ΕΝΑ
ΣΠΑΝΙΟ ΔΕΙΠΝΟ
Εν ολίγοις
Από σήμερα ουσιαστικά εισερχόμαστε
στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και καμιά γιορτή δεν θα μπορούσε ν’ αποτελεί
καλύτερο ξεκίνημα γι’ αυτή την εβδομάδα από την Κυριακή των Βαΐων της εισόδου
του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Κι αποτελεί η Κυριακή αυτή το καλύτερο ξεκίνημα,
όχι επειδή οι Ακολουθίες της χαρακτηρίζονται από το στοιχείο του θριάμβου, αλλά
επειδή θα πρέπει να κατανοήσουμε πρώτα ό, τι λαμβάνει χώρα την Κυριακή των
Βαΐων.
Στην θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου
στα Ιεροσόλυμα και στο δείπνο της Βηθανίας ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας προσκαλεί
να εντρυφήσουμε. Και τα δύο γεγονότα, τα τελευταία από την επί γης παρουσία του
Χριστού, μας οδηγούν σε «πέλαγος κυμάτων, υψηλών και σπουδαίων».
Ας μείνουμε στο γεγονός του σπουδαίου
αυτού δείπνου.
«Προ εξ ημερών του Πάσχα ήλθεν ο
Ιησούς εις Βηθανίαν». Το δείπνο αυτό της Βηθανίας ήταν κάτι το μοναδικό. Το
είχαν παραθέσει προς τιμήν του Χριστού οι αδελφές του Λαζάρου, η Μάρθα και η
Μαρία. Ήταν ένα δείπνο ευγνωμοσύνης. Η μοναδικότητα του δείπνου αυτού δεν
οφειλόταν ούτε στον πλούτο ούτε στην ποικιλία των τροφών του, ούτε στην
παρουσία του Χριστού. Εξ άλλου κι άλλη φορά ο Χριστός είχε τιμήσει το σπίτι
αυτό με την επίσκεψή του και είχε δοκιμάσει την εγκάρδια φιλοξενία του.
Το δείπνο αυτό ήταν διαφορετικό, γιατί
ανάμεσα στους συμμετέχοντας καθόταν και ο Λάζαρος. Ο ι. ευαγγελιστής αναφέρει
ότι, « ο δε Λάζαρος εις ην των ανακειμένων συν αυτώ».
Πριν λίγες μέρες ήταν σοβαρά άρρωστος
στο σπίτι και οι αδελφές του έκαναν τα πάντα για να τον κρατήσουν στη ζωή.
Τελικά δεν το κατάφεραν και ο Λάζαρος
εκοιμήθη. Με μεγάλη οδύνη τον έθαψαν και τον επισκέπτονταν στον τάφο με δάκρυα
και μύρα. Και όταν η σήψη του σώματος έγινε αισθητή, τεταρταίος γαρ, έρχεται ο
Χριστός και φίλος Του και τον ανασταίνει από τους νεκρούς. Ο Λάζαρος επιστρέφει
στη ζωή από το βασίλειο του Άδη και συντρώγει με το Χριστό που έφερε τη χαρά
ξανά στο σπίτι του.
Το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου
προκάλεσε τεράστια εντύπωση στο λαό και η ζώσα παρουσία του ήταν αψευδής σημείο
της θεότητός Του. Ο Χριστός έκανε πολλά θαύματα, αλλά κανένα απ’ αυτά δεν
προκάλεσε τέτοιο συγκλονισμό στο λαό και δεν τόνισε τη μεσσιανική Του ιδιότητα
όσο το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου. Γι’ αυτό και το πλήθος με πολύ
ενθουσιασμό υποδέχονταν τον Κύριο στα Ιεροσόλυμα. Η πίστη του κόσμου στην
μεσσιακότητα του Χριστού έφθασε τις ημέρες αυτές στο αποκορύφωμά της.
Αλλά το θαύμα της ανάστασης του
Λαζάρου είχε και τις αρνητικές του συνέπειες. Δεν στερέωσε μόνο στην ψυχή του
λαού την πίστη του στη μεσσιανικότητα του Κυρίου, αλλά δημιούργησε και πανικό
στο Ιουδαϊκό αρχοντολόι. Άρχισαν να συνειδητοποιούν, ότι η επιρροή τους πάνω στο λαό ήταν εξασθενημένη. Έλεγαν
χαρακτηριστικά: «’Ιδε, ο κόσμος οπίσω αυτού απήλθεν» και μέσα στη σύγχυσή τους
σκέφθηκαν να θανατώσουν τον Λάζαρο. «Τότε εβουλεύσατο δε οι αρχιερείς και τον
Λάζαρον αποκτείνωσιν» θεωρώντας ότι ήταν αίτιος του κακού.
Τι αντίκτυπο είχε η ανάσταση του
Λαζάρου;
Στην ψυχή του λαού θέρμανε την ελπίδα
του στο Μεσσία και στην ψυχή των αρχόντων υπεδαύλισε το μίσος και την κακία και έσπειρε τον πανικό και την
ταραχή.
Και πράγματι! Το θαύμα αυτό του Κυρίου
ήταν από τα πιο σημαντικά. Έδειχνε στο λαό ό, τι διακήρυσσε προηγουμένως: «Εγώ
ειμί η ανάστασις και η ζωή» και «Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν».
Η λέξη «Εγώ» του Κυρίου σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να έχει αποκρουστική
έννοια. Στο στόμα Του όμως έχει μια χάρη και ένα μεγαλείο και χαρίζει το πιο
ελπιδοφόρο μήνυμα για τον άνθρωπο που η ζωή Του είναι το «το φως» και η «ζωή»
του». Εγώ είμαι η Ζωή είπε ο Χριστός. Εγώ χαρίζω την ανάσταση και φέρνω την
αληθινή πληρότητα. Μακριά από το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία παραμονεύει ο
θάνατος. «Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή
αιώνιος».
Το δείπνο της βασιλείας με
συνδαιτυμόνα τον νεκραναστημένο Λάζαρο δεν συγκλόνισε μόνο τότε τις ψυχές των
ανθρώπων, ούτε επιβεβαίωσε το ελπιδοφόρο
μήνυμα του Χριστού για τη νίκη του θανάτου, αλλά συνεχίζει να συγκινεί το νου
και την καρδιά των πιστών. Ο πόνος για το θάνατο που έρχεται ψυχρός και
απρόσκλητος από διάφορες αιτίες, δεν θα σταματήσει να ταλαιπωρεί τον άνθρωπο.
Ποιο αντίδοτο θα πάρουμε για την πίκρα του θανάτου; Από τους ανθρώπους; Κανένα.
Θα το πάρουμε από το Χριστό που επέτρεψε αυτή τη σκληρή δοκιμασία για το γένος
των ανθρώπων. Από τον αναστημένο Χριστό έχουμε
τη μεγάλη ελπίδα όπως ακριβώς το ομολογούμε στην πίστη μας: «Προσδοκώ ανάσταση
νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος».
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου