Γέροντας Κύριλλος, Δέχτηκε στα χέρια του το Τίμιο Σώμα του Κυρίου από τους μαθητές Του Ιωσήφ και Νικόδημο!

 

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γέροντας Κύριλλος (Γεραντώνης), Ηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος: Δώδεκα χρόνια από την κοίμησή του στις 30 Μαρτίου του 2012

 

Δέχτηκε το κάλεσμα για την ένταξη του στις τάξεις των Μοναχών από δύο μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Απόστολο Παύλο, ο οποίος σε όραμα του είπε: «Έλα, έχω και για σένα μία θέση στη θριαμβεύουσα Εκκλησία των Μοναχών» και τον Άγιο Δαυίδ, ο οποίος ολοζώντανος σε μία αγρυπνία κατά την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας του είπε: «Έλα έχω και για σένα μία θέση στο Μοναστήρι μου».

Ως Μοναχός διακρίθηκε για την ταπείνωσή του, την τελεία και υποδειγματική υπακοή του, αρχικά στον μακαριστό Γέροντά του π. Νικόδημο και στη συνέχεια στον διάδοχό του, τον Όσιο Ιάκωβο, τον οποίο διακόνησε θυσιαστικά. Ξενυχτούσε δίπλα του στις ασθένειές του, ξαπλώνοντας στο πάτωμα. Ένοιωθε για τον π. Ιάκωβο τα ίδια αισθήματα και την ίδια ευλάβεια, που αισθανόταν προς τον Όσιο Δαυίδ.

Και όπως ο Άγιος Ιάκωβος μιμήθηκε στη ζωή του τη ζωή του Οσίου Δαυίδ, έτσι και ο πατήρ Κύριλλος μιμήθηκε στη δική του ζωή την ζωή του Αγίου Ιακώβου.

Η φλόγα της καρδιάς του για το Θεό, την Παναγία και τους Αγίους συνεχώς αυξανόταν. Εργαζόμενος νυχθημερόν στις εργασίες της Μονής και αγωνιζόμενος τον πνευματικό αγώνα, ο ύπνος του ήταν ελάχιστος.

Όπως ο ίδιος έλεγε, είπε κάποτε στον Όσιο Δαυίδ: «Εσύ Άγιέ μου Δαυίδ, δε χόρτασες ψωμί κι εγώ δε χόρτασα τον ύπνο».

Από τον Μάιο του 1972 ως Ιερομόναχος εξυπηρέτησε, μαζί με τον Γέροντά του Άγιο Ιάκωβο την Ιερά Μονή της μετανοίας του, καθώς και τα γύρω χωριά που στερούνταν μονίμου εφημερίου.

Μετά την οσιακή κοίμηση του Αγίου Γέροντός του Ιακώβου με την ομόφωνη ψήφο της Αδελφότητας εξελέγη Ηγούμενος. Αλλά και από τη θέση του Ηγουμένου αισθανόταν πάντα υποτακτικός. Όπως ο ίδιος χαριτωμένα έλεγε:
«Ως Μοναχός, έκανα υπακοή σε έναν, στον Ηγούμενο, ως Ηγούμενος, κάνω υπακοή σε δεκαπέντε».

Ως άξιος διάδοχος του προκατόχου του Οσίου Ιακώβου, συνέχισε τις καθημερινές Θείες Λειτουργίες, υποδεχόταν όλους τους προσκυνητές πάντα με το γλυκό χαμόγελο, ανακαίνισε το κτιριακό συγκρότημα της Ιεράς Μονής, ανεδέχθη δεκάδα και πλέον νέων Μοναχών, πρωτοστάτησε στον τομέα της φιλανθρωπίας και της ελεημοσύνης.

Με την αστείρευτη αγάπη του, το αόργητο και πράο του χαρακτήρα του, την υψοποιό ταπείνωσή του και την ακρίβειά του στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως, έδωσε την καλή μαρτυρία του Μοναχού και του Ηγουμένου, που ζει για την Εκκλησία και αναπνέει στο χώρο της Ορθοδόξου Λατρείας. Καθοδηγούσε αγιοπνευματικά με πατρική στοργή τους πατέρες της Μονής, καθώς και τους χιλιάδες του κόσμου, κληρικούς, Μοναχούς και λαϊκούς που προσέρχονταν στο πετραχήλι του. Καθοδήγηση ομολογουμένως φωτισμένη και μοναδική.

Στα είκοσι χρόνια της Ηγουμενίας του με γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα συνεργάστηκε άριστα με τους Επισκόπους του, Μητροπολίτες Χαλκίδος. Ο σημερινός μάλιστα Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος Β’ στον επικήδειο λόγο του, με έμφαση τόνισε:
«Ο Γέρων Κύριλλος ουδέποτε, ουδέποτε, ουδέποτε με ελύπησε».

Δε ζούσε για τον εαυτό του αλλά για το Θεό και τους ανθρώπους, που Εκείνος του εμπιστεύτηκε. Παρά την επιβαρυμένη λόγω μακροχρόνιων προβλημάτων υγεία του, συνόδευε ο ίδιος με πολλή χαρά την Τιμία Κάρα του Οσίου Δαυίδ, όπου οι πιστοί καλούσαν τον Άγιο για βοήθεια και ευλογία.

Και είχε τόση παρρησία, που, όταν σήκωνε τα χέρια του στον ουρανό, να δεηθεί με τις πρεσβείες του Αγίου Δαυίδ, έπαιρνε γενναιόδωρη την απάντηση στο αίτημά του, όπως συνέβη και στην Κύπρο, που είχε πάει για τη χειροτονία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου και άλλη φορά για τη χειροτονία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ. Αθανασίου.

Όταν του ζητήθηκε και τις δύο φορές από πιστούς να δεηθεί για το γνωστό σοβαρό πρόβλημα της ανομβρίας, σήκωσε τα χέρια του και μετά από ολιγόλεπτη προσευχή ο Θεός «απάντησε» με πλημμύρα βροχής.

Φιλόθεος, λοιπόν, και φιλάγιος, φιλόπονος και φιλακόλουθος, φιλάδελφος και φιλεύσπλαχνος, εφάρμοσε πιστά και με συνέπεια το Ευαγγέλιο της αγάπης σε όλη του τη ζωή. «Ταπεινός τη καρδία» φρονούσε τα υψηλά, τα οποία και έβλεπε με τα μάτια της αγνής, παιδιόθεν, ψυχής του, όπως ο ίδιος πολλές φορές μας αποκάλυπτε.

Το τελευταίο διάστημα ταλαιπωρήθηκε από σοβαρά προβλήματα της υγείας του και νοσηλεύθηκε πολλές φορές. Στις θλίψεις και τις σωματικές ταλαιπωρίες δεν βγήκε από το στόμα του επιφώνημα πόνου η διαμαρτυρίας.

Το χαμόγελο δεν έλειψε ποτέ από τα χείλη του και η φράση «Δόξα σοι ο Θεός», ήταν η μόνιμη απάντηση σε όσους τον ρωτούσαν για την πορεία της υγείας του. Η ιώβειος υπομονή του τον έκανε ξεχωριστό. «Ό,τι στέλνει ο Θεός», έλεγε, «είναι καλό. Με το Θεό δεν τσακώνομαι».

Ερωτώμενος ποιος του δίνει αυτή την δύναμη απαντούσε:
«Η Παναγία μας».

Η Χάρις του Θεού τον είχε κατακλύσει. Πολλοί ομολογούν ότι τον είδαν να λούζεται σε ουράνιο φως, εκεί στο κρεββάτι του πόνου στα διάφορα Νοσοκομεία, όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα της επίγειας ζωής του. Μαρτυρίες γιατρών, νοσηλευτών, προσωπικού και άλλων αναφέρουν ότι η παρουσία του εκεί δημιουργούσε στην ψυχή τους ειρήνη, γαλήνη, χαρά.

Στα μέσα Φεβρουαρίου ξύπνησε τους δύο πατέρες, που ανελλιπώς ήταν δίπλα του ως άγγελοι, όπως ο ίδιος έλεγε, τον π. Γαβριήλ τον σημερινό Ηγούμενο και τον π. Νεόφυτο και τους είπε: «όταν πεθάνω να με θάψετε στα πόδια του π. Ιακώβου, για να «όταν πεθάνω να με θάψετε στα πόδια του π. Ιακώβου, για να είμαστε παρέα». Ακόμη και μετά την κοίμησή του ήθελε να είναι υποτακτικός!

«Κι εγώ σας αγαπώ όλους, όλον τον κόσμο αγαπώ, μηδενός εξαιρουμένου». Ήταν από τα τελευταία του λόγια, πριν φύγει για τα ουράνια σκηνώματα, απαντώντας σε νοσηλευτές που του είπαν ότι τον αγάπησαν πολύ.

Εκοιμήθη εν Κυρίω τις πρωινές ώρες της Παρασκευής του Ακαθίστου, της Παναγίας, της «γλυκιάς του Μανούλας» όπως τρυφερά συνήθιζε να την αποκαλεί, στις 30 Μαρτίου 2012, στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Άρρητη ευωδία πλημμύρισε τον 4ο και τον 1ο όροφο του Νοσοκομείου.

Η εξόδιος Ακολουθία του έλαβε χώρα στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ, την επομένη, Σάββατο του Ακαθίστου με την συμμετοχή δέκα Αρχιερέων και άλλων πολλών Κληρικών και με την παρουσία πλήθους Μοναχών και εκατοντάδων πιστών, οι οποίοι προσκύνησαν το ζεστό και εύκαμπτο σκήνωμά του.

Τα εβδομήντα τρία χρόνια της επίγειας βιοτής του ήταν μία γνήσια και αυθεντική μαρτυρία Χριστού. Γι’ αυτό αξιώθηκε πολλών θείων εμπειριών. Είδε την Παναγία και άκουσε τη συνομιλία της με τον Άγιο Ιάκωβο στο Ιερό Βήμα.

Αισθάνθηκε δίπλα του Ουράνιες Δυνάμεις, που εκφωνούσαν παράλληλα την ευχή της Αναφοράς κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.

Κατά την απόδοση της εορτής των Μυροφόρων δέχτηκε στα χέρια του το Τίμιο Σώμα του Κυρίου από τους μαθητές Του Ιωσήφ και Νικόδημο και πλημμύρισε το κελλί του ευωδία, καθώς και τα ράσα του για μία εβδομάδα.

Στις στενοχώριες των δοκιμασιών και των ασθενειών του παρηγορήθηκε από τον Όσιο Δαυίδ και από Ουράνιες, Θείες Δυνάμεις.

Είναι πολλές επίσης οι περιπτώσεις, που μαρτυρούν το διορατικό και προορατικό του χάρισμα. Αναφέρουμε ενδεικτικά:
Στη μοναχή Φωτεινή της Ι. Μονής του Ζαλόγγου είχε πει ότι μετά την κοίμηση της Γερόντισσας Αγνής στην Ιερά Μονή Κάτω Παναγιάς της Άρτας, θα εκλεγεί η αδελφή Χαριτίνη, όπως και έγινε.

Στην Ιερά Μονή του Θεοτοκίου της Άρτας, χωρίς κανείς να τον έχει πληροφορήσει σχετικά με την κατάκοιτη Μοναχή, ζήτησε από τη Γερόντισσα Κεχαριτωμένη να τον πάει να πάρει την ευχή της λέγοντας στους συνοδούς: «Έχουν έναν κρυμμένο πνευματικό θησαυρό στο Μοναστήρι».

 

Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), Ένας σύγχρονος άγιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος», έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, Λίμνη Ευβοίας 2018.

 Γέροντας Κύριλλος, Δέχτηκε στα χέρια του το Τίμιο Σώμα του Κυρίου από τους μαθητές Του Ιωσήφ και Νικόδημο! | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

Ὁ ὅσιος Παΐσιος γιὰ τὸν Μακρυγιάννη

 

Μὰ γιατί νὰ μᾶς φαίνεται παράξενο τὸ νὰ βλέπει θεϊκὰ ὁράματα ἕνας τόσο καλὸς ἄνθρωπος ὅπως ὁ Μακρυγιάννης μὲ ψυχικὴ καθαρότητα, εἰλικρίνεια, θεϊκὴ δικαιοσύνη, ἀρχοντιὰ πνευματική, φιλότιμο, θυσία κ.ἅ;

Ἀπὸ μικρὸ παιδάκι ἔκανε ἐδαφιαῖες μετάνοιες ἀντὶ γυμναστική, προσκυνοῦσε τὸν Θεὸ μὲ εὐλάβεια, μέχρι τὰ γεράματά του μετάνοιες μὲ τὶς ὧρες, παρόλο ποὺ εἶχε καὶ...τραύματα, ποὺ ἄνοιγαν οἱ πληγὲς του προσκυνώντας τὸν Θεὸ καὶ ζητώντας τὴν βοήθεια γιὰ τὴν σωτηρία του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ τὴν σωτηρία τοῦ Ἔθνους, μὲ πολὺ ταπείνωση ἔβρεχε τὸ πάτωμα μὲ τὰ πολλά του δάκρυα. Ἑπόμενον ἦταν νὰ ἀναπαυθεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στὸν Στρατηγὸ Μακρυγιάννη καὶ νὰ τὸν χρησιμοποιήσει ὁ Θεὸς σὰν νέο μωυσῆ νὰ ὁδηγήσει τὸν νέο Ἰσραὴλ (τὸν ἑλληνικὸ λαὸ) στὴν ὀρθόδοξη πάλι πορεία του μετὰ τὴν τουρκικὴ σκλαβιά. Ἐπέτρεψε δὲ ὁ καλὸς Θεὸς νὰ δεῖ πολλὰ ὁράματα: τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ πολλοὺς Ἁγίους γιὰ νὰ καταλάβουμε ἐμεῖς οἱ μεταγενέστεροι τὸν μεγάλο κίνδυνο ποὺ διέτρεχε τὸ Ἔθνος μας, καὶ τὴν μεγάλη προστασία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων σὰν νὰ ἔκαναν «παγκοινιᾶ» γιὰ νὰ μὴ μᾶς φραγκέψουν.

Βλέπει κανεὶς μέσα σ' ὅλον τὸν ἀγώνα τοῦ Μακρυγιάννη τὴν ὀρθοδοξη ευαισθησία του μαζὶ μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ του ἀκρίβεια σὲ ὅλα. Παράλληλα δὲ καὶ τὴν ἀνεξικακία τοῦ ἥρωα, ποὺ δὲν τοὺς καταδικάζει ὁ ἴδιος τούς ἀλλοθρήσκους γιατί αὐτὸ εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ «ἀφῆστε μας ἥσυχους μὲ τὴν Ὀρθοδοξία μας, σὰν νὰ τοὺς λέει, καὶ ἂς σωθεῖ καὶ ὁ καθένας σας μὲ τὴ θρησκεία του».

Ὁ Στρατηγὸς Μακρυγιάννης τὸ γνήσιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἦταν ἀπὸ μικρὸς ἀναθρεμμένος, μεγαλωμένος καὶ καπνισμένος μὲ τὸ λιβάνι στὴν Ἐκκλησία. Καὶ στὴν συνέχεια σὰν γνήσιος πιὰ Πατέρας τοῦ Ἔθνους, μπαρουτοκαπνισμένος καὶ τραυματισμένος, χύνοντας δάκρυα μὲ πόνο στὸν Θεὸ καὶ αἷμα γιὰ τὴν λευτεριά μας. Καὶ ἂν θέλουμε νὰ τὸν γνωρίσουμε θὰ πρέπει νὰ ξεκαπνίσουμε τὴν καρδιὰ καὶ τοὺς λογισμούς μας.

1 Αὐγούστου

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μακκαβαίων

1984 ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Μοναχὸς Παΐσιος (περιοδικὸ Πολύτεκνη Οἰκογένεια, τεύχ. 36, Μάρτιος 1986)

proskynitis

ΘΕΕ ΜΟΥ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ...

 

Όσο πιο πολύ βλέπεις την αμαρτωλότητά σου, τόσο πιο πολύ πανηγυρίζεις και χαίρεις που ο Θεός δεν σε μίσησε, δεν σε αποστράφηκε. Γι’ αυτό τρέχεις στον Χριστό με ευγνωμοσύνη, και έτσι προχωρεί η ψυχή σου, διότι ενώνεσαι με τον Χριστό, καθώς παίρνεις σωστή στάση.

            Ο Χριστός έρχεται μέσα μας, ενώνεται μαζί μας, δεν μας συγχωρεί από κάποια απόσταση, αλλά έρχεται μέσα μας. Έτσι υποχωρεί, αποχωρεί το  εγώ, μας αρπάζει ο Κύριος από τα χέρια του εγώ που μας έχει δαγκάσει για τα καλά, και νιώθεις να ελευθερώνεσαι από αυτό. Νιώθεις να περνάει όλη η αγιοσύνη του Χριστού μέσα σου, όλη η δική του ταπείνωση.

            Οπότε η ψυχή με ευγνωμοσύνη αναφωνεί: «Ακόμη μια φορά, Θεέ μου, με συγχωρείς….». Διότι ζούμε ακόμη, οπότε έχουμε περιθώριο μετανοίας. Αν είχαμε πεθάνει….

            Σ. Κ.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ

 

Το καμπανάκι του κινδύνου για το πρόβλημα του εθισμού των παιδιών στις οθόνες ήλθαν να κρούσουν, για μια ακόμα φορά, ειδικοί επιστήμονες, σε συνέδριο με τον εύγλωττο τίτλο: «Μην κολλάς». «Μετά την πανδημία υπάρχει μια αύξηση κατά 40 ο/ο της εξάρτησης από τις οθόνες», παρατήρησε ο Εμμανουήλ Παπασάββας, κοινός Διοικητής στα Νοσοκομεία Παίδων «αγία Σοφία» και «Π. Α. Κυριακού», όπου λειτουργεί από το 2006 μονάδα εφηβικής υγείας, που εστιάζει στο πρόβλημα  του εθισμού στις οθόνες.

            Ακόμη πιο διεισδυτικές ήταν ο παρατηρήσεις του Χαράλαμπου Τσέκερη, κύριου ερευνητή στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, ο οποίος έκανε λόγο για «αλλαγή πολιτιστικού παραδείγματος στην επικοινωνία λόγω των οθονών» και σχολίασε: «Χρειάζονται πολλές στοχευμένες δράσεις στην οικογένεια, στο σχολεία κ. λ. π., και παιδεία, κάτι που έχει χαθεί στις μέρες μας».

            Αυτονόητο το αδιέξοδο. Χρειάζεται παιδεία για να αξιοποιήσει κανείς σωστά τις νέες τεχνολογίες. Και το πρόβλημα  είναι ότι τα παιδιά βυθίζονται στον κόσμο των νέων τεχνολογιών, πολύ προτού αποκτήσουν σωστά, να κερδίσουν και να μη χάσουν – και χαθούν-  από αυτές. Και σαν να μην έφθανε αυτό, η παιδεία, το μόνο πραγματικό αντίδοτο στο πρόβλημα, περιφρονείται και απαξιώνεται… 

            «ΖΩΗ», τ. 4388  

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟ Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Ανακοινώνεται, ότι την ΔΕΥΤΕΡΑ, 1^η Απριλίου 2024 και στην αίθουσα του πνευματικού μας κέντρου θα ομιλήσει ο κύριος

ΗΛΙΑΣ ΣΚΟΝΔΡΑΣ, Φιλόλογος και συγγραφέας, με το εξαιρετικό και πάντα επίκαιρο θέμα:

« ΤΟ  Η ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ»

Παρακαλείσθε να την παρακολουθήσετε.

ΩΡΑ: 6 μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ 

ΔΥΟ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ

 

Είδηση πρώτη: Η Γαλλία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που κατοχύρωσε το «δικαίωμα στην άμβλωση» όχι απλώς και μόνο μέσω νομοθετικής ρύθμισης, αλλά και συνταγματικά. Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας είπε πανηγυρικά: «Λέω σε όλες τις γυναίκες εντός των συνόρων μας και πέρα από αυτά ότι σήμερα ξεκινά η εποχή ενός κόσμου ελπίδας». Ο Πύργος του Άιφελ φωταγωγήθηκε, για να εορταστεί το γεγονός (ξέρετε, όλοι αυτοί οι πανηγυρισμοί  έχουν μια έντονη διάσταση τραγικής ειρωνείας- θυμίζουν από αυτή τη άποψη τους ξέφρενους πανηγυρισμούς στους οποίους  ξέσπασαν οι Γερμανοί πολίτες, όταν ο Χίτλερ ανακοίνωσε την εισβολή στην Πολωνία, ανυποψίαστοι ότι ξεκινούσε  μια σφαγή, θύματα της οποίας θα ήταν πρωτίστως οι ίδιοι…).

            Είδηση δεύτερη: Σάλο προκάλεσε στη Γαλλία η κυκλοφορία της επίσημης αφίσας των προσεχών Ολυμπιακών Αγώνων «Παρίσι 2024», στην οποία, όπως παρατηρήθηκε, α) μοιάζουν να χωράνε όλα, εκτός από τη Γαλλική σημαία, η οποία δεν εμφανίζεται πουθενά, και β) στην απεικόνιση του Μνημείου των Απομάχων, που εικονίζεται η αφίσα, ο σταυρός που δεσπόζει στην κορυφή του έχει αντικατασταθεί από ένα βέλος. Και το ερώτημα: Μήπως οι δύο αυτές ειδήσεις δεν είναι τελικά τόσο άσχετες μεταξύ τους, όσο εν πρώτοις μπορεί να φαίνεται;

            «ΖΩΗ», τ. 4388

ΤΡΙΩΔΙΟ

 

Το Τριώδιο έχει ανοίξει και η ορθόδοξη Εκκλησία μας όλες τις καθημερινές της Μεγάλης Σαρακοστής, καθόρισε στον όρθρο να ψάλλονται κατά βάση τρεις ωδές. Δηλαδή τρεις ομάδες τροπαρίων. Γι’ αυτό η περίοδος αυτή ονομάζεται Τριώδιο.

            Κατά τους ερμηνευτές, ο αριθμός τρεις μπήκε συμβολικά εις τύπον της αγίας Τριάδος, Του Πατρός, του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Και εις ένδειξη της αρμονικής δοξολογίας των τριών στοιχείων του σύμπαντος. Του ανθρώπου, των αγγέλων και της κτίσεως. Γι’ αυτό και τα τροπάρια των τριών ωδών καθημερινά εκφράζουν, σε βάθος και πλάτος, όλη τη θεολογία και την συνείδηση της Εκκλησίας μας. Αναφέρονται στη δημιουργία, στη πτώση και στην ανάπλαση του ανθρώπου και της φύσεως. Είναι οι λατρευτικές βουκέντρες, που θέλουν με τη θεία λατρεία να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις μας.

Η Εκκλησία μας με την επισπευσμένη  υμνογραφία της γενικά με τη λατρεία της θέλει να μας θεώσει.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι στις ι. Μονές ο ναός, το καθολικό, βρίσκεται στο κέντρο της Μονής, για να δείχνει, ότι η λατρεία πρέπει να είναι το κέντρο της ζωής μας. Και η τεσσαρακοστή το ίδιο κάνει. Τοποθετεί καθημερινά στο κέντρο της ζωής μας, τις κατανυκτικές ακολουθίες της, για να μας απορροφήσει με τη θεία λατρεία της. Από τις λειτουργίες του Μ. Βασιλείου, ως τα κατανυκτικά απόδειπνα, μας προσφέρει θείες ευκαιρίες για πνευματική ανάταση.

Προσπαθεί να μας βγάλει από την ξερή λογική, από τη βιομηχανοποιημένη πνευματικότητα και από την φαρισαϊκή θρησκευτικότητα.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι η περίοδος του Τριωδίου είναι γεμάτη από μορφές σαν κι εμάς, γι’ αυτό είναι και πιο κοντά σ’ εμάς. Από τη μορφή του αμαρτωλού τελώνου, του ασώτου, έως και της Μαρίας της Αιγυπτίας, μας φωνάζουν ότι δεν μπορούμε να δικαιολογηθούμε ότι δεν μπορούμε να γίνουμε άγιοι, αφού τόσοι αμαρτωλοί αγίασαν. Ο Θεός δεν θα μας ζητήσει το λόγο γιατί δεν πλουτίσαμε ή γιατί δεν διαπρέψαμε επιστημονικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, αλλά γιατί δεν αναγεννηθήκαμε βαθιά και αληθινά. Η περίοδος του Τριωδίου  και της σαρακοστής είναι η ωραιότερη περίοδος μετανοίας και περισυλλογής. Ας την εκμεταλλευτούμε, γιατί δεν ξέρουμε αν θα την ξαναβρούμε.

γ.

Κρυμμένες πικρές αλήθειες από το 1821. Δρ. Δημήτρης Σταθακόπουλος

 

 

Οι ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ παρουσιάζουν στο κεφάλαιο « ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ και ΗΡΩΩΝ» τον Δημήτρη Σταθακόπουλο, Δρ Παντείου Πανεπιστημίου στην ομιλία: «Κρυμμένες πικρές αλήθειες από το 1821» Τίτλος που δόθηκε από τις Φρυκτωρίες βάση της ομιλίας. ( η παρούσα καταγραφή δεν ενδείκνυται για οξύθυμα άτομα ) Η ομιλία δόθηκε στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργάνωσε: Το Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών, το Τμήμα AHEPA HJ – 40 Ψυχικού, ο Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών Ν. Ανατολικής Αττικής και ο Σύλλογος Ρουμελιωτών Βόρειας & Ανατολικής Αττικής για την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας, με τίτλο: «Η Ελλάς ευγνωμονούσα», η οποία θα πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 3 Μαρτίου 2024 και ώρα: 11:30 π.μ. στην αίθουσα «Δελφοί» του Πνευματικού Κέντρου Ρουμελιωτών (Π.Κ.Ρ.) (οδός Δαφνομήλη 1 & Σίνα, Κολωνάκι, Αθήνα) Οι Φρυκτωρίες ήταν παρούσες ως χορηγός επικοινωνίας και οπτικοακουστικής τεκμηρίωσης. --------------------------------------------------------------------------------- Σύντομη παρουσίαση της ομιλίας Ποιος πραγματικά καθιέρωσε την εορτή της 25ης Μαρτίου;;;;;; Αλήθειες που αποσιωπώνται για το έγινε ΜΕΤΑ το 1821 Πού είναι σήμερα, κάποια σημαντικά κειμήλια των Αγωνιστών Ο ρόλος των Βαυαρών στην απελευθερωμένη Ελλάδα, και το ξύλο στους ήρωες Τα ύπουλα παιχνίδια των τότε «συμμάχων» σε βάρος των Ελλήνων στην επανάσταση του 1821 Τι γράφουν οι τότε Τούρκοι Ιστορικοί, και ξεσκεπάζουν προδοσίες;;;;;; Ιωάννης Καποδίστριας. Ο ηγέτης που προσπαθούν να σπιλώσουν -------------------------------------------------------------------------------------- Βιογραφικό του ομιλητή Από το Νοέμβριο του 2013 είναι μέλος του Δ.Σ της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων Ε.Α.Α.ΔΗ.ΣΥ. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και στο Univerista degli studi di Genova. Μιλάει αγγλικά, ιταλικά, γαλλικά και τούρκικα. Eργάσθηκε ως δικηγόρος στον Άρειο Πάγο (σήμερα σε αναστολή δικηγορίας λόγω της θέσεώς του στην Ε.Α.Α.ΔΗ.ΣΥ.) , κυρίως ασχολούμενος με εμπορικά - ναυτιλιακά θέματα, καθώς και δημοσίων συμβάσεων. Υπήρξε για 2 θητείες εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά και μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας στην Ένωση Ευρωπαϊκών Δικηγορικών Συλλόγων (CCBE - Βρυξέλλες) στο διάστημα 2008-2013. Υπήρξε μέλος νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, καθώς και του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Δ.Σ.Π. Είναι Διαμεσολαβητής εκπαιδευθείς στο ΚΕ.ΔΙ.Πειραιά. Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα με άριστα από το Πάντειο Πανεπιστήμιο (τμήμα κοινωνιολογίας της ιστορίας), ασχολούμενος κυρίως με την οθωμανική περίοδο, όπου και δίδαξε για αρκετά χρόνια. Σήμερα είναι άμισθος συνεργάτης του Εργαστηρίου Τουρκικών και Ευρασιατικών μελετών του Πανεπιστημίου Πειραιά (ΠΑ.ΠΕΙ.). Σπούδασε Βυζαντινή μουσική και παραδοσιακούς χορούς στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και είναι αριστούχος διπλωματούχος μαϊστωρ – μουσικολόγος με έμφαση στην παραδοσιακή μουσική, με πάμπολλες συναυλίες και μουσικές παραγωγές CD - Ήταν υπεύθυνος των Πολιτιστικών του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά, του περιοδικού Δικηγορική Επικαιρότητα και μαέστρος της Χορωδίας των Δικηγόρων Πειραιά με βραβεία και παραγωγή CD. Υπήρξε αθλητής της υδατοσφαίρισης στον Εθνικό Πειραιά και πρώην αντιπρόεδρος Δ.Σ του ΕΘΝΙΚΟΥ ΟΦΠΦ , καθώς και αθλητής ιστιοπλοΐας στον Π.Ο.Ι.Α.Θ. Υπηρέτησε εθελοντικά τη στρατιωτική του θητεία στις ειδικές δυνάμεις (1987-1989). Συγγραφέας 27 βιβλίων (εκδόσεων Seaburn Νέα Υόρκη Η.Π.Α - των εκδόσεων 24grammata , και του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά) πολλών πονημάτων και πλέον των 300 άρθρων ποικίλης θεματολογίας με έντονη κοινωνική παρεμβατική παρουσία στα επιστημονικά και πολιτιστικά δρώμενα. Υπήρξε και παραμένει σε πολλά σωματεία , μέλος και διοικητικό στέλεχος, βραβευμένος από πάμπολλους φορείς, έχει δημοσιεύσει τις απόψεις του σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα , με ισχυρή θετική ανταπόκριση από το κοινό. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Οι Φρυκτωρίες ευχαριστούν θερμά το Τμήμα AHEPA HJ – 40 Ψυχικού και ιδιαίτερα τον κο Παναγιώτη Ριζόπουλο για την πρόσκληση. --------------------------------------------------------------------------------------------------------- Για οποιαδήποτε πληροφορία ή καταγγελία, παρακαλούμε, ενημερώστε μας στην κεντρική ιστοσελίδα: http://www.fryktories.net

 

 

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Η ανάληψη του ζυγού του Χριστού

 

Όλους εσάς που βρίσκεστε κάτω από τον βαρύ ζυγό της αμαρτίας, κάτω από την τυραννία του άγριου και σκληρόκαρδου Φαραώ, κάτω από τα συνεχή και οδυνηρά χτυπήματα των ανελέητων επιστατών, όλους εσάς που χτίζετε τον πύργο της Βαβέλ της κοσμικής υπερηφάνειας, σας καλεί ο Λυτρωτής στην πνευματική ελευθερία. «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω. Σηκώστε πάνω σας τον ζυγό μου και διδαχθείτε από το δικό  μου παράδειγμα, επειδή είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση. Γιατί ο ζυγός  μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό» (Ματθ. 11, 28-30).

            Ζυγός και φορτίο του Χριστού είναι οι ευαγγελικές εντολές. Ονομάζονται έτσι, διότι απαιτούν αυταπάρνηση. Όμως, ελευθερώνουν και ζωογονούν την ψυχή, τη γεμίζουν με ανέκφραστη ειρήνη και γλυκύτητα. Γι’ αυτό, χαρακτηρίζονται ως απαλός ζυγός και ελαφρό φορτίο. Όλες οι εντολές ευωδιάζουν πραότητα και ταπείνωση, αρετές τις οποίες μεταδίδουν στον τηρητή τους. Όταν η τήρηση των εντολών γίνει έξη της ψυχής, τότε η πραότητα και η ταπείνωση λειτουργούν σαν φυσικές ιδιότητές της, ιδιότητες πνευματικές, δοσμένες από τη θεία χάρη με την ενέργεια της ειρήνης του Χριστού, που είναι ασύλληπτη από τον ανθρώπινο νου.

            Ι. Μ.

Ο Άγιος Νεκτάριος ανέβασε τον Γέροντα Αμβρόσιο στου ουρανό! Τι είδε…

            

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κάποτε πάλι, που ήταν πολύ άρρωστος και δεν επικοινωνούσε με κανέναν για οκτώ ώρες περίπου και νόμισαν ότι φεύγει, γιατί είχε όψη νεκρού, όταν επανήλθε, αφηγήθηκε σε όσους ήταν δίπλα του πως τον ανέβασε ο Άγιος Νεκτάριος στον Ουρανό.

Εκεί συνάντησε τη Γερόντισσα Παρθενία μέσα στο φως και χωρίς βέβαια το πρόβλημα το σωματικό, που είχε όσο ήταν στη γη, η οποία τον αγκάλιασε με χαρά και του είπε:
– Καλώς τον! Καλώς τον! Αλλά, γιατί ήλθες; Δεν είναι ακόμα η ώρα σου. Κάτω σε χρειάζονται.

Του έδειξε τον Παράδεισο και τις απίστευτες ομορφιές του, έπειτα εμφανίστηκε ένας Άγγελος και του παρουσίασε, σαν από παράθυρο, την κόλαση.

Οπότε ο Γέροντας, μετά από αυτή την εμπειρία, είπε με έμφαση στους γύρω του:
– Δεν ξέρετε τι συμβαίνει εκεί. Να αντέχετε εδώ αυτά που περνάτε, να τα αντέχετε!

Από το βιβλίο της Ι. Μ. Δαδίου Παναγία η Γαυριώτισσα, «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου, Ο επιστήθιος φίλος του αγίου Πορφυρίου», των εκδόσεων Άθως. Κείμενα Μιχάλης Λεβέντης.

Ο Άγιος Νεκτάριος ανέβασε τον Γέροντα Αμβρόσιο στου ουρανό! Τι είδε… | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Όταν υποχωρώ στις απαιτήσεις της σαρκός, γίνομαι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου

Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

348. Τι φοβερό πράγμα είναι η λαιμαργία, το να τρώγη και να πίνη κανείς υπερβολικά!

Το γεμάτο, βαρυφορτωμένο στομάχι κάνει τον άνθρωπο να χάνη την πίστι και τον φόβο του Θεού, να είναι αναίσθητος στην προσευχή, να μη νοιώθη την ανάγκη να ευχαριστήση και να δοξάση τον Θεό.

Οι κοιλιόδουλοι απομακρύνονται από τον Κύριο.

Η καρδιά τους γίνεται σκληρή σαν λιθάρι.

Γι’ αυτό ο Λυτρωτής μας αποτρέπει από τη λαιμαργία:

«Προσέχετε εαυτοίς μήποτε βαρυνθώσιν υμών αι καρδίαι εν κραιπάλη και μέθη… και αιφνίδιος εφ᾽ υμάς επιστή η ημέρα εκείνη» ( Λουκ. κα’ 34). Η ημέρα της οργής του Κυρίου θα πλήξη αιφνιδιαστικά και αμείλικτα όσους είναι κοιλιόδουλοι.

349. Όσο ένας άνθρωπος παραδίδεται στις αισθήσεις του, τόσο και γίνεται σαρκικός, απομακρύνοντας από τον εαυτό του το Άγιο Πνεύμα, που δεν μπορεί να κατοική σε καρδιές με σαρκικό φρόνημα.

«Τις κοινωνία φωτί προς σκότος»; (Β’ Κορ. στ΄ 14). Οι άνθρωποι αυτοί, αλλοίμονο, δεν αισθάνονται την έλλειψι του Αγίου Πνεύματος.

Συμβαίνει σ᾽ αυτούς ό,τι και στον εκ γενετής τυφλό, που δεν έχει συνείδησι τι πολύτιμο πράγμα του λείπει, το φως του ηλίου.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν στην καρδιά τους ούτε πίστι, ούτε αγάπη, ούτε το πνεύμα της προσευχής, ούτε κοινωνία με την Εκκλησία.

Θεέ μου, τι κίνδυνοι με περιβάλλουν στη ζωή μου!

Όταν υποχωρώ στις απαιτήσεις της σαρκός, γίνομαι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου.

Αποσπάσματα από το βιβλίο Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης, η «Εν Χριστώ ζωή μου, Ιεροί λογισμοί μιας οσίας ψυχής», των εκδόσεων Αστήρ. Μετάφραση Βασίλειος Μουστάκης.

Όταν βγει η ψυχή από το σώμα (Αββάς Ησαΐας)

 

Αγαπητέ αδελφέ, αυτοί που ασχολούνται με τις εργασίες αυτού του προσωρινού κόσμου, αν προκόψουν σε αυτές και κερδίσουν, δεν σκέφτονται τους κόπους που πέρασαν, αλλά χαίρονται για την προκοπή που έκαναν ύστερα.

Πόση λοιπόν χαρά νομίζεις ότι νιώθει η ψυχή εκείνου που άρχισε να εργάζεται για τον Θεό και ολοκλήρωσε αυτό το έργο; Και όταν θα φύγει από τη ζωή, τα έργα του θα προπορεύονται, και θα χαρούν μαζί του οι άγγελοι, όταν τον δουν ότι ελευθερώθηκε από τις δυνάμεις του σκότους.

Γιατί όταν βγει η ψυχή από το σώμα, τη συνοδεύουν οι άγγελοι, και τότε βγαίνουν να τη συναντήσουν όλες οι δυνάμεις του σκότους, θέλοντας να την κρατήσουν, εξετάζοντας μήπως έχει κάτι από τα δικά τους.

Την ώρα εκείνη δεν πολεμούν εναντίον τους οι άγγελοι, αλλά τα έργα που έκανε η ψυχή την περιτειχίζουν και την φυλάγουν από αυτές, για να μην την ακουμπήσουν. Και αν νικήσουν τα έργα της, ψάλλουν μπροστά της οι άγγελοι, ώσπου να φτάσει στον Θεό με χαρά. Την ώρα εκείνη λησμονεί κάθε έργο του κόσμου τούτου και όλους τους κόπους της.

Είναι λοιπόν μακάριος αυτός που επάνω του δεν θα βρεθεί τίποτε από όσα είναι των αρχόντων του σκότους, γιατί η χαρά του και η τιμή και η ανάπαυση θα ξεπερνούν κάθε μέτρο.

* * *
Ας κλάψουμε, επομένως, με όση δύναμη έχουμε μπροστά στον Θεό· ίσως να μας σπλαχνιστεί η αγαθότητά του και να μας στείλει βοήθεια, για να μπορέσουμε να κάνουμε τα έργα που αντιμάχονται τους άρχοντες της κακίας, (*) τους οποίους θα συναντήσουμε μπροστά μας.

Ας φροντίσουμε λοιπόν με αποφασισμένη καρδιά να αποκτήσουμε επιθυμία του Θεού με απλότητα, η οποία θα μας σώσει από τα χέρια της πονηρίας, όταν θα βγει εκεί να μας συναντήσει.

Ας αγαπήσουμε την αγάπη προς τους φτωχούς, για να μας σώσει από τη φιλαργυρία, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αγαπήσουμε το να έχουμε ειρήνη με όλους, μικρούς και μεγάλους, γιατί αυτό θα μας προστατέψει από το μίσος, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αποκτήσουμε την υπομονή σε όλα, η οποία θα μας προστατέψει από την αμέλεια, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αγαπήσουμε όλους τους αδελφούς μας, χωρίς να μισούμε κανέναν ή να ανταποδίδουμε το κακό, και αυτό θα μας προστατέψει από τη ζηλοφθονία, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αγαπήσουμε την ταπεινοφροσύνη σε όλα, υπομένοντας τον λόγο που θα μας πει ο συνάνθρωπος, έστω και αν μας πληγώσει ή μας προσβάλει· και η ταπεινοφροσύνη θα μας προστατέψει από την υπερηφάνεια, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας επιδιώξουμε την τιμή του συνανθρώπου, χωρίς να κατηγορούμε ή να προσβάλλουμε κανέναν, και αυτή θα μας προστατέψει από την καταλαλιά, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας αψηφήσουμε την ανάγκη και την τιμή του κόσμου, για να σωθούμε από τον φθόνο, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Ας διδάξουμε στη γλώσσα μας τη μελέτη του Θεού, τη δικαιοσύνη και την προσευχή, για να μας προστατέψει από το ψέμα, όταν θα βγει να μας συναντήσει.

Γιατί όλα αυτά τα κακά περικυκλώνουν την ψυχή όταν βγει από το σώμα, ενώ οι αρετές της συμπαραστέκονται, αν βέβαια τις έχει αποκτήσει. Ποιος λοιπόν έχει τη σοφία να προτιμήσει να αγωνιστεί ολόψυχα μέχρι θανάτου, για να λυτρωθεί από όλα αυτά;

Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε, και η δύναμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι μεγάλη στο να βοηθήσει την αδυναμία μας· γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος είναι ταλαίπωρος και του έδωσε τη μετάνοια όσο βρίσκεται στο σώμα, μέχρι την τελευταία του αναπνοή.

(*) Ο αββάς Ησαΐας στη συνέχεια αναφέρει τους άρχοντες αυτούς της κακίας ονοματίζοντάς τους από την αντίστοιχη κακία που καλλιεργούν: πονηρία, φιλαργυρία, μίσος κλπ.

[Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Ι’ (10), σελ. 105. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2001]

 

(Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)

Όταν βγει η ψυχή από το σώμα (Αββάς Ησαΐας) | Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ (alopsis.gr)

 

π. Μάρκος Τζανακάκης: Οικογένεια - Η πορεία της σήμερα, με τον καιρό να 'ναι κόντρα (πνευμ. ομιλία)

 

Παρακολουθήστε την Πνευματική Ομιλία του π. Μάρκου Τζανακάκη με τίτλο: "Οικογένεια - Η πορεία της σήμερα, με τον καιρό να 'ναι κόντρα". Η Ομιλία έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσας Μασταμπά Ηρακλείου Κρήτης) την Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024. Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι Αρχιμανδρίτης, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Σύλλογος «Φίλοι του Αγίου Όρους Ηρακλείου»

ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. Ο ΘΕΜΕΛΙΟΣ ΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ ΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ

 

Μακαρίου τού Αιγυπτίου ομιλίαι πνευματικαί, ομιλία 11,3-4

«Η ψυχή χρειάζεται Θεϊκό λυχνάρι, τό Άγιο Πνεύμα, πού κοσμεί τόν σκοτεινό οίκο, τόν φωτεινό ήλιο τής δικαιοσύνης, πού φωτίζει καί ανατέλλει στήν καρδιά. Χρειάζεται νά έχει η ψυχή όπλο μέ το οποίο κερδίζει τόν πόλεμο. Διότι καί εκεί πού λέει η Αγία Γραφή γιά την χήρα πού έχασε τήν δραχμή, πρώτα άναψε τό λυχνάρι, έπειτα φωτίστηκε τό σπίτι καί έτσι αφού φωτίστηκε τό σπίτι καί αναφθηκε τό λυχνάρι, βρέθηκε η δραχμή, πού ήταν χωμένη μέσα στήν κοπριά καί στήν ακαθαρσία καί στή γή. Καί η ψυχή λοιπον τώρα, δέν μπορεί μόνη της νά βρεί τούς λογισμούς της καί νά τούς ξεχωρίσει, αλλά, όταν αναφθεί τό Θεϊκό λυχνάρι, φωτίζει μέσα στό σκοτεινό σπίτι καί τότε βλέπει τούς λογισμούς της [τόν Δαυΐδ], μέ ποιό τρόπο είναι χωμένη μέσα στήν ακαθαρσία καί τόν βούρκο τής αμαρτίας».

Μέ άλλα λόγια, τό αληθινό χάρισμα τής μετανοίας γίνεται αισθητό όταν ανάψει αυτός ο λύχνος στή ψυχή μας μέ τήν ενέργεια τού Αγίου Πνεύματος μέσα μας, οπότε αρχίζει νά μάς αναδημιουργεί [όχι νά μάς ανακαινίζει, πού είναι η σύγχρονη αίρεση]. Στήν αρχή ο Θεός μάς έπλασε κατά τήν εικόνα κάι τήν ομοίωσή Του. Ενεφύσησε τήν πνοή τής ζωής στό πρόσωπο τού ανθρώπου καί τόν κατέστησε ζωντανό πνεύμα (όχι ζωοποιό, γιατί μόνο ο Κύριος είναι ζωοποιό Πνεύμα). Τώρα αυτή η νέα πνοή στήν καρδιά μας συνιστά τήν αρχή μιάς καινής κτίσεως, τήν ανάπλαση τού προσώπου μας.

Ο ΚΡΥΠΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ, ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΣΕΛ 190-191. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ.

Ο ΕΑΥΤΟΣ Ο αληθινός, ο ψεύτικος κι ο ανύπαρκτος

Ο άνθρωπος είναι «ζώο πολιτικό», λέει ο Αριστοτέλης. Εκτός ανθρώπινης κοινωνίας είναι «ή θηρίο ή θεός».

Ισορροπεί εκεί, ανάμεσα στο άνω και στο κάτω όριο, χάρη στην κοινωνικοπολιτική αυτοθέσμιση. Τη θεμελιωμένη σε δύο αντίρροπες δυνάμεις: την αυθυπερβατική αμοιβαιότητα /φιλότητα και το αυθυποβατικό / ανταγωνιστικό νείκος. Η ανοδική δύναμη ενεργοποιείται από τη Θεοεπιθυμία του. Η καθοδική από την Φιλαυτία του.

Ο Εαυτός αναγνωρίζεται από την Ταυτότητα της Προσωπικότητάς του. Μπορούμε να πούμε, ότι είναι αληθινός, όταν ο Βίος του έχει διαχρονικό άξονα. Ενώ υπόκειται, δηλαδή, στον φυσικό νόμο της τροπής, κατά κάποιον τρόπο τον υπερβαίνει, υπακούοντας στην αρχή της αυτοομοιότητας / ομοιόστασης. Αντίθετα: μπορούμε να πούμε, ότι είναι ψεύτικος ο Εαυτός, όταν ο Βίος του δεν έχει διαχρονικό άξονα.

Ο Εαυτός της γένεσης και της ακμής των πολιτισμών, διαφέρει από τον Εαυτό της παρακμής και της κατάρρευσής τους. Οι πρώτος, ανταποκρίνεται στην περιγραφή «πώς δενότανε τ’ ατσάλι». Είναι «ηρωικός». Ο Εαυτός της παρακμής, κινούμενος ανάμεσα στους κεκτημένους θεσμούς, σα να μην τον αφορούν, μοιάζει με τον υπνοβάτη, που δεν καταλαβαίνει πού βρίσκεται. Ο τρίτος, «αναγνωρίζει τον εαυτό του» στους στίχους: «Άστε με ήσυχο όλοι, θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια».

Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου

 

Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου

Θέλω καὶ κάτι ἐπὶ πλέον νὰ ἐπισημάνω γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία, γιὰ τὴ στιγμὴ τοῦ «Ἄξιόν ἐστι».

 Εκείνη τὴν ὥρα νὰ προσέχουμε τὸν λογισμό μας καὶ νὰ σταυρώνουμε ὅλο τὸ σῶμα μας, διότι εἶναι παρὼν ὁ Θεός. Εκείνη τὴν ὥρα ἀποκαλύπτει πολλὰ πράγματα ὁ Θεὸς καὶ πολύ μᾶς ἐνισχύει. Ἐκείνη τὴν ὥρα ἐπισκιάζει ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἡ δὲ Παναγία ὅλα τὰ ἐξορκίζει εἴτε πειρασμὸ εἴτε ἄρρωστια. Στο «ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἄχράντου» νὰ σταυρώνουμε τὸν νοῦ μας, ὅπου πονᾶμε καὶ νὰ μνημονεύουμε ὀνόματα ἀρρώστων, ἁμαρτωλῶν, φυλακισμένων καὶ ὅσων ἀνθρώπων ἔχουν ἀνάγκη.

Τὴν ὥρα ποῦ εὔχεται ὁ ἱερεύς καὶ λέει: «Μνήσθητι Κύριε… ζώντων καὶ τεθνεώτων» νὰ γονατίζουμε, ἂν μποροῦμε -καὶ οἱ ἐκκλησιαστικὲς- καὶ νὰ προσευχόμαστε... γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους. 

Κάποτε εἶχε ἔρθει ὁ κύριος, πού χάρισε στὸ Μοναστήρι τὰ βιβλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Εἶχε ἕνα ἐπίμονο πονοκέφαλο καὶ εἶχε ξοδέψει πολλὰ χρήματα στοὺς γιατρούς, χωρὶς νὰ βρῆ θεραπεία. Ἄκουσε λοιπὸν σὲ μία Θεία Λειτουργία φωνὴ πού τοῦ εἶπε: «Τὴν ὥρα πού θὰ λέη ὁ ἱερεύς τὸ “ἐξαιρέτως”, νὰ σταυρώσης τὸν πόνο σου». Αὐτὸ ἦταν, σταυρώθηκε καὶ πέρασε.

Ἔρχεται καὶ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Νὰ τὴ διέλθωμε μὲ πίστη, μὲ πολλὴ ἀγάπη, μὲ ὑπομονές, μὲ πολὺ ἀγώνα πνευματικό, γιὰ νὰ φθάσουμε καὶ στὴν ἁγία Ἄνασταση.

agiazoni

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ Διάλυσε τη σύγχυσή μας

 

Σπλαχνίσου μας, Θεέ, μέσα στη σύγχυσή μας. Μια σύγχυση που αγκαλιάζει τους πάντας και τα πάντα και γίνεται ολοένα πιο περίπλοκη, πιο τρομερή. Ιδέες, νοοτροπίες, σκέψεις, αισθήματα, τάσεις και αξίες, όλα αυτά, Κύριε, βρίσκονται ανακατεμένα, στροβιλίζονται σ’ ένα τρελό δαιμονικό χορό μέσα στα κεφάλια μας. Φέρνουν ένα σάστισμα, μιαν αφάνταστη αμηχανία.

            Θεέ μου, ακόμη κι οι απλούστεροι άνθρωποι της γειτονιάς μου τάχουν χάσει, λένε, ότι ο κόσμος κοντεύει να γυρίσει ανάποδα.

            Κύριε, το βλέπεις, η σύγχυσή μας είναι απίθανα φοβερή. Συνεχώς το κακό χειροτερεύει, Θεέ  μου.

            Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το διαδίκτυο, ο κινηματογράφος, η εφημερίδα, το θέατρο, το περιοδικό, το βιβλίο κι ο τουρισμός, όλα τούτα μας μπολιάζουν με ιδέες, με συνήθειες.

            Μας προσφέρουν αποσπάσματα αλήθειας κι αλυσίδες ψεύδους, ιδεολογίες διαμετρικά αντίθετες. Συνδαυλίζουν τρικυμίες στην καρδιά, προκαλούν ρωγμές στις πεποιθήσεις, ανατρέπουν την κλίμακα των αξιών.

            Νοθεύουν το «πιστεύω» μας.

            Θεέ  μου, ας σταματήσει αυτή η Βαβέλ. Να αποσαφηνισθεί πια η κατάσταση.

            Ας εξυγιανθούν οι πεποιθήσεις. Η Αλήθεια Σου, απλή και διαυγής, ας γίνει πίστη μας. Ο Νόμος Σου, πάνσοφη Αγάπη, ας αποτελέσει τις πεντακάθαρες, ασάλευτες αρχές της ζωής μας.

            Κάνε το Χριστιανισμό ιδεολογία μας. Κάνε τον νοοτροπία όλων όσοι σήμερα μαστίζονται από την επιδημία της σύγχυσης.

            Δώσε μας ανθεκτικότητα στις ιδεολογικές επιδράσεις που φέρνουν σύγχυση.

            Κάνε μας απλούς και ειλικρινείς, πιστους και συνεπείς οπαδούς της αιώνιας Αλήθειας Σου.

            ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

Κονίτσης: «Στο πρόσωπο του Μπελέρη στοχοποιείται ολόκληρη η Βόρειος Ήπειρος»

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις:

«Ἡ δίκη «παρωδία» τοῦ ἐκλεγμένου Δημάρχου Χειμάρρας Φρέντυ Μπελέρη, ἐτελείωσε, ὕστερα ἀπό παλινωδίες καί ἀπαράδεκτες μεθοδεύσεις τῆς δῆθεν Δικαιοσύνης στήν Ἀλβανία.

Βέβαια, ἀπό τήν ὅλη θλιβερή διαδικασία, ἦταν ἀναμενόμενη ἡ καταδίκη τοῦ γενναίου καί ἀτρόμητου αὐτοῦ Χειμαρριώτη.

Τά δυό χρόνια πού τοῦ ἐπέβαλε τό Δικαστήριο εἶναι ἕνα παράσημο δόξης γιά τόν Μπελέρη.

Καί θά διαλαλῇ, ὅτι στήν Ἀλβανία συνεχίζεται ἡ δικτατορική νοοτροπία τοῦ ἀλήστου μνήμης κομμουνιστῆ δικτάτορα Ἐνβέρ Χότζα.

Γιατί, ὅπως ἐκείνη τήν φοβερή ἐποχή, μιά ψεύτικη καί ἀνυπόστατη κατηγορία ἀρκοῦσε γιά νά καταδικασθῇ ὁ οἱοσδήποτε, καί μάλιστα Ἕλληνας, στήν πιό ἐξοντωτική ποινή, τό ἴδιο ἀκριβῶς – τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν – συμβαίνει καί σήμερα στήν γειτονική χώρα.

Μετά τήν ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου, ὁ Φρέντυ Μπελέρης σέ δηλώσεις του εἶπε μεταξύ τῶν ἄλλων: «Μέ πλαστό ποινικό μητρῶο, χωρίς ἀποδείξεις, χωρίς

ἄλλους μάρτυρες, ἐκτός ἀπό ἕναν πού χρηματιζόταν ἀπό τήν Ἀστυνομία … μέσα σ’ ἕνα γυάλινο κλουβί, χωρίς ἐπικοινωνία μέ τόν δικηγόρο μου, τό ἀλβανικό δικαστήριο μέ καταδίκασε σέ δυό χρόνια φυλάκισης. Τό ἔγκλημά μου εἶναι ὅτι ἐμεῖς οἱ Χειμαρραῖοι θέλουμε νά εἴμαστε κύριοι τῆς προγονικῆς μας γῆς … Ἐγώ θά συνεχίσω τόν ἀγῶνα μου γιά Δικαιοσύνη καί Δημοκρατία στό ὄνομα τῶν συμπολιτῶν μου. Ἀργά ἤ γρήγορα θά βρῶ δικαιοσύνη».

Τό ἐξοργιστικό στήν περίπτωση αὐτή εἶναι, ὅτι ἡ Ἀλβανία ἐνῷ ἀπό τό ἕνα μέρος ζητάει νά ἐνταχθῇ στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀπό τό ἄλλο ὅμως προκαλεῖ καί κοροϊδεύει τούς πάντες μέ τά καμώματά της.

Ὅμως, ἐξ ἴσου ἐξοργιστική εἶναι καί ἡ ἀνακοίνωση τοῦ Ἑλληνικοῦ ΥΠΕΞ, μετά τήν καταδίκη Μπελέρη: «Ἡ ἐπιλεκτική ἐφαρμογή δικαστικῶν ἀποφάσεων καί ἡ προεξόφληση δικαστικῶν κρίσεων δέν συνάδει μέ τίς ἀρχές τοῦ κράτους δικαίου. Ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση θά παρακολουθεῖ στενά τήν ὑπόθεση καί προσβλέπει σέ μιά δίκαιη καί ἀντικειμενική κρίση στόν δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας»!

Μά πού ζῇ τό Ὑπουργεῖο; Δέν εἶδε, δέν παρακολούθησε τά ὅσα ἀπαράδεκτα ἔπραξε καί πράττει ἡ Ἀλβανία σέ βάρος τοῦ ἐκλεγμένου Δημάρχου Χειμάρρας;

 

Στ’ ἀλήθεια, περιμένει κάτι διαφορετικό «στόν δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας»;

Κύριοι, εἶναι καιρός νά ξυπνήσετε καί νά καταλάβετε, ὅτι στό πρόσωπο τοῦ Μπελέρη στοχοποιεῖται καί κινδυνεύει ὁλόκληρη ἡ Βόρειος Ἤπειρος.

Ἀφῆστε, ἐπί τέλους, καί σεῖς καί ὅλα τά κόμματα τίς ἀνούσιες συζητήσεις καί τίς λεκτικές ἁψιμαχίες καί σκεφθῆτε σοβαρά τόν Ἑλληνισμό τῆς Βορείου Ἠπείρου, πού κινδυνεύει τά ἔσχατα.

Τά γεγονότα μᾶς προκαταλαμβάνουν καί οἱ καιροί τρέχουν.

«Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. ιγ΄ 11). Σᾶς παρακαλῶ καί σᾶς ἱκετεύω.

Ἐνεργήσατε ὅ,τι πρέπει γιά τούς δοκιμαζομένους ἀδελφούς. Τώρα. Ὄχι αὔριο ἤ ἀργότερα. Διότι τότε ἴσως θά εἶναι ἀργά».

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΑΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΛΑΝΑ

 

Ο όσιος Νικόλαος Πλανάς ήταν πράος και ταπεινός, ελεήμων, υπομονετικός και ανεξίκακος, ασκητικός και φιλακόλουθος. Για πενήντα χρόνια λειτουργούσε καθημερινά στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου στην Πλάκα, και τις Κυριακές στον Άγιο Ιωάννη τον Κυνηγό στην οδό Βουλιαγμένης, όπου μνημόνευε χιλιάδες ονόματα. Από τα πολλά περιστατικά  της ζωής του, που μας δείχνουν το πλήθος των αρετών του, θα διηγηθούμε μόνο δύο, που μας τον παρουσιάζουν ως υπόδειγμα πραότητας και υπομονής.

            «Στις καθημερινές πολύωρες ακολουθίες του είχε ένα ακόλουθο, που τον συνόδευε πάντα και έψαλλε όταν δεν υπήρχε άλλος. Τον έλεγαν Μιχάλη. Αυτός αγαπούσε τον παπά- Νικόλα, αλλά κάποτε τον βασάνιζε κιόλας. Μια φορά, ήταν καλοκαίρι, μετά από την πολύωρη ακολουθία κατά τις 3 μ. μ. και κάθισε ο γέροντας ιερέας κατάκοπος έξω από την εκκλησία σε μια καρέκλα και αποκοιμήθηκε. Ο Μιχάλης, που είχε το κακό ελάττωμα να πίνει, ώσπου να τελειώσει η θεία Λειτουργία, έφυγε ήπιε και κατέφθασε  στην αυλή της εκκλησίας…..

            Βλέπει τον παπά-Νικόλα στην καρέκλα, τρέχει και τον σκουντάει άγαρμπα, τον ταρακουνάει φωνάζοντας: «Θα κρυώσεις, παπάαα!». Τον τρόμαξε τόσο πολύ! Όσα  πνευματικά του παιδιά παραβρέθηκαν εκεί, μάλωσαν τον Μιχάλη για τη συμπεριφορά του. Ο παπά-Νικόλας όμως, με την απροσποίητη ταπεινοφροσύνη του είπε: «Μην τον μαλώνετε. Με αγαπά, αλλά δεν μου δίνει αέρα». Τους αποστόμωσε όλους! Και τα μικρά παιδιά ακόμα, έχουν τα νεύρα τους, τους εγωισμούς  τους. Ο παπά- Πλανάς δεν ήξερε το είναι οργή.

            «Μια κυρία όταν άκουσε για τις αρετές του π. Νικολάου, αποφάσισε να τον δοκιμάσει. Μια μέρα στην Εκκλησία του λέει: «Να έρθεις, πάτερ μου, στο σπίτι να μου κάνεις 40 παρακλήσεις, διότι έχω οικογενειακές φουρτούνες. Θα σε περιμένω κάθε απόγευμα». «Μετά χαράς, παιδί μου». Αποκρίθηκε. Πήρε τη διεύθυνση και την επομένη πήγε. Στο τέλος της παράκλησης του έδωσε μία δεκάρα. Αυτό επαναλήφθηκε σαράντα φορές, χωρίς καθόλου να γογγύσει ο πράος παπά- Νικόλας. Στο τέλος η γυναίκα έπεσε στα πόδια του, του ζήτησε συγχώρεση και είπε: «Εσύ είσαι ο ενδεδειγμένος ιεράς της υπομονής και του καθήκοντος».

            Αλήθεια, δεν είχε πειρασμούς ο παπά-Πλανάς; Ή μήπως δεν καταλάβαινε ότι τον αδικούσαν; Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος σε πνευματικό του παιδί: «Νομίζεις, παιδί μου, πως εγώ δεν ξέρω να μιλήσω; Ξέρω, αλλά σκέφτομαι το αποτέλεσμα, και έτσι σιωπώ».

            «ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ», τ. 887              

Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω: Ἀγάπη ναί, ἀλλὰ ποιὰ ἀγάπη;

 

Τοῦ μακαριστοῦ Πρωτοπρσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνοῦ

ΕΚ ΦΩΤΟΣ «Κηρύγματικές σκέψεις στὰ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα», Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ Ματθαίου κε’ 31-46.

«ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’ 40)

1. Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἔρχεται νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει μιὰ μεγάλη ἀλήθεια. Τὴν περασμένη Κυριακὴ μίλησε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, ποὺ περιμένει τὸ πλάσμα του νὰ ἐπιστρέψει. Αὐτὸ ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς κάμει νὰ ξεχάσουμε καὶ τὴν δικαιοσύνη Του. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μονάχα στοργικὸς Πατέρας. Εἶναι καὶ δίκαιος Κριτής. «Οὔτε ὁ ἔλεος αὐτοῦ ἄκριτος, οὔτε ἡ κρίσης ἀνελεήμων» λέγει ὁ Μ. Βασίλειος. Θὰ κρίνει τὸν Κόσμο, μᾶς λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ μάλιστα ὄχι αὐθαίρετα, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα μας. Μᾶς φέρνει, λοιπόν, ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἐνώπιον τοῦ γεγονότος τῆς κρίσεως. Καὶ λέμε «γεγονότος», γιατί ἡ παγκόσμια κρίση ἀποτελεῖ γιὰ τὴν πίστη μας.... ἐσχατολογικὴ βεβαιότητα καὶ πραγματικότητα, ποὺ ὁμολογεῖται σ’ αὐτὸ τὸ Σύμβολό μας ὡς ἐκκλησιαστικὴ πίστη: «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς...».

Καλούμεθα, λοιπόν, σήμερα νὰ συνειδητοποιήσουμε τρία πράγματα. Πρῶτον, ὅτι Κριτής μας θὰ εἶναι ὁ Ἰ. Χριστός, ὡς Θεός. Σωτὴρ ὁ Χριστὸς ἀλλὰ καὶ Κριτής. Ἂν τὴν πρώτη φορὰ ἦλθε ταπεινὸς στὴ γῆ, «ἵνα σώση τὸν κόσμον», τώρα θὰ ἔλθει «ἐν τῇ δόξη αὐτοῦ», ἵνα κρίνη τὸν κόσμον. Αὐτὸς ποὺ ἔγινε γιὰ μᾶς «κατάρα» πάνω στὸν Σταυρό, ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ μᾶς κρίνει, ἂν ἀφήσαμε νὰ μείνει μέσα μας καὶ στὴν κοινωνία μας ἀνενέργητη ἡ θυσία Του. Δεύτερον θὰ κρίνει ὄχι μόνο τοὺς Χριστιανούς, οὔτε μόνο τοὺς ἐθνικούς, ὅπως πίστευαν οἱ Ἑβραῖοι γιὰ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ. Θὰ κρίνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χριστιανοὺς καὶ μή, πιστοὺς καὶ ἀπίστους. Τρίτον βάση τῆς κρίσεως, τὸ κριτήριο, θὰ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ στάση μας δηλαδὴ ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας. Καθολική – παγκόσμια ἡ κρίση, καθολικό – παγκόσμιο καὶ τὸ κριτήριο. Ὁ παγκόσμιος νόμος τῆς ἀνθρωπιᾶς, στὸν ὅποιο συναντῶνται ὅλοι, χριστιανοὶ καὶ μή. Καὶ ὅσοι ἐγνώρισαν τὸν Χριστὸ καὶ ὅσοι δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν γνωρίσουν καὶ γι’ αὐτὸ ἔμειναν μακριὰ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιό Του. Στὸ νόμο αὐτό, δὲν ὑπάρχει χῶρος γιὰ προφάσεις καὶ δικαιολογίες. Ἡ πεῖνα, ἡ δίψα, ἡ γύμνια, ἡ ἀρρώστια, ἡ φυλακὴ βοοῦν, δὲν μποροῦν νὰ μείνουν κρυφά, γιὰ νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἰσχυρισθεῖ κάποιος πῶς δὲν τὰ πρόσεξε... Δὲν μπορεῖ νὰ τ’ ἀγνοήσει κανείς, χωρὶς προηγουμένως νὰ παύσει νὰ ἔχει συναισθήματα ἀνθρώπου, ἂν δὲν ἔχει τελείως «ἀχρειώσει», ἐξαθλιώσει, τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα του.

 

2. Τὸ συγκλονιστικὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν φρικτότητα τῆς ὥρας τῆς Κρίσεως ζωγραφίζουν μὲ ὑπέροχα χρώματα οἱ ὕμνοι τῆς ἡμέρας. «Ω, ποία ὥρα τότε! ὅταν... τίθωνται θρόνοι καὶ βίβλοι ἀνοίγωνται, καὶ πράξεις ἐλέγχωνται καὶ τὰ κρυπτὰ τοῦ σκότους δημοσιεύονται»! Εἶναι φρικτὴ καὶ ἡ ἁπλὴ σκέψη τῆς ὥρας τῆς κρίσεως, γιατί ὄχι μόνο ὑπενθυμίζει την ἀνετοιμότητά μας νὰ ἐμφανισθοῦμε μπροστὰ στὸ βῆμα τοῦ φοβεροῦ Κριτοῦ, ἀλλὰ καὶ διότι ἀποκαλύπτει τὴν τραγικότητα τῆς ζωῆς μας, τὴν ὁποία δαπανᾶμε μέσα σὲ ἔργα ματαιότητος, ποὺ δὲν ἀντέχουν στὸ φῶς τῆς αἰωνιότητος. Δὲν δικαιούμεθα ἐνώπιον τοῦ κριτοῦ μας γιὰ ὅσα ὁ κόσμος θεωρεῖ μεγάλα καὶ σπουδαία: γνώσεις, θέσεις, τίτλους, ἀξιώματα, πλοῦτο, δόξα. Αὐτὰ ὅλα εἶναι δυνατὸ μάλιστα νὰ ὁδηγήσουν στὴν καταδίκη μας.

Κρινόμεθα βάσει τῆς ἔμπρακτης ἐφαρμογῆς τῆς ἀγάπης μας. Ὄχι ὡς ἄτομα δηλαδή, ἀλλὰ ὡς μέλη τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Ὁ θεὸς δὲν ἔπλασε ἄτομα, αὐτόνομα καὶ ἀνεξάρτητα. Μᾶς ἔπλασε, γιὰ νὰ γίνουμε πρόσωπα καὶ κοινωνία προσώπων. Καὶ οἱ μεγαλύτερες ἀρετές, ἂν μείνουν ἁπλῶς ἀτομικές, εἶναι μετοχὲς χωρὶς ἀντίκρυσμα ἐνώπιον τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ. Γιατί δὲν βρῆκαν τὴν πραγμάτωσή τους μέσα στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία. Δὲν καταξιώθηκαν σὲ διακονίες. Ἔτσι λ.χ. ἡ γνώση εἶναι θεία εὐλογία, ὅταν ὅμως θηρεύεται γιὰ χάρη τοῦ συνανθρώπου, γιὰ τὴν διακονία του πλησίον. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ εὐλάβεια, καὶ ἡ νηστεία καὶ σύνολη ἡ ἄσκησή μας. Ἂν ὅλα αὐτὰ γίνονται γιὰ μιὰ ἀτομικὴ δικαίωση καὶ ὄχι ὡς διακονία τῶν ἀδελφῶν, τῶν πλησίον, μᾶς ἐλέγχει ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13)! Ἀγάπη θέλω καὶ ὄχι τὴν θρησκευτικότητα, ποὺ ἀποβλέπει στὴν αὐτοέξαρση καὶ τὴν αὐτοπροβολή. Ποῦ βλέπει τὸν τύπο ὡς πεμπτουσία τῆς εὐσέβειας.

3. Ὁ κόσμος ἔχει μάθει νὰ ἐξαγοράζει τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὶς συνειδήσεις. Στὸ χῶρο ὅμως τῆς πίστεως δὲν ἰσχύει ὁ νόμος αὐτός. Ἡ ἀτομικὴ εὐσέβεια δὲν μπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσει θέση στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἂν δὲν γίνει πρῶτα ἐκκλησιαστική, ἂν δὲν συνοδεύεται δηλαδὴ ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης. Ὁ στίβος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι καὶ ἡ κοινωνία καὶ ὄχι μόνο τὸ «ταμιεῖον». Εἰς τὸ ταμιεῖον του καταφεύγει ὁ Χριστιανὸς γιὰ τὸν πνευματικό του ἀνεφοδιασμό. Ποτὲ ὅμως δὲν ἐξαντλεῖται ἡ πολιτεία του στὸ στενὸ χῶρο τῆς ἀτομικότητάς του. Ἂν ἡ πνευματικότητα μᾶς εἶναι ὀρθή, θὰ ὁδηγεῖ σὲ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη. Ἂς τὸ ἀκούσουμε μιὰ γιὰ πάντα: Τὸ ἐπιχείρημα τῶν γλυκανάλατων χριστιανῶν τῆς ἀνευθυνότητος καὶ τοῦ «λάθε βιώσας» δὲν ἔχει καμμιὰ δύναμη: «Κύτταξε τὴν ψυχή σου» δὲν σημαίνει τίποτε περισσότερο ἀπὸ δειλία καὶ ὑποχώρηση, ἂν δὲν συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὸ στίβο: «Πάλευσε γιὰ νὰ φτιάξεις τὴ χριστιανική σου κοινωνία». Διαφορετικὰ εἴμασθε κατὰ λάθος ἀνάμεσα σὲ χριστιανούς. Ἡ θέση μας εἶναι κάπου στὴν Ἄπω Ἀνατολή, στὴ νέκρωση τοῦ νιρβάνα.

4. Αἰσθάνομαι ὅμως τὴν ἀνάγκη νὰ προλάβω στὸ σημεῖο αὐτὸ μιὰ ἀπορία. Ἂν κρινόμασθε βάσει τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης μας, τότε ποῦ πηγαίνει ἡ πίστη; Ποιά σημασία ἔχει ὁ ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς καθαρότητος τοῦ δόγματος ἀγῶνας; Ἂν δὲν ἔχει διαστάσεις αἰώνιες, τότε γιατί νὰ γίνεται;

Κατὰ τὴν ὥρα τῆς κρίσεως ἡ πίστη, καὶ ὡς ἀφοσίωση καὶ ὡς διδασκαλία, δὲν ἀποκλείεται, ὅπως πιστεύουν ἐν πρώτοις πολλοί. Προϋποτίθεται. Κριτής μας εἶναι Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Μᾶς σώζει ἡ μᾶς κατακρίνει ἡ συμπεριφορὰ καὶ στάση μας ἀπέναντι του. Γιατί μᾶς διευκρινίζει ὅτι στὸ πρόσωπό Του ἀναφέρεται κάθε πράξη μας πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας, καλὴ ἢ κακή. Ἠθικὰ ἀδιάφορες πράξεις δὲν ὑπάρχουν. Ἂν τονίζει σὰν κριτήριο τὴν ἀγάπη, δὲν σημαίνει πῶς θέλει ν’ ἀποκλείσει τὴν πίστη. Θέλει νὰ προλάβει ἀκριβῶς τὴν καταδίκη τῆς πίστεως ἐκ μέρους μας σ’ ἕνα σύνολο θεωρητικῶν ἀληθειῶν χωρὶς ἀνταπόκριση καὶ ἐφαρμογὴ στὴ ζωή μας. Ὅπως ὁ κεκηρυγμένος ἄθεος καὶ ὁ συνειδητὸς ἀρνητὴς τῆς πίστεως μεταφράζει τὴν ἀθεΐα καὶ ἀπιστία του σὲ ἀντίθεα ἔργα, ἔτσι καὶ ὁ πιστὸς πρέπει νὰ κάμει τὴν πίστη του κινητήρια δύναμη τῆς ζωῆς του. Γιατί «ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων» (Ἰακ. β΄ 20) τῆς ἀγάπης, εἶναι νεκρά.

Δὲν ἀποκλείει, λοιπόν, τὴν πίστη, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ προϋπόθεση τοῦ ὀρθοῦ βίου καὶ τῆς σωτηρίας. Ἀλλὰ καὶ κάτι περισσότερο. Ὄχι μόνο «ὁ μὴ πιστεύσας» (εἰς τὸν Χριστὸ) δὲν σώζεται, ἀλλὰ καὶ ὁ μὴ ὀρθῶς πιστεύσας. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μόνο ἀγάπη, εἶναι καὶ ἀλήθεια (Ἰωαν. ιδ’ 6· Α’ Ἰωαν. δ’ 8· δ’ 16· ε’ 6) καὶ μάλιστα Αὐτοαλήθεια. Ὅποιος προδίδει τὴν ἀλήθεια προδίδει καὶ τὴν ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ «συγχαίρει δὲ τὴ ἀληθεία» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 6) συζεῖ δηλαδὴ καὶ συνευδοκιμεὶ μὲ τὴν ἀλήθεια, δὲν ὑπάρχει χωρὶς αὐτήν. Νὰ λοιπὸν πῶς καταξιώνεται ὁ ἀγῶνας γιὰ τὴν καθαρότητα τοῦ δόγματος. Γιατί εἶναι ἀγῶνας γιὰ τὴν ἀγάπη, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιαστικὴ διακονία. Εἶναι ἀγῶνας πρώτιστα κοινωνικός, γιατί γίνεται χάριν τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μείνει ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὴν πλάνη, ποὺ εἶναι πραγματικὴ αὐτοκτονία.

Ἀδελφοί μου!

Ὅταν ὁ Χριστὸς μᾶς ἀνέφερε τὴν παραβολὴ τῆς Κρίσεως, οἱ λόγοι του μποροῦσαν νὰ νοηθοῦν ὄχι μόνο σὲ συνάρτηση πρὸς τοὺς συγχρόνους του, ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅσους ἔζησαν πρὶν ἀπ’ Αὐτόν. Ὅσοι δὲν γνώρισαν τὸν Χριστό, μποροῦν νὰ ἔχουν λόγους νὰ κριθοῦν μόνον γιὰ τὴν ἀγάπη τους, μολονότι ἀγάπη χωρὶς πίστη στὸν Θεὸ δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ὑπάρχει. Ὅποιος εἰλικρινὰ ἀσκεῖ τὴν ἀγάπη «δέχεται» τὸν Θεό, ἔστω καὶ ἂν τὸν ἀγνοεῖ. Ὁ ἄπιστος δὲν δύναται νὰ ἔχει παρὰ μόνο φαινομενικὰ ἀγάπη. Καὶ μόνο ἐκεῖ, ποὺ ὑπάρχει βάπτισμα καὶ «ἅγιο Πνεῦμα», εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξει «τελεία ἀγάπη», ἀγάπη χριστιανική.

Τὸ ζήτημα ὅμως πρέπει, νομίζω, νὰ τεθεῖ κατ’ ἄλλο τρόπο. Ὅταν ἐμεῖς σήμερα ἀκοῦμε τὴν παραβολή, δύο χιλιάδες χρόνια μετὰ τὴν σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χωρίσουμε ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας τὴν (ὀρθὴ) πίστη; Τὸ Εὐαγγέλιο λέγει καθαρά: «ὁ... μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» (Ἰωαν. γ’ 18). Μετὰ τὴν ἔνσαρκη δηλαδὴ οἰκονομία ἡ κρίση εἶναι συνέπεια τῆς στάσης κάθε ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ Χρίστου. Κριτήριο μένει ἡ ἀγάπη. Ἀγάπη ὅμως ποὺ προϋποθέτει τὴν εἰς Χριστὸν πίστη. Γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή. Αὐτὴ μονάχα δικαιώνει καὶ σώζει...

(ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ «Κηρύγματικές σκέψεις στὰ εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα», Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη, ηλ. 2310 212659)

(Πηγὴ ἠλ. κειμένου: Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου)

alopsis