Λαμπρός ο εορτασμός για τον Απ.Ανδρέα

Ο πιανίστας Παναγιώτης Γώγος στο Συνεδριακό του Πανεπιστημίου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Καθηγητής κ.Γ. Παναγιωτάκης

στο πλαίσιο του εορτασμού του « Έτους Σοπέν »

έχει την τιμή να σας προσκαλέσει στη συναυλία κλασικής μουσικής

με προσκεκλημένο τον πιανίστα    Παναγιώτη Γώγο

την  Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010 και ώρα 19.30

στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό  Κέντρο του  Πανεπιστημίου Πατρών

Συμμετέχει η χορωδία των Επτανησίων Πάτρας

Είσοδος ελεύθερη

Απ.Ανδρέας ο Πρωτόκλητος

Πρώτος προσπελάσας τω Ιησού, Πρωτόκλητος ώφθης, και ακρότης των Μαθητών, Ανδρέα θεόπτα, εντεύθεν διανύεις, παθών τας αναβάσεις της αναστάσεως.

Απ.Ανδρέας, Κήρυξ Οικουμένης

Άγ.Νικόδημος Αγιορείτης

Κήρυξ Οικουμένης μέγας φανείς,
Πάλιν Βυζαντίδα
Συ φωτίζεις κατ' εξοχήν
συν τη του Ευξείνου,
Ανδρέα μάκαρ, Πόντου τη Αμισώ και ταύταις
σαφώς εφώτισας.

Λόγοις Σου φωτίζεις την Λαζικήν
και την Τραπεζούντα
συν Νικαία τη θαυμαστή
και Νικομήδεια,
συνάμα Χαλκηδόνι, ως μύστης και αυτόπτης
Χριστού, Απόστολε.
Την Πόντου Ηρακλείαν, ως εικός,
λόγοις εκδιδάξας,
ω Ανδρέα Καθηγητά,
και την Προποντίδα
ωσαύτως εκδιδάσκεις και πόλιν του Ευξείνου
συν τε 'Αμάστριδα.
Θαύμασι φωτίζεις τους Σινωπείς,
Μύστα του Δεσπότου,
Σαμοσάτας τε τους σοφούς,
Νεοκαισαρείς τε,
τους πρώην απειθείς μεν, πιστούς δε δια λόγων
Σου εις το ύστερον.
Κήρυξ και της Θράκης ούν γεγονώς,
πάσης Θετταλίας
και Ελλάδος, Μάκαρ Σοφέ,
και Μακεδονίας,
εσχάτως εκδιδάσκεις, Ανδρέα Μυστολέκτα,
Την Πελοπόννησον.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΕΥΡΕΤΟΙ

ΗΛΙΑΣ ΜΗΝΙΑΤΗΣ

  «…..Εις ένα καιρόν, όπου ωσάν μεσημέρι λάμπει η Ορθοδοξία, ανάπτω και εγώ τον λίχνον του ευαγγελικού κηρύγματος, έρχομαι εις μίαν εκκλησίαν γεμάτην από χριστιανούς και ζητώ χριστιανόν, ζητώ χριστιανόν, Μα πως; Τούτοι, όπου θέλω εδώ και αλλού, εις πόλεις, εις κάστρα, εις επαρχίας, εις βασίλεια, εις το περισσότερον μέρος της οικουμένης, δεν είναι χριστιανοί.

        Δύο λογιών είναι οι χριστιανοί. Είναι εκείνοι, όπου έχουσι μοναχόν όνομα χριστιανού. Χριστιανοί εις τα έξω και κατά το φαινόμενον, έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, λέγει ο Παύλος, μα εις τα έσω δεν έχουσι έργα χριστιανού. ΄Εχουσι χριαστιανικήν πίστιν μα δεν έχουσι χριστιανικήν ζωήν. Μάλιστα έχουσι μίαν ζωήν εναντίαν εις την πίστιν. « Έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δύναμιν αυτής ηρνημένου». Από τούτους τινά δεν ζητώ. Είναι χριστιανοί, οπού έξω από το όνομα, έχουσι και τα έργα, ομού με την πίστιν έχουσι και την ζωήν, και εις τα έσω και εις τα έξω είναι ορθόδοξοι, κατά αλήθειαν χριστιανοί. Και από τούτους ζητώ ένα εις την πολυάριθμον πολιτείαν των χριστιανών και δεν τον ευρίσκω ζητώ χριστιανόν, ζητώ χριστιανόν. Περπατώ από τόπον εις τόπον δια να τον εύρω. Τον ζητώ εις τας αγοράς ανάμεσα εις τους άρχοντας, και εδώ βλέπω μίαν  υψηλόφρονα υπερηφανίαν, δεν τον ευρίσκω. Τον ζητώ εις τα παζάρια ανάμεσα εις τους πραγματευτάς, και εδώ βλέπω μίαν αχόρταγον φιλαργυρίαν, δεν τον ευρίσκω. Τον ζητώ εις τους δρόμους ανάμεσα εις την νεότητα, και εδώ βλέπω μίαν μεγάλην ασωτίαν, δεν τον ευρίσκω. Ευγαίνω έξω από την χώραν και τον ζητώ ανάμεσα εις τους εγχωρίους και εδώ βλέπω όλα του κόσμου τα ψεύματα, δεν τον ευρίσκω. Περνώ εις το μέρος της θάλασσας, τον ζητώ ανάμεσα εις τους ναύτας, και εδώ βλέπω τας πλέον φοφεράς βλασφημίας, δεν τον ευρίσκω. Διαβαίνω εις τα στρατεύματα, τον ζητώ ανάμεσα εις τους σρτατιώτας, και εδώ βλέπω την τελείαν απώλειαν, δεν τον ευρίσκω…. Ώ μεγάλη εντροπή της πίστεως! Ω μεγαλωτάτη καταδίκη των χριστιανών!».

« ΔΙΔΑΧΑΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» 

π.Γ.Στ.

Παραμύθι είναι πὼς υπάρχει Θεὸς

 Φώτης Κόντογλου

Ὁ ἴδιος «ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος» ποὺ ἀπάτησε τοὺς πρωτόπλαστους καὶ τοὺς παρακίνησε νὰ ἀπογευθοῦνε ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς Γνώσης λέγοντάς τους πὼς θὰ γίνουνε Θεοί, ὁ ἴδιος ὄφις μιλᾶ στὸ αὐτὶ τῆς ἀνθρωπότητας κάθε φορὰ ποὺ σταματᾶ κουρασμένη σ᾿ αὐτὸν τὸν δρόμο ποὺ δὲν βγάζει πουθενά, καὶ τὴν μποδίζει νὰ πάρει ἄλλον δρόμο πιὸ ταπεινόν, πιὸ εἰρηνικόν, πιὸ ἥμερον, καὶ τῆς λέγει:

«Ἐσὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶσαι γιὰ τὴν ταπεινὴ ζωὴ ποὺ ζοῦνε τὰ ἁπλὰ τὰ πλάσματα ὁποῦ ὑποτάζονται στὸ θέλημα Ἐκείνου, ποὺ τὰ ἔπλασε. Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει κανένα σύνορο, ἐσὺ εἶσαι ὁ κύριος τοῦ παντός, ἐσὺ βάζεις σύνορα γιὰ τὰ ἄλλα πλάσματα. Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει νόμος· ἡ δική σου ἡ θέληση εἶναι ὁ νόμος. Ἡ ὑποταγὴ κι ἡ ταπείνωση εἶναι μιζέριες ποὺ πρέπουνε σὲ σκλάβους, κι ὄχι σὲ σένα ποὺ σκλαβώνεις τὰ πάντα καὶ τὰ κάνεις νὰ δουλεύουνε στὴν ὑπηρεσία σου. Κύτταξε τί φοβερὰ κι ἀπίστευτα πράγματα ἔφτιαξε ἡ περηφάνειά σου. Μπορεῖ νὰ φτιάξει τέτοια θαυμαστὰ πράγματα ἡ ταπείνωση;

Μὴν κυττᾶς πὼς εἶσαι ματωμένος καὶ γεμάτος ἀγωνία, καὶ πὼς δὲν κάθισες ἀκόμα ἐπάνω στὸν χρυσὸ θρόνο τῆς δόξας σου. Τράβα μπροστά! Νά, κοντεύεις νὰ φτάξεις! Θὰ γίνεις Θεὸς καὶ θὰ ὑποταχθοῦνε ὅλα σε σένα. Μὴν πιστεύεις στὰ παραμύθια. Παραμύθι εἶναι πὼς ὑπάρχει Θεὸς ἄλλος ἀπὸ μένα κι ἀπὸ σένα ποὺ σὲ προσκαλῶ νὰ βασιλέψεις μαζί μου.... Μὴν θαρρεῖς πῶς θὰ σὲ θρέψει τὸ δέντρο τῆς Ζωῆς, ὅπως σοῦ εἴπανε. Μὴν τρῶς πιὰ ἀπ᾿ αὐτὸ μαζί με τ᾿ ἄλλα τὰ ζῶα. Παράτησέ το αὐτὸ τὸ δένδρο. Πάρε καὶ φάγε ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς Γνώσης, γιὰ νὰ γίνεις Θεός. Αὐτὸς ποὺ σοῦ εἶπε νὰ φυλαχθεῖς καὶ νὰ μὴ φᾶς ἀπὸ τὸν καρπό του, τὸ ἔκανε ἀπὸ ζήλεια γιὰ νὰ σ᾿ ἔχει στὶς προσταγές του, γιὰ νὰ μὴν ἀνοίξεις τὰ μάτια σου...».

Η προσευχή

Αντώνιος του Σουρόζ

Η προσευχή είναι η σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο, τον ορατό κόσμο και το αόρατο άγνωστο. Γι’ αυτό και είπα πως η προσευχή είναι μία αναζήτηση, μια εξερεύνηση στον αόρατο κόσμο του προσωπικού μας βάθους που μόνο ο Θεός γνωρίζει και που μόνο Αυτός μπορεί να μας αποκαλύψει.

Και είναι δια της προσευχής που, ψηλαφητά στη αρχή, και μέσα στο φέγγος μιας νέας όρασης, ζητάμε και βρίσκουμε το Θεό και τον εαυτό μας με κάποιο τρόπο συσχετισμού. Και όταν αργότερα ένα δυνατότερο φως μας επιτρέψει να δούμε ό,τι μπορέσουμε από το αόρατο και από το ορατό το οποίο έχει μεταμορφωθεί μέσα στο φως της δικής του απεραντοσύνης και της αιωνιότητος του Θεού, τότε η προσευχή γίνεται βίωμα, και ταυτόχρονα μια διαρκής στάση, όπως είπα στην αρχή.

"Επ-Ανάσταση" - Η δεύτερη ταινία μικρού μήκους από τις Νεανικές Ομάδες της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών

Ο Λάμπρος είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Παίζει, γελάει, λυπάται, πηγαίνει σχολείο, έχει την παρέα του και η ζωή του κυλάει αμέριμνα. Ωστόσο ένα μεσημέρι κάποιο πρωτόγνωρο, για εκείνον, άκουσμα, του κλέβει την προσοχή και τον προβληματίζει...


Μια ταινία μικρού μήκους από τις Νεανικές Ομάδες της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών...Πατήστε ΕΔΩ για να το δείτε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ ( Λκ. 18, 18- 27)

 

Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΕΛΛΕΙΨΗ

 

         Ένας καθώς πρέπει άνθρωπος πλησίασε και ρώτησε τον Ιησού για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να κερδίσει την αιώνια ζωή. «Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» ( Λκ. 18,18). Από νέος είχε σεβασθεί τη ζωή, την τιμή και την αξιοπρέπεια των άλλων. Δεν είχε ψευδορκήσει και είχε δείξει έμπρακτα το σεβασμό και την αγάπη προς τους γονείς του. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν ικανοποιημένος από ό,τι είχε κάμει. Ένοιωθε ότι κάτι του έλειπε για να κερδίσει την αιωνιότητα και τον έτρωγε η αμφιβολία, ότι θα υπάρχει κάτι που καταστρέφει όλα τα άλλα. Γι’ αυτό όταν άκουσε ότι ήλθε στην πόλη του ο Ιησούς έσπευσε με ενδιαφέρον να Τον ρωτήσει για το θέμα αυτό.

        Αλλά πως μπορούσε να είναι ήσυχος ένας πλούσιος που κρατά το χέρι του κλειστό; Ήταν δυνατό να είναι μέσα του ήσυχος; Μπορεί να μη τον ελέγχει η συνείδηση  του, όταν η δυστυχία του διπλανού του κτυπά κάθε τόσο την πόρτα  και αυτός με διάφορα προσχήματα την απέφευγε; Με δύο λόγια: πώς να είναι βέβαιος, ότι έχει εξασφαλίσει την αιώνια ζωή, όταν τα τόσα δώρα που του εμπιστεύθηκε ο Θεός τα χρησιμοποιούσε αποκλειστικά για τον εαυτό του ή το στενό οικογενειακό του περιβάλλον; Μόνο ένας πωρωμένος θα μπορούσε να κοιμάται ήσυχος και ικανοποιημένος.

        Μήπως όμως ο σημερινός πλούσιος του Ευαγγελίου είναι η μοναδική περίπτωση του καθώς πρέπει ανθρώπου που δεν έχει κάμει εκείνο που θα τον ικανοποιούσε; Δυστυχώς είναι πάρα πολλοί. Θα μπορούσαμε να λέγαμε, ότι στην κατηγορία του πλουσίου ανήκουμε οι περισσότεροι. Όχι γιατί είμαστε πλούσιοι, αλλά γιατί οι περισσότεροι τα οποιαδήποτε τάλαντα που μας έχει εμπιστευθεί ο Θεός, τα χρησιμοποιούμε μόνο για τον εαυτό μας.

        Λ.χ. ένας έχει εξαιρετικά ανεπτυγμένη διάνοια, άλλος έχει έντονο καλλιτεχνικό συναίσθημα, ο τρίτος είναι επιστήμονας, ο τέταρτος έμπορος, ο πέμπτος υπάλληλος κ.ο.κ. Πόσοι όμως από εμάς σκεπτόμαστε, ότι ο,τιδήποτε κι’ αν είμαστε ή θέση κι’ αν κατέχουμε, δεν την κατέχουμε για τον εαυτό μας, αλλά είμαστε ταυτόχρονα και διάκονοι των άλλων; Διότι αν αναπτύξουμε τα τάλαντα που μας έδωκε ο Θεός και διακονούμε τους αδελφούς μας θα εργαζόμαστε ταυτόχρονα και για τη Βασιλεία του Θεού και θα την κερδίζαμε κιόλας. Αλλά οι περισσότεροι, όπως ο πλούσιος της περικοπής χάνουμε τα πολλά ή μάλλον χάνει τα πάντα, γιατί ό,τι δημιουργούμε το αρπάζουμε από το σχέδιο του Θεού και το ιδιοποιούμαστε εμείς.

        Θα ρωτήσει ίσως κανείς: γιατί ενώ εκτιμάμε την αιώνια ζωή κινδυνεύουμε να τη χάσουμε; Τα αίτια είναι πολλά, αλλά θα αναφέρουμε μόνο δύο.

        Το πρώτο και το κυριότερο είναι ότι πιστεύουμε πως με ένα μηδαμινό τίμημα μπορούμε να εξαγοράσουμε την αιώνια ζωή. Ίσως γιατί δεν την εκτιμάμε όσο πρέπει, ίσως γιατί όλοι μας είμαστε προσκολλημένοι σε ό,τι αγαπάμε περισσότερο και το θέλουμε ολόκληρο για τον εαυτό μας. προσφέρουμε πολύ λίγα, ακριβώς ό,τι μας κοστίζει λιγότερο, για να αποκτήσουμε τον αιώνιο θησαυρό.

        Και το δεύτερο αίτιο για τη στάση μας αυτή είναι, ότι ως χριστιανοί έχουμε θέσει κατά μέρος το πνεύμα της θυσίας. Θεωρούμε πολύ φυσικό, ότι τη θυσία που υπέστη ο Χριστός για χάρη μας, την υπέστησαν οι Άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι μάρτυρες και πολλοί από τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Το θεωρούμε κάπως φυσικό να την υφίστανται χάρη ημών μερικοί από τους σημερινούς οπαδούς του Χριστού, ποτέ όμως δεν το θεωρούμε εξ ίσου φυσικό, ότι και εμείς πρέπει να υποστούμε θυσίες χάρη των άλλων. Θεωρούμε όμως δίκαιο και πρέπον οι άλλοι να κάνουν θυσίες για χάρη μας. Εμείς όμως να τους κάνουμε την τιμή να τις απολαμβάνουμε.

        Πως θα αποκτήσουμε το «εν» που μας  λείπει; Πώς δεν θα πάθουμε ό,τι έπαθε ο πλούσιος του σημερινού Ευαγγελίου; Εκείνος άκουσε τη σαφή πρόσκληση για την αιωνιότητα και κλείνοντας τ’αυτιά του «απήλθε λυπούμενος». Ήταν τόσο πολύ προσκολλημένος σε όσα θεωρούσε δικά του, που του φάνηκε αδιανόητο, πως μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτά, ενώ χωρίς αυτά μπορούσε να ζήσει αληθινά την αιώνια ζωή.

        Η θεραπεία λοιπόν συνίσταται κυρίως στο να συνηθίσουμε τον εαυτό μας στο πνεύμα της θυσίας. Να αποβάλλουμε την αντίληψη, ότι είναι δυνατό να εξακολουθήσουμε ν’ απολαμβάνομε κάθε τι που προσφέρουν οι άλλοι και μείς να μην προσφέρουμε τίποτα για τους άλλους.

        Επιτέλους ο Σταυρός του Χριστού πρέπει να πάψει να είναι για μας μόνο ένα σύμβολο και να γίνει πραγματικότητα της ζωής μας. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για χάρη μας για να αποφύγουμε εμείς κάθε θυσία, αλλά για να την υποστούμε κι’ εμείς με τη χάρη και τη βοήθεια Του. Και εκείνο που θα θεραπεύσει την έλλειψη μας αυτή είναι να το αποκτήσουμε από τώρα και ν’ αρχίσουμε να εξασκούμε το πνεύμα της θυσίας.

         Και αυτό ας αρχίσει από το οικογενειακό μας περιβάλλον, στην επαγγελματική μας ζωή και στον κύκλο των γνωριμιών μας. Ας αρχίσουμε έστω από μικρές θυσίες, αλλά επιτέλους ας κάνουμε μια αρχή. Λείπει σχεδόν από όλους μας αυτό και αποτελεί μοιραία έλλειψη που αχρηστεύει και ό,τι καλό έχουμε. Είναι αυτό που μας κάνει να φεύγουμε μακριά από τον Χριστό « λυπούμενοι» και που τροφοδοτεί με το δηλητήριο της λύπης για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

        Η αρχή αποτελεί καλή προοπτική και αν επιμείνουμε θα πετύχουμε και στην παρούσα ζωή, αλλά προπαντός θα έχουμε κερδίσει το ποθούμενο, την αιώνια ζωή.

π.Γ.Στ.        

Θλίψεις και δοκιμασίες

 Αββάς Δωρόθεος

Πολλές φορές ὅμως ἀμφιβάλλει κανείς καί λέει στόν ἑαυτό του:"  Ἄν κάποιος μέσα στις δοκιμασίες ἁμαρτάνει ἀπό τή θλίψη του, πῶς εἶναι δυνατόν νά πιστεύει ὅτι αὐτές εἶναι γιά τό συμφέρον του ;"  Ὅμως δέν θά ἁμαρτάναμε στίς συμφορές, ἄν δέν ἀρνούμασταν νά σηκώσουμε τούς κόπους κι ἄν δέν θέλαμε νά ἀντέξουμε μικρή θλίψη ἤ νά πάθουμε κάτι ἀπρόοπτο, ἐπειδή δέν χωράει στή σκέψη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς φορτώσει κάτι πάνω ἀπό τίς δυνάμεις μας,ὅπως εἶπε ὁ Ἀπόστολος· "Πιστός ὁ Θεός,ὅς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δύνασθε". Ἀλλά ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοί πού δέν ἔχουμε ὑπομονή, οὔτε θέλουμε νά κοπιάσουμε λίγο,οὔτε ἀνεχόμαστε νά δεχθοῦμε ποτέ κάτι μέ ταπείνωση καί γι'αὐτό συντριβόμαστε καί ὅσο προσπαθοῦμε νά ξεφύγουμε ἀπό τούς πειρασμούς,τόσο τούς φορτωνόμαστε καί χάνουμε ἄσκοπα τόν καιρό μας καί οὔτε μποροῦμε νά λυτρωθοῦμε ἀπό αὐτούς.