Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Λόγοι Αθωνιτών πατέρων



"Πάντα στις κρίσεις να βάζετε ένα ερωτηματικό. 
Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει."

Η αγιότητα κρύβεται...



μαρτυρία του Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου για την Μαρία την Ψηλή

Αυτή η κοπέλα, μια αγία ψυχή, ήταν πανύψηλη, ήταν γίγαντας. Βέβαια στο τέλος καμπούριασε, περπατούσε με σίδερα, μετά με καροτσάκι. Εγώ την πρόλαβα πού περπατούσε ίσια. Είχε γιγαντισμό, ήταν παραμορφωμένη. Τα παπούτσια της, έχω ένα παπούτσι της στο μοναστήρι, ήταν 57 νούμερο, τόσο πράγμα σαν βάρκα, η παλάμη της ήταν 3 φορές μεγαλύτερη από την δική μου.
Να σας πω πώς την γνωρίσαμε. Είχαμε έναν δικό μας μοναχό τον π. Νήφωνα, ο οποίος πουλούσε μήλα σε σακούλια όταν ήταν πρώτη Λυκείου και πήγε να πουλήσει μήλα. Χτύπησε την πόρτα και την άνοιξε η Μαρία, μόλις την είδε από τον φόβο το πολύ, της πέταξε τα μήλα κι όπου φύγει φύγει. Ήταν όμως η αιτία να γνωριστούν και να συνδεθούν πνευματικά και αργότερα μέσω αυτού να γνωρίσομεν και εμείς την μακαριστή Μαρία.
Αυτή η κοπέλα, ήταν μια αγία ψυχή, πραγματικά μια αγία, παρ΄όλο που ήταν ένα τέρας εξωτερικά, και το πρόσωπο της ήταν αλλοιωμένο ακόμη και τα μικρά παιδιά δεν την φοβόντουσαν. Ανέπαυε πολύ κόσμο. Ήταν δηλαδή… μια πνευματική μητέρα με όλη την σημασία της λέξεως.
Αυτή η κοπέλα ήταν μία τυπικά χριστιανή στα πρώτα χρόνια και η μητέρα της καλή χριστιανή. Όταν μεγάλωσε και μεγάλωνε και έγινε δυσθεώρητη, έγινε 2.30 μ., αφού στο Νοσοκομείο έβαλαν δύο κρεββάτια τα ένωσαν για να την χωρέσει, όταν πέθανε το φέρετρό της ήταν από εδώ μέχρι εκεί πού είναι η καρέκλα.
Την ζήτησαν στην Αμερική και πήγε, με έξοδα της Κυβερνήσεως, για εξετάσεις. Για να ερευνήσουν το φαινόμενο.
Συνήλθαν εκεί οι μεγάλοι γιατροί κ.τ.λ. κι άλλος έλεγε γιγαντισμό κι άλλος διάφορες θεωρίες. Δεν μπορούσαν όμως επακριβώς να δουν τί έπαθε η Μαρία κι έγινε τόσο μεγάλο πράγμα, τόσο μεγάλος άνθρωπος. Και βέβαια της είπαν τότε πώς είχε ένα πρόβλημα. Όλο το κεφάλι της μέσα είχε όγκο, ο οποίος πίεζε τα μάτια και θα έχανε το φως της, θα τυφλωνόταν.
Οι Αμερικάνοι προσφέρθηκαν να αγοράσουν τον σκελετό της και αυτή λυπήθηκε πάρα πολύ, όταν το άκουσε, γιατί ήταν ένα φαινόμενο γι΄ αυτούς έτσι να την διατηρήσουνε για λόγους επιστημονικούς.
Σ΄ αυτήν την κατάσταση επέστρεψε στην Αθήνα μετά από την Αμερική, και μια κοπέλα της λέει εκεί, δεν πάμε να δούμε το γέρο Πορφύριο στην Πεντέλη; Η Μαρία δεν είχε ιδέα από γέροντες κι απ΄ αυτά τα πράγματα, και της λέει: τί να μου πει κι αυτός ο γέρος! Με πήγαν στην Αμερική και με είδαν τόσοι επιστήμονες, τί να μου πει κι αυτός ο γέρος! Έλα πάμε, είναι και τυφλός και δεν μιλάει και καλά. Η Μαρία είπε, είναι και τυφλός και δεν ακούει και καλά… Η Μαρία, ήταν σε μια κατάσταση απελπισίας, τέλος πάντων από δώ από κει την έπεισαν να πάει.
Πήγε λοιπόν, και μαζί της πήγε η μητέρα της πού ζει ακόμα (σημείωση VatopaidiFriend: πλέον έχει κοιμηθεί), η κ. Κωνσταντία, μια μοναχή κι η κοπέλα εκείνη πού πήγε κι άλλοι δύο άνθρωποι.
Πήγαν στο κελί του γέροντα, ήταν τυφλός ο γέροντας Πορφύριος κι όταν μπήκαν μέσα της λέει: γιατί σου έλεγε η φίλη σου να έρθεις και δεν ερχόσουν και της είπε ακριβώς τί έλεγε η Μαρία. Αύτη ντράπηκε και της λέει τί έπαθες; Λέει, γέροντα θα χάσω το φως μου κι έκλαιγε. Της λέει, όχι παιδί μου το φως σου, τα κόκκαλά σου θα σπάζουν… Του λέει, όχι γέροντα, τα κόκκαλά μου είναι γερά, δεν έχουν τίποτα τα οστά μου, το φως μου θα χάσω. Της άπαντα όχι το φως σου, τα οστά σου. Αυτή το επαναλαμβάνει τρίτη φορά, γέροντα το φως μου.
- Όχι το φως σου, τα οστά σου θα συντρίβουν. Αυτή δεν καταλάβαινε.
Της λέει ο γέροντας, γονάτισε. Γονάτισε όπως μπόρεσε κι ο γέροντας έβαλε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι της κι άρχισε να προσεύχεται. Και μου έλεγε η Μαρία, αισθανόταν μέσα το κεφάλι της να βράζει ολόκληρο, οπότε της λέει ο γέροντας: δεν θα χάσεις το φως σου, τα οστά σου θα βγουν, θα τρίβονται τα οστά σου. Αύτη δεν πίστεψε. Λέει ο π. Πορφύριος, από που το έπαθες αυτό, σου είπαν οι γιατροί; Του απάντησε: γέροντα οι γιατροί δεν βρήκαν την αιτία, είπαν γιγαντισμός είναι, δεν βρήκαν την αιτία.
Λέει στην μητέρα της: εσύ θυμάσαι πού ήσουν έγκυος στην Μαρία; Η Μαρία ήταν 43 ετών τότε, λέει η μητέρα της ε! θυμούμαι. Της λέει θυμάσαι, όταν ήσουν δύο μηνών πού έκανες πολλούς εμετούς; Θυμάμαι αμυδρά γέροντα. Θυμάσαι πού σε πήγε ο άντρας σου σε έναν γιατρό; πού να θυμάμαι τώρα τον γιατρό; και αρχίζει ο γέροντας να της περιγράφει: θυμήσου πού κατεβαίνατε με λεωφορείο από το χωριό σας, κατεβαίνατε σε μια πλατεία και της περιγράφει την πλατεία πριν από 42 χρόνια, σε πήρε ο άντρας σου και σε πήγε στον τάδε δρόμο κι άρχισε να της διηγείται τον δρόμο κι η Κωνσταντία άρχισε να θυμάται τον δρόμο εκείνο, σε πήγε σ΄ έναν τόπο πού η πόρτα ήταν πράσινη, στο ιατρείο του ανθρώπου εκείνου. Μπήκες μέσα και του είπες ότι κάνεις πολλούς εμετούς από την εγκυμοσύνη και σου έδωσε ένα φακελάκι με χάπια, με 15 χάπια μέσα, τα θυμάσαι; λέει θυμάμαι γέροντα. Λέει ο Γέροντας τα χάπια εκείνα ήταν χάπια επιληψίας, έκανε λάθος ο γιατρός, τα ήπιες και παραμορφώθηκε το έμβρυο γι΄ αυτό κι έγινε έτσι η κόρη σου. Και πραγματικά, το έστειλαν το μήνυμα αυτό στην Αμερική, κι ήταν πραγματικώς επιστημονικά. Αυτή όμως μετά τελικά τί έγινε; Σταμάτησε να χάνει το φως της κι άρχισε να τρίβονται τα κόκκαλά της. Μια φορά ήμουν παρών εγώ, πού ένα κόκκαλο από την πλάτη της τρύπησε το δέρμα της και βγήκε έξω, συντρίβονταν τα κόκκαλά, διαλύονταν τα κόκκαλά, όπως ακριβώς της είχε πει ο π. Πορφύριος. Ο γέροντας, όταν βγήκε η Μαρία έξω, είπε: αυτή είναι μια αγία, και περιέγραψε την Μαρία.


Πηγή: http://www.imlemesou.org

Απανθίσματα θεοπρεπών ρημάτων




Η δύναμη της ορθόδοξης Εκκλησίας

          Η δύναμη της ορθόδοξης Εκκλησίας βρίσκεται στο ότι ζει την αλήθεια της  πίστεως ως βιουμένη λειτουργικώς θεολογία, ως αποκάλυψη του γεγονότος ότι ο Θεός είναι αγάπη. Και «ουκ απέστη πάντα ποιών έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγε και την βασίλειαν  Του εχαρίσατο την μέλλουσαν».
         Αυτή η δωρεά της μελλούσης βασιλείας από σήμερα διαστέλλει τη ζωή. Χαρίζει άλλες δυνατότητες στον άνθρωπο.
Βρισκόμαστε στη λειτουργική ευρυχωρία και ελευθερία του μέλλοντος αιώνος, ενώ ζούμε στη γη. Βρισκόμαστε στον κόσμο της χάριτος, όπου τα πάντα σφύζουν ζωής αιωνίου. Συγχορεύουν λειτουργικά και συμψάλλουν.
          Μέσα σ’ αυτόν τον λειτουργικό κόσμο όλα γίνονται με έναν άλλο τρόπο, θεοπρεπή και θεοκίνητο. Όλα φωτίζονται έσωθεν με αίγλη κατανύξεως.
          Δεν τραγουδάμε αλλά ψάλλουμε. Δεν στοχαζόμαστε αλλά πάσχομε τα θεία. Δεν ζωγραφίζομε ατομικά αλλά εικονογραφούμε λειτουργικά. Χαιρόμαστε στις δοκιμασίες. «Ιδού γαρ ήλθε δια του σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω».
Αυτή η χαρά που γεννάται από τον Σταυρό και η ζωή που ανατέλλει από τον Τάφο φανερώνει τη δύναμη και την καθολικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τα πάντα συγχορεύουν σταυροαναστάσιμα και ψάλλουν δοξολογικά.
          Δεν υπάρχει εξωτερική περιγραφή της πνευματικής ζωής αλλά λειτουργική μέθεξη του γεγονότος της σαρκώσεως του Θεού Λόγου και της θεώσεως του προσλήμματος, που φανερώνεται ποικιλοτρόπως μέσα στο παγκόσμιο συλλείτουργο.

Πηγή: «ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ», Αρχιμ. Βασιλείου, προηγουμένου Ι. Μονής Ιβήρων 
  

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Μπορεί κανείς να σωθή χωρίς πνευματικό και χωρίς εξομολόγηση;





 
Γέροντος Κλεόπα Ηλίε
 
Όχι. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, ούτε λαϊκοί ούτε μοναχοί ούτε κληρικοί, χωρίς την εξομολόγηση των αμαρτιών και χωρίς τη λύση από τον πνευματικό, κατά τον λόγο του Κυρίου που λέει:
«λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. Αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20, 23). Και σε άλλο χωρίο: «όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ. Και όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω ουρανώ» (Ματθ. 18, 18).
Επομένως, πώς θα μπει κανείς στη βασιλεία των ουρανών, μη όντας λελυμένος στη γη από τις αμαρτίες του; Διότι η εξουσία αυτή δόθηκε μόνο στους εκλεκτούς, δηλαδή στους Αποστόλους, στους Επισκόπους και στους Ιερείς, και όχι στους λαϊκούς.
Πρέπει όλοι να έχουμε τους πνευματικούς μας και να εξομολογούμεθα τακτικά, ακόμα και εκείνοι οι οποίοι νομίζουν ότι δεν έχουν αμαρτίες. Έτσι μας διδάσκει ο άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης: «εάν είπωμεν οτι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν. εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α’ Ίω. 1, 8-9). Και ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης δείχνει λέγοντας: «Όλοι πρέπει να μετανοήσουμε, και λαϊκοί και μοναχοί και ιερείς και αρχιερείς. Να μετανοήσουμε όλοι (να εξομολογηθούμε), για να σωθούμε». 
Χωρίς εξομολόγηση, κανείς δεν μπορεί να σωθεί, επειδή «πολλά γαρ πταίομεν άπαντες» (Ιακώβου 3, 2). Πας άνθρωπος συλλαμβάνεται και γεννιέται με αμαρτίες (Γεν. 8, 21' Ψαλ. 50, 6' Ματθ. 7, 11' Ρωμ. 3, 11). Η Αγία Γραφή μας δείχνει ότι «η δε αμαρτία γεννά τον θάνατον» (Ιακ. 1, 15) και ότι «τίποτα ακάθαρτο δεν θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών». Να ενθυμούμαστε ότι «αμαρτία είναι η καταπάτηση του νόμου του Θεού και ακαθαρσία ενώπιον Του», και ότι η οργή του Κυρίου έρχεται πάνω στους κακούς και αμαρτωλούς, οι οποίοι πεθαίνουν ανεξομολόγητοι και χωρίς μετάνοια. Οι αμαρτωλοί, δι’ εξομολογήσεως και μετανοίας, στρέφουν την δίκαιη οργή του Θεού και αποκτούν την σωτηρία, των ψυχών τους….

Πηγή: http://www.paterikiorthodoxia.com

Ν.εανία.Σ

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Τι μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους;


      
     Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική είναι η τέλεση μνημόσυνου στη θεία λειτουργία. Πριν την αφαίρεση των λειψάνων του αγ. Θεοδοσίου του Τσερνίγκωφ (1896), ο φημισμένος Στάρετς Αλέξιος (1916), ιερομόναχος του Ερημητηρίου του Γκολοσεγιέφσκυ της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, ο οποίος διεξήγαγε την ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος του είπε:
         «Σ’ ευχαριστώ που κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη θεία λειτουργία, να μνημονεύσεις τους γονείς μου» - και έδωσε τα ονόματά τους.
«Πώς μπορείς εσύ, ω Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του»; ρώτησε ο ιερομόναχος.
«Ναι, αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο άγιος Θεοδόσιος, «αλλά η προσφορά στη θεία λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου».
          Έτσι λοιπόν, οι παννυχίδες και η κατ’ οίκον προσευχή για τους νεκρούς είναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οι εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες ή συνεισφορές στην εκκλησία. Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι η τέλεση μνημόσυνου στην Θεία Λειτουργία…πολλές εμφανίσεις νεκρών και άλλα περιστατικά τα οποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. 
      Πολλοί άνθρωποι που πέθαναν εν μετανοία, αλλά που δεν μπόρεσαν να εκφράσουν έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τα μαρτύρια και βρήκαν ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχές υπέρ αναπαύσεως των νεκρών, και μάλιστα την ημέρα της Καθόδου του Αγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της γονυκλισίας, υπάρχει μία ειδική ευχή «για τους ευρισκομένους στον άδη».
      Οι προσευχές της Εκκλησίας δεν μπορούν να σώσουν τον οιονδήποτε δεν επιθυμεί τη σωτηρία του, ή αυτόν που ποτέ δεν αγωνίστηκε ο ίδιος να την κατακτήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να πούμε ότι οι προσευχές της Εκκλησίας ή του κάθε χριστιανού ξεχωριστά για κάποιο νεκρό δεν προκύπτουν παρά ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του: κανείς δεν θα προσευχόταν γι’ αυτόν εάν δεν είχε κάνει κάτι όσο ζούσε που να εμπνέει μία τέτοια προσευχή μετά το θάνατό του.
        Ο καθένας από εμάς που επιθυμεί να εκφράσει την αγάπη του για τους νεκρούς και να τους βοηθήσει ουσιαστικά, μπορεί να το επιτύχει προσευχόμενος υπέρ των ψυχών τους, και ειδικότερα μνημονεύοντας αυτούς στη Θεία Λειτουργία, όταν οι μερίδες που αποκόπτονται για ζώντες και νεκρούς αφήνονται να πέσουν μέσα στο Αίμα του Κυρίου με τις λέξεις: «Απόπλυνον Κύριε τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω….».
     Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλύτερο ή σπουδαιότερο για τους κεκοιμημένους από το να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, προσφέροντάς τους μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία. Το έχουν πάντα ανάγκη, ειδικά κατά τη διάρκεια εκείνων των σαράντα ημερών όπου η ψυχή του απελθόντος πορεύεται προς τις αιώνιες κατοικίες…
Αξίζει λοιπόν να φροντίσουμε γι’ αυτούς που έφυγαν για τον άλλο κόσμο πριν από εμάς, προκειμένου να κάνουμε ότι μπορούμε για τις ψυχές τους, ενθυμούμενοι ότι: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί θα ελεηθούν».

Πηγή: http://www.paterikiorthodoxia.com
"Η ψυχή μετά τον Θάνατο", π. Σεραφείμ Ρόουζ, Εκδ: Μυριόβιβλος
Ν.εανια.Σ

Το ξέσπασμα της χριστιανικής φιλανθρωπίας




      Το προηγούμενο Σάββατο, 16 Φεβρουαρίου, είχε ορισθεί ως ημέρα συγκέντρωσης υλικών αγαθών, τροφίμων, ειδών ένδυσης, φαρμάκων κ. ά. στην πλατεία Γεωργίου Πατρών.

          Της κινήσεως ηγείτο κυρίως η Ιερά Μητρόπολις Πατρών, ο Δήμος και το Εμπορικό  Επιμελητήριο, με το σύνθημα : «Δώσε το παρόν». Από το πρωί έως το απόγευμα είχε στηθεί ένα πανηγύρι αγάπης και ανθρωπιάς από ανθρώπους κάθε ηλικίας  που έφταναν από κάθε γωνιά της πόλης για ν’ αποθέσουν τα ανεξάντλητα αποθέματα της αγάπης των υπέρ των ευπαθών ομάδων της περιοχής μας.
          Το αποτέλεσμα αυτής της εκστρατείας αγάπης υπήρξε εντυπωσιακό. Η θαυμαστή αλιεία ανέλπιστη, αφού σύμφωνα με την ανακοίνωση των  υπευθύνων του Κοινωνικού Τομέα και της Τράπεζας Τροφίμων συγκεντρώθηκαν δέκα πέντε (15) τόνοι τρόφιμα, δέκα (10) τόνοι ρούχα, φάρμακα κ.α. είδη για τον εμπλουτισμό της Τράπεζας Τροφίμων, τα οποία επαρκούν για τις ανάγκες των απόρων μέχρι το Πάσχα. Η χριστιανική αγάπη έδειξε για άλλη μια φορά το φωτεινό της πρόσωπο για ν’ ανακουφίσει πονεμένους και ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας από τη στέρηση των αναγκαίων του καθ’ ημέραν βίου.
          Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους τοπικούς  φορείς και ιδιαίτερα την αποφασιστική και θετική παρέμβαση της Ι. Μητροπόλεως δια του Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, άκρως ευαίσθητου σε θέματα ανθρωπιάς και χριστιανικής αγάπης, καθώς και στους άλλους φορείς της πόλης μας. Δεν μπορούμε όμως να μην υπογραμμίσουμε τη συγκινητική και πρόθυμη ανταπόκριση των χριστιανών μας που σε εποχές δύσκολες  πρόσφεραν από το περίσσευμα ή και το υστέρημα της αγάπης των.
          Όπως φάνηκε ο ορθόδοξος λαός μας είναι βαθιά διαποτισμένος από το ευαγγελικό πνεύμα που καλλιεργεί  την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι η ελεημοσύνη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο αναδεικνύεται εξαιρετική αρετή, που όταν εφαρμόζεται με ευαγγελικό τρόπο ολοκληρώνει την πίστη μας και την γνήσια προσευχή μας, δηλ. την ορθόδοξη ευσέβειά μας.  

π. γ. στ.  

Δύο αντίθετοι



Ο Φαρισαίος που μόνος του δικαίωσε τον εαυτό του, καταδικάστηκε από το Θεό, ενώ ο Τελώνης, που μόνος του καταδίκασε τον εαυτό του, δικαιώθηκε από το Θεό. Όλα τα προτερήματα εκείνου τα αχρήστευσε η έπαρσης, ενώ όλα τα ελαττώματα του άλλου τα αναπλήρωσε η ταπείνωσης.
          Βλέπε λοιπόν πως η διάθεση της καρδιάς  και ο λόγος του στόματος μέσα σε σύντομο χρόνο εξαφάνισε τις δικαιοσύνες πολλών ετών του πρώτου και τις αδικίες πολλών ετών του άλλου. Έτσι ας μάθουμε και εμείς, πως πρέπει να προσευχόμαστε, ώστε με την ταπεινή στάση, με την ταπεινωτική εμφάνιση και με τα ικετευτικά λόγια να εξιλεώσουμε, αντί να ερεθίζουμε το Θεό.

Πατερικό σχόλιο στην περικοπή Τελώνου και Φαρισαίου, Ευ. Ζυγαβηνού

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Καθημερινά σήματα πορείας





«Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως.

Επιλαβού της αιωνίου ζωής» ( Α΄ Τιμ. 6,12)



          Εάν οι αθλητές επιδίδονται σε διάφορα αγωνίσματα, κατά παρόμοιο τρόπο και ο χριστιανός καλείται να γίνει ένας αγωνιστής και αθλητής, δηλ. ν’ αγωνίζεται σ’ ένα ανώτερο και τίμιο αγώνα της πίστεως.

          Το να πιστεύει ο άνθρωπος στον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα, είναι πράγματι ένα μεγάλο άθλημα και αγώνισμα. Το να κρατήσει την πίστη, είναι κι αυτό ένας ευγενής αγώνας. Και ο αγώνας αυτός είναι ισόβιος με τελικό στόχο τη βασιλεία του Θεού.

          Για την αιώνια έχουν λάβει πρόσκληση όλοι οι χριστιανοί. Αν λοιπόν θέλουμε να φανούμε άξιοι της κλήσεως για τη βασιλεία του Θεού, πρέπει ν’ αναλάβουμε τον καλό αγώνα της πίστεως με φιλοτιμία και όρεξη, με ζήλο, με ενθουσιασμό και με την πεποίθηση στη νίκη. Διότι στον αγώνα της πίστεως είναι δυνατό όλοι ν’ αγωνισθούν με επιτυχία, όλοι να νικήσουν και όλοι να λάβουν το βραβείο της νίκης από τον αγωνοθέτη Θεό.



Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, «Από την Αλήθεια της Πίστεως»

Μικρό οδοιπορικό στο Άγιον Όρος, το περιβόλι της Παναγίας



           
Ο μοναχισμός στο Άγ. Όρος
α΄ μέρος 

          Το Άγ. Όρος έχει εμπνεύσει πολλές γενεές ανθρώπων ως στάδιο ασκητικών αγώνων, αλλά γοήτευσε επίσης πολλούς και ως τοποθεσία. Και είναι αλήθεια, ότι όλα στο Αγ. Όρος: θάλασσα, κορυφές, κοιλάδες, βράχοι, βλάστηση, πύργοι, Ναοί, συνθέτουν ένα από τα ωραιότερα τοπία του κόσμου.

          Η μοναδική αυτή στον κόσμο μοναχική  πολιτεία καλύπτει όλη σχεδόν την έκταση της ανατολικής χερσονήσου της Χαλκιδικής, η οποία έχει μήκος 40 περίπου χιλ. και πλάτος από 8- 18 χιλ.

          Επίσημα το Άγ. Όρος εισέρχεται στην ιστορία ως μοναχικό κέντρο το 843 μ. Χ. με τη συμμετοχή των μοναχών στη Σύνοδο της ΚΠόλεως για το θέμα των ιερών εικόνων. Είναι όμως αυτονόητο, ότι ο μοναχικός βίος, αφού είχε διαδοθεί τον 4ο αι. σε όλες τις μεσογειακές πόλεις, δεν άφησε εκτός επιρροής την απόμερη εκείνη περιοχή και κατά την παλαιότερη εποχή. Γι’ αυτήν όμως υπάρχουν μόνο παραδόσεις και θρύλοι.

          Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι η απρόσιτη αυτή λωρίδα γης κατά τους χρόνους της εικονομαχίας έγινε καταφύγιο των διωκομένων μοναχών που μπορούσαν εκεί  να χρησιμοποιούν άφοβα τις άγιες εικόνες.

          Η ιστορική μνήμη διατήρησε  τα ονόματα δύο από τις πρώτες μορφές του αγιορειτικού μοναχισμού. Τον Πέτρο τον Αθωνίτη και τον Ευθύμιο τον εν Θεσσαλονίκη. Οι δύο αυτοί ασκητές αντιπροσωπεύουν ο μεν πρώτος την σπηλαιώδη, ο δε δεύτερος την κοινοτική ή λαυρεωτική μορφή του μοναχισμού.

          Εντονότερο ρυθμό στο μοναχικό βίο έδωσε ο ιδρυτής της Μεγίστης Λαύρας Αθανάσιος Αθωνίτης, ο οποίος βοηθούμενος λόγω φιλίας από τον αυτοκράτορα Νικ. Φωκά ίδρυσε το μεγάλο μοναχικό κέντρο του Άθωνα. Έτσι ιδρύθηκε η Μ. Λαύρα το 963 μ. Χ.

          Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Τσιμισκής εξέδωσε το πρώτο τυπικό του Αγ. Όρους (972)  που επειδή είναι γραμμένο σε δέρμα αιγός ονομάστηκε τ ρ ά γ ο ς. Με το τυπικό αυτό ο Άθως αναγνωρίζεται ως αυτοτελής μοναχική πολιτεία που περιελάμβανε κελλία, λαύρες και μονές, δηλ, ερημητήρια, κοινότητες και κοινόβια.

          Το τυπικό αυτό έδωσε γραμμή που ακολούθησε το Όρος μέχρι σήμερα. Η περιοχή έμεινε για πάντα έξω από την εκκλησιαστική διοίκηση και την ρύθμιζε  αυτοβούλως και αυτονόμως.

          Ανωτάτη αρχή αυτής είναι η σύναξη των ηγουμένων που προέρχονται από τον Πρώτο, ο οποίος εξελέγετο από τους ηγουμένους και μετά την εκλογή του, παραιτούμενος από κάθε άλλο αξίωμα, αναλάμβανε τη διοίκηση της Λαύρας των Καρυών ισοβίως. Οι γενικοί όμως κανονισμοί επικυρώνονταν από τους αυτοκράτορες.

          Οι πατριάρχες απέκτησαν δικαιοδοσία μόλις τον 14ο αι.

          Η φήμη του Αθανασίου προσέλκυσε πλήθη  μοναχών που σε λίγο ανήλθαν στις 3.000 σε ολόκληρο το Άγ. Όρος.

          Το παράδειγμα της Λαύρας παρακίνησε τα προϋπάρχοντα κελλία να οργανωθούν σε μονές.

          Στις αρχές του 13ου αι. υπάρχουν 300 μονές μικρές και μεγάλες.

          Η κατάσταση όμως μετεβλήθη λόγω της φραγκικής κατάκτησης το 1204. Ανήκουστη ήταν η συμφορά που έπληξε το Όρος από τους Καταλανούς τυχοδιώκτες το 1307-1309, οι οποίοι συνοδευόμενοι από τους Τούρκους άρπαξαν, έκαψαν, εκτόπισαν, ηνδραπόδισαν.

          Τον 14ο αι. όμως υπήρξε απότομη άνθιση στην οποία συνετέλεσε η ηρωική στάση των μοναχών εναντίον των Λατίνων, η άμιλλα για την ίδρυση νέων μονών και ο στενός σύνδεσμος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Νέες και μεγάλες Μονές ιδρύθηκαν αυτό τον αιώνα. Καρπός ανάπτυξης αυτής υπήρξε η ησυχαστική κίνηση που με ηγέτη τον άγ. Γρηγόριο Παλαμά οδήγησε στη ρωμαλέα εμφάνιση του αγιορείτικου μοναχισμού στη θεολογική καλλιέργεια.



Πηγή: Π. Κ .ΧΡΗΣΤΟΥ. «ΑΓ. ΟΡΟΣ» συνοπτική - αποσπασματική παρουσίαση,

Έκδοση Ιδρύματος Πατερικών Μελετών. Θεσσαλονίκη 1970



Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (Τελώνου και Φαρισαίου) Ευαγγέλιο: Λ.κ. 18, 10-14




ΦΑΡΙΣΑΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΝΕΝΤΙΜΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ  

          Εν ολίγοις

          Με την ευαγγελική περικοπή του Τελώνου και του Φαρισαίου η Εκκλησία μας εισάγει στο πνεύμα του Τριωδίου που είναι πνεύμα μετανοίας και άσκησης αναμένοντας τα μεγάλα γεγονότα της Μ. Εβδομάδας και του Πάσχα.
          Ο Τελώνης και ο Φαρισαίος είναι δύο τύποι διαφορετικοί που εκπροσωπούν δύο κόσμους, δύο τύπους ζωής που είτε πρέπει ν’ αποφεύγουμε είτε να  τους αποδεχθούμε. Είναι δύο αντίθετοι πόλοι της κοινωνίας.
          Ο Φαρισαίος με καύχηση προσεύχεται όχι στο Θεό αλλά στον εαυτό του κάνοντας μία σύγκριση του εαυτού του με τους άλλους. Ο Φαρισαίος ξεχωρίζει τον εαυτό του γιατί είναι συνεπής με όσα ορίζει ο νόμος και θεωρεί τον εαυτό του άνθρωπο του Θεού, τον οποίο ευχαριστεί γιατί δεν είναι όπως οι άλλοι  που είναι αμαρτωλοί.
          Αυτή η φαρισαϊκή συμπεριφορά αποκαλύπτει:
-          τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της προσευχής του
-          φέρνει στην επιφάνεια την αλόγιστη αλαζονεία του
-          την αυθάδη συμπεριφορά του απέναντι στο Θεό και στους άλλους και
-          και την υπεροψία του απέναντι στον αμαρτωλό τελώνη.

Από το άλλο μέρος ο τελώνης δεν έχει να παρουσιάσει έργα αρετής για να ζητήσει δικαίωση και αναγνώριση από το Θεό. Στέκεται μακριά, γιατί αναγνωρίζει την αμαρτωλότητα του και με συντριβή επικαλείται το έλεος του Θεού. «Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ».
          Τελικά δικαιώνεται ο τελώνης και όχι ο φαρισαίος προς κατάπληξη όλων λόγω της θρησκευτικής του υπεροχής. Δηλ. η  έκβαση της παραβολής έδειξε, ότι οι φαρισαίοι εκπροσωπούν μια θα λέγαμε ανέντιμη θρησκευτικότητα. Γι’ αυτό και τα  αντίγραφα των φαρισαίων κάθε εποχής προκαλούν απέχθεια λόγω του επίπλαστου ύφους τους προβάλλοντας τον εαυτό τους ως ήρωα και ως άγιο.
          Οι φαρισαίοι λόγω παράδοσης θεωρούνταν άνθρωποι κυρίως προσευχής, νηστείας και ελεημοσύνης. Αυτά όμως δεν θα έπρεπε να τους οδηγούν σε μία θρησκευτική και κοινωνική καταξίωση μόνο, αλλά και σε μία καταξίωση μπροστά στο Θεό. Οι φαρισαίοι μαζί με άλλες ομάδες ήταν συντηρητικοί και φανέρωναν ένα έντονο φαρισαϊσμό, δηλ. υποκρισία και τυπολατρεία. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν καμία αλλαγή ή ανανέωση. Όλα ήθελαν να τα ελέγχουν και συνιστούσαν αυστηρή εφαρμογή του Νόμου.
          Οι φαρισαίοι λοιπόν εμπορεύονται κατά κάποιο τρόπο τη θρησκευτική τους θέση και λένε ψέματα μπροστά στο Θεό και τους ανθρώπους υποκρινόμενοι.
          Ο Θεός βέβαια ως καρδιογνώστης  δεν ξεγελιέται με τέτοιου είδους υποκριτικές συμπροφορές, γιατί τα κριτήριά Του είναι διαφορετικά από τ’ ανθρώπινα και αναφέρονται στην ταπεινή αυτοεκτίμησή μας.
          «Είναι γεγονός πως μία θρησκευτικότητα που στρέφεται γύρω από τον εαυτό μας, αλλοτριώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά υποκριτή και αντικοινωνικό στοιχείο. Απεναντίας το ταπεινό φρόνημα οδηγεί τον έναν άνθρωπο κοντά στον άλλο και τον συμφιλιώνει με τον Θεό. Και ο θρησκευόμενος άνθρωπος αν δεν γίνεται κοινωνικότερος, τότε δεν τον αποστρέφονται μόνο οι άνθρωποι, αλλά και ο Θεός».
          Η Εκκλησία στην αρχή του Τριωδίου επιδιώκει να προφυλάξει τους πιστούς από τον υψηλόφρονα λογισμό του φαρισαίου ο οποίος εκπροσωπεί μία θρησκευτική ανεντιμότητα και να προβάλλει τη συντριβή του ταπεινόφρονα τελώνη.
          Ο φαρισαίος κατακρίνεται γιατί στηρίζει τη δικαίωσή του στην προσωπική του αξία και όχι στο έλεος του Θεού. Ο τελώνης δεν επαινείται για την αμαρτωλότητά του, αλλά για την αυτογνωσία του και την αίσθηση της αναξιότητάς του.
          Έτσι η σημερινή παραβολή ανατρέπει τη λογική των εξωτερικών τύπων. Το συμπέρασμα της παραβολής αποτελεί ένα θρησκευτικό «σκάνδαλο». Το κριτήριο του Θεού δεν λειτουργεί με  βάση την ανθρώπινη λογική και αυτό θα πρέπει να το προσέξουν κάποιοι  ζηλωτές θρησκευτικοί τύποι, γιατί η αντίληψη της αυτοδικαίωσης μπορεί να τους οδηγήσει εκτός νυμφώνος και  να σωθούν εκείνοι οι οποίοι μέμφονται τον εαυτό τους.  

π .γ. στ.       

Ευλογημένο Τριώδιο!


Απανθίσματα θεοπρεπών ρημάτων



         Η αίρεση ως ανθρώπινη άποψη και κατασκεύασμα είναι εύκολη λύση, αλλά ολέθρια για τον άνθρωπο, γιατί αγνοεί τη δίψα και τις απαιτήσεις του.
        Η Ορθοδοξία, ως σεσαρκωμένη Αλήθεια, είναι ανυπόφορη, με σταυρούς και θανάτους, αλλά ζωηφόρος για τον άνθρωπο, επειδή τον φέρνει στο θαύμα της Αναστάσεως.
       Η πνευματική ζωή είναι ενδιαφέρουσα, επειδή είναι επικίνδυνη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι, και οι πρώτοι έσχατοι.
         Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανυπόκριτοι», που έχουν δεχθεί την παράκληση του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου. Τους αρκεί η Χάρις. Και αυτή εκπέμπουν αενάως, με ακτινοβολία που τρέφεται ακατάπαυστα από την συντριβή της καρδιάς και την αίσθηση που έχουν ότι μολύνουν τον τόπο με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τη δημιουργία και όταν ζουν και αφού παρέλθουν, γιατί το Πνεύμα το Άγιον δίδει νόημα και λόγο στην παρουσία και την απουσία τους.
Αντίθετα, μόλις πιστέψεις ότι κάτι είσαι στην αρετή ή στη γνώση, τότε τα χάνεις όλα και γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα αν νομίζεις εσύ-ή και κάποιοι άλλοι- ότι είσαι υπόδειγμα αρετής και ανανεώσεως της πνευματικής ζωής.Αυτό που έχουν οι Άγιοι δεν είναι τα ανθρώπινα ταλέντα ή προτερήματα: σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως. Αλλά ότι όλα αυτά τα αγίασαν προσφέροντάς τα στον Θεό. Και δι’ αυτών φανερώνεται η Χάρις που παρηγορεί και θεώνει τον άνθρωπο. 

 Αρχιμ. Βασιλείου, Προηγουμένου Ι. Μ. Ιβήρων

 Πηγή: ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Μαζί με τους Αγίους




23 Φεβρουαρίου, Αγ. Πολυκάρπου επισκόπου Σμύρνης

Τι εκθέτει περισσότερο τον άνθρωπο

          Στις 23 Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας επιτελεί τη μνήμη ενός από τους πρώτους πατέρες και μαρτυράς, του αγ. Πολυκάρπου επισκόπου Σμύρνης. Όταν διαβάζουμε το μαρτύριο του αγ. Πολυκάρπου, ένα από τα αρχαιότερα χριστιανικά γραπτά μνημεία, βλέπουμε την αγιότητα, την καλοσύνη, την πίστη και την αγάπη στον Χριστό του αγίου αυτού επισκόπου.
          Όταν τον προκάλεσαν να αρνηθεί τον Χριστό, εκείνος απάντησε: «Ογδόντα χρόνια υπηρετώ τον Κύριό μου….και τώρα να τον υβρίσω; Να βλασφημήσω τον Θεό και Σωτήρα μου; Ποτέ!».
          Πώς να μη θαυμάσουμε τέτοια πιστή αφοσίωση και τέτοιο υψηλό φρόνημα και πώς να μην αισθανόμαστε βαθειά λύπη, όταν ακούμε τους χριστιανούς να βλασφημούν το όνομα του Θεού και τα άγια της πίστεως μας;
          Τίποτε περισσότερο δεν εκθέτει τον άνθρωπο σαν ασεβή και ανάγωγο, όσο όταν υβρίζει και βλασφημεί τα θεία.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Καθημερινά σήματα πορείας




«Δίωκε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα»   
(Α΄ Τιμ. 6, 11)

Εκείνο που επιδιώκουν οι άνθρωποι περισσότερο από κάθε τι άλλο  με περισσή φροντίδα και σπουδή είναι η απόκτηση των επιγείων αγαθών. Αλλά ο Απ. Παύλος που είχε βαθιά γνώση του Ευαγγελίου και ήταν σε θέση να διακρίνει την αξία των υλικών πραγμάτων, συνιστά άλλου είδους αγαθά στον κάθε χριστιανό που πρέπει ν’  αποκτήσει, όπως : την δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την πίστη, την υπομονή, την πραότητα.
          Αυτά είναι οι μεγαλύτερες χριστιανικές αρετές , τα πολυτιμότερα πνευματικά κεφάλαια που εξευγενίζουν τον άνθρωπο και τον κάνουν παιδί του Θεού. Αυτός είναι ο ωραιότερος στολισμός για γυναίκες και άνδρες.
          Αν λείπουν οι αρετές αυτές  και τη θέση τους έχουν καταλάβει οι ποικίλες κακίες και τα πάθη, τότε η ζωή του χριστιανού εκτροχιάζεται από τον υψηλό της προορισμό και καταλήγει αποτυχημένη. Ως εκ τούτου ο πιστός οφείλει να καλλιεργήσει τις αρετές και να θεμελιώσει τη ζωή του πάνω σ’ αυτές. Και η απόκτηση των αρετών είναι θησαυρό ανώτερος από το χρυσάφι του κόσμου.

Πηγή: Δ . Γ. Παναγιωτόπουλος, «Από την Πηγή της Αλήθειας», εκδ.Σωτήρ

Η χάρη της Παναγίας και η μετάνοια ενός Μπολσεβίκου




 Υπό Νικολάου Βοϊνέσκου

«Βρισκόμαστε στα 1922. Η επανάσταση του ’17 στη Ρωσία έχει οριστικά επιβληθεί. Οι ερυθροί παρτιζάνοι (κομμουνιστές αντάρτες ) νίκησαν τους λευκούς (τσαρικούς αντάρτες) και επέβαλαν νέα τάξη πραγμάτων, καταργώντας έθιμα και παραδόσεις.
Στο χωριό Τοργίνσκ, πολύ κοντά στην πόλη Νερτσίνσκ, έκλεισαν τον ενοριακό ναό και κάρφωσαν με σανίδες τις πύλες του. Ήταν ένας ναός φημισμένος σ’ όλη την περιοχή Ζαμπαϊκάλ, για μια θαυματουργή εικόνα της Θεομήτηρος, την οποία τιμούσαν όχι μόνο οι κοζάκοι, αλλά και οι ξένοι.
Ο ναός πανηγύριζε στις 8 Ιουλίου. Πλήθος πιστών συνέρεε απ’ όλη την περιοχή. Μετά την Παράκληση, έβγαιναν όλοι από τον ναό και λιτάνευαν την ιερή εικόνα στα γύρω χωριά. Τώρα όμως δεν γίνεται πια λιτανεία, γιατί η νέα εξουσία έχει σφραγίσει την Εκκλησία.
Εκείνη τη χρονιά είχε πέσει φοβερή ξηρασία στην περιοχή Ζαμπαϊκάλ. Η γη άνοιξε από τη ζέστη, και στέρεψαν οι πηγές, τα ποτάμια και τα πηγάδια. Τα φύλλα των δέντρων κιτρίνισαν και μαράθηκαν σαν να είχε περάσει φωτιά. Τα σπαρτά στους κάμπους ξεράθηκαν.
Πλησίαζε η 8η Ιουλίου, που άλλοτε πανηγύριζε η Παναγία του Τοργίνσκ. Την παραμονή, στη λαϊκή συνέλευση του Τοργίνσκ, οι ασπρογένηδες γέροι κοζάκοι άκουγαν σκυθρωποί  το Στέφανο Καμένστσικώφ, πρώην  κόκκινο παρτιζάνο και τώρα γραμματέα του χωριού να φλυαρεί:
-Λοιπόν σύντροφοι, είπε συμπερασματικά  ο γραμματέας , πιστεύετε πως έχουμε ξηρασία, επειδή απαγόρευσε η εργατική  εξουσία να λιτανεύεται η εικόνα της Παναγίας! Επειδή απαγόρευσε στους ελεεινούς παπάδες να ζαλίσουν το λαό, κι επειδή κάρφωσε με σανίδες την εκκλησία!
-Ακριβώς! Συμφώνησαν όλοι.
-Στέφανε! φώναξε ένας παλιός επίτροπος του ναού  Τοργίνσκ. Εφέτος επιθυμούμε να λιτανεύσουμε την εικόνα της Παναγίας στους αγρούς μας. Τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Ζήτησε λοιπόν την άδεια από τους υπεύθυνους.
-Καλά σύντροφοι. Αφού επιμένετε τόσο πολύ, θα ενεργήσω σύμφωνα με την επιθυμία σας. Πάντως μην περιμένετε βροχή.  Έτσι θα καταλάβετε στην πράξη ότι Θεός δεν υπάρχει.
Η αίτηση έγινε από τον γραμματέα, και η απάντηση ήρθε θετική από τα μέλη της G.Ρ.U. Η χαρμόσυνη είδηση, πως θα πανηγυρίσουν  και πάλι όπως τα παλιά καλά χρόνια και θα λιτανεύσουν τη θαυματουργή εικόνα στους αγρούς για να βρέξει, διαδόθηκε σαν αστραπή.
Την επομένη το πρωί πλήθος λαού είχε κατακλύσει το ναό και το γύρω χώρο. Κατέφθασαν όλοι ντυμένοι στα γιορτινά τους, ενώ οι κωδωνοκρουσίες συμπλήρωναν τον εορταστικό τόνο της ημέρας. Μοναδική παραφωνία αποτελούσε η παρουσία των πρακτόρων της G.Ρ.U. με τα κασκέτα και το ειρωνικό τους ύφος.
 Σε λίγο λευκογένειοι κοζάκοι βγήκαν απ’ το ναό κρατώντας το βαρύ κιβώριο με  την εικόνα της Θεοτόκου. Ακολουθούσαν οι  ιερείς με τα χρυσοποίκιλτα άμφια τους.
Ο λαός γονάτισε. Όλων τα μάτια ήσαν δακρυσμένα.  Η μεγάλη εικόνα με τα πολύτιμα πετράδια και τα ακτινοβόλα μάτια της Θεοτόκου περνούσε μπροστά από τους πιστούς.
Κάποια στιγμή αυτά τ’ ακτινοβόλα μάτια συναντήθηκαν με το βλοσυρό βλέμμα του Καμένστσικωφ και τον συγκλόνισαν. Ένοιωσε πως τον κοίταζαν στα μύχια της ψυχής του. Έκανε όμως τον αδιάφορο. Διόρθωσε το κασκέτο του κι άρχισε να καπνίζει.
Η Παράκληση είχε αρχίσει, και ο πολιός π. Ιωάννης πρόφερε αργά και καθαρά τις αιτήσεις:
-Δός υετόν τη διψώση γη, Σώτερ!
Πόσο λαχταρούσαν άνθρωποι και φύση την ευεργετική βροχούλα! Ο ανυπόφορος καύσωνας την ώρα εκείνη έφθανε μέχρι τρέλλας.  Οι ιερείς ράντιζαν με το αγιασμένο νερό το κιτρινισμένο σιτάρι και την κατάξερη γη.
Μέχρι το βράδυ λιτάνευσαν την εικόνα της Θεοτόκου σ ’όλα τα χωράφια κι έκαναν αδιάκοπες παρακλήσεις, ενώ το πλήθος ακολουθούσε ακούραστο σε λόφους, σε δρόμους, σε πλαγιές.
Ο Καμένστσικωφ, καβάλα στ’ άλογό του, χαμογελούσε ειρωνικά. Κάποια στιγμή πέταξε το τσιγάρο και μουρμούρισε θυμωμένος:
-Θα  σας δείξω εγώ ποιος είναι ο Χριστός και η Παναγία σας .
Τώρα  η λιτανεία πλησίασε στα σπίτια του χωριού Τοργίνσκ. Στη μέση ακριβώς βρισκόταν το σπίτι του Καμένστσικωφ. Στην πόρτα περίμενε ευλαβικά η ηλικιωμένη μητέρα του.
-Γριά! Της φώναξε. Μην  τολμήσεις να βάλεις στην αυλή μας αυτή την τσιγγάνα!
-Τι λόγια είναι αυτά, Στέφανε! Τρελάθηκες; Διαμαρτυρήθηκε εκείνη.
Στο μεταξύ παρουσιάστηκαν στον ουρανό συννεφάκια, που διαρκώς μεγάλωναν. Κάποια στιγμή ο ιερέας στάθηκε για τη συνηθισμένη δέηση. Τότε ο Στέφανος, κατακόκκινος, έτρεξε κοντά του φωνάζοντας:
-Φτάνει πια η κωμωδία! Σύντροφοι, κυκλώστε αυτή την παλιοκασέλα! Τώρα θα σας δείξω πως δεν υπάρχει Θεός και Παναγία.
Και λέγοντας αυτά, έπιασε τον π.Ιωάννη από  τα γένεια και τον έσπρωξε με ορμή. Ο λευκασμένος λευίτης κυλίστηκε στη γη, ενώ ο χρυσός σταυρός που κρατούσε γλίστρησε από το χέρι του.  Ο Καμένστσικωφ κλώτσησε με τη μπότα του το σταυρό κι ύστερα τράβηξε το καυκασιανό του σπαθί και χτύπησε μ’όλη του τη δύναμη το πλαίσιο της εικόνας.
Ο κόσμος ταράχτηκε. Μεσολάβησε μια στιγμή, και ύστερα ακούστηκαν κραυγές:
-Αίμα, αίμα
-Θαύμα, θαύμα!
Ο  Στέφανος κοίταξε τριγύρω αγριεμένος. «Γιατί φωνάζουν;» αναρωτήθηκε.
-Στέφανε! Φώναξε έξαλλη η μητέρα του. Αμαρτία θανάσιμη! Κοίτα τη Δέσποινα!
Έριξε μια ματιά στην εικόνα και πάγωσε. Από το δεξί μάγουλο της Θεοτόκου έτρεχε αίμα σταγόνα-σταγόνα. Έτρεχε προς τα κάτω και πορφύρωνε το ασημένιο της πουκάμισο.
Ξαφνικά, σαν με ξένη φωνή, φώναξε ο ίδιος ο Καμένστσικωφ:
-Δάκρυα, δάκρυα!
Από τα μεγάλα μάτια  της Παναγίας έτρεχαν μεγάλα, καθαρά σαν διαμάντια δάκρυα. Κι αμέσως άρχισε να πέφτει από τον ουρανό η ευλογημένη βροχή.
Τρείς ημέρες έβρεχε συνέχεια. Η ποτιστική βροχή έπεφτε ακατάπαυστα στη διψασμένη γη, κι εκείνη ρουφούσε με απληστία το ζωογόνο νερό. Την τέταρτη μέρα ανέτειλε στον ουρανό ένας ολόλαμπρος ήλιος. Έλαμψε δείχνοντας στους ανθρώπους το θαύμα της ζωής και της ανακαινίσεως.
Η Παναγία του Τοργίνσκ είχε κάνει το θαύμα της. Τα μέλη της G.P.U., ταπεινωμένα για το πάθημά τους, σφράγισαν και πάλι την εκκλησία και απήγαγαν την ιερή εικόνα σε μια μακρινή πόλη.
Το μεγαλύτερο όμως θαύμα συντελέστηκε στον Καμένστσικωφ, τον άθεο εκείνο μπολσεβίκο. Η Παναγία με το αίμα και το δάκρυ της πότισε την άπιστη αλλά διψασμένη ψυχή του, κι εκείνη δεν άργησε να καρποφορήσει την πίστη και τη μετάνοια».

 Πηγή:  "Εμφανίσεις και θαύματα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ", Εκδόσεις Ι.μονής Παρακλήτου