ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

«ΚΑΝ ΜΙΑΝ ΩΡΑΝ ΟΥΚ ΙΣΧΥΣΑΤΕ ΑΓΡΥΠΝΗΣΑΙ ΜΕΤ’ ΕΜΟΥ, ΠΩΣ ΕΠΗΓΓΕΙΛΑΤΕ ΑΠΟΘΝΗΣΚΕΙΝ ΔΙ’ ΕΜΕ;»

          Η λειτουργική ζωή δεν είναι μια παράσταση για να την παρακολουθήσουμε ως θέαμα, αλλά μια ευκαιρία γεύσης βασιλείας του Θεού.

          Η λειτουργική ζωή δεν είναι ανάμνηση ενός γεγονότος, αλλά μία ευκαιρία για τη βίωσή του. Η λειτουργική ζωή δεν αναφέρεται σε πραγματικότητες του παρελθόντος, αλλά μας δίνει την ευκαιρία να βιώσουμε υπερχρονικές πραγματικότητες. Η βασιλεία του Θεού είναι ένα διαρκές παρόν. Δεν είναι ιστορικές αναμνήσεις, αλλά διαρκείς πραγματικότητες. Όλα στη λειτουργική ζωή συμβαίνουν «σήμερον».

          Για να βιώσουμε αυτό το «σήμερον» πρέπει να συμμετάσχουμε στο γεγονός. Να δεχόμαστε το αγγελικό άγγελμα πως ο Χριστός θα σαρκωθεί μέσα μας και θα λέμε «γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Πρέπει κι εμείς ν’ αναβαίνουμε μαζί Του στο σταυρό, όπου θα σταυρώνουμε τον εγωκεντρισμό μας και θα βάζουμε στον τάφο, όπου εκείνος θάβεται, νεκρωμένο τον παλιό εαυτό μας για να ανασταινόμαστε νέοι άνθρωποι μαζί Του.

          Αλλά ενώ όταν ο Χριστός έπασχε «τα πάντα  συνέπασχον τω τα πάντα κτίσαντι» και «πάσα η κτίσις ηλλοιούτο φόβω, θεωρούσα εν σταυρώ κρεμάμενον» για μας τους ανθρώπους είναι δύσκολο να συμπάσχουμε με Εκείνον και να συμμετάσχουμε στην αγωνία Του. Είναι δύσκολο για μας να σταυρώσουμε το ναρκισσισμό μας στο σταυρό της αγάπης για τον πλησίον. Γι’ αυτό αν και συχνά δίνουμε μεγαλόστομες υποσχέσεις στο Χριστό «καν δέη με συν σοι αποθανείν ου μη σε απαρνήσομαι», αρκεί η πίεση μιας παιδίσκης, για να πούμε «ουκ οίδα τον άνθρωπο». Φτάνει μια απειλή για να χάσουμε κάποια μικρή άνεση ή η ελπίδα μιας μικρής απόλαυσης για να ξεχάσουμε την χριστιανική μας ακεραιότητα: «Δεν βαριέσαι, εγώ θα φτιάξω τον κόσμο;».

          Έτσι, όταν η αγάπη σταυρώνεται από τον εγωισμό, ο Χριστός που «τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται» στρέφει το βλέμμα Του σε μας και λέγει με παράπονο: «Ιδού έρχεται ώρα και νυν ελήλυθεν ίνα σκορπισθήτε έκαστος εις τα ίδια και εμέ μόνον αφήτε» (Ιωάν. 16,32).

          Πραγματικά έρχεται ώρα που πολλοί από εμάς εγκαταλείπουμε το δρόμο της αγάπης για να κουρνιάσουμε στη βολική μας γωνιά και Εκείνος μας λέγει πάλι με παράπονο, όπως έλεγε στους κοιμωμένους μαθητές «κάν μίαν ώραν ουκ ισχύσετε αγρυπνήσαι μετ’ εμού, πώς επηγγείλατε αποθνήσκειν δι’ εμού;».

          Κι όταν εμείς οι «στυλοβάτες» της χριστιανοσύνης εγκαταλείπουμε τόσο εύκολα το Χριστό, βλέπουμε να στέκωνται «παρά τω σταυρώ» Του μερικές γυναίκες «η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή». Οι αδύνατοι και απλοί είναι εκείνοι που χωρίς κηρύγματα στέκονται πλάι Του στο καθημερινό σταύρωμά Του.

          Αν θέλουμε όμως να συναντήσουμε τον αναστημένο Χριστό πρέπει να συμπορευτούμε μαζί Του προς το Σταυρό, εκεί που εκείνος θα σταυρώνεται για τις δικές μας αμαρτίες, να σταυρώσουμε κι εμείς τα εγωκεντρικά μας πάθη. Κι αν δεν έχουμε τη δύναμη να καθαρίσουμε τις καρδιές μας απ’ αυτά τα πάθη που θέλουν να χρησιμοποιήσουν όλους τους ανθρώπους, και αυτόν ακόμη το Θεό, για την ικανοποίηση των δικών μας επιθυμιών, ας βοήσουμε σαν τον Μωυσή: «Κύριε, ο τον ληστήν συνοδοιπόρον λαβών, και τον εν αίματι χείρα μολύναντα», «ιδεών αυτόν και ημάς» που πνευματικά και συναισθηματικά σκοτώνουμε καθημερινά τον αδελφό μας, «καταρίθμησον, ως αγαθός και φιλάνθρωπος» (Αντιφ. ιδ΄ Ακολουθία των Παθών).

          Και τότε ο Κύριος θα σταθεί και θα μας περιμένει να τον ακολουθήσουμε, θα μας φέρει κρατώντας μας τρυφερά το χέρι μπροστά στο σταυρό κι όταν μας δει να λυγίζουμε, θα μας χαϊδέψει με το στοργικό Του βλέμμα και θα μας πει: «θάρσει τέκνον» και τότε θα βρούμε τη δύναμη και θ’ ανεβούμε πάνω στο σταυρό της αγάπης.

          π. Φ. Φάρος, «ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΣΗ»