοπή.

Το πρώτο όνομα που παίρνει ο άνθρωπος είναι το όνομα του Χριστού. Ο χριστιανός ως μέτοχος του ονόματος του Χριστού καλείται να ενστερνισθεί και τα γνωρίσματα του Χριστού. Μόνον με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να φέρει κανείς επαξίως το όνομα του Χριστού: χριστιανός.

Στις 15 Απριλίου γιορτάζει ο άγιος Κρίσκης και στο συναξάριο του υπάρχει ένας διάλογος μεταξύ του αγίου και του ηγεμόνα της περιοχής. Όταν τον ρώτησε ο ηγεμόνας ποιο είναι το όνομα του και ποια είναι η πατρίδα του, απαντούσε μονότονα: είμαι χριστιανός! Και κατά τον ι. Χρυσόστομο όποιος λέγει, ότι ε'ιναι χριστιανός δηλώνει και την πατρίδα και το γένος και το επάγγελμα κι όλα.

Αλλά για να καταξιώσει κανείς το όνομα του Χριστιανού χρειάζεται η μεταμόρφωση του ανθρώπου που το φέρει, κάτι που απαιτεί να είναι κανείς ταπεινός.

Είπαμε ότι στην ευχή της ονοματοδοσίας την ογδόη ημέρα μετά την γέννηση, το βρέφος προσφωνείται για πρώτη φορά με το προσωπικό του όνομα. Είναι το όνομα που επέλεξαν οι γονείς του και ο άνθρωπος φέρει αυτό το όνομα σε όλη του την ζωή και με το οποίο θα εισέλθει στη βασιλεία του Θεού.

Η Εκκλησία θεωρεί το νεογέννητο παιδί ολοκληρωμένο άνθρωπο. Το όνομα δίνει ταυτότητα στον άνθρωπο, τονίζει την μοναδικότητα του και την ανεπανάληπτη προσωπικότητά του. Μ εαυτή την πράξη δείχνει τον τελικό σκοπό του ανθρώπου, που είναι η κατάκτηση της βασιλείας των ουρανών. Γι’ αυτό και η παρούσα ζωή έχει το ρόλο του σταδίου, που αποτελεί τη γέφυρα αυτής τη μετάβασης. Σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να παραμείνει πάνω στη γέφυρα , αλλά να καταλήξει στο τέρμα, που είναι η θέωσή του, η ένωσή του με τον Θεό.

Και επειδή αυτό τον σκοπό πέτυχαν οι άγιοι, επικράτησε η συνήθεια οι χριστιανοί γονείς να δίνουν στα παιδιά τους ονόματα αγίων. Οι άγιοι ως μέλη του σώματος του Χριστού μας αποκαλύπτουν τον ίδιο τον Χριστό και την αίσθηση της παρουσίας Του μέσα στην ιστορία. Η παρουσία των αγίων μας παραπέμπουν στην αρετή και εκείνη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Το όνομα ενός αγίου οδηγεί στην κοινωνία με το πρόσωπο που φέρει το όνομα. Οι άγιοι έζησαν στον κόσμο για το όνομα του Θεού και υπέταξαν το θέλημά τους στο θείο θέλημα. Κατά συνέπεια χρέος των χριστιανών γονέων είναι να επιλέγουν για τα παιδιά τους χριστιανικά ονόματα και να μην παρασύρονται από κοσμικές συνήθειες,που είναι ξένες προς το ορθόδοξο χριστιανικό ήθος και την πάντιμη παράδοση μας.

π. γ. στ.