Αναστάσιμα μηνύματα

 

«Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται» 

«Σήμερον τη του χριστού Αναστάσει λαμπρώς πανηγυρίσωμεν» 

«Αύτη η ημέρα, ην εποιησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθωμεν εν  αυτή»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ «Και λίαν πρωί της μιας Σαββάτων έρχονται επί το μνημείον»

 

Δεν  έβλεπαν την ώραν- πότε να ξημερώσει- δια να τρέξουν προς το μνημείον του Κυρίου και να εκτελέσουν το μυροφόρον έργον των. Θα είχαν σπεύσει από την προηγουμένην ημέραν, δια να εκπληρώσουν το οφειλόμενον αυτό χρέος προς τον Διδάσκαλον, τον Οποίον «εθεώρουν που τίθεται» και ήξεραν ήδη τον τάφον Του. Αλλ’  ήτο η εσπέρα της Παρασκευής-14 Νισάν- και βεβαίως ημέρα αργίας. Δια τούτο «το μεν Σάββατον ησύχασαν κατά την εντολήν» «και λίαν πρωί της Μιας Σαββάτων έρχονται επί το μνημείον».

          Το προς τον Χριστόν καθήκον εδέσποζεν εις την καρδίαν των Μυροφόρων γυναικών καθ’ όλην την διάρκειαν της μεγάλης Εορτής. Και εφάνη μεν ότι ματαίως «ήλθον επί το μνήμα φέρουσαι α ητοίμασαν αρώματα-αχρείαστα ήδη, διότι ο Χριστός ανέστη- έγιναν όμως «από θέας ευαγγελίστριαι»… Εκινητοποιήθησαν δραστηρίως, δια να μεταδώσουν εις τους εμφόβους μαθητάς «το φαιδρόν της αναστάσεως κήρυγμα, εκ του αγγέλου μαθούσαι αι του Κυρίου μαθήτριαι».

          Και οι άνδρες Μυροφόροι, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, βεβαίως δεν υστέρησαν εις τας επιβεβλημένας φροντίδας δια το Σώμα του Χριστού. Και εκάλυψαν κατά την Παρασκευήν εκείνην της Εορτής, με την Αποκαθήλωσιν, την άλειψιν με αρώματα και μύρα και τον ενταφιασμόν…

          Αλλά το σώμα του Κυρίου δεν έμεινεν εις τον Τάφον. Διότι «ηγέρθη ο Κύριος όντως» Κι οι μεν πρώτοι εκείνοι Μυροφόροι- άνδρες και γυναίκες- είχαν το εξαιρετικόν προνόμιον   να εκδηλώσουν όλην την αγάπην και την λατρείαν των προς το πανάχραντον Σώμα του Κυρίου. Και ευρέθησαν εις άμεσον σύνδεσμον με τα γεγονότα της Ταφής (οι άνδρες) και της Αναστάσεως του Χριστού (οι γυναίκες). Γεγονότα που συνθέτουν το Πάσχα ημών, τα σταυρώσιμον και το αναστάσιμον.

          Τα Γεγονότα όμως αυτά έχουν αιωνίους προεκτάσεις, εις τρόπον ώστε και ημείς   να έχωμεν την δυνατότατα να ευρεθώμεν εις την θέσιν των πρώτων εκείνων Μυροφόρων.

          Οι υμνωδοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας εκφράζουν θεολογικώτατα την θαυμαστήν παρουσίαν του Χριστού επί της γης, εις την συνέχειαν  των αιώνων. Και γενικώς μεν αναφερόμενοι εις την ενανθρωπησιν του Κυρίου λέγουν ότι «Όλος ην εν τοις κάτω και των άνω ουδόλως απήν ο Απερίγραπτος λόγος. συγκατάβασης γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε». Ειδικώτερα δε ο υμνωδός του σταυρωσίμου Πάσχα ψάλλει: «Άνω Σε εν θρόνω και κάτω εν τάφω ζωαρχικότατος». Και δια το αναστάσιμον Πάσχα  ο αντίστιχος υμνωδός μελωδεί: «Εν τάφω σωματικώς, εν άδου δε μετά ψυχής ως θεός εν Παραδείσω δε μετά ληστου και εν θρόνω υπήρχες Χριστέ μετά Πατρός και Πνεύματος πάντα πληρών ο Απερίγραπτος». Αυτή η παρουσία του Χριστού ως εν ουρανώ και επί γης, συνεχίζεται δια της Εκκλησίας «ήτις εστί το σώμα αυτού» και δια της Θ. Ευχαριστίας (…. τούτο εστί το σώμα μου»).

          Διεκηρυξεν ο Ίδιος μετά την Ανάστασιν «εδοθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης…. και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος».

          Όθεν καθ’ εκάστην Κυριακήν και εορτήν οι πιστοί «λίαν πρωί έρχονται επί το μνημείον….» εις κοινωνίαν μετά του Χριστού εν τη Εκκλησία. Και με την λειτουργίαν των εσαεί μυροφόρων του Χριστού, ημών των οικονόμων των μυστηρίων Αυτού, γίνονται σύσσωμοι Εκείνου δια της Θ. Ευχαριστίας.

          Και ημείς μεν ως ο Νικόδημος συναισθανόμεθα («ποίας χερσί δε προσψαύσω…) και συγκλονιζόμεθα και εκζητούμεν τας προσευχάς σας, «ίνα είμεθα Χριστού ευωδία εν τοις σωζωμένοις». Και αξιωθώμεν να εισέλθωμεν μεθ’ υμών εν τη βασιλεία των ουρανών, λέγοντες «ιδού εγώ και τα παιδία, α μοι έδωκεν ο θεός».

          Μητροπολίτου Πατρών κυρού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

Νέοι και ανθρώπινος πόνος

 

Γιατί να πονάμε και να πεθαίνουμε; Γιατί μικρά παιδιά να πάσχουν από σπάνιες μορφές καρκίνου και να φεύγουν πρόωρα από την ζωή; Ερωτήματα προκλητικά! Δοκιμάζουν την πίστη στον Θεό. Άραγε που βρίσκεται Εκείνος; Γιατί επιτρέπει τέτοιες δοκιμασίες; Αν υπάρχει, γιατί δεν μας ακούει; Γιατί αφήνει το κακό   να κυριαρχεί στον κόσμο; Γιατί δεν παρεμβαίνει με κάποιο θαύμα, ώστε ο ανθρώπινος πόνος να μην είναι καταλυτικός της ύπαρξης;

          Με αφορμή συγκεκριμένα περιστατικά πολλοί νέοι διατυπώνουν αυτά τα ερωτήματα. Απαιτούν απαντήσεις. Καμία δεν είναι εύκολο να τους ικανοποιήσει. Θα αρκούσε η ζωή που θα έδινε ο Θεός και η άρση του σταυρού που σηκώνουν οι άνθρωποι. Όλες οι άλλες απαντήσεις είναι παρηγοριά, όχι όμως λύτρωση, αφού δεν αλλάζουν το αποτέλεσμα. ‘Ότι ο θάνατος μας νικά. Ότι ενώ θέλουμε να ζήσουμε για πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο που γνωρίζουμε και αγαπάμε, με τους οικείους μας, δεν θα αποφύγουμε το τέλος. Η οδύνη φέρνει θυμό. Άρνηση αποδοχής του πόνου και του θανάτου.

          Η εποχή μας μεγεθύνει τα «γιατί» αυτών των ερωτημάτων. Αποθεώνοντας τον ορθολογισμό, την ανάγκη δηλαδή κατανόησης σύμφωνα με τις δυνατότητες της δικής μας λογικής των μηχανισμών ύπαρξης και λειτουργίας του κόσμου, θέλοντας να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από την προσκόλληση στις θρησκείες, για να τονισθεί ότι «εδώ είναι η ζωή» και ότι ο θάνατος είναι το τέρμα της ύπαρξης, ο πολιτισμός μας χρησιμοποιεί τον πόνο για να δείξει ότι όσα πιστεύει είναι η αλήθεια. Ότι δεν υπάρχει κανένας Θεός, διότι είμαστε τυχαία δημιουργημένοι, ότι δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή, διότι δεν έχουμε και ψυχή ως πνεύμα, αλλά είμαστε μόνο βιολογικές υπάρξεις.

          Απέναντι σ’ αυτή την ιδεολογική καταιγίδα, η Εκκλησία αντιπαραθέτει το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και την πίστη σ’ Αυτόν. «Πίστις εστί ελπιζομένων υπόστασις  πραγμάτων έλεγχος που βλεπομένων». Και πρέπει να ελπίσεις στο ανέλπιστο, για να το ζήσεις. Αυτό που ορθολογιστικά δεν φαίνεται να υπάρχει, για να το συναντήσεις. Η πίστη δεν είναι απλώς παρηγοριά. Είναι το νόημα της ζωής. Είναι ο λόγος για τον οποίο μυριάδες αγίων μαρτύρησαν, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο σε νεαρή ηλικία, δεχόμενοι να περάσουν από το πλήθος βασανιστηρίων, να πονέσουν όσο κανείς. Είναι ο λόγος για τον οποίο μυριάδες οσίων και ασκητών διάλεξα να υπερβούν το σχήμα «γεννιέμαι, μεγαλώνω, δημιουργώ, αναπαράγομαι, παθαίνω» και έδωσαν τον εαυτό τους στην άσκηση, στην στέρηση, στην εκζήτηση του αφανέρωτου, το οποίο έγινε φανερό στην χάρη που έλαβαν. Είναι ο λόγος για τον οποίο μυριάδες συγχώρησαν, παραιτήθηκαν από τα δικαιώματά τους, αγάπησαν, πρόσφεραν, άντεξαν λοιδορίες, πόνο, περιθώριο, θάνατο.

          Δεν απαντιούνται τα ερωτήματα των νέων λογικά. Δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τον πόνο όταν για μας η ζωή είναι το εδώ και το νυν. Μόνο η κοινωνία με τον νικητή του θανάτου του πόνου και του θανάτου, ο Οποίος γεύτηκε αμφότερα, μπορεί να λυτρώσει, να μας κάνει να αντέξουμε σε ό, τι βλέπουμε και ζούμε είτε σε μας είτε στους οικείου μας.  Να μας περάσει από το «γιατί» στο «γενηθήτω το θέλημά Σου».

          Αυτό που μας λείπει.

          Πρωτ. Θεμ. ΜΑΡΤΖΑΝΟΥ

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Παρακαλώ για τους αρρώστους

Θεέ μου, τι ομορφιά! Ένα πρωινό έκτακτο. Η δοξολογία, ασυγκράτητη πλημμυρίδα, ανεβαίνει εντός μου. Ευχαριστώ για την αυγή, για τη μέρα που άρχισε.

Ευχαριστώ για τη ζωή που δονεί το είναι μ ου.

Τι ευδαιμονία να ζω, να περιπατώ, να τρέχω!

          Όμως, Κύριε, συλλογίζομαι τη στιγμή τούτη το πλήθος των ανθρώπων που σήμερα , όπως και χθες και προχθές, θα μείνουν καρφωμένοι στο κρεβάτι. Η σκέψη τρέχει στα νοσοκομεία, στα άσυλα, στα σπίτια που έχουν αρρώστους. Σ’ αυτούς που μ’ ανείπωτη θλίψη θα παρακολουθήσουν τον ήλιο ν’ ανεβαίνει, να μεσουρανεί και να βασιλεύει από την ίδια θέση, Θεέ  μου, ακίνητοι «επί κλίνης οδύνης αυτών».

          Ω, Χριστέ μου, δεν μπορώ να κάνω για όλους αυτούς τίποτα άλλο εκτός από προσευχή.

          Σε παρακαλώ, Ιησού, κατάστησε  λιγότερο επώδυνη την αρρώστια τους. Μείωσε την ένταση και την έκταση των πόνων.

          Για έναν άνθρωπο, Κύριε, πλασμένο να ζει, να χαίρεται να γυρίζει, να εργάζεται δημιουργικά είναι αρκετό το ότι μένει μέρες, μήνες ή και χρόνια στο κρεβάτι. Ας μην προστίθενται και οι πόνοι.

          Σε παρακαλώ να επέμβεις. Ιατρέ των σωμάτων και των ψυχών, ώστε όλες οι εγχειρήσεις που θα γίνουν σήμερα να επιτύχουν.

          Σε παρακαλώ φώτισε του γιατρούς να πραγματοποιήσουν σωστές διαγνώσεις.

          Κύριε, εφοδίασε τα φάρμακα που θα χρησιμοποιηθούν με περισσότερη αποτελεσματικότητα.

          Στάλαξε στους αρρώστους υπομονή και διάθεση να δεχθούν ευκολότερα τις δύσκολες κι οδυνηρές θεραπείες και επεμβάσεις.

          Θεέ μου, προώθησε αποφασιστικά τις έρευνες και τον αγώνα μας για την καταπολέμηση μερικών ασθενειών που είναι αι μάστιγες για τον κόσμο μας.

          Χάρισε την ίαση στα εκατομμύρια των αρρώστων.

          Στους ανθρώπους της πόλης μας, της πατρίδας μας και του κόσμου μας, ας έλθει περισσότερο έλεος, ω Ιησού.

          Σήκωσε τους το γρηγορότερο, στήσε τους ορθούς, δυνατούς στη γη, έτοιμους να ζήσουν, να δουλέψουν και να χαρούν  μαζί μας. Αμήν.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής

«Βαρυσήμαντη» δήλωση!

 

«Το εκκλησιαστικό βίωμα στον 21^ο αιώνα πρέπει να διαμορφώνεται και από άντρες και από γυναίκες. Τάδε έφη Άννα Διαμαντοπούλου!

`Ως μη έχουσα, βεβαίως, εκκλησιαστικό βίωμα, αδυνατεί να διαχωρίσει ότι το εκκλησιαστικό βίωμα βιώνεται και  δεν διαμορφώνεται.

Συνεχίζοντας, δήλωσε ότι θα έπρεπε να έχουμε στην Ελλάδα και «γυναίκες ιερείς» (!) και μάλιστα είναι ένα θέμα που « το σκέπτεται πολλά χρόνια» και το «έχει συζητήσει» με διάφορους ανθρώπους. Επικαλείται μάλιστα και τον θεσμό των Διακονισσών, που υπήρχε στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.

Αγνοεί, όμως η εν λόγω κυρία, ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι φεμινιστικό κίνημα, αλλά Θεοϊδρυτος  Οργανισμός. Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού και πορεύεται δια μέσου των αιώνων όπως θέλει Εκείνος. Η Εκκλησία διδάσκει τον λόγο του Ευαγγελίου, τις διδαχές των Αγίων Αποστόλων και των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας και τηρεί και διαφυλάττει την Ιερά Παράδοση.

Η γυναίκα στην ορθόδοξη παράδοση και ζωή τιμάται στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δεν τίθεται θέμα ιερωσύνης των γυναικών, διότι η γυναίκα έχει τον ρόλο της μέσα στην Εκκλησία. Οι γυναίκες είναι μυροφόρες, που μεταφέρουν το μήνυμα του Ευαγγελίου στον σύγχρονο κόσμο. Οι γυναίκες στηρίζουν εθελοντικά το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας και συμπαρίστανται στο έργο του ιερέως.

Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση εκτός Εκκλησίας εξυπηρετεί αλλότριους σκοπούς και προέρχεται εκ του πονηρού.

«ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ. 601

O Άγγελος εβόα...Φωτίζου Φωτίζου, Ήχος Α΄ - Παναγιώτης Νεοχωρίτης (20.04.2023) | Μελίσματα Ψαλτικής

 

ΜΕΤΑΝΟΙΑ

 

«Με τα ίδια μέσα που έχασες το αγαθό, προσπάθησε πάλι να το αποκτήσεις. Χρυσάφι χρωστάς στον Θεό; Δεν θέλει από σένα μαργαριτάρια. Την σωφροσύνη σου έχασες; Δεν σου γυρεύει ελεημοσύνη, αλλά τον  αγιασμό του σώματος απαιτεί. Περιφρονείς την εντολή της αγάπης, νικημένος από το πάθος του φθόνου; Για ποιο λόγο πολεμάς τον ύπνο με άμετρες αγρυπνίες ή αφανίζεις το σώμα σου  με υπερβολική νηστεία; Αυτά δεν σου προσφέρουν καμιά ωφέλεια, δεν γιατρεύουν τον φθόνο. Κάθε αμαρτία της ψυχής, όπως και του σώματος, χρειάζεται ειδικά φάρμακα και θεραπεία ανάλογη».

          Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

«Η ουλή του Οδυσσέα και οι Πληγές του Χριστού» - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 

«Η ουλή του Οδυσσέα και οι Πληγές του Χριστού»

 

 π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Ιωάν. κ’ 19-31
Ο σημερινός κόσμος δεν ψάχνει τον Χριστό. Δεν τον απασχολεί η υπαρξή Του. Δεν έχει χρόνο και διάθεση να αναζητήσει Αυτόν που έφτιαξε τον κόσμο.
Δεν θρησκεύει παρά μόνον προσκυνώντας τον εαυτό του στον ναό της αυτολατρείας. «Επέστη ὁ καιρός τῆς αὑτολατρείας καί πᾶσαι αἱ ἄλλαι θρησκεῖαι κατηργήθησαν» μας φωνάζει ο παππούς μας Αλεξ. Παπαδιαμάντης, ήδη το 1881, όντας ευφυής προβλέπτης και προφήτης των επερχομένων. Σε αυτή την κινητή άμμο της αυτολατρείας πώς να μπορέσει ο δύστυχος σημερινός άνθρωπος να σταθεροποιήσει απόψεις και γνώμες και πίστη;
Μετά την χριστιανική εποχή άπειροι μελετητές κάλυψαν με αναρίθμητα προσωπεία την μορφή του Χριστού αναλόγως της περιόδου που έζησαν. Στα χρόνια του Διαφωτισμού ο Ιησούς παρουσιάζεται σαν σοφός διδάσκαλος που κηρύττει τον θεό και την αρετή. Η εποχή του Ρομαντισμού που ακολούθησε μεταμόρφωσε τον Ιησού σε μια δραματική θρησκευτική ευφυΐα. Για τον μεγάλο φιλόσοφο Ε. Καντ ο Ιησούς είναι ένας ηθικολόγος. Για τον σοσιαλισμό που προέκυψε ο ίδιος ο Ιησούς είναι ο αρχηγός ενός κινήματος καταπιεσμένων που καταδικάστηκε από τις αρχές της χώρας του σαν προλετάριος Leader και στην συνέχεια «αφοπλίστηκε» από τις εκκλησίες! Στις μέρες μας ο Ιησούς ντύθηκε με τα χαρακτηριστικά στοιχεία του Υπαρξισμού και της ψυχαναλυτικής θέασης των πραγμάτων!
Ο Απόστολος Θωμάς αντιθέτως γυρεύει να ψάξει τον Ιησού για να τον εμπιστευθεί. Γυρεύει να το κάνει με προσωπική πραγματογνωμοσύνη ( τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τῦπον τῶν ἥλων καί τήν χεῖρα μου εἰς τήν πλευράν Αὐτοῦ). Δεν πείθεται σε διαβεβαιώσεις άλλων. Όμως δεν είναι και ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Δεν αρνείται για να αρνείται. Αναζητεί. Ψάχνει. Αγωνιά. Ο μεγαλοφυής Καραβάτζο στην εκπληκτική ελαιογραφία του «Ο άπιστος Θωμάς» τον βάζει να χώνει το δάκτυλό του στο άνοιγμα, από την λόγχη του στρατιώτη, της πλευράς του Ιησού! Η ωμότητα της σκηνής είναι φυσικά προτιμότερη από την ερμαφρόδιτη και επαμφοτερίζουσα «ευγένεια» των συγχρόνων μας ανθρώπων, που η αναζήτηση τους για το όλο θέμα εξαντλείται στο: Ποιός ξέρει; Παριστάνοντας τον ειλικρινή αμερόληπτο αγνωστικιστή ίσων αποστάσεων, ενώ (όπως έλεγε ο Β. Λένιν) «κάθε αγνωστικιστής είναι ένας ντροπαλός αθεϊστής».
Στην ραψωδία Τ της Οδύσσειας, ο Οδυσσέας αναγνωρίζεται από την ουλή που αυτός έχει στο πόδι του από ένα τραύμα κυνηγιού. Πολλοί μνηστήρες ζητούν το χέρι της Πηνελόπης. Όμως μόνον ο ξένος που έρχεται κατ αρχάς ως άγνωστος και από την ουλή της πληγής αναγνωρίζεται, γίνεται κύριος του οίκου του.
Ο Θωμάς αναγνωρίζει τον Ιησού από τις ὠτειλές= νωπές πληγές(στα αρχαία) των σωτηρίων παθημάτων Του. Έχει εμπρός του, το μυστήριο ενός ανθρώπου ο οποίος, αν και ανήκει στην ιστορία, φαίνεται ότι την ξεπερνά. Ο Θωμάς δεν παραδίδεται πριν βεβαιωθεί. Δεν βολεύεται σε μια αυτολατρεία. Αναζητά τον Κύριο και Θεό του.
Η εκκλησία πανηγυρίζει και τιμά των Θωμά και την στάση του. Δεν τον κατακρίνει όπως δεν τον κατέκρινε ο Χριστός. Δεν θεωρεί αναίδεια την αναζήτηση. Αντίθετα ονομάζει «καλή απιστία» την στάση του Θωμά. Η πίστη δεν είναι αφελείς βεβαιότητες. Είναι περιπέτεια οδυνηρή, αναζήτησης και σχέσης. Δεν είναι βόλεμα εγωιστικής εξασφάλισης. Είναι βίωμα δυνητικής απόρριψης από τις… δύο πλευρές!! Ο Ιησούς λέει και σε μας: «φέρε τήν χεῖρα σου (το μυαλό σου, την κρίση σου) ὧδε καί βάλε στήν πλευράν μου» επειδή θέλει να αρχίσουμε να «χτίζουμε» μια σχέση από αυτή την… επαφή.
Το ευαγγέλιο που περιγράφει την συνάντηση του Θωμά με τον Ιησού(Ιωαν 20, 24-29) όπως και τα άλλα τρία  Ευαγγέλια δεν έχουν σκοπό να παρουσιάσουν μια «βιογραφία» του Ιησού όπως το εννοούμε σήμερα, αλλά να μεταδώσουν ένα μήνυμα. Δεν κάνουν ιστορία αλλά μάθημα ζωής. Γι αυτό όλοι οι ευαγγελιστές δίνουν πρωταρχική σημασία στο μήνυμα που μετέδωσε ο Χριστός. Εξηγούν σε μας τον χρόνο και την ιστορία με βάση την πίστη. Σημασία έχει το γιατί και το πώς της ζωής του Δασκάλου.
Οι μαθητές στο όρος της Γαλιλαίας είδαν τον Αναστημένο Χριστό και Τον προσκύνησαν. Μερικοί όμως είχαν αμφιβολίες, που ίσως δεν εκφράστηκαν τότε! Το απρόοπτο και η χαρά μπλόκαρε ίσως και τον Θωμά και δεν τις εξέφρασε τότε. Όταν το βράδυ της Κυριακής ο Ιησούς επανεμφανίστηκε στους μαθητές, ο Θωμάς έλειπε.  Όταν λοιπόν οι άλλοι τον διαβεβαίωναν για το γεγονός της Αναστάσεως ο Θωμάς διαμαρτυρόμενος τους… αποσαφήνισε ότι θα δεχθεί την ανάσταση του Ιησού μετά από χειραψία των πληγών Του.
Όταν μετά από οκταήμερο διάστημα ξαναεμφανίζεται ο Ιησούς και τον προτρέπει στην ψηλάφηση, ο Θωμάς τότε δεν λέει: Ναι, όντως αναστήθηκε αυτός είναι! Αλλά λέει: Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ. Και η Εκκλησία ευχαριστεί τον Θωμά για την στάση του αυτή γιατί «τάς καρδίας τῶν πιστῶν εἰς ἐπίγνωσιν εἶξε». Χρωστάμε μαζί με την ευγνωμοσύνη προς τον Θωμά και ευγνωμοσύνη στους λεγομένους «απίστους» που το έργο τους δεν εκτιμήθηκε πάντοτε όσο έπρεπε από τους Χριστιανούς. Πρέπει να μάθουμε με τιμιότητα και θάρρος να διακρίνουμε ό,τι γνωρίζουμε και ό,τι πιστεύουμε για τον Χριστό.
Όλα αυτά μας μαθαίνουν να μη φοβόμαστε τις αμφιβολίες μας. Δεν γίνεται αλλιώς. Χρειαζόμαστε κάποια «ουλή» κάποια «ὠτειλή» για να αναγνωρίσουμε Τον αγαπημένο. Ας την αναζητήσουμε μέσα σ αυτά τα τέσσερα κείμενα των Ευαγγελίων που μας δείχνουν Αυτόν τον αναζητούμενο Αγαπημένο. Ας μη τα φοβόμαστε. Η Εκκλησία του Χριστού έχει πετάξει στην άκρη την χαζοευσεβή μυθολογία ογδόντα περίπου απόκρυφων κειμένων. Ένας λόγος Του θα γίνει και σε μας η σωτήρια πληγή για την οποία θα πούμε μαζί με τον Θωμά «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Όχι απλώς σε αναγνωρίζουμε αλλά σε εμπιστευόμαστε και σε θέλουμε ρυθμιστή της ζωής μας.
Ο Ιησούς συνεχίζοντας την διδασκαλία Του κατά την συνάντηση με τον Θωμά λέει για μας ότι είμαστε μακάριοι, δηλαδή ευτυχισμένοι και αξιέπαινοι, γιατί χωρίς να Τον δούμε σωματικά (οὐ βλεφάροις ἰδόντες, ἀλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες) Τον αγαπήσαμε και τον εμπιστευθήκαμε.
Εμείς ας Του πούμε μαζί με τον άγιο Ρωμανό τον Μελωδό:

 

Μείνε Κύριε ανεκτικός στην απαιτησή μου να «γευθώ την χρηστότητά Σου».

Σιγούρεψε την ψυχή μου.

Ανέχθηκες τους ξένους προς εσένα και εχθρούς Σου.

Ανέξου και μένα τον κατά πρόθεσιν δικό σου και «δείξε μου τις πληγές Σου» για να τις έχω «πηγές» από τις οποίες θα αντλώ και θα πίνω» την πίστη.

Μη με καταφλέξεις Σωτήρ μου, είσαι το ξέρω «φωτιά» καθ’ υπόστασιν, όμως, επειδή το θέλησες αγαπώντας μας, είσαι Σώμα το οποίο έλαβες.

Κάνε με μέτοχο των Μυστηρίων του προσώπου Σου όσον γίνεται για μένα.

Δέξαι με όπως την αιμορροούσα, όμως εγώ δεν κρατώ το κράσπεδο των ρούχων Σου,

ΑΚΟΥΜΠΩ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ, κραυγάζων ΚΥΡΙΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΑΣ.

 

Πάσχα ιερόν ημίν, σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν

 

Από το Γεροντικό Μνήμη θανάτου

 

Όταν πρόκειται ν’ αρχίσεις ένα οποιοδήποτε έργο, συμβουλεύει κάποιος Γέροντας, κάνε ευσυνείδητα αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου:

          -Αν αυτή τη στιγμή μ’ επισκεφθεί ο Κύριος μου, τι γίνεται;

          Πρόσεχε ν’ ακούσεις καλά τι θα σου αποκριθεί η συνείδησή σου. Αν σε αποδοκιμάζει, παράτησε  αμέσως εκείνο που είχες αποφασίσεις να κάνεις, και άρχισε κάποιο άλλο, που θα το επιδοκιμάζει, για να το τελειώσεις θαρρετά.

          Ο εργάτης της αρετής πρέπει να είναι σε κάθε στιγμή έτοιμος να αντικρύσει ήρεμα τον θάνατο.

          Όταν πέφτεις στο στρώμα για να κοιμηθείς ή σηκώνεσαι από τον ύπνο, όταν τρως ή εργάζεσαι, όταν στέκεσαι ή βαδίζεις, να λες διαρκώς στον λογισμό σου:

-Αν αυτή την στιγμή με καλέσει ο Κύριός μου, είμαι έτοιμος άραγε;

Άκουγε πάλι με προσοχή τι θα σε πληροφορήσει η συνείδησή σου και μην πάψεις να συμμορφώνεσαι με τιε οδηγίες της. Η καρδιά σου θα σε βεβαιώσει  ακόμη ότι ο Θεός έκανε έλεος για σένα.

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ «Π ή γ ν υ μ ι»

 

Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως θα βρούμε πολλές φορές στον όρθρο της μεγάλης αυτής εορτής το αρχαίο ρήμα «πήγνυμι» σε διάφορες μορφές, αλλά και σύνθετο («εμπήγνυμι», «προσπήγνυμι»). «Πήγνυμι» λοιπόν σημαίνει στερεώνω, κάνω κάτι να είναι σταθερό, καρφώνω. Παρόμοια σημασία (με μεγαλύτερη έμφαση) έχουν και τα σύνθετα που αναφέρονται (από δε το «εμπήγνυμι» προέρχεται το νεοελληνικό «μπήγω/ μπήζω»).

          Βρίσκουμε λοιπόν στον Όρθρο φράσεις όπως:

          «Μόνον επάγη το ξύλον του Σταυρού σου, τα θεμέλια εσαλεύθησαν του θανάτου Κύριε» («Και μόνο που στήθηκε/στερεώθηκε το ξύλο του Σταυρού σου, Χριστέ, τα θεμέλια σαλεύθηκαν, Κύριε»).

          «Θεοτόκε Παρθένε, ικέτευε τον Υιόν σου τον εκουσίως προσπαγέντα εν Σταυρώ…» («Θεοτόκε Παρθένε, να ικετεύεις τον Υιό σου, ο οποίος εκούσια καρφώθηκε σε Σταυρό….»).

          «Τρεις σταυρούς επήξατο εν Γολγοθά ο Πιλάτος, δύο τοις ληστεύσασι, και ένα του ζωοδότου, ον είδεν ο Άδης και είπε τοις κάτω, Ω λειτουργοί μου και δυνάμεις μου, τις ο εμπήξας ήλον τη καρδία μου;» («Τρεις σταυρούς έστησε στον Γολγοθά ο Πιλάτος: δύο για τους ληστές, και έναν του Ζωοδότη, τον οποίο είδε Άδης   και είπε στους κάτω: Λειτουργοί μου και δυνάμεις μου ποιος είναι εκείνος που έμπηξε καρφί στην καρδιά μου;). Αξιοσημείωτη εδώ είναι η σύνδεση ανάμεσα στα καρφιά του Σταυρού και στο καρφί που μπήχτηκε στην καρδιά Του Άδη.

          «Το ξύλον εν ω, Πάνεσμνε, τας αχράντους παλάμας υπέρ ημών εξέτεινε προσπαγείς ο Υιός σου, νυν ευσεβώς προσκυνούμεν» («Σήμερα προσκυνούμε με ευσέβεια, Πάνσεμνε(Θεοτόκε), το ξύλο πάνω στο οποίο άπλωσε για χάρη μας τις αμόλυντες παλάμες του ο Υιός σου, αφού καρφώθηκε (σ’ αυτό)»).

          «…..προσκυνούντές σε (Σταυρέ), και καρδίας και ψυχάς φωτιζόμεθα σήμερον, θεία χάριτι του εν σοι προσπαγέντος» («….προσκυνώντας  σε, Σταυρέ, φωτιζόμαστε σήμερα στις καρδιές και στις ψυχές, με τη θεία χάρη εκείνου που καρφώθηκε πάνω σου»).

          «Σε νυν μετά φόβου χριστιανοί ασπαζόμεθα  και τον εν σοι      προσπαγέντα Θεόν δοξάζομεν λέγοντες, Κύριε, ο εν αυτώ προσπαγείς, ελέησον ημάς, ως αγαθός και φιλάνθρωπος» («Εσένα (Σταυρέ) με φόβο τώρα οι χριστιανοί ασπαζόμαστε, και δοξάζουμε τον Θεό, ο οποίος καρφώθηκε πάνω σου, λέγοντας. Κύριε εσύ που καρφώθηκες πάνω σ’ αυτόν, ελέησέ μας, καθώς είσαι αγαθός και φιλάνθρωπος»).

          «Σήμερον ο Δεσπότης της Κτίσεως και Κύριος της δόξης τω Σταυρώ προσπήγνυται». («Σήμερα ο Δεσπότης της Κτίσης και Κύριος της δόξας καρφώνεται στον Σταυρό»).

          Και στις Πράξεις των Αποστόλων «τούτον (ενν. Ιησούν τον Ναζωραίον)… δια χειρών ανόμων προσπήξαντες ανείλετε» (αυτόν τον Ιησούν τον Ναζωραίον)…. με παράνομα χέρια φονεύσατε, καρφώνοντάς τον (ενν. σε σταυρό)» ).

          Ανδρέας Μοράτος 

Η Κυριακή του Θωμά

 

          Αφού περάσει η Διακαινήσιμος Εβδομάδα, η Εκκλησία μας, την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα γιορτάζει την Ψηλάφηση του αποστόλου Θωμά. Όπως μπορείς να διαβάσεις και στο Ευαγγέλιο, που ακούγεται αυτή την Κυριακή στους ορθόδοξους ναούς, η εμφάνιση του Κυρίου στους δέκα μαθητές του, που ήταν κρυμμένοι σ΄ ένα σπίτι, έγινε την ημέρα της Ανάστασής Του. Έλειπε όμως ένας μαθητής του, ο Θωμάς. Όταν συνάντησε τους άλλους μαθητές κι αυτοί του είπαν ότι τους επισκέφτηκε ο Κύριος και τους είπε να έχουν ειρήνη μεταξύ τους και μέσα στις καρδιές τους, ο Θωμάς δεν το πίστεψε. Έδειξε μάλιστα τέτοια δυσπιστία, που ήθελε να έχει χειροπιαστές αποδείξεις· ήθελε να ψηλαφίσει, να αγγίξει τις πληγές από τα καρφιά του Σταυρού κι απ΄ τη λόγχη του στρατιώτη στην πλευρά του Κυρίου.

Κι ο Κύριος εμφανίζεται πάλι μετά από οκτώ μέρες, μια εβδομάδα μετά την Ανάσταση. Τώρα είναι παρόντες και οι ένδεκα μαθητές. Αλλά ο Κύριος απευθύνεται κυρίως στον Θωμά. Τον καλεί να φέρει το δάχτυλό του και να αισθανθεί τις πληγές του Σταυρού. Κι ο «άπιστος» μαθητής ομολογεί μ΄ όλη τη δύναμη της ψυχής του την πίστη του στη θεότητα του αναστημένου Κυρίου.

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας ο απόστολος Θωμάς, του οποίου η μνήμη τιμάται στις 6 Οκτωβρίου, μετά την Πεντηκοστή διέδωσε το Ευαγγέλιο πηγαίνοντας ανατολικά στην Ασία και φθάνοντας μέχρι τις Ινδίες. Εκεί βρήκε μαρτυρικό θάνατο.

Κυριακή του Θωμά. Ευαγγελική περικοπή –Κατά Ιωάννην κεφ. κ΄ 19-31)

Η Κυριακή του Θωμά | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

«Η Ημέρα του Πνεύματος»

 

«Τρεις άγγελοι παρουσιάστηκαν,

Τρεις φιάλες άδειασαν.

Τρεις τιμωρίες βάζουν στην κατοχή τους τον κόσμο:

Ο πόλεμος, η πείνα, η υποδούλωση

τρεις καβαλάρηδες πιστοί.

Αιώνες ο άνθρωπος έζησε λεύτερος

Τέτοια ήταν η  φύση του,

Η ελευθερία περνιόταν για θησαυρός.

Όμως σήμερα ο πόλεμος, η πείνα, η σκλαβιά

παραμόρφωσαν

το συνηθισμένο πρόσωπο του κόσμου.

Αλλά εσύ, μέσα στα σκότη, κράτα τα μάτια ανοιχτά,

και στην πιο τρανή βροντή, άκου, άκουε, άκουε».

 

Αγία Μαρία των Παρισίων, «ΣΥΝΑΞΗ», τ. 163

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ «Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε,….»

 

Στην ακολουθία του Νυμφίου, που αρχίζει από το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων-αποτελώντας τον Όρθρο της Μ. Δευτέρας- , μετά τον εξάψαλμο, ως προπομπός του δημοφιλούς απολυτικίου «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…», προηγούνται στον υποβλητικό ήχο πλ. δ’  τα γνωστά «Αλληλούια» .

          Τα «Αλληλούια» αυτά συνοδεύονται από τέσσερις παλαιοδιαθηκικούς στίχους (Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε ο Θεός, διότι φως τα προστάγματά σου επί της γης», «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης», «Ζήλος λήψεται λαόν απαίδευτον, και νυν πυρ τους υπεναντίους έδεται», «Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά, τοις ενδόξοις της γης»).

          Οι στίχοι αυτοί μοιάζουν να είναι από το βιβλίο των ψαλμών, όμως είναι από το βιβλίο του Ησαΐα, και μάλιστα από το εμβληματικό κεφάλαιο 26, στο οποίο θα βρούμε επίσης τη φράση «αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις  μνημείοις», όπως και τη φράση «εκτός σου άλλον ουκ οίδομεν, το όνομά σου ονομάζομεν», η οποία έχει ενσωματωθεί στη γνωστή πασχαλινή ευχή «Ανάστασιν Χριστού  θεασάμενοι…», που λέγεται επίσης κάθε Κυριακή μετά το Εωθινό Ευαγγέλιο-το Ευαγγέλιο του Όρθρου.

          Για τους πρώτους δύο από τους παραπάνω στίχους, δεν χρειάζεται νομίζουμε, ιδιαίτερος  σχολιασμός, εκτός ίσως από δύο προσθήκες :α)  ότι η φράση «ενοικούντες επί της γης» υπάρχει άλλες δυο φορές στο ίδιο κεφάλαιο, σε αρνητικά μάλλον συμφραζόμενα. Όπως εξάλλου αρνητικά είναι και τα συμφραζόμενα στον ψαλλόμενο στίχο, δεδομένου ότι, για να πρέπει «να μάθουν δικαιοσύνη οι ενοικούντες  επί της γης’, προφανώς δεν τη γνωρίζουν αυτή τη δικαιοσύνη… β) ότι στον ακριβώς επόμενο στίχο από εκείνον που υπάρχει η φράση «Δικαιοσύνην μάθετε επί της γης» θα βρούμε, εν είδει συμπληρώματος, τη φράση «πας ος ου μη μάθη δικαιοσύνην επί της γης, αλήθειαν ου μη ποιήσει».

          Στην Τρίτη φράση («Ζήλος ληψεται λαόν απαίδευτον, και νυν πυρ τους υπεναντίους έδεται», η λέξη «ζήλος» είναι προφανώς με αρνητική σημασία, αφού αναφέρεται σε «απαίδευτο λαό»), θα πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι αυτή την αρνητική σημασία δεν την έχει γενικά σε κάθε περίπτωση της εκκλησιαστικής ζωής (π. χ. ένας από τους μαθητές του Χριστού, ο Σίμων ο Κανανίτης, λεγόταν επίσης Σίμων ο Ζηλωτής). Όσο για το ρήμα «έδομαι», είναι μέλλοντας του ρήματος «έδω» ή του ρήματος «εσθίω»-τρώω-. Από κει και η λέξη έδεσμα, που έχουμε και σήμερα= αυτό που τρώγεται, το φαγώσιμο, όπως και η λέξη εδώδιμα= αυτά που μπορούν  να φαγωθούν.

          Επομένως η φράση «και νυν τους υπεναντίους έδεται» θα πρέπει να αποδοθεί ως «και τώρα θα καταφάγει φωτιά τους αντιπάλους» (υπεναντίος» είναι ο ανταγωνιστής, ο αντίπαλος, ο εχθρός).

                   Τέλος, η φράση «Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, προσθες αυτοίς κακά τοις ενδόξοις της γης» (στο παλαιοδιαθηκικό κείμενο το δεύτερο «αυτοίς» απουσιάζει) μιλάει από μόνη της («Πρόσθες» σημαίνει, φυσικά «πρόσθεσε») και έχει  να κάνει με τις παιδαγωγικές θείες παρεμβάσεις/επεμβάσεις που απαιτούνται για να μην υπερβαίνουν το μέτρο οι «ένδοξοι της γης», ιδίως όταν ασκούν εξουσία.

          Ανδρέας Μοράτος

Η ελευθερία της Ανάστασης

Το Πάσχα είναι για την Εκκλησία η αφετηρία της νέας δημιουργίας. Η φθορά και ο θάνατος πλέον δεν έχουν δύναμη στη ζωή του ανθρώπου και της κτίσης, αλλά «τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Αυτό φαντάζει οξύμωρο για την νοοτροπία μας.

Όλοι διαπιστώνουμε την συνεχή καταστροφή του περιβάλλοντος, τον θάνατο που κρατά δέσμιο τον κάθε άνθρωπο, αλλά και το γεγονός ότι ο κόσμος μας ελάχιστα έχει αλλάξει, παρά τα μηνύματα και την παρουσία της πίστης στον Χριστό. Αδικίες και πόλεμοι γίνονται, τα συμφέροντα κυριαρχούν, η ζωή είναι πάντοτε απλόχερη για τους λίγους, ενώ οι πολλοί βιώνουν την δυσκολία, η πρόοδος δεν έχει εξασφαλίσει την ευτυχία, αλλά έχει εξοβελίσει τον Θεό από την ζωή των πολλών.

Επομένως, το ερώτημα ποια είναι η σημασία της Ανάστασης για τον σημερινό άνθρωπο φαντάζει δυσκολοαπάντητο. Η πλειοψηφία των ανθρώπων περιμένει να ακούσει το «Χριστός Ανέστη» και να διασκορπισθεί. Είμαστε όμως τα παιδιά του Αναστημένου Θεού. Ο Χριστός δεν είναι ένα κήρυγμα ηθικής, ένας κοινωνικός αναμορφωτής,  ένας απλός επαναστάτης,  ένας από τους πολλούς που πέρασαν από την ιστορία. Ο Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος που μας κάνει θεούς κατά χάριν, μας δίνει την δυνατότητα και στην ζωή αυτή και στην άλλη να βλέπουμε Θεού πρόσωπο. Έφερε για όλους, ακόμη και για εκείνους που δεν Τον πιστεύουν,  την  καινούρια δημιουργία, την Εκκλησία.

Σ’ αυτήν και το τελευταίο φυλλαράκι έχει αξία, καθώς και μέσα απ’ αυτό μπορούμε να θαυμάσουμε την ομορφιά της ζωής, που ο Θεός έπλασε,  το μυστήριο της αγάπης, την μεταμόρφωση του καθενός που πιστεύει κι αγωνίζεται, την δύναμη της μετάνοιας, την αγιότητα που αγκαλιάζει τον άλλο και όλο τον κόσμο. Την δύναμη εκείνη που κάνει την Εκκλησία να προχωρά, χωρίς τα λάθη των όσων την απαρτίζουν να την καταστρέφουν, με το αίμα και τους διωγμούς να αυξάνουν την πίστη και όχι να την αποτρέπουν.

Αν τα πάντα γίνονται καινά, αν η φθορά και ο θάνατος καταργούνται, αυτό μπορούμε να το ζήσουμε μόνο με το να δούμε τον Χριστό ως τον Θεό μας, τον  Σταυρωμένο, Αναστημένο, Ερχόμενο για μας προσωπικά. Στην σχέση μαζί Του αποκτούμε ως δωρεά την γνήσια και μοναδική ελευθερία, τού να μπορούμε να είμαστε παιδιά Του, παιδιά της Ανάστασης.

Όσοι ζούμε το φως που ανατέλλει από τον Πανάγιο Τάφο, πιστεύοντας, συγχωρώντας, κοινωνώντας, δεν αγνοούμε τον ταραγμένο κόσμο μας. Αγωνιζόμαστε να τον καλυτερέψουμε. Η ελπίδα μας είναι η Αναστάσιμη Ελευθερία. Ξεφεύγουμε από ό,τι μας θανατώνει. Και γευόμαστε σε κάθε Θεία Λειτουργία την μετάληψη του Φωτός, ζώντας την χαρά στο πρόσωπο του αδελφού μας και περιμένοντας την στιγμή εκείνη που ο Αναστημένος Χριστός θα μας αρπάξει στην ουράνια βασιλεία Του, περνώντας μας από  το Πάσχα τού θανάτου στην χαρά της άλλης βιοτής, της αιώνιας, της Αναστάσιμης, της μοναδικά ελεύθερης.

Ζούμε λοιπόν την μυστική χαρά! Έχουμε την Αναστάσιμη φωνή του Χριστού άγκυρα ελπίδας στη ζωή μας. Γιορτάζουμε «μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας» (Α’ Κορ. 5,8). Και ζυμώνουμε ως μικρά ζύμη όλο το φύραμα, καλώντας τον κόσμο να μετάσχει στην χαρά μας. Γινόμαστε οι χριστιανοί αυτοί που ζούμε στην Εκκλησία την Ελπίδα, την Αλήθεια, την Ελευθερία της Ανάστασης! Χριστός Ανέστη!

Η ελευθερία της Ανάστασης | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

Το ουτοπικό όραμα μιας «μετά-ανθρώπινης» εποχής

 

Που μας πάει η τεχνολογία, που έκανε τους μαθηματικούς  υπολογισμούς παιχνιδάκι, που έδωσε ασύγκριτη ώθηση στις επιστήμες, που παρέχει απεριόριστη μνήμη αποθήκευσης και τεράστια ταχύτητα πρόσβασης στη γνώση, που μετέτρεψε τον πλανήτη σε μια γειτονιά όπου η πληροφορία κινείται μέσω του διαδικτύου με απεριόριστη ταχύτητα και οι συναλλαγές γίνονται με το πάτημα ενός πλήκτρου;

          Τίποτε δε μοιάζει ακατόρθωτο για τη νέα τεχνολογία, γι’ αυτό και οι προσδοκίες μας ανέβηκαν. Αφού άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει ριζικά τα πάντα γύρω από μας, τώρα ζητούμε να αλλάξει και εμάς τους ίδιους. 

          Ήδη αποδεικνύει καθημερινά ότι μπορεί να παράσχει εντυπωσιακά βοηθήματα σε ανήμπορους συνανθρώπους μας, και οι συγγενικές τεχνολογίες νανοτεχνολογία, βιοτεχνολογία εξελίσσονται με επαναστατικό ρυθμό. Γιατί να μην χρησιμοποιηθεί η ίδια αυτή τεχνολογία για να βελτιώσει τις ικανότητες και των υγιών; Να διευρύνει απεριόριστα τις διανοητικές τους ικανότητες, να πολλαπλασιάσει τις σωματικές τους δυνάμεις, να αντιμετωπίσει τις ασθένειες, να καταπολεμήσει τη γήρανση;

          Εάν εξάλλου η όλη προσωπικότητα του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα μηχανικών λειτουργιών του εγκεφάλου, τότε τι θα εμπόδιζε έναν εξελιγμένο υπολογιστή να τον μιμηθεί και να τον ξεπεράσει; Εάν οι ηθικές αρχές είναι προϊόν κάποιας εγκεφαλικής λειτουργίας, γιατί και οι υπολογιστές να μην αποκτήσουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν δικές τους ηθικές αρχές.

          Τα οράματα μιας γενεάς που γαλουχήθηκε με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, συγχέονται συχνά με φαντασιώσεις, όπου και οι πλέον τολμηροί συνδυασμοί φαντάζουν δυνατοί από γενετικές τροποποιήσεις-ίσως και δημιουργία τεχνητής ζωής!- μέχρι τεχνητά αισθητήρια, μέχρι εμφυτεύματα που θα δίνουν τη δυνατότητα αμφίδρομης επικοινωνίας (ή και συνένωσης!) ανθρώπων υπολογιστή κ. ο. κ.. Ήδη μερικοί, οι πλέον ευφάνταστοι., μιλούν για τον νέο άνθρωπο που θα προκύψει από την σύμπλεξη  ανθρώπου τεχνολογίας, τον «μετά- άνθρωπο».

          Ξαφνικά οι σχέσεις ανθρώπων και μηχανής άλλαξαν. Οι μηχανές ανέβηκαν στην εκτίμηση του ανθρώπου, ο οποίος προσβλέπει τώρα σ’ αυτές όχι μόνο για να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του, αλλά και για να υλοποιήσει τους πανάρχαιους πόθους του. Να γίνει ανώτερος, πιο έξυπνος, πιο δυνατός, να καταπολεμήσει τη φθαρτότητα. Οι μηχανές, έργα των χεριών του ανθρώπου, καλούνται να ….βελτιώσουν το ανθρώπινο είδος!

          Βασ. Πετρουλέας Δρ. Φυσικής

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ Φ ΙΛΟΠΤΩΧΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

Φ ΙΛΟΠΤΩΧΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ

Ε  Υ  Χ  Α  Ρ  Ι  Σ  Τ  Η  Ρ  Ι  Ο  Ν

Το Φιλόπτωχο Ταμείο της Ενορίας μας εκφράζει τις θερμές ευχαριστίες του  σ’ όλους εκείνους που ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο αγάπης προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες  δεκάδων απόρων οικογενειών της ενορίας μας,  κατά την εορτή του αγίου Πάσχα, και  όχι μόνον.

Το «ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ» στρώθηκε με όλα τα απαραίτητα αγαθά  που έφθασαν από τα συνεργεία αγάπης σε κάθε ενδεή συνάνθρωπο,  για να εορτάσουν κι αυτοί με αξιοπρεπή τρόπο τη χαρμόσυνη ημέρα της Λαμπρής.

Για άλλη μια φορά ευχαριστούμε τους χορηγούς της αγάπης και ευχόμαστε να έχουν μόνιμα στην καρδιά τους και αναφαίρετη την αναστάσιμη χαρά  και την εν Χριστώ αγάπη.

Με αναστάσιμες ευχές

Ο Πρόεδρος

και τα μέλη του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου

Η Ομολογήτρια και Διδασκάλισα του Γένους Αθηνά Αγγελοπούλου στην Αλβανία († 1990)

 

Νικόλαος Μάννης

ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Εκείνο το πρωινό έφθασαν οι εργάτες έξω από την εκκλησία και ετοίμασαν τις σκάλες. Η διαταγή από τον σύντροφο Εμβέρ Χότζα ήταν σαφέστατη. Μιας και επισήμως κάθε θρησκεία εξοβελιζόταν από το κράτος της Αλβανίας, οι ναοί δεν είχαν λόγο ύπαρξης. Κάθε εκκλησία μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι "χρήσιμο": κινηματογράφο, τυροκομείο, στάβλο, ελαιοτριβείο.

Οτιδήποτε δηλαδή εξυπηρετούσε τον άνθρωπο, του οποίου τον ορισμό είχε δώσει ο ...μέγας φιλόσοφος σύντροφος Εμβέρ: "Άνθρωπος είναι το ζώο, που μπορεί να κατασκευάζει εργαλεία".
Οι εργάτες ανέβηκαν στις σκαλωσιές και άρχισαν να βγάζουν ένα ένα τα κεραμίδια των Αγίων Θεοδώρων. Τα πέταγαν κάτω, στο μικρό προαύλιο. Σιγά σιγά δημιουργήθηκε μια στοίβα από αυτά, τα περισσότερα σπασμένα από το πέταγμα. Το μεσημέρι οι εργάτες είχαν τελειώσει. Καταϊδρωμένοι, κατέβηκαν από τις σκάλες και μάζεψαν τα εργαλεία τους. Θα ερχόντουσαν ξανά αύριο, να τελειώσουν το γκρέμισμα.

Η Άκρα Ταπείνωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αλβανία 

(λεπτομέρεια τοιχογραφίας από τον Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου στο Βούνο [ή Βουνό] - χωριό πλησίον των Δρυμμάδων - ο οποίος μετατράπηκε σε αποθήκη - Αρχείο Νικολάου Μάννη)

Σε ένα μικρό δωματιάκι, ένα επί δύο, το οποίο βρισκόταν κολλητά στο ιερό του ναού, ζούσε η κυρία Αθηνά Αγγελοπούλου, γεννηθείσα το 1900 περίπου στην Κέρκυρα. 

Η κυρία Αθηνά είχε διατελέσει δασκάλα στο ελληνικό σχολείο των Δρυμάδων και πλέον εργαζόταν στο νοσοκομείο Αυλώνας. Ήταν ουσιαστικά ο φύλακας-άγγελος της εκκλησίας και στο δωμάτιό της φύλαγε την μεγάλη εικόνα των Αγίων Θεοδώρων, ενώπιον της οποίας φώτιζε ακοίμητο το καντηλάκι. 

Παρά την απόφαση για μετατροπή του ναού των Αγίων Θεοδώρων σε πυροσβεστικό σταθμό, εκείνη δεν ήθελε να φύγει από το δωματιάκι (και πού αλλού να πάει), ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Και το θαύμα έγινε...
Την επόμενη ημέρα, όταν οι εργάτες ήλθαν να συνεχίσουν το έργο τους, βρήκαν τα κεραμίδια πίσω στη θέση τους, στην στέγη, ακέραια και κολλημένα. Και μη σκεφτεί κανείς ότι μπορούσε η κυρία Αθηνά, να ανέβει, μέσα σε ένα βράδυ, στη στέγη και να ξανατοποθετήσει στη θέση τους τα εκατοντάδες σπασμένα κεραμίδια, που χρειάστηκαν τόσοι άνδρες όλη την ημέρα για να τα ξεκολλήσουν! Ολοφάνερα επρόκειτο για θαύμα.
Επειδή όμως ο νους του ανθρώπου που βρίσκεται μακριά από τον Θεό είναι επιρρεπής στο να εφευρίσκει δικαιολογίες, κάποια από αυτές σίγουρα βρέθηκε για να δικαιολογήσει το απίστευτο αυτό γεγονός. Οι εργάτες επανέλαβαν ακριβώς ό,τι και την προηγούμενη ημέρα. Έλα όμως που το επόμενο πρωί τα κεραμίδια ήταν πάλι στη θέση τους!
Όταν και την τρίτη ημέρα επαναλήφθηκε το σημείο, ο ναός απλά σφραγίστηκε, για να μη μπαίνει κόσμος μέσα και προσεύχεται, οι εργάτες έφυγαν και ο πυροσβεστικός σταθμός έγινε σε άλλο σημείο...

 

Ο Ιερός Ναός Αγίων Θεοδώρων στην Αυλώνα Αλβανίας.

Η κυρία Αθηνά δεν ήταν παντρεμένη και έζησε εν παρθενία όλη της την ζωή. Την επισκέπτονταν πολλοί χριστιανοί της περιοχής, με χίλιες προφυλάξεις, και ζητούσαν τις συμβουλές της, αλλά και τις προσευχές της (μαρτυρούνται και αρκετά θαύματα). Καθόταν ολομόναχη στο δωματιάκι της, μπροστά στο καντηλάκι της και ολημερίς προσευχόταν. Ιερέας δεν υπήρχε. 
Μια μέρα, ήρθε κάποια κυρία που δούλευε σε ένα ελαιοτριβείο και της έφερε ένα μπουκάλι λάδι, για να ανάβει το καντήλι. Με το λάδι όμως αυτό, αν και φαινόταν γνήσιο και καλό, το καντήλι δεν άναβε! Όταν η γυναίκα αυτή ξανάρθε η κυρία Αθηνά της είπε: "Το λάδι που μου είχες φέρει, το αγόρασες ή το έκλεψες;". Η γυναίκα κατέβασε το κεφάλι: "Πώς το κατάλαβες;", ψέλλισε.   
Η κυρία Αθηνά έζησε δεκάδες χρόνια χωρίς εκκλησιασμό, αλλά σε όλους έλεγε ότι θα ανοίξουν ξανά οι εκκλησίες, χωρίς φυσικά να γίνεται πιστευτή. 

 

Στα ογδόντα πέντε της χρόνια περίπου της συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός. Κουρασμένη όπως καθόταν στο μικρό ντιβανάκι της, άκουσε βηματισμούς αλόγων από έξω. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα του δωματίου και εμφανίστηκε ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο πλέον αγαπητός άγιος των Βορειοηπειρωτών. 

- Τί θέλεις, Άγιέ μου, του είπε η κυρία Αθηνά με φυσική απλότητα.

- Ήρθα να σε πάρω, της απάντησε ο Άγιος χαμογελώντας.

- Σε παρακαλώ άφησε με λίγο ακόμη.

- Εντάξει, της είπε ο Άγιος, θα σε αφήσω, αλλά θα σου δείξω που θα σε πάω όταν ξανάρθω.

Και της εμφάνισε σαν εικόνα ένα υπέροχο παλάτι μέσα στην θάλασσα...

Βγαίνοντας ο Άγιος Σπυρίδωνας από το δωμάτιό της, η κυρία Αθηνά πλησίασε στο μικρό παραθυράκι και είδε τα άλογα να υψώνονται στον αέρα! 

Η κυρία Αθηνά βγήκε έξω, όπου υπήρχαν μάλιστα αρκετοί περαστικοί (που δεν έβλεπαν φυσικά τίποτα), σήκωσε ψηλά το κεφάλι της και είδε τον Άγιο και τα άλογα, που κάλπαζαν προς τον ουρανό, να περνούν μέσα από μία ουράνια πύλη, η οποία έκλεισε πίσω τους...

Η κυρία Αθηνά κοιμήθηκε το 1990, αφού πρόλαβε και είδε στην Αλβανία το άνοιγμα των εκκλησιών, που είχε προείπει. 

Ο Θεός να την αναπαύσει και να είναι αιωνία της η μνήμη!

 

(Βασισμένο σε μαρτυρίες Ορθοδόξων της Αυλώνας)

Γράμμα από τον Πρωθυπουργό και δημογραφικό πρόβλημα

 

«Αξιότιμε κύριε…

Ευχαριστούμε που φέρατε ένα καινούργιο μέλος στην τοπική κοινωνία και τη χώρα μας…

 Έτσι ξεκινούσε  μία ευχαριστήρια ηλεκτρονική επιστολή- έκπληξη που δέχτηκε ένας απλός 40χρονος εργαζόμενος Έλληνας στη Γερμανία  με την ευκαιρία της γέννησης του παιδιού του πριν λίγο καιρό σε κλινική της περιοχής. Όχι, δεν ήταν από τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Ήταν από τον Πρωθυπουργό του γερμανικού κρατιδίου όπου ζει. Μία πρωτοβουλία ενθάρρυνσης αλλά και αναγνώρισης της προσφοράς ενός νέου μέλους από την οικογένεια στην κοινωνία, στην οποία αυτός προεδρεύει και για το μέλλον της οποίας πολλαπλώς ενδιαφέρεται και εργάζεται.

          Και σκέφτεται κανείς: Είναι κάτι δύσκολο ή δαπανηρό αυτό το οποίο έχει οργανώσει  η γερμανική πολιτεία ώστε να γίνει και στη χώρα μας; Όχι, βέβαια, Αρκεί να γίνει και στη χώρα μας, όπου υποχρεωτικά καταχωρίζεται κάθε γέννηση παιδιού με τα στοιχεία του γονιού, να δοθεί η οδηγία να αποστέλλεται μια συγκεκριμένου περιεχομένου συγχαρητήρια επιτολή στον γονέα με τυποποιημένη υπογραφή του δημάρχου ή του νομάρχη.

          Είναι κάτι σημαντικό; Βεβαίως είναι. Το δείχνει η χαρά με την οποία περιέγραψε την ευχάριστη έκπληξή του ο ομογενής μας.  Το βεβαιώνει η ψυχολογική στήριξη που αισθάνεται κάθε γονιός, όταν αντιλαμβάνεται να συμπάσχουν ή να συγχαίρουν και άλλοι μαζί του με την πρόοδο της οικογένειάς του ως κυττάρου του κοινωνικού ιστού. Το καθιστά αναγκαίο ή οξύτητα του δημογραφικού προβλήματος ειδικά για τη χώρα μας. Όταν από 1. 1. 2022 μέχρι 1. 11. 2022 οι γεννήσεις στη χώρα μας ήταν 64.208 και οι θάνατοι 119. 616, δηλαδή ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε πάνω από 55. 000 μέσα στο πρώτο δεκάμηνο, τότε ένα τέτοιο ανέξοδο πρακτικά μέτρο θα ήταν απαραίτητο να συνοδευτεί με γενναίο επίδομα σε κάθε οικογένεια για κάθε παιδί που φέρνει στον κόσμο, μέχρι αυτό να φτάσει στην ηλικία των 20 ετών που μπορεί να εργασθεί, θεωρείται το μόνο ουσιαστικό μέτρο. Υπάρχουν όμως ηγέτες στην Ελλάδα (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) που θα το τολμήσουν;

          «Η Δράση μας», τ. 605

ΠΑΣΧΑ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1821

 

1453 ημέρα Τρίτη, ξημερώματα, 29 Μάιου.

          1821 Κυριακή του Πάσχα, μεσημέρι, 10 Απριλίου.

          Ένα τέλος και μια αρχή. Ίδια λάμψη, ίδιο μεγαλείο, ο θρίαμβος της θυσίας, η ίδια τιμή, αλλά και η τραγωδία στο αίτιο μέγεθος.

          Στην πρώτη, γίγαντας ένας Αυτοκράτορας, ο τραγικός Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, ο τελευταίος Βυζαντινός   Βασιλεύς.

          Στην δεύτερη, ένας τραγικός πατριάρχης, Μάρτυρας Χριστού και Μεγαλομάρτυρας του Έθνους ο Γρηγόριος  Ε!

          Η πύλη του Αγίου Ρωμανού, πάνω στην έπαλξη ήταν το πεδίο της μεγαλειώδους θυσίας του Παλαιολόγου.

          Η μεσαία Πύλη των Πατριαρχείων, ήταν ο τόπος της θυσίας του Γρηγορίου.

          Ο πρώτος έπεσε όλος φως εμπρός στο σκοτάδι που έφθανε να πλακώσει τον Ελληνισμό στην κοιτίδα του.

          Ο δεύτερος, κρεμασμένος, με τα μάτια κλειστά απ΄ το θάνατο χαιρετούσε μεσ’ στο μαρτύριο το πασίχαρο φως της Λευτεριάς. Πριν 16 μέρες ανέτελλε επίσημα στ’  αγιασμένα χώματα του Μωριά, της ιδιαίτερης αγαπημένης Πατρίδας του.

          Ο Αυτοκράτορας, σκέπασε με την πορφύρα του την βασιλίδα που έπεφτε. Ο Πατριάρχης, με το τιμημένο του λείψανο όρθωνε ταμπούρι  και ιερό, για να υψώσει πίσω του προφυλαγμένη, γυμνό το σπαθί της η Λευτεριά των Ελλήνων.

          Χωρίς τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο  μια υπερχιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία θα υπέκυπτε στον όγκο της βίας δίχως τιμή και δόξα και κλέος και κάλλος.

          Χωρίς τον Πατριάρχη Γρηγόριο η Επανάσταση δεν θα είχε νόημα, διότι ο ιερός πόλεμος των Μουσουλμάνων εναντίον των Χριστιανών θα είχε ξεκληρίσει το Γένος των Ελλήνων.

          Δεν είναι συνηθισμένες οι στιγμές μέσα από την Ιστορία, που ένας λαός κρεμάει το μεγαλείο του, την ίδια την ύπαρξή του, από την αυτοθυσία και την αντίληψη του καθήκοντος ενός Ανθρώπου.

          Αλλά στη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Ε’  που συμπίπτει φέτος μια  μέρα μετά την Κυριακή των Βαΐων, ας σταθούμε με προσοχή στην ετυμηγορία της Ιστορίας γι’ Αυτόν.

          …. Μαζί με τον άλλο εκείνο Εθνομάρτυρα  τον Παλαιολόγο, μπορεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Ε’  να μας πει: Εμείς την παρακαταθήκη του Έθνους  μαζί και την Πίστη του Χριστού τη φυλάξαμε!

          Σας παραδώσαμε τη Ελλάδα τιμημένη και ελεύθερη.

          Να κάνετε τώρα και σεις το χρέος σας.

          γ.