Ο Άγιος Αμφιλόχιος και η ορφανοτρόφος των Χανίων

 

Γράφει ο Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, στην Romfea.gr

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Ὁ νέος Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου μας Ἐκκλησίας, ὁ Γέροντας τῆς Πάτμου, ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς, ποὺ ἡ μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων του τιμᾶται στὶς 19 Σεπτεμβρίου,  ἦταν πράγματι χρηστὸς καὶ εὔχρηστος δοῦλος Κυρίου.

Ἀναδείχθηκε ἐφάμιλλος τῶν ἁλιέων τῆς Γαλιλαίας ἀφοῦ ἀκολούθησε στὶς ἡμέρες μας τὰ βήματά τους καὶ ἔγινε ἱεραπόστολος καὶ πνευματοφόρος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, στῦλος καὶ ἑδραίωμά της, ὁμολογητὴς πίστεως καὶ πρότυπο ὅλων, ὅσοι ἐπιθυμοῦν τὴν κατὰ Χριστὸν καινὴ ζωή.

Πνευματική του θυγατέρα ἡ ὁποία ἀκολούθησε τὰ βήματα τῆς ἁγιότητός του καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἐλεήμονα ψυχὴ της ἦταν ἡ μοναδικὴ Μαρίκα Κουφάκη, ποὺ κοιμήθηκε ὡς Ἀμφιλοχία μοναχή.

Γιὰ τὴν ἐκτίμηση ποὺ τῆς ἔτρεφε ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος ἀρκοῦν τὰ λόγια του:

-Ἂν κάποιος γράψει στὸ μέλλον κάτι γιὰ μένα χωρὶς ἀναφορὰ στὸ πρόσωπο τῆς πιστῆς μου αὐτῆς θυγατρὸς δὲν θὰ ἔχει ἐπιτύχει τοῦ σκοποῦ του.

Σήμερα γιὰ τὴν πρόσληψη ἑνὸς ἐργαζομένου, ἑνὸς ἐπιστήμονα ζητοῦμε συστατικὲς ἐπιστολές, ἐγγυητὲς τῶν  προσόντων του ἀπὸ κάποιο σημαῖνον πρόσωπο.

Ζητοῦμε συστάσεις πιστοποιήσεως ἤθους καὶ ἱκανοτήτων, ὅπως αὐτὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς Ρωμαίους, στοὺς ὁποίους ἔστειλε ἀπὸ τὴν Κόρινθο Ἐπιστολὴ μὲ τὰ χέρια τῆς Διακόνισσας τῶν Κεχρεῶν Φοίβης.

Γιὰ τὴ γνησιότητα τοῦ κειμένου τῆς Ἐπιστολῆς του, ἀλλὰ καὶ τοῦ διακομιστή της, τῆς Ἁγίας Φοίβης, ἔγραφε πρὸς τοὺς Ρωμαίους: «Συνίστημι ὑμῖν Φοίβην τὴν ἀδελφὴν ἡμῶν, οὖσαν διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεχρεαῖς» (Ῥωμ. ιστ΄ 1).

Δηλαδή, μὴν ἔχετε ἀμφιβολίες γιὰ τὸ γνήσιο τῆς ὑπογραφῆς μου. Σᾶς τὸ βεβαιώνει ἡ Φοίβη, τὴν ὁποίαν σᾶς συστείνω ὡς Διακόνισσα ἀκοίμητη τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κεχρεῶν.

 Πιστοποιητικὸ γνησιότητος τῶν ὅσων γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γιὰ τὸν Κύριό μας, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, δίνει ὁ ἴδιος λέγοντας: «Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ»  (Ἰωάν. κα΄ 24).

Γιὰ τὴν Γερόντισσα Ἀμφιλοχία ἔχουμε τὴν σύσταση ποὺ ἀναφέραμε τοῦ Ἁγίου Ἀμφιλοχίου.

Καὶ τὴν δικαιολογεῖ λέγοντας ὅτι ἡ Γερόντισσα Ἀμφιλοχία, κατὰ κόσμον Μαρίκα Κουφάκη, σήκωσε στὸς ὤμους της, τοὺς γυναικείους καὶ ἀσθενικούς, τὸν Ἅγιο τοῦ αἰώνα μας, τὸν θαυματουργὸ Ἅγιο Νεκτάριο.

Αὐτοῦ τὸν πρῶτο Ναὸ ἔκτισε μὲ πολλοὺς κόπους ἡ ἴδια στὰ Χανιά, προηγηθεῖσα ὅλων τῶν ἄλλων ποὺ μετέπειτα  ἔχουν κατακλύσει τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, ἀφοῦ τὸν Ἅγιο αὐτὸ ἀγάπησαν μικροὶ καὶ μεγάλοι γιὰ τὴν ἰαματική του δύναμη λέγοντας ὅτι εἶναι «οὐδὲν ἀνίατον διὰ τὸν Ἅγιον Νεκτάριον».Σήκωσε ταυτόχρονα καὶ τὸ βαρὺ φορτίο τῆς ὀρφανοτρόφου, τῆς ἐλεήστριας τῶν Χανίων, τῆς νέας Ταβιθᾶ, τῆς νέας Ἁγίας Φιλοθέης. Στὴν ὄμορφη ὀρφανική της φωλιὰ βρῆκαν καταφύγιο σὲ δύσκολα χρόνια πολλὰ ἔρημα χελιδονάκια.

 

Ὅλες της οἱ κινήσεις ἦταν πάντοτε κάτω ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἀμφιλοχίου καὶ τὴν ἀμέριστη ὑποστήριξη τοῦ εὐλογημένου συζύγου της Στεφάνου, τοῦ «πατερούλη» τῶν μικρῶν κοριτσιῶν τοῦ  ἱδρύματος τῶν Χανίων.

Δὲν ἔκλεινε ἡ κυρία Μαρίκα τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ της ἀφήνοντας ἔξω τὰ προβλήματα τῶν ἄλλων λέγοντας, ὅτι οὔτε ὁ Ναὸς οὔτε τὸ οἰκοδόμημα οὔτε ἡ περιουσία της οὔτε κανένα ἀγαθὸ ἦταν δικό της.

Ὁ ἀγώνας της  ἦταν διαρκὴς γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν συνανθρώπων της καὶ ἄδειαζε τὴν καρδιά της στὴν ἀγάπη καὶ τὴν προσφορὰ τῶν πλησίον της.

Σύνθημά της εἶχε ὅτι, ὅταν παίρνουμε, γεμίζουμε τὰ χέρια μας, ἐνῶ, ὅταν δίνουμε, γεμίζουμε τὴν καρδιά μας, σύμφωνα μὲ τὸ ρητὸ «Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. κ΄ 35).

Ἔτσι, ἀπὸ ἐδῶ ζοῦσε τὸν Παράδεισο, αὐτὸν ποὺ πιστεύουμε ὅτι ὁ Κύριος τῆς χάρισε μετὰ τὴν κοίμησή της.

Τὰ ὀρφανά της τὴν λάτρευαν σὰν μητέρα τους, τὴν φώναζαν «Μανούλα», γιατὶ ἡ ἀγάπη της ἦταν μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτὴ πολλῶν μητέρων, ἦταν, ὅπως ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας μας, καὶ  δὲν σταματοῦσε μὲ τὴν ἐνηλικίωση τῶν ὀρφανῶν, ἀλλὰ συνέχιζε μὲ τὴν οἰκογενειακή τους ἀποκατάσταση καὶ τὸ ἄγρυπνο ἐνδιαφέρον της γιὰ ὅλη τὴ μετέπειτα ζωή τους.

Κι  ἂν κάποτε ὑπέφερε ἀπὸ τὴν κακότητα τῶν ἀνθρώπων δὲν ἀγανακτοῦσε, ἀλλὰ μὲ τὴν προσευχὴ ἔλυνε ὅλα τὰ προβλήματα καὶ ἐνισχυόταν πνευματικὰ λέγοντας; Παράβλεπε! «Εἰ δ’ ἀγανακτεῖς καὶ σαυτὸν λυπεῖς καὶ τὸ φέρον σὲ φέρει», ὅπως ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι.

Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ σύνθημα ποὺ ἐφάρμοζε πάντοτε στὴ ζωή της ἦταν τό:

Συγχώρει καὶ προχώρει!

Διηγήθηκε αὐτὴ κάποτε, ὅτι τὸν Νοέμβριο τοῦ 1954 ἐπισκέφθηκε τὸν Γέροντα στὴν Πάτμο καὶ τὴν φιλοξένησε στὸ Ἱερὸ Κοινόβιο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

Ἐπὶ δύο ἡμέρες παρέμεινε στὸν πύργο τοῦ Μοναστηριοῦ. Τὴν τρίτη ἡμέρα ὁ προορατικὸς Γέροντας ἐπέμενε νὰ μὴν κοιμηθεῖ πλέον στὸ μέρος αὐτό, πράγμα ποὺ ἔγινε.

Τὴν νύκτα ἐκείνη ἔπεσε ἀκριβῶς στὸ κρεββάτι τοῦ πύργου κεραυνός. Ὁ Ὅσιος εἶχε σώσει μὲ τὴν ἐπιμονή του καὶ τὴν προόρασή του μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὴν ἐπίσης ὁσιακὴ αὐτὴ μορφὴ τῆς Γερόντισσας τῶν Χανίων.