Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2025

Άγιος Αρσένιος ο εν Πάρω, Οι γιατροί απέτυχαν, οι μοναχές τρομοκρατήθηκαν και ο Άγιος θεράπευσε!


(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)


Η μοναχή Μαρία Δημητρίου Σιφναίου εκ Παροικίας της Πάρου, είχεν αδελφήν 20ετή, ονόματι Ελένην.

Αύτη ενώ ήτο καλά, νύκτα τινά, ενώ εκοιμάτο ξύπνησε με αφόρητους πόνους και στρέβλωσιν του προσώπου της, ιδίως του στόματος.

Οι ιατροί τους οποίους εκάλεσεν, δεν ηδυνήθησαν να την θεραπεύσουν. Οι φίλοι του πατρός της τον συνεβούλευσαν να την υπάγη εις την Μονήν της Μεταμορφώσεως όπου ευρίσκετο ο Πατήρ Αρσένιος και θα την θεραπεύσει ο Άγιος.

Ητοιμάσθησαν να υπάγωσιν εις τον Άγιον και το παρήγγειλε ο πατήρ εις την κόρην του την μοναχήν, για να ειδοποιήση.

Πληροφορηθείσαι τούτο αι αδελφαί κατεθορυβήθησαν και παρήγγειλαν να μην υπάγη, φοβηθείσαι μήπως είχε προσβληθή εκ της ενσκηψάσης ταίς ημέρες εκείνες λοιμικής νόσους.

Τούτο μαθών ο Όσιος τας μεν μοναχάς καθησύχασε, παρήγγειλε δε να υπάγουν την ασθενή.

Και όταν την επήγαν, την ευσπλαγχνίσθη, την συνεπόνεσε και λαβών τον Τίμιον Σταυρόν και σταυρώσας αυτήν τρις εις το πρόσωπον, υγιά τελείως αποκατέστησεν, ήτις ηυχαρίστει και εδοξόλογει τον Κύριον και τον Άγιον Αρσένιον μέχρι τέλους της ζωής της.

Ο Άγιος Αρσένιος της Πάρου τιμάται στις 31 Ιανουαρίου.

 

Από το βιβλίο του Γέροντα, Αρχιμανδρίτη Φιλοθέου Ζερβάκου, «Βίος και θαύματα του οσίου πατρός ημών Αρσενίου του νέου του εν τη νήσω Πάρω ασκήσαντος», έκδοση Ιεράς Μονής Χριστού Δάσους, Πάρος 1996.

 

Άγιος Αρσένιος ο εν Πάρω, Οι γιατροί απέτυχαν, οι μοναχές τρομοκρατήθηκαν και ο Άγιος θεράπευσε! | Πεμπτουσία

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2025

Χρ. Γιανναράς: Πτώση-Κρίση-Κόλαση


 

Πτώση-Κρίση-Κόλαση ή η δικανική υπονόμευση της οντολογίας


Για το βιβλίο «Πτώση-Κρίση-Κόλαση, ή η δικανική υπονόμευση της οντολογίας» μίλσε ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς στο βιβλιοπωλείο Άπειρος Χώρα.

Το έμβρυο δεν «ξέρει» τίποτα για τον τρόπο της ύπαρξής του μετά τη γέννηση - για τη μετά τον θάνατό του ζωή. Κανένα έμβρυο δεν «γύρισε πίσω» ποτέ, να ξαναγίνει έμβρυο μετά τη γέννησή του, ποτέ δεν επέστρεψε ως βρέφος στα έμβρυα, να τα «πληροφορήσει» ποια θα είναι η υπαρκτική τους πραγματικότητα μετά τη γέννησή τους!

Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με πλήρη άγνοια και απόλυτη μοναξιά, όπως και φεύγει από τα εγκόσμια με πλήρη άγνοια για την πραγματικότητα τη μετά τον θάνατό του. Πραγματικότητα, ίσως, ανάλογη με τη διαφορά ανάμεσα στο έμβρυο και το λογικό υποκείμενο.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2025

Αγρυπνία στην Αγ.Βαρβάρα Πατρών επί τη εορτή του Οσίου Παρθενίου Επισκόπου Λαμψάκου προστάτου των καρκινοπαθών

 


ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ


 amethystos: ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

« Ἰκέτευσε τὸν Θεὸ μὲ προσευχἑς καὶ δάκρυα νὰ σοῦ στείλη ὁδηγὸ ἀπαθῆ καὶ ἅγιον. Ἐρεύνα δὲ καὶ σύ ὁ ἴδιος τίς θεῖες Γραφές, καὶ πρὸ πάντων τὰ πρακτικὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων πατέρων, ὥστε παραβάλλοντας μέ αὐτά τά διδάγματα τοῦ διδασκάλου καὶ προϊσταμένου σου, νὰ μπορῆς νὰ τά βλέπης σάν σέ καθρέπτη καὶ νὰ μαθαίνης∙ καὶ ὅσα μὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς Θεῖες Γραφἑς νὰ τά ἐγκολπώνεσαι καὶ νὰ τὰ κρατῆς στὴν διάνοια, τὰ δὲ νόθα καὶ ξένα νὰ τά ξεχωρίζης καὶ νὰ τ’ ἀπορρίπτης, γιὰ νὰ μὴ πλανηθῆς. Διότι, γνώριζε, αὐτὲς ἐδῶ τὶς ἡμέρες πολλοὶ πλάνοι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι ἐμφανίσθηκαν.»


Συμεών Νέου θεολόγου. Κεφ.Πρακτικά & Θεολογικά. Φιλοκαλία. ΕΠΕ 19,419-420.

«.. για νὰ μᾶς διδάξει ( ο Δεσπότης ) νὰ μὴ ἐξαπατώμαστε μὲ τὰ λόγια μόνον καὶ νὰ πιστεύομε κάθε ἄνθρωπο ποὺ λέγει ὅτι εἶναι πνευματικός . Ἀλλὰ νὰ βεβαιωνόμαστε πρῶτα ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὶς πράξεις του , καὶ μάλιστα ἂν συμφωνοῦν οἱ λόγοι καὶ οἱ πράξεις του μὲ τὶς διδασκαλίες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ᾿Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων , καὶ τότε νὰ δεχόμαστε καὶ ν’ ἀκοῦμε τοὺς λόγους του ὡς λόγους Χριστοῦ. Ἀλλιῶς καὶ νεκρούς ἀκόμη ἂν ἀνασταίνει καὶ μύρια ἄλλα θαύματα ἂν έπιδεικνύει, νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε καὶ νὰ τὸν μισούμε σὰν δαίμονα, καὶ μάλιστα ὅταν τὸν βλέπομε νουθετούμενος νὰ μὴ δέχεται νὰ μεταβάλει τὸ φρόνημά του, ἀλλ’ ἀκόμη νὰ ἐμμένει στὴν πλανεμένη γνώση του καὶ νὰ νομίζει ὅτι έχει τὸ πολίτευμά του καὶ τὴν διαγωγή του στοὺς οὐρανούς ».

Συμεών Νέου θεολόγου, Βίβλος των Θεολογικών Α΄, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Β,55

« Κρατοῦμε τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας σταθερὴ καὶ ἀκράδαντη, τὴν ὁποῖα παρελάβαμε ἄνωθεν ἀπὸ αὐτούς (Τους Πατέρες) ».

Συμεών Νέου θεολόγου, Βίβλος των Θεολογικών Α΄, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Β,55

« Στοὺς χρόνους τῶν πατέρων μας ( ἂς ἀκούσουν κι αὐτοὶ ) ὐπῆρχαν πολλὲς αἱρέσεις , πολλοὶ ψευδόχριστοι, πολλοὶ χριστοκάπηλοι , πολλοὶ ψευδαπόστολοι , πολλοὶ ἦσαν οἱ ψευτοδιδάσκαλοι ποὺ περιφέρονταν καὶ ἕσπερναν μὲ παρρησία τὰ ζιζάνια τοῦ πονηροῦ καὶ ποὺ μὲ τὰ λόγια τους παρέσυραν πολλοὺς , τοὺς ἐξαπάτησαν καὶ ἔστειλαν τὶς ψυχές τους στὴν ἀπώλεια. Καὶ ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀληθινό, θὰ τὸ διαπιστώσετε ἀπὸ τοὺς βίους τοῦ ἁγίου πατρός μας Εὐθυμίου, τοῦ ᾽Αντωνίου καὶ τοῦ Σάββα. Πράγματι έχει γραφεῖ ὅτι ὁ Ἀντώνιος τότε φόρεσε λαμπρότερη ἀπὸ τὴ συνηθισμένη στολὴ καὶ ἀνέβηκε σὲ ὑψηλὸ τόπο γιὰ νὰ φανερώσει καὶ νὰ ἐπιδείξει τὸν ἑαυτό του, ὥστε, ἀφοῦ γίνει φανερός , νὰ συλληφθεῖ ὁπωσδήποτε καὶ νὰ θανατωθεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς ∙ ἐὰν λοιπὸν δὲν ὑπῆρχε διωγμός, δὲν θὰ τὸ ἔκανε αὐτό.

Ἐπίσης, μόλις γεννήθηκε ὁ ἅγιος πατέρας μας Εὐθύμιος , δὲν ἔχει γραφεῖ ὅτι θὰ ἐπικρατήσει ἀμέσως εὐθυμία στὶς ἐκκλησίες ἀπὸ τὸν Θεό , ὅτι θὰ σταματοῦσαν δηλαδὴ τότε οἱ διωγμοὶ καὶ οἱ αἱρέσεις ; Καὶ κατὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου πατρός μας Σάββα , δὲν ἀκοῦτε πόσους ἀγῶνες ἕκανε γιὰ τὶς ἐκκλησίες καὶ ἐναντίον τῶν τότε αἱρέσεων, καὶ πόσοι τότε ἀπὸ τοὺ μοναχοὺς παρασύρθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ; Ὅσα πάλι συνέβηκαν στὶς ἡμέρες τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ Νέου, τί , δὲν ὑπῆρξαν ἀνώτερα ἀπὸ βαρύτατο καὶ φοβερώτατο διωγμό ; Ἤ μήπως δὲν θυμᾶσθε τὸν τότε χειμῶνα καὶ τὸν ὑπερβολικὸ σάλο τῶν μοναχῶν ;

Γιατί ὅμως προσπαθῶ ν’ ἀναφέρω τὰ πάντα ; Διότι ὅταν θυμηθῶ ὅσα πρὶν ἀπὸ αὐτὰ ἔγιναν στὸν Μεγάλο Βασίλειο, ὅπως τὰ διηγεῖται ὁ μέγας Γρηγόριος, καὶ ὅσα ἔγιναν στὸν χρυσορρήμονα Ἰωάννη καὶ τοὺς ἑπόμενους ἅγιους πατέρες, ἐγὼ ὁ ἴδιος ταλανίζω τὸν ἑαυτό μου καὶ αἰσθάνομαι μεγάλο οἷκτο γιὰ όσους δὲν τὰ σκέπτονται αὐτά. Διότι, δὲν γνωρίζουν ἀκριβῶς ὅτι ὁλόκληρο τὸ παρελθὸν ἦταν φοβερώτερο καὶ ἀναντίρρητα γεμᾶτο ἀπὸ τὰ ζιζάνια τοῦ πονηροῦ … Τόσο πολὺ ἔλαμψε μέσω αὐτῶν ἡ χάρη τοῦ παναγίου Πνεύματος καὶ ἔδιωξε τὸ σκότος τῶν αἱρέσεων ποὺ ἀναφέρθηκαν, ποὺ καὶ μέχρι σήμερα τὰ θεόπνευστα συγγράμματά τους λάμπουν περισσότερο ἀπὸ τὶς αὑγὲς τοῦ ἥλιου, ὥστε νὰ μὴ τολμᾶ κανεὶς νὰ προβάλει κάποια ἀντίρρηση σ’ αὐτοὺς ».

Συμεών Νέου θεολόγου, Κατηχητικός Λόγος ΚΘ’, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Δ,395-397

« Διδαχθήκαμε ἀπὸ τὴ Γραφὴ καὶ μάθαμε ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν πείρα ὅτι γιὰ κανένα λόγο δὲν ἔθεσε τελευταῖο τὸν Σταυρό, παρὰ γιὰ τὴν ὑπομονὴ τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν, καὶ τέλος γι’ αὐτὸν τὸν ἐκούσιο θάνατο, τὸν ὁποῖο καὶ ἐκεῖνο τὸν καιρό, ὅταν ἐπικρατοῦσαν οί αἱρέσεις, προτιμοῦσαν πολλοὶ μὲ τὸ μαρτύριο καὶ τὰ ποικίλα βάσανα ».

Συμεών Νέου θεολόγου, Κατηχητικός Λόγος Κ’, Φιλοκαλία, ΕΠΕ 19Δ,223.

ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ – Οδοιπορούντες Αγίου Συμεών Του Νέου Θεολόγου

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2025

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΉ «ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΙΗΣΗ»

 


Πολύ συχνά ακούμε να γίνεται λόγος για «αποχριστιανοποίηση» στον δυτικό κόσμο, αλλά και στη χώρα μας. Ως τέτοια νοείται η απομάκρυνση από τη χριστιανική πίστη και τις χριστιανικές αξίες, μέχρι του σημείου της ουσιαστικής εξάλειψης του Χριστιανισμού σε μια κοινωνία.

            Προσοχή όμως, διότι κάνουμε ένα λάθος: Κατά κανόνα βλέπουμε την «αποχριστιανοποίηση» στις πολιτικές και τις νομοθεσίες που προωθούνται, η ακόμα, στην μαζική είσοδο στην Ευρώπη και τη χώρα μας αλλοθρήσκων, κυρίας μουσουλμάνων. Λάθος! Δεν είναι οι νόμοι και οι πολιτικές που κάνουν την «αποχριστιανοποίηση»,, είναι η απομάκρυνση των ανθρώπων από τον Χριστό.

            Ας θυμηθούμε ότι η εποχή των αντιχριστιανικών διαταγμάτων των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και των ανηλεών διωγμών δεν ήταν εποχή «αποχριστιανοποίησης», αλλά, αντιθέτως, εποχή…. «χριστιανοποίησης» της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Γιατί; Διότι, όσο και αν οι αυτοκράτορες πολεμούσαν την πίστη του Χριστού, ο λαός αγκάλιαζε   όλο και περισσότερο.

            Λοιπόν, η εποχή μας είναι πραγματικά εποχή «αποχριστιανοποίησης», όχι όμως γιατί υιοθετείται  αυτή η εκείνη η πολιτική η ψηφίζεται αυτός η εκείνος ο νόμος, αλλά γιατί οι άνθρωποι απομακρυνόμαστε από τον Χριστό. Το πρόβλημα είναι ιδιαιτέρως αισθητό στην Ευρώπη. Η Αγγλικανική Εκκλησία κλείνει κάθε χρόνο γύρω στους είκοσι ναούς, στη  Δανία έχουν κλείσει τουλάχιστον διάκοσμοι ναοί, ενώ από το 2012 μέχρι σήμερα στη Γερμανία έχου κλείσει η …πωληθεί(!) περισσότεροι από πεντακοσίους ναούς. Και αυτό όχι για άλλο λόγο, αλλά από έλλειψη πιστών… Αυτή είναι η πραγματική «αποχριστιανοποίηση».

            «ΖΩΗ», τ. 4397

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2025

Αναστάσιος - Του Χρήστου Χωμενίδη

 


Του Χρήστου Χωμενίδη

 

"Ήταν τόσο όμορφη που φωσφόριζε…" γράφει ο Διονύσης Σαββόπουλος για τη γυναίκα της ζωής του, την Άσπα. Το ανάλογο θα μπορούσε να ειπωθεί για τον Αναστάσιο. "Ήταν τόσο… τόσο… τόσο… ώστε έλαμπε. Και φώτιζε τους ανθρώπους γύρω του." 

Ήταν, αλήθεια, τόσο τι; Τόσο σίγουρος για τον δρόμο του σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, όπου οι περισσότεροι αμφιταλαντεύονται αενάως, βασανίζονται από διχογνωμίες και απωθημένα, φτάνουν στο χείλος της κατάθλιψης ή βουλιάζουν σε αυτήν; Τόσο ηγετικός, χαρισματικός, μαγνητικός; Τόσο αργασμένος από άμεση και έμμεση εμπειρία - από άοκνη, εξουθενωτική συχνά προσφορά στο πεδίο, στην Αφρική και αργότερα στην Αλβανία, κι από διαβάσματα και μελέτες, που σε κατέπλησσε με το εύρος και το βάθος της γνώσης του; Τόσο επικοινωνιακός -το φτηναίνω μα ευθύς αμέσως το αποκλείω-, βιρτουόζος στο να προβάλλει τον εαυτό του και το έργο του; 

Τίποτα από τα παραπάνω δεν τον χαρακτήριζε κυρίως. Θα έλεγα ότι πρωταρχικά, στον πυρήνα του, ήταν καλός. Καλός. Καλός σημαίνει να νοιάζεσαι για τον άλλον περισσότερο από όσο για τον εαυτό σου. Να μπαίνεις στη θέση του, να του απλώνεις το χέρι σου, να σηκώνεις τον σταυρό του, αυθόρμητα, αγόγγυστα. Να γίνεσαι ένα μαζί του. Η καλοσύνη συνιστά έτσι μια μορφή έρωτα, που παρακάμπτει -σύμφωνοι- τη σάρκα, που δεν προϋποθέτει καν την πνευματική συγγένεια και επικοινωνία αλλά χαρίζεται αδιακρίτως, απεριορίστως σε όποιον στέκει κάθε στιγμή απέναντί σου. 

Μετά την Ανάσταση, ο Χριστός παρουσιάστηκε -λένε- στους μαθητές "εν ετέρα μορφή". Διαφορετικός στην όψη, αγνώριστος σχεδόν. Πώς το καταλαβαίνω αυτό; Ότι Χριστός γίνεται εφεξής ο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Μέτρο της πίστης σου η στάση σου απέναντί του. Το είχε προείπει εξάλλου ο ίδιος ο Ιησούς. Καταγράφεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου. " "Πείνασα και μού δώσατε να φάω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με φιλοξενήσατε, γυμνός και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφθήκατε, στη φυλακή βρισκόμουν και ήρθατε κοντά μου…” "Πότε;” ρωτούν οι άνθρωποι. "Αφού το κάνατε σε έναν από τους αδελφούς μου, τους ελάχιστους, σε μένα το κάνατε”."

Πώς πορεύεται ο καλός; Η αυθόρμητη επιλογή του είναι να μείνει σε όσο γίνεται μεγαλύτερη απόσταση από την εξουσία, που όταν δεν τον καταδιώκει, τον θωπεύει ύπουλα. Επιδιώκει να τον προσεταιριστεί, να τον εκμεταλλευτεί. Το ράσσο του καλόγερου φαντάζει ασφαλές κουκούλι. Το "λάθε" έστω "βιώσας", η ζωή μακριά από τα φώτα κι από τα συμφέροντα. 

Ο Αναστάσιος δεν κρατήθηκε μακριά. Ανέλαβε θέσεις ευθύνης, αξιώματα. Ήταν αρκούντως δυνατός ώστε να μην τον αφομοιώσουν, να μην τον νοθεύσουν στο ελάχιστο. Μα να τα ασκήσει προς όφελος του πάσχοντα συνάνθρωπου.
Τον συνάντησα μια μόνο φορά στη ζωή μου. 

Τέτοιο καιρό πριν από εικοσιένα κιόλας χρόνια, ο πατέρας ενός αδελφικού μου φίλου αρρώστησε βαριά. Ήταν στενά συνδεδεμένος με τον Αναστάσιο από τα παιδικά τους χρόνια, είχαν μεγαλώσει μαζί, είχαν μοιραστεί τις πρώτες τους ανησυχίες. Όταν αρχές Μαρτίου η κατάστασή του επιδεινώθηκε ραγδαία, όταν μετρούσε πλέον μέρες, ο φίλος μου τηλεφώνησε στον Αναστάσιο. "Ο μπαμπάς θα’θελε" του είπε "να χωροστατήσετε στην κηδεία του…" "Για ποια κηδεία μιλάς;" τον έκοψε ο Αναστάσιος. "Οι γιατροί λένε…" "Ό,τι κι αν λένε, όσο ο άνθρωπος ζει. Μέχρι την τελευταία του πνοή, συγκαταλέγεται στους ζωντανούς. Δεν ασχολούμαστε με το επέκεινά του."

Ο άνθρωπος πέθανε. Ο Αναστάσιος μπήκε στο πρώτο αεροπλάνο και ήρθε στην Αθήνα. Και ξεπροβόδισε τον φίλο της νιότης του πλήρης ευλάβειας και προσωπικής οδύνης.

Ύστερα από την κηδεία, μαζευτήκαμε στο σπίτι για το νεκρόδειπνο. Τη μακαριά. Ο Αναστάσιος στην κεφαλή του τραπεζιού, σηκώθηκε όρθιος. "Υπάρχει μια έκφραση στα αλβανικά" μας είπε "που σημαίνει συνάμα και "πέθανε” και "ταξίδεψε”. Ας προτιμήσουμε τη δεύτερη έννοια. Ο αγαπημένος μας ταξίδεψε σε έναν ωραιότερο κόσμο. Στον ωραιότερο…" 

Κοιταχτήκαμε. Ανάμεσα στους συνδαιτημόνες υπήρχαν και άθεοι και ανεκκλησίαστοι και τυπικά μόνον ορθόδοξοι χριστιανοί, της Μεγάλης Παρασκευής και του "Χριστός Ανέστη". Η ηγεσία της Ελλάδικης Εκκλησίας είχε εξάλλου πρόσφατα απογοητεύσει με την εμμονή της στην αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, με τις μισαλλόδοξες "λαοσυνάξεις", την απαίτηση να διεξαχθεί δημοψήφισμα. Οι ιεράρχες δεν μάς ήταν γενικά προσφιλείς. Κι όμως, αυτός ο παπάς, που οι περισσότεροι δεν τον είχαμε ξαναδεί, απέπνεε κάτι εντελώς διαφορετικό.

"Θα σας ζητήσω μια χάρη" συνέχισε. "Επειδή απόψε είναι οι Δεύτεροι Χαιρετισμοί κι επειδή βρίσκομαι μακριά από το ποίμνιό μου και μου λείπει, θα σας παρακαλούσα να τελέσουμε εδώ, μαζί τη Θεία Λειτουργία." "Μα πώς; Εδώ δεν είναι εκκλησία!" "Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών…" λέει ο Κύριος. "Εδώ -ζωή να’χουμε- ξεπερνάμε τους είκοσι! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!"

Για πότε βρέθηκε ευαγγέλιο! Για πότε μαζέψαμε τα πιάτα, σταθήκαμε όρθιοι, μπήκαμε στο κλίμα! Ο Αναστάσιος ιερουργούσε, εμείς κρεμόμασταν από τα χείλη του. Έψελνε και τον συνοδεύαμε. Βιώναμε μια κατάνυξη πρωτόγνωρη. Το πένθος σταδιακά μαλάκωνε. Ακόμα στις καρδιές των πιο στενών του εκδημήσαντος. "Ο Άδης επικράνθη συναντήσας σοι κάτω…" τους διαβεβαίωνε ο Αναστάσιος. "Επικράθη και γαρ καταργήθη… Έλαβεν γην και συνήντησεν ουρανώ…. Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός και συ καταβέβλησαι."  
Όταν, στο τέλος, τραγουδήσαμε το "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ", νοιώθαμε άπαντες έναν εσωτερικό θρίαμβο. Χαμογελούσαμε. Είχε συμβεί ένα θαύμα.

 capital.gr

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2025

Ἐξομολογητική κατάθεση ψυχῆς γιά τόν ἁγιασμένο Μητροπολίτη Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κυρό Κοσμᾶ

 


Ἀρχιμανδρίτου Παύλου Ντανᾶ

Ἱεροκήρυκος

Ἐπιτρέψτε μας νά καταθέσουμε τή φτωχή μας ἐμπειρία ἀπό τήν γνωριμία μας μέ τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυρό Κοσμᾶ μέ ἀφορμή τή συμπλήρωση τριῶν χρόνων ἀπό τήν εἰς Κύριον ἐκδημία του.

 

Ἡ γνωριμία μαζί του ἄρχισε τό 1979 ὅταν βρέθηκα στό μαθητικό οἰκοτροφεῖο Μεσολογγίου καί πήγαινα κάθε Σάββατο στό ναό τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος ὅπου μᾶς ἔκανε Κατηχητικά μαθήματα. Ἀπό τότε, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν ἔπαψε ἡ πνευματική μας ἐπικοινωνία. Τόν ἔκανα πνευματικό πατέρα καί τοῦ ἐμπιστεύθηκα ὁλόκληρη τή ζωή μου. Μετεῖχα στίς κατασκηνώσεις, στίς φοιτητικές ἐκδρομές, στά φοιτητικά τριήμερα, σέ ὅλες τίς ἐπετειακές ἐκδηλώσεις... πού συνδιοργανώναμε, καθώς καί στίς ἱεραποστολικές περιοδεῖες στά χωριά ὅπου κήρυττε τό λόγο τοῦ Θεοῦ.

 

Ὁ εὐλογημένος αὐτός ἱεροκήρυκας μέ συνήρπαζε μέ τήν ἀγάπη του πρός τό Χριστό, τήν Ἐκκλησία, τή Θεία Λατρεία, καί τό ἐκκλησιαστικό του φρόνημα. Κυρίως μέ σαγήνευε ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός του, τό ἀνεπίληπτον τοῦ χαρακτῆρος του, ὅπως καί οἱ χριστομίμητες ἀρετές του: ἡ ταπείνωση, ἡ ἁπλότητα, ἡ ἀγάπη, ἡ ὑπομονή, ἡ ἐπιείκειά του σέ ὅλες τίς πτώσεις μου καί ταλαιπωρίες μου. Μέ καθοδήγησε, μέ στήριξε, μέ ἐνίσχυσε σέ ὅλες τίς διαδρομές τῆς ζωῆς μου προκειμένου νά φτάσω στήν Ἱερωσύνη.

 

Ἦταν ἀληθινός πνευματικός πατέρας καί σέ αὐτόν ὀφείλεται τό γεγονός ὅτι περισσότεροι ἀπό 40 νέοι ἄνθρωποι ἀκολούθησαν τήν Ἱερωσύνη ἀπό ὅλες τίς ἐπιστῆμες καί ἐργάζονται στό σκάμμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ἀρκετοί ἄλλοι πού ἦταν δίπλα του -πνευματικά του παιδιά- ἔκαναν εὐλογημένες οἰκογένειες ἐμφορούμενοι ἀπό τά ἰδανικά τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος μας.

Εἶμαι ἰσοβίως εὐγνώμων στό θεοφόρο Ἐπίσκοπο, γιατί μέ συνέδεσε μέ τούς σύγχρονους Ἁγίους πού ἀναγνώρισε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὅπως τόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, ὁ ὁποῖος ὅταν αποφοίτησα από τό Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μέ ἔστειλε νά γίνω μοναχός στήν Ἱερά Μονή Μυρτιᾶς κοντά στόν Μητροπολίτη Παραμυθίας, Φιλιατῶν καί Γηρομερίου κυρό Παῦλο -ἐξόριστος τότε- μέ τήν ὑπόδειξη: «Θά πᾶς κοντά στόν Παῦλο, γιατί εἶναι Ἅγιος Ἐπίσκοπος».

 

Ἦταν πολύ συγκινητικό νά βλέπεις τόν πατέρα Κοσμᾶ νά ἀνεβαίνει στό Μοναστήρι τῆς Μυρτιᾶς γιά νά ἐξομολογηθεῖ στόν ἀείμνηστο Γέροντά μου καί κατόπιν κατέβαινα κι ἐγώ στό ἐξομολογητήριο τῆς Μονῆς γιά νά ἐξομολογηθῶ τά κρίματά μου στόν πνευματικό μου.

 

Τελοῦσε ἀνελλιπῶς ὅλες τίς ἱερές Ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου, γιατί προερχόταν ἀπό παραδοσιακή ἱερατική οἰκογένεια μέ πλειάδα ἱερέων μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν εὐλογημένο Γέροντα Εὐστράτιο, τόν πατέρα του, ὁ ὁποῖος πολλές φορές μᾶς ἐξιστοροῦσε θαύματα ἀπό τήν ἱερατική του διακονία.

 

Ὁ πατήρ Κοσμᾶς, ἐπειδή διαρκώς κήρυττε τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί διακονοῦσε τό μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως ὑπέφερε συχνὰ ἀπὸ ὑπερκόπωση. Κάποτε πῆγε στόν Ἅγιο Παΐσιο καί τοῦ ἐξομολογήθηκε: «Γέροντα, πολλές φορές ἀπό τήν κόπωση μέ παίρνει ὁ ὕπνος καί δέν μπορῶ νά κάνω τό Ἀπόδειπνο». Καί ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε: «Μά ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶναι προσευχή;» Καί ἔτσι, ὅπως μοῦ εἶπε μετά, πολύ παρηγορήθηκε καί ἐνισχύθηκε.

 

Τί νά πῶ γιά τό γεγονός, ὅτι μία χρονιά ὡς ἱεροκήρυκας πού ξημέρωνε τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους καί ἐπρόκειτο νά λειτουργήσει στόν Ἅγιο Χαράλαμπο Εὐηνοχωρίου, λειτούργησε μέ 27 πίεση! Ὅταν τόν προτρέψαμε ὅλοι καί ἡ οἰκογένειά του νά μήν πάει εἶπε: «Δέν μπορῶ νά μήν πάω, γιατί τόν Ἅγιο Χαράλαμπο τόν ἀγαπῶ πολύ». καί μετά τή Θεία Λειτουργία ὅταν τόν ξαναεῖδα μοῦ εἶπε: «Ἔτρεμα ὁλόκληρος, ἀλλά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ μπόρεσα καί λειτούργησα καί κήρυξα».

 

Γνώριζε ὅτι ἡ Θεία Λατρεία εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τό Θεό καί γι’ αὐτό ὅταν λειτουργοῦσε ἔδινε ὅλο του τόν ἑαυτό καί τόνιζε ἰδιαίτερα κάποια σημεῖα τῆς Θείας Λειτουργίας ὅπως τό «οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡδοναῖς», τό «οὐ γάρ ἔκλιναν σαρκί καί αἵματι ἀλλά σοι τῷ φοβερῷ Θεῷ» καί τήν προτροπή «Πρόσχωμεν τά Ἅγια τοῖς Ἁγίοις». Μέ συστολή καί συντριβή τά μάτια του ἦταν συνεχῶς στραμμένα πρός τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο… Σοῦ μετάγγιζε τήν εὐλάβεια καί τήν ἀγάπη πρός τό Χριστό, τήν Παναγία μας, τούς Ἁγίους, ἀλλά καί τόν φόβο τοῦ Θεοῦ.  Δέν τελοῦσε τή Θεία Λειτουργία ἀλλά τήν βίωνε, συγκινεῖτο πολλές φορές μετά δακρύων καί φαινόταν στό πρόσωπό του αὐτή ἡ θεία ἀλλοίωση πού προερχόταν ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα.

 

Συχνά μᾶς τόνιζε στίς ἱερατικές συνάξεις τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πράξ. 20,28). (Προσέχετε τόν ἑαυτό σας πῶς θά συμπεριφέρεσθε καί τί θά διδάσκετε. Προσέχετε καί ὅλο τό πνευματικό σας ποίμνιο στό ὁποῖο τό Ἅγιο Πνεῦμα σᾶς τοποθέτησε ἐπισκόπους γιά νά ποιμαίνετε τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία  ὁ Κύριος ἔσωσε καί ἔκανε κτῆμα του μέ τό ἴδιο του το αἷμα). Ἡ λέξη ἐπίσκοπος ἔχει τήν ἔννοια τοῦ «ἐποπτεύω καί διαποιμαίνω». Νουθετοῦσε τόν κάθε κληρικό ὅτι θά πρέπει νά εἶναι ἐνταγμένος μέσα στήν Ἐκκλησία καί τοποθετημένος στήν ἱερή ἀποστολή ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Κάθε ἐπίσκοπος και γενικά κληρικός δέν εἶναι διοικητής, δέν εἶναι ὑπάλληλος γιά τήν διεκπεραίωση κάποιων ἱεροπραξιῶν, οὔτε «κερματοδέκτης», ἀλλά «οἰκονόμος μυστηρίων Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 4,1) καί τό λειτούργημά του προέρχεται ἀπό τό Χριστό καί τό ἀσκεῖ ἐν ὀνόματί Του. Ἡ ἐξουσία του εἶναι πνευματική, εἶναι ἱερή ἀποστολή.

 

Ὁ κάθε ποιμένας πρέπει νά εἶναι ὁ διδάσκαλος πού κηρύττει τίς αλήθειες τοῦ Θεοῦ, τό Εὐαγγέλιο τῆς Σωτηρίας καί ἀγωνίζεται νά ὁδηγήσει τούς ἀδερφούς του κοντά στό Χριστό, τήν πηγή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Δέν θά πρέπει νά εἶναι ἀνθρωπάρεσκος, κοσμικός. Τό τονίζει καθαρά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους: «Οὐχ ἑαυτούς κηρύσσομεν, ἀλλά Χριστόν Ἰησοῦν Κύριον, ἑαυτούς δέ δούλους ὑμῶν διά Ἰησοῦν…» (Β΄ Κορ. 4,5), διότι πολλοί κήρυξαν καί κηρύττουν ὄχι Χριστόν Ἰησοῦν, ἀλλά ἑαυτούς. Κηρύττουν τίς ἰδέες τους καί προβάλλουν τόν ἑαυτό τους. Καί στήν Ἐπιστολή του πρός Ἐφεσίους γράφει: «Μή κατ᾿ ὀφθαλμοδουλίαν ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ᾿ ὡς δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, ποιοῦντες τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐκ ψυχῆς» (Ἐφεσ. 6,6).  (Ὄχι μέ δουλεία πλαστή, πού γίνεται μόνο γιά τά μάτια τοῦ κόσμου, ἀλλά ὡς δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ  νά ἐκτελεῖτε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπό τήν ψυχή σας, μέ εἰλικρίνεια καί προθυμία). Κήρυττε μέ ταπείνωση καί πνεῦμα αὐτομεμψίας, μιλοῦσε πάντοτε στόν πληθυντικό ἀριθμό. Ἡ ὑψοποιός αὐτή ἀρετή διαπότιζε ὁλόκληρη τή ζωή του. Πήγαινε νά προσκυνήσει τόν τάφο τοῦ Ἁγίου Παϊσίου καί δέν καταλάβαινε κανείς ὅτι ἦταν Ἐπίσκοπος. Ὅταν ἀντιμετώπισε, ὡς ἱεροκήρυκας, ἕνα ἐκκλησιαστικό πρόβλημα πῆγε στόν Ἅγιο Παΐσιο καί τοῦ τό ἐκμυστηρεύτηκε καί ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε: «Θά κάνεις ὑπακοή καί στόν κηπουρό τῆς Μητροπόλεως». Καί πράγματι, ἡ ὑπακοή του ἦταν ἀξιοθαύμαστη!

 

Ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Κοσμᾶς ἀπεχθανόταν ὁποιοδήποτε εκσυγχρονισμό τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἤθελε νά ἀλλοιωθεῖ ἡ Θεία Λατρεία. Δέν μπορεῖ ὁ κάθε κληρικός νά προσαρμόζει τό Εὐαγγέλιο στό κοσμικό φρόνημα, στήν κοσμική νοοτροπία, στά πάθη τῶν ἀνθρώπων, τόνιζε συχνά.  Σκοπός του εἶναι νά ἐντάξει ὁ κάθε κληρικός καί ὁ κάθε λαϊκός τόν ἑαυτό του καί τή ζωή του στή ζῶσα καί ἐξαγιάζουσα Εὐαγγελική ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κοινωνική καί φιλανθρωπική ὀργάνωση. Εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια ἡ ὁποία ἁγιάζει, φωτίζει καί ἀνακαινίζει τόν ὅλο ἄνθρωπο.

 

Ἀντιδροῦσε στόν Οἰκουμενισμό καί τήν Πανθρησκεία, πού θέλουν νά νοθεύσουν τό ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν κληρικῶν καί τῶν λαϊκῶν καί πού ἀρνοῦνται τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά καί τούς βίους καί τά μαρτύρια τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι δέν ὑπέκυψαν στήν αἵρεση, στήν ειδωλολατρία, στό θρησκευτικό συγκρητισμό καί στήν παραχάραξη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ἐάν ζοῦσε ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης, θά ἀντιδροῦσε στήν ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου Βαρθολομαίου γιά τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα μέ τούς Παπικούς τό 2025, ἀφοῦ εἶχε ὁμολογήσει στήν Ἱερά Σύνοδο ὅτι ὁ Πάπας εἶναι Αἱρεσιάρχης.

 

«Σεαυτόν ἁγνόν τήρει» (Α΄ Τιμ. 5,22)

 

Ὡς πρότυπο στή ζωή του εἶχε τό Χριστό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους, ιδίως τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν ὁποῖον τόσο ἀγάπησε ἀλλά καί μιμήθηκε στή ζωή Του. Ἰδιαίτερα μᾶς μιλοῦσε γιά τίς ἔσχατες ἡμέρες καί μᾶς τόνιζε τά λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αιτωλοῦ «Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται». Συχνὰ πυκνὰ μᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὁμολογοῦσε: «¨Καὶ τὰ γένια μου ἔχουν ἐγωισμό¨, πόσο μᾶλλον ἐγὼ ἕνας ταλαίπωρος κληρικός».

 

Ὁ ἴδιος ἦταν βράχος ἠθικῆς. Πρόσεχε πολύ τόν ἑαυτό του, τίς κινήσεις του, τά λόγια του, τή συμπεριφορά του. Προσπαθοῦσε νά μήν σκανδαλίζει, νά μήν δίνει ἀφορμή στούς ἀνθρώπους νά κατηγορεῖται τό Ἅγιο καί Ἱερό Εὐαγγέλιο.

 

Ὅταν ἤμασταν νέοι μᾶς βοήθησε νά ἀγαπήσουμε τήν ἁγνότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Μᾶς θύμιζε συνεχῶς τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο «σεαυτόν ἁγνόν τήρει» (Α΄ Τιμ. 5,22). Καί ὅταν κάποτε πήγαμε στόν Ἅγιο Παΐσιο ὡς φοιτητές καί τόν ρωτήσαμε γιά τίς προγαμιαῖες σχέσεις μᾶς εἶπε: «Λεβέντες, βάλτε αὐτό τό θέμα στό ψυγεῖο. Τώρα πρέπει νά σπουδάσετε, νά καταρτιστεῖτε, νά προχωρήσετε στή ζωή σας, νά πάρετε τό πτυχίο, νά πᾶτε στό στρατό, νά βρεθεῖ κάποια ἐργασία καί κάποια κοπέλα σᾶς φυλάει ὁ Θεός. Τότε θά βγάλετε τό θέμα αὐτό ἀπό τό ψυγεῖο. Ἕνας νεαρός, ὁ ὁποῖος σπούδαζε στή Νομική, γνώρισε μιά κοπέλα, ἐκείνη τόν παράτησε, ἀλλά ἐπειδή ἦταν ὑπερευαίσθητος ἀρρώστησε. Ἄρχισε νά παίρνει ψυχοφάρμακα καί ἐγκατέλειψε τή σχολή του».

 

Μᾶς τόνιζε ὁ πατήρ Κοσμᾶς: «Νά εἶστε ζωντανά ψάρια, νά ἀντιστέκεστε στό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ, δηλαδή τῆς πολυειδοῦς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου, γιατί τά ψόφια ψάρια τά παρασύρει τό ποτάμι». Μᾶς τόνιζε τά λόγια πού γράφει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Ὅλα τά ποιήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι καλά καί καθαρά, καθώς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν ἔκανε τίποτε τό ἄχρηστο καί ἀκάθαρτο» καί συμπληρώνει ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας ξεκαθαρίζοντας τό ὅλο θέμα σχετικά μέ τό ἔνστικτο: «Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος πού στά χρόνια τῆς νεότητός του ἀνέλαβε ἐλεύθερα τό ζυγό τοῦ γάμου καί κάνει τή χρήση τῆς φυσικῆς του ἱκανότητος γιά τήν ἀπόκτηση τῶν παιδιῶν. Ἄν ὅμως χρησιμοποιεῖ τήν ἱκανότητα αὐτή γιά ἀσέλγεια καί ἁμαρτία, τότε κάνει κακή χρήση τοῦ δώρου τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό πρέπει νά περιμένει τήν τιμωρία. Γιατί τότε μονάχα μολυνόμαστε ὅταν ἐργαζόμαστε τήν ἀκάθαρτη ἁμαρτία» (Μεγάλου ἈΘανασίου, Ἐπιστολή 48, πρός Ἀμμοῦν Μονάζοντα, Βλ. 33,81,82). Μᾶς ὑπενθύμιζε τόν  Ἀπόστολο Παῦλο  πού ἔγραφε στούς Ἑβραίους «τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καί ἡ κοίτη ἀμίαντος. πὀρνους δέ καί μοιχούς κρινεῖ ὁ Θεός» (Ἑβρ. 13,4).

 

Ὁ Μητροπολίτης Κοσμᾶς δεν θά μποροῦσε νά διανοηθεῖ ὅτι μετά τήν ἐκδημία του θά ψήφιζε ἡ Βουλή τῶν Ἑλλήνων -τό πρῶτο Ὀρθόδοξο Κράτος- τό σοδομικό νομοσχέδιο γιά τό γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Πρίν ἐννιά χρόνια, ὁ ἀνυποχώρητος Ἱεράρχης στήν ἐκπομπή «Ἀπόψεις» στό τηλεοπτικό κανάλι Super B ἀναφέρθηκε στό νομοσχέδιο περί συμφώνου συμβίωσης τῶν ὁμοφυλοφίλων… «Πῶς θα μεγαλώσουν αὐτά τά παιδιά; Ποιό παιδί θά φωνάξει μαμά ὅταν δέν ὑπάρχει μαμά μέσα στό σπίτι; Ποιό παιδί θά φωνάξει μπαμπά καί θά ἰσχυροποιηθεῖ ὅταν δέν ὑπάρχει μπαμπάς μέσα στό σπίτι; Τό σκεπτόμαστε αὐτό; Ἀλλά καί ἡ οἰκογένεια. Γιατί νά διαλυθεῖ μέσα στήν Ἑλλάδα; Λησμονοῦμε πώς αὐτή ἡ οἰκογένεια ἔλαμψε καί ἀνέδειξε προσωπικότητες; Καί ἀκόμη θά πῶ καί τελειώνω, σᾶς κουράζω. Πῶς θά ἁγιαστεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος μέ αὐτή τή διαστροφή; Μά νά τό ξέρουν αὐτό ὅσοι θέλουν νά κάνουν αὐτό τό ἐπαίσχυντο καί ἐπάρατο νομοσχέδιο. Νά τό πῶ ἔτσι νομοσχέδιο. Θά κλείσουν τά μάτια καί αὐτοί κάποτε. Θά μποῦν στόν τάφο. Τί θά ποῦν; Νά μᾶς ποῦν. Τί θά ποῦν; Ἐμεῖς θά τούς ποῦμε ἔχουμε Ἁγίους οἱ ὁποῖοι ἔζησαν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ζοῦν εἰς τόν αἰῶνα καί κάνουν θαύματα».

 

Ὁ ἁγιασμένος Ἱεράρχης εἶχε τίς ἱερές ἀγωνίες γιά τήν Ἐκκλησία καί τό Ἔθνος μας. Ἀγαποῦσε πολύ τήν Πατρίδα κι αὐτό τό ἐκδήλωνε στήν κατασκήνωση καί στίς φοιτητικές ἐκδρομές. Μέ πόσο παλμό μιλοῦσε γιά τήν Πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα, γιά τούς ἀγῶνες τούς ὁποίους ἔδωσαν οἱ πρόγονοί μας προκειμένου νά ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς τά ἀγαθά ὀφέλη τῆς ἐλευθερίας, γιά τούς ἥρωες τῆς Κύπρου καί γιά τούς ἀγῶνες τους, γιά τόν Παῦλο Μελᾶ!

 

Θά τρίζουν τά κόκκαλα ὅλων τῶν ἁγίων καί ἡρώων καθώς οἱ νεοέλληνες μέ βδελυρά νομοθετήματα ἀλλοιώνουν τή σύνθεση τῆς πατροπαράδοτης ἑλληνικῆς οἰκογένειας, τήν παιδεία, ναρκώνουν τό πνεῦμα τῶν νέων καί ἀλλοτριώνουν τήν ψυχή τους, θεοποιοῦν τήν τεχνολογία, μέ ἀπώτερο στόχο τήν προλείανση τοῦ ἐδάφους γιά τήν ἔλευση  τοῦ Ἀντιχρίστου.

 

Γίνεσθέ μοι μάρτυρες (Ἠσαΐας 43,10)

 

 Ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ κατεξοχήν μάρτυρας. Εἶναι Αὐτός ὁ ὁποῖος ἔχυσε τό αἷμα Του γιά τή δική μας σωτηρία. Μαρτύρησε ἕως τέλους. Ὡς Θεός θά μποροῦσε νά ἀποφύγει τή Σταυρική Θυσία, ἀλλά θέλησε νά δείξει τήν ἀπόλυτη ὑπακοή Του πρός τόν Θεόν Πατέρα Του καί τήν ἄπειρη καί ἀνείπωτη ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, γι’ αὐτό ὁδηγήθηκε ἑκουσίως σ’ αὐτόν τόν ἐπονείδιστο θάνατο.

 

Οἱ Ἀπόστολοι μαρτύρησαν καί ἐκεῖνοι μέ μιά ἀσυνήθιστη δύναμη, τή δύναμη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του πρός τόν λαό: «Τοῦτον τόν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ Θεός, οὗ πάντες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες» (Πράξ. 2,32). (Τοῦτον τόν Ἰησοῦν, περί τοῦ ὁποίου σᾶς ὡμίλησα, τόν ἀνέστησεν ὁ Θεός ἐκ νεκρῶν, καί μάρτυρες τοῦ γεγονότος αὐτοῦ τῆς Ἀναστάσεως εἴμεθα ὅλοι ἐμεῖς). Εἶναι ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «… οὐ παντὶ τῷ λαῷ, ἀλλά μάρτυσι τοῖς προκεχειροτονημένοις ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡμῖν, οἵτινες συνεφάγομεν καὶ συνεπίομεν αὐτῷ μετὰ τὸ ἀναστῆναι αὐτόν ἐκ νεκρῶν» (Πράξ. 10, 41). (... ὄχι πλέον εἰς ὅλον τόν λαόν, ὅπως πρῶτα, ἀλλά στούς αὐτόπτες μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐκλεγεῖ ἐκ τῶν προτέρων ἀπό τόν Θεόν, εἰς ἡμᾶς δηλαδή, οἱ ὁποῖοι ἐφάγομεν καί ἐπίομεν μαζί του, μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασίν του). Καί ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων συνεχίζεται καί στήν ἐποχή μας.

 

Μᾶς ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπός μας «ὅτι καί στήν ἐποχή μας ἀναβιώνουν οἱ διωγμοί καί τά μαρτύρια τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατί; Γιατί ὅταν κάποιος κληρικός ἤ χριστιανός ἔχει καθαρή πίστη, ἔχει καθαρή ζωή, εἶναι ἔντιμος, εἶναι συνεπής, εἶναι δίκαιος, εἶναι ὑπομονετικός, δέν ξέρει τί σημαίνει ψέμα, συκοφαντία, διαβολή, ὑποκρισία, τότε ὁπωσδήποτε στή ζωή του θά διωχθεῖ καί γι’ αὐτό γνωρίζει ὅτι θά ἔχει θλίψεις, θά ἔχει δοκιμασίες, θά ἔχει ταλαιπωρίες, θά τόν εἰρωνευτοῦν, γιατί μάρτυρες δέν εἶναι μόνο ἐκεῖνοι πού θανατώθηκαν γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐκεῖνοι πού πεθαίνουν τηρώντας τίς ἐντολές του, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος».

 

Ἀλλά καί ἐκεῖνο τό ὁποῖο ζήσαμε τήν περίοδο τοῦ κορωνοϊοῦ ἦταν ἕνας διωγμός ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τό ζήσαμε στή περίπτωση τοῦ Μητροπολίτου μας, ὁ ὁποῖος δὲν ἐμβολιάστηκε.

Ἀξιόπιστη εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ πνευματικοῦ τοῦ πατρός, ἱερομονάχου Ἀρσενίου, Γέροντος τοῦ ἱεροῦ κελλίου Ἁγίου Νικολάου στό Μπουραζέρι στό Ἅγιον Ὄρος, στό βιβλίο πού ἐξέδωσε το 2024 ὁ Σύλλογος Κεφαλοβρύσου Αἰτωλικοῦ «ὁ Ἅγιος Γεράσιμος» μέ τίτλο «Ὁ ἄκακος και πιστός ποιμήν». Ὁ Γέροντας ἀναφέρει στό κείμενό του: «Ὁ ἅγιος Ἱεράρχης ἔλεγε, ἡ νόσος, ὁ κορωνοϊός ὑφίσταται, καί χρειάζεται νά ληφθοῦν τά ἀνάλογα μέτρα. Ἡ ἀσθένεια ἀσφαλῶς θέλει ἀντιμετώπιση, ἀλλά ὄχι καί τά ἐμβόλια νά εἶναι ἀδοκίμαστα! Ὄχι καί ἡ «νέα κανονικότητα» νά τά ἐπιβάλλει προληπτικῶς! Ὄχι καί ὁ ἐμβολιασμός νά εἶναι ἕνα ἰατρικό ἀποκλειστικό θέμα, ἐνῶ πρωτίστως καί κυρίως εἶναι πνευματικό, θεολογικό!...

 

Πολύ τόν ἀπασχολοῦσε, τόν συνῆχε, τό ἄν ἡ στάση του στό θέμα αὐτό ἦταν σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μοῦ ἔλεγε δι’ ἑαυτόν.

 

-Μέσα στίς φλέβες μου κυλᾶ τό αἷμα τοῦ Θεοῦ! Πῶς μπορῶ νά δεχθῶ νά βάλω μέσα μου κάτι πού δέν ξέρω τί εἶναι; Λέγονται τόσα πολλά… δέν δύναμαι νά ἀγνοήσω τή φωνή τῆς συνειδήσεώς μου πού μέ πληροφορεῖ ἀρνητικά. Αὐτή εἶναι ἡ γνώμη μου καί αὐτή εἶναι ἡ θέση μου, πού τήν λέγω χωρίς ὅμως νά τήν ἐπιβάλλω σέ κανέναν. Τί μπορῶ νά φοβηθῶ; Ὁ Θεός εἶναι ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ἐάν δι’ αὐτῆς τῆς νόσου μέ καλέσει, εἰς Αὐτόν τόν Ποθούμενον θά μεταβῶ».

 

Ἔγινε ἄξιος τοῦ 9ου Μακαρισμοῦ τοῦ Χριστοῦ: «Μακάριοι ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσιν καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ρῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι, ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς.  (Εἶστε μακάριοι, ὅταν σᾶς χλευάσουν καί σᾶς καταδιώξουν καί σᾶς κακολογήσουν μέ ψεύτικες κατηγορίες γιά χάρη μου. Να χαίρεσθε καί νά ἀγάλλεσθε, γιατί ὁ μισθός σας θά εἶναι μεγάλος στούς οὐρανούς).

 

Θαυμαστά σημεῖα

          Εἶχαν ἔρθει κάποιοι ἀπό τή Μυτιλήνη στὰ μέρη μας, καί ἔψαχναν γιά τόν τάφο τοῦ «ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ νέου».

 

          Ἕνας κληρικός, μέ τήν ἀδερφή του, πνευματικά τέκνα τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου, ἀνέβηκαν στό Μοναστήρι τῆς Μυρτιᾶς γιά νά προσκυνήσουν τόν τάφο του. Ὁ ἱερεύς τέλεσε τρισάγιο, προσκύνησε καί αἰσθάνθηκε μία ἄρρητη εὐωδία. Πῆγε καί κάθισε σέ ἕνα παγκάκι πού εἶναι ἀπέναντι ἀπό τόν τάφο. Προσκύνησε στή συνέχεια ἡ ἀδερφή του καί μόλις γύρισε πρός τόν ἀδερφό της,  εἶπε τά ἑξῆς: «Ἀδερφέ Πάτερ, βγῆκε μία εὐωδία ἀπό τόν τάφο του». Και ἐκεῖνος τῆς εἶπε: «Καί ἐγώ αἰσθάνθηκα τήν εὐωδία, ἀλλά δέν ἤθελα νά σέ προκαταλάβω».

 

Νομίζουμε ὅτι ἡ γῆ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας ἔχει ἕναν ἀτίμητο θησαυρό, ἕναν νέο Ἅγιο Κοσμᾶ Αἰτωλό, τόν ὁποῖον ὁ Θεός θά δικαιώσει παρά τήν ἀδικία τήν ὁποία ὑπέστη. Γι’ αὐτό, ἄς τόν παρακαλοῦμε μέ καρδιακό πόνο γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, γιά τούς νέους μας, γιά τήν ἀμώμητη Ὀρθόδοξη Πίστη καί τήν γλυκυτάτη Πατρίδα μας. Πάντοτε μᾶς ἐνέπνεε μέ τήν ἁγία βιωτή του, τόν ἱερό ζῆλο, τήν ἐπαγρύπνηση καί τήν αὐταπάρνησή του. Καί μέ τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, μᾶς συνιστοῦσε, νά εἴμαστε νηφάλιοι καί ἄγρυπνοι, διότι «…ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5,8), ὅπως συγκλονιζόταν καί μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντί καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τά μέλλοντα γίνεσθαι, καί σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Λουκ. 21,36). (Νά εἶστε ἄγρυπνοι καί προσεκτικοί προσευχόμενοι καί παρακαλοῦντες κάθε ὥρα καί στιγμή τόν Θεόν, διά νά σᾶς δώσει χάρη καί δύναμη, μέ τήν ὁποία θά γίνετε ἄξιοι καί δυνατοί νά ξεφύγετε, χωρίς νά βλαβεῖτε ψυχικῶς, ὅλα αὐτά πού μέλλουν νά γίνουν καί νά σταθεῖτε ἄφοβοι καί μέ θάρρος ἐμπρός εἰς τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου).

 

Τά λόγια τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ἀποτελοῦν καί δική του προτροπή πρός ὅλους μας.

 

Εἴθε οἱ θεοπειθεῖς πρεσβεῖες Του νά μᾶς συνοδεύουν πάντοτε στή ζωή μας.

 

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2025

Η Υπαπαντή του Κυρίου στον Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας Πατρών

 




Πανηγυρική Θεία Λειτουργία επί τη εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Πατρών! Παράλληλα και εορτή της μητέρας σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Τα ιερά αναλόγια κόσμησαν ο μουσικολογιώτατος πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού μας Δημήτρης Γαλάνης και ο Στανίτσας Γερασιμάγγελος.



 Επικαίρως κήρυξε τον θείο λόγο ο προϊστάμενος του Ι. Ναού μας πρωτ. π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας. Στην κατακλείδα του κηρύγματός του ευχήθηκε η επόμενη εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου μας να τελεσθεί - συν Θεώ και με τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου - στη νέα Αγία Τράπεζα του παρεκκλησίου του Ιερού Ναού μας η οποία θα εορτάζει αυτή τη μεγάλη ημέρα. Με τη συνδρομή των ενοριτών και άλλων ευεργετών προχωρούν συνεχώς οι εργασίες ώστε όλα να είναι έτοιμα για την επόμενη πανήγυρη! Χρόνια πολλά και ευλογημένα!



Υπαπαντή – Να προσευχηθώ; Γιατί; - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 


Υπαπαντή – Να προσευχηθώ; Γιατί;

π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η γιορτή η σημερινή της Υπαπαντής του Χριστού, όταν κανείς την δει λιγάκι αναλυτικά, μας φέρνει ενώπιους στο δυσκολότερο θέμα της πνευματικής ζωής, που είναι το θέμα της προσευχής.

Εύκολα, πλέον, εμείς οι σημερινοί άνθρωποι σκεπτόμαστε, δύσκολα προσευχόμαστε. Ακόμα και τον Θεό, πολλές φορές, τον κάνουμε σκέψη μας, αλλά είναι δύσκολο στο να μπορέσουμε να δεσμευτούμε, εμείς για τη συνείδησή μας, ότι στη σχέση μας με το Θεό θα έχουμε συγκεκριμένη διαδρομή προσευχητικής επικοινωνίας μαζί Του.

Σήμερα, περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (κεφ. 2, 22-40), πήραν τον Χριστό σαράντα ημερών, τον πήγαν στον ναό (αυτό ήταν μια διάταξη της Παλαιάς Διαθήκης, που συνεχίζεται και σε μας τους χριστιανούς), και αυτό σήμαινε ότι αποδέχονταν ότι η ανθρώπινη ζωή δίνεται και εξαρτάται απ’ τον Θεό, και συνειδητοποιώντας το αυτό, οι άνθρωποι αφιερώνουν τη ζωή τους στον Θεό. Και στην Παλαιά Διαθήκη αλλά και τώρα στην Εκκλησία, όταν πάμε ένα μωρό στην Εκκλησία το πάμε με τη λογική: «Θεέ μου είναι δικό σου».

Εκεί, λέει το περιστατικό, στον σαραντισμό του Χριστού παραβρέθηκαν δύο ηλικιωμένοι άνθρωποι, ένας συνταξιούχος παπάς και μια γιαγιά σχεδόν ενενηκοντούτις. Και οι δύο άνθρωποι, ήταν άνθρωποι προσευχής. Είναι εντυπωσιακό, μερικές φορές, έναν άνθρωπο που έχει περάσει όλη του τη ζωή με προσευχή τον αντιλαμβάνεσαι ακόμα και όταν απλώς στέκεται, και από το πώς στέκεται μέσα στον ναό. Θυμάμαι εδώ στη δική μας ενορία [είμαι τώρα εδώ ιερέας σας σχεδόν σαράντα χρόνια. Απ’ το 1982 σ’ αυτή την ενορία] πρόσωπα τα οποία τα έβλεπες να στέκονται στο στασίδι τους και αντιλαμβανόσουνα ότι προσεύχονται. Ήσαν μια λαμπάδα αναμμένη. Κάποιοι έχουν φύγει στη Βασιλεία του Θεού. Ας τους παρακαλούμε να μας θυμούνται όλους.

Βέβαια αυτό είναι μια μακρά διαδρομή! Εμείς πάντως θα πρέπει κάπου να ξεκινήσουμε. Είναι δύσκολο να δεσμευτούμε. Χίλια δυο σοβαρά, αλλά και δυο χιλιάδες αστεία θέματα, μάς υποκλέπτουν στην καθημερινότητά μας και έτσι από εικοσιτέσσερις ώρες, μερικές φορές ούτε ένα πεντάλεπτο δεν έχουμε διαθέσιμο να επικοινωνήσουμε με τον Θεό. Θα δείτε πόσο δύσκολο είναι, εάν αποφασίσετε ότι πέντε λεπτά δεσμευμένα με το ρολόι, κάθε μέρα, όποια στιγμή βολεύεστε, θα πρέπει να στέκεστε μπροστά σε μια εικόνα ή σ’ ένα χώρο ήρεμο για να κάνετε προσευχή! Θα δείτε ότι θα ορμήσουν πάνω σας τα πάντα: συνθήκες, καταστάσεις, απρόοπτα, χίλια δυο, προσπαθώντας να μην σταθεροποιηθεί αυτή η δέσμευση…

Πολλές φορές έχουμε την αφέλεια και λέμε: «Θα πάμε στην Εκκλησία, θα προσευχηθώ εκεί». Εδώ είναι μια προσευχή κοινή, είναι κοινή λατρεία. Αυτό είναι μία αγαπητική έκφραση, μια Ευχαριστία, όπως λέγαμε και άλλες φορές, δεν είναι η προσευχή μας η προσωπική. Η προσευχή μας η προσωπική γίνεται στον προσωπικό μας χώρο. Όχι στον δημόσιο χώρο. Εδώ προσευχόμαστε όλοι μαζί σαν αδέλφια, του ίδιου πατέρα παιδιά, και με τη χαρά της επικοινωνίας, που υπάρχει από τη συνάντηση.

Στην προσευχή στεκόμαστε μόνοι μας, γυμνοί, με ό,τι κουβαλάμε, σωστά και λάθη, μπροστά στα μάτια του Θεού και Του λέμε: «Θέλω όχι απλώς να Σε σκέπτομαι, αλλά να επικοινωνώ μαζί Σου. Προσπαθώ να Σ’ αγαπήσω. Βοήθησέ με όπως μόνον Συ ξέρεις». Όταν κάποιος αγαπάει έναν άλλον άνθρωπο, από νεαρότερος μέχρι γεροντότερος σε ηλικία και αν είναι, η πιο μεγάλη έκφραση αυτής της αγάπης είναι η επικοινωνία. Η κουβέντα μαζί μ’ αυτόν που αγαπάμε. Δεν μπορώ να αγαπάω κάποιον και να μη θέλω να τον δω ή να μη θέλω να κουβεντιάσω μαζί του! Η προσευχή είναι ο μόνος τρόπος που θα μας αποδεικνύει το πόσο Τον αγαπάμε, αν Τον αγαπάμε ή δεν Τον αγαπάμε τον Θεό. Η προσευχή η δική μας, του καθενός μας, έχει δυσκολίες, είναι το πιο οδυνηρό μάθημα. Όλα τα υπόλοιπα μαθαίνονται πιο εύκολα· και να νηστεύει κανείς, και να συμπεριφέρεται μ’ έναν απλό τρόπο, και τα λοιπά, όλα αυτά μαθαίνονται. Το να προσευχηθούμε, κάθε φορά χρειάζεται κόπο. Θα πρέπει όμως κάπου να αρχίσουμε. Να γίνει για μας μια υπόθεση την οποία δεν θα την αφήσουμε για αύριο, αλλά θα την αρχίσουμε από σήμερα.

Γιορτάζουμε λοιπόν σήμερα την Υπαπαντή του Χριστού. Ο Συμεών, παρήλικας κουρασμένος, όταν πήρε τον Χριστό στα χέρια του, ένα μωράκι σαράντα ημερών, λέει: «Τώρα ας πεθάνω. Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα». Εμείς, ακόμα και αν καταλάβουμε αυτή την κουβέντα, δεν θα μπορέσουμε να πούμε εύκολα «τώρα ας πεθάνω», αλλά θα μπορούμε τουλάχιστον να πούμε ότι: «Τώρα Θεέ μου έλα Εσύ και άλλαξε σιγά-σιγά την ζωή μου στο περιεχόμενό της, στην ποιότητά της, την δίνω στα χέρια Σου. Ανάστροφα απ’ ό,τι ο Συμεών, στην δίνω στα χέρια Σου για να την αλλάξεις Εσύ, και να την κάνεις ουσιαστικότερη πρώτα απ’ όλα, και ποιοτικότερη μετά».

 

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν
Κεφ. β’ 22-40
Εκεῖνο τόν καιρό, οἱ γονεῖς ἔφεραν τό παιδί, τόν Ἰησοῦ, στά Ἱεροσόλυμα, γιά νά τό ἀφιερώσουν στόν Θεό.
Σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ Κυρίου, ἄν τό πρῶτο παιδί πού φέρνει μιά γυναίκα στόν κόσμο εἶναι ἀγόρι, πρέπει νά θεωρεῖται ἀφιερωμένο στόν Κύριο. Ἐπίσης θά πρόσφεραν θυσία, ἕνα ζευγάρι τρυγόνια ἤ δύο μικρά περιστέρια, ὅπως λέει ὁ νόμος τοῦ Κυρίου.
Ἐκεῖνο λοιπόν τόν καιρό, ἦταν στά Ἱεροσόλυμα ἕνας ἄνθρωπος πού λεγόταν Συμεών· ἦταν ἐνάρετος καί εὐλαβής καί περίμενε τήν σωτηρία τῶν Ἰσραηλιτῶν καί τόν ἐπεσκίαζε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τοῦ εἶχε λοιπόν ἀποκαλυφθεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι δέν θά ἔβλεπε θάνατο προτοῦ ἰδῆ τόν Χριστόν τοῦ Κυρίου. Ἦλθε λοιπόν μέ τήν παρακίνηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν Ναό καί ὅταν οἱ γονεῖς ἔφεραν τό νήπιο Ἰησοῦ στόν Ναό γιά νά προσφέρουν γι’ αὐτό ὅ,τι συνηθιζόταν ἀπό τόν Νόμο, ὁ Συμεών τό πῆρε στήν ἀγκαλιά του καί εὐλόγησε τόν Θεό καί εἶπε:
– Τώρα ἀς πεθάνει ὁ δοῦλος σου Δέσποτα, συμφώνως πρός τόν λόγο σου, ἀφοῦ πλέον εἶδαν τά μάτια μου τόν Σωτῆρα πού ἔφερες γιά ὅλους τούς λαούς. Φῶς γιά νά φωτίζει τούς ἀπίστους (εἰδωλολάτρες) καί δόξα τοῦ λαοῦ σου, τοῦ νέου Ἰσραήλ.
Ὁ Ἰωσήφ καί ἡ μητέρα του θαύμαζαν γιά ὅσα λέγονταν γι’ αὐτό. Ὁ Συμεών τούς εὐλόγησε καί εἶπε στή Μαριάμ, τή μητέρα τοῦ Ἰησοῦ:
– Αὐτός θά γίνει ἀφορμή νά ἀπωλεσθοῦν ἤ νά σωθοῦν πολλοί Ἰσραηλίτες. Θά εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο, γιά νά φανερωθοῦν οἱ πραγματικές διαθέσεις πολλῶν. Ὅσο γιά σένα, ὁ πόνος γιά τό παιδί σου θά διαπεράσει τήν καρδιά σου σάν δίκοπο μαχαίρι.
Στά Ἱεροσόλυμα ζοῦσε μιά γυναίκα πού προφήτευε καί τήν ἔλεγαν Ἄννα· ἦταν θυγατέρα τοῦ Φανουήλ ἀπό τή φυλή Ἀσήρ. Αὐτή ἦταν πολύ ἡλικιωμένη. Ἔζησε ἑφτά χρόνια μέ τόν ἄνδρα της μετά τόν γάμο καί τώρα χήρα, ἡλικίας ὀγδόντα τεσσάρων χρονῶν, δέν ἔφευγε ἀπό τόν ναό, ἀλλά λάτρευε τόν Θεό νύχτα καί μέρα μέ νηστεῖες καί προσευχές.
Αὐτή παρουσιάστηκε ἐκείνη τήν ὥρα καί δοξολογοῦσε τόν Θεό καί μιλοῦσε γιά τό παιδί σέ ὅλους στήν Ἱερουσαλήμ, ὅσοι περίμεναν τή λύτρωση.
Ὅταν ἔκαναν ὅλα ὅσα πρόσταζε ὁ νόμος τοῦ Κυρίου, γύρισαν στή Γαλιλαία, στήν πόλη τους τή Ναζαρέτ.
Στό μεταξύ τό παιδί μεγάλωνε καί τό πνεῦμα του δυνάμωνε· ἦταν γεμάτο σοφία, καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἦταν μαζί του.-

 

Λόγια σοφά Οκτώ πράγματα που δεν πρέπει να έχεις:

 


1.   Πλούτο χωρίς μόχθο.

2.   Πολιτική χωρίς αρχές.

3.   Απόλαυση χωρίς συναίσθημα.

4.   Γνώση χωρίς χαρακτήρα.

5.   Εμπόριο χωρίς ήθος.

6.   Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά.

7.   Αγάπη χωρίς θυσία.

8.   Αξίωμα χωρίς αξία.

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2025

Διδάκτωρ της Νομικής κάνει σκοποβολή σε εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό.

 


Σφοδρές αντιδράσεις προκάλεσε η Σανίγια  Αμέτι, δημοτική σύμβουλος στη Ζυρίχη με το κόμμα των πρασίνων-Φιλελευθέρων, όταν πριν λόγο καιρό δημοσίευσε φωτογραφίες στις οποίες πυροβολεί μια εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό στην αγκαλιά της. Πρόκειται γα μια εικόνα που χρονολογείται από το 1350, χρησιμοποιήθηκε σε αφίσα για δημοπρασία, και την οποία επέλεξε για  εξάσκηση σκοποβολής.

            Το πλέον δυσάρεστο, πέραν αυτού καθ’ εαυτό  του γεγονότος, είναι ότι η δράστις, ούτε από κάποια απόμακρη ασιατική ή αφρικανική ισλαμική χώρα προέρχεται, ούτε για μία επιπόλαιη έφηβη πρόκειται, ούτε τέλος ένα στερούμενο κοινωνικής και πολιτικής μόρφωσης πρόσωπο είναι, και ως εκ τούτου ανεύθυνη. Όχι.

            Πρόκειται για 32χρονη μουσουλμάνα πολιτικό στην Ελβετία, της οποίας οι γονείς έχουν καταγωγή από την Αλβανία. Ο πατέρας της ήταν καθηγητής βιολογίας και πολιτικός στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Η ίδια γεννήθηκε στη Βοσνία, απ’ όπου η οικογένειά της μετανάστευσε στην Ελβετία. Εκεί η Αμέτι σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Βέρνης με θέμα την κυβερνοασφάλεια. Πολιτεύεται με το Κόμμα των πρασίνων- Φιλελευθέρων, το οποίο προβάλλεται ως κόμμα προοδευτικό, ανοιχτό στη διαφορετικότητα. 

            Μπορεί να δεχθεί κανείς σήμερα  ότι μία νομικός, υποψήφια διδάκτωρ και κομματικοποιημένο πρόσωπο στη δημόσια ζωή, αγνοεί «τι έστί» Χριστός  και Παναγία; Κι αν μία μορφωμένη μουσουλμάνα συμπεριφέρεται έτσι, τι περιμένει άραγε τον δυτικό κόσμο σε λίγο καιρό, με τη ραγδαία είσοδο παράνομων μεταναστών από την Ασία και την Αφρική;

            «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», τ. 623

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2025

Τρία πράγματα θα πεις στον άνθρωπο, που δεν γνωρίζει τον Θεό

 


Λέει ο άλλος:
– Έλα με του Θεού το δρόμο και θα δεις πως θα σου πάνε όλα καλά…
– Ποιός σου είπε, ότι θα σου πάνε όλα καλά;
Ο Χριστός που δεν Του πήγαιναν καλά, δεν πήγαινε με του Θεού το δρόμο;
Ο Τίμιος Πρόδρομος που δεν του πήγαιναν καλά και του πήραν το κεφάλι, δεν πήγαινε με του Θεού το δρόμο;
Ο Ιερός Χρυσόστομος, που τον εξορίσανε στην Κουκουσό της Αρμενίας και πέθανε σαν κακούργος εκεί πέρα, δεν πήγαινε με του Θεού το δρόμο;
Και όλοι οι Μάρτυρες που είχαν οικτρό και άδικο θάνατο, δεν πήγαιναν με του Θεού το δρόμο;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία!
Προσέξτε λοιπόν μην πέσετε στην παγίδα και υποσχεθείτε σε κάποιον που θέλετε να φέρετε στο δρόμο του Θεού, ότι ερχόμενος στον Χριστιανισμό θα του έρθουν τα πράγματα στη ζωή του ευνοϊκά και θα του πάνε όλα καλά.Μπορεί να του πάνε και ανάποδα. Και τί θα γίνει τότε; Θα το βάλει στα πόδια και δεν πρόκειται να τον μαζέψεις ποτέ κοντά του. Γι’ αυτό μην σπεύδουμε να λέμε τέτοια πράγματα. Ο Θεός δεν υπόσχεται ότι η ζωή του Χριστιανού στον κόσμο τούτο θα είναι παραδεισένια. Παράδεισο υπόσχεται στην άλλη ζωή…

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέει το εξής: Τρία πράγματα θα πεις στον άνθρωπο, που δεν γνωρίζει τον Θεό:
α) θα του πεις γιατί ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, για να γίνει άνθρωπος
β) θα του πεις να προσεύχεται σωστά και να ζητάει την σωτηρία του από το Θεό και
γ) θα του πεις τί πρόκειται να πάθει και να υποφέρει, από τότε που θα γίνει Χριστιανός.

Δημήτριος Παναγόπουλος, ιεροκήρυκας 

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2025

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΡΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

 


Το πρόγραμμα έχει ως εξής:


ΣΑΒΒΑΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ και ώρα 5 μ. μ. Μ.Εσπερινός.


ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ 


μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος, ώρα 7-10 π. μ.


ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Δεν μας πνίγουν λοιπόν μόνο τα πάθη μας αλλά και η προδοσία της βουλήσεώς μας...

Εντάξει.. έχεις πάθη, έχεις όμως και αρετές.

Έχεις απιστία, έχεις και πίστη.
Έχεις ανηθικότητα, έχεις και ηθικά στοιχεία.
Γιατί αυτά δεν τα λαμβάνεις υπόψιν σου;

Ένα μόνο να προσέχεις, να μην είσαι τεμπέλης, και να μη φοβάσαι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Μη κάθεσαι και λες, έχω αυτό το πάθος, έχω εκείνο, χριστιανός είμαι εγώ; τίποτε δεν κάνω στην ζωή μου..

Έτσι οδηγείσαι στην ακηδία, σπάνε τα νεύρα σου, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Σύντομα εγκαταλείπεις τον αγώνα σου και τότε είσαι ένας προδότης!
Γι' αυτό, όταν σου μπαίνει η σκέψη των παθών, θυμήσου ότι έχεις και αρετές.
Ο μεγαλύτερος εγκληματίας, εάν εξετάσει την ζωή του, θα βρεί ότι ο Θεός του έχει δώσει πολλά καλά.


Δεν μας πνίγουν λοιπόν μόνο τα πάθη μας, οι αμαρτίες μας, η απιστία μας, η υπερηφάνειά μας, ο σατανάς, αλλά μας πνίγει, μας σκοτώνει και η προδοσία της βουλήσεώς μας, το σταμάτημα που κάνομε.

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2025

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ Παππάζοντα

 


            Στον Όρθρο της 29ης Δεκεμβρίου [φέτος συμπίπτει να είναι Κυριακή], η οποία είναι αφιερωμένη στα νήπια που φονεύτηκαν από τον Ηρώδη, ο αναγνώστης όταν πρόκειται να διαβάσει τους στίχους του Συναξαρίου που αναφέρονται στο γεγονός αυτό της μαζικής δολοφονίας ανυπεράσπιστων βρεφών, στην καλύτερη περίπτωση θα νοιώσει έναν κόμπο στον λαιμό να τον εμποδίζει να συνεχίσει στη χειρότερη, είναι εξαιρετικά  αμφίβολο  αν θα μπορέσει να συνεχίσει…

            Μα τι  λένε αυτοί οι στίχοι;

            «Δια ξίφους άωρα μητέρων βρέφη,

            Ανείλεν    εχθρός του βρεφοπλάστου Βρέφους.

            Νήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδι παππαλάζοντα».

            Οι δύο πρώτοι στίχοι, σε πιο «στρωτά» Αρχαία Ελληνικά σε σχέση με τον τρίτο στίχο, ο οποίος παραδοσιακά έχει λεξιλόγιο που βρίθει ποιητικών -ιδίως Ομηρικών- τύπων, μπορούν να αποδοθούν ως εξής:

            «Με ξίφος έσφαξε τα άγουρα βρέφη των μητέρων ο εχθρός του Βρέφους το Οποίο είναι ο Πλάστης των βρεφών (δηλ. του Χριστού)».

            Για τον τρίτο στίχο χρειάζονται 2-3 διευκρινίσεις.

            Το «άμφ’ ενάτην εικάδι» έχει να κάνει με την ημερομηνία [29η].

            Το «τάμον» αποτελεί ποιητικό τύπο του «έταμον», που είναι αόριστος του ρήματος «τέμνω» [=«κόβω, εδώ φονεύω [με ξίφος]», «σφάζω»].

            Το «παππάζοντα» είναι μετοχή του [σπάνιου] ρήματος «παππάζω», που σημαίνει, αναφερόμενο σε βρέφη, «ψελλίζω αποκαλώντας χαϊδευτικά τον πατέρα μου «πάππα» [δηλαδή «πατερούλη»], και κατ’  επέκταση «ψελλίζω επικαλούμενος τον πατέρα μου [υπό κανονικές συνθήκες, αλλά και σε περίπτωση κινδύνου]».

            Έτσι ο τρίτος στίχος, που κορυφώνει την ένταση του τόσο παραστατικού τρίστιχου, μπορεί να αποδοθεί ως εξής:

            «Την εικοστή ενάτη [του μηνός] έσφαξαν τα νήπια, που, ψελλίζοντας επικαλούνταν τη βοήθεια του πατέρα τους».

            [Αξίζει να σημειωθεί ότι με το «παππαλάζοντα», που αποτελεί τρυφερή αναφορά στον πατέρα, τηρείται η γονεϊκή ισορροπία, με δεδομένη την αναφορά στη μητέρα στον πρώτο στίχο]. 

            Ανδρέας Μοράτος, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» φ. 1160