Δεν έβλεπαν την ώραν- πότε να ξημερώσει- δια να
τρέξουν προς το μνημείον του Κυρίου και να εκτελέσουν το μυροφόρον έργον των.
Θα είχαν σπεύσει από την προηγουμένην ημέραν, δια να εκπληρώσουν το οφειλόμενον
αυτό χρέος προς τον Διδάσκαλον, τον Οποίον «εθεώρουν που τίθεται» και ήξεραν
ήδη τον τάφον Του. Αλλ’ ήτο η εσπέρα της
Παρασκευής-14 Νισάν- και βεβαίως ημέρα αργίας. Δια τούτο «το μεν Σάββατον
ησύχασαν κατά την εντολήν» «και λίαν πρωί της Μιας Σαββάτων έρχονται επί το
μνημείον».
Το προς τον Χριστόν καθήκον εδέσποζεν εις την καρδίαν των
Μυροφόρων γυναικών καθ’ όλην την διάρκειαν της μεγάλης Εορτής. Και εφάνη μεν
ότι ματαίως «ήλθον επί το μνήμα φέρουσαι α ητοίμασαν αρώματα-αχρείαστα ήδη,
διότι ο Χριστός ανέστη- έγιναν όμως «από θέας ευαγγελίστριαι»… Εκινητοποιήθησαν
δραστηρίως, δια να μεταδώσουν εις τους εμφόβους μαθητάς «το φαιδρόν της αναστάσεως
κήρυγμα, εκ του αγγέλου μαθούσαι αι του Κυρίου μαθήτριαι».
Και οι άνδρες Μυροφόροι, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, βεβαίως
δεν υστέρησαν εις τας επιβεβλημένας φροντίδας δια το Σώμα του Χριστού. Και
εκάλυψαν κατά την Παρασκευήν εκείνην της Εορτής, με την Αποκαθήλωσιν, την
άλειψιν με αρώματα και μύρα και τον ενταφιασμόν…
Αλλά το σώμα του Κυρίου δεν έμεινεν εις τον Τάφον. Διότι
«ηγέρθη ο Κύριος όντως» Κι οι μεν πρώτοι εκείνοι Μυροφόροι- άνδρες και γυναίκες-
είχαν το εξαιρετικόν προνόμιον να
εκδηλώσουν όλην την αγάπην και την λατρείαν των προς το πανάχραντον Σώμα του
Κυρίου. Και ευρέθησαν εις άμεσον σύνδεσμον με τα γεγονότα της Ταφής (οι άνδρες)
και της Αναστάσεως του Χριστού (οι γυναίκες). Γεγονότα που συνθέτουν το Πάσχα
ημών, τα σταυρώσιμον και το αναστάσιμον.
Τα Γεγονότα όμως αυτά έχουν αιωνίους προεκτάσεις, εις
τρόπον ώστε και ημείς να έχωμεν την
δυνατότατα να ευρεθώμεν εις την θέσιν των πρώτων εκείνων Μυροφόρων.
Οι υμνωδοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας εκφράζουν
θεολογικώτατα την θαυμαστήν παρουσίαν του Χριστού επί της γης, εις την
συνέχειαν των αιώνων. Και γενικώς μεν
αναφερόμενοι εις την ενανθρωπησιν του Κυρίου λέγουν ότι «Όλος ην εν τοις κάτω
και των άνω ουδόλως απήν ο Απερίγραπτος λόγος. συγκατάβασης γαρ θεϊκή, ου
μετάβασις δε τοπική γέγονε». Ειδικώτερα δε ο υμνωδός του σταυρωσίμου Πάσχα
ψάλλει: «Άνω Σε εν θρόνω και κάτω εν τάφω ζωαρχικότατος». Και δια το
αναστάσιμον Πάσχα ο αντίστιχος υμνωδός
μελωδεί: «Εν τάφω σωματικώς, εν άδου δε μετά ψυχής ως θεός εν Παραδείσω δε μετά
ληστου και εν θρόνω υπήρχες Χριστέ μετά Πατρός και Πνεύματος πάντα πληρών ο
Απερίγραπτος». Αυτή η παρουσία του Χριστού ως εν ουρανώ και επί γης,
συνεχίζεται δια της Εκκλησίας «ήτις εστί το σώμα αυτού» και δια της Θ.
Ευχαριστίας (…. τούτο εστί το σώμα μου»).
Διεκηρυξεν ο Ίδιος μετά την Ανάστασιν «εδοθη μοι πάσα
εξουσία εν ουρανώ και επί γης…. και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας,
έως της συντελείας του αιώνος».
Όθεν καθ’ εκάστην Κυριακήν και εορτήν οι πιστοί «λίαν πρωί
έρχονται επί το μνημείον….» εις κοινωνίαν μετά του Χριστού εν τη Εκκλησία. Και
με την λειτουργίαν των εσαεί μυροφόρων του Χριστού, ημών των οικονόμων των
μυστηρίων Αυτού, γίνονται σύσσωμοι Εκείνου δια της Θ. Ευχαριστίας.
Και ημείς μεν ως ο Νικόδημος συναισθανόμεθα («ποίας χερσί
δε προσψαύσω…) και συγκλονιζόμεθα και εκζητούμεν τας προσευχάς σας, «ίνα είμεθα
Χριστού ευωδία εν τοις σωζωμένοις». Και αξιωθώμεν να εισέλθωμεν μεθ’ υμών εν τη
βασιλεία των ουρανών, λέγοντες «ιδού εγώ και τα παιδία, α μοι έδωκεν ο θεός».
Μητροπολίτου Πατρών κυρού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου