ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

Η ΠΕΤΡΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ, ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

          Η ζωή του χριστιανού πρέπει να παραμένει μια διαδικασία θανάτου και αναστάσεως. Το βάπτισμα είναι η αρχή και αυτή μια θανατοαναστάσιμη διαδικασία που πρέπει να κυριαρχεί στη ζωή του χριστιανού. Κάθε μέρα πρέπει να θάβουμε τον παλαιό άνθρωπο που θέλει τον εαυτό του κέντρο του κόσμου και που όλους τους βλέπει αντικείμενο και μέσα για να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες. Κάθε μέρα πρέπει να ξεπεταγόμαστε από τον τάφο ανανεωμένοι με την αγάπη του Χριστού, με την επιθυμία της προσφοράς του εαυτού μας στο Θεό και το συνάνθρωπο.

          Αλλά αντί να θάψουμε τον παλαιό άνθρωπο θάβουμε Εκείνον που θα αναστήσει τον νέο. Κάνουμε μνήμα την καρδιά μας, βάζουμε εκεί «άπνουν» και νεκρό τον Χριστό, που είναι η ίδια η ζωή, γιατί πραγματικά χωρίς τη ζωοποιό αγάπη Εκείνου νεκρωνόμαστε από το ναρκισσιστικό πάθος που είναι η φθορά και ο θάνατος.  Έτσι όταν νεκρώνουμε την πηγή της ζωής, νεκρωνόμαστε εμείς οι ίδιοι. Όταν νεκρωθεί μέσα μας η αγάπη τότε αδειάζει η ζωή μας από την παρουσία του Θεού και την ουσιαστική παρουσία των συνανθρώπων μας.

          Oι μαθητες και οι φίλοι του Χριστού όταν είδαν τον Κύριό τους «άπνουν, νεκρόν εσπαράττοντο «τη ρομφαία της λύπης». Η Θεοτόκος «έκλαιε πικρώς», «ωλόλυζε,  ώ βουνοί και νάπαι και των ανθρώπων το πλήθος, οίμοι! Κλαύσατε και πάντα θρηνήσατε συν εμοί». 

          Αν με αυτούς τους σπαρακτικούς ύμνους εκφράζουν οι μαθητές τον πόνο τους για το θάνατο του Κυρίου τους, πόσο θα πρέπει να λυπόμαστε εμείς και πώς θα πρέπει να θρηνούμε, όταν διαπιστώνουμε, ότι «ο ζωής ταμίας» έχει πεθάνει μέσα μας και ότι η καρδιά μας έχει γίνει βαριά πέτρινη πλάκα που Τον σκεπάζει.

          Αν οι μαθητές και οι μυροφόρες θρηνούσαν, γιατί έχασαν τη φυσική παρουσία του Δασκάλου τους, τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς, όταν έχουμε χάσει τον Ζωοδότη μας και όταν έχουμε νεκρωθεί κι εμείς οι ίδιοι; Θα πρέπει να θρηνούμε πολύ γοερότερα από τους μαθητές και περισσότερο από τις μυροφόρες να μετακινήσουμε τη βαριά πέτρινη πλάκα της καρδιάς μας, για να δούμε και πάλι τον Ιησού.

          Όσο κι αν μας έχουν νεκρώσει τα πάθη μας ας μην απελπιζόμαστε. Ας θυμόμαστε την υπόσχεση που δίνει ο Θεός δια του προφήτου Ιεζεκιήλ. «Τάδε λέγει Κύριος τοις οστέοις τούτοις: «Ιδού εγώ φέρω εις υμάς πνεύμα ζωής και δώσω εφ’ υμάς νεύρα και ανάξω εις υμάς σάρκαν και εκτενώ προς υμάς δέρμα και δώσω πνεύμα μου εφ υμάς και ζήσεσθε…λέγει Κύριος, εκ των τεσσάρων πνευμάτων ελθέ και εμφύσησον εις τους νεκρούς τούτους και ζησάτωσαν».

          Όσο κι αν είμαστε νεκρωμένοι από την αμαρτία, Εκείνος που ήλθε για τους καθημένους «εν σκότει και σκιά θανάτου» θα σπάσει με την δύναμη της αγάπης Του τη σκληρότητα την πέτρινη από τα πάθη καρδιάς και θα ξεπεταχτεί από τον τάφο Του φωτεινός, προσηνής, ταπεινός και θα νοιώσει την λυτρωτική παρουσία Του. Κι αν αυτή τη φορά δεν αξιωθήκαμε να βάλουμε ακόμα τα δάκτυλά μας στους τύπους των ήλων, ας μην απογοητευόμαστε, γιατί Εκείνος γεννιέται, θάβεται και ανασταίνεται διαρκώς. Αν δεν Τον ακολουθήσουμε στη χθεσινή Του ταφή και Ανάσταση, ας Τον ακολουθήσουμε στη σημερινή, αλλ’ ας μην το αναβάλλομε για την αυριανή, γιατί ας μην ξεχνάμε κάθε ευκαιρία είναι μοναδική και ανεπανάληπτη και δεν ξέρουμε ποια θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία.

π. Φ. Φάρος

         

Καλή Ανάσταση

          Με αναστάσιμες ευχές π. γ. στ.