ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ- ΚΟΙΝΩΝΙΑ- ΠΡΟΔΟΣΙΑ

          Η Θ. Ευχαριστία είναι το κέντρο της ζωής της Εκκλησίας γιατί είναι το κατ’ εξοχήν μυστήριο της βιώσεως της κοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό και το συνάνθρωπο. Το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας λέγεται κοινωνία και είναι πραγματικά, επειδή δι’ αυτού κοινωνούμε με το Χριστό και μετέχουμε στη θεότητά Του και ενωνόμαστε μεταξύ μας.

          Η Θ. Ευχαριστία είναι το κατ’ εξοχήν μυστήριο της συνάντησης του ανθρώπου με τον Χριστό, αλλά μόνο στο ποσοστό που έχουμε καθαρίσει την καρδιά μας από τον εγωκεντρισμό μας. «Τη μυστική εν φόβω τράπεζα προσεγγίσαντες καθαραίς ταις ψυχαίς τον άρτον υποδεξόμεθα, συμπαραμένοντες τω Δεσπότη…» (Οίκος όρθρου Μ. Πέμπτης).

          Όταν δεν κοινωνούμε με το συνάνθρωπό μας δεν μπορούμε να κοινωνήσουμε με το Θεό. Προηγείται η συμφιλίωση όπως το αναφέρει ο Χριστός στην επί του Όρους Ομιλία Του (Ματθ. 5, 23-24). «Την φιλαδελφίαν κτησώμεθα, ως εν Χριστώ αδελφοί, και μη το ασυμπαθές προς τους πλησίον ημών, ίνα μη ως ο δούλος κατακριθώμεν, ο ανελεήμων, δια τα δηνάρια και ως ο Ιούδας μεταμεληθέντες μηδέν ωφελίσωμεν (Αντίφωνο δ΄ ακολουθία Των παθών).

          Συναντάμε λίγο ή καθόλου το Χριστό στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, γιατί λίγο ή καθόλου κάναμε αυτή την απαραίτητη προετοιμασία. Ερχόμαστε να συναντήσουμε το Χριστό, όταν μέσα στην καρδιά μας έχουμε απορρίψει σχεδόν όλη την ανθρωπότητα για διάφορους λόγους, και με μια δαιμονική έπαρση δοξάζουμε το Θεό που δεν μας έκανε σαν τους άλλους που κάνουν αυτό ή το άλλο. Και προσευχόμαστε με την ψευδαίσθηση, ότι συναντούμε το Χριστό, ενώ δεν συναντάμε παρά μόνο τον αυτοθεωμένο εαυτό μας όπως ο Ιούδας στο Μ. Δείπνο. (Μηδείς, ω πιστοί του δεσποτικού Δείπνου αμύητος, μηδείς ως ο Ιούδας, δολίως προσίτω τη τραπέζη. Εκείνος γαρ τον ψωμόν δεξάμενος, κατά του άρτου εχώρησε, σχήματι μεν ων μαθητής, πράγματι δε παρών φονευτής και μισών εφίλει, φιλών επώλει» (Ιδιόμελο όρθρου Μ. Πέμπτης).

          Ο Χριστός πριν από το Μ. Δείπνο ζώστηκε το «λέντιον» και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Ο δρόμος που οδηγεί στην κοινωνία με το Θεό  περνάει από την πύλη της μετανοίας. Ο Μωυσής έπρεπε να βγάλει τα υποδήματά του για να προσεγγίσει τη φλεγόμενη βάτο.

          Χωρίς την προπαρασκευή της ταπείνωσης και την κοινωνία με το συνάνθρωπο, όχι μόνο δεν θα συναντήσουμε το Χριστό στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, αλλά μόλις στρέψουμε τα νώτα στο Άγιο Ποτήριο θ’ αρχίσουμε, όπως ο Ιούδας να προδίδουμε τον Χριστό, το Σωτήρα και Διδάσκαλο, σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας.

π. Φ. ΦΑΡΟΣ