Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Ψήγματα Χρυσού




            Ο δρόμος που φέρνει τον άνθρωπο στο φως και στην εν Χριστώ ζωή είναι: 
            - Η ησυχία.
            - Το να τρώγει με εγκράτεια.
            - Το να καταγίνεται συνεχώς στη φροντίδα και μελέτη του Θεού, δηλ. Θ. Κοινωνία, 
           ευχή και μελέτη των Γραφών.
            Απ’ όλα αυτά προέρχεται:
-  Η ελευθερία του αληθινού χριστιανού.
-  Η χαρά της ψυχής.
-  Η ανάπαυση μετά του Χριστού στη Βασιλεία του Θεού.


Aββά Ισαάκ του Σύρου

Πώς θα εορτάσουμε την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης;




Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Σε δύο μήνες ο Ελληνισμός θα εορτάσει και πρέπει να εορτάσει πανηγυρικά τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου, των νήσων του Βορείου Αιγαίου και της Κρήτης. Ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος ξεκίνησε στις 5 Οκτωβρίου 1912 και αποκορύφωμά του υπήρξε η..
απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, στις 26 Οκτωβρίου. Η ιδιαίτερη σημασία της συμπρωτεύουσας Θεσσαλονίκης και η συμβολική σύμπτωση της απελευθερώσεως με την ημέρα μνήμης του πολιούχου Αγίου Δημητρίου εστιάζει περισσότερο το ενδιαφέρον μας σ' αυτή την πόλη. Άραγε έχουν γίνει οι κατάλληλες προετοιμασίες για να αποδοθεί η πρέπουσα τιμή σε όσους αγωνίσθηκαν και σε όσους έπεσαν στον επικό εκείνον αγώνα;
Εκφράζω την ανησυχία μου διότι ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης φαίνεται να μην πολυενδιαφέρεται για αυτήν την επέτειο. Κι αν ενδιαφερθεί μάλλον σε λάθος κατεύθυνση θα είναι , διότι ήδη έχει ανακοινώσει κάποιες σκέψεις του, δηλαδή να κληθούν Τούρκοι και Σκοπιανοί εκπρόσωποι. Αν ό μη γένοιτο, συμβεί αυτό στο όνομα της αποτυχημένης πολυπολιτισμικότητας, θα είναι μεγάλη ασέβεια προς τους απελευθερωτές της Μακεδονικής γης. Οι Οθωμανοί Τούρκοι ήσαν οι κατακτητές επί 500 χρόνια, οι δε Σκοπιανοί δεν υπήρχαν καν ως έθνος, αφού τους κατασκεύασε ο κομουνιστής Τίτο το 1944. Εκείνοι που δικαιούνται να κληθούν είναι οι Σύμμαχοί μας στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και Βούλγαροι. Βεβαίως οι Βούλγαροι παρασπόνδησαν και μας επετέθησαν κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο το 1913, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε τη μοναδική φορά που υπήρξαν σύμμαχοί μας. Άλλωστε σήμερα οι σχέσεις μας είναι φιλικές λόγω Ορθοδοξίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης .
Ευτυχώς που δεν εξαρτώμεθα μόνον από τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Το Γ΄ Σώμα Στρατού έχει οργανώσει πολλές εκδηλώσεις για τα εκατόχρονα της ελεύθερης Θεσσαλονίκης. Θα κληθούν οι μαθητές να γράψουν σχετική έκθεση -δοκίμιο και θα βραβευθούν οι τρεις πρώτοι. Θα γίνουν επίσης δημόσιες διαλέξεις και συμπόσια με ελεύθερη είσοδο, όπως πληροφορήθηκα από ανωτάτους στρατιωτικούς. Η φιλοτελική κίνηση ετοιμάζει σχετικό γραμματόσημο για την επέτειο. Η Μητρόπολις Θεσσαλονίκης, όπως και όλες οι κατά τόπους Μητροπόλεις των πανηγυριζουσών πόλεων και επαρχιών θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να τονισθεί η ελληνορθόδοξη ταυτότητα της Βορείου Ελλάδος. Αξιέπαινη είναι και η προσπάθεια της ΕΤ-3, η οποία από την αρχή του χρόνου παρουσιάζει σχετικά αφιερώματα, αν και ορισμένες εκπομπές έχουν έντονη ιδεολογική στόχευση. Η ανασύσταση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης από τον Αντώνη Σαμαρά θα συντελέσει σημαντικά στην καλύτερη προβολή του μεγάλου γεγονότος.
Από σεβασμό σε όσους συνέβαλαν τότε και από αγάπη στη γενέτειρά μου Θεσσαλονίκη καταθέτω ορισμένες προτάσεις για τους εορτασμούς των 100 χρόνων: Α) Να τιμηθεί ο ρόλος του Μακεδονικού Αγώνος ως προδρόμου της απελευθερώσεως. Το Μουσείο του που λειτουργεί με επιτυχία στη Θεσσαλονίκη να γίνει επίκεντρο επισκέψεων από όλα τα σχολεία της Κεντρικής Μακεδονίας και άλλων περιοχών. Β) Να τονισθεί ότι το 1912-13 μάς βοήθησε η εθνική ενότητα και η συνεργασία του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου με τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο. Βενιζέλο. Μετά από τρία χρόνια η διαμάχη των δύο ανδρών οδήγησε στον ολέθριο Εθνικό Διχασμό. Γ) Να γίνει ειδική μελέτη από ιστορικούς και να προβληθεί στους νέους μας πώς από τη πτώχευση του Χαριλάου Τρικούπη το 1893 φθάσαμε στην Εθνική Αναγέννηση του 1912. Από τη χρεωκοπία στον διπλασιασμό των εδαφών μας. Και δ) Να τιμηθεί για το συγγραφικό του έργο υπέρ της Μακεδονίας ο αειθαλής πρώην Υπουργός Νικόλαος Μάρτης.

Κ.Χ. 15.8.2012

ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΛΗΣ, ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ




του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Θαυμάζει ο πολύς κόσμος τους πρωταθλητές των διαφόρων αθλημάτων, και ως ένα σημείο καλά κάνει, διότι για να γίνει κανείς πρωταθλητής πρέπει πολύ να κοπιάσει και να ιδρώσει. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι, πολύ πιο αξιοθαύμαστοι πρωταθλητές, τους οποίους ο κόσμος όχι μόνο δεν τους θαυμάζει, αλλά τους βάζει στο περιθώριο και τους αποφεύγει. Είναι οι πρωταθλητές του πόνου. Άνθρωποι λαβωμένοι από κάποια μακροχρόνια και οδυνηρή ασθένεια ή από κάποιο ατύχημα, άνθρωποι πτωχοί και άσημοι, άνθρωποι χαροκαμένοι σε μικρή ή σε μεγαλύτερη ηλικία, οι οποίοι αγόγγυστα και δοξολογικά σηκώνουν τον σταυρό που η πολλή αγάπη και σοφία του Εσταυρωμένου Λυτρωτού απέθεσε στους ώμους τους.
Ένας τέτοιος πρωταθλητής του πόνου ήταν ο αείμνηστος Παύλος Κούλης, ο οποίος, αφού επί 23 χρόνια σήκωσε με θαυμαστή καρτερία και υπομονή, ευχαριστώντας και δοξάζοντας το Θεό, τον σταυρό της κατά πλάκα σκληρύνσεως, στις 26 Αυγούστου 1992 έφυγε  από την κοιλάδα του κλαυθμώνος και επορεύθη στον παράδεισο της ανεκλαλήτου μακαριότητας και δόξης.
Τον αείμνηστο Παύλο τον εγνώρισα τον Αύγουστο του 1972, όταν ήμουν κατασκηνωτής στην υπέροχη κατασκήνωση «Άγκυρα», στην περιοχή Παναγοπούλα Αχαΐας. Κάποιο μεσημέρι είδα να έρχεται στην υπαίθρια τραπεζαρία μας ένα παλληκάρι που βαστούσε μαγκούρα και περπατούσε σιγά- σιγά. Έφαγε μαζί μας και έπειτα μας είπε μερικά οικοδομητικά λόγια και άρχισε να μας μαθαίνει το τραγούδι: «Ο Χριστός  αρχηγός μας και στρατιώτες εμείς …», το οποίο άρεσε ιδιαίτερα στο μακαριστό π. Χαρίτωνα Πνευματικάκι, ο οποίος έμεινε κοντά μας ολόκληρη την κατασκηνωτική περίοδο. Εντύπωση μου προξένησε τότε η γλυκιά, ήρεμη και χαρούμενη μορφή του αειμνήστου.
Μετά από λίγα χρόνια, όταν ο Θεός με αξίωσε να μπω στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, συνάντησα τον αείμνηστο Παύλο στο οικοτροφείο «Μέγας Βασίλειος». Εκεί ερχόταν καθημερινά και έτρωγε μαζί με τους φοιτητές. Και μόνη η παρουσία του έλεγε πολλά. Στην συζήτηση που ακολουθούσε, πάντοτε κάποιον κάλο λόγο είχε να πει και πρώτος με χαρούμενο τόνο άρχιζε τα ωραία χριστιανικά τραγούδια. Κατόπιν έμενε για λίγο στην είσοδο του οικοτροφείου, όπου μαζεύονταν γύρω του αρκετοί φοιτητές, για να ακούσουν τις σοφές συμβουλές του. Εκείνον τον καιρό κάθε Κυριακή έκανε κύκλο Άγιας Γραφής.
Αργότερα, όταν ο Θεός από την πολλή Του αγάπη επέτρεψε σε μένα μια ευλογημένη και ωφελιμότατη δοκιμασία, συνδεθήκαμε στενότερα, διότι μπορούσαμε καλύτερα να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο. Πολλές φορές μου θύμιζε το «όν αγαπά Κύριος παιδεύει = εκπαιδεύει, παιδαγωγεί» και τα άλλα υπέροχα και σοφά λόγια του απόστολου Παύλου που είναι γραμμένα στο δωδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής. Κάποτε με ρώτησε: «αγαπάει ο Θεός;». Ήταν ένα ερώτημα που έθετε και σε άλλους πονεμένους ανθρώπους, για να ανοίξει μαζί τους έναν εποικοδομητικό διάλογο.
Το Πάσχα του 1978 μας έκανε την τιμή να έλθει στο σπίτι μας. Όταν πήρε το ποτήρι να πιεί το νερό, είπε: «Χριστός  Ανέστη!» και εξήγησε ότι το «Χριστός Ανέστη» είναι ευχή πολύ ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη ευχή και από τα «χρόνια πολλά»  και από το «στην υγειά σας». Έτσι με δίδαξε τις 40 ημέρες μετά το Πάσχα να λέω κι εγώ «Χριστός Ανέστη» και όταν πίνω νερό κι όταν σηκώνω το τηλέφωνο.
Τον Αύγουστο του 1978 ήμαστε για λίγες ημέρες μαζί στην κατασκήνωση «Άγκυρα». Συζητήσαμε διάφορα θέματα και ψάλαμε αναστάσιμα τροπάρια. Κάποια στιγμή του είπα: «Κύριε Παύλο, εγώ δεν θα μπορούσα να σηκώσω τον σταυρό σας». Εκείνος απάντησε: «Αμ. Μήπως εγώ θα μπορούσα να σηκώσω τον δικό σου σταυρό;». Κάποια φορά ήταν στη συζήτηση  και η μητέρα  μου, η οποία τον ερώτησε: «Κύριε Παύλο, πότε άρχισε η αρρώστια σας;». Κι ο κ. Παύλος απάντησε χαρακτηριστικά: «Με συγχωρείτε, τότε δεν άρχισε η αρρώστια μου, αλλά η ιστορία της αγάπης του Θεού». Μας είπε ότι, όταν τελείωσε σε ηλικία 23ετών την Θεολογική Σχολή, μπήκε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ανωτάτη Ακαδημία του πόνου. Στην αρχή  στενοχωρήθηκε πολύ, διότι είχε κάνει όνειρα για το μέλλον, τα οποία με μιας σωριάστηκαν σε ερείπια. Όμως κάποιο βράδυ, ενώ ήταν ξαπλωμένος, ήρθε στο νού του ο λογισμός: «Δεν το ξέρει ο Θεός αυτό που μου συμβαίνει;». Από εκείνη της στιγμή άφησε το πρόβλημά του με απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη, την σοφία και την παντοδυναμία του Θεού και σήκωνε τον σταυρό του ευχαριστώντας και δοξάζοντας το Θεό. Μάλιστα, την ημέρα που έγινε η διάγνωση της αρρώστιας, κερνούσε γλυκά στο οικοτροφείο προς δόξαν Θεού.
Το 1990 κινδύνευσε να του κόψουν το πόδι. Τότε, πήρα τηλέφωνο τον αείμνηστο και μακαριστό άγιο μητροπολίτη Λαρίσης κ.κ. Θεολόγο Πασχαλίδη, του είπα τι συνέβαινε στον κ. Παύλο και τον παρεκάλεσα να κάνει προσευχή για αυτόν. Κι ο πατήρ Θεολόγος μου έδωσε μια απάντηση που μου προξένησε μεγάλη κατάπληξη και θαυμασμό. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Δεν τον φοβάμαι αυτόν». Και είχε απόλυτο δίκιο, διότι λίγο καιρό μετά ο κ. Παύλος έγραψε ένα άρθρο με τίτλο: «Όταν ασθενώ, τότε δυνατός ειμί». Κι αυτή την δύναμη, που προερχόταν από την βαθιά πίστη, ελπίδα και αγάπη στον Χριστό, προσπαθούσε να την μεταδώσει σε πολλούς πονεμένους αδελφούς, τους οποίους καθ’ όλο το μήκος της δοκιμασίας τους επισκεπτόταν με πολλή αγάπη.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του και το άγιο παράδειγμα του είθε να το μιμηθούν όλοι οι πονεμένοι.     

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Αποτομή της τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

 
Δόξα. χος πλ. δ΄.

Πρόδρομε το Σωτρος, ε κα φόν διέλυσεν ρώδης, 
σ τν τς ληθείας κήρυκα, λλ’ το στόματός σου φεγγοβόλος λαμπάς, 
κα τος ν δ τ τς πίστεως φέγγος, καλς δαδούχει,
 θεν κέτευε, λεηθναι, τς ψυχς μν.

"Μνήμη δικαίων μετ'εγκωμίων..."



29 Αυγούστου, Τιμίου Προδρόμου

            Η εμφάνιση του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν πρωτοφανής και παταγώδης. Γύρω από το πρόσωπο του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρεύμα. Ο λαός έβλεπε να εμφανίζεται ένας μεγάλος προφήτης της σειράς του Ησαία ή του αναμενόμενου Χριστού. Ο ίδιος ο Ιωάννης στην επίμονη  ερώτηση των ιερέων απαντούσε: «είναι το μυστηριώδες εκείνο πρόσωπο το οποίο ο Ησαίας  ονομάζει « φωνή βοώντος».
            Το έργο του Βαπτιστή ήταν να παρουσιάσει τον Χριστό στους ανθρώπους  και να αποκαλύψει τη μεσσιανική του ιδιότητα. « Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων  την αμαρτία του κόσμου». Ο Ιωάννης διέψευσε  έτσι την υποψία ότι ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας και είπε: « εγώ μεν ύδατι βαπτίζων υμάς… αυτός υμάς βαπτίσαι πνεύματι αγίω και πυρί».
            Ο Ιωάννης ήταν μεγάλος ενώπιον του Κυρίου. Ήταν αγιασμένος από την κοιλία της μητέρας του. « Επί σε επερρίφθην εκ μήτρας, εκ κοιλίας μητρός μου ει σύ» ( Ψαλμ. 21,11) . Κατά το χρόνο της κυοφορίας έδειξε την προφητική του ιδιότητα σκιρτώντας «αγαλλιάσει» στα σπλάχνα της Ελισάβετ, όταν την επισκέφτηκε η Θεοτόκος.
            Έγινε έμψυχο όργανο της χάριτος. Αυξάνονταν και μεγάλωνε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Από μικρός έζησε  στην έρημο « άσκευον, απεριμέριμνον και απραγμάτευτον» βίο, χωρίς τις κοσμικές μέριμνες. Ζούσε για το Θεό και είχε τροφή του μόνο τον Θεό.
            Το έργο του ήταν να προετοιμάσει το έδαφος για να έλθει ο Χριστός κηρύσσοντας βάπτισμα μετάνοιας, για την άφεση των αμαρτιών του λαού. Στο έργο αυτό δεν ήταν αυτόκλητος, αλλά κατόπιν προτροπής του Θεού. Ήλθε με την δύναμη του Ηλία ως ασκητής, ως παρθένος και κάτοικος της ερήμου. Ο λόγος του γεμάτος παρρησία και πολλές φορές ελεγκτικός.
            Κάποιος έγραψε, ότι όλο του το έργο και κορυφαία στιγμή της ζωής του Ιωάννη ήταν όταν έδειξε τον Ιησού στο λαό και στη συνέχεια τον βάπτισε στον Ιορδάνη. Αποκάλυψε το θεοπρεπές αξίωμα του Ιησού. Ακούμπησε με το χέρι του την ακήρατη κορυφή του Δεσπότη Χριστού. Παρ’ όλα αυτά έμεινε ταπεινός  θεωρώντας πως τελείωσε η αποστολή του λέγοντας για τον Χριστό και τον εαυτό του: «εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι».
            Το τέλος του ήταν μαρτυρικό. Επειδή ήλεγξε τον Ηρώδη που συζούσε  με την γυναίκα του αδελφού του κλείστηκε στη φυλακή και όταν γιόρταζε τα γενέθλια του μετά από ένα εντυπωσιακό χορό της Σαλώμης,  κόρης της Ηρωδιάδας, και υπό την επήρεια μέθης, προχώρησε στην απότομή της τίμιας κάρας του Ιωάννη. Πάνω στο τραπέζι τοποθετήθηκε το τρόπαιο των δαιμόνων. Ο χορός έγινε αιτία να στερηθεί ο λαός τον προφήτη του.
             Αυτή τη θλιβερή επέτειο θυμάται σήμερα η Εκκλησία μας.
            Ας  ευχαριστήσουμε το Θεό, γιατί αν και θανατώθηκε, η χάρη του ξεχύθηκε στα έθνη δια του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

            π. γ. στ.

Αγία Γραφή και Επιστήμη



            Ως γνωστόν η Αγία Γραφή δεν είναι επιστημονικό βιβλίο αλλά θεολογικό. Περιγράφει την αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο και πως εκ τούτου κάθε απόπειρα να ερμηνευθούν επιστημονικά δεδομένα δημιουργεί προβλήματα που εκθέτουν την Εκκλησία και τη θεολογία της. Γι’ αυτό και ασχολούνται με διαφορετικά ερωτήματα η κάθε μία. Λ. χ. η Αγία Γραφή μας λέγει «ποιος» δημιούργησε τον κόσμο, ενώ η επιστήμη το «πώς». Οι επιστήμονες με την παρατήρηση και το πείραμα εξετάζουν  το επιστητό και αποβλέπουν να μας αποκαλύψουν τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν, και μετά να βρούμε τη σχέση που έχουν μαζί μας.
            Χαρακτηριστικά ο Μ. Βασίλειος γράφει: «Ου γαρ ελαττούται η επί τοις μεγίστοις έκπληξις, επειδάν ο τρόπος καθ’ ον γίνεται τι των παραδόξων εξευρεθή. Ει δε μη άλλα το γε απλούν της πίστεως ισχυρότερον έστω των λογικών αποδείξεων» (Λόγος εις την Εξαήμερον».
            Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Η Αγ. Γραφή δεν μας αναφέρει τον τρόπο που δημιουργήθηκαν τα όντα; Ασφαλώς όχι. Η Αγ. Γραφή μας δείχνει καθαρά μόνο το «ποιος» δημιούργησε τον κόσμο. Κάτι που επιστήμονες δεν έχουν το δικαίωμα να αποφαίνονται, για τι αυτό είναι έξω από το επιστητό που μπορούν να εξερευνήσουν. Ξεφεύγει από τις δυνατότητες τους.
            Οπότε για το «πώς» οι θεολόγοι δεν μπορούν να ανακατεύονται. Η Αγ. Γραφή δύο εκδοχές γένεσης ανάλογα με το κοσμοείδωλο της εποχής  και με τρόπο που μπορούσε να γίνει κατανοητός από τα επιστημονικά δεδομένα της εποχής. Εδώ χρειάζεται να εξασκήσουμε το μυαλό μας. Και πάλι ο Μ. Βασίλειος λέγει : «Η Γραφή πολλά απεσιώπησεν…. Παρέλειπε δε η ιστορία τον ημέτερον νουν γυμνάζουσα… εξ ολίγων αφορμήν παρεχομένη επιλογίζεσθαι τα λειπόμενα». ( Λόγος εις την Εξαήμερον)
            Όταν λοιπόν σκεπτόμαστε τα υπόλοιπα, κάνουμε επιστήμη, έχομε δικαίωμα να διαφωνούμε. Ύστερα κάθε εποχή καθώς ξεπερνάει την προηγούμενη, θα την συμπληρώνει ή θα την διαψεύδει, αφού οι επιστήμες εξελίσσονται. Έτσι διαπιστώνουμε να διαφωνεί ο Μ. Βασίλειος  με τον Γρ. Νύσσης σχετικά με το πώς δημιουργήθηκαν τα έμβια όντα. Ο ένας δέχεται τη θεωρία τη εξελίξεως και ο άλλος τη θεωρία του Μπιγκ Βάνγκ.
            Οπότε καλό είναι να μην πίπτομε στον πειρασμό τα θεολογικά θέματα να τα ερμηνεύουμε με επιστημονικό τρόπο και ας διδαχθούμε από τη διπλή μεθοδολογία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δεν ενοχοποιούσαν την επιστήμη, ούτε και τη δαιμονοποιούσαν, αλλά την υπηρετούσαν  ενεργούντες επιστημονικά, και την έβλεπαν ως ένα βήμα για να προσεγγίσουν τον Θεό.
            Μόνο όταν θεολογούσαν για το «ποιος» δεν μπορούσαν να διαφωνούν. Τότε συγκαλούσαν Οικουμενικές Συνόδους, για να ξεκαθαρίσουν το πρόσωπο που δημιούργησε τα πάντα.
            Η εφημερίδα «Καθημερινή» είχε γράψει προ καιρού: «Στην υψηλή κορυφή που θα φθάσουν οι επιστήμονες ύστερα από πολλά χρόνια, θα βρουν εκεί θεολόγους από αιώνες».
            Οπότε δεν υπάρχει κανένας φόβος. «Μη ταρασσέσθω ημών η καρδία μηδέ δειλιάτω».   

Διδαχές Αγίου Κοσμά του Αιτωλού



Θέλων ο Κύριος να μας φυλάξη από την κατάκρισιν μας εχάρισεν ένα λόγον, τον οποίον αν φυλάξωμεν θα σωθώμεν. Ποιος είναι ο λόγος ούτος; «Ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσης», δηλαδή: Εκείνο, το οποίον δεν θέλεις να σου κάμη άλλος, μη το κάμνεις και συ εις άλλον. Καθώς δεν θέλεις να σε κλέψουν, να σε συκοφαντήσουν, να σε υβρίσουν οι άλλοι, έτσι και συ να μη κλέπτης, να μη φονεύης τους άλλους.

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Ο Μοναχισμός στον 21ο αιώνα




            Για το θεσμό του ορθόδοξου Μοναχισμού έγραψαν, γράφουν και θα γράφουν πολλά και διάφορα. Πολλοί είδαν στο φαινόμενο του Μοναχισμού ότι ένα αριθμός ανθρώπων στην απομόνωση τους διατηρούν τάξη, σειρά, παράδοση, πνευματικότητα, ησυχία, καθαρότητα. Είκοσι αιώνες στα μοναστήρια, τέσσαρες φορές την ημέρα τουλάχιστον αντηχούν στον ουρανό ύμνοι δοξολογίας και διατηρείται η θέση, το σχήμα, η στάση, ο τρόπος, η ουσία που παρέδωσε αρχικά ο «νομοθέτης» του Μοναχικού βίου, Μ. Βασίλειος.
            Είκοσι ολόκληρους αιώνες στο χώρο του Μοναχισμού επιτελείται προσφορά διακονίας και αγάπης. Μοναχοί και μοναχές συμψάλλουν και
            Το θυμίαμα, το υποβλητικό φως των καντηλιών και των κεριών, οι κατανυκτικές ακολουθίες και Λειτουργίες, οι νοερές , μυστικές προσευχές, ο πλούτος των διηγήσεων για τα θαύματα, οι γλυκές κωδωνοκρουσίες, όλα αυτά μαζί, αποτελούν μία πολύφωνη συμφωνία, της οποίας οι μελωδίες χάνονται, καθώς ανεβαίνουν στο Αιώνιο από το οποίο άλλωστε και αναβλύζουν.
            Έτσι βρίσκουμε το Μοναχισμό του21ου αιώνα να προσπαθεί να διατηρήσει την αγιασμένη κληρονομιά που του παραδόθηκε, βιώνοντας  την με έναν τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από προσευχή μέρα και νύχτα, δάκρυα, αγρυπνίες, νηστείες, αγώνα εναντίον των παθών, αγώνα για την απόκτηση των αρετών…έτσι ώστε να μπορεί να συνοψίσει κανείς ότι ο Μοναχισμός σημαίνει και στον 21ο αιώνα, ζωή αγαμίας και παρθενίας, ψυχής και σώματος, ζωή μετανοίας και ταπεινώσεως, εκούσιο μαρτύριο της συνειδήσεως, ασκητική και ερημική ζωή, μυστικός γάμος με το Χριστό και αγγελική πολιτεία.
            Στον 21ο αιώνα ο μοναχός, η μοναχή «αναλαμβάνει» το μέγα και αγγελικό σχήμα στην ειδική ακολουθία  της Εκκλησίας μας σαν σύμβολο μετανοίας, ταπείνωσης και μυστικού γάμου μεταξύ του Νυμφίου Χριστού και της Νύμφης ανθρώπινης ψυχής και καλείται να γίνει όμοιος με του αγγέλους, δοξολογώντας ευχαριστιακά το Θεό, βρισκόμενος σε μία συνεχή προσφορά και παράκληση υπέρ της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου… Αυτό το πρωταρχικό έργο του μοναχού. Η προσευχή φια τη σωτηρία του κόσμου, ήταν είναι και θα είναι η μεγάλη, σιωπηλή, ανιδιοτελής, άμεση κοινωνική προσφορά του Μοναχισμού.
            Στον 21ο αιώνα ο Μοναχισμός, αναλλοίωτος στην ουσία, τη δομή, το σκοπό του, τον τρόπο του, ανταποκρίνεται στο κάλεσμα να δώσει το «παρών» για να μεταμορφωθεί ο κόσμος σε βασιλεία του Θεού. Είναι λιμάνι, είναι  θεματοφύλακας, είναι όαση, είναι πόλος έλξης, είναι παράδειγμα, είναι παρηγοριά, είναι ελπίδα, είναι…. Ανέκαθεν και ιδιαίτερα σήμερα βεβαιώνει ότι η πορεία μας συνεχίζεται αιώνια σε διαρκή αναζήτηση του Θεού, σε θείο έρωτα και βίωμα, που ξεπερνά τα εγκόσμια και επιδιώκει την ομοίωση με τους αγγέλους.

( ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΙΣΣΑΒΟΥ)

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο : Ματθ. 19, 18-22




ΤΡΕΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΟΥΝ

            Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας αναφέρει το διάλογο ενός νέου με τον Χριστό, ο οποίος διετύπωσε δύο ερωτήσεις και στη συνέχεια οι μαθητές του Χριστού συνέχισαν με μία άλλη τρίτη ερώτηση.
            Η πρώτη ερώτηση ήταν : «διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» . Το ερώτημα αυτό περικλείει δύο ενδιαφέροντα σημεία. Το ένα είναι ο στόχος του νέου αυτού, που είναι η αιώνια ζωή, και το δεύτερο είναι το μέσο για να την αποκτήσει. Ο νέος κυρίως ρωτούσε να μάθει για τον τρόπο που θα μπορούσε να εισέλθει στην αιώνια ζωή. Στο ερώτημα αυτό ο Χριστός υπέδειξε την τήρηση των εντολών του Θεού.
            Η δεύτερη ερώτηση του νέου ήταν: « τι έτι υστερώ;». Πρόκειται για μία σημαντική ερώτηση, γιατί δεν επιτρέπεται να παραμένει κανείς σε μία στάσιμη κατάσταση και να είναι αναπαυμένος σε αυτό που κάνει. Η πορεία προς τη βασιλεία του Θεού απαιτεί διαρκή κίνηση, έξοδο από τον εαυτό μας, απαγκίστρωση από τη φιλαυτία και πορεία προς τη αιωνιότητα που είναι ατελεύτητη.
            Οι πατέρες της Εκκλησίας κάνουν λόγο για μία διαρκή τελείωση. Κάθε στάση για να θαυμάσουμε τον εαυτό μας και να μετρήσουμε το αποτέλεσμα του αγώνα θεωρείται πτώση. Σε αυτό το ερώτημα ο Χριστός υπέδειξε την τέλεια απελευθέρωση από τα υλικά αγαθά, γιατί σε μία τέτοια πορεία προς τον ουρανό ο άνθρωπος  πρέπει να είναι ελεύθερος από κάθε εξάρτηση
            Η τρίτη ερώτηση προερχόταν εκ μέρους των μαθητών του Χριστού όταν είδαν την αδυναμία του νέου να ακολουθήσει το Χριστό. Η ερώτηση ήταν: « τις άρα δύναται σωθήναι;». Δηλ, αν οι πλούσιοι που έχουν στηριγμένη τη ζωή τους στα υλικά αγαθά είναι αδύνατον να σωθούν, τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Η ερώτηση αυτή έχει σχέση με την ιουδαϊκή αντίληψη, ότι τα υλικά αγαθά είναι ευλογίες του Θεού στους ανθρώπους και ότι οι πλούσιοι έχουν την ιδιαίτερη εύνοια του Θεού. Αυτό βέβαια δεν ισχύει σήμερα. Πάνω ο άνθρωπος στον αγώνα του για την κατάκτηση της αιωνιότητας νιώθει αδύναμος. Ο δρόμος αυτός είναι μεγάλος, τραχύς και επίμονος . Οπότε χρειάζεται βοήθεια, γι αυτό ο Χριστός απάντησε, ότι αυτό είναι αδύνατο για τους ανθρώπους, αλλά για το Θεό είναι όλα δυνατά. Αυτό σημαίνει, ότι εμείς αγωνιζόμαστε με τη χάρη του Θεού, και η πορεία προς τη σωτηρία δεν είναι δικό μας κατόρθωμα, αλλά δώρο του Θεού σε αυτούς που αγωνίζονται.
            Πάντως ο διάλογος του ανθρώπου με τον Χριστό είναι δημιουργικός και σωτηριώδης. Γι αυτό πρέπει να ρωτάμε το Χριστό δια της προσευχής και να έχουμε επικοινωνία μαζί Του, και επειδή αυτό είναι δύσκολο θα πρέπει να κάνουμε διάλογο με τους φίλους του Χριστού, τους αγίους, τους πνευματικούς και κληρικούς που έχουν σχέση και κοινωνία με τον Χριστό, να διαβάζουμε την Αγ. Γραφή και τα έργα των αγίων πατέρων της Εκκλησίας.
            Δυστυχώς σήμερα οι άνθρωποι, κι ιδιαίτερα οι νέοι, δεν έχουν τέτοιες πνευματικές αναζητήσεις, δεν ενδιαφέρονται για την ψυχική και πνευματική τους πρόοδο, δεν κάνουν διάλογο με τον Χριστό και τους αγίους. Το χειρότερο ακόμη είναι, ότι οι διάλογοι των σημερινών ανθρώπων γίνονται για φτηνά πράγματα, για λεπτομέρειες της ζωής μας, για πράγματα ελάσσονος σημασίας.
            Πρέπει να αρχίσουμε διάλογο με το Χριστό και τους φίλους Του για το αιώνιο μέλλον μας, γιατί οι απαντήσεις που θα λάβουμε θα γεμίσουν τον εσωτερικό μας κόσμο από την πολυπόθητη ειρήνη και αληθινή ζωή.

( ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου)

Ο "εξοπλισμός" του πνευματικού




            «Εάν λοιπόν ο πνευματικός ποιμήν στερείται ευρείας παιδείας και εγκυκλοπαιδικής μορφώσεως, στερείται των μέσων και των αναγκαίων επιχειρημάτων, όπως αποκρούσει και αποστομώσει τους θρασείς αντιλέγοντας, και διατρέχει τον κίνδυνο να απολέσει πολλούς εκ του πνευματικού ποιμνίου του».

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Μήνυμα ελπίδας



            Η περίπτωση του καρδιοχειρουργού καθηγητή Αυξεντίου Καλαγκού, της καρδιοχειρουργικής του Πανεπιστημίου της Γενεύης, αποτελεί ένα μήνυμα ελπίδας μέσα στην κατάξερη από ανθρωπιά εποχή μας. Ο Καλαγκός κατάγεται από την ΚΠολη κι έχει χειρουργήσει τα τελευταία δέκα χρόνια πάνω από 10.000 παιδιά ως επί το πλείστον από  φτωχές χώρες.    
            Σε κάποια συνέντευξη (« Καθημερινή, 8.2.2012) του λέγει: « Μοναδική μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και  χαρά των οικογενειών τους. Ο πατέρας μου, γιατρός παθολόγος, μου έλεγε να αφουγκράζομαι  τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά των φτωχών. Δύο μέρες της εβδομάδας εξέταζε δωρεάν του φτωχούς και τους έδινε να αγοράσουν  φάρμακα.
            Πάνω από το χειρουργικό τραπέζι επικαλούμαι συνεχώς τον Θεό….και θαυμάζω το έργο Του πάνω στους ανθρώπους. Ο παππούς μου ήταν ιερέας… Νοιώθω ότι ο Θεός μου έδωσε μία ορισμένη ζωή σ’ αυτό τον κόσμο και ότι μου «ζητάει» να δώσω νόημα σ’ αυτή χτίζοντας κάτι θετικό όχι μόνο για μένα αλλά και για τους άλλους….Αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου»… Αυτό προσπαθεί να μεταδώσει και στα δύο του παιδιά, τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.
            Βέβαια παιδιά του δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Έχει και τα 9.000 φτωχά  αγγελούδια που δεν μπορούσαν να έχουν δημόσια υγεία από τις υγειονομικές υπηρεσίες της χώρας τους.
            Τι να σχολιάσει κανείς  διαβάζοντας την συνέντευξη του κ. Καλαγκού! Να πούμε μόνο δόξα τω Θεώ που δεν εξαφανίστηκε ακόμη η ανθρωπιά από την κοινωνία μας.
            Αν διαβάσουν οι γιατροί μας την συνέντευξη αυτή τι θα σκεφθούν άραγε;

            π.γ.στ.

Το παράδοξο του πόνου



            Η Αγ. Γραφή διδάσκει ότι ο Θεός παιδεύει αυτόν που αγαπά και «μαστιγοί πάντα υιόν ον παραδέχεται». Με αρνητική μορφή η θέση αυτή μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: Ο Θεός δεν παιδεύει όποιον δεν αγαπά, ούτε μαστιγοί όποιον δεν αναγνωρίζει.
            Κατά παράδοξο τρόπο ο φιλάνθρωπος Θεός  παρουσιάζεται σκληρός και ασυγκίνητος μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Αυτό μπορεί να προκαλέσει στον άνθρωπο οργή και εξέγερση εναντίον του Θεού. Τέτοια στάση εισηγήθηκε η γυναίκα του Ιώβ μετά τη μακροχρόνια ταλαιπωρία του, αλλά εκείνος,  την απέκρουσε ως έκφραση αφροσύνης. Και ο           Χριστός όμως που έζησε τον πόνο στον ύψιστο βαθμό, δεν απαλλάχθηκε τελικά από το πικρό ποτήριο αλλά αφέθηκε να το πιεί ως το τέλος. Το παράδειγμα του Χριστού προβάλλει ως πρότυπο και στήριγμα τον πιστό. Είναι το παράδειγμα που εκφράζει την απόλυτη εμπιστοσύνη προς τον Πατέρα. Είναι το παράδειγμα της υπακοής, που δεν παρασύρεται από τη γεύση του ξύλου της γνώσεως, αλλά περιμένει τη γεύση του ξύλου της ζωής.
            Η επίσκεψη του πόνου είναι μία επίσκεψη της παιδείας του Θεού. Όλοι οι άγιοι περνούν από τον πόνο, που είναι συχνά μαρτυρικός. Αυτός είναι ο σταυρός τους. Είναι η πρόκληση που δέχονται από τον Θεό, για να δείξουν το φιλότιμο και την εμπιστοσύνη τους απέναντι Του. Σταυρός άλλωστε είναι και η αρετή, γιατί και αυτή κατορθώνεται με κόπους και δοκιμασίες. Βέβαια ο πόνος δεν αποτελεί από την φύση του λυτρωτική δύναμη. Και ο χριστιανός δεν τον επιδιώκει ούτε τον δέχεται από μαζοχιστική διάθεση. Τον υπομένει όμως, αναγνωρίζοντας τη συμβολή του στην πνευματική ζωή. Κατά τον ι. Χρυσόστομο ο πόνος, όπως κι ο θάνατος, αποτελεί ευεργεσία του Θεού προς τον εκπεσμένο άνθρωπο.
            Με τον πόνο ο άνθρωπος παιδαγωγείται και παρακινείται σε εγρήγορση. Χωρίς το κέντρισμα του εύκολα πέφτει στην πλαδαρότητα και την πνευματική αδιαφορία. Με τον πόνο σπάζει το κέλυφος του εγωισμού και αναδύεται η αλήθεια του προσώπου. Συμπιέζεται  η εγωκεντρική αυτάρκεια και διευκολύνεται η κοινωνία με τον Θεό. Γι’ αυτό ο πιστός βλέπει στον πόνο τη δωρεά του Θεού και τον ευχαριστεί. Τον βλέπει ως μέσο ασκήσεως στην ταπείνωση και την αγάπη. Έτσι λειτουργεί μέσα του ένας «μετασχηματιστής», που μετατρέπει τις προκλήσεις του πόνου σε αφορμές για την αιώνια ζωή.

( Γ. Μαντζαρίδης)

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Κοίμηση Αγίου Γερασίμου του εν Κεφαλληνία



Ένα θαύμα του Αγίου...  

Λίγο καιρό μετά την οσιακή κοίμηση του Αγίου Γερασίμου, 
πήγε στη Μονή μία γυναίκα,
που είχε μέσα της και βασανιζόταν από πνεύμα ακάθαρτο και πονηρό, 
για να θεραπευτεί.
Εκείνη κάθε μέρα γονάτιζε μπροστά στον τάφο του αγίου
και παρακαλούσε να την απαλλάξει από τα δαιμόνια.
Ένα βράδυ, τόσο πολύ ταράχτηκε από αυτά,
που σύρθηκε με βία και έπεσε μέσα στο πηγάδι
το οποίο βρίσκεται στην εσωτερική αυλή της Μονής.
Οι μοναχές άκουσαν τότε τη γνωστή φωνή του αγίου που της έλεγε:
«Προφτάστε γρήγορα, η δαιμονισμένη βρίσκεται σε κίνδυνο, χρειάζεται βοήθεια».
Ξυπνούν λοιπόν, ψάχνουν για τη γυναίκα
και με το φωτισμό του αγίου τη βρίσκουν μες στο πηγάδι 
να στέκεται πάνω στο νερό
«σάν νά βαστάζετο πό χειρός τινός» και την έσωσαν.

Πηγή: http://xristianos.gr


 

 




Ψήγματα χρυσού



Όποιος δε γνωρίζει τις αδυναμίες του, στερείται ταπεινώσεως.
Ο στερημένος ταπεινώσεως, στερείται την τελειότητα.
Ο στερημένος τελειότητος, είναι πάντοτε περίφοβος, διότι δεν στηρίζεται στο Θεό.
Για το καλό μας λοιπόν επιτρέπει ο Θεός τους πειρασμούς.

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Πηγή ακένωτων θησαυρών




ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

            Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ευφραίνει τις καρδιές των πιστών, γιατί η Παναγία είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο μετά τον Χριστό. Αυτή με την καθαρότητα και την ταπείνωση της έγινε η αιτία της ενανθρωπήσεως του Χριστού και επομένως αιτία της σωτηρίας μας. Της χρωστάμε πολλά. Αυτή έδωσε σάρκα  στον Χριστό, αυτή Τον μεγάλωσε ως Μητέρα Του. Τα κείμενα των αγίων Πατέρων τονίζουν αυτή  την προσφορά της Παναγίας. Και πράγματι αποτελεί μεγάλη τιμή το να συλλάβει η Παναγία τον Χριστό εκ Πνεύματος Αγίου, να Τον κυοφορήσει στη μήτρα της, να Τον μεγαλώσει, να χαίρεται για τη δράση Του, να πονέσει κατά την διάρκεια των Παθών και της Σταυρώσεως Του, να χαρεί για την Ανάσταση Του, να Τον δει να αναλαμβάνεταιστους ουρανούς και στο τέλος να Τον δει να έρχεται να παραλάβει την ψυχή της μετά την ένδοξη Κοίμηση της.
            Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι, όπως ο βασιλιάς στα ανάκτορα δίνει τα χρήματα στους ανθρώπους δια μέσου του ταμία, δηλ. του ανθρώπου που έχει το ταμείο, έτσι και ο Βασιλεύς Χριστός μοιράζει τα αγαθά δια της Παναγίας.. Γι αυτό λέγει για την Παναγία « ο των ακενώτων θησαυρών ταμίας της διανομής ένεκεν επιτροπεύει», δηλ. η Παναγία επιστατεί κατά τη διανομή των ακένωτων θησαυρών του Θεού.
Έτσι εξηγείται η μεγάλη αγάπη των αγίων προς την Παναγία. Αισθάνθηκαν ότι έλαβαν τα χαρίσματα από τον Χριστό, δια της Θεοτόκου, γι αυτό την παρακαλούσαν  διηνεκώς να τους προστατεύει.
            Οι άγιοι είχαν προσωπική εμπειρία αυτής της πραγματικότητος, γι αυτό και προσεύχονταν θερμά στην Παναγία. Αισθάνθηκαν ότι έλαβαν τα χαρίσματα από τον Χριστό, δια της Θεοτόκου, γι αυτό την προκαλούσαν διηνεκές να τους προστατεύει
            Οι άγιοι είχαν προσωπική εμπειρία αυτής της πραγματικότητος, γι αυτό και προσεύχονταν θερμά στην Παναγία. Αυτό δείχνουν οι δύο παρακλητικοί κανόνες που ψάλλαμε όλη αυτήν την  περίοδο κάθε απόγευμα στους Ιερούς Ναούς, αλλά τους ψάλλουμε και κάθε φορά που έχουμε κάποια ανάγκη. Αυτό δείχνει η Ακολουθία των Χαιρετισμών στην Παναγία, πού γίνεται κατά την περίοδο της Μ. τεσσαρακοστής, τους οποίους Χαιρετισμούς οι μοναχοί και οι ευσεβείς Χριστιανοί διαβάζουν κάθε βράδυ κατά την Ακολουθία του Αποδείπνου. Αυτό δείχνουν και όλα τα καταπληκτικά Θεοτοκία και τα τροπάρια τα οποία έχουν συντάξει οι ιεροί υμνογράφοι και τα ψάλλουμε σε όλες τις ακολουθίες. Αυτό δείχνουν οι ιερές εικόνες που παρουσιάζουν διάφορους τύπους, αλλά και τα χιλιάδες προσωνύμια και κοσμητικά επίθετα που δόθηκαν σε αυτήν.
            Όλοι οι άγιοι με την θεοτοκοφιλία τους αισθάνονται ότι η Παναγία είναι ο ταμίας της θ. Χάριτος, αφού ο Χριστός δι’ αυτής σκορπά τα αγαθά Του σε αυτούς που τα ζητούν. Γι αυτό ο άγιος Γρηγ. Ο Παλαμάς την παρακαλεί: « μετάδος ημίν πλουσίως, ω δέσποινα, καν μη χωρώμεν χωρικοτέρους έργασαι». Δηλ. της ζητά να μεταδώσει πλουσίως όλα τα χαρίσματα και τις δωρεές του Χριστού, και αν δεν έχει χώρο να τον κάνει χωρητικότερο για να δεχθεί περισσότερα και μεγαλύτερα αγαθά από τον Χριστό.
            Ακένωτος είναι ο πλούτος της Θεότητος του Χριστού και εμείς « εκ του πληρώματος αυτού» ελάβαμε « χάριν αντί χάριτος». Όσοι έλαβαν Αυτόν « έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι». Μεγάλος είναι ο πλούτος της Εκκλησίας που είναι το Σώμα του Χριστού και με τα Μυστήρια και την όλη εκκλησιαστική ζωή πλουτίζουμε πνευματικά. Μεγάλος θησαυρός είναι η Παναγία μας, που την ευλαβούμαστε, την αγαπάμε και την σεβόμαστε. Γενικά, ο Χριστός με την Μητέρα Του και του φίλους Του, δηλ. τους Αγίους, μας γέμισε με πολύτιμα δώρα, τη Χάρη Του, την αγάπη Του, την σωτηρία μας. Και στην Παναγία που έγινε η αιτία της χαράς οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη.
            Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε πολλές ευκαιρίες να χαιρόμαστε, να διώχνουμε την απελπισία, την απόγνωση και να γεμίζουμε από ελπίδα, χαρά, ειρήνη και φως.
            Ας μην αφήνουμε τον εαυτό μας να στενοχωρείται από μικροπράγματα και δευτερεύοντα ζητήματα. Έχουμε μεγάλους πνευματικούς θησαυρούς, μεταξύ των οποίων την Μητέρα του Χριστού, την Παναγία, της οποίας είθε να έχουμε τις πρεσβείες.

(ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου)




Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

"Σώζοις αει, Θεοτόκε..."



Α γενεα πσαι, μακαρίζομέν σε, τν μόνην Θεοτόκον.
«Νενίκηνται τς φύσεως ο ροι, ν σο Παρθένε χραντε· παρθενεύει γρ τόκος, κα ζων προμνηστεύεται θάνατος. μετ τκον Παρθένος, κα μετ θάνατον ζσα, σζοις εί, Θεοτόκε, τν κληρονομίαν σου».


Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Η Παναγία: Το καταφύγιο του ανθρώπου




15 Αυγούστου, Κοίμηση της Θεοτόκου


            Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι για μας τους χριστιανούς ένα αληθινό θεομητορικό πανηγύρι αφιερωμένο στη Μητέρα του Θεού και Μητέρα όλων των χριστιανών.
            Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την Κοίμηση της και την αγία μετάσταση της από τη γη στον ουρανό κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας. Ομολογούμε λοιπόν  με πανηγυρικό τρόπο την εν σώματι παρουσία της Παναγίας  στον ουρανό πλησίον του Υιού της. Αυτό ακριβώς είναι η πηγή  της χαράς και η αιτία της σωτηρίας μας. Η πρωτοκαθεδρία της Θεοτόκου  στην θριαμβεύουσα Εκκλησία εξασφαλίζει την επίγεια Εκκλησία με τη διαρκή μεσιτεία και μητρόθεη παρουσία της. Για το λόγο αυτό η γιοτή της Κοιμήσεως είναι το επιστέγασμα όλων των θεομητορικών γιορτών, γιατί αποτελεί την επίσημη έναρξη του μεσιτευτικού έργου της Παναγίας υπέρ του κόσμου.
            Πράγματι το βασικό και κύριο έργο της Θεοτόκου εν ουρανοίς είναι η ακατάπαυστη πρεσβεία και  παράκληση για τα παιδιά της που άφησε στον κόσμο, Είναι δε τόσο αποτελεσματικό το έργο της, ώστε κατορθώνει να γκρεμίσει το μεσότοιχο της έχθρας και να ενώσει τα επίγεια με τα ουράνια, όπως λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
            Οι χριστιανοί γνωρίζουν το αμετάθετο της μεσιτείας της, γι’ αυτό την αποκαλούν «μεσίτρια», και αυτός ο χαρακτηρισμός δεσπόζει μέσα στις θεομητορικές γιορτές. «Και σε μεσίτρια έχω προς τον φιλάνθρωπο Θεόν, μη μου ελέγξεις τας πράξεις ενώπιων των αγγέλων. Παρακαλώ σε , Παρθένε, βοήθησον μοι εν τάχει».
            Το ίδιο συγκινητική είναι και η προσευχή προς την Παναγία στην ακολουθία του Αποδείπνου. « Η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων η βοήθεια, η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων και πάντων των χριστιανών το καταφύγιον».
            Οι Πατέρες της Εκκλησίας γεμάτοι από σεβασμό, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη για την κραταιά σκέπη της Θεοτόκου, μας διδάσκουν να έχουμε αδιάσειστη πίστη στην μητρική παρουσία της. Ο Η. Μηνιάτης λέγει: «… μίαν μεσιτείαν, έναν λόγο, ένα νεύμα να κάμης προ του Υιόν σου δι’ εμέ, εγώ είμαι σωσμένος. Μαρία όποιος εις σε ελπίζει, αδύνατον είναι να χαθή».
            Η Παναγία λοιπόν είναι το καταφύγιο μας και προσφέρει τα αιώνια αγαθά στον κόσμο. Με τη δική της πρεσβεία οι άνθρωποι και οι άγγελοι δέχονται τη χάρη. Αυτήν την πρεσβεία επιζητούμε και εμείς με μεγαλύτερη επιμονή και ελπίδα την ημέρα αυτή της γιορτής της, γεμίζοντας τις Εκκλησίες και ψάλλοντας με την ψυχή μας το «σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου».

π. γ. στ.

Ο Αρχαγγελικός ύμνος



Στον ιστορικό ναό του Πρωτάτου, στο άγιο Βήμα, βρίσκεται ενθρονισμένη πάνω στο ιερό σύνθρονο η σεβάσμια και θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου, που επονομάζεται «Άξιον έστιν».  Ονομάζεται έτσι, γιατί μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα πρωτοψαλθηκε απ’ τον αρχάγγελο Γαβριήλ ο γνωστός αυτός ύμνος. «Η πάνσεπτος αύτη και αγία εικών, εξ αρχαίων και παλαιών χρόνων, εστάθη το καύχημα των Καρεών, η δόξα των Πρωτατινών, η σκέπη και προστασία των πέριξ Κελλίων», αλλά και όλου του Αγίου Όρους δόξα, καύχημα και προστασία.
Την ιστορία της εικόνας έγραψε το 1548 ο Πρώτος του Άγιου Όρους ιερομόναχος Σεραφείμ που διέπρεψε στην αρετή, τη σοφία, τη μάθηση και την ακτημοσύνη. Ως Πρώτος διοικούσε το Όρος με ευαγγελική δικαιοσύνη και σύνεση. Υπήρξε γέροντας του άγιου Διονυσίου του εν  Ολύμπω, όταν εκείνος ζούσε στις Καρυές, και συνδεόταν με στενή φιλία με τον όσιο Θεόφιλο το Μυροβλύτη, που εκείνο το διάστημα ασκήτευε στη γειτονική Καψάλα, Βοήθησε ακόμη με χρήματα για την ανακαίνιση του κελίου του αγίου Θεοφίλου και έκτισε εκ θεμελίων το νάρθηκα του Πρωτάτου.
Αυτή η ιστορία-υπόμνημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Νέο Μαρτυρολόγιο του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου απ’ όπου αναδημοσιεύτηκε πολλές φορές. Η σπουδαιότητα του κειμένου, η ακρίβεια του στη διήγηση και η γλαφυρότητά του μας αναγκάζουν να το δημοσιεύσουμε όπως έχει.
«Σεραφείμ του Θυηπόλου υπόμνημα περί του θαύματος του γενομένου υπό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ εν τω Αγίω Όρει του Άθω· ήτοι περί του  Αρχαγγελικού ύμνου του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ.
Κατά την Σκήτην του Πρωτάτου, την ευρισκομένην εις τας Καρέας, εκεί πλησίον, εν τη τοποθεσία της ιεράς Μονής του Παντοκράτορος, είναι λάκκος μεγάλος, όστις έχει κελλία διάφορα. Εις ένα γουν των κελλίων τούτων, έπ’ ονόματι πμώμενον της Κυρίας Θεοτόκου της Κοιμήσεως, εκατοίκει ένας ιερομόναχος γέρων και ενάρετος μετά άλλου υποτακτικού. Επειδή δε ήτον συνήθεια να γίνεται αγρυπνία κάθε Κυριακήν εις την ρηθείσαν του Πρωτάτου Σκήτην, κατά το εσπέρας ενός Σαββάτου, θέλοντας να υπάγη ο προρρηθείς γέροντας εις την αγρυπνίαν, λέγει τω μαθητή αυτού· Τέκνον, εγώ μεν υπάγω διά να ακούσω την αγρυπνίαν, ως σύνηθες· συ δε μείνον εις το κελλίον, και ως δύνασαι ανάγνωθι την  Ακολουθίαν σου· και οϋτως απηλθεν.  Αφ’ ου δε η εσπέρα παρήλθεν, ιδού κρούει τις την θύραν του κελλίου· ο δε αδελφός έδραμε και την άνοιξε, και βλέπει, ότι ήτον ξένος μοναχός, αγνώριστος εις αυτόν όστις εισελθών, έμεινεν εις το κελλίον την νύκτα έκείνην.
Εν τη ώρα δε του όρθρου, αναστάντες, έψαλλον και οι δύω την Ακολουθίαν όταν δε ήλθον εις την Τιμιωτέραν, ό μεν εντόπιος μοναχός, έψαλλε μόνον την «Τιμιωτέραν των Χερουβείμ», και καθ’ εξής έως τέλους· τον συνήθη δηλαδή, και παλαιόν ύμνον του Αγίου Κοσμά του ποιητού. Ο δε ξένος εκείνος μοναχός, κάμνοντας άλλην αρχήν του ύμνου, έψαλλεν ούτως· «Άξιον έστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον, και παναμώμητον, και μητέρα του Θεού ημών». Είτα εσύναψε και την Τιμιωτέραν μέχρι τέλους. Ακούσας δε ταύτα ο εντόπιος μοναχός, εθαύμασε, και λέγει προς τον φαινόμενον ξένον.  Ημείς μόνον ψάλλομεν «την Τιμιωτέραν»· το δε «Άξιον έστιν», ουδέποτε ηκούσαμεν, ούτε ημείς, ούτε οι προτύτεροι από ημάς. Αλλά παρακαλώ σε, ποίησον αγάπην, και γράψον και εις εμένα τον ύμνον τούτον, διά να τον ψάλλω και εγώ εις την Θεοτόκον. Ο δε αποκριθείς, φέρε μοι, του λέγει, μελάνι και χαρτί, διά να τον γράψω. Ο δε εντόπιος, δεν έχω του λέγει, ούτε μελάνι, ούτε χαρτί. Και ο φαινόμενος ξένος, φέρε μοι, του είπε, μίαν πλάκα.  Ο δε μοναχός δραμών, εύρε πλάκα, και του την έφερε. Λαβών δε ταύτην ο ξένος, έγραψεν επάνω εις αυτήν με τον εαυτού δάκτυλον τον ρηθέντα ύμνον, το «Άξιον έστι». Και, ω του θαύματος! τόσον βαθέως εχαράχθησαν τα γράμματα επάνω εις την σκληράν πλάκα, ωσάν να εγράφησαν επάνω εις πηλόν απαλώτατον. Είτα λέγει τω αδελφώ· από της σήμερον και εις το εξής, ούτω να ψάλλετε και εσείς, και όλοι οι ορθόδοξοι. Και ταύτα ειπών, έγινεν άφαντος· ήτον γαρ Άγιος Άγγελος, απεσταλμένος υπό Θεού, διά να αποκάλυψη τον Αγγελικόν ύμνον τούτον, και τη Μητρί του Θεού πρεπωδέστατον· μάλλον δε, ήτον ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ως ρηθήσεται έμπροσθεν.
Αφ’ ου δε ήλθεν από την αγρυπνίαν ο γέροντας, και εισήλθεν εις το κελλίον, αρχίζει ο υποτακτικός αυτού να ψάλλη το, Άξιον έστι, καθώς ο Άγγελος αύτω επαρήγγειλε· και ακολούθως δείχνει εις τον γέροντά του και την ρηθείσαν πλάκα με τα ‘ Αγγελοχάρακτα γράμματα.  Ο δε ταύτα ακούσας, και ιδών, έμεινεν εκστατικός διά το τοιούτον θαυμάσιον. Και λοιπόν, λαβόντες και οι δύω την Αγγελοχάρακτον εκείνην πλάκα, απήλθον εις το Πρωτάτον και δείξαντες αυτήν εις τε τον πρώτον του Αγίου Όρους, και εις τους λοιπούς γέροντας της Κοινής συνάψεως, εδιηγήθησαν εις αυτούς άπαντα τα γενόμενα- οι δε δοξάσαντες ομοφώνως τον Θεόν, και ευχαριστήσαντες την Κυρίαν ημών Θεοτόκον, διά το παράδοξον τούτο, ευθύς απέστειλαν την πλάκα εις την Κωνσταντινούπολιν, προς τε τον Πατριάρχην, και τον Βασιλέα, σημειώσαντες εις αυτούς διά γραμμάτων άπασαν την υπόθεσιν του τοιούτου τερατουργήματος.
»Από τότε δε και ύστερα, ο μεν Αγγελικός αυτός ύμνος διεδόθη εις όλην την οικουμένην, δια να ψάλλεται εις την Θεομήτορα, από όλους τους ορθοδόξους. Η δε Αγία είκών της Θεοτόκου, η ευρισκομένη εις τήν Εκκλησίαν του κελλίου εκείνου, εν ω το τοιούτον γέγονε θαύμα, μετεφέρθη από τους πατέρας του Αγίου Όρους, εις την Έκκλησίαν του Πρωτάτου· και εις αυτήν ευρίσκεται έως της σήμερον, ενθρονιασμένη επάνω τού  Ιερού Συνθρόνου, εντός του  Αγίου Βήματος, επειδή και έμπροσθεν της εικόνος ταύτης εψάλθη πρώτον υπό του Αγγέλου ο ύμνος ούτος. Το δε κελλίον εκείνο, έλαβε την επωνυμίαν να ονομάζεται, Άξιον έστι. Και ο λάκκος εκείνος, εις τον όποιον το κελλίον ευρίσκεται, ονομάζεται από όλους έως της σήμερον, “Άδειν” ο έστι ψάλλειν, διά το να εψάλθη πρώτον εις αυτόν ο Αγγελικός, και Θεομητροπρεπής ούτος ύμνος».

Πηγή: http://www.pemptousia.gr