Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Παραλία Χώρας Νάξου






Έστειλε Βαγγελίτσα από Νάξο

Το σάλπιγμα της Εκκλησίας




   Η σάλπιγγα της στρατευόμενης Εκκλησίας δεν σταματά να σημαίνει στους στρατοπεδευμένους ανθρώπους της γης: «Ουκ έχομεν ώδε μένουσα πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».
          Μέσα σ’ αυτή την άγια ανησυχία της η Εκκλησία δεν αφήνει τα στρατευόμενα μέλη της να στρατοπεδεύσουν στης γης τις κοιλάδες, να δέσουν το ιστιοφόρο της υπάρξεώς των στους λεκιασμένους κάβους της ζωής, να ρίξουν ρίζες στο φθαρτό χώμα. Γιατί ξέρει πως στρατοπέδευση σημαίνει απονέκρωση της ψυχής, και θάνατος.
          Γι’ αυτό δεν παύει να παιανίζει τον ύμνο της Βασιλείας του Θεού με τη λατρεία της άνω Ιερουσαλήμ και να διαλαλεί με τους κήρυκές της την ομορφιά της «καινής γης».
          Να γιατί δεν μπορούν να σωθούν οι άνθρωποι μακριά από την Εκκλησία. Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει τίποτε έξω από την Εκκλησία, που να κρατεί τον άνθρωπο σε ισόβιο οδοιπορία. Εκτός της Εκκλησίας ο άνθρωπος στρατοπεδεύει και βυθίζεται στον θάνατο της πνευματικής απραξίας. Μέσα στην Εκκλησία ζει σε εγρήγορση. Είναι ισόβιος οδοιπόρος της μόνιμης  Πατρίδος. Παντοτινός νοσταλγός του ουρανού. Ο χριστιανός δεν θα στρατοπεδεύσει ποτέ στη γη, παρά μόνο όταν αυτή θα γίνει «καινή». Όταν η στρατευμένη Εκκλησία θα στρατοπεδεύσει στη γη της Βασιλείας και θα γίνει η αιώνια «σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων» (Αποκ. 21,3).

Επισκόπου Αχελώου ΕΥΘΥΜΙΟΥ

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

O ιερεύς μάρτυς της Αγίας Τριάδος




Ο ιερεύς είναι ένας ζωντανός μάρτυς του τριαδικού Θεού ανάμεσα στο λαό του. Ιδιαίτερα κατά την τέλεση της θ. Λειτουργίας, όταν ο λαός του Θεού συνάγεται για να επιτελείσαι το κατ’ εξοχήν «έργον» του, την Λειτουργία.
Ο λειτουργός ιερεύς αρχίζει τη θεία Λειτουργία με την επιγραμματική διακήρυξη: «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος». Ολοκληρώνει και επισφραγίζει τις δεήσεις, τις ευχές, τους ύμνους πάντοτε με τριαδική δοξολογία: «Ότι πρέπει σοι πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι…». Με τη χαρακτηριστική κίνηση του χεριού, ευλογεί το λαό, καταδίδοντας έτσι την ιερή φλόγα της ευλογίας, που πήγασε απ’ την καρδιά του Θεού, πέρασε απ’ τα χέρια των Πατριαρχών, των Προφητών και των Αποστόλων και έφθασε μέχρι το δικό του χέρι: «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων ημών».
          Το χέρι του, ειδικότερα το Επιμάνικο, είναι η δεξιά του Υψίστου. Λέγει, καθώς το φοράει: «Η δεξιά σου, Κύριε, δεδόξασται εν ισχύι, η δεξιά σου χειρ, Κύριε, έθραυσεν εχθρούς….». Τα ιερά του άμφια και ιδιαίτερα το ιερό Επιτραχήλι, είναι η ζωντανή έκφρασις των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, που χύνονται στην ύπαρξή του: «Ευλογητός ο Θεός ο ενέχων την χάριν αυτού επί τους ιερείς αυτού», ψιθυρίζει καθώς περνάει στον τράχηλό του τον μυστικό αυτό αγωγό της χάριτος. Τα σπλάχνα του είναι το ζωντανό αρτοφόριο, μέσα στο οποίο φυλάγεται το Σώμα και το Αίμα του ενσαρκωμένου Υιού του Θεού. Προσεύχεται ο ιερεύς, ύστερα απ’ τη θεία Μετάληψη: «Δείξον με σον σκήνωμα…».
          Κι όταν τελειώνει η θεία Λειτουργία, ο ιερεύς πρέπει να γίνεται ο μάρτυς της παναγίας Τριάδος  μέσα στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.

Πηγή:       ΕΥΘΥΜΙΟΥ, Επισκόπου Αχελώου

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ Ευαγγέλιο: Μρκ. 15, 43-16,8






Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΟΥ «είναι μετά του Ιησού»



          Εν ολίγοις



          Το σημερινό ευαγγέλιο αποτελείται από δύο ενδιαφέρουσες διηγήσεις. Η πρώτη αφορά στον ενταφιασμό του νεκρού σώματος του Ιησού από τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας, τον «ευσχήμονα βουλευτή» και η δεύτερη στις προετοιμασίες και την τόλμη των μυροφόρων εκείνων γυναικών να έλθουν «λίαν πρωί τη μια των Σαββάτων επί το μνημείον», για να προσφέρουν ό, τι όριζαν τα Ιουδαϊκά έθιμα της εποχής στο μεγάλο νεκρό.

          Από τον ευαγγελιστή Ιωάννη γνωρίζουμε επίσης, ότι στο γεγονός της Αποκαθήλωσης και του ενταφιασμού του Κυρίου έλαβε ενεργό μέρος και ο Νικόδημος, σημαίνον μέλος της Ιουδαϊκής κοινωνίας και στέλεχος του Μ. Συνεδρίου.

          Οι πράξεις και οι ενέργειες των προσώπων αυτών αξίζουν την προσοχή μας σχετικά με τις τολμηρές κινήσεις τους, που φαίνονται ασυνήθιστες και πολύ τολμηρές για την εποχή τους. Πρόκειται για ενέργειες κόντρα στο ρεύμα, όπως λέμε.

          Βέβαια όπως έχουν σήμερα τα πράγματα που εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν στο Χριστό, δεν είναι τόσο εύκολα να συλλάβουμε το μέγεθος του θάρρους και της τόλμης που χρειάζονταν για να προβούν και οι μεν και οι δε σε τέτοιο τολμηρό διάβημα. Αν όμως το δούμε με το πρίσμα της τότε καταστάσεως, θα καταλάβουμε τί σήμαινε αυτή η θαρραλέα πράξη τους.

          Όλοι ήταν δηλωμένοι εχθροί του Χριστού. Οι αρχιερείς και οι γραμματείς είχαν εκδηλωθεί εναντίον Του. Οι φαρισαίοι ζητούσαν ευκαιρία να Τον διαβάλλουν ως επικίνδυνο για την πατρώα θρησκεία τους. Και η ανώτατη θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ  είχε κηρυχθεί ομόφωνα εχθρικά απέναντί Του. Ακόμη και αυτός ο Ιουδαϊκός λαός , ενώ αρχικά φαινόταν ότι είναι με το μέρος Του, τελικά μεταστράφηκε εναντίον Του και ζητούσε τη Σταύρωσή Του. Από το μέρος των Ρωμαίων μόνο η γυναίκα του Πιλάτου έδειξε κάποια συμπάθεια, ενώ οι Ρωμαϊκές  αρχές έγιναν όργανα των εχθρών Του. Και μόνο ένας εκατόνταρχος μετά τη Σταύρωσή  Του βλέποντας τα στοιχεία τη φύσεως να διαμαρτύρονται, ομολόγησε ότι «όντως ο άνθρωπος ούτος δίκαιος ην».

          Τι να πούμε και για τους μαθητές; Αυτοί και οι συνεργάτες του Χριστού είχαν διασκορπισθεί και κανείς δεν τολμούσε φανερά να δηλώσει οπαδός Του. Ακόμη και αυτός ο κορυφαίος μαθητής, ο Πέτρος, δείλιασε  να Τον ομολογήσει με παρρησία μπροστά σε μία υπηρέτρια.

          Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την εχθρική ατμόσφαιρα  έδειξε ενδιαφέρον για τον νεκρό πλέον Ιησού ένας μαθητής Του, που  μέχρι τώρα έμενε κρυμμένος δια τον φόβον των Ιουδαίων: Ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας. Αυτός τόλμησε  και ζήτησε από τον Ρωμαίο ηγεμόνα την άδεια  για να κηδεύσει τον νεκρό. Και όταν πήρε την άδεια της ταφής, παρουσιάστηκε και ένας άλλος κρυπτοχριστιανός, ο Νικόδημος, που έφερε τα απαραίτητα αρώματα για τον ενταφιασμό. Και το επόμενο πρωί ήλθαν στον τάφο οι Μυροφόρες, όχι με λιγότερο θάρρος, με τα δικά τους αρώματα «ίνα αλείψωσιν  το σώμα του Ιησού». Έτσι δύο κρυπτοχριστιανοί και τέσσαρες αντιπρόσωποι του ασθενούς φύλου, είχαν ορισθεί από τη θ. Πρόνοια, για ν’ αρχίσουν την ιστορία του χριστιανικού ηρωισμού, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

          Αλλά χριστιανοί δειλοί και θαρραλέοι δεν υπήρχαν μόνο τότε, υπάρχουν δυστυχώς και σήμερα. Είναι εκείνοι που χρησιμοποιώντας πολλές δικαιολογίες πορεύονται πάντοτε προ το ρεύμα της εποχής και εκείνοι που αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες, έχουν μια άλλη πορεία. Προτάσσουν το στήθος τους και  πηγαίνουν, όπως λέμε, κόντρα στο ρεύμα. Αυτοί λοιπόν είναι οι γνήσιοι μαθητές του Χριστού, ο Οποίος μπροστά στον Πιλάτο διακήρυξε με παρρησία ότι «εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμο, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία». Αυτοί δεν γνωρίζουν αλλαγή φρονημάτων. Οι άλλοι ανήκουν στους χαμαιλέοντες, οι οποίοι δεν λείπουν από καμία περίοδο της ιστορίας της ανθρωπότητας.

          Θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί: εγώ πού ανήκω; Πηγαίνω πάντοτε με το ρεύμα της εποχής ή αντιστέκομαι σ’ αυτό;

          Ποια θα ήταν λ. χ. η θέση μας σε θέματα πίστεως;

          Μήπως πολλές φορές παραθεωρούμε το πιστεύω μας για να προσαρμοστούμε σε άλλες επικρατούσες αντιλήψεις της εποχής μας φοβούμενοι για το ποια ιδέα θα σχηματίσουν οι άλλοι για μας; Ή  θα αδιαφορήσουμε για το κόστος που μπορεί να έχει η εμμονή μας στην ακράδαντη πίστη μας; Ή στην περίπτωση της αλήθειας τι στάση θα κρατήσουμε; Αν οι περισσότεροι είναι αντίθετοι προς την αλήθεια, γιατί έτσι τους συμφέρει, εμείς έχουμε το θάρρος ν’ αντισταθούμε και να την υπερασπιστούμε ή θα υποκύψουμε και θ’ ανεχθούμε το ψεύδος και τη νοθεία της ζωής; Επίσης το ίδιο συμβαίνει και με την υπόθεση της δικαιοσύνης. Όταν βλέπουμε να καταπατάται το δίκαιο, ποια στάση κρατάμε; Δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να καταπατάται κάθε αρχή δικαίου και να θριαμβεύει η ανομία και η αδικία ή θα παραμερίσουμε, ακόμη και τα προσωπικά μας συμφέροντα, για να ταχθούμε με το μέρος της δικαιοσύνης; Το ίδιο συμβαίνει και σε θέματα ηθικής τάξεως. Μήπως αδιαφορούμε και δεχόμαστε καταστάσεις ανεπίτρεπτες και γινόμαστε έτσι έμμεσα συνεργοί στην ανομία και στην καταπάτηση  αρχών; Το ίδιο θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε και σε πλείστες όσες περιπτώσεις που καλείται ο πιστός να δείξει τόλμη και θάρρος μέσα στη ζωή. Σε κάθε τέτοια περίπτωση δοκιμάζεται η γνησιότητα της πίστεώς μας.  

          Εκείνο που πρέπει να καλλιεργήσουμε σήμερα εμείς οι πιστοί είναι  το θάρρος και η τόλμη. Ας μην λησμονούμε, ότι ο Θεός δεν «έδωκεν ημίν πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης». Οπότε το πνεύμα της δειλίας δεν προέρχεται από τον Θεό, αλλά από τον πονηρό.

          Ας θυμόμαστε, ότι ο Χριστός δεν ανέχθηκε τη δειλία των μαθητών Του, αλλά τους επιτίμησε αυστηρά; «Τι δειλοί έστε, ολιγόπιστοι;». Και το σπουδαιότερο είναι ότι τους δειλούς και τους χλιαρούς η Αποκάλυψη τους περιγράφει μαζί με τους φονείς και τους απίστους και άλλους παραβάτες του νόμου του Θεού.

          Κατά συνέπεια όσοι υπολογίζουν το αιωνίο συμφέρον τους ας μιμηθούν τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο καθώς και τις Μυροφόρες άγιες γυναίκες.



          Χριστός Ανέστη!



          π. γ. στ.

ΑΓΙΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ γυναικών, Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και Νικοδήμου




«Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον του μνημείου;»

          Το πρόβλημα τούτο είχον να αντιμετωπίσουν αι μυροφόροι. Τας απησχόλει, αλλά δεν ανέκοψε την μετάβασίν των εις το μνημείον του Διδασκάλου, δια να επιτελέσουν το μυροφόρον έργον των.
          Συμβαίνει εν τούτοις να θάπτωνται όχι σπανίως και να καλύπτονται από τον βαρύν λίθον της απογοητεύσεως τα υψηλά ιδανικά και αι κατά Χριστόν διαθέσεις και θλίψεις και κίνητρα πολλών ανθρώπων, κατ’ αρχήν χριστιανών. Και «τις αποκυλίση τον λίθον» και την ταφόπετραν, ίνα μη τα επικαθήσαντα εις την ψυχήν-και την καρδίαν και την συνείδησιν- προσχώματα καλύψουν και αφανίσουν τον ζήλον και την προς τα άνω έλξιν του χριστιανού;
          Τίς άλλος, ει μη ο Κύριος, ο αναστάς εκ νεκρών και δια της θείας Αυτού δυνάμεως αποκυλίσας τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Εφ’ όσον όμως δεν θα ανακοπή εξ ορθολογιστικής σκέψεως η χριστιανική μας διάθεσις και δραστηριοποίησις.
          Των μυροφόρων δεν ανεκόπη η πορεία προς το μνημείον εκ των δυσκολιών και των κινδύνων που ηδύναντο να διατρέξουν, και εκ του προβλήματος «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον;». Έπραξαν ό, τι ηδύναντο, με θάρρος και αποφασιστικότητα, και με πολλήν αγάπην προς τον Κύριον, και με αφοσίωσιν εις το προς Αυτόν καθήκον.
          Και ιδού, δεν επρόφθασαν να ευρεθούν κάν προ του προβλήματος. «Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος».
          Πράττοντες όθεν το εφ’ ημίν, με πίστιν και ενθουσιασμόν και εμμονήν εις το εκάστοτε χριστιανικόν καθήκον και χρέος, θα βλέπωμεν προπορευόμενον τον Κύριον και δίδοντα θαυμαστάς και αισίας λύσεις. Το θαύμα και η συμπαράστασις του αγγέλου θα αποκυλίσει τον λίθον-θα άρη τας παρεμβαλλομένας δυσκολίας και αντιξοότητας- «ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του Θεού και μη εξ ημών» (Β΄ Κορ. 4,7). Παραδείγματα, εκ του ατομικού, οικογενειακού και κοινωνικού βίου, δύνανται να αναφερθούν πολλά….
          Με τοιαύτας σκέψεις και τοιαύτην χριστιανικήν κατανόησιν οφείλομεν να δεχώμεθα ό, τι η πίστις προς τον αναστάντα μας υποδεικνύει ως καθήκον και ως φρόνημα και πεποίθησιν. Ο εκ του τάφου Αναστάς Κύριος αναμένει και παρ’ ημών το μύρον το εύοσμον της αφοσιώσεως και τελείας και ανυποχωρήτου αγάπης μας προς Αυτόν.

          π. Πατρών κυρού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ


ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
(του εκ των Μυροφόρων)

Ήχος δ΄ Κανόνα πίστεως

          Χριστόν τον Κύριον εν νυκτί επεσκέψατο
          Αναγέννησιν άνωθεν εκδιδαχθείς εμαθήτευσεν
          Ως κεκρυμμένος απόστολος.
          Ευθαρσώς διεφώνει προς φαρισαίους και γραμματείς,
          Τον Σωτήρα διώκοντας
          Όν νεκρών καθείλεν εκ του Σταυρού,
          Μύρα τη ταφή ενεγκών,
          Νικόδημος ο ένθεος.