Θα αναστηθούμε όπως
ακριβώς αναστήθηκε και ο Χριστός. Όπως όλοι αμαρτήσαμε, «εν τω Αδάμ» το ίδιο
και
όλοι θα αναστηθούμε εν
Χριστώ». Η ανάσταση της ψυχής είναι η απελευθέρωσή της από όλο τα εμπόδια που
βάζει μπροστά της η αμαρτία. Η ανάσταση του σώματος είναι η αποκατάσταση της
υλικής υποστάσεως. Ο Απ. Παύλος το έχει διατυπώσει αυτό πολύ ωραία: «Νυνί δε Χριστός
εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο, επειδή γαρ δι’ ανθρώπου ο
θάνατος, και δι’ ανθρώπου ανάστασις νεκρών. Ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες
αποθνήσκουσιν ούτω και εν Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται, έκαστος δε εν τω ιδίω
τάγματι. Απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία αυτού, είτα το τέλος, όταν παραδώ την βασιλέιαν τω
Θεώ και πατρί, όταν καταργήσει πασαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. Δει
γαρ αυτόν βασιλεύειν άχρις ου αν θη πάντας τους εχθρούς υπό τουςπόδας αυτού»
(Α΄ Κορ. 15, 20-25).
Ακόμη ένα θαυμάσιο χωρίο: «Πως ανασταίνονται οι νεκροί; Με
τι σώμα έρχονται; Ανόητε, εκείνο που εσύ σπέρνεις, δεν παίρνει ζωή εάν δεν
πεθάνει πρώτα, και εκείνο που σπέρνεις
δεν είναι το σώμα που θα φυτρώσει αλλά γυμνός σπόρος, είτε σιταριού είτε άλλου
από τους λοιπούς σπόρους και ο Θεός του δίνει σώμα της εκλογής του και εις τον
κάθε σπόρο δικό του σώμα. Δεν είναι κάθε σάρκα η ίδια σάρκα, αλλ’ άλλη είναι η σάρκα
των ανθρώπων, άλλη των κτηνών, άλλη των ψαριών, άλλη των πτηνών. Υπάρχουν
σώματα επουράνια και σώματα επίγεια. Αλλ’ άλλη είναι η λαμπρότης του ηλίου,
άλλη της σελήνης και άλλη η λαμπρότης των αστέρων, διότι αστέρι από αστέρι
διαφέρει κατά την λάμψιν. Έτσι και με
την ανάστασιν των νεκρών. Εκείνο που σπέρνεται είναι φθαρτόν, εκείνο που ανασταίνεται
άφθαρτον. Σπέρνεται άδοξον, αναστήνεται
ένδοξον, σπέρνεται εις κατάστασιν
αδυναμίας, αναστήνεται εις καταστάσιν δυνάμεως, σπέρνεται σώμα φυσικόν,
αναστήνεται σώμα πνευματικόν» (Α’
Κορ. 35-43).
Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου