Νομοθετημένο διακύβευμα μακροπρόθεσμης κοινωνικής ναρκοθέτησης

 

Του Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημητρίου

Εἶναι ἄραγε τόσο ἐκτοξευμένη σέ προόδους ἡ ἐποχή μας;

Ὅσο τουλάχιστον θέλουν νά τήν παρουσιάζουν τά “φιλελεύθερα” κοινωνικά δίκτυα τῆς Ε.Ε.;

Ὅλοι οἱ οἰκονομικά ἤ πολιτισμικά ὑποχείριοι φαλκιδευτές ἀκόμη χειροκροτοῦν τήν πρόσφατη ἀπόδειξη δουλαγωγίας τῆς Ἑλλάδας μας!

Δώσαμε δείγματα “τέλειου συμβιβασμοῦ” μέ τήν ὑπογείως ἀπαιτητική ἀλλοτρίωση, κι ἐκεῖνοι μᾶς πληρώνουν δημοσίως μέ σχόλια διαχειριστικοῦ καί κατά τοῦτο σχετλιαστικοῦ “φιλελληνισμοῦ”!

Ἄραγε ἔλυσε πλέον ἡ ἐποχή μας τά τόσα πιστοποιημένα της ἐγκλήματα εἴτε ἀδιαφορίας εἴτε τελείας καταφρόνησης κατά τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους;

Ποῦ εἶναι (ὄχι οἱ ἐπιστημονικοί παρατηρητές, ἀλλά) οἱ μεγαλόστομοι διεθνεῖς σπόνσορες τῶν δικαιωματισμῶν ἀπέναντι στά καταβοῶντα προβλήματα τοῦ διεθνοῦς ἀγιάτρευτου ἄγχους;

Πῶς βλέπουν ἡ ἄρχουσα οἰκονομική ἐλίτ καί οἱ ὑπαλληλικές μεγαλοκυβερνήσεις τόσες χοάνες ἀντι-πολιτισμοῦ καί ἀπάνθρωπης δουλαγωγίας

Ἡ μετασχηματισμένη ἀποικιοκρατία τοῦ 21ου αἰώνα ἀποδεικνύεται στυγνότερη ἀπό ὅλες τίς γενοκτονίες καί τίς δυναστεύσεις πού προηγήθηκαν.

Εἴτε ὡς ἀδιαφορία στοιχειώδους ἀνθρωπισμοῦ εἴτε ὡς σχεδιασμός τῆς πανανθρώπινης μεταποίησης.

Σέ χέρια ἐλαχίστων ὁ ὁλιστικός συστημικός ληστρικός πλοῦτος ἀπό τή μιά…

Κι ἀπό τήν ἄλλη, πείνα καί δίψα σέ ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, στοχοποίηση καί ἀμβλώσεις τῶν ἀνυπεράσπιστων ἐμβρυϊκῶν ἀνθρώπων, πολεμική καί διατροφική θυματοποίηση, ἐμμονικές διεμβολίσεις τῆς πανανθρώπινης συνύπαρξης, ἐργασιακή, σεξουαλική, ναρκωτικο-οικονομική καί μεταναστευτική ἐκμετάλλευση, καταπιεστική βία ποικιλοείδειας μέ τυραννικό στόχο τούς ἀνθρώπους τοῦ 21ου αἰώνα, ἐθιστική ἀποκλειστική πολυδιαφήμιση ἐγκλημάτων, διαδικτυακή δουλοκτητική ἀλλοτρίωση, πολυχρηματοδοτημένες καταφρονήσεις τῆς ἀνθρώπινης φυσικότητας, μεθόρια καταστροφή τῶν φυσικῶν πλαισίων ἐπιβίωσης, ἀκόρεστη οἰκολογική ἐπιμόλυνση, καταμόλυνση τοῦ ὑδροφόρου ὁρίζοντα, μεγαπυρκαγιές, οἰκονομικός δημογραφικός πνιγμός, μετακινήσεις καί ἀναχωνεύσεις πληθυσμῶν στήν προοπτική εὐκολότερης διαχείρισης, δρομολόγηση ἐξαλειπτικῆς ἀπομείωσης τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ, ἀπειλές νεοπυρηνικῶν διαστημικῶν ἐκρήξεων…

Καί ὅλα αὐτά κάτω ἀπό μιά περίεργη διεθνική διαπολιτική σιωπή, μέσα ἀπό μηχανισμούς πού ὑποτίθεται πώς ὑπηρετοῦν τήν ἀνθρωπότητα, κι ὅμως τήν καταφρονοῦν μέσα ἀπό τούς πολύπλοκους ρυθμούς διαχείρισης, κι ἔτσι ἀφήνουν ἀτημέλητες κι ἀφρόντιστες τίς ἐξελκώσεις τοῦ σημερινοῦ κόσμου.

Ἐκτός κι ἄν ἡ παρασκηνιακή ἄρχουσα τάξη τό ἀποφασίσει νά ἑστιάζουν ἀνά τήν ὑφήλιο οἱ πάντες μόνο σέ κάτι πού τό προπαγανδίζουν χρηματιστικά καί ἰδεολογίστικα σάν τό μοναδικό μεγαπρόβλημα (βλ. Κώστα Γρίβα, καθηγητῆ Γεωπολιτικῆς κλπ. στήν Στρατιωτική Σχολή Εὐελπίδων καί στό ΕΚΠΑ, «Το αφήγημα περί ανυπαρξίας φύλων και ο μανδύας περί ισότητας δικαιωμάτων»·).

Γιά ὅλα τά μεθοριακά προβλήματα τῆς συγκύπτουσας οἰκουμένης, πόσο νοιάστηκαν οἱ ἀφανεῖς εὐμέτρητοι κολοσσοί τοῦ παγκόσμιου οἰκονομικοῦ συστήματος (οἱ χρηματοδότες νομιμοποίησης καί τοῦ ἀνοικτοῦ “δικαιωματισμοῦ”);

Καί οἱ περιφερειακοί αὐτορυθμιζόμενοι ἤ ἑτερορυθμιζόμενοι ρολοδέκτες; Κάτι σάν ἀπρόσωποι κι ἄβουλοι ὡρολογοδεῖκτες σέ μιά διεθνική σκακιέρα, ὅπως καί στίς ἐπάλληλες ἐξαρτηματικές σκακιέρες ὅπου γῆς.

Γιά τίς τόσες π.χ. ἀνοιχτές πληγές τῆς χώρας (βλ. κατά τήν Θεσσαλία καί τήν ἀγροτιά) οἱ μεταπτυχιακοί μιμοθιασῶτες τῆς “μεγάλης ἐπανεκκίνησης” πῶς νοιάζονται;

Πῶς συμπονοῦν τό λαό, σάν νά ἦταν τά βάσανα τοῦ λαοῦ ἐπιπλέον καί δική τους ἀτομική ἀπειλή;

Ποῦ εἶναι πάλι ἡ στοιχειώδης συλλογική πολιτική σύγκλιση σ᾽ αὐτά πού μᾶς καῖνε καί μᾶς πνίγουν καί μᾶς λιμαγχονοῦν καί μᾶς ἀπειλοῦν σάν χώρα καί σάν λαό;

Φαίνομαι σάν νά ὑπεραπλουστεύω τίς συντεταγμένες μεταξύ λαοῦ, προβλημάτων, ἐθνικῶν προβλημάτων καί πολιτειακῆς διαχείρισης.

Ὅμως ἑσιάζω στίς πολιτειακές “ποιότητες”, στήν προκλητική πολιτειακή τύφλωση καί κώφευση τουλάχιστον πρός τίς πατροπαράδοτες καί δοκιμασμένες καίριες κοινωνικοδομικές σταθερές.

Καί νά τονίσω ἄλλη μιά φορά αὐτό πού τελικά εἰσπράττουμε καί θά εἰσπράξουμε οἱ πάντες ―κυριολεκτικά οἱ πάντες― ἀπό τίς γηπεδικές πολιτικές “φωτοβολίδες” στά ὑπογάστρια τῶν παραδοσιακῶν κοινωνικοποιητικῶν δομῶν.

Κυριολεκτικά οἱ πάντες, καθώς, ὅταν καίγεται ἕνα σπίτι μέ ὅλους τούς ἔνοικους μέσα, οἱ πάντες μέλλουν νά καοῦν εἴτε (τό λιγότερο) νά συγκαοῦν…

Τά λύσαμε ὅλα “τά λάθια καί τά πάθια” τῆς πολιτικῆς δεκαετιῶν, καί μᾶς ἀπέμειναν οἱ ὁμοσεξουαλικές καί οἱ πανσεξουαλικές ἐξισώσεις;

Οἰκτείρω τούς “σχεδιαστές τῆς παγκόσμιας μετανθρωπικῆς μόδας” καί τούς 175 ἐγχώριους νομιμοποιητές της (μέ ἀντίθετες τίς 125 κάθετες ἤ ἔμμεσες διαφωνίες).

***

Ψάχνω μήπως καί ἀνακαλύψω ἰχνοστοιχεῖα ἀνθρωπινότητος στίς ἀνομολόγητες διεθνεῖς χρηματοδοτήσεις ἐξαγορᾶς συνειδήσεων καί στίς πικρότατες ἐντολές ἀποδόμησης τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, τῆς δεδομένης ἀνθρώπινης (καί ζωικῆς) φυσικότητας, τοῦ ἀνθρώπινου ἔλλογου εἴδους

Δέν ἀποτιμῶ τούς λίγους συνανθρώπους μας

Μοῦ ἀρκεῖ νά ζυγίζω τήν αὐτοσυνειδησία μου ἀπέναντι τοῦ ζῶντος Θεοῦ, τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ κόσμου, πού, ἔστω κι ἄν (παρωθεῖται) νά ἐνεργεῖ εἴτε νά διαβιώνει καί νά δικαιοδοτεῖται ἐν τῷ πονηρῷ, πάντως ὑφίσταται ἀπό ἀπερινόητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μέσα στήν ἀνοιχτή πρός ὅλους κλήση: “ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Χριστόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον” (βλ. Ἰωάν. 3:15).

Καί, γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς, συναγωνιῶν περί πάντας, συνθλίβομαι ἀκόμη περισσότερο μέ τίς πεισμονές, μέ τίς σοδομιτικές ἐκρήξεις εὐμέτρητων συνανθρώπων μας καί ὀδυνῶμαι γιά τήν εὐρεία “διασπορά νοοτροπίας ὑπέρ τήν νομιμοθέτηση” τῆς ἡδονι(στι)κῆς τους προτίμησης!

Δέν εἶμαι κριτής κανενός. Ὁ μόνος καρδιογνώστης θά μᾶς κρίνει ὅλους.

Δέν ἔχω ἀπό Θεοῦ τό δικαίωμα νά κρίνω, ἀλλά τήν πάγια ἐκκλησιαστική εὐθύνη νά πάσχω γιά τίς αὐτοπαγιδευτικές ἀπώλειες.

Ἀπώλειες συνανθρώπων πού ἐθίζονται ἀπό τό διεθνικό, διαδικτυακό, “διαπαιδαγωγικό”, ἀντιθρησκευτικό σύστημα νά ἐπιμένουν νά ἀγνοοῦν τήν ὑπαρκτική κλήση τοῦ “κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ”.

Ἀπώλειες πού τίς παγιώνουν οἱ πεισμονές καί οἱ περηφάνειες καί οἱ νομιμοποιήσεις, οἱ ἐθισμοί βαριᾶς συνειδησιακῆς ὑπνηλίας.

Ἡ κοινωνική κατάφαση στούς συνανθρώπους μας εἶναι ἄλλο πράγμα (εἶναι ἀνθρωπιά, συμπάσχουσα ἀνθρωπιά).

Ἡ πολιτειακή κατάφαση σέ νομιμοποιήσεις τῶν συνειδητῶν παθῶν καί τῶν ἀσυνείδητων βαρῶν δέν εἶναι ποτέ “κοινωνική σύναρση βαρῶν”, εἶναι ἀμέτοχη και ἀδιάφορη κοινωνική κοσμική συγκατάθεση σέ βάρη καί περισσότερα βάρη πού φορτώνουν καί φορτίζουν τό ὑποσυνείδητο συνανθρώπων μας μέ ἀξεχώριστες μεταλλάξεις ἡδονῆς-ἐνοχῆς.

Στό ἀπό 20 αἰώνων ἐσχατολογικό διάγραμμα τῆς ἐνιστορίας, ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική αὐτοσυνειδησία εἶναι τό φιλανθρωπότερο ὑπόδειγμα ἀνθρωπιᾶς· διότι βιώνεται ἤ ἀγωνίζεται νά βιώνεται ἐν Χριστῷ.

Ἐν Χριστῷ, ἡ ἀσκούμενη ἀνθρωπολογία καί ἡ ἀσκούμενη ἠθική τῆς ἀνάληψης τῶν ἄλλων ὡς ἑαυτῶν, ἔχει ἀπό αἰώνων παγιωθεῖ ὡς μία παράδοση πού λέει: “Θά ἤθελα νά βρῶ ἕνα λεπρό νά τοῦ δώσω τό σῶμα μου καί νά πάρω τό δικό του σῶμα»!

Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος ἀνενδεής φιλάνθρωπος. Αὐτό λέω καί αὐτό μέ ἐνδιαφέρει νά τονίσω στίς ἀποκαρωμένες συνειδήσεις.

Ὅταν Τόν γνώρισε ὁ μακαρίτης ὁ Χαρίλαος Φλωράκης, ὥριμος πιά, δέν δίστασε νά ἐξομολογηθεῖ στόν ἱερομόναχο Σιμωνοπετρίτη π. Ἀθανάσιο στόν Περισσό (!), ἐπιποθώντας νά προσεγγίσει τόν ἀληθινό Θεό.

Ἦταν ὁ Χαρίλαος πού προσέλαβε τό “Χαρίθεος”.

Εὔχομαι καί προσεύχομαι νά ἀγγίξει ὁ Κύριός μας τίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων μας, ἔστω καί μέ τίς τόσες πανελλήνιες διαμαρτυρίες σάν νύξη ἀφύπνισης, γιά νά ξαναβροῦν τόν ἄνθρωπό τους, τήν ταυτότητά τους ἐνώπιον τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

Κι ἀπό κεῖ καί πέρα, νά ἀνακαλύψουν τήν ποιότητα τῆς αὐτοπαραίτησης καί τῆς πραγματικῆς ἀγάπης, πέρα ἀπό τήν παθογένεση καί τήν διακοινωνούμενη παραφορά καί διαφθορά.

Ὅσοι πιστοί, τό πιστεύουμε, τό βιώνουμε, τό ἐπιποθοῦμε, τό ἀποζητοῦμε μ᾽ ἐκεῖνο τό συγκλονιστικό διαρκές κι ἀσταμάτητο “Κύριε ἐλέησον” ὑπέρ ἁπάντων καί ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, πού κι αὐτόν τόν ἀποδομοῦμε σιγά-σιγά μέ τούς πολιτισμένους πααλογισμούς μας.

Καί συνιστοῦμε, στούς συνανθρώπους μας πού ξέφυγαν, τό διαρκές ρεαλιστικό φιλόθεο ἐκζήτημα: «Φιλάγαθον τέξασα Θεόν, φιλάγαθε Θεοτόκε, τοῦτον αἴτησαι πάσης με ρύσασθαι κακίας καί αὐτοῦ καρδιῶσαι τῷ ἔρωτι, σαρκός ἡδυπαθείας μισήσαντα, ὅπως ὑμνῶ σε τήν Πανύμνητον» (θεοτοκίον θ΄ ὠδῆς Κανόνος τοῦ Τιμίου Προδρόμου, Τρίτης δ΄ ἤχου).

Κάθε ἀπελευθέρωση προϋποθέτει ἀπόφαση θυσίας καί ὄχι αὐτοβαράθρωση συμβιβασμῶν.

Τό ἴδιο καί ἡ σπουδαιότερη ἀπελευθέρωση, ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τίς αὐταπάτες ἤ τίς ἐξαπατήσεις τοῦ ἀλλοτριοδουλισμοῦ.

Μέ τέτοια αὐτοσυνειδησία εὐθύνης καί συνεισφορᾶς, ἀποτολμᾶ ἡ Ἐκκλησία τόσον καιρό νά ἐπιστηρίξει τά σπαράγματα λεβεντιᾶς τοῦ διαφωνοῦντος λαοῦ μας, τά ἐλλείμματα ἐθελοπιστότητας τῶν ἀπογοητευμένων χριστιανῶν μας, τό πολύθρυπτο καί στοχοποιημένο ἦθος τοῦ σύγχρονου ταλαιπωρημένου Ἑλληνισμοῦ (πού ἀπορρίπτει κατηγορηματικά καί μέ συντριπτική πλειοψηφία τήν κυβερνητική παρα-νομή τῆς κυρίαρχης λαϊκῆς ἐντολῆς).

Τό λέει καί τό ξαναλέει ἡ Ἐκκλησία, μέ τό ἦθος αἰώνων ἐθνικῆς θυσιαστικῆς ὁλοπροσφορᾶς.

Τρανό “ἐπίκαιρο” παράδειγμα ἡ ἐμβληματική μορφή τῆς ὁσίας Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας πού παρουσίασε στίς 19/2 τό “Βῆμα”

Ἦταν ἡ πρώτη ἀνά τόν νεότερο κόσμο γυναίκα πού φρόντισε μέ δικές της θυσίες γιά τή μόρφωση καί τή διάσωση πολλῶν γυναικῶν, γιά τά δικαιώματα τῆς γυναίκας (αἰῶνες πρίν τά ἀνακαλύψει ὁ ὀπισθοδρομικός κόσμος τῆς ἀποικιοκρατίας καί τῶν δύο Παγκοσμίων Πολέμων καί τῶν δικαιωματισμῶν).

Μέ ἀναρίθμητα τέτοια ὁλοζώντανα πολύσημα ἀτομικῆς, κοινωνικῆς καί ἐθνικῆς καί παγκόσμιας προσφορᾶς, ἡ Ἐκκλησία τονίζει:

―ἀλίμονο σ᾽ ἐκείνους πού ἐπιχειριάζονται τά πιό διαχρονικά καί ἀνθεκτικά κοινωνικά ἰδανικά!

 

―πόσο ἐξευτελιστικές εἶναι οἱ νομιμοποιημένες μεθοδικές ψευδαισθήσεις ἀπέναντι στήν ἴδια τήν διαχρονική φυσική πραγματικότητα!

***

Θά ἐρωτήσει κάποιος: καί τά περιώνυμα “δικαιώματα” τῶν ἰδιαίτερων ἀτόμων;

Ἀποκρίνομαι στήν ἀφόρητη πιά ἐμμονική προπαγάνδα τῆς (ἀντι)κοινωνικῆς δικτύωσης, μέ τά στημένα ἐρωτήματα παγίδευσης ἀκόμη καί τῆς στοιχειώδους λαϊκῆς εὐθυκρισίας.

Ἡ κατεπείγουσα πολιτική πεισμονή καί ἡ εὐνοημένη κοινωνική ναρκοθέτηση εἶναι ἀνθρωπιστική ἐξέλιξη (ὅπως θέλησαν πεισμόνως νά τήν ἐπιβάλουν);

Ἤ συνιστοῦσε τοπικό στάδιο κοινωνικοῦ διεμβολισμοῦ;

Μέσα στούς σχεδιασμούς μετασχηματισμοῦ τῆς παγκόσμιας κοινότητας σέ χωροθέσιο ἀσύστολων δικαιωματισμῶν παντός εἴδους;

Καί ποῦ θά φθάσουμε καθησυχάζοντας τίς ἀσύδοτες παθογένειες;

«Μπῆκαν στήν πόλη οἱ ὀχτροί, τίς πόρτες σπάσαν οἱ ὀχτροί, κι ἐμεῖς γελούσαμε στίς γειτονιές τήν πρώτη μέρα…» (γιά νά θυμίσουμε κάτι κι ἀπό τούς λεβέντες τῆς μεγαλονήσου).

Ἀναρίθμητες οἱ σαφέστατες καί τεκμηριωμένες δηλώσεις εἴτε ἀναλύσεις καί συνεντεύξεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῶν Ἀρχιεπισκόπων Κύπρου καί Ἀλβανίας, τῆς ἡμετέρας Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Κρήτης, Ἱεραρχῶν καί κατά τόπους Μητροπόλεων, τοῦ ΙΣΚΕ, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῶν δύο παλλαϊκῶν συνάξεων στό Βελλίδειο καί στό Σύνταγμα, νομικῶν καί ἄλλων ἐπιστημόνων.

Ἐπικαλοῦμαι ἐνδεικτικά (παραπέμποντας σέ δημόσιες ἀποτιμήσεις, πού καταβοοῦν στό νομοθετημένο διακύβευμα κοινωνικῆς ναρκοθέτησης):

(1ον) Τήν κατάθεση τῆς εἰδικῆς ψυχιάτρου παιδιῶν και ἐφήβων Καλλιόπης Προκοπάκη στή Βουλή γιά τήν (δρομολογημένη) τεκνοθεσία ἀπό ὁμόφυλα (ὁμοφυλόφιλα) ζευγάρια. Τό παράθεμα ἀντλήθηκε ἀπό τήν ἀνάρτηση καί τήν εἰσαγωγική παρουσίαση: «Μεταξύ άλλων επισημαίνει την ανάγκη των παιδιών να έχουν την φροντίδα δύο ετερόφυλων γονέων, "με τις διαφορετικές συνεισφορές τους στον ψυχισμό του.”

Θέτει ως ερώτημα τη σταθερότητα που εγγυάται στο παιδί ένας ομόφυλος "γάμος", παραθέτοντας στοιχεία από τη Σουηδία, την πρώτη χώρα που καθιέρωσε τέτοιους "γάμους", από τα οποία προκύπτει -με βάση μελέτη εικοσαετούς διάρκειας-, ότι οι ομόφυλοι λεσβιακοί γάμοι είναι εξαιρετικά ασταθείς.

Επιπλέον, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ως προς την επιστημονική έρευνα για την ψυχική υγεία, σχολική και κοινωνική προσαρμογή των παιδιών που ζουν με ομόφυλα ζευγάρια, τα αποτελέσματα είναι αντικρουόμενα.

 

"Ακόμη κι αν πολλές μελέτες δεν εντοπίζουν κάποιο πρόβλημα, υπάρχουν αρκετές που αναφέρουν προβλήματα όπως άγχος, κατάθλιψη, μειωμένες σχολικές επιδόσεις, δυσκολίες στον ρόλο και στην ταυτότητα φύλου και ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό” τονίζει.».

Κι ἀπό τήν ἐμπεριστατωμένη ψυχιατρική της κατάθεση στή Βουλή, πού δέν εἶναι δυνατόν νά παρατεθεῖ ἐδῶ, παραπέμπουμε σέ τρεῖς αὐτούσιες παραγράφους: «[Γονεϊκότητα] … το διαγενεακό κενό στο βίωμα και η διαγενεακή σύγχυση ως προς τα ψυχικά περιεχόμενα των γονεϊκών ιδιοτήτων, μεταβιβάζεται στο παιδί.

Το παιδί παγιδεύεται σε ένα διπλό μήνυμα, μεταξύ αυτού που φαίνεται και αυτού που είναι, όχι μόνο στο ψυχικό επίπεδο, αλλά και στο σωματικό.

Η τεκνοθεσία από ένα μόνο άτομο διαφέρει, γιατί διατηρεί ένα κενό στην θέση του δεύτερου γονέα και έτσι η προέλευση του παιδιού από δύο φύλα ούτε διαστρεβλώνεται, ούτε ακυρώνεται. (Christian Flavigny, 2020) …Γνωρίζουμε ότι η διαμόρφωση του ψυχισμού, και των στάσεων ζωής επηρεάζεται βαθύτατα από τις σχέσεις και τα συναισθήματα που δρουν συνειδητά και ασυνείδητα μέσα στην οικογένεια.

Πχ. η παιδική αγάπη μέχρι έρωτος προς τον ετερόφυλο γονέα προσδιορίζει ερωτικές επιλογές στο μέλλον, οι ταυτίσεις, οι συγκρούσεις και τα τραύματα επηρεάζουν καθοριστικά τις διαπροσωπικές σχέσεις, τις στάσεις ζωής την διαμόρφωση κοινωνικών ρόλων και την επιλογή συντρόφων.

Ο τρόπος ανατροφής και οι μορφές οικειότητας επηρεάζουν τον μελλοντικό ρόλο του ατόμου ως γονέα και σύντροφο… [Συμπέρασμα] …Στις νομοθετικές αποφάσεις πρέπει να είναι σαφές αν η προτεραιότητα δίδεται στις διεκδικήσεις των ενηλίκων, ή στο συμφέρον των παιδιών.

Αυτοί που αποφασίζουν για θέματα γονεϊκότητας, θα πρέπει να μην αγνοούν τις πραγματικές διαστάσεις των ζητημάτων που διαχειρίζονται. Τέτοιες αποφάσεις έχουν μεγάλη βαρύτητα καθώς ανατρέπουν τους υπάρχοντες θεσμούς που βασίζονται στην ανθρπινη φύση και μας οδηγούν σε αχαρτογράφητα νερά».

(2ον) Ἀναπέμπω στήν παραίτηση τοῦ Νίκου Ἀμοργιανοῦ, πολιτικοῦ στελέχους τῆς Ν.Δ. γιά 30 χρόνια (στελέχους στούς Τομεῖς Παιδείας & Πολιτισμοῦ, τ. ἀντιδημάρχου Πειραιῶς, μέλους τῆς Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων, ἐκδότη, καθηγητῆ μουσικῆς, διευθυντῆ Ὠδείου, ραδιοφωνικοῦ παραγωγοῦ)· ἡ παραίτηση ὑποβλήθηκε στόν Πρωθυπουργό, κοινοποιήθηκε στόν Διευθυντή τῆς Ν.Δ. καί στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης καί δέν ἐπικαλεῖται κανέναν ἄλλο πολιτικό λόγο, παρά μόνο τήν πρωθυπουργική νομιμοποίηση τοῦ ἀφύσικου δικαιωματισμοῦ.

(3ον) Παραπέμπω στήν ἐμπεριστατωμένη ἀνάλυση τοῦ Καθηγητῆ ΑΕΑ Ἀθηνῶν Γεωργίου Δ. Παναγόπουλου, Prof. AHOS (CA, USA): «Ομοφυλοφιλία και η ατζέντα του woke αναιρετισμού: Επικαιρικοί στοχασμοί ενός «οπισθοδρομικού» 16/02/2024 (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/61724-woke).

Τυχαῖα, ἀπό ἕνα σύνολο τεκμηριωμένης παρουσίασης τῶν διεθνικῶν δεδομένων (κοινωνικῆς ἀποδόμησης καί εὐχείρωτης ὁμογενοποίησης), παραθέτω ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό τήν καταπληκτική ἐνημέρωση τοῦ Καθηγητῆ:

«…Στην πραγματικότητα, αν εξαιρέσουμε ίσως την τεράστια ισχύ που είχαν αποκτήσει οι ευνούχοι σε κάποια ανακτοβούλια της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα, έχουμε να κάνουμε με δύο πρωτοφανέρωτα εγχειρήματα στην Ιστορία: α) Πρόκειται για ένα διεθνές δίκτυο άσκησης πιέσεων (κοινώς lobby), στο οποίο διαπλέκονται επιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και πολιτικοί σε νευραλγικές θέσεις παγκοσμίως. β) Για πρώτη φορά μια ανθρώπινη ομάδα όχι μόνον αυτοπροσδιορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη της ικανοποιούν τις όποιες ηδονογόνες περιοχές τους, αλλά και απαιτεί να επιβληθούν ως νομικώς προστατευόμενα δικαιώματα μια πλειάδα επιθυμιών-αξιώσεων οι οποίες απορρέουν εξ αυτού. Μάλιστα, αποδεικνύεται ότι διαθέτει τα μέσα να το επιτυγχάνει ταχύτατα, αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα τα κυριότερα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιο θα ανταποκριθεί πρώτο στις εν λόγω αξιώσεις, τη στιγμή που οι Κυβερνήσεις μας δεν έχουν λύσει ακόμη ζωτικά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν ως χαίνουσες πληγές εδώ και δεκαετίες…».

(4ον) Ἁπλῶς παραπέμπω καί σέ δύο συνταρακτικές συνταγματικές, οἰκογενειακές, κοινωνικές καί ἠθικές ἀποτιμήσεις τοῦ νόμου, ἀπό τίς σκοπίμως ἐλαχιστοποιημένες ἐκπροσωπήσεις κατά τήν συζήτηση στή Βουλή, τῆς Δήμητρας Ἰνέ Ἀγγελῆ, Γενικῆς Γραμματέως τῆς “Ἀνώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος” (ΑΣΠΕ), καί τῆς Χριστίνας Σκαλαμπούκα, Προέδρου τῆς “Ὁμοσπονδίας Γυναικῶν Ἑλλάδας” (ΟΓΕ). Ὑπάρχουν ἀμφότερες σέ ἀρκετές ἀναρτήσεις (ΕΔΩ).

Ἐνδεικτικά, καταφεύγουμε σέ ἕνα ἐκτενές ἀπόσπασμα ἀπό τήν δεύτερη παρέμβαση πού ἀποδίδει μέ κοινωνικό ρεαλισμό τίς συνέπειες τοῦ νέου νόμου: «… Η διαγραφή των όρων «Πατέρας» και «Μητέρα» ανοίγουν το δρόμο για να τεθούν σε αμφισβήτηση, στο όνομα της ισότητας, τα δικαιώματα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού που αποτελούν κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος, συνολικά του εργατικού λαϊκού κινήματος. Με το μεταμοντέρνο σκοταδισμό του νομοσχεδίου ανοίγει ο δρόμος να αντικατασταθούν οι γυναίκες και οι έγκυες μητέρες από τα άτομα που κυοφορούν ή τα άτομα με μήτρα. Τρίτον.

Το νομοσχέδιο οδηγεί στον αποκλεισμό είτε της μητρότητας είτε της πατρότητας αφού θεσμοθετεί τη διπλή μητρότητα ή τη διπλή πατρότητα, οδηγώντας στην πολλαπλή γονεϊκότητα, δηλαδή στο «Γονέας-1», «Γονέας-2», «Γονέας-3» κ.λπ..

Διαγράφει την αντικειμενική πραγματικότητα της συμπληρωματικής σχέσης του πατέρα και της μητέρας, στην τεκνοποίηση, όπως και τον κοινωνικό χαρακτήρα της μητρότητας και της πατρότητας που εμπεριέχει και τη βιολογική πλευρά.

Η κοινωνική, ψυχική, συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού δεν εξαρτάται μόνο από την αγάπη των γονιών του, αλλά από μια σειρά οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που σήμερα θεωρούνται κόστος για το Κράτος.

Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται φροντιστές, αλλά έχουν ανάγκη να περνάνε δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους και αυτόν τον δημιουργικό χρόνο τους τον στερεί η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Κυβερνήσεων που κάνει τη ζωή των εργαζομένων «λάστιχο», υποχρεώνοντάς τους να εργάζονται 12ώρα και Κυριακές.

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω, κύριε Πρόεδρε, ότι στη σημερινή συνεδρίαση δεν έχουν κληθεί και άλλες γυναικείες οργανώσεις που τις αφορά άμεσα το θέμα και θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ και να διατυπώσουν τις θέσεις τους».

***

Σκεφθεῖτε ―παρακαλῶ― οἱ ἐθελόδουλοι τοῦ πολιτικοῦ ναιναιδισμοῦ, κι ἄν σᾶς ἐνοχλεῖ, οἱ αὐθαίρετοι τῶν πολιτικῶν παιχνιδιῶν.

Ζοῦμε στήν ἐποχή ἀνα-προόδου τῆς ἐπιστήμης (ἐπί παντός ἐπιστητοῦ ἤ καί τεχνητοῦ), τῆς κυβερνητικῆς, τῶν ἀπρόβλεπτων ἐξελίξεων τοῦ κυβερνοχώρου, τοῦ αὐτοθαυμασμοῦ τῶν διεθνιστῶν.

Ἀλλά συνάμα συνυπάρχουμε καί σέ μιά ἐποχή ἐπιχειριασμοῦ τῆς μεγιστοποίησης προβλημάτων.

Ἡ ἀνθρωπότητα τῆς σήμερον φαίνεται πώς ἀγωνίζεται ὄχι τόσο νά γνωρίσει τίς δυνατότητές της, ὅσο νά "βρεῖ” τόν ἑαυτό της, νά βρεῖ τήν ἰσορροπία ἀνάμεσα στόν πολιτισμό τῶν ἀσύδοτα ἀπελευθερωμένων μετα-ορίων (ὄχι τῶν μεθορίων, ἀλλά τῶν μετα-ορίων) καί στόν πολιτισμό τῆς στοιχειώδους συνεπιβιώσεως τῶν ἀνθρωπίνων!

Δέν πιστεύω ὅτι ἡ σημερινή ἀνθρωπότητα θά κατορθώσει να “βρεῖ” τήν ἰσορροπία.

Ἡ σημερινή ἀνθρωπότητα ἑτεροπαγιδεύεται στίς ἀμέτρητες γνώσεις καί δυνατότητες, ὅμως παρωθεῖται νά ἀπωλέσει τήν αὐτογνωσία, τό μέτρο, τά ὅριά της καί νά καταντήσει “ἀλγόριθμος” στό χέρι τῶν ὀλιγίστων.

Γι᾽ αὐτό καί ἀποδομεῖται. Ὡς πρός τά κοινωνιολογικά της δεδομένα, παρωθεῖται, ὥστε νά ἄγεται μαζικότερα ἀπό τά ἀπελευθερωμένα ὁρμέμφυτα καί δέν τό παίρνει εἴδηση ὅτι κυριολεκτικά δουλαγωγεῖται καί δουλοκατευθύνεται καί δουλοπρεπίζεται ἀπό τούς ἐλάχιστους ἀλαζόνες τῆς οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας.

Εἶναι ἡ κοινωνική μόδα πού νομιμοποιεῖται ἀπό τέτοιους νόμους, πού τελικά στοχοποιοῦν τούς ἀνθρώπους, τά παιδιά, ἀκόμη κι αὐτούς πού ὑποτίθεται πώς εὐνοοῦν.

Ἡ περιρρέουσα ἑτερομιμητική νοοτροπία καί κουλτούρα ἀπέσυρε πρό πολλοῦ τήν εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἀπ᾽ ἐμπρός της, ὁπότε κατάντησε πάλι νά καταπατᾶ καί τήν εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ φυσικοῦ ἀνθρώπου (βλ. Κώστα Γρίβα, καθηγητῆ Γεωπολιτικῆς κλπ. στήν Στρατιωτική Σχολή Εὐελπίδων καί στό ΕΚΠΑ, «Έχει σχέση ο Δυτικός Χριστιανισμός με τον “ανθρωπόθεο” και τη woke ατζέντα;» ΕΔΩ ).

Πῶς νά μήν ὀδυνώμεθα γι᾽ αὐτήν τήν ἀποδόμηση;

 

Δέν ἀπογοητευόμεθα. Ἔστω κι ἄν πάντοτε θά ἀναφαίνονται οἱ πειρασμοί τῆς ἱστορίας, ἐμεῖς κρατιόμαστε ἀπό τήν δοκιμασμένη ἐμπειρία αἰώνων καί τήν κοινωνούμενη βεβαιότητά μας κατ᾽ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Δέν χάνουμε οὔτε τήν δύναμη τῆς πίστης οὔτε τήν βεβαιότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί μεθέξεως τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

Ὅπως ἤδη τό πράττει ἡ συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία, διαμαρτυρόμαστε κάθετα γιά κείνους πού δέν τίμησαν τήν ἐτυμηγορία αὐτοῦ τοῦ λαοῦ.

Μακάρι νά ἀνασκευάσουν τήν δυσαρμονία τους μέ τό λεβέντικο καί ἀσυννέφιαστο λαϊκό αἴσθημα, αἴσθημα κληροδοτημένης ἀληθινῆς βιωματικῆς σχέσης μέ τόν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τόν Σωτήρα καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀλλά καί συγχαίρουμε ὅσους ἀπέδειξαν ὅτι σέβονται τήν τιμή τῶν γονιῶν μας καί τήν ἀκεραιότητα τῆς δομημένης κοινωνίας μας. Ἀπέδειξαν ὅτι σέβονται τά παιδιά καί τά πρώτιστα ψυχοκοινωνικά τους δικαιώματα.

Ἀπέδειξαν ὅτι τιμοῦν τίς ρίζες καί τό ριζιμιό μας. Θέλησαν νά σταθοῦν ἀνάχωμα σέ πρακτικές ἰσοπέδωσης καί καταψήφισαν τίς προσχηματικές μεθοδεύσεις.

Δέν ταυτίστηκαν μέ τόν ἐντεταλμένο εὐτελισμό τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας, “τῆς χώρας τῆς Φιλοκαλίας” (πρβλ. σχετικό μήνυμα διαμαρτυρίας τοῦ Σεβ. Φλωρίνης κ. Εἰρηναίου).

Πάντως, εἴτε θρησκεύοντες εἴτε μή θρησκεύοντες, εἶχαν τήν τόλμη καί τήν λεβεντιά καί ἀπέρριψαν ἕνα μόρφωμα μακροπρόθεσμων ἐθισμῶν ἀποδόμησης κάθε κοινωνικῆς αἴσθησης.

Τούς εὔχομαι νά ἔχουν παντοτινά τήν εὐχή, τήν προστασία καί τήν ἔμπνευση τοῦ Θεοῦ, στήν συναίσθηση καί τήν ἐκπλήρωση ἀδιαπραγμάτευτα τῆς κομβικῆς εὐθύνης τους σέ καίρια ἐθνικά προτάγματα.

Κι εὔχομαι σέ ὅλη τήν πατρίδα μας νά ξαναβρεῖ τό εἰδοποιό της ἦθος σάν “χώρα τῆς Φιλοκαλίας”.