.jpg)
Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας που θέσπισαν να μνημονεύεται μέσα
στην καρδιά της Μ. Εβδομάδας η
πόρνη γυναίκα του Ευαγγελίου, είναι μια απόφαση που ανατρέπει κάθε αυτονόητο
στο χώρο της θρησκευτικής και ηθικής αντιλήψεώς μας.
Η μνήμη της πόρνης γυναίκας έρχεται να επισφραγίσει την
εμπειρία που γευτήκαμε τη Μ. Τρίτη και να μας κάνει να εμβαθύνουμε στο μυστήριο της σωτηρίας μας. Τι ανοίγει εκ
μέρους μας το δρόμο προς τον ερχόμενο Κύριο ή τι είναι εκείνο που μας σώζει; Η
ευλάβεια και η αρετή, ή η σοφία και η δύναμή μας; Η αξιόμισθη φλυαρία μιας
τυπικής θρησκευτικότητας και ηθικισμού ή τα ελέη, η χάρη και η φιλανθρωπία του
Θεού, που έρχεται να μας συναντήσει στην αμαρτία μας και να μας αγαπήσει με όλη
την δύναμη της αμαρτίας μας;
Η μνήμη της πόρνης γυναικός μας μαθαίνει, ότι εκείνο που
ζητείται από μας είναι η αίσθηση της αμαρτία μας, η απόγνωση από τον εαυτό μας
που μας στρέφει προς τον Θεό και την
αγάπη του Θεού.
Η αμαρτωλή γυναίκα, όπως και ο ληστής αργότερα,
καταξιώνεται από την αίσθηση της αποτυχίας και την επίγνωση του Άδη της, την
ανάνηψη και την επιστροφή, τη μετάνοια και το άνοιγμα της έσχατης ένδειάς της
στο Θεό. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε στον εαυτό μας, αλλά να έχουμε την πεποίθηση
στο Θεό που εγείρει τους νεκρούς, «νεκρωθέντας τη αμαρτία».
Τελικά εκείνο που μας σώζει είναι η αγάπη, που σφραγίζει το
μυστήριο της ύπαρξης του Θεού και της αιωνιότητας του ανθρώπου. Χωρίς την αγάπη
δεν υπάρχει σωτηρία, γιατί σωζόμαστε στη αγάπη και με την αγάπη. «Αφέωνται αι
αμαρτίαι αυτής ότι ηγάπησεν πολύ».
Κανένας δεν έχει εκπέσει από την αγάπη του Θεού, ούτε και η
πόρνη γυναίκα. Γιατί δεν είναι κακό η γυναίκα, αλλά η πορνεία, γράφει ο άγιος
Πέτρος ο Δαμασκηνός. Μπορούμε να μισούμε την πορνεία, αλλά οφείλουμε να αγαπάμε
την πόρνη που δεν παύει να είναι εικόνα του Θεού, ακόμη και όταν φέρνει τις πληγές και την οδύνη των
πταισμάτων της.
Εξ άλλου ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει, ότι ο άνθρωπος
είναι ό, τι και οι πράξεις του; Ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που λέει ή πράττει,
αλλά ο πόθος ή το μυστικό της καρδιάς του, αυτό που κλήθηκε να είναι ή να
γίνει. Και αυτή η κλήση δεν νοείται έξω από τη μετάνοια, τη μόνη ελευθερία και
αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Η πόρνη γίνεται τύπος των πιστών που παγιδεύονται στον
πειρασμό της αυτοδικαίωσης γιατί
δίνει αυτό που είναι: το είναι της
γυμνό, για να το ενδύσει και πάλι με χάρη. Δίνει αυτό ακριβώς που γνωρίζει και
περιμένει ο Θεός από τον άνθρωπο, την άβυσσο του μυστηρίου της καρδιάς που
μπορεί να μας δώσει και να μας αγιάσει.
Η πόρνη απελπισμένη από τις πράξεις και απεγνωσμένη για τη
ζωή της, επειδή φαίνεται ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος όχι μόνο από τις
πράξεις, αλλά και τη ζωή του, εγγίζει το μυστήριο της δικαίωσης και της
σωτηρίας του ανθρώπου. Οι κρουνοί των δακρύων της μετάνοιας και οι βυθείς
αναστεναγμοί της καρδιάς της, που εκφράζουν βαθιά κατανόηση του μυστηρίου της
πτώσης και της ανάστασης, μαρτυρούν την τελική πράξη της ελευθερίας από τον
εαυτό της και την απαρχή της κοινωνίας με τον Θεό.
Η διαρκής μετάνοια, που εκφράζει την εμπιστοσύνη μας στο
Θεό και όχι στον εαυτό μας, είναι η χάρη του Θεού, που από το θάνατο μας
μεταβιβάζει στη ζωή, από την αφροσύνη που μας υποδουλώνει η ακόρεστη επιθυμία,
μας επαναφέρει στη σωφροσύνη, στην οποία μας ελευθερώνει η απόλυτη υπακοή στο
Θεό: «Η πρώην άσωτος γυνή εξαίφνης
σώφρων ώφθη, μισήσασα τα έργα της αμαρτίας και ηδονάς του σώματος. Φιλάνθρωπε
και οικτίρμων, εκ του βορβόρου των έργων μου ρυσαι με».
Η Εκκλησία μας καλεί να μιμηθούμε τη σωφροσύνη της πόρνης
γυναικός που την οδηγεί από το σκοτάδι στο φως, από την αμαρτία στη χάρη, από
την απόγνωση στην αγάπη και να μισήσουμε την αθλιότητα του Ιούδα που τον οδηγεί
από το φως στο σκοτάδι, από τη χάρη στην κακία, από τη φιλία στην προδοσία.
Σημασία έχει η αγάπη του ανθρώπου προ τον Θεό, που τον
αγάπησε ως τον θάνατο, η απόφαση της μετάνοιας του, ως ένα δριμύ πάθος του
προσώπου του Θεού, που σημαίνει οριστική λύση του δράματος του.
Τελικά μπορούμε να
επαναλάβουμε την ορθόδοξη θέση, ότι η σωτηρία του ανθρώπου ή η ανθρώπινη
τελειότητα δεν κρύβεται στις ανθρώπινες αρετές ή δεν είναι μισθός για τα καλά
μας έργα, αλλά είναι χάρη που χαρίζεται στους πιστούς ή αγάπη που είναι ο Θεός
για τον κόσμο. Οπότε πρωταρχικό ρόλο από μέρους των ανθρώπων έχει η πίστη ή η
εμπιστοσύνη στο Θεό και όχι η αμαρτία ή απουσία αρετής. Το παν είναι να μην
πάψουμε να είμαστε άνθρωποι του πόθου,
«άνδρες επιθυμιών». Άνθρωποι, που με την ανερχόμενη αγάπη τους κυριολεκτικά
πάσχουν να συναντήσουν την κατερχόμενη
αγάπη του Θεού.
Η σωτηρία κρύβεται στο Σταυρό του Χριστού, στον οποίο
πραγματικά τερματίζεται η ανθρώπινη αυθάδεια και αποτυχία, καταλύονται τόσα
αυτονόητα και άχρηστα πράγματα, συντρίβεται η ανυπακοή και η ανυπομονησία του
ανθρώπου, απογυμνώνεται η δύναμη και η αρετή μας.
Πόσο σωτήρια είναι η αποδοχή της γυμνότητάς μας ή η απόγνωση
από τον εαυτό μας, σε σύγκριση με την «ασφάλεια» και την αυτοδιακαίωσή μας!
Καλή Λαμπρή
π.γ.στ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου