Χρ. Γιανναράς: Η επιστήμη σήμερα αχρηστεύει τη φιλοσοφία;

 

Το ελεύθερο Πανεπιστήμιο του δήμου Βριλησσίων διοργάνωσε τον Φεβρουάριο του 2017 , στην αίθουσα «Ν.Εγγονόπουλος» στο Πάρκο Μ. Θεοδωράκης, εκδήλωση με θέμα: «Η επιστήμη σήμερα αχρηστεύει τη φιλοσοφία;» Παρουσίαση – Ομιλία: Χρήστος Γιανναράς, ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου 🔴 Παραγωγή: https://antistudio.gr

Ο Σταυρός πίσω από την Αγία Τράπεζα;

Με απόφαση της Διαρκούς Ιεράς συνόδου της 11^ης Μαρτίου έκλεισε το θέμα που είχε εγερθεί σχετικά με την τοποθέτηση του Εσταυρωμένου όπισθεν της Αγίας Τραπέζης. Στη σχετική απόφαση, που ελήφθη κατόπιν εισηγήσεως της Συνοδικής Επιτροπής  επί της Θείας Λατρείας και του Ποιμαντικού Έργου, επισημαίνεται ότι η τοποθέτηση του Σταυρού του Χριστού όπισθεν της Αγίας Τραπέζης «είναι γενικά καθιερωθείσα  παράδοση, όπως παρατηρούμε στα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες», αλλά και ορίζεται ρητώς ότι «Οι λειτουργικές αλλαγές του τυπικού της Εκκλησίας γίνονται με αποφάσεις των Συνοδικών Οργάνων Της».

            Και βεβαίως, εξαίρεται με κάθε έμφαση η μεγάλη αλήθεια, που η παράβλεψη της αφήνει ανοικτό το πεδίο για κάθε λογής παρερμηνείες και κακοδοξίες: «Ο Σταυρός του Χριστού στη θεολογία της Εκκλησίας, όπως εκφράζεται στο έργα των Πατέρων και στην ιερά υμνογραφία, είναι άρρηκτα  συνδεδεμένος με την Ανάστασή Του και δεν διαχωρίζονται: «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν». Είναι ενιαίο το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Δεν νοείται ο Σταυρός χωρίς την Ανάστασή Του, ούτε Ανάσταση του Χριστού χωρίς τον Σταυρό».

            «ΖΩΗ», τ. 4400

Χριστός, σημείο αντιλεγόμενο

 

Ξεπεράσαμε τους είκοσι αιώνες από τότε που ο Χριστός συναναστράφηκε τους ανθρώπους. Τα πράματα στην ανθρώπινη ιστορία εξελίχθησαν όπως τα προείπε. Δεν διχάστηκε μονάχα αυτή σε πριν και μετά απ’ Αυτόν εποχή, διχάστηκαν και οι άνθρωποι παίρνοντας θέση μ’ Αυτόν ή εναντίον Του.

          Σπάνια θα βρούμε κάποιον να ισχυρίζεται ότι δεν τοποθετήθηκε σε σχέση με τον Ιησού Χριστό. Κι αν νομίζει πως μ’ αυτόν τον τρόπο «σνομπάρει» το Πρόσωπο για να κερδίσει εντυπώσεις, χάνει παρά κερδίζει, καθώς δεν γίνεται πιστευτός. Ο Χριστός ως σήμερα υμνείται και ευλογείται, ή λοιδορείται και βλασφημείται, όπως ακριβώς και τότε στην Παλαιστίνη.

          ….. Ο Χριστός μας τόνισε ότι πολύ βαρύτερο από το αμάρτημα της σάρκας είναι ο εγωισμός. Αυτός μας έβγαλε από τον παράδεισο, αυτός μας οδηγεί συνεχώς να κτίζουμε βαβελικούς πύργους αυτονόμησης μας από τον Θεό, για να θρηνούμε κατόπι στα συντρίμμια τους! Κι εμείς παραμένουμε αδιόρθωτοι και με πάθος ξανασταυρώνουμε  τον Χριστό, επειδή μας ελέγχει!

          Σήμερα σταυρωτές του Χριστού υπάρχουν και πολλοί αυτοπροβαλλόμενοι ως «χριστιανοί». Καθώς ο ιδεολογικός και ιστορικός υλισμός κατέρρευσε, ως ανίκανος θα θρέψει  την ψυχή του ανθρώπου, και παραχώρησε τη θέση του στον μηδενισμό, η ροπή στις δυτικές κοινωνίες είναι προς τη λατρεία του πρακτικού υλισμού., με κυρίαρχο σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Και το σύνθημα αυτό έχει σαγηνεύσει  και «χριστιανούς». ‘Όμως, η ψυχή λιμοκτονεί υπό τις συνθήκες αυτές και αναζητά εναγώνια την τροφή της.

          Οι κρατούντες επιτρέπουν να διατίθενται αφειδώς πλείστα όσα υποκατάστατα της ορθής πίστης, όπως αστρολογία, μέντιουμ, μαγεία, παραθρησκείες και σατανισμό.  Οι «προοδευτικοί» και «απελευθερωμένοι» από προλήψεις, ουδόλως ενοχλούνται από την πλημμύρα αυτή που πνίγει τις δυτικές κοινωνίες. Ενοχλούνται όμως εντονότατα, όταν κάποιος εμμένει στο να διακηρύσσει την πίστη του στον Ιησού Χριστό.

          Άραγε θα τολμούσαν ποτέ να γίνουν μάρτυρες υπερασπιζόμενοι τον δικό τους μύθο;

          Αποστ. Παπαδημητρίου

          «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», φ. 1167

Aδύνατον! Ἀδύνατον νά πιστεύσω. Υπό κ.Νικολάου Βοϊνέσκου

 

Aδύνατον! Ἀδύνατον νά πιστεύσω.

Άν δέν τόν δῶ μέ τά μάτια μου, ἄν δέν τόν ψηλαφήσω μέ τά χέρια μου καί ἄν δέν βάλω τόν δάκτυλόν μου στήν πληγωμένη του πλευρά καί τά τραυματισμένα του χέρια καί πόδια, εἶναι ἀδύνατον να πιστεύσω.

Αὐτά δέν εἶναι λόγια δικά μας, ἀλλά τοῦ ἀπ. Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος μόλις ἄκουσε ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, ἀντέδρασε πεισματικά καί δέν ἐδέχετο κανενός τήν μαρτυρία, ἔστω καί ἂν αὐτή προήρχετο ἀπό ἀξιόπιστα καί ἀγαπημένα πρόσωπα.

Πῶς εἶναι δυνατόν, ἔλεγε καί ξανάλεγε στόν ἑαυτό του, Αὐτός πού σταυρώθηκε ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ καί ἄφησε πάνω στόν Σταυρό τήν τελευταία του πνοή καί εἶπε ἐ-κεῖνο τό συγκλονιστικό «τετέλεσται», νά συνεχίζη νά ὑπάρχη στήν ζωή; Εἶναι ποτέ δυνατόν, ἐκείνη ἡ γλυκειά μορφή, πού ἔσβησε ἐπάνω στόν Σταυρό καί ἐνταφιάσθηκε στό καινό μνημεῖο, νά ζῆ; Πῶς εἶναι δυνατόν ἡ βαρειά πλάκα τοῦ θανάτου νά ἔγινε συντρίμμια καί νά ἀποδέσμευσε τό πανάχραντο Σῶμα τοῦ Διδασκάλου;

Ὁ ἀπ. Θωμᾶς ταλάνισε τόν ἑαυτό του μία ὁλόκληρη έβδομάδα, προβάλλοντας τίς ἀντιρρήσεις του καί φανερώνοντας τίς ἀμφιβολίες του, πού κατέληγαν μέχρι καί τῆς ἀπιστίας.

Πῶς, ὅμως, ἔφθασε σ' αὐτό τό κατάντημα;

Ἦταν πάρα πολύ φυσικό νά περάση τέτοιες δύσκολες ὧρες, ἀφοῦ θέλησε νά ἑρμηνεύση τά ὑπερφυσικά γεγονότα μέ τήν λογική καί νά ἐξηγήση τό θαῦμα μέ τίς αἰσθήσεις. Αὐτός ἦταν καί ὁ πραγματικός λόγος τῆς ταλαιπωρίας του καί τῆς ψυχικῆς του ὀδύνης. Ὁ λαβύρινθος τῆς λογικῆς τόν ὡδήγησε στήν θάλασσα τῆς ἀμφιβολίας καί στήν ζοφερή νύχτα τῆς ἀπιστίας. Ἔστω καί τῆς καλῆς ἀπιστίας. Ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε πώς ὁ ἀπ. Θωμᾶς δέν εἶχε κακή προαίρεσι, ἀλλά ἐκινεῖτο στόν χῶρο αὐτό ἀπό ἀγαθή διάθεσι, καί αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ὁ Χριστός μας ἔδειξε ὅλη του τήν θεία συγκατάβασι στόν ἀδύναμο καί ταλανιζόμενο μαθητή του.

Ἀλλά, Θωμᾶ, γιατί ἀπιστεῖς; Γιατί ἀμφιβάλλεις; Δέν εἶδες τόν νεκρεγέρτη Χριστό νά κονταροκτυπιέται μέ τόν θάνατο καί νά τόν νικᾶ; Δέν εἶδες τήν θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου τήν ὁποία, ἐνῶ ἦταν νεκρή, ἀνέστησε ὁ Χριστός, μέ ἕναν καί μόνο λόγο· «ἡ παῖς ἐγείρου»; (Λουκ. η΄ 54).

Γιατί ἀπιστεῖς, Θωμᾶ; Δέν εἶδες τόν Χριστό μας, ὅταν εἰσήρχετο στήν πόλι τῆς Ναΐν, νά νικᾶ τόν θάνατο καί νά ἀνασταίνη τόν νεανίσκο τῆς χήρας τῆς Ναΐν, μέ ἕναν καί μόνο του λόγο· «νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. ζ΄ 14);

Γιατί ἀμφιβάλλεις γιά τό θαῦμα; Δέν εἶδες τόν νεκρεγέρτη Χριστό να στέκεται μπροστά στό μνῆμα τοῦ Λαζάρου καί νά καλῆ τόν τεταρταῖο, λέγοντας τό «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ιωάν. ια΄ 43) καί νά ἀνασταί-νεται ὁ Λάζαρος;

Καί τώρα ὁ νικοποιός Χριστός νικᾶ τόν θάνατο μέ τόν δικό Του θάνατο, «θανάτῳ θάνατον πατήσας», καί ἡ ἀνάστασίς Του καταγγέλλεται στα πέρατα τοῦ κόσμου ἀπό τούς ἀγγέλους, ἀπό τίς Μυροφόρες γυναῖκες, ἀπό τούς Ἀποστόλους.

Ἀλλά ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου, ἔλυσε τήν ἑπομένη Κυριακή, «μεθ' ἡμέρας ὀκτώ», τά δεσμά τῆς ἀμφιβολίας τοῦ Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος μόλις εἶδε τόν ἀναστημένο Χριστό ὡμολόγησε: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ιωάν. κ΄ 28).

Ἴσως, ἀδελφέ μου, στίς ἴδιες τραγικές καταστάσεις τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἀπιστίας νά βρέθηκες κι ἐσύ. Ὅλοι μας, κατά καιρούς, περνοῦμε κάποια κρίσι, κι ἐσύ τήν δική σου. Καιρός, ὅμως, νά ἐξέλθης κι ἐσύ καί ὅλοι μας ἀπό τήν ἀμφιβολία καί νά ἀναφωνήσουμε τό τοῦ ἀπ. Θωμᾶ «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».

Πίστι σέ ἕναν προσωπικό Θεό. Ὄχι ἁπλῶς σε μιά ἀνωτέρα δύναμι, ἀλλά σέ ἕναν Θεό ἐνανθρωπήσαντα, θανόντα, ταφέντα καί ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί εἰς οὐρανούς ἀναληφθέντα· «καί πάλιν ἐρχόμενον κρίναι ζῶντας καί νεκρούς». Πίστι σέ ἕναν προ-σωπικό Θεό, πού νά μᾶς παρέχη τήν δυνα-τότητα νά ἀναφωνοῦμε: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!».

Από το βιβλίο "Ανέστη ο Κύριος" του αρχιμανδρίτου π. Θεοφίλου Ζησοπούλου

Χριστός Ανέστη ! Η χαρά του κόσμου

 

Ζούμε  την Μ.  Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου και αναμένουμε την Αγία Ανάσταση. Ζούμε τα Πάθη, αλλά και τα πάθη του κόσμου και τα δικά μας. Περιμένουμε την Ανάστασή Του, αλλά και την ανάσταση του κόσμου και τη δική μας.

          Όμως, αυτή η τραγικότητα του σημερινού κόσμου και της πατρίδας μας, να μην εισβάλει μέσα μας. Μαζί με τον δικό μας αυτοέλεγχο να περιφρουρήσουμε την ελευθερία της ψυχής μας.

          Αυτές τις μέρες των Παθών και της Ανάστασης είναι εύκαιρος χρόνος  να αντλήσουμε δύναμη και πίστη, να φρουρήσουμε το είναι μας, να μη συντριβεί από τις δυνάμεις του κακού. Να μη μπει μέσα μας η ηττοπάθεια, ο αρνητισμός, και απονεκρωθούμε.

          Σ’ αυτόν τον ζοφερό κόσμο που διαμορφώνεται καθένας ας επιστρατεύσει όλες τις εσωτερικές και άλλες αντιστάσεις του, για να μη καταρρεύσουμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία. Είναι καιροί κρίσεων, δοκιμασιών και σκληρής παιδαγωγίας, και ο «υπομείνας μέχρι τέλους σωθήσεται».

          Ο Θεός ζητάει αντίσταση, αγώνα και υπομονή μέχρι τέλους! Η πίστη είναι το πρώτο και έσχατο ανάχωμα και το μοναδικό στήριγμα. Όλα τα άλλα είναι μάταια και καταρρέουν. Και όσοι στηριχτούν σε αυτά είναι βέβαιο ότι θα καταλήξουν στην απόγνωση, στο μηδέν της υπάρξεως. Δυστυχώς η περιρρεόυσα  ατμόσφαιρα στον κόσμο, εκεί οδηγεί.

          Μόνον οι πιστοί Χριστιανοί μπορούν να δώσουν νόημα στον κόσμο και να τον βοηθήσουν, γιατί πιστεύουν σ’ Εκείνον που πάντοτε διαβεβαιώνει δια λόγων και έργων και θαυμάτων και της θυσίας και της Αναστάσεως Του και της σωτηρίας που χορηγεί.

          Αυτές τις άγιες ημέρες η Εκκλησία, με απέραντο πνευματικό πλούτο, τους ύμνους, τα ποικίλα αναγνώσματα κ. λ. π. , μας χαρίζει πολλή δύναμη και χαρά, ώστε να ξεπερνάμε τα εμπόδια, τους φόβους και τις αντίθετες δυνάμεις. Με τα ζωοποιά της μυστήρια να εγειρόμεθα και να συνεχίζουμε την πορεία της εν Χριστώ ζωής.

          «Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο Χριστός» [= «Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι, αναστήσου από τους νεκρούς και θα σε φωτίσει ο Χριστός».

          Το φετεινό Πάσχα ο καλός Θεός να δώσει να κάνουμε νέο ξεκίνημα προς Αυτόν για εσωτερική ειρήνη και χαρά. Ένα βήμα κάνουμε εμείς, δέκα κάνει Εκείνος.

          «Εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». Ο Χριστός είναι μαζί μας όλη μας τη ζωή, όλες τις ημέρες και κάθε στιγμή!

          Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

          Ζώης Μεταξάς, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» , φ. 1167

Μια συνέντευξη απ’ τον Θεό!

 

 Είδα ένα όνειρο ότι  πήρα συνέντευξη από τον Θεό.

          Θες, λοιπόν, να σου δώσω συνέντευξη; Ρώτησε ο Θεός.

          -Αν σας περισσεύει χρόνος, απάντησα.

          Ο Θεός χαμογέλασε!

          -Έχω μια μέρα Και μια αιωνιότητα. Τι ερωτήσεις θα μου κάνεις;

          -Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;

          Κι ο Θεός απάντησε:

          -Ότι ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ και πεθαίνουν σαν  να μην έζησαν καθόλου.

          Ότι χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά και ύστερα χάνουν τα λεφτά για να  ξανάβουν την έγγεια  τους.

          Ότι βιάζονται να βγάλουν την παιδικότητά τους, θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να γίνουν παιδιά.  

          Ότι με το  να αγχώνονται για το μέλλον τους λησμονούν  το παρόν τους κι΄ έτσι δε ζουν ούτε το μέλλον ούτε το παρόν.

          Ο Θεός πήρε το χέρι μου στο δικό Του και μετά ρώτησα:

          -Ως Πατέρας όλων των ανθρώπων, ποια τα μαθήματα  ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας;

          -Να μάθουν ότι δεν μπορούν ν’ αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι ν’ αγαπηθούν.

          -Να μάθουν ότι δεν μετράνε τα πράγματα περισσότερο, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.

          -Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

          -Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς ν΄ ανοίξεις στον άλλον πληγές που χρειάζονται χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις.

,        -Να μάθουν την συγχώρεση συγχωρώντας.

          -Να μάθουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν  ξέρουν πως να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματά τους.

          -Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν ν΄ αγοράσουν τα πάντα, εκτός από την ευτυχία.

          -Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα.

          -Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι, πρέπει να μπορείς να συγχωρείς κι ο ίδιος τον εαυτό σου. Και, να μάθουν ότι για τα παιδιά μου θα είμαι πάντα εδώ!!!

 -Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου!

          «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ.623

Η υπακοή στην εκκλησία σώζει - Σεβ. Μητρ. Άρτης κκ. Καλλίνικος

 

Η Εκκλησία είναι μία· αυτή η ενότητα δεν είναι απλώς ένας όρος του Συμβόλου της Πίστεως, αλλά η καρδιά της ταυτότητάς της. Δεν μπορεί να υπάρξει Εκκλησία χωρίς ενότητα. Η υπακοή στους θεσμούς, ιδιαίτερα στη Σύνοδο, δεν είναι θέμα τυφλής αποδοχής, αλλά πράξη εμπιστοσύνης και ταπείνωσης μπροστά στο μυστήριο της σωτηρίας. Δεν θα κριθούμε για τα λάθη των άλλων, αλλά για τις δικές μας πράξεις και επιλογές. Ο φανατισμός δεν είναι αγάπη για την πίστη· είναι μίσος για τον άλλον. Η πίστη υπερασπίζεται με διάκριση, όχι με εγωισμό. Όταν η προσωπική άποψη τοποθετείται πάνω από την Εκκλησία, χάνεται το μέτρο και γεννιέται η πλάνη. Με τον Σεβ. Μητροπολίτη Άρτης κκ. Καλλίνικο

Ο Αναστημένος Χριστός, ένας ηγέτης που ανασταίνει την ελπίδα

 

ΟΙ πολλοί, κουρασμένοι, σκύβουν το κεφάλι, λες και η ιστορία τελείωσε, λες και δεν υπάρχει τίποτα πια για να παλέψεις. Ο Κόσμος γέρνει επικίνδυνα, μα πιστεύουν πως κανείς δεν ορθώνεται να τον ισιώσει.

            Οι νέοι, με μια καρδιά έτοιμη  να καεί για ένα όραμα. Μα ο κόσμος γέμισε βολεμένους, που δεν σηκώνουν τα μάτια στον ουρανό, που δεν τολμούν να γκρεμίσουν και να χτίσουν.

            Ζούμε σε καιρούς φθαρμένους, στους καιρούς των «μικρών». Άνθρωποι που κρατούν τα ηνία σε κάθε πόστο μοιάζουν ανήμποροι να δουν πέρα από το είδωλό τους. Λόγια κούφια που γλιστρούν σαν νερό, υποσχέσεις που σβήνουν πριν κάν ειπωθούν. Ο κόσμος φλέγεται από αδικία, από φόβο, από σύγχυση, όμως κι από λαχτάρα να βρει εμπνευστή, οδηγό, ηγέτη      που να ανασταίνει τις ελπίδες του.

            Ναι, η κοινωνία μας περιμένει την ανάσταση. Όσο κι αν διαφημίζουν πως ο κόσμος με σκυμμένο κεφάλι ζητά τη βόλεψη και του τάζουν χρήματα, άλλο τόσο γνωρίζουν πως η ιστορία δεν γράφεται με προδοσίες και αργύρια. Γράφεται με αίμα, με σταυρό, με ανάσταση.

            Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η Αλήθεια που σταύρωσαν από φόβο. Πίστεψαν πώς τελείωσαν μαζί της πάνω στον Γολγοθά.

            Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάθε εποχή έχει τον Ιούδα της και τους άρχοντες που πλένουν τα χέρια τους. Έχει και τον όχλο που πάντα διαλέγει Βαραββά, γιατί είναι πιο εύκολο ν’ αποδεχτείς το σκοτάδι παρά ν’ ακολουθήσεις το φως. Ο Χριστός αναβαίνει ξανά τον Γολγοθά, αλλά εμείς έχουμε μάθει να δεχόμαστε  πως δυστυχώς «έτσι είναι τα πράγματα».

            Όχι δεν είναι έτσι τα πράγματα!

            Έρχεται Πάσχα. Ο Χριστός μπαίνει στην Ιερουσαλήμ. Δεν έχει όπλα, δεν εξαγοράζει συνειδήσεις. Στέκεται απέραντη στην ψεύτικη εξουσία, όχι με σιδερένια γροθιά, αλλά με την αλήθεια. Σηκώνει το βάρος της αδικίας, της φτώχειας, της προδοσίας. Η θυσία Του στον σταυρό φέρνει την Ανάσταση για όλους. Η αδικία δεν νίκησε και ούτε θα νικήσει. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος.

            Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, συνεχίζουμε να ψάχνουμε ηγέτη και εμπνευστή;

            Όσο οι παλαιοί θα ξαναβάζουν  τον Θεό αφέντη στη ζωή τους, στο σπίτι τους, όσο και οι νέοι θα εμπνέονται από την αγάπη του Χριστού, τόσο θα ανασταίνεται αυτός ο κόσμος, που είναι φτιαγμένος για την αλήθεια, για το Φως, για τη Ζωή.

            Υπάρχει ο Ηγέτης που ανασταίνει τις ελπίδες!

            Χριστός Ανέστη!

            «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», τ. 627

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ Συμβουλές για την ενάρετη ζωή

 Δεν πρέπει κανένας να λέει ότι δεν είναι δυνατόν να κατορθώσει ο άνθρωπος την ενάρετη ζωή, αλλά να  λέει ότι αυτό δεν είναι εύκολο. Ούτε μπορούν να κατορθώσουν την αρετή οι τυχόντες. Την ενάρετη ζωή την πραγματοποιούν όσοι άνθρωποι είναι ευσεβείς και έχουν νου που αγαπά το Θεό. Γιατί ο νους των πολλών είναι κοσμικός και μεταβάλλεται, κάνει σκέψεις άλλοτε καλές, άλλοτε κακές, μεταβάλλονται στη φύση και γίνεται υλικότερος. Ο νους όμως που αγαπά το Θεό, τιμωρεί την κακία η οποία έρχεται εκούσια στους ανθρώπους από την αμέλειά τους

Μεσογαίας Πίστη και Επιστήμη - Δημόπουλος Χρήστος - Υπέρ του Σύμπαντος Κόσμου

 

Τι εμπιστοσύνη ζητάει η πίστη και τι η επιστήμη; Ποια είναι τα αποτελέσματα της κάθε μίας; Η επιστήμη έχει απτά αποτελέσματα και επαληθεύσιμα, αλλά και η πίστη έχει αντίστοιχα. Ο άγιος Παΐσιος είχε πει χρειάζονται δισεκατομμύρια να πάει ο άνθρωπος στο φεγγάρι, αλλά μόνο ένα παξιμάδι για να πάει στον Θεό. Πως μπορεί ένας επιστήμονας να εμπιστευτεί τα λεγόμενα των πιστών; Πως ένας πιστός εμπιστεύεται τα λεγόμενα ενός επιστήμονα; Αυτό είναι το πρώτο από τα 4 επεισόδια με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο Χατζηνικολάου Από τη σειρά εκπομπών "Υπέρ του Σύμπαντος Κόσμου" της τηλεόρασης της Πεμπτουσίας

• Ένα εκλαϊκευμένο «ταξίδι» της σύγχρονης Φυσικής και Κοσμολογίας από τον Αστροφυσικό Χρήστο Δημόπουλο, αλλά και συζητήσεις με προσωπικότητες από τους χώρους της Θεολογίας και της Επιστήμης. Στόχος της εκπομπής είναι να αναζητηθούν και να εξεταστούν κοινοί τόποι και συσχετίσεις της Ορθόδοξης Θεολογίας και της σύγχρονης επιστημονικής γνώσης.

Κοσμολογία και Θεολογία, Cosmology and Theology

Γιατί αλλιώς θα είχαμε πραγματικά ορφανέψει....

 

Μόνον Εσύ.....Ειδάλλως (ειδαλλιώς θα τόλεγε η γιαγιούλα μου) χαμένοι θα πάμε. Εκτός των άλλων (του Αμερικάνου που σάλωσε, του αλλουνού του Ρώσου, των εδικών μας  (η γιαγιά θα τόλεγε κι' αυτό) που τώρα ψάχνουν ποσοστά στα τραίνο των Τεμπών,  πλην όλων αυτών λοιπόν, υπάρχει διάχυτη μια ορφάνια. 

Σαν να ορφανεύουμε μέρα με την μέρα από πρόσωπα, πράγματα και αναπαμούς όπου ακουμπήσαμε ή ελπίσαμε και κάποτε μας έπλεξαν χαμόγελα (μία καλή, μία ανάποδη) ή έγιναν δαντελωτά μαντηλάκια - καταφύγια δακρύων που μετά αυτά τα δάκρυα έφτασαν να γίνουν μπριγιάν αρραβώνων με την ίδια την ζωή...

Όταν είχαμε τις πρώτες απώλειες είπαμε "έτσι είναι η ζωή" και ...καθαρίσαμε. Επειδή όμως δεν είναι έτσι η ζωή, δηλαδή η ζωή δεν φτιάχνεται με μικρούς θανάτους αλλά με αναστάσεις και ανατάσεις, προϊόντος του χρόνου, οι άδειες θέσεις έγιναν κενά, έγιναν ορφάνια....Επειδή δεν καθίσαμε ποτέ να σκεφτούμε, να ελπίσουμε, να Σου μιλήσουμε, να πενθήσουμε και να αναστήσουμε τις ομορφιές που πήγαν λίγο πιο πέρα στον ουρανό. 

Όμως αν ό,τι σου φύγει το κανακέψεις και το ταχταρίσεις σαν μωρό που το γέννησες και τόχεις μέσα σου να μεγαλώνει όσο θ' αναπαύεται στις αιώνιες μονές, αυτό σου μαλακώνει τον πόνο, σου χαϊδεύει τις νύχτες τα μαλλιά, ζαρώνει στον κόρφο σου, γίνεται, (επειδή το ξαναγάπησες) παιδάκι σου, δικό σου πράγμα, πες μια αρχαία κουδουνίστρα πριν βγουν τα ηλεκτρονικά του χαμού. Και επειδή δεν σ' αφήνει να σπαράξεις ( αφού σ' αγαπάει και το αγαπάς) μερώνεις, πονάς μόνο απαλά σαν αεράκι σε απόγευμα που δεν πήρες ζακέτα και σιγά-σιγά μαθαίνεις στη νέα συνθήκη. 

Και ειρηνεύεις, δεν ορφανεύεις καθώς δεν ζεις απώλεια. Γύρω σου είναι, λίγο πιο πάνω λίγο πιο κάτω, θ' απλώσεις το χέρι και όσα δεν βλέπεις θα τ' ακουμπήσεις. Μεγάλωσες και δεν βλέπεις καλά. Αυτό είναι, λες.... και το μικρό, γλυκό σου ψεύδος γίνεται μαξιλαράκι από βελούδο. Ακουμπάς πάνω του κεφάλι και δεν έχεις ορφάνια γιατί έχεις Θεό! Πάντα είχες αλλά τώρα Του κάνεις παρέα, μέσα από τις διαδρομές των παραδεισένιων σου στις μέρες σου.

Αν δεν υπήρχε Θεός όλο αυτό θα ήταν απλώς παράνοια. Άλλη μία μέσα στις πολλές που ζούμε. Όμως υπάρχει και είναι Αυτός που διαρκώς σε οδηγεί να δημιουργήσεις μικρές υποδοχές για κείνους που κάποτε νόμισες πως έχασες....Ενώνονται έτσι ο ουρανός τους (Του) και η γη σου (Του). Μην με ρωτήσεις για το σύνορο. Δεν το ξέρω και ίσως και να μην υπάρχει αφού όλα είναι η Αγάπη Του......

Μόνον Εσύ, λοιπόν! Γιατί αλλιώς θα είχαμε πραγματικά ορφανέψει....

 

 

Η σημασία της σκέψης του Χρ. Γιανναρά στην αυγή του 21ου αιώνα

 

Ο Χρ. Γιανναράς χαρακτηρίζεται ως ο «σημαντικότερος Έλληνας ορθόδοξος θεολόγος του 20ου αιώνα» και έχει λάβει πλήθος τιμητικών διακρίσεων από ελληνικά και διεθνή πανεπιστήμια, ενώ το 2019 τιμήθηκε από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο για το σύνολο του έργου του. Το έργο του έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και η μελέτη του αποτελεί αντικείμενο διεθνών αλλά και ελληνικών συνεδρίων με τη συμμετοχή κορυφαίων στοχαστών του καιρού μας.

Τον Μάιο του 2015 οργανώθηκε από την Ακαδημία του Βόλου και το περιοδικό Σύναξη, συνέδριο με θέμα την κριτική αποτίμηση του έργου της «θεολογικής γενιάς του 60». Στο συνέδριο παρουσιάστηκαν εισηγήσεις αφιερωμένες στο έργο του Ν. Νησιώτη, του Χρ. Γιανναρά, του Ι. Ζηζιούλα και άλλων επιφανών θεολόγων, που διαμόρφωσαν  τη θεολογική σκέψη του 20ου και 21ου αιώνα. Ιδιαίτερες αναφορές υπήρξαν για το έργο του Χρ. Γιανναρά, με επίκεντρο την οντολογία του προσώπου.

Το 2017 πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης συνέδριο προς τιμή του, με τίτλο «Conference in Honour of Christos Giannaras : Philosophy, Theology, Culture». Στο συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν επιστήμονες από όλον τον κόσμο, μελετήθηκε η φιλοσοφική και η θεολογική πλευρά του έργου του και αναδείχτηκαν τα κύρια σημεία του και η προσφορά του για την περαιτέρω έρευνα στους επιμέρους τομείς. Η γνωσιολογία του αποφατισμού, η δυνατότητα διατύπωσης μιας κριτικής οντολογίας, η οντολογία του προσώπου, η οντολογική θεμελίωση της ηθικής που διαφεύγει της σύμβασης ή της αυθεντίας, η σχέση της θεολογίας με την επιστήμη, ο οικουμενικός διάλογος, η σχέση οντολογίας και πολιτικής και τέλος το ζήτημα της διαμόρφωσης του ελληνικού πολιτισμού αποτέλεσαν το αντικείμενο των εργασιών του συνεδρίου. Τα πρακτικά του συνεδρίου εκδόθηκαν στην αγγλική και στην ελληνική γλώσσα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, αναγνωρίζοντας την προσφορά του καθηγητή, στα θεολογικά γράμματα τίμησε τον Αύγουστο του 2019 τον Χρ. Γιανναρά, με το Οφίκιο του Άρχοντος, Μεγάλου Ρήτορος. Ο Πατριάρχης συνέδεσε το έργο του καθηγητή με την εκκλησιαστική εμπειρία και τόνισε τη μεγάλη του συμβολή στο διάλογο της Ορθοδοξίας με το σύγχρονο κόσμο. Στην τιμητική ομιλία του, ο Πατριάρχης διατρέχοντας το σύνολο του έργου του Χρ. Γιανναρά, σημείωσε την μεγάλη επίδραση που άσκησε η σκέψη του σε πλήθος νέων ανθρώπων, με τη μαρτυρία της Ορθόδοξης πίστης και με τη μεταφορά του μηνύματος της εκκλησιαστικής παράδοσης στον σύγχρονο κόσμο.

Ακόμα, τόνισε τη συμβολή του στη συνάντηση της Ορθοδοξίας και του πολιτισμού, με την κριτική ανάδειξη των θετικών πλευρών του πολιτισμού αλλά και τη δημιουργία κριτηρίων για το διάλογο της Ορθοδοξίας, με τις επιστήμες, τις τέχνες, την πολιτική, κοινωνική, οικονομική και ηθική σκέψη. Ο Προκαθήμενος του Θρόνου, αναφερόμενος στις κύριες κατηγορίες της σκέψης του καθηγητή σημειώνει ότι η αναγνώριση της Θείας Λειτουργίας από τον Χρ. Γιανναρά, ως της πεμπτουσίας της εκκλησιαστικής ζωής, την αναδεικνύει ως το σημείο διαμόρφωσης του πολιτισμού και ταυτόχρονα, ως του τόπου «ανθρωποποίησης» του ανθρώπου.

Ακόμα, η Θεία Λειτουργία ως ο τόπος που η ζωή αναφέρεται στο Θεό αφορά τη γνησιότητα του εκκλησιαστικού γεγονότος που διασώζεται στην ενορία και την αλήθεια του εκκλησιαστικού γεγονότος που προφυλάσσει έτσι, από τη θρησκειοποίηση της σχέσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Η ελευθερία ως υπέρβαση του ατομικού θελήματος, και η αλήθεια ως μετοχή στην εμπειρία της εκκλησιαστικής κοινότητας συνέβαλλαν στην οντολογική θεμελίωση της ηθικής και προσέδωσαν στην άσκηση κοινωνικό χαρακτήρα, που συνίσταται στην αυτοπαραίτηση από το ίδιον θέλημα και την εκούσια υπαγωγή του θελήματος στην εκκλησιαστική εμπειρία.

Η στάση αυτή έρχεται σε αντίθεση με την ατομικιστική ηθική και τη δυτική προσέγγιση της σωτηρίας ως άσκησης της ατομικής θέλησης και υποταγής στις εντολές ενός απρόσωπου Θεού. Στην προοπτική αυτή ξεδιπλώνεται τόσο η οικολογική όσο και η οικουμενική αντίληψη του Χρ. Γιανναρά, που συναντά την εκκλησιαστική εμπειρία.

Η οικολογία αποτελεί συνέπεια της εκκλησιολογίας και της ευχαριστίας, καθώς η φύση εκλαμβάνεται ως ο τόπος της ενέργειας του Θεού. Η φύση αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο της σχέσης και όχι της κτήσης, διαμορφώνοντας έτσι μια στάση στον αντίποδα της κυριαρχίας, της εκμετάλλευσης, του οικονομισμού, του ευδαιμονισμού και της τεχνοκρατίας.

Επιπλέον, η σκέψη αυτή ανοίγει τον δρόμο για την οικουμενική απήχηση του ευαγγελικού μηνύματος, που υπερβαίνει τον εθνοκεντρισμό και τον εθνοφυλετισμό, ενώ ταυτόχρονα προωθεί την ενότητα των Εκκλησιών. Ο ίδιος ο Πατριάρχης δηλώνει τον θαυμασμό του για το έργο του Χρ. Γιανναρά, ενώ τόνισε ότι μελετητής του υπήρξε και πνευματικός του πατέρας, ο αοίδιμος Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων.

Τέλος, κατά την άποψη μας, ο Χρ. Γιανναράς, επιχειρεί με το έργο του και την ολοκληρωμένη οντολογική του πρόταση, να διαχωρίσει τη ορθόδοξη χριστιανική θεολογία από τη φυσική θρησκεία και την δυτική θεολογία, αναδεικνύοντας με έμφαση την αγαπητική σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Με την προσπάθεια αποηθικοποίησης του χριστιανισμού και της οντολογικής του θεμελίωσης στην πραγματικότητα του Θεού και του ανθρώπου, επιχειρεί να απευθυνθεί στον σύγχρονο άνθρωπο με τρόπο συστηματικό και πειστικό. Επιθυμεί, να αποκαθάρει την Ανατολική χριστιανική θεολογία από στοιχεία που αλλοιώνουν το νόημα της, το οποίο δεν είναι άλλο από τη σχέση αγάπης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Τονίζει την παραφθορά του χριστιανικού μηνύματος, όπως διαμορφώθηκε από τη Δυτική σύλληψη του Θεού ως νομοθέτη και οργισμένου όντος που ζητά τη δικαίωση του.

Με τον τρόπο αυτό αντιπαρατίθεται σε ένα ολόκληρο πολιτισμικό παράδειγμα, αυτό του Δυτικού πολιτισμού, που εδραιώθηκε στην έννοια του προσώπου ως «ατομικής ουσίας της ελλόγου φύσεως» και οικοδομήθηκε στην ορθολογιστική σκέψη και τη δικανική αντίληψη της σχέσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Αντίθετα, όπως καταδεικνύει στο έργο του, στην Ανατολή, η σύλληψη του ανθρώπου ως όντος σε σχέση και αναφορά οδήγησε στη δημιουργία ενός πολιτισμού, ο οποίος σε συνέχεια του ελληνικού, διαμορφώθηκε γύρω από την αναζήτηση της αλήθειας και αρνήθηκε να υιοθετήσει τις δυτικές αντιλήψεις, που τελικά οδήγησαν στον σύγχρονο μηδενισμό και την «φυγή των θεών από τον κόσμο».

Ταυτόχρονα, ο καθηγητής θεμελιώνει μια πολιτισμική πρόταση και μια πολιτική που εδράζεται στην κοινωνική φύση της αλήθειας. Η οντολογία του Χρ. Γιανναρά συνακόλουθα, αναδεικνύει μια σειρά από θέματα που συνδέουν την ανάπτυξη της σύγχρονης θεολογικής σκέψης συμβάλλοντας στην καλλιέργεια της αυτοσυνειδησίας της. Ο καθηγητής απευθύνεται στον σύγχρονο άνθρωπο με τρόπο διαλεκτικό, σε μια γλώσσα φιλοσοφική δίχως όμως να εγκαταλείπει τον εκκλησιαστικό χαρακτήρα και την αναφορά στην υπερβατική αλήθεια.

Την εποχή του πρόσκαιρου, του γρήγορου και του τιποτένιου, ο Χρ, Γιανναράς αντιπαραβάλλει ως πρόταγμα ζωής στην αυγή του 21ου αιώνα το σταθερό, το αναλλοίωτο και το αιώνιο που διαμορφώνει την καθολική πραγματικότητα μορφοποιώντας την. Προσφέρει με τον τρόπο αυτό μια διέξοδο στον σύγχρονο άνθρωπο, ένα άνοιγμα, στο χρόνο και στον τρόπο του βίου. Τη δίοδο της σάρκωσης και της ανάστασης του Χριστού που υπερβαίνει τη φθορά και το θάνατο για όποιον επιλέξει να αποδεχτεί την προσφορά αυτή

 

Βαθιές πληγές…

 

Είναι, που λες, κάποιες πληγές τόσο βαθιές, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα κλείσουν ποτέ.

          Πληγές που σου προκαλούνε πόνο αβάσταχτο, μεγάλο. Μόνο όποιος το’ χει, μπορεί να καταλάβει αυτό το οποίο περιγράφω. Και πίστεψέ με, εύχομαι να μην έχεις ιδέα για το τι σου λέω…

          Σήμερα δεν θα σου πω πολλά. Λίγα, συγκεκριμένα και ελπίζω κατανοητά.

          Θέλω να ξέρεις πως όλες οι πληγές κάποτε  κλείνουν. Όλες οι πληγές, όλες, κάποτε σταματάνε να πονάνε. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αργά ή γρήγορα. Ο πόνος θα το δεις, θα απαλύνει και σιγά –σιγά θα σβήσει. Μην απογοητεύεσαι λοιπόν…

          Αυτό που μένει για πάντα είναι η ουλή. Το σημάδι. Να σου θυμίζει το τι έγινε, το τι έχασες, το πόσο πόνεσες, το τι πρέπει να προσέξεις…

          Ο πόνος όμως κάποτε φεύγει. Μην απογοητεύεσαι. Θα το δεις.

          Καλό σου βράδυ.

          Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης

                   Ψυχολόγος.

Ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία: αγχολυτικό ευρέος φάσματος - π. Βασίλειος Θερμός

 

«Οι εκκλησιαστικές φονταμενταλιστικές ομάδες συνήθως χαρακτηρίζονται από έλλειψη αυτοκριτικής, αντίσταση στην αλλαγή, υπερβολική έμφαση σε ελάσσονα ζητήματα, αυθεντία των ηγετών και υπερβολική εξάρτηση απ’ αυτούς. Με λίγα λόγια, η φονταμενταλιστική κοινότητα οδεύει στον τύπο της αίρεσης-σέκτας, την οποία τόσο παθιασμένα καταπολεμά, τόσο λόγω της προβληματικής ερμηνευτικής στην οποία επιδίδεται όσο και εξ’ αιτίας της εσωστρεφούς και κοσμόφοβης οργάνωσης την οποία υιοθετεί»

 

π. Βασίλειος Θερμός,

«Ψυχαναγκαστική αιρεσιομαχία: αγχολυτικό ευρέος φάσματος και παντός καιρού», Σύναξη 143 (2017), σελ. 58.

Αναστασιοςκ

Έργα της αγάπης προς τον πλησίον

 

-Εκείνος που απλώνει το χέρι του να βοηθήσει και να στηρίξη τον πλησίον του, θα δει το χέρι του Θεού να τον σώζει όταν βρεθεί σε ανάγκη. 

-Όταν ελεείς ένα φτωχό, πες: «Δόξα σ’ Εσένα Θεέ μου, ου με αξίωσες να βρω και να αναπαύσω έναν άνθρωπο. 

- Εάν δώσεις κάτι σε κάποιον που έχει ανάγκη, δώσε το με χαρούμενο πρόσωπο, και με λόγια παρηγοριάς, παρηγόρησε τη θλίψη του.

 -Σπείρε σ΄ αυτήν τη ζωή ελεημοσύνη με ταπείνωση και θα θερίσεις πολύ έλεος κατά τη μέλλουσα Κρίση.

 -Ελέησε τους φτωχούς, ώστε δι’ αυτών να τύχεις κι εσύ του ελέους του Θεού.

 Οσίου Ισσάκ του Σύρου

Πάσχα Ιερόν, Στιχηρά Του Πάσχα, Ηχ. Πλ. Α’. Ι.Μ. Δοχειαριου. Ιερομ.Φιλόθεος.

 

Oleksandr Plyska Where are you, Adam?

Γι’ αυτούς που αγαπάς…

 

Το θέμα δεν είναι αν θα πέθαινες γι’ αυτούς που αγαπάς, αλλά το αν θα άντεχες να ζήσεις για χάρη τους.

            Μη σου φαίνεται παράξενο.

            Ξέρεις, λίγο  πολύ όλοι το έχουμε δηλώσει.

            «Θα πέθαινα για τα παιδιά μου, για τον άντρα  μου, τη γυναίκα μου, τα αδέλφια μου, τους γονείς, τους φίλους και πάει λέγοντας….».

            Κανείς δεν σου ζήτησε όμως αυτό και μακάρι ποτέ να μην σου το ζητήσει.

            Υπάρχει όμως ένα άλλο δίλλημα, με το οποίο έρχεσαι αντιμέτωπος καθημερινά.

            «Μπορείς να ζήσεις γι’ αυτούς;».

            Και εδώ είναι όλο το ζουμί. Εδώ είναι η μαγκιά. Εδώ είναι που ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι.

            «Μπορείς να ζήσεις γι’ αυτούς;».

            Άσε τα μεγάλα λόγια, τις διακηρύξεις, τους θανάτους. Μόνο αυτό το απλό πραγματάκι. Ζήσε γι΄ αυτούς. Αντέχεις;

            «Και πως   να το κάνω;», ίσως ρωτήσεις.

            Πάτα κάτω τον εγωισμό που βγάζεις απέναντι στη γυναίκα σου, προσέγγισε τον άντρα σου αγαπητικά, θυσίασε χρόνο από την ξεκούρασή ή από τη δουλειά  για χάρη των παιδιών σου, μίλα τους, δώστ’  τους προσοχή, βρες τα ξανά με τα αδέλφια σου, τους φίλους σου, τους γονείς σου…

            Ζήσε γι΄ αυτούς. Θυσίασε για χάρη  τους ολόκληρο τον κακό εαυτό σου.

            Το θέμα δεν είναι αν θα πέθαινες γι΄ αυτούς που αγαπάς… Το θέμα είναι το αν θα άντεχες να ζήσεις για χάρη τους…

            Αντέχεις;

 

            Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης

                        Ψυχολόγος

Xρ. Γιανναράς: Γιατί άλυτο το πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα σήμερα

 

Στην Ελλάδα υπάρχει μια κατάσταση που κατανοεί την παιδεία ως κάτι χρηστικό τονίζοντας παράλληλα ότι «η αλήθεια δεν εξαντλείται ποτέ στην κατανόηση. Έχει μια δυναμική η οποία παρατείνεται, επεκτείνεται». «Η αλήθεια είναι εμπειρία μετοχής». «Μέσα στον πολιτισμό που έχουμε, στις ρίζες μας, υπάρχει μία καθολικότητα που μπορεί να αγκαλιάσει τα πάντα, αρκεί να συναντά την ετοιμότητα για μια έξοδο από το ‘’εγώ’’, «σήμερα και η τεχνολογία και τα πολιτικά συστήματα έχουν την μονομανία να κάνουν το άτομο, Θεό. Να κάνουν την ατομικότητα, το παν. Να είναι τα δικαιώματα του ατόμου η αρχή, ο κανόνας της συμβίωσης. Όμως η πρόταση υπάρχει και την γιορτάζουμε σήμερα». Εκδήλωση της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιά και του Πανεπιστημίου Πειραιά για τους Τρεις Ιεράρχες την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020 με κεντρικό ομιλητή τον Χρήστο Γιανναρά, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «Γιατί άλυτο το πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα σήμερα;». 🔴 Παραγωγή: https://antistudio.gr

Με δύο μέτρα και με δύο σταθμά

 

Μπορεί να έχεις το καλύτερο κρασί μέσα σ’ ένα βαρέλι… Έστω και μια σταγόνα δηλητήριο, όμως αρκεί για να στο καταστρέψει όλο. Και για να γίνει το κρασί για πέταμα. Και τότε, δεν έχει σημασία ο κόπος που χρειάστηκε για να φυτέψεις το αμπέλι να το μεγαλώσεις, να μαζέψεις σταφύλια και να τα πατήσεις. Δεν έχει νόημα ο κόπος και χρόνος που αφιέρωσες, για να μπορέσει ο μούστος να ωριμάσει και να γίνει καλό κρασί. Μια σταγόνα δηλητήριο αρκεί,  για να καταστρέψει όλο το κρασί που έχεις μέσα στο βαρέλι σου.

            Φρόντισε έτσι να κρίνεις τον εαυτό σου. Έχοντας  στον νου σου πως μια και μόνο πράξη σου, ένας και μόνος λόγο σου, μπορούν να προκαλέσουν τόσο μεγάλο πόνο, τόσο κακό στον άλλο άνθρωπο, που ν’ αχρηστέψουν όσα καλά έχεις κάνει μέχρι τώρα…

            Από την άλλη μεριά, σκέψου ένα λιβάδι με κάθε λογής όμορφα λουλούδια. Ανάμεσά τους όμως υπάρχουν σκόρπια και κάποια ξερόχορτα και κάποιες αγριάδες, Μη στρέφεις το βλέμμα σου στα άχρηστα, στα άσχημα φυτά. Απόλαυσε μόνο τα λουλούδια.

            Φρόντισε έτσι να κρίνεις τους άλλους . Έχοντας  στον  νου σου πως μπορεί να έχουν και κάποια ελαττώματα, μπορεί να υπήρξαν και πολλές φορές  που σε έχουν στεναχωρήσει, αλλά είναι και πολλά τα όμορφα, τα καλά, που κάνανε για σένα…

            Φρόντισε έτσι να κρίνεις. Με δύο μέτρα και με δύο σταθμά.

            Ποιος σου είπε πως είναι λάθος;

            Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης

                        Ψυχολόγος