Κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς, η ίδια ιστορία.
Σκέψεις, σκέψεις,
σκέψεις…
Να έρχονται
ασταμάτητα, η μία μετά την άλλη.
Σκέψεις γι’
αρρώστιες, σκέψεις θανάτου, σκέψεις για το πως θα βγάλεις πέρα την επόμενη.
Σκέψεις που σε γεμίζουν τύψεις και
ενοχές. Σκέψεις για όλα όσα παρέλειψες ή ξέχασες να κανείς και σκέψεις για όσα
προδικάζεις ότι δεν θα καταφέρεις, για όσα πιστεύεις πως θ’ αποτύχεις.
Σκέψεις που σε
μουδιάζουν, που σε τρομάζουν, που κάνουν την καρδιά σου να χτυπά πιο γρήγορα, ποιο
δυνατά και το στομάχι σου να γίνεται
κόμπος.
Μαύρες σκέψεις,
σκοτεινές.
Κι εσύ εκεί
αδύναμος ν’ αντιδράσεις, να περιμένεις φοβισμένος πότε θα σταματήσουν να
έρχονται. Να περιμένεις πότε θα σε πάρει από την κούραση ο ύπνος, μήπως
λυτρωθείς…
Αγνόησέ τες. Άσ’
τες. Μη δίνεις σημασία. Δεν καταλήγουν πουθενά όλες αυτές οι συζητήσεις με τον
ίδιο σου τον εαυτό.
Μην τις φοβάσαι,
δεν μπορούν να σε βλάψουν. Αέρας είναι, μια ψευδαίσθηση. Ο φόβος σου είναι που
τις τρέφει και τις κρατάει ζωντανές.
Μη χάνεις την
ειρήνη σου γι’ αυτές. Κλείσε τα μάτια, ξεκουράσου. Ό, τι έγινε σήμερα, έγινε.
Γι’ αύριο, έχει ο
Θεός.
Καλό σου βράδυ.
Ελευθέριος Γ.
Ελευθεριάδης
Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου