"Νά προσπαθήσεις νά τοῦ μάθεις νά λέει τό 'Κύριε, ἐλέησον'!

 

Θὰ σᾶς διηγηθῶ μιὰ ἱστορία, ὅπως ἀκριβῶς μοῦ τὴν διηγήθηκε μιὰ σεβαστή καί πολύπαθη γιαγιά.

Πρόκειται γιὰ ἕνα μικρὸ ἀγοράκι, τεσσάρων χρονῶν, ποὺ δὲν μιλοῦσε ἀκόμα. Δὲν ἔλεγε λέξεις, μόνο ἔβγαζε ἄναρθρες κραυγὲς. Τὸ πρόβλημα εἶχε γεμίσει μὲ πόνο καὶ ἀγωνία τὴν ψυχὴ τῆς γιαγιᾶς ποὺ τὸ φρόντιζε.

Σύνδρομο αὐτισμοῦ; Κανεὶς δὲν ἤξερε ἀκριβῶς.

Μὲ τὴν καρδιὰ γεμάτη ἀνησυχία, ἀποφάσισε νὰ ζητήσει τὴ συμβουλὴ ἑνὸς σοφοῦ καὶ ἐνάρετου γέροντα. Ὁ γέροντας, ἀφοῦ τὴν ἄκουσε μὲ προσοχή, τῆς εἶπε:

"Νὰ προσπαθήσεις νὰ τοῦ μάθεις νὰ λέει τὸ 'Κύριε, ἐλέησον'."

Ἡ καλή γιαγιὰ, μὲ πίστη στὸν Θεὸ καὶ στὸν λόγο τοῦ γέροντα, ξεκίνησε νὰ λέει μαζί μὲ τὸ μικρὸ τὴν εὐχούλα. Ἡ προσευχὴ ἔγινε καθημερινὸς δρόμος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλπίδας.

 

Κι ἐκεῖ, μέσα σὲ δύο τρεῖς μέρες, συνέβη τὸ ἀπρόσμενο γιά τήν κοινή λογική τοῦ ὀρθολογισμοῦ!

Τὸ παιδάκι ἄρχισε νὰ μιλᾶ!

Πρῶτα πρόφερε τὴν εὐχὴ: «Κύριε, ἐλέησον!»

 

Κατόπιν, ξεκίνησε νὰ λέει ἁπλές λέξεις: «Καλημέρα!» καὶ «Πῶς εἶσαι, γιαγιά;»

Ἡ γιαγιὰ δὲν πίστευε στὰ μάτια της καὶ στὰ αὐτιὰ της! Τὸ μικρὸ ποὺ δὲν μιλοῦσε καθόλου, τώρα μιλούσε καθαρά, μὲ χαρὰ καὶ ζωντάνια! Τό ἴδιο βράδυ πήγανε στό ζαχαροπλαστεῖο γιά τό καθιερωμένο του γλυκό. Ὁ μικρός μπόμπιρας μπῆκε μέσα στό ζαχαροπλαστεῖο εἶπε "καλησπέρα" καί ἔδειξε ποιό γλυκό θέλει.

Στή συνέχεια παίρνοντας τό γλυκό εἶπε "καληνύχτα εὐχαριστῶ πολύ"!

Ἄν αὐτὸ δὲν εἶναι θαῦμα, πέστε μου ἐσεῖς ποιὸ εἶναι!

Πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι ὅλα αὐτὰ τυχαῖα;

Ἡ προσευχὴ τῆς πίστης ἔφερε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ λύση στὸ ἀδιέξοδο.

Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Κυρίου, τὸ ἀδύνατο γίνεται δυνατὸ!

Ἡ ἱστορία συνέβη αὐτή τήν ἑβδομάδα, εἶναι πέρα γιά πέρα ἀληθινή!

Προσκυνητής: "Νά προσπαθήσεις νά τοῦ μάθεις νά λέει τό 'Κύριε, ἐλέησον'!

O νέος Ιερομάρτυρας π. Kρονίδης

 

O νέος Ιερομάρτυρας π.Kρονίδης (κατά κόσμο Κωνσταντίν Πέτροβιτς Λιουμπίμοφ) γεννήθηκε το 1859 στο χωριό Λέβκιεβο της Μόσχας .

 

Το 1915 ο Αρχιμανδρίτης π. Κρονίδης διορίστηκε ηγούμενος στη Λαύρα του Αγίου Σεργίου και έμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι το 1920, όταν το μοναστήρι έκλεισε από τους Μπολσεβίκους

Ο Αρχιμανδρίτης π. Kρονίδης στη συνέχεια έζησε για δεκαεπτά χρόνια στην Ζαγκόρσκ γνωστή πριν και μετά την κομμουνιστική περίοδο, ως η πόλη που περιβάλλει τη Λαύρα, και συνέχισε να λειτουργεί ως de facto επικεφαλής της μοναστικής αδελφότητας. Ο π. Kρονίδης συνελήφθη το Νοέμβριο του 1937, και φυλακίστηκε στη φυλακή Ταγκάνκα στη Μόσχα. Δικάστηκε με άλλους δεκαπέντε, δέκα από τους οποίους ήταν μοναχοί της Λαύρας. Κατηγορείται για «αντι-επαναστατικές δραστηριότητες,", έντεκα από την ομάδα αυτή εκτελέσθηκαν και τέσσερις καταδικάστηκαν σε δέκα χρόνια καταναγκαστικών έργων.

Στην ερώτηση για το πώς θεωρεί τη σοβιετική εξουσία, απάντησε: "Είμαι εκ πεποιθήσεως μοναρχικός , οπαδός της αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας, και αναγνωρίζω την υφιστάμενη σοβιετική εξουσία ως πιστός: αυτή εστάλη στους πολίτες ως δοκιμή τής πίστη τους στην πρόνοια του Θεού".

Ο π. Κρονίδης καταδικάστηκε ως ηγέτης «μιάς αντεπαναστατικής φιλομοναρχικής ομάδας μοναχών και κληρικών» . Εκτελέστηκε στο Μπούτοβο και θάφτηκε σε ομαδικό τάφο.

Ανακηρύχθηκε άγιος μαζί με τους άλλους Νεομάρτυρες και ομολογητές της Ρωσίας από το Πατριαρχείο Μόσχας, τον Αύγουστο του 2000.

Το παρακάτω είναι μια ενθαρρυντική μαρτυρία από, πρώτο χέρι, του ίδιου του αγίου ιερομάρτυρος Κρονίδη για τους βλάσφημους λογισμούς και την απελπισία που τους συνοδεύει : "Ένα απόγευμα , ενώ στεκόμουν στην εκκλησία των Αγίων Ζωσιμά και Σαββατίου (μοναχοί των νήσων Σολόφκυ του ρωσικού βορρά) κατά τη διάρκεια της ακολουθίας τρομερές, φοβερές σκέψεις δυσπιστίας, αμφιβολίας και βλασφημίας εμφανίστηκαν ξαφνικά και απρόσμενα στο κεφάλι μου, σαν αστραπή."

 Αυτό συνέβη τόσο γρήγορα και ξαφνικά που, όπως γίνεται και με την αστραπή, με έκαψαν σαν φωτιές της κόλασης. Στη συνέχεια, αυτές οι σκέψεις χύθηκαν σαν ποτάμι μέσα από τη συνείδηση μου. Ήμουν σαν χαζός από τον φόβο και τρόμο. Κάτι απερίγραπτο και μυστηριώδες, φρικτό και παράξενο πραγματοποιήθηκε στην ψυχή μου. Αυτές οι σκέψεις δεν με άφησαν αφού πήγα από την εκκλησία στο κελλί μου. Αυτά τα δεινά δεν ήταν πράγματι τίποτα από αυτή τη γη, αλλά γεννήματα της κόλασης. Στερήθηκα τον ύπνο και το φαγητό.

Στη συνέχεια, πέρασαν ημέρες, εβδομάδες, μήνες πέρασαν. Ένας χρόνος, δύο, τρεις , τέσσερεις πέρασαν , αλλά αυτές οι κολασμένες σκέψεις συνέχισαν να ρέουν αθέλητα στο μυαλό μου , συνέχισαν να με στοιχειώνουν.. Δε μπορούσα να βρω ούτε μια θέση ανακούφισης από την αγωνία και την θλίψη μου. Ο αμαρτωλός, εγώ μέσα στην απελπισία μου, ζήτησα ακόμη και τον θάνατο από τον Κύριο.

Αυτός ο ψυχικός πόλεμος ήταν απερίγραπτα δύσκολος Φανταστείτε την κατάσταση κάποιου που βρίσκεται σε μάχη, όταν δύο κόσμοι είναι μέσα σας: Ένας κόσμος είναι φωτεινός , της πίστης και ελπίδας στο Θεό και με διακαή επιθυμία για τη σωτηρία.

Και ο άλλος ένας κόσμος του σκότους, εμπνέοντας μόνο καταστρεπτικές και βλάσφημες σκέψεις και δυσπιστία .

Αυτός ο αφόρητος πόλεμος με επισκέφθηκε ειδικά όταν τελούσα την Θεία Λειτουργία. Ακόμη και ενώ βρισκόμουν μπροστά στο άγιο Θυσιαστήριο , μπροστά στα Άγια των Αγίων και πρόφερα την προσευχή για τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, ήμουν εκείνη την ίδια στγμή γεμάτος διανοητικά από διεστραμμένες σκέψεις δυσπιστίας και αμφιβολίας.

Ως εκ τούτου, τα δάκρυα της μετάνοιας μου δεν γνώριζαν όρια. Ακόμη και ο Ιεροδιάκονος Ιωάναθαν ο οποίος λειτουργούσε μαζί μου, βλέποντας πόσο πικρά έκλαψα, με θεώρησε σαν νοητικά διαταραγμένο.

Φυσικά το είπε από άγνοια. Δεν ήξερε τι συνέβαινε στο βάθος της ψυχής μου. Η μόνη μου παρηγοριά και χαρά μου ήταν, στην ελεύθερη ώρα μου, να ανοίγω τους βίους των αγίων και να διαβάζω για τον άγιο Νήφωνα, τον θαυματουργό επίσκοπο της Κύπρου, ο οποίος υπέφερε από παρόμοιες σκέψεις για τέσσερα χρόνια.

Οι καταστροφικές σκέψεις μου επιτίθονταν με ιδιαίτερη δύναμη κατά τις μεγάλες εορτές. Τα νεύρα μου κατέρρευσαν από όλα αυτά, και οι σκέψεις της απελπισίας και της κατάθλιψης με ακολουθούσαν παντού. Χάνοντας τον έλεγχο του εαυτού μου, αναγκάστηκα να κρύψω από τον εαυτό μου μαχαίρια, πιρούνια, σχοινιά, και όλα τα άλλα είδη αντικειμένων και όπλων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για αυτοκτονία.

Δε βρισκω τις λέξεις για να περιγράψω τα πάντα, τα δάκρυα του τρόμου και τα δεινά που υπέστην. Υπήρχαν στιγμές κατά τη νύκτα, όταν δεν ήμουν σε θέση να διατηρήσω τον έλεγχο του εαυτού μου και έτρεχα από το κελί μου, πήγαινα στο καθολικό, έτρεχα γύρω από αυτό, με λυγμούς, μη μπορώντας να περιμένω το λεπτό που θα ανοίξει η εκκλησία και θα μπορούσα να ξεσπάσω την θλίψη και την αφόρητη δυσκολία μου στο λείψανο του Αγίου Σεργίου.

Θυμάμαι τώρα τα λόγια ενός ασκητή: «Αναζητήστε για τον εαυτό σας ένα γέροντα και οδηγό όχι τόσο άγιο, αλλά με εμπειρία στην πνευματική ζωή." Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τις συμβουλές αυτές στον εαυτό μου πρώτα απ' όλα. Όταν στα μεγάλα βάσανα μου, στράφηκα σε ένα σεβαστό, πνευματικά, πρόσωπο και του είπα την ψυχική θλίψη μου, το άκουσε και είπε: «Τι έπαθες; Ο Κύριος να είναι μαζί σου, πώς μπορείς και επιτρέπεις τέτοιες σκέψεις;» Έφυγα παρεξηγημένος από αυτόν, ένοιωθα σα νεκροζώντανος από την απελπισμένη θλίψη.. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Το πρωί, μόλις σηκώθηκα, πήγα, κατά τις ευθύνες μου, στην τάξη της ζωγραφικής και στον δρόμο έπεσα πάνω στον επικεφαλής του τμήματος ζωγραφικής , Ιερομόναχο Μισάχ.

 

Βλέποντας με στενοχωρημένο, φώναξε με έκπληξη: «Πατέρα Kρονίδη! Τι έπαθες; Είσαι αγνώριστος! Το πρόσωπό σου έχει έναν ειδικό αέρα πόνου, γεμάτο θλίψεις, άθελά εκφράζοντας ότι πάσχετε πνευματικά . Μίλα, τι έπαθες; " Τότε του είπα όλες τις εσωτερικές λύπες και σκέψεις μου. Με άκουσε με δάκρυα στα μάτια του, με ένα ιδιαίτερο συναίσθημα συμπόνιας και χριστιανικής αγάπης, ώς εάν ό ίδιος υπέφερε αυτούς τούς πόνους μαζί μου.

 Είπε: «Ηρέμησε , Πατέρα Kρονίδη. Αυτός ο μεγάλος πόλεμος, ο ανυπόφορος εχθρός, συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους. Δεν είμαστε οι πρώτοι. Πολλοί, πάρα πολλοί πάσχουν από αυτό. Εγώ ο ίδιος υπέφερα από αυτό τον πόλεμο για επτά χρόνια και έφθασα σε τέτοια κατάσταση ώστε δε μπορούσα ούτε στον εσπερινό να πάω εξαιτίας αυτών των σκέψεων δυσπιστίας και βλασφημίας. Βγαίνοντας από την εκκλησία, πήγα στο κελί του πνευματικού πατέρα μου, Ιερομονάχου Αβραμίου τρέμοντας και αδυνατώντας να μιλήσω. Ο Γέροντας με ρώτησε μερικές φορές: «Τι έπαθες; Τι έπαθες; Πες μου. Μετά από πολλά δάκρυα το μόνο που κατάφερα να πω ήταν: «Μπάτουσκα , χάνομαι» Τότε ο Γέροντας μου είπε: «Δεν ελκύεσαι από αυτές τις σκέψεις και δεν ευχαριστείσαι με αυτές, έτσι δεν είναι; Γιατί είσαι τόσο πολύ ανήσυχος; Ηρέμησε! Ο Κύριος βλέπει το πνευματικό μαρτύριο σου , και θα σε βοηθήσει σε όλα τα πράγματα. " Στη συνέχεια, διάβασε την προσευχή της άφεσης πάνω μου, με ευλόγησε, και με απέλυσε εν ειρήνη και από εκείνη την ημέρα, με τη βοήθεια του Θεού, έχουν εξαφανιστεί εντελώς. Μερικές φορές εμφανίζονται περιστασιακά αλλά δεν τους δίνω προσοχή και εξαφανίζονται, και εγώ ηρεμώ γρήγορα." Τα λόγια του πατέρα Μισάχ ήταν σαν πολύτιμο βάλσαμο που χύθηκε πάνω στην ψυχή μου, και από τότε έχω λάβει μια σημαντική μείωση του ψυχικού πολέμου. "

Όπως γνωρίζουμε από τη ζωή του, ο π. Kρονίδης δεν υπέστη μόνο αυτή την επίθεση από αυτό που σήμερα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «μείζονα κατάθλιψη» , αλλά άφησε αυτή τη ζωή με το στεφάνι του μαρτυρίου.

Είθε το άγιο παράδειγμα του, της μακρόχρονης υπομονής να ενθαρρύνει και να ενισχύσει όλους μας!

 

 

Μη μεριμνάτε….

 

Μεριμνάμε, κι έτσι καταλήγουμε σκλάβοι σε όλες τις φοβίες μας.

            Προσδιορίζουμε όλη μας την ύπαρξη γύρω από ένα υποθετικό μέλλον, με σκοπό να ελέγξουμε , να εξασφαλίσουμε, να επιβεβαιωθούμε. Και το μοναδικό που καταφέρνουμε, είναι να ανατροφοδοτούμε την κάθε ιδεοληψία, να ερεθίζουμε την όποια μας αγχώδη ψυχοπαθολογία.

            Είναι απλά μια ιδέα, μια αστεία ψευδαίσθηση, η προσπάθειά μας να προλάβουμε το καθετί στο μέλλον. Είναι τόσα, τόσα πολλά αυτά που μπορεί να ξημερώσουν, που μια ζωή δεν φτάνει να τα περάσουμε όλα από τη σκέψη μας, έστω από μία φορά μόνο.

            «Και καλά», κάποιος θα πει, «και όλες οι υποχρεώσεις; Όλα αυτά ή ακόμα καλύτερα, όλοι, αυτοί, που περιμένουν από εμάς;».

            Φροντίζουμε το τώρα, Κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε, με το φτωχό μας το μυαλό. Κάνουμε ό, τι καλύτερο κρίνουμε για την κάθε παρούσα φάση. Με όλη μας τη δύναμη, με όλο μας το είναι. Μέχρι εκεί όμως. Μέχρι εκεί.

            «Και το μέλλον; Τι γίνετε στο μέλλον;».

            Καλώς η κακώς απάντηση δεν υπάρχει ποτέ, και δεν θα υπάρξει. Στο τώρα κάνουμε ό, τι καλύτερο μας κόβει και μπορούμε, και για το μέλλον έχει ο Θεός. Όπως και να μεταφράζεται αυτό…

            Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης

                        Ψυχολόγος

Εσύ ποτέ δεν θα πεθάνεις…

 

Δεν θέλω να μου στενοχωριέσαι, Άνθρωπε. Καθόλου. Ούτε τον εαυτό σου να πιέζεις.

            ΄Αλλωστε εσύ ποτέ δεν θα πεθάνεις…

            Τον εγωισμό σου άσε τον αχαλίνωτο. Και τα θέλω σου όλα, πάλευε γι’ αυτά, πατώντας επί πτωμάτων. Μην κάνεις πίσω στις σχέσεις σου. Θα δώσεις ευκαιρία στον άλλο άνθρωπο  να σε εκμεταλλευτεί. Με τους δικούς δεν έχεις λόγο να τα βρεις . Μπορείς και να το αφήσεις, τέτοιοι ήταν πάντοτε.

            Άλλωστε εσύ ποτέ δεν θα πεθάνεις….

            Να προσέχεις πολύ τον εαυτό σου. Μη βάλεις μετάνοιες στα λάθη σου. Και μη σκέφτεσαι το πρόβλημα του άλλου, δεν υπάρχει λόγος να σκύψεις. Αν ήθελε, ας τα προγραμμάτιζε όλα  καλύτερα. Όπως εσύ. Ας πρόσεχε για  να είχε. Τώρα την πάτησε, έτσι είναι δίκαιο. Εσύ τη ζωή σου, χωρίς βέβαια να ενοχλείς ποτέ.

            Άλλωστε εσύ ποτέ δεν θα πεθάνεις…

Και τα όσα, κακό λες πως σου κάνουνε και όσους χαρακτηρίζεις τοξικούς στη ζωή σου. Δεύτερη σκέψη δεν έχεις. Στείλε τους και διώξε τους μακριά και ας λένε πως έχουν δικαιολογία, Εσύ να είσαι καλά.

Άλλωστε εσύ δεν θα πεθάνεις….

Εσύ είσαι ένα μικρός θεός, άνθρωπε. Έχεις μέσα σου όλη τη δύναμη. Τα πάντα, το εσύ, το εγώ σου μπορεί να   καταφέρει,. Ένας μικρός θεός, που ποτέ δεν θα πεθάνει…

Καμιά φορά αναρωτιέμαι βέβαια:

Τι γίνεται, αν κάνω λάθος;

 

Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης

            Ψυχολόγος

ΟΜΙΛΙΑ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ (Πάτρα, Δευτέρα 24/2)

 

Η Δ.Δ.Ε Αχαΐας διά της Συμβούλου Εκπαίδευσης ΠΕ01 κ Ευρυδίκης Παπάζογλου και του Συλλόγου Διδασκόντων του Πειραματικού Λυκείου Πανεπιστημίου Πατρών σας προσκαλεί στην εκδήλωση που 

θα γίνει τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2025 και ώρα 18:30 

στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών (Φιλοποίμενος 24) με θέμα:

 “Γιατί τόση βία σήμερα;”. 

Η εισήγηση θα γίνει από τον π. Βασίλειο Θερμό, 

ψυχίατρο παιδιών και εφήβων.

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ Γι’ αυτούς που θα φύγουν από τον κόσμο

 

Θεέ μου, θα χτυπήσει μια σήμερα η καμπάνα για πολλούς. Θα κλείσει ο σιδερένιος κύκλος της ζωής στη γη και θ’ ανοίξει ο πύρινος κύκλος της αιωνιότητας.

        Η τελευταία μέρα, Κύριε, οι στερνές ώρες για χιλιάδες ανθρώπους  των πέντε ηπείρων.

        Θεέ μου, μεγάλες ανεπανάληπτες στιγμές της ζωής οι στιγμές που αντηχεί στη σκάλα το βήμα του θανάτου.

        Κύριε, Σε παρακαλώ για όλους αυτούς που σήμερα θα παραδώσουν το πνεύμα. Φανού σπλαχνικός και ελεήμων.

        Ας μην έχουν θάνατο σκληρό.

Ας μη σβήσουν χτυπημένοι από τους πόνους  αρρώστιας οδυνηρής.

Ούτε να’ ναι το τέλος τους αιφνίδιο και τους βρει ανέτοιμους.

Κύριε, Σε παρακαλώ, προετοίμασε την καρδιά τους για το μεγάλο ταξίδι. Πριν κλείσουν για πάντα τα μάτια, ας Σε αναζητήσουν με το αιώνιο εφόδιο, την Εξομολόγηση και τη θεία Κοινωνία. Ας ψιθυρίσουν ένα «Κύριε, ελέησον».

Ας πουν, έστω και για πρώτη φορά στη ζωή τους, το

 «μνήσθητί  μου, Κύριε, εν τη βασίλεια Σου».

        Παρηγόρησε, Λυτρωτή μου, κι εκείνους που σήμερα θ’ αντικρύσουν «κακοιμημένον» έναν προσφιλή τους άνθρωπο. Το μυστήριο του θανάτου. Σε παρακαλώ, ας μιλήσει στις ψυχές, ανοίγοντας ορίζοντες ζωής και αθανασίας.

        Τόνωσε την αλήθεια που τόσο συχνά λησμονιέται: ότι «είσαι η Ανάστασις και η Ζωή».

        Πλήρωσε τους πενθούντες με την ευφροσύνη ν’ ακούσουν τα ζωντανά λόγια Του: «Ο πιστεύων εις Εμέ κάν αποθάνει ζήσεται και πας ο ζων και πιστεύων εις Εμέ, ου μη αποθάνει εις τον αιώνα».

        Κύριε, παράλαβε εν ειρήνη και με μετανοία τα πνεύματα των αδελφών μας που σήμερα, αφήνοντας στη γη φθαρτό σώμα, θ’ αρχίσουν μια νέα ζωή κοντά Σου.

        Ανάπαυσέ τους στους μακαρίους κόλπους Σου, ω Θεέ!

        ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής