Ο λυπημένος Χριστός

 

Μεγάλη Τρίτη βράδυ. Κόσμος πολύς έμπαινε στον ενοριακό ναό για να προσκυνήσει το Νυμφίο. Μικροί και μεγάλοι-κατά τη δύναμή τους- κατέθεταν στον Κύριο την αγάπη και την προσοχή τους, τον κόπο και την προσευχή τους.

          Το χλωμό φως των κεριών και την καντηλιών ήταν το μόνο που αχνοφώτιζε τα πρόσωπα των πιστών και του Νυμφίου Ιησού, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα υποβλητικής κατάνυξης. Το τρίξιμο των στασιδιών, ο υπόκωφος ήχος από το γύρισμα των σελίδων στα εγκόλπια, το θρόισμα από τις μετάνοιες των πιστών, συνέθεταν ένα ιδιότυπο ισοκράτημα στα ψαλλόμενα,

          Η ακολουθία έφτασε στο τέλος της. Εκεί στην έφοδο ένα μικρό κοριτσάκι ρώτησε σοβαρά τη μανούλα του: «Μαμά, γιατί ο Χριστούλης είναι λυπημένος;». Ένα ελαφρύ μειδίαμα απλώθηκε στο πρόσωπο της μητέρας, γλυκό από την αθωότητα του ερωτημένος, πικρό από την οδύνη της απαντήσεως….

          Γιατί είναι λυπημένος; Για τον παλαιό λαό Του που Τον πρόδωσε; Για το νέο λαό Του που Τον αρνήθηκε; Για τα έθνη που Τον απεστράφησαν; Για το έθνος που προδοτικά κατεφίλησε;

          Γιατί είναι λυπημένος; Για την απρέπεια των λόγων μας, τη φρίκη των έργων μας, την υπεροψία της αρετής μας;

          Γιατί είναι λυπημένος; Ο «δους την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» δικαιούται, λύτρον λύπης, τη μεταμέλειά μας. Τη συμπαράσταση της συμπόρευσής μας, τη θυσία τω επιθυμιών μας, την αφοσίωση των αισθήσεών μας στο Πάθος του.

          Πέρασαν λίγες στιγμές και το κοριτσάκι ξαναρώτησε: «Μαμά, θα είναι και αύριο ο Χριστός;».

          Ας δώσει από σήμερα η καρδιά μας τη δική της απάντηση και η σκέψη μας τη σταθερή συγκατάθεση στην άρση του ματωμένου Σταυρού του και το δικού μας.

          «Η Δράση μας», τ. 548