Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2020

Πρεσβυτέρα, Μαρία Νικ. Καράμπελα( 1. 8. 2020)

 

Με σταυροαναστάσιμη χαρμολύπη πληροφορηθήκαμε ότι “εξεδήμησε προς Κύριον”, σε ηλικία 70 ετών, η μακαριστή πρεσβυτέρα Μαρία Καράμπελα, η οποία, “χάριτι Θεού”, με τον αείμνηστο σύζυγό της π. Νικόλαο έφεραν στην ζωή δεκατέσσερα (14) παιδιά.

          Ο θάνατός της επήλθε από βαρύτατο εγκεφαλικό. Όπως γράφτηκε στον Τύπο της Πάτρας όπου διέμενε: “Η εκλιπούσα αποτέλεσε παράδειγμα συζύγου, πρεσβυτέρας, μητέρας και γιαγιάς, καθώς ανέθρεψε 14 παιδιά -με μία κόρη μοναχή- και κράτησε στην αγκαλιά της 16 εγγόνια. Υπήρξε μια ευγενική ψυχή, με πλούσιο ψυχικό κόσμο και βαθιά πίστη στο Θεό, τον Οποίο υπηρέτησε ως πρεσβυτέρα, αλλά και με το γενικότερο τρόπο της ζωής της”.

          Η οικογένεια της μακαριστής μας έστειλε τη φωτογραφία της, την οποία συνόδευε με την εξής σύντομο επιστολή:

          “Πρεσβυτέρα Μαρία Καράμπελα. Χήρα ιερέως Νικολάου Καράμπελα. Αγάπη-Δύναμη- Στοργή- Δοτικότητα, την χαρακτήριζαν μέχρι τέλους .

          Μητέρα σε ευχαριστούμε για ό, τι μας άφησες στην ψυχή μας.

          Και εσάς(την Π. Ε. ΦΙ. Π.) ευχαριστούμε πολύ γιατην αμέριστη βοήθεια όλα αυτά τα χρόνια. ας έχουμε την ευχή της καιτην ευχή του μακαριστού Γέροντος Νικοδήμου Μπιλάλη”.

          Ευχόμαστε ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύει την ψυχή της αειμνήστου Μαρίας πρεσβυτέρας “εις χώραν ζώντων”! Είμαστε βέβαιοι ότι τώρα θα βρίσκεται στον ευλαβή σύζυγο της π. Νικόλαο. Την ευχή της να έχουμε όλοι και πρωτίστως τα παιδιά και τα εγγόνια της.

           Πολύτεκνη ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020

15 κανόνες σωστής συμπεριφοράς που πρέπει να μάθετε στο παιδί σας

 

Τα παιδιά πολλές φορές μπορεί να γίνονται αγενή ή να υιοθετούν κακούς τρόπους, χωρίς όμως να το κάνουν εσκεμμένα ή ακόμα και να το συνειδητοποιούν. Γι' αυτό, ρόλος των γονέων είναι να τα διαπαιδαγωγήσουν ανάλογα έτσι ώστε να γίνουν ευγενικά και να λαμβάνουν υπ' όψη τους τα συναισθήματα των γύρω τους καθώς μεγαλώνουν. Ακολουθούν κάποιοι σημαντικοί κανόνες καλής συμπεριφοράς που κάθε παιδί πρέπει να μάθει.

1. Να τρώει με μαχαιροπίρουνα

Αρκετά παιδιά το βρίσκουν διασκεδαστικό να τρώνε με τα χέρια τους. Πολλά το προτιμούν γιατί το κόψιμο του φαγητού τους φαίνεται μία δύσκολη διαδικασία. Φροντίστε να δείξετε στο παιδί σας πώς να τρώει με μαχαιροπίρουνα και βοηθήστε το αν αντιμετωπίζει δυσκολία. Αν το διευκολύνει, προτιμήστε να του πάρετε ειδικά πλαστικά μαχαιροπίρουνα.

2. Να λέει «ευχαριστώ» και «παρακαλώ»

 Το «ευχαριστώ» και το «παρακαλώ» είναι ο πρώτος βασικός κανόνας συμπεριφοράς. Το παιδί πρέπει να μάθει να εκτιμάει τα δώρα ή οτιδήποτε άλλο του προσφέρουν, εκφράζοντας την χαρά του, ενώ όταν ζητάει κάτι πρέπει να δείχνει το σεβασμό του στο συνομιλητή, λέγοντας «παρακαλώ».

3. Να μην διακόπτει

Είναι σημαντικό να μάθετε στο παιδί ότι πρέπει να σέβεται τους ενήλικες όταν μιλάνε μεταξύ τους, χωρίς να ανακατεύεται στην κουβέντα τους. Αν προκύψει κάτι σημαντικό, μπορεί να ζητήσει «συγγνώμη» και να σας πει αυτό που θέλει.

4. Να ζητάει την άδειά σας

Σε περίπτωση που έχει αμφιβολίες για το αν επιτρέπεται να κάνει κάτι ή όχι, καλό θα είναι να ζητάει την άδειά σας προηγουμένως. Έτσι, θα αποφύγει και τις όποιες δυσάρεστες συνέπειες, γνωρίζοντας ποια είναι τα όριά του.

5. Να μην «πειράζει» την μύτη του

Το «σκάλισμα» της μύτης είναι μία συνήθεια πολλών παιδιών. Πείτε του ότι δεν πρέπει να το κάνει και εξηγήστε του ότι είναι μία ανθυγιεινή, αλλά και αγενής προς τους υπόλοιπους κίνηση.

6. Να μαζεύει τα παιχνίδια του

Αφού τελειώσει με τα παιχνίδια, θα πρέπει να μάθει να τα μαζεύει και να τα τοποθετεί στην θέση τους. Είναι το πρώτο βήμα για να εξοικειωθεί αρχικά με το συμμάζεμα του δωματίου και στη συνέχεια με τις δουλειές του σπιτιού.

7. Να μην ανοίγει το στόμα του ενώ τρώει

 Στο παιδί μπορεί να φαίνεται αστείο να ανοίγει το στόμα του ενώ τρώει. Θα πρέπει όμως να του εξηγήσετε ότι αυτό δεν είναι σωστό για τους υπόλοιπους ενώ και εκείνο δεν μπορεί να απολαύσει το φαγητό όπως πρέπει.

 8. Να καλύπτει το στόμα του όταν βήχει ή φταρνίζεται

Πείτε του ότι έτσι δείχνει ότι σέβεται τους γύρω του, ενώ δεν θα είναι εκείνο η αιτία για να τους «κολλήσει» και να αρρωστήσουν.

9. Να ζητάει συγγνώμη

Κάθε φορά που κάνει κάποια αταξία ή πληγώνει κάποιον είτε ηθελημένα είτε όχι, είναι καλό να παραδέχεται το λάθος του και να ζητάει συγγνώμη. Έτσι, θα καταλάβει τι δεν πρέπει να επαναλάβει στο μέλλον. Υπενθυμίστε του ότι δεν πρέπει να φέρεται στους άλλους όπως δεν θέλει να του φέρονται εκείνοι.

10. Να χτυπά την πόρτα πριν μπει σε κάποιο δωμάτιο

Εξηγήστε του ότι πρέπει να χτυπάει την πόρτα πριν μπει σε κάποιο δωμάτιο σε περίπτωση που είναι ήδη κάποιος μέσα. Αν του απαντήσει θετικά, μπορεί να περάσει, αλλιώς θα πρέπει να περιμένει. Είναι σημαντικό να καταλάβει ότι πρέπει να έχει υπομονή και πάντα να περιμένει τη σειρά του.

11. Να μην μιλάει άσχημα

Δεν πρέπει να μιλάει άσχημα σε κανέναν, ακόμα και για να ανταποδώσει έναν αγενή χαρακτηρισμό. Εξηγήστε του ότι τα πάντα λύνονται με διάλογο και ηρεμία!

12. Να μαζεύει το πιάτο του από το τραπέζι

Αφού τελειώσει το φαγητό, μπορεί να πάρει το πιάτο του από το τραπέζι και να το βάλει στο νεροχύτη. Έστω και με την μικρή αυτή κίνηση, συμμετέχει στο συμμάζεμα της κουζίνας και αισθάνεται ότι σας βοηθά.

13. Να μην δείχνει ότι βαριέται

Είναι πολύ πιθανό σε κάποιο πάρτυ ή σε οικογενειακή έξοδο, το παιδί να βαρεθεί. Δεν θα πρέπει να εκδηλώσει την δυσαρέσκειά του -αντίθετα, καλό θα είναι να κάνει υπομονή μέχρι να φύγει η οικογένεια.

14. Να δείχνει πάντα σεβασμό

Ακόμα και εάν δεν συμπαθεί κάποιον, είναι πολύ σημαντικό να τον σέβεται. Με τον τρόπο αυτό θα δείξει την γενικότερη καλή διαγωγή του.

15. Να είναι ευγενικό όταν πηγαίνει στα σπίτια φίλων του

Για να μπορέσει να συνεχίσει να κάνει παρέα με τον φίλο του, θα πρέπει να κερδίσει την εκτίμηση των γονιών του. Όταν, λοιπόν, επισκέπτεται το σπίτι του κολλητού του, θα πρέπει να είναι διακριτικός και ευγενικός απέναντί τους.

Αν το παιδί δεν μπορέσει να υιοθετήσει αμέσως τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς, δεν χρειάζεται να απογοητεύεστε. Το βασικό είναι να επιμείνετε και όταν αισθάνεστε ότι έχει ανάγκη την βοήθειά σας, μην διστάσετε να του την προσφέρετε.

enorion

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2020

Επιστροφή στην Ευγένεια

 

Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένας ιός που έχει μολύνει τις κοινωνίες. Είναι η ψευδαίσθηση ότι η άγνοια είναι εξίσου έγκυρη με τη γνώση. Τούτο σημαίνει ότι για να αντιπαρατεθεί κάποιος στη δημόσια σφαίρα με όπλο την άγνοιά του (το τίποτα) και για να αποκτήσει αξία επιλέγει να γίνεται χυδαίος και εξαιρετικά αγενής και, ασκώντας βία σωματική και ψυχική, να επιβάλλεται στους άλλους. Το «παράδοξο» είναι ότι αυτός ο τρόπος πετυχαίνει και αποκτά ακροατές-θαυμαστές. Τούτο ισχύει στην πολιτική, κατά κύριο λόγο, και στη συνέχεια διαχέεται στην κοινωνία μέσω των ΜΜΕ. Η διάθεση να επιβληθεί κάποιος δίχως την πραγματική γνωστική αξία του, αλλά με οποιοδήποτε μέσο, οδηγεί αναπόδραστα στην αγένεια και στη χυδαιότητα. Είναι ο ανταγωνισμός της ατομικής επιβίωσης, ο ανταγωνισμός της φάρμας των ζώων.

Ο αβυσσαλέος ατομισμός οδηγεί στην εξαχρείωση των κοινωνιών. Η εξαχρείωση, όμως, οποιασδήποτε κοινωνίας δεν επέρχεται αν πρώτιστα δεν υπάρξουν άλλες προϋποθέσεις. Η φτώχεια και η καθοδική πορεία της παιδείας προηγούνται της τελικής εξαχρείωσης. Όταν αναφερόμαστε στην παιδεία δεν εννοούμε ασφαλώς τα πτυχία, αλλά εκείνη την κοινωνική μόρφωση που αποκλείει το θράσος και ενισχύει τον σεβασμό και την ευγένεια. Στην Ελλάδα σαφή δείγματα κάμψης έχουμε την τελευταία δεκαετία. Η τηλεόραση αποτελεί την αιχμή του δόρατος· οι εκπομπές που απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα τα τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει ραγδαία. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, ως όργανα εξαχρείωσης, στην ουσία και οι ίδιοι εξαχρειωμένοι, δίχως σοβαρή παιδεία (με την έννοια που ανέλυσα λίγο παραπάνω), ασκούν χυδαία, αγενή και βίαιη δημοσιογραφία. Τα τηλεπαιχνίδια (σκουπίδια) κάθε είδους αυτόν τον στόχο εξυπηρετούν. Η καθήλωση των τηλεθεατών στη χυδαιότητα, εκτός του ότι αποφέρει ακροαματικότητα και κέρδη, επιτυγχάνει και έναν πολιτικό στόχο. Μέσα από τη χυδαιότητα εκφασίζονται οι τηλεθεατές, οι οποίοι χασκογελούν για να περάσει η ώρα τους δίχως να σκέφτονται και κατά συνέπεια εξαχρειώνεται ολόκληρη η κοινωνία.

Υπάρχει προσωπική ευθύνη; Ασφαλώς, αλλά όχι μόνο. Ευθύνη δεν έχουν μόνο οι τηλεθεατές, αλλά έχει και η εκάστοτε κυβέρνηση (πολιτεία). Πολλοί σκόπιμα (;) συγχέουν τις έννοιες ελευθερία και ελευθεριότητα. Δεν είναι ελευθερία να προβάλλονται μέσω δημόσιων συχνοτήτων προγράμματα τα οποία αλλοτριώνουν τις κοινωνίες και δεν αποτελεί άλλοθι ο ισχυρισμός ότι, αν απαγορευτούν, υπάρχει λογοκρισία. Αυτό είναι ελευθεριότητα και δεν έχει σχέση με την έννοια της δημοκρατίας, αλλά με την έννοια του χάους και, εν τέλει, με τον φασισμό. Η ελευθερία, σε αντίθεση με την ελευθεριότητα, συνδέεται άμεσα με την έννοια του σεβασμού. Συνειδητά ή όχι, μέσω αυτής της σύγχυσης, εξαθλιώνονται πνευματικά οι κοινωνίες. Όποιος, λοιπόν, παρακολουθεί τέτοιες εκπομπές, συναινεί και αποδέχεται τη χυδαιότητα. Η επιστροφή στην ευγένεια και στις αξίες της ζωής συνιστά πλέον επαναστατική πράξη.

* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι Δρ. Φιλοσοφίας

antifono

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2020

Ο διάλογος στην οικογένεια

 

Μία από τις συνηθισμένες δυσκολίες στην καθημερινότητα της οικογένειας είναι η απουσία ουσιαστικού διαλόγου, τόσο μεταξύ του ζευγαριού, όσο και μεταξύ των γονέων και των παιδιών. Οι περισσότερες συζητήσεις έχουν να κάνουν με την διαχείριση της ζωής, τις υλικές ανάγκες, τα προγράμματα των μελών της οικογένειας. Όμως χωρίς ποιοτικό διάλογο, δηλαδή χωρίς τη δυνατότητα γνήσιας επικοινωνίας με προσπάθεια κατανόησης των σκέψεων, των φόβων, των αρνητικών συναισθημάτων που τόσο οι σύζυγοι, όσο και τα παιδιά αναπτύσσουν, η ζωή της οικογένειας δεν μπορεί να στηριχτεί στην βάση της αγάπης. Διότι αγάπη σημαίνει έγνοια για τον άλλον. Μοίρασμα. Απόπειρα διάλυσης όποιων παρεξηγήσεων η κακών λογισμών. Και την ίδια στιγμή νέα ξεκινήματα στο να γίνουν οι σχέσεις δημιουργικές και να αποκτήσουν διάρκεια χαράς και ελπίδας.

          Διάλογος σημαίνει ακρόαση του άλλου. Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζεται να μάθουμε να κρατάμε σιωπή. Να μην είμαστε έτοιμοι να θυμώσουμε. Κι αυτό προϋποθέτει αίσθηση ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε απόλυτο δίκιο στις σκέψεις μας. Αν ισχύει αυτό, τότε μπορούμε να μάθουμε τον άλλο και από τον άλλο. Διάλογος σημαίνει εντοπισμός των στοιχείων που μας ενώνουν με τον άλλο. Συνήθως μένουμε σε ότι μας χωρίζει. Στα παράπονά μας.

          Όμως υπάρχουν και πολλά που μας ενώνουν. Κυρίως  η αγάπη. Διάλογος σημαίνει απόφαση να αφήσουμε να διαφανεί η αλήθεια, ακόμη κι αν δεν είναι ταυτόσημη με την δική μας αλήθεια. Προϋπόθεση η πειθώ και τα επιχειρήματα, όχι όμως η εμμονή αποκλειστικά τον δικό μας τρόπο σκέψης. Παράλληλα, διάλογος δεν σημαίνει απόπειρα να εξουσιάσω τον άλλο, αλλά να συνυπάρξω μαζί του.

          Ο διάλογος προϋποθέτει μια ξεχασμένη αρετή: την ταπείνωση. Είμαι ταπεινός όταν έχω επίγνωση των ορίων μου η όταν είμαι διαθέσιμος να βρω μέχρι που φτάνουν, ακούγοντας τον άλλο, ο οποίος μου τα θέτει. Έτσι κι αλλιώς τα πάντα στην οικογένεια  είναι από κοινού.  Η ταπείνωση βοηθά στην λήψη αποφάσεων με γνώμονα το από κοινού καλό. Βοηθά στην υποχώρηση εκεί όπου χρειάζεται. Η Ταπείνωση μπορεί να γεννήσει την σύνθεση μέσα από την καταγραφή των αντιθέσεων.

          Αν υπάρχει αμοιβαιότητα, τότε και τα παιδιά μπορούν να διδαχθούν. Αλλά και η εκκλησιαστική ζωή βοηθά προς την κατεύθυνση αυτή. Να μην αποσκοπεί ο ένας στο να προσβάλλει και να εξουθενώσει τον άλλο, αλλά να βρει γέφυρες που θα αφήσουν να καλλιεργηθούν υγιή συναισθήματα.

          Από τον Χριστό διδασκόμαστε να είμαστε αληθινοί και να μην λησμονούμε τον στόχο της Βασιλείας, αυτόν που Εκείνος μας δείχνει μέσω των παραβολών. Η Βασιλεία περνά  μέσα από την αγάπη, την μετάνοια και την συγχώρεση και συναντάς τις ταπεινές καρδιές. Ακόμη κι αν ο ένας από τους δύο διαλεγομένους δεν είναι ταπεινός, η εγκαρτέρηση του άλλου, συνοδευόμενη όμως απο  ειλικρίνεια και αυθεντικότητα, θα βοηθήσει στην χάραξη πορείας εξόδου από το εγώ. Για να πάψουν οι ανθρώπινες σχέσεις να δηλητηριάζονται εξαιτίας της απουσίας της εξόδου.

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020

Πρότυπο μεγαλοψυχίας

 

Ἕνα ἀσυνήθιστο περιστατικὸ συνέβη πρόσφατα σὲ ἐπαρχιακὴ πόλη: «Ἐνώπιον τοῦ Μονομελοῦς Ἐφετείου Κακουργημάτων Λαμίας παρουσιάσθηκαν» στὶς 3-9-2020 «οἱ τρεῖς Ρομὰ δράστες τῆς ληστείας σὲ βάρος 82χρονου ποὺ εἶχε σημειωθεῖ» στὶς 10-9-2019 «στὸ Ἀργυροχώρι Ὑπάτης. Μὲ τὴ χρήση σωματικῆς βίας εἶχαν κατορθώσει νὰ ἀποσπάσουν ἀπὸ τὸν ἡλικιωμένο τὸ ποσὸ τῶν 3.000 εὐρὼ τὴ στιγμὴ ποὺ ἐκεῖνος ἐπέστρεφε στὸ σπίτι του. Οἱ ἀστυνομικοὶ τῆς Ἀσφάλειας Λαμίας κατόρθωσαν μέσα σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα νὰ ταυτοποιήσουν τοὺς δράστες (…). Τὸ Μονομελὲς Ἐφετεῖο Κακουργημάτων τιμώρησε τοὺς δύο πρώτους καὶ καθ᾿ ὁμολογία δράστες τῆς ληστείας μὲ ποινὴ κάθειρξης 5 χρόνων καὶ 5 μηνῶν, ὡστόσο ἔδωσε ἀνασταλτικὴ δύναμη στὶς ἐφέσεις τους. (…) Τὸ σκεπτικὸ τῆς ἀπόφασης τοῦ Δικαστηρίου στηρίχθηκε κυρίως στὴ δήλωση τοῦ θύματος ὅτι θεωρεῖ τὸν ἕνα χρόνο ὑποδικίας τῶν ὡς ἄνω ἀρκετὸ χρόνο σωφρονισμοῦ γιὰ τὶς πράξεις ποὺ τέλεσαν εἰς βάρος του καὶ ὅτι πλέον ὁ ἴδιος δὲν ἐπιθυμεῖ τὴ συνέχιση τῆς κράτησής τους!»

Τὸ ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακὸ στὴν ὑπόθεση εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐπακολούθησε: Οἱ δύο συγκεκριμένοι Ρομὰ μέσω τῆς δικηγόρου τους (συνηγόρου ὑπερασπίσεως) πρότει­ναν «στὸν παθόντα ἀποζημίωση γιὰ τὴ ζημία ποὺ ὑπέστη. Ὁ ἡλικιωμένος ὅμως ἀρνήθηκε ὁποιοδήποτε ποσό, τονίζοντας ὅτι αἰσθάνεται δικαιωμένος μὲ τὸν ἕνα χρόνο ὑποδικίας τους, μὴν ἀξιώνοντας οὐδεμία ἄλλη ἀστικὴ ἢ ποινικὴ ἀποζημίωση» («gazzetta.gr» 5-9-2020).

Ἀπὸ πρώτη ματιὰ τὸ παραπάνω περι­στατικὸ μοιάζει σὰν νὰ ἀποτελεῖ ἀπόσπασμα ἀπὸ σύγχρονο μυθιστόρημα. Εὐ­τυχῶς ὅμως ποὺ πρόκειται γιὰ ὁλοζώντανο γεγονὸς μὲ μεγάλη ἠθοπλαστικὴ ἀξία. Διότι ὁ ἡρωικὸς ἡλικιωμένος συμπατριώτης μᾶς δίδαξε ἔμπρακτα μιὰ μεγάλη ἀρετὴ ποὺ πρῶτος κήρυξε στὸν κόσμο ὁ μέγιστος Διδάσκαλος, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, μὲ τὸν ἀθάνατο καὶ ζωογόνο λόγο Του: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματθ. ε΄ 44)!

Περιοδικό Ο Σωτήρ

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2020

Περί επιστήμης ή «κενής απάτης»

 


Όταν ο άνθρωπος ζει εν Θεώ, κάτι τον κράτα στραμμένο προς την λάμψη του θεϊκού φωτός και κάτι τον στρέφει προς τη λάμψη τού ίδιου θεϊκού φωτός που κρατούν τα κτίσματα και αυτός ο ίδιος, μέσα τους, μυστικά. Ο κόσμος που τον περιβάλλει έχει ένα φως, μια διαύγεια, μια απλότητα. Οι γραμμές του είναι καθαρές, αδρές, μονοκοντυλιές που ορίζουν το χώρο χωρίς να τον περιορίζουν. Τα στοιχεία διακρίνονται με ευκρίνεια: το χώμα, ο αέρας, το νερό, η φωτιά, η διαφάνεια του ορίζον τα, οι ώρες της αυγής και του δειλινού, η ανατολή και η δύση τού ήλιου, το φέγγος της σελήνης, οι διακυμάνσεις τών χρωμάτων και του φωτισμού απ’ τη μέρα στη νύχτα, οι σκιές της νύχτας, το μεγαλείο της θάλασσας, η σιωπή της λίμνης, το μουρμούρισμα του ρυακιού, το φουρφούρισμα στις φυλλωσιές, το κελάιδισμα, τα ζώα που τρέχουν γύρω του ή που αναπνέουν ήσυχα και υποταγμένα, η βροχή που ξεπλένει και αναζωογονεί και τόσα άλλα, συνθέτουν τον κόσμο γύρω του κι αυτός φροντίζει να στέκεται εκεί στη μέση κρατώντας την ισορροπία: ισορροπία ανάμεσα στο μυστικό φως του Θεού που φέρει μέσα του από ψηλά και στο φως των κτισμάτων. Δουλειά του είναι να μην αφήσει να χαλάσει αυτή η ισορροπία. Δουλειά του είναι να διατηρήσει την τάξη τού Θεού στον κόσμο. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος η τάξη αυτή να σαλευθεί. Υπάρχει ο κίνδυνος, μέσα στον άνθρωπο, να γεννηθούν επιθυμίες και πάθη που να ζητήσουν να επιβάλουν ή να αναζητήσουν μια άλλη τάξη, μια άλλη ισορροπία.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020

Ο Άγιος Αμφιλόχιος και η ορφανοτρόφος των Χανίων

 


Γράφει ο Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, στην Romfea.gr

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Ὁ νέος Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου μας Ἐκκλησίας, ὁ Γέροντας τῆς Πάτμου, ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς, ποὺ ἡ μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων του τιμᾶται στὶς 19 Σεπτεμβρίου,  ἦταν πράγματι χρηστὸς καὶ εὔχρηστος δοῦλος Κυρίου.

Ἀναδείχθηκε ἐφάμιλλος τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας ἀφοῦ ἀκολούθησε στὶς ἡμέρες μας τὰ βήματά τους καὶ ἔγινε ἱεραπόστολος καὶ πνευματοφόρος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, στῦλος καὶ ἑδραίωμά της, ὁμολογητὴς πίστεως καὶ πρότυπο ὅλων, ὅσοι ἐπιθυμοῦν τὴν κατὰ Χριστὸν καινὴ ζωή.

Πνευματική του θυγατέρα ἡ ὁποία ἀκολούθησε τὰ βήματα τῆς ἁγιότητός του καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἐλεήμονα ψυχὴ της ἦταν ἡ μοναδικὴ Μαρίκα Κουφάκη, ποὺ κοιμήθηκε ὡς Ἀμφιλοχία μοναχή.

Γιὰ τὴν ἐκτίμηση ποὺ τῆς ἔτρεφε ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος ἀρκοῦν τὰ λόγια του:

-Ἂν κάποιος γράψει στὸ μέλλον κάτι γιὰ μένα χωρὶς ἀναφορὰ στὸ πρόσωπο τῆς πιστῆς μου αὐτῆς θυγατρὸς δὲν θὰ ἔχει ἐπιτύχει τοῦ σκοποῦ του.

Σήμερα γιὰ τὴν πρόσληψη ἑνὸς ἐργαζομένου, ἑνὸς ἐπιστήμονα ζητοῦμε συστατικὲς ἐπιστολές, ἐγγυητὲς τῶν  προσόντων του ἀπὸ κάποιο σημαῖνον πρόσωπο.

Ζητοῦμε συστάσεις πιστοποιήσεως ἤθους καὶ ἱκανοτήτων, ὅπως αὐτὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς Ρωμαίους, στοὺς ὁποίους ἔστειλε ἀπὸ τὴν Κόρινθο Ἐπιστολὴ μὲ τὰ χέρια τῆς Διακόνισσας τῶν Κεχρεῶν Φοίβης.

Γιὰ τὴ γνησιότητα τοῦ κειμένου τῆς Ἐπιστολῆς του, ἀλλὰ καὶ τοῦ διακομιστή της, τῆς Ἁγίας Φοίβης, ἔγραφε πρὸς τοὺς Ρωμαίους: «Συνίστημι ὑμῖν Φοίβην τὴν ἀδελφὴν ἡμῶν, οὖσαν διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεχρεαῖς» (Ῥωμ. ιστ΄ 1).

Δηλαδή, μὴν ἔχετε ἀμφιβολίες γιὰ τὸ γνήσιο τῆς ὑπογραφῆς μου. Σᾶς τὸ βεβαιώνει ἡ Φοίβη, τὴν ὁποίαν σᾶς συστείνω ὡς Διακόνισσα ἀκοίμητη τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κεχρεῶν.

 Πιστοποιητικὸ γνησιότητος τῶν ὅσων γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γιὰ τὸν Κύριό μας, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, δίνει ὁ ἴδιος λέγοντας: «Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ»  (Ἰωάν. κα΄ 24).

Γιὰ τὴν Γερόντισσα Ἀμφιλοχία ἔχουμε τὴν σύσταση ποὺ ἀναφέραμε τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου.

Καὶ τὴν δικαιολογεῖ λέγοντας ὅτι ἡ Γερόντισσα Ἀμφιλοχία, κατὰ κόσμον Μαρίκα Κουφάκη, σήκωσε στὸς ὤμους της, τοὺς γυναικείους καὶ ἀσθενικούς, τὸν Ἅγιο τοῦ αἰώνα μας, τὸν θαυματουργὸ Ἅγιο Νεκτάριο.

Αὐτοῦ τὸν πρῶτο Ναὸ ἔκτισε μὲ πολλοὺς κόπους ἡ ἴδια στὰ Χανιά, προηγηθεῖσα ὅλων τῶν ἄλλων ποὺ μετέπειτα  ἔχουν κατακλύσει τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, ἀφοῦ τὸν Ἅγιο αὐτὸ ἀγάπησαν μικροὶ καὶ μεγάλοι γιὰ τὴν ἰαματική του δύναμη λέγοντας ὅτι εἶναι «οὐδὲν ἀνίατον διὰ τὸν Ἅγιον Νεκτάριον».Σήκωσε ταυτόχρονα καὶ τὸ βαρὺ φορτίο τῆς ὀρφανοτρόφου, τῆς ἐλεήστριας τῶν Χανίων, τῆς νέας Ταβιθᾶ, τῆς νέας Ἁγίας Φιλοθέης. Στὴν ὄμορφη ὀρφανική της φωλιὰ βρῆκαν καταφύγιο σὲ δύσκολα χρόνια πολλὰ ἔρημα χελιδονάκια.

 

Ὅλες της οἱ κινήσεις ἦταν πάντοτε κάτω ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἀμφιλοχίου καὶ τὴν ἀμέριστη ὑποστήριξη τοῦ εὐλογημένου συζύγου της Στεφάνου, τοῦ «πατερούλη» τῶν μικρῶν κοριτσιῶν τοῦ  ἱδρύματος τῶν Χανίων.

Δὲν ἔκλεινε ἡ κυρία Μαρίκα τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ της ἀφήνοντας ἔξω τὰ προβλήματα τῶν ἄλλων λέγοντας, ὅτι οὔτε ὁ Ναὸς οὔτε τὸ οἰκοδόμημα οὔτε ἡ περιουσία της οὔτε κανένα ἀγαθὸ ἦταν δικό της.

Ὁ ἀγώνας της  ἦταν διαρκὴς γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν συνανθρώπων της καὶ ἄδειαζε τὴν καρδιά της στὴν ἀγάπη καὶ τὴν προσφορὰ τῶν πλησίον της.

Σύνθημά της εἶχε ὅτι, ὅταν παίρνουμε, γεμίζουμε τὰ χέρια μας, ἐνῶ, ὅταν δίνουμε, γεμίζουμε τὴν καρδιά μας, σύμφωνα μὲ τὸ ρητὸ «Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. κ΄ 35).

Ἔτσι, ἀπὸ ἐδῶ ζοῦσε τὸν Παράδεισο, αὐτὸν ποὺ πιστεύουμε ὅτι ὁ Κύριος τῆς χάρισε μετὰ τὴν κοίμησή της.

Τὰ ὀρφανά της τὴν λάτρευαν σὰν μητέρα τους, τὴν φώναζαν «Μανούλα», γιατὶ ἡ ἀγάπη της ἦταν μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτὴ πολλῶν μητέρων, ἦταν, ὅπως ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας μας, καὶ  δὲν σταματοῦσε μὲ τὴν ἐνηλικίωση τῶν ὀρφανῶν, ἀλλὰ συνέχιζε μὲ τὴν οἰκογενειακή τους ἀποκατάσταση καὶ τὸ ἄγρυπνο ἐνδιαφέρον της γιὰ ὅλη τὴ μετέπειτα ζωή τους.

Κι  ἂν κάποτε ὑπέφερε ἀπὸ τὴν κακότητα τῶν ἀνθρώπων δὲν ἀγανακτοῦσε, ἀλλὰ μὲ τὴν προσευχὴ ἔλυνε ὅλα τὰ προβλήματα καὶ ἐνισχυόταν πνευματικὰ λέγοντας; Παράβλεπε! «Εἰ δ’ ἀγανακτεῖς καὶ σαυτὸν λυπεῖς καὶ τὸ φέρον σὲ φέρει», ὅπως ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι.

Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ σύνθημα ποὺ ἐφάρμοζε πάντοτε στὴ ζωή της ἦταν τό:

Συγχώρει καὶ προχώρει!

Διηγήθηκε αὐτὴ κάποτε, ὅτι τὸν Νοέμβριο τοῦ 1954 ἐπισκέφθηκε τὸν Γέροντα στὴν Πάτμο καὶ τὴν φιλοξένησε στὸ Ἱερὸ Κοινόβιο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

Ἐπὶ δύο ἡμέρες παρέμεινε στὸν πύργο τοῦ Μοναστηριοῦ. Τὴν τρίτη ἡμέρα ὁ προορατικὸς Γέροντας ἐπέμενε νὰ μὴν κοιμηθεῖ πλέον στὸ μέρος αὐτό, πράγμα ποὺ ἔγινε.

Τὴν νύκτα ἐκείνη ἔπεσε ἀκριβῶς στὸ κρεββάτι τοῦ πύργου κεραυνός. Ὁ Ὅσιος εἶχε σώσει μὲ τὴν ἐπιμονή του καὶ τὴν προόρασή του μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὴν ἐπίσης ὁσιακὴ αὐτὴ μορφὴ τῆς Γερόντισσας τῶν Χανίων.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

"Ὅπως σὲ ἀναπαύει, παιδί μου"

Προσκυνητές: Εὐλογεῖτε, Γέροντα.

Γέροντας: Ὁ Κύριος, παιδιά μου. Καλωσορίσατε στὴν καλύβη μας. φαίνεστε πολὺ κουρασμένοι ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία. δροσίστε τὸ πρόσωπό σας μὲ τὸ νεράκι αὐτῆς τῆς βρύσης, πάρτε ἀπὸ τὸν Ἀρχοντάρη τὸ κέρασμα καὶ ἐλᾶτε στὴν ἁπλωταρία νὰ συζητήσουμε

Ἔπειτα ἀπὸ λίγη ὥρα.

Προσκυνητές: Γέροντα, ἤρθαμε, ὅπως μᾶς εἶπες. Εἶναι ὡραία ἐδῶ. Ἀπὸ ἐδῶ ψηλὰ ἡ θέα εἶναι ἀνεμπόδιστη. Ὁ ἥλιος δύει μέσα στὸ πέλαγος. Θεϊκὸ βράδυ.

Γέροντας: Χαίρομαι, ποὺ ἔχετε μάτια καὶ ψυχὴ γιὰ νὰ βλέπετε τὰ μεγαλεία του Θεοῦ. αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο θὰ ὑμνήσουμε σὲ λίγο στὸν Ἑσπερινὸ καὶ στὴ συνέχεια κατὰ τὴν Ἀγρυπνία.

Προσκυνητές: Πότε θὰ ἀρχίσει καὶ πότε θὰ τελειώσει ἡ Ἀγρυπνία, Γέροντα;

Γέροντας: Θὰ ἀρχίσει σὲ λίγο καὶ θὰ τελειώσει τὸ πρωϊ μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου, ὅποτε καὶ θὰ παρατεθεῖ Τράπεζα.

Ἕνας νεαρὸς προσκυνητής: Ἐγὼ δὲ θὰ ΄ρθῶ στὴν Ἀγρυπνία. προτιμῶ νὰ κοιμηθῶ.

Γέροντας: ΄Ὅπως σὲ ἀναπαύει, παιδί μου.

Προσκυνητές: Αὐτὸς ὁ νεαρός, Γέροντα, δὲν ἀνήκει στὴ συντροφιά μας. ἐρχόταν μόνος καὶ μᾶς ἀκολούθησε. φαίνεται σαλεμένος.

Γέροντας: Μὴν κατηγορεῖς τὸ παιδί. ΄Ὅλοι μία...

συντροφιὰ εἴμαστε. καὶ ὁ Ἰησοῦς μαζί μας. γιατί στὸ ὄνομα Τοῦ εἴμαστε συνηγμένοι ἐδῶ πάνω σ΄ αὐτὴ τὴ βίγλα τοῦ Θεοῦ. Τώρα ἐγὼ πηγαίνω στὴν ἐκκλησία. Χτύπησε τὸ τάλαντο γιὰ τρίτη φορά.

Πρωὶ στὴν τράπεζα

Γέροντας: Καλή σας ὄρεξη. φᾶτε καὶ δοξολογῆστε τὸ Θεὸ «πάντων ἕνεκεν». Νὰ ΄χετε τὴν εὐχή μου, γιατί ἤρθατε ὅλοι στὴν ἐκκλησία. Σᾶς εἶδα νὰ προσεύχεσθε μὲ πίστη. Ἂν καὶ κουρασμένοι, ἤρθατε ὅλοι.

Προσκυνητής: ΄Ὄχι ὅλοι. Ὁ νεαρός, ὁ μουσάτος, δὲν ἦρθε. εἶναι ἰδιότροπος. Φαίνεται βαρεμένος.

Γέροντας: Μὴ μιλᾶς ἔτσι. δὲν πειράζει ποὺ δὲν ἦρθε. Μπορεῖ νὰ προσευχήθηκε μὲ μεγαλύτερη θέρμη στὸ Θεὸ καὶ ἂς μὴν ἦρθε στὴν ἐκκλησία. Μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιο λόγο ποὺ δὲν ἦρθε. Μὴν τὸν λὲς βαρεμένο καὶ ἰδιότροπο.

Ἄλλος προσκυνητής: Γέροντα, ἦρθε ὁ νεαρός. ἦρθε κατὰ τὰ μεσάνυκτα. ἔκατσε σὲ μία ἄκρη. Ἐκεῖ κοντὰ καθόμουν κι ἐγώ. μέσα στὸ σκοτάδι δὲ διακρινόταν. Εἶχε πέσει στὰ γόνατα καὶ ἔκλαιγε μὲ ἀναφιλητά. ΄Ὅταν ἄκουσε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τὴ δυστυχία τοῦ Ἀσώτου, τότε ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμούς. Ποιὰ ὥρα ἔφυγε δὲν εἶδα.

Γέροντας: Τώρα ποῦ εἶναι;

Προσκυνητές: ΄Ἔχει καθήσει σὲ μία πέτρα ἐκεῖ ψηλὰ καὶ ἀγναντεύει τὴ θάλασσα… Ἐμεῖς θὰ φύγουμε . Ἂς μείνει αὐτὸς ἐδῶ.

Γέροντας: Μὴν τὸν ἀφήσετε μόνο. Πάρτε τούτη τὴν εὐλογία γὶ΄ αὐτόν. Εἶναι λίγο ψωμί, δύο ντομάτες καὶ λίγες ἐλιές. Τὸ καημένο τὸ παιδὶ δὲν ἔφαγε τίποτα. Πῶς θὰ περπατήσει;

Προσκυνητές: Γέροντα, νὰ ΄τὸς ἔρχεται. Καλύτερα νὰ τὰ δώσεις ἐσύ.

Γέροντας: Καλῶς τὸν. Παιδί μου, ἡ Τράπεζα σὲ περιμένει. ἂν δὲν θέλεις νὰ φᾶς στὴν Τράπεζα, πάρε μαζί σου αὐτὴ τὴν εὐλογία.

Νεαρός: Γέροντα, θέλω νὰ σοὺ ζητήσω μία χάρη.

Γέροντας: Ποιά, παιδί μου;

Νεαρός: Γέροντα, ἀρνήθηκα νὰ ΄ρθῶ στὴν ἀγρυπνία καὶ μίλησα μὲ ἀπρέπεια κι ἐσὺ μὲ καλοσύνη μου ἀπάντησες: «΄Ὅπως σὲ ἀναπαύει, παιδί μου». ΄Ἔτσι θὰ μοῦ ἀπαντοῦσε ὁ πατέρας μου. Ἀλλὰ ἐγὼ δὲ γνώρισα πατέρα, ἔζησα ὀρφανὸς θὰ μοῦ ἐπιτρέψεις νὰ λέω ἐσένα πατέρα;

Γέροντας: Ἂν αὐτὸ σὲ ἀναπαύει, νὰ ΄ναὶ εὐλογημένο. ΄Ὅμως…

Νεαρός: Τί ὅμως, Γέροντα;

Γέροντας: Παιδί μου, ἐγὼ σὲ λίγο φεύγω γιὰ τὸν οὐρανό. θὰ μείνεις πάλι ὀρφανός. Πάρε γιὰ πατέρα σου τὸν πατέρα ὅλων μας, «τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Νεαρός: Θὰ κάνω ὑπακοή, Γέροντα. «Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, μὴ μ΄ ἀφήσεις ποτὲ ὀρφανό…»

Γέροντας: Ἀμήν… ἀμήν. Στὴν εὐχή μου νὰ πᾶς. Τώρα δὲ θὰ εἶσαι ποτὲ μόνος. τώρα ἂν κλάψεις, θὰ εἶναι δάκρυα χαρᾶς. Καλὸ δρόμο. Ἡ Παναγία μαζί σου.

Διογένης Μαλτέζος – Ἀπὸ τὸ Ἁγιορείτικο περιοδικὸ «Πρωτάτο»

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2020/06/blog-post_65.html

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020

Ἡ συνάντηση τῆς ἐφηβείας μαθητῆ καὶ καθηγητῆ

 


Καραγιάννης Δημήτρης (Παιδοψυχίατρος)

Ἡ συνάντηση τῆς ἐφηβείας τοῦ μαθητῆ καὶ τῆς ἐφηβείας τοῦ θεολόγου καθηγητῆ

 

Ὅταν κάποιος δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του

σὲ μιὰ περίοδο τῆς ζωῆς του,

ἢ τὸν ἀγνοεῖ παντελῶς σὲ μιὰ στιγμὴ τῆς ἱστορίας του,

θὰ κάνει καὶ τὸ ἴδιο μὲ τὸ παιδί του.

Γιατί τὸ ἀγαπᾶ, ὅπως τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό.

Φρ. Ντολτὸ

Τὸ θέμα τῆς ἐφηβείας ἔχει ἀπασχολήσει τοὺς εἰδικοὺς καὶ ἔχουν γραφεῖ πολλὰ σχετικὰ κείμενα. Ἀντίστοιχα, ἔχουν καταγραφεῖ σημαντικοὶ προβληματισμοὶ γιὰ τὴ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Εἶναι ὅμως ἀναγκαία ἡ μελέτη τῆς ἀλληλεπίδρασης ποὺ συντελεῖται στὴ συνάντηση τῶν κόσμων τοῦ μαθητῆ καὶ τοῦ θεολόγου καθηγητῆ. Γιατί σὲ κάθε οὐσιαστικὴ ἐπικοινωνία δὲν ὑφίστανται μόνο δύο ἄτομα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀλληλαντίδραση τῶν κόσμων τους. Τὸ σύνολο τῶν ἐμπειριῶν ἀπαρτίζει τὸν προσωπικὸ κόσμο, μέσα στὸν ὁποῖο ὑποκρύπτονται τὰ ἐμπόδια ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν ἐπικοινωνία, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐφόδια ποὺ θὰ συμβάλουν στὴν οὐσιαστικὴ σχέση καὶ στὴ γέννηση τοῦ καινούργιου, τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει στὴν ἀτομικότητα.

Οἱ ἐνήλικοι ταυτίζουν συνήθως τὴν ἐφηβεία μὲ τὴν ἀντιδραστικότητα, τὴν ἔνταση, τὴν ἀμφισβήτηση, τὴ ρήξη μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τὴν ἐξουσία, τὴν ὑπέρμετρη σεξουαλικότητα. Καθίσταται ἀναγκαία ἡ διευκρίνιση ὅτι τὰ ζητήματα αὐτὰ εἶναι δευτερεύοντα. Τὸ σημαντικὸ θέμα τῆς ἐφηβείας δὲν εἶναι ἡ ρήξη, ἡ ἔνταση, ἡ ἀμφισβήτηση. Τὸ κρίσιμο εἶναι ὁ σχηματισμὸς ταυτότητας.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2020

Ο Γέροντας Παΐσιος για την Παιδεία και τον δάσκαλο (Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος)

 


Εν πρώτοις μία φράση που ειπώθηκε από τον ιστορικό και λογοτέχνη των Αθηνών, τον σπουδαίο Δημ. Καμπούρογλου: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω». Είναι βέβαιο ότι ο σοφός αθηναιογράφος, όπως ονομάστηκε, εννοούσε την παράδοσή μας, που δεν είναι κάτι το νεκρό, αλλά η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων. Μόνο οι νεκροί λαοί έχουν παράδοση νεκρή. «Εμείς θα γινόταν να ζήσουμε χωρίς τους νεκρούς;» αναρωτιέται ο ποιητής. Υπακούοντας, λοιπόν, στην προτροπή του συγγραφέα, θα στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω, για να δούμε, εν συντομία, και να καμαρώσουμε τον δάσκαλό, όπως μας τον προβάλλει η έξοχη παράδοσή μας. Και θα κλείσουμε με τα λόγια, του αγίου Γέροντα Παϊσίου. Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει η λέξη δάσκαλος; «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Η λέξη δάσκαλος, σύμφωνα με μία ετυμολογική ερμηνεία, πολύ όμορφη, γι’ αυτό ίσως να είναι και παρετυμολογία, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα, συνηρημμένο, δάω-ώ, που σημαίνει φωτίζω. (Από δω η δάδα, το δαδί). Με ενεστωτικό διπλασιασμό γίνεται δαδάσκω και διδάσκω. Από το διδάσκω παράγεται ο διδάσκαλος. Άρα δάσκαλος και Παιδεία, γενικότερα, στα καθ’ ημάς, σημαίνει φως. (Οι Δάσκαλοι του Γένους, ονομάζονταν Φωτιστές του Γένους) Γράφει ο Πλάτων: «Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι, αλλά άναψαι αυτήν». Παιδεία είναι, όχι το γέμισμα ενός άδειου δοχείου (ο εγκέφαλος του παιδιού), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως δηλαδή. Σήμερα τι κάνουμε στα σχολεία; Εγκαταλείψαμε, σβήσαμε την ψυχή του παιδιού και στραφήκαμε στον εγκέφαλό του, γεμίζοντάς τον με περιττές, πολλές φορές, πληροφορίες. Γι’ αυτό οι μαθητές δεν αγαπούν το σχολείο και το πετροβολούν. Ίσως και τις καταλήψεις πρέπει να τις εκλάβουμε σαν κραυγή απόγνωσης των νέων για τον χαμένο δάσκαλο, για την ανύπαρκτη παιδεία. Ανηφορίζουμε την ιστορία, την παράδοση και στεκόμαστε με θαυμασμό στον δεύτερο χρυσό αιώνα, μετά του Περικλή, του Ελληνισμού. Στον χρυσό αιώνα των Πατέρων της Εκκλησίας. Γράφει ο ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι «αρχέτυπον βίου, νόμος έμψυχος και κανών αρετής». Επαναλαμβάνει ο άγιος τον Πλούταρχο στο εξαίσιο «περί παίδων αρετής» πόνημά του. Έλεγε ο Πλούταρχος. «Διδασκάλους ζητητέον τοις τέκνοις, οι και τοις βίοις εισίν αδιάβλητοι και τοις τρόποις ανεπίληπτοι και ταις εμπειρίαις άριστοι».

Ζωντανή η παράδοση των αρχαίων στους Πατέρες, με μία διαφορά. Οι αρχαίοι αποβλέπουν στην αρετή, στην καλοκαθαγία. Οι Πατέρες και δή διά στόματος του αγίου Χρυσοστόμου θα πουν: «Παιδεία εστί μετάληψις αγιότητος».

«Τα τέκνα ημών της εν Χριστώ Παιδείας μεταλαβέτωσαν», γράφει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς στους «Στρωματείς». Αν βέβαια πεις σήμερα σε κάποιον διά βίου αμαθή του νυν υπουργείου ότι σκοπός της Παιδείας είναι η απόκτηση αρετών και η αγιότητα κινδυνεύεις με… λιθοβολισμό, σε αναμένει ο χλευασμός. Παιδεία για τους νυν φωταδιστές δεν είναι μόρφωση, παίδευση, καλλιέργεια χαρακτήρων και εμφύσηση αξιών, αλλά απονομή βεβαιώσεων τυπικών προσόντων, ένα άχρηστο χαρτί με το οποίο θα συνωστίζεται ο νέος στους βουλευτικούς προθαλάμους εκλιπαρώντας μία θέση ημιαπασχόλησης. Πίσω στους Πατέρες. Έλεγε ο άγιος Γρηγόριος «καλών των διδασκάλων καλοί και οι μαθηταί». «Τούτο διδασκάλου αρίστον, το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει» αυτό είναι το γνώρισμα του αρίστου δασκάλου, το να διαπαιδαγωγεί, επιβεβαιώνοντας τα όσα διδάσκει με το προσωπικό του παράδειγμα, βροντοφωνάζει ο ιερός Χρυσόστομος, και προσθέτει την θεμελιώδη αρχή της εν Χριστώ Παιδείας, «έκτεινον την της αγάπης σαγήνην, ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον», άπλωσε τα δίχτυα της αγάπης, για όλους τους μαθητές σου. Αν δεν αγαπάς, αν δεν ξεχειλίζει η καρδιά από αγάπη για τα παιδιά, ματαιοπονείς. Τα παιδιά νιώθουν αυτήν την αγάπη και σου προσφέρουν, ως αντίδωρο, μία ανθοδέσμη με άνθη μυρίπνοα από την ψυχή τους.

Τον τύπο τούτο του Έλληνα δασκάλου, του μεταλαμπαδευτή των τιμαλφών αξιών του Γένους, τον πολέμησαν και τον κλόνισαν οι απανωτές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αναγεννήσεις, αναπτερώσεις και λοιπά ηχηρά φληναφήματα. Μες στις σχολικές τάξεις, αντί να ρέουν τα γάργαρα νάματα της εξαίσιας παράδοσής μας, τα οποία ξεδιψούν δασκάλους και μαθητές, εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις, που αναδίδουν τα βαλτόνερα Δύσης και Ανατολής. Και ιδού οι προκοπές μας!! Και όμως υπήρχαν άνθρωποι, όταν οι περισσότεροι ήταν βυθισμένοι στην αποκάρωση της ψευτοευημερίας, που έβλεπαν την επερχόμενη βοθρόπτωση, υλική και πνευματική. (Μιας υλικής κατάρρευσης προηγείται πάντοτε μια πνευματική εξαθλίωση και ήττα).

Ο οσιακής μνήμης γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ο κατά κόσμον… ολιγογράμματος άγιος μοναχός, μας άφησε πολυτίμητες διδαχές για την Παιδεία και τον δάσκαλο. Αν στα διάφορα σεμινάρια που διοργανώνονται «με το κιλό» κάθε χρόνο, για τους δασκάλους ακούγαμε τα λόγια του Γέροντα και όχι τις ανούσιες και ανιαρές τιποτολογίες, που μας σερβίρουν οι σχολικοί σύμβουλοι και οι άσχετοι, συνήθως και ασήμαντοι εισηγητές τους, ίσως η Παιδεία να ξανακαθόταν στον βασιλικό της θρόνο. Σκύβω, λοιπόν, με πολλή ευλάβεια και αντλώ από το βιβλίο «με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», λίγα λόγια του αγίου Γέροντα, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο. Εν πρώτοις για το θέμα των απεργιών, που το ακούμε αυτές τις ημέρες. Έλεγε ο Γέροντας: «-Εγώ λέω στους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός αν πάνε να καταργήσουν τα Θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία. Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν. Αλλιώς τι φταίνε τα παιδιά να χάνουν μαθήματα!».

Μιλά για την πληθώρα των μαθημάτων και δραστηριοτήτων, με τα οποία καταπλακώσαμε τα παιδιά, ενώ το σημαντικότερο γι’ αυτήν την ηλικία είναι το παιχνίδι, το ομαδικό και όχι τα ψυχοφθόρα ηλεκτρονικά. (7ωρα από την Α’ Δημοτικού, ξένες γλώσσες και υπολογιστές, λες και μιλάμε για διανοητικές μηχανές).

«Σήμερα φορτώνουν τα παιδιά ένα σωρό και τα μπερδεύουν. Τα μπουχτίζουν στα γράμματα χωρίς πνευματικό αντιστάθμισμα. Στα σχολεία τα παιδιά πρέπει πρώτα να μαθαίνουν τον φόβο Θεού. Μικρά παιδιά να πάνε να μάθουν αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά-ενώ Αρχαία να μην μάθουν-μουσική, το ένα, το άλλο… Τι να πρωτομάθουν; Όλο γράμματα και αριθμούς και εκείνα που είναι να μάθουν, για την Πατρίδα τους, δεν τα μαθαίνουν. Ούτε πατριωτικά τραγούδια ούτε τίποτε».

Ο οξυδερκής Γέροντας γνωρίζει πως η γλώσσα μας, μαζί με την πίστη, αποτελούν τα απόρθητα αμυντήρια της εθνικής μας συνείδησης.

«Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μία νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως γλώσσα είναι “γλώσσα” από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! Μετά από λίγο θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: “Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα Αρχαία”!

Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλάβους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχη η Ελλάδα. “Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».

Πληγή πυορροούσα σήμερα για την πατρίδα η φυγή των νέων στο εξωτερικό. Τα σπουδαιότερα μυαλά λεηλατούνται από τους ξένους, σε συνδυασμό με την δημογραφική απίσχνανση, οδηγούμαστε σε ιστορική ευθανασία.

«Πάντα λέω στα παιδιά που πάνω έξω για σπουδές: “Να πάτε, αφού το θέλετε, αλλά να προσέξετε να μη χάσετε την πίστη σας, να πάρετε μόνον τις γνώσεις τους. Και προπαντός μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω στην Πατρίδα. Η Ελλάδα σας περιμένει. Έχετε χρέος να την βοηθήσετε. Να είστε κοντά στους Έλληνες, για να μην αναγκάζωνται οι καημένοι να τρέχουν στο εξωτερικό, για να βρουν έναν γιατρό ή έναν ειδικό για μία επιστήμη. Πολύ να προσέξετε να μην ψυχραθή η καρδιά σας. Οι Ευρωπαίοι είναι ψυχροί. Η Αμερική πάλι είναι μόνο για να πλουτίζη κανείς υλικά και να χρεωκοπή πνευματικά».

Και τέλος τα χρυσά του λόγια για το έργο του δασκάλου.

«Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασέτες ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο κάποια στιγμή θα πιάση τόπο.

Και πάντα με το καλό, με επιείκεια, με αγάπη να φέρωνται στα παιδιά. Να προσπαθούν να ξυπνάνε το φιλότιμό τους. Το παιδί θέλει αγάπη, ζεστασιά. Πολλά παιδιά την στερούνται τελείως στο σπίτι. Αν οι δάσκαλοι αγαπήσουν τα παιδιά, θα τους αγαπήσουν και εκείνα, και τότε θα κάνουν πιο εύκολα το έργο τους. Εμάς ο δάσκαλος με την βέργα μας χτυπούσε, όταν έβλεπε αταξία, αλλά αγαπούσε τα παιδιά και τα παιδιά τον αγαπούσαν. Δεν είχε δικά του παιδιά και τα αγαπούσε τα παιδιά πολύ. Γι’ αυτό λέω ότι καλοί είναι οι γονείς που γεννούν πολλά παιδιά και γίνονται πολύτεκνοι, αλλά καλύτεροι είναι οι σωστοί εκπαιδευτικοί που αναγεννούν του κόσμου τα παιδιά και γίνονται υπέρ-υπέρ-πολύτεκνοι! Δίνουν αναγεννημένους ανθρώπους στην κοινωνία, και έτσι γίνεται καλύτερη».

Αν ζούσαμε σε κράτος ελληνικό και όχι στο ψευτορωμαίικο χαρτοβασίλειο, στο μνημονιακό απολειφάδι και παίγνιο των Φράγκων, στα παιδαγωγικά τμήματα αυτά θα διδάσκονταν και όχι οι μαγαρισιές της Ρεπούση και των ομοϊδεατών της.

(Πηγή: aktines.blogspot.gr)

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2020

Ρεφλεξολογία: Μάλαξη για διάγνωση & θεραπεία; (Ιωάννης Μηλιώνης, εκπαιδευτικός, μέλος της Π.Ε.Γ.)

Μὲ τὸ ὄνομα «ρεφλεξολογία» ἔχει πολιτογραφηθεῖ μία ὑποτιθέμενη θεραπευτικὴ τεχνική, κατὰ τὴν ὁποία ἐφαρμόζεται ἀπό τόν «θεραπευτή» μὲ τὰ χέρια, πίεση στὰ πέλματα ἢ στὶς παλάμες τοῦ πελάτη καὶ κατὰ τὴν ὁποία ὑποτίθεται ὅτι ἀντιμετωπίζονται ἢ ἀκόμη καὶ προλαμβάνονται διάφορες ἀσθένειες.

Ἡ ρεφλεξολογία εἶναι ἀκόμη γνωστὴ καὶ μὲ τὰ ὀνόματα «Ἀνακλαστικὴ Ζωνοθεραπεία» καὶ «Θεραπεία τῶν Ζωνῶν». Οἱ ὀνομασίες αὐτὲς προέρχονται ἀπὸ τὴν πίστη ὅτι γιὰ κάθε μέρος τοῦ σώματος ὑπάρχουν ἀντανακλαστικὰ σημεῖα στὰ πέλματα καὶ στὶς παλάμες, ὁπότε ἡ ἄσκηση πίεσης σὲ συγκεκριμένες περιοχές -στὰ πέλματα ἢ στὶς παλάμες- μπορεῖ νὰ ἔχει θεραπευτικὲς ἰδιότητες στὰ ἀντίστοιχα μέρη τοῦ σώματος.

Πατέρας τῆς περὶ Ζωνῶν «Θεραπείας» θεωρεῖται ὁ ἰατρὸς Γουλιέλμος ΦιτςΤζέραλντ (William Fitzgerald, 1872-1942)1 ὁ ὁποῖος «χαρτογράφησε» τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ὁρίζοντας 10 κάθετες ζῶνες -5 ἀπὸ κάθε πλευρά-, ὅπου ἡ κάθε ζώνη καταλήγει σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ δάχτυλα τῶν ποδιῶν καὶ τῶν χεριῶν. Οἱ 10 ζῶνες «χωρίζουν» καὶ τὸ κεφάλι. Ὅπως διευκρινίζει ὁ ΦιτςΤζέραλντ, τὰ ὅρια τῶν ζωνῶν δὲν εἶναι αὐστηρὰ καὶ ἀπόλυτα. Οἱ ζῶνες ἀποτελοῦν μιὰ μορφὴ χαρτογράφησης τοῦ σώματος καὶ ὄχι κάτι ὑπαρκτὸ ἢ νοητὸ μέσα στὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Κατὰ τὴν θεωρία τοῦ ΦιτςΤζέραλντ ἂν ὑπάρχει πόνος σὲ κάποιο σημεῖο τοῦ σώματος, ὁ ἀσκῶν τὴ «θεραπεία», μπορεῖ νὰ παρέμβει ἀναλγητικά, ἀπὸ κάποιο ἄλλο ἀπομακρυσμένο σημεῖο, ἀρκεῖ καὶ τὰ δύο νὰ βρίσκονται στὴν ἴδια ζώνη. Αὐτὴ ἡ θεωρία ἀποτελεῖ τὴν ἀνακλαστικὴ παρέμβαση, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴ βάση πάνω στὴν ὁποία ἀναπτύχθηκε ἡ σύγχρονη Ρεφλεξολογία.

Τὴν δεκαετία τοῦ 1930, ἡ Ἤνες Ἴνγκαμ (Eunice Ingham, 1889-1974), μαθήτρια μαθητοῦ τοῦ ΦιτςΤζέραλντ, κατήργησε τὶς 9 ἀπὸ τὶς 10 ζῶνες Ἐνέργειας -ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὴ στὰ πόδια- καὶ βάφτισε τὸ ἀποτέλεσμα «ρεφλεξολογία».

Ἡ ρεφλεξολογία, λοιπόν, βασίζεται στὴν ἀτεκμηρίωτη πεποίθηση ὅτι κάθε μέρος τῶν πελμάτων εἶναι ἕνας καθρέπτης ἑνὸς ὀργάνου τοῦ σώματος. Τὸ μεγάλο δάχτυλο π.χ. θεωρεῖται ὅτι ἀντιστοιχεῖ στὸ κεφάλι. Ὅπως ἡ ἰριδολογία -ἄλλη ψευδοεπιστήμη τῆς Νέας Ἐποχῆς- χαρτογραφεῖ τὸ σῶμα πάνω στὴν ἴριδα τοῦ ματιοῦ ἢ ὁ ὠτοβελονισμός κάνει τὸ ἴδιο χρησιμοποιῶντας τὸ πτερύγιο τοῦ αὐτιοῦ, ἔτσι καὶ ἡ ρεφλεξολογία χαρτογραφεῖ τὸ σῶμα στὰ πέλματα, μὲ τὸ δεξὶ πέλμα νὰ ἀντιστοιχεῖ στὸ δεξὶ μέρος τοῦ σώματος καὶ τὸ ἀριστερὸ πέλμα στὸ ἀριστερὸ μέρος τοῦ σώματος. Ἐπειδὴ κατὰ τὴν ψευδοεπιστημονική αὐτὴ θεωρία, τὸ σῶμα ὁλόκληρο ἀντιπροσωπεύεται στὰ πέλματα, οἱ ρεφλεξολόγοι θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς των ὁλιστικοὺς ἰατρούς, καὶ ὄχι μόνον ἰατροὺς τῶν ποδιῶν. Κατὰ ἀνεπιβεβαίωτους ἰσχυρισμοὺς τῶν σχετικῶν κύκλων, ὑποτίθεται ὅτι, ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι καὶ Κινέζοι ἀσκοῦσαν τὴ ρεφλεξολογία, ἡ ὁποία θεωρεῖται ἀρκετὰ δημοφιλὴς στὴν Εὐρώπη σήμερα.

Ἔτσι, λοιπόν, ἐφ’ ὅσον κάθε ὄργανο ἢ μέρος τοῦ σώματος ἀντανακλᾶται δῆθεν στὰ πέλματα καὶ στὶς παλάμες, ὁ «θεραπευτὴς» μπορεῖ νὰ διαγνώσει ἀνωμαλίες αἰσθανόμενός τις στὰ χέρια ἢ στὰ πόδια. Τὸ μασάζ ἢ ἡ ἄσκηση πίεσης σὲ κάθε περιοχὴ μπορεῖ νὰ διεγείρει δῆθεν τὴν ροὴ τῆς Ἐνέργειας, τὴν ροὴ τοῦ αἵματος, τὴν ροὴ τῶν θρεπτικῶν συστατικῶν καὶ τῶν νευρικῶν ἐρεθισμάτων στὴν ἀντίστοιχη ζώνη τοῦ σώματος κι ἔτσι μπορεῖ νὰ ἀνακουφίσει παθήσεις στὴ συγκεκριμένη ζώνη.

Εὔκολα γίνεται κατανοητὸ ὅτι ἐφ’ ὅσον ἀναφερόμεθα σὲ «ροὴ Ἐνέργειας», ἀντιμετωπίζουμε μία ἐνεργειακή, ὁλιστική, ἐναλλακτικὴ πρακτικὴ ἀπότοκο τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου, μία ψευδοεπιστήμη ποὺ βασίζεται στὴν νεοεποχίτικη, ἀποκρυφιστικὴ κοσμοθεωρία ὅτι ὑπάρχει δῆθεν μιὰ παγκόσμια συμπαντικὴ Ἐνέργεια ποὺ διαχέεται καὶ ἐμψυχώνει τὰ πάντα, τὸ σύμπαν καὶ τὸν ἄνθρωπο κι ἡ ὁποία, «λόγο κακῶν χειρισμῶν τοῦ ἀνθρώπου μπλοκάρεται» κι ἔχει ἀνάγκη «ξεμπλοκαρίσματος». Τὸ δὲ «ξεμπλοκάρισμα» μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ στὴν περίπτωσή μας, μὲ τὴν παρέμβαση τοῦ ρεφλεξολόγου, ἀλλοῦ δὲ μὲ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ «φάρμακο», τὶς βελόνες τοῦ βελονιστοῦ, τὰ χέρια τοῦ «θεραπευτοῦ» στὸ Ρέϊκι (Reiki) ἢ στὴ «Πρανική Θεραπεία» (Pranic Healing) κ.ἀ.

Ὅσοι ἐξασκοῦν ρεφλεξολογία ἰσχυρίζονται πὼς μποροῦν νὰ θεραπεύσουν διάφορους πόνους μὲ τὸ νὰ μαλάσσουν «τὰ σωστὰ σημεῖα στὰ πέλματα». Λέγουν πὼς ἡ ρεφλεξολογία μπορεῖ νὰ θεραπεύσει ἡμικρανίες· ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπαναφέρει τὴν ἁρμονία σὲ ὁρμονικὲς διαταραχὲς καὶ νὰ θεραπεύσει ἀναπνευστικὰ καὶ πεπτικὰ προβλήματα. Ἄν ἔχετε πρόβλημα μὲ τὴ μέση σας, λένε, ἕνα μασάζ στὸ σωστὸ σημεῖο στὸ σωστὸ πόδι, μπορεῖ νὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο. Ἄν ὑποφέρετε ἀπὸ κυκλοφορικά προβλήματα ἢ ἔχετε πολὺ στρές, ἡ ρεφλεξολογία σας ὑπόσχεται ἀνακούφιση.

Ὁ ρεφλεξολόγος παίρνουν ἕνα σύντομο ἱστορικὸ τοῦ ἀσθενοῦς -κάτι συχνὸ καὶ σὲ ἄλλες «συμπληρωματικές», ἐνεργειακές, ὁλιστικές, ἐναλλακτικὲς πρακτικές· κάτι ποὺ ἐνισχύει ψυχολογικὰ τὸν πελάτη- καὶ μετὰ ἐξετάζει μὲ τὰ χέρια του τὸ πόδι του. Ἄν αἰσθανθεῖ ἀντίσταση σὲ κάποια περιοχὴ εἶναι πιθανὸν νὰ «διαγνώσει» πρόβλημα στὸ ἀντίστοιχο ὄργανο. Ἡ ἐπακόλουθη «θεραπεία» συνιστᾶ μαλάξεις ἰσχυρῆς πίεσης στὸ συγκεκριμένο σημεῖο, οἱ ὁποῖες, κατὰ τοὺς ρεφλεξολόγους, ἀποκαθιστοῦν τὴ λειτουργία τοῦ προβληματικοῦ ὀργάνου καὶ τελικὰ βελτιώνουν τὴν ὑγεία τοῦ ἀσθενοῦς ἢ ἀποτρέπουν τὴν ἐκδήλωση νόσου.

Μιὰ τυπικὴ «συνεδρία» διαρκεῖ περίπου μισὴ ὥρα ἐνῶ ἡ θεραπεία ὁλοκληρώνεται συνήθως σὲ δέκα ἢ περισσότερες συνεδρίες. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲν ὑπάρχουν προβλήματα ὑγείας, πολλοὶ θεραπευτὲς συνιστοῦν τακτικὲς συνεδρίες συντήρησης γιὰ τὴν πρόληψη ἀσθενειῶν.

Ὑπάρχουν παραλλαγὲς στὴν ρεφλεξολογία καὶ διάφορα ὀνόματα γιὰ τὶς παραλλαγὲς αὐτές, μεταξὺ τῶν ὁποίων καί: Ζωνοθεραπεία (Zone Therapy), Βάκιουφλεξ (Vacuflex) καὶ Βίτα Φλέξ (Vita Flex) 2. Κάποιες πεντικιουρίστες ἀσκοῦν ἐπίσης καὶ ρεφλεξολογία, χωρὶς ἀναγκαστικὰ νὰ ὑπάρχει συσχετισμὸς μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν. Ὁρισμένοι ρεφλεξολόγοι ἀρνοῦνται τὸ ὅτι διαγιγνώσκουν καὶ θεραπεύουν ἀσθένειες, ἀλλὰ ἰσχυρίζονται ὅτι «ἐξισορροποῦν τὴν Ἐνέργεια» τοῦ πελάτη.

Ἡ ρεφλεξολογία συχνὰ συνδυάζεται καὶ μὲ ἄλλες «θεραπεῖες» ὅπως ἡ Πιεσοθεραπεία (Acupressure) -δηλαδὴ Βελονισμός χωρὶς βελόνες-, τὸ Σιάτσου (Shiatsu), ἡ Γιόγκα (Yoga), τὸ Τάϊ Τσί Τσουάν (Tai Chi Chuan) καὶ ἄλλες πρακτικὲς ποὺ σχετίζονται καὶ μὲ τὰ χέρια ἀλλὰ καὶ μὲ ἄλλα μέλη -ἢ «ζῶνες» τοῦ σώματος-· ὄχι μόνο τὰ πόδια. Ἡ ρεφλεξολογία, μὲ τὴν πίστη ὅτι ὑπάρχει ἀντιστοιχία μεταξὺ εἰδικῶν σημείων πίεσης καὶ τῆς ροῆς τοῦ Τσί (Chi) -τῆς κινέζικης ὀνομασίας γιὰ τὴν «Ἐνέργεια»- στὰ διάφορα ὄργανα, προβάλλεται ὡς παραλλαγὴ τῆς Πιεσοθεραπείας. Ἡ «Θεραπεία Πολικότητας» (Polarity Therapy), μιὰ παραλλαγὴ τῆς ρεφλεξολογίας, ἀντικαθιστᾶ τὴν ἀντίθεση τῶν Γίν (Yin) καὶ Γιάνγκ (Yang) τοῦ Ταοϊσμού, μὲ τὶς θετικές / ἀρνητικὲς φορτίσεις τῶν μερῶν τοῦ σώματος -τὸ δεξὶ μέρος τοῦ σώματος εἶναι δῆθεν θετικὰ φορτισμένο- καὶ τὸ μασάζ ὑποτίθεται πὼς ἐπαναφέρει τὴν ἰσορροπία τῆς «Ἐνέργειας». Στὴ «Θεραπεία Πολικότητας», τὸ πέλμα εἶναι ἕνα μόνο ἀπὸ τὰ πολλὰ κομβικὰ σημεῖα γιὰ μασάζ.

Ἡ ρεφλεξολογία βασίζεται σὲ μία ἀνυπόστατη θεωρία καὶ δὲν ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει τὴν πορεία ὁποιασδήποτε ἀσθένειας. Ὅταν ἀσκεῖται προσεκτικά, ἡ ρεφλεξολογία εἶναι ἕνα εἶδος μασάζ ποὺ μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο νὰ χαλαρώσει προσωρινά.

Ὅμως ἰσχυρισμοὶ περὶ διάγνωσης ἢ θεραπείας ἀπὸ λάθος ἀνθρώπους θὰ μποροῦσαν νὰ ὁδηγήσουν σὲ μὴ ἔγκαιρη ἀντιμετώπιση ἰατρικοῦ προβλήματος ἐκεῖ ὅπου ἀπαιτεῖται. Ἀκόμη θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει σὲ ἄχρηστες ἰατρικὲς ἐξετάσεις κάποιου ποὺ ἀνησυχεῖ ἄσκοπα λόγῳ ὑποτιθέμενων εὑρημάτων τῆς ρεφλεξολογίας. Ὁ πελάτης τῆς ρεφλεξολογίας ὑποβάλλεται σὲ μιὰ δαπάνη ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι σημαντική. Τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο, ὅμως, εἶναι ὅτι ἄτομα ποὺ πάσχουν ἀπὸ παθήσεις τῶν ὀστῶν ἢ τῶν ἀρθρώσεων τῶν κάτω ἄκρων μπορεῖ νὰ ὑποστοῦν βλάβη ἀπὸ τὴ συχνὰ μεγάλη πίεση ποὺ ἀσκεῖται κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ρεφλεξολογίας.

Ἡ ἰδέα πὼς ἡ ρεφλεξολογία μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ νὰ διαγνωστοῦν προβλήματα ὑγείας ἔχει ἀποδειχτεῖ ἐσφαλμένη καὶ δὲν ὑπάρχουν πειστικὲς ἐνδείξεις ὅτι μὲ αὐτὴν ἀντιμετωπίζονται ἀποτελεσματικὰ ἀσθένειες. Ἡ ρεφλεξολογία εἶναι δαπανηρὴ καὶ δὲν προσφέρει τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἕνα ἁπλό, χαλαρωτικό μασάζ.

Ὁλοκληρώνοντας θά πρέπει νά ἀναφέρουμε ὅτι τόσον ἡ ρεφλεξολογία, ὅσον κι ὅλες οἱ ἐνεργειακές, ὁλιστικές, ἐναλλακτικές δῆθεν θεραπεῖες ἔχουν χαρακτηριστεῖ ὡς ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη ἀπό τήν «25η Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιών καί Ἱερών Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκείας», πού πραγματοποιήθηκε τό 2013 στό Βόλο 3.

(Πηγή: “Ορθόδοξος Τύπος”)

https://alopsis.gr

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020

«Όταν ο οδηγός χάνει τον δρόμο» ή όπως λέγαμε παλιότερα... «Τα πέταξε»!

«Όταν ο οδηγός χάνει τον δρόμο»

ή όπως λέγαμε παλιότερα...

«Τα πέταξε»! 

«Οὐαί εἰς ἡμᾶς, ἄν καταστήσωμεν

τυφλόν ὁδηγόν εἰς τούς πλανωμένους»

Κ. Οἰκονόμου, Λόγος στο ετήσιο μνημόσυνο

του ιερομάρτυρα Γρηγορίου του Ε΄

Α. Δεν θέλω, ούτε προτίθεμαι να κρίνω «προ καιρού» ιερέα του Θεού, έστω και πρώην, αφού η Ιερωσύνη δεν είναι ανεξάλειπτη. Για μας τους ορθοδόξους δεν έχει «χαρακτήρα ανεξάλειπτο» (character indelebilis). Δεν θέλω να αξιολογήσω την προσωπική του ποιότητα, αλλά αντιλήψεις, που στην περίπτωση ημών των ιερέων, παρουσιάζονται ως η διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού! Όσα θα γραφούν είναι αγωνία την οποία γεννάει η προοδευτική συνειδητοποίηση ότι η Ιερωσύνη γίνεται σταδιακά... «προσωπικό βίτσιο» με άπειρες εκδοχές περιεχομένου σ’ αυτήν, κατά την έννοια που οι σύγχρονες κοινωνίες αποδέχονται και σέβονται τις, κάθε λογής απόχρωσης και προσανατολισμού, "ιδιαιτερότητες"...!!

Οι εργάτες του Αμπελώνος (πάσης βαθμίδος κληρικοί, τους οποίους πρέπει να υποδεικνύει το Σώμα της Εκκλησίας και όχι ο υπαλληλικός γραφειοκρατικός Νόμος 590/1977) αρχίσαμε πλέον να ξεχνάμε ότι: «Είμαστε εργάτες, όχι πρωτομάστορες! Υπηρέτες όχι ο Μεσσίας! Είμαστε οι προφήτες ενός μέλλοντος που δεν μας ανήκει» (Προσευχή των Ιερέων. Συνέκδημος, σελ. 140, Εκδόσεις «Ιωνάς»).

 

Ένας λοιπόν αδερφός μας αυτομολεί και αποποιείται τον Σταυρό της Ιερωσύνης του Χριστού και μας κάνει την απόφαση του γνωστή, με... μανιφέστο επιτάφειο του τέλους της ιερατικής διακονίας του. Όπως γράφει και ο C. S. Lewis στην «Πρόποση σε διαβολικό τραπέζι»: Πουθενά δεν είναι ο πειρασμός πιο πετυχημένος απ’ ό,τι είναι στα σκαλιά του θυσιαστηρίου» («31 γράμματα από την Κόλαση», σελ. 183, εκδ. «Ιωνάς»).

Παρά την καταφανή προσπάθειά του να περιγράψει τα κατ’ αυτόν με τον γνωστό του ψυχολογισμό της... "αναπαύσεως", συνθέτει και στέλνει στους αρμόδιους και αναρμόδιους (internet) ένα κείμενο μέσα στο οποίο φαίνονται πολλά, και στο οποίο δεν υπάρχει ούτε παρεμπιπτόντως το όνομα Εκείνου του Γυμνού του Γολγοθά, του οποίου τα καρφωμένα χέρια είναι τα μόνα που μπορούν να απομακρύνουν εντελώς το ένδυμα του ψεύδους με το οποίο έχουμε περιβάλλει τους εαυτούς μας.

Έχουμε να του πούμε λοιπόν κι εμείς, έστω κι αν με ευγένεια διαφωνούμε με την απόφαση του, ότι:

α. Τα σημαντικά τελειώνουν (ολοκληρώνονται, αποκτούν μονιμότητα) μόνον με τον θάνατο. Τα καινούργια, ναι όντως αρχίζουν με επιλογές. Ερευνητέον (από τον... δράστη) το υγιές και ορθό της επιλογής.

β. Τα κίνητρα και οι λόγοι των ενεργειών φανταζόμαστε ότι είναι δικά μας! Αλλά τότε γιατί τα κοινοποιούμε; Παρά την ρητή εξαγγελία πάντως, δεν μας λέει τι θα κάνει «από εδώ και πέρα»! Αλλά γιατί νομίζει ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει;

γ. Το βάρος των ενεργειών μας δεν εξαρτάται από τον τρόπο παρουσίασης!! Το «Δεν πετάω τα ράσα με περιφρόνηση και αποστροφή», ακόμα κι αν είναι έτσι και ισχύει, καθόλου δεν αλλάζει το θέμα ούτε μικραίνει το ηθικό βάρος της απόφασης. Και επίσης, αδελφέ μας, για το τι ευκαιρίες σου έδωσαν τα ράσα, αν είναι αυτές που περιγράφεις, άστο καλύτερα στα... άρρητα! Γιατί «... τα "πρόβατα" δεν υπάρχουν ὑπέρ τῆς τῶν ἱερέων ὠφέλειας καί τρυφῆς», όπως πάλι ο Κωνσταντίνος Οικονόμος επισημαίνει.

δ. Δεν χρειάζονται ψυχολογικοί εκμαυλισμοί του τύπου «η καρδιά μου η ουσία μου και ο πυρήνας μου παραμένουν μαζί σας...»! Αδελφέ, είμαστε όλοι μικροί, και ο Χριστός ακόμη, ανθρωπίνως, μπόρεσε μόνον με δώδεκα και λίγους ακόμη να μοιραστεί τον εαυτό Του. Τον μοιράζεται βεβαίως ως Θεός με όλους επειδή ταύτισε τον εαυτό Του με όλους, αλλά (ελπίζουμε να το πιστεύεις κι εσύ) και η σκέψη μιας τέτοιες συγκρίσεως είναι βλάσφημη (εκκλησιαστικά) και ανυπόστατη υπαρξιακά.

ε. Εκείνα τα περί ανοιχτοσύνης ευρύτητας και ελευθερίας δεν νομίζεις ότι είναι πασπαρτού, που κρύβει το περιεχόμενο, ή μάλλον κάνει ασαφές και αόριστο το νόημα αυτών των λέξεων; Μη μας πεις ότι καταπιεζόσουν...! Θα ’ναι κωμικό!! Είναι γνωστή η δημοκρατική ευαισθησία των περισσότερων αρχιερέων (εδώ γελάμε...) και η θεσμική διάρθρωση των σχέσεων τους με τους ιερείς! [Σε αντίθεση με τον καθολικό Αρχιεπίσκοπο του Παρισιού Michel Aupetit, που όταν ρωτήθηκε (όταν ανέλαβε την Αρχιεπισκοπή) ποιο βλέπει πως είναι το έργο του, απάντησε: «Να αγωνιστώ να είναι χαρούμενοι οι ιερείς για το έργο που κάνουν»!!] Καθώς επίσης είναι γνωστή και η εν παντί θέματι άσχετη επίκληση, εκ μέρους των αρχιερέων, της υποχρέωσης... υπακοής(!!) του παπά! Ο μακαρίτης Γέροντας μας Μελέτιος έλεγε: «Τα μοναστήρια μόνον διοικούνται με υπακοή. Οι Μητροπόλεις με την κοινή λογική»! Όμως ας είμαστε φιλαλήθεις... αυτά εσένα καθόλου δε σε ακουμπούσαν!! Το «Ρεμπελιό των ποπολάρων» συζητιέται εκεί που υπάρχουν καταπιεσμένοι.

στ. Γιατί να φαντάζεται κανείς ότι πρέπει η φωνή του να ηχεί και να ακούγεται από τους άλλους; Πώς ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο το χρειάζονται οι άλλοι και όχι εμείς; Γιατί στο «κεφάλαιο ζωής»(!) που κάποιος ανοίγει (και δικαίωμά του) πρέπει οι άλλοι να συνοδοιπορούν; Και επιτέλους... πόσοι άλλοι; Και τελικώς οι... άλλοι καταξιώνονται ως... ακόλουθοι;

ζ. Έλεος... «Τα αυθεντικά και τα αληθινά» είναι επιθετικοί προσδιορισμοί όχι περιγραφή ποιότητας περιεχομένου...!! Μπορεί ανετότατα κάτι να είναι αυθεντικό και συγχρόνως να είναι άθλιο, βρώμικο και απαράδεκτο! Μπορεί να είναι αληθινό και συγχρόνως να είναι έγκλημα, αρρώστια και πάθος. Από μόνα τους «το αυθεντικό και το αληθινό» δεν είναι αυτοαξίες. Αν είμαι απατεώνας και ομολογώ κάτι τέτοιο, αυτό καθόλου δεν μειώνει το λάθος. Ίσως αν είναι ειλικρινής η ομολογία να με βοηθήσει να πάψω να είμαι απατεώνας και να γίνω απλά τίμιος. «Απαιτείται οδυνηρή αυτεπίγνωση και η ταπείνωση να δούμε που έχουμε πει ψέματα και που έχουμε λιποτακτήσει» (Rowan Williams, «Ο κόσμος του Λιονταριού», σελ. 14, Εκδόσεις «Ιωνάς») προκειμένου να διορθωθούν τα τραύματα, τα λάθη και οι αρρώστιες. Μόνη η διάγνωση, έστω και απόλυτα σωστή, δεν είναι θεραπεία.

Γενικώς το επιτάφειο αυτό μανιφέστο, όζει παραπλανητικής αυτοαξιολόγησης, κολακείας προς ακολούθους, χειραγώγησης αφελών, αυτοκαταξίωσης, και συγχώρα μας, "σκόπιμης" αλλοίωσης της βάσης των θεμάτων.

Όμως «παπάς σημαίνει γιατρός (που προξενεί πόνο και επιδένει πληγές), όχι χαρούμενη συντροφιά για τους ανθρώπους» (Γεωργίου Khodr, επισκόπου Όρους Λιβάνου, «Κέδρος οικουμενικός», «Γράμμα στον Ηλία...», σελ. 21-25 εκδ Παρρησία). Οι κληρικοί δέχονται το χάρισμα της ειδικής ιερωσύνης ώστε «ἱερουργεῖν τόν Λόγον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ». Δηλαδή για να γίνουν «ὁδηγοί τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτές ἀφρόνων, δάσκαλοι νηπίων, φωστῆρες ἐν κόσμῳ».

Επειδή κάποιοι στρέβλωσαν τον ρόλο του ιερέα και δη του πνευματικού σε "μάγο" που προφητεύει απαλλάσσοντας από ευθύνες και λειτουργούσαν την εξομολόγηση ως "παραγωγό" προκρούστειας οδύνης (κόβω το εξέχον, τεντώνω το ελλίπον), αυτό δεν σημαίνει ότι η θεραπευτική φροντίδα ίασης επιτρέπεται να μεταβληθεί σε μια απροϋπόθετη επιδίωξη να μορφώσουμε έναν homo felix. Έναν ευτυχισμένο άνθρωπο! Μια γενιά της παροιμίας «χαζά παιδιά χαρά γεμάτα». Η μεγαλύτερη και η πιο επικίνδυνη αυταπάτη του ανθρώπου είναι η πεποίθηση ότι οι συνέπειες των πράξεών του θα είναι όπως αυτός επιθυμεί! Πολλές φορές η αυτεπίγνωση και αυτοεξέταση είναι ένα είδος αυταπάτης. Μόνο σε σχέση με την Ειλικρίνεια, που είναι ο Χριστός, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε έναν εαυτό.

«Γιατί σίγουρα δεν είναι χαμένος κόπος η κατανόηση της πηγής των αδυναμιών μας, η ανακάλυψη του τι είναι αυτό που πυροδοτεί ή εντείνει τα καθαρώς ιδιοσυγκρασιακά ελαττώματά μας ή ποιο είδος αυτογνωσίας θα μας βοηθούσε να αναπτύξουμε καλύτερες συνήθειες.... Όμως πρέπει να προειδοποιήσουμε για τον κίνδυνο να αντικαταστήσουμε με την αυτοκατανόηση την πραγματική αλλαγή.»

(Rowan Williams, όπου παραπάνω, σελ. 87)

 

Δεν ξέρουμε τι υπάρχει κάτω από την απόφαση αυτή του πρώην ιερέα. Αλλαγή προσανατολισμού; Ψυχικό κενό; Αμφιβολία για την Πίστη; Ασυμβατότητα ιδιότητος και επιθυμιών; Κούραση; Ο Θεός ο μόνος όντως καρδιογνώστης ακόμα και της δικής μας καρδιάς, γνωρίζει. Έχουμε βεβαίως να εκφράσουμε και την απορία προς εσένα, αδελφέ, γιατί «Δεν χαίρεσαι χωρίς λόγο» και γιατί δεν υλοποιείς την άλλη προτροπή σου «Να έχεις χαρά πριν λάβεις και θα λάβεις»; Απορούμε πώς δεν έβλεπες την αοριστολογία του αμερικανοψυχολογικών ευφορικών προτροπών, με τις οποίες είναι κατάφορτα τα βιβλία σου;!

«Πάντως να ξέρεις ότι ο Χριστός δεν μπορεί να κάνει τον εαυτό του κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν μπορεί να κάνει το θαλασσινό νερό πόσιμο. Αν επιλέξουμε να πιούμε θαλασσινό νερό, δεν μπορεί να μεταβάλει τις συνέπειες. Θα κάνει τα πάντα για να μας πείσει να μην πιούμε -αυτό όμως είναι κάτι άλλο. Η σταθερή και διαρκής χαρά είναι καρπός μετοχής σε πράγματα άλλα από την βούληση και το εγώ· είναι αποτέλεσμα της επαφής με κάτι ριζικά άλλο, είτε είναι πεπερασμένο είτε άπειρο στην ετερότητα του.»

(Rowan Williams, όπου παραπάνω, σελ. 79)

 

Η εγκατάλειψη του Αμπελώνος από τον εν λόγω ιερέα είναι γεγονός πλέον τετελεσμένο και δεν αλλάζει από την προφανέστατη προσπάθεια εκ μέρους του καθώς και κάμποσων από τους... followers του, να... χρυσωθεί το χάπι! Θέλει προσοχή η υποτιθέμενη ειλικρίνεια της κίνησης, την οποία... θαυμάζουν συνάδελφοι ιερείς ανοητολογούντες βουδιστικές ομοιογενοποιήσεις, ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην κορυφή και στον Θεό (!!). Θέλει προσοχή μήπως κάτι τέτοιο λειτουργήσει ως αυταπάτη θεραπείας, ενώ είναι αυτοπαράδοση στην αρρώστια και το λάθος.

«Δεν πιστεύω πως χάνονται όσοι επιλέγουν λάθος δρόμους. Η σωτηρία τους όμως βρίσκεται στο να επιστρέψουν στον σωστό δρόμο. Μια λάθος πράξη μπορεί να διορθωθεί, αλλά μόνο αν γυρίσεις προς τα πίσω μέχρι να εντοπίσεις το σφάλμα και να το διορθώσεις· ποτέ συνεχίζοντάς το. Το κακό μπορεί να διορθωθεί, αλλά δεν μπορεί να "εξελιχθεί" σε καλό. Ο χρόνος δεν το θεραπεύει. Τα "μάγια" πρέπει να λυθούν, κομμάτι κομμάτι, το ένα μετά το άλλο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το δίλημμα "είτε-είτε" παραμένει. Αν επιμείνουμε να κρατήσουμε την Κόλαση (ή ακόμα και τη Γη), δε θα δούμε τον Παράδεισο. Αν αποδεχτούμε τον Παράδεισο, δε θα μπορέσουμε να κρατήσουμε ούτε το πιο μικρό και πιο αγαπημένο ενθύμιο από την Κόλαση. Είμαι σίγουρος, πως όποιος έφτασε στον Παράδεισο, θα συνειδητοποιήσει ότι αυτά που εγκατέλειψε (ακόμα κι αν έβγαλε το δεξί του μάτι) δεν χάθηκαν. Πως ο πυρήνας αυτού που πραγματικά αναζητούσε (ακόμα και στις πιο εξαχρειωμένες και άθλιες επιθυμίες του), θα είναι εκεί, πέρα από κάθε προσδοκία, να τον περιμένει στην Βασιλεία των Ουρανών.»

1.   C. S. Lewis, «Το μεγάλο Διαζύγιο»,

σελ. 14, Εκδόσεις «Ιωνάς»

 

Β. Όμως το θέμα έχει και μια άλλη, πίσω πλευρά, σκοτεινή σαν εκείνη του φεγγαριού και όχι μόνο σκοτεινή αλλά και γενεσιουργό της υποθέσεως. Τώρα που αυτός ο πρώην κληρικός εγκατέλειψε την ιερωσύνη, είναι εύκολος ο λιθοβολισμός του και η αποδιοπομπαία απόρριψη. Οι διοικούντες την Εκκλησία θα βρουν πολλούς στα περιβάλλοντά τους να τους φέρουν... χερνιβόξεστον πλήρες αθωωτικού ύδατος, ἵνα απονήψωσι τάς χεῖρας επιρρίπτονες την ευθύνη σε ώμους άλλων, ώστε να κοιμούνται χωρίς ενοχλήσεις συνειδήσεως! Και μάλιστα κάποιοι που τον καλούσαν να... διδάξει το ποίμνιό τους. Όμως τέτοιες... παντομίμες (το εννοώ όχι τυπικά) δεν απαλλάσσουν από την ευθύνη προσωπικού αλλά και συλλογικού λάθους. Οι αρχιερείς (έστω κάποιοι) αυτάρεσκα θεώνται την Ιερωσύνη του Χριστού να γίνεται δύο ποιοτήτων και... ταχυτήτων χωρίς καμία αντίδραση! Ιερωσύνη του παπά και ιερωσύνη του αρχιμανδρίτη.

Κάποιοι υποψήφιοι κληρικοί αδυνατώντας να βρουν μια κοπέλα να παντρευτούν, λόγω της κοινωνικής ανυποληψίας του κλήρου και των συμπαραμαρτούντων (αμφίεση ιερέα, καθημερινότητα του, εξάρτηση από την διοίκηση) "αποφασίζουν" να γίνουν αρχιμανδρίτες! Επιπολαιότητα, ματαιοδοξία, αριβισμός είναι τα συνήθη "κατορθώματα"... αρετών και τα γεννήματα "συνέσεως" αυτής της αφύσικης κατάστασης. «Παραλλήλως στον σύγχρονο κόσμο μας, όπου το σεξ έχει μεγάλη σημασία, πολλοί άνθρωποι που αγκάλιασαν την Ιερωσύνη σε μια πολύ τρυφερή ηλικία, δεν μπορούν πλέον να την αντέξουν» (Γεωργίου Khodr, επισκόπου Όρους Λιβάνου, όπου παραπάνω, σελ. 45).

Ο νεαρός μόλις χειροτονηθείς αρχιμανδρίτης [τίτλος και αυτός; Τραγελαφικός! Δηλαδή αρχηγός μάντρας μοναχών (...;;) ανύπαρκτης... «έρημα μαντριά, λύκους γεμάτα»] προηγείται πάντων στις ακολουθίες! Εκτός και αν «πέσει πάνω» σε άλλον παλαιότερο αρχιμανδρίτη! Παρωδίες, που είναι τραγωδίες! Σεβάσμιοι κληρικοί λευκανθέντες στην διακονία του Χριστού και των αδελφών... πρέπει κατά την... τάξη (...μέγιστη αταξία είναι) να ακολουθούν ένα κομψευόμενο ανόητο νεανία. Και οι αρχιερείς, από του θρόνου της μεγαλοσύνης τους ἐν ὑψηλοῖς, να βλέπουν αυτήν την ασέβεια και αγένεια συμπαθούντες προς την... γενιά τους!

Και μέσα σε όλα αυτά τα απαράδεκτα να ακούμε, όχι κάποιον άγιο, αλλά τον Βράχο επί του οποίου ο Χριστός έστησε την Εκκλησία Του, να φωνάζεις σε όλους:

«Τους πρεσβυτέρους σας παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, ο μέτοχος επίσης στη δόξα που μέλλει να φανερωθεί: 2 Ποιμένετε το ποίμνιο του Θεού, που είναι στη δικαιοδοσία σας, ασκώντας την διαποίμανση όχι αναγκαστικώς (σαν αγγαρεία), αλλά προθύμως· ούτε αισχροκερδώς, αλλ’ ανιδιοτελώς· 3 ούτε ως καταδυναστευταί εκείνων, οι οποίοι έλαχαν σε σας ως κλήροι, αλλά συμπεριφερόμενοι ως όμοιοι προς το ποίμνιο. 4 Και όταν φανερωθεί ο Αρχιποίμην, θα λάβετε το αμαράντινο στεφάνι της δόξης» (Α΄ Πέτρ. 5, 1-4).

Αν ένας κληρικός δεν περιμένει στη ζωή του τον τελευταίο (τέταρτο) στίχο αυτού του κομματιού της επιστολής... γιατί να γίνει παπάς;

Τέτοια περιστατικά λοιπόν σαν το προχθεσινό (24.8) θέτουν ερωτήματα:

1.   Πώς άραγε αξιολογούνται τέτοια θέματα από την διοίκηση της Εκκλησίας; Σαν προβλεπόμενες απώλειες στη μάχη...; Σαν προσωπική των αυτομολούντων αδυναμία και ανυπαρξία; Σαν κατάληξη αποτυχημένων; Σαν παράπλευρες απώλειες;

2.   Πώς αντιμετωπίζονται; Με ένοχη σιωπή; Με θυμό, εκνευρισμό και ύβρεις; Με κατάρες και αναθέματα; Με κακίες εκδικητικές γι’ αυτόν που μας έθιξε την υπόληψη; Με λίγο απ’ όλα; Με όλα; Ζητητέον τι εξ όλων...

Δυστυχώς οι αρχιερείς, λόγῳ αναγκών ιερατικών και ειδικότερα υπηρεσιακών εξυπηρετήσεων, που μπορεί να παράσχει ένας άνθρωπος χωρίς δέσμευση οικογένειας, ενδίδουν και χειροτονούν ανθρώπους ανήλικους πνευματικά, και πολλάκις και ηλικιακά, οι οποίοι αφήνονται... μόνοι και έρημοι, έκθετοι σε ένα αδηφάγο περιβάλλον και σε ένα... «πεινασμένο εαυτό»...

Όπως όμως λέει η Γραφή: «Αλίμονο σ’ αυτόν που είναι μόνος του, αν πέσει, δεν υπάρχει κάποιος να τον σηκώσει» (Εκκλ. 4, 10). Ο λόγος της Γραφής έχει τραγική επικαιρότητα και στο τωρινό  συμβάν και σε προηγούμενα και ατυχώς και σε επόμενα. Ανέκαθεν έτσι ήταν, αλλά σήμερα είναι οδυνηρό αλλά και ανακουφιστικό βίωμα ότι η «Ιερωσύνη είναι πεδίο μάχης με τις δυνάμεις του κάκου και όχι καταφύγιο για κοινωνικά απροσάρμοστους» (π. Γεώργιος khodr, όπου παραπάνω, σελ. 41).

Των φρονίμων ολίγα.

Ας αφουγκραστούμε τον θεόσοφο λόγο του καλού ποιμένα και απόλυτα προσγειωμένου στο σήμερα, επισκόπου του Λιβάνου, πατρός Γεωργίου khodr, που σε κείμενο του με τίτλο «Εκκλησία κλονιζομένη» γράφει καταλήγοντας:

«Ο καθημερινός μας κλήρος είναι να βλέπουμε την αδυναμία και να πονάμε, να συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και να θρηνούμε... Να διαπιστώνουμε ότι εκείνοι που θέλουν την αληθινή αλλαγή δεν είναι παρά ένα "μικρόν λεῖμμα" και να ματώνει ακόμη περισσότερο η καρδιά μας. Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο. Μεγαλύτερη οδύνη προέρχεται από το γεγονός ότι εκείνοι που πέφτουν, δεν το παίρνουν καν είδηση. Η αμαρτία δεν βρίσκεται, εν τέλει, στην αναισθησία;

Μόνο εκείνοι που αγωνίζονται ενάντια σε κάθε βρωμιά, εργάζονται ώστε η Εκκλησία να κάνει την παρουσία της ως Σώμα Χριστού. Δεν είναι δικό τους θέμα ότι στο εσωτερικό είναι Της και στα βάθη Της, είναι Σώμα Χριστού, γιατί αυτό είναι δωρεά του Θεού. Δική τους ευθύνη είναι, να την αναδεικνύουν Σώμα Χριστού σε κάθε τόπο, ώστε να παρουσιάζεται με τη λάμψη της νύμφης Του, σήμερα και όχι μόνο στο μέλλον, και αυτή η ευθύνη ανήκει σε όσους εξέλεξε ο Θεός, ώστε η Εκκλησία Του να μην είναι κοιλάδα κλαυθμού. Κάθε ένας μας αναγνωρίζει τον εαυτό του ως αμαρτωλό, αλλά η αμαρτία τον πληγώνει ακόμη περισσότερο όταν κυριεύει την κοινότητα. Το σημαντικό είναι ότι ο Χριστός δεν ντρέπεται για μας».

(Σεβ. Γεωργίου Khodr, όπου παραπάνω, σελ. 62)

 

«Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να πούμε για την κατανόηση της Εκκλησίας ως μεγαλύτερη εσωτερικά απ’ ό,τι εξωτερικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις προτεραιότητες της χριστιανικής ζωής. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, πάντως, δεν είναι η εικόνα που η Εκκλησία εμφανίζει μέσα στον κόσμο, αλλά η μεταμορφωτική ενέργεια της κοινής ζωής των μελών της – μια ζωή που σπάνια προσφέρεται για συνθηματολογίες και εντυπωσιακές εικόνες.»

1.   R. Williams, όπου παραπάνω, σελ. 130

Αδελφέ μου, σε σένα που μας εγκατέλειψες εμείς θέλουμε να σου ευχηθούμε (και προσπαθούμε να προσευχηθούμε για αυτό), να συμβεί και σε σένα (και σε όλους μας) αυτό που λέει στο κατά Λουκάν, ο στίχος 17 του 15ου κεφαλαίου. Σωθείημεν.

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

enoriakon