Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

O άνθρωπος, το άλογό του και το σκυλί του

Παραμύθι

Ένας άνθρωπος, το άλογό του και το σκυλί του περπατούσαν σ ένα δρόμο. Καθώς περνούσαν δίπλα από ένα τεράστιο δέντρο, έπεσε ένας κεραυνός και όλοι έμειναν στον τόπο. Αλλά ο άνθρωπος δεν αντιλήφθηκε ότι είχε πια αφήσει τον κόσμο τούτο και συνέχισε να περπατάει με τα ζώα του. Μερικές φορές οι πεθαμένοι θέλουν χρόνο για να συνειδητοποιήσουν τη νέα τους κατάσταση...

Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς, ανηφορικός, ο ήλιος έκαιγε και αυτοί είχαν ιδρώσει και διψούσαν πολύ.

Σε μια στροφή διέκριναν μια μεγαλόπρεπη πύλη, καμωμένη ολόκληρη από μάρμαρο, που οδηγούσε σε μία πλατεία στρωμένη με χρυσάφι, που στο κέντρο της είχε μία πηγή από όπου ανάβλυζε κρυστάλλινο νερό.

Ο οδοιπόρος προχώρησε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο:

"Καλημέρα"

"Καλημέρα", απάντησε ο φύλακας

"Ποιος είναι αυτός ο τόσο όμορφος τόπος;"

"Είναι ο παράδεισος"

"Ωραία που φτάσαμε στον παράδεισο, διψάμε πολύ"

"Μπορείτε να μπείτε,κύριε, και να πιείτε όσο θέλετε" και ο φύλακας έδειξε την πηγή

"Το άλογο και το σκυλί μου διψάνε κι αυτά"

"Λυπάμαι πολύ" είπε ο φύλακας "Εδώ δεν επιτρέπονται ζώα"

Ο άνθρωπος στενοχωρήθηκε επειδή διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει νερό μόνο αυτός. Ευχαρίστησε το φύλακα και συνέχισε το δρόμο του.

Αφού περπάτησαν πολλή ώρα στην ανηφόρα, εξαντλημένοι πια, έφτασαν σ ένα μέρος που είχε για είσοδο μια παλιά ξύλινη πύλη που οδηγούσε σ ένα χωματόδρομο πλαισιωμένο από δέντρα.

Στη σκιά ενός από τα δέντρα καθόταν ένας άνθρωπος μ ένα καπέλο στο κεφάλι, ίσως και να κοιμόταν.

"Καλημέρα" είπε ο οδοιπόρος.

Ο άνθρωπος έγνεψε με το κεφάλι

"Διψάμε πολύ, εγώ το άλογό μου και το σκυλί μου"

"Έχει μια πηγή σ' εκείνες τις πέτρες" είπε ο άνθρωπος δείχνοντας το σημείο "Πιείτε όσο θέλετε"

Ο άνθρωπος, το άλογο και το σκυλί πήγαν ως την πηγή και έσβησαν τη δίψα τους. Ο οδοιπόρος γύρισε για να τον ευχαριστήσει.

"Ελάτε πάλι όποτε θέλετε" απάντησε ο άνθρωπος

"Αλήθεια, πως λέγεται αυτό το μέρος;"

"Παράδεισος"

"Παράδεισος;;" Μα ο φύλακας της μαρμαρένιας πύλης είπε ότι ο παράδεισος ήταν εκεί!"

"Εκεί δεν είναι ο παράδεισος, είναι η κόλαση"

Ο οδοιπόρος τα χασε "Πρέπει να τους απαγορεύετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας! Αυτό σίγουρα θα προξενεί μεγάλα μπερδέματα!"

"Καθόλου, αντίθετα μας κάνουν μεγάλη χάρη. Επειδή εκεί μένουν όλοι αυτοί που είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους..."

Paulo Coelho ( ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΥΘΙΚΟ)



Γιατί συμβολιζεται ο διάβολος με φίδι ;

του Ιερού Χρυσοστόμου


«...Γιατί δεν είναι σε θέση να σηκωθεί πολύ, αλλά σέρνεται κάτω.
Τύπος του διαβόλου είναι το φίδι. Και αν έτσι τον όρισε από την αρχή ο Θεός, πολύ περισσότερο τώρα.

Εάν όμως δε γνωρίζεις τι τέλος πάντων σημαίνει το να μάχεται από κάτω, θα προσπαθήσω εγώ να σου εξηγήσω τον τρόπο και του πολέμου αυτού. Τι λοιπόν σημαίνει το να μάχεται από κάτω;

Το να δίνει τα κτυπήματα από τα πράγματα της γης, από την ηδονή, από τον πλούτο, απ' όλα τα βιοτικά. Γι' αυτό, αν δει κάποιον να πετάει προς τον ουρανό, πρώτον δεν θα μπορέσει να πηδήσει προς αυτόν, δεύτερο, και αν ακόμη επιχειρήσει, γρήγορα θα πέσει ο ίδιος κάτω και θα τσακισθεί, διότι δεν έχει πόδια.
Μη φοβηθείς. Ούτε φτερά έχει. Πάνω στη γη σέρνεται και στα πράγματα της γης.
Ας μην έχεις λοιπόν τίποτα κοινό με τη γη, και τότε δε θα χρειασθείς κανένα κόπο.
Άλλωστε, αυτός δε γνωρίζει την κατά μέτωπο μάχη, αλά σαν το φίδι κρύβεται στα αγκάθια, παραμονεύοντας συνέχεια στην απάτη του πλούτου. Αν κόψεις τα αγκάθια, θα φύγει γρήγορα, γιατί είναι δειλός. Και αν ξέρεις να μεταχειρίζεσαι εναντίον του τα θεία ξόρκια, θα πληγωθεί αμέσως. Γιατί υπάρχουν σ' εμάς τους χριστιανούς, υπάρχουν ξόρκια πνευματικά: το όνομα του Κύριου μας Ιησού Χριστού και η δύναμη του Σταυρού.

Αυτό το ξόρκι όχι μόνο βγάζει το φίδι από τη φωλιά του και το ρίχνει στη φωτιά, αλλά και τα τραύματα που μας προκάλεσε τα θεραπεύει. ...»

Σαν σήμερα

30 - 6 - 763

Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Ε' κατατροπώνει τους Βουλγάρους στη μάχη της Αγχιάλου.

30 - 6 - 1913

Οι Βούλγαροι, υποχωρώντας, λεηλατούν και πυρπολούν το Δοξάτο Δράμας, ενώ σφαγιάζουν περισσότερους από 3.000 κατοίκους, ιδίως γυναικόπαιδα.

30 - 6 - 1912

Καταλαμβάνεται από τη VI Μεραρχία το Αφιόν Καραχισάρ, μετά από σκληρότατο αγώνα.

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Όταν αμαρτάνω

Όταν αμαρτάνω, δυο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μου : η οδός της απόγνωσης και η οδός της αυτογνωσίας .

Η οδός της απογνώσεως είναι ο δρόμος που ακολουθεί ο Ιούδας, μετά από την προδοσία. Χρειάζεται προσοχή για να μην πάρουμε αυτό τον δρόμο. Είναι αδιέξοδος- οδός θανάτου.

Η οδός της αυτογνωσίας είναι ο δρόμος που πήρε ο απ. Πέτρος, μετά την τριπλή άρνηση Του Χριστού. Αν πάρουμε το δρόμο αυτό, θα οδηγηθούμε σε μια νέα περιοχή, την περιοχή της ταπεινώσεως και της αυτογνωσίας, όπου βασιλεύει η χάρη και η λυτρωτική δύναμη του Χριστού «δεινόν ἡ ῥαθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια ».


π.Γερβάσιος Παρασκευόπολος

Θεόδωρος Ανδρουτσόπουλος


Είναι ομολογουμένως δύσκολο κανείς να ασχοληθεί με την πολυσχιδή και αγιασμένη μορφή του π.Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Η διαδικασία και μόνο απαιτεί κόπο, ζητά ολοκληρωτικό δόσιμο αλλά και κατάθεση ψυχής για να αποτυπώσεις σε λίγες γραμμές , την απεραντοσύνη της καρδιάς του και την αγνότητα της πρόθεσής του για την Εκκλησία , τη διακονία και το παιδί.

Σε αυτή την ταπεινή μας προσπάθεια ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και ιερού χρέους σε μια προσωπικότητα όπως αυτή του πατρός Γερβασίου που μας εμπνέει, μας διδάσκει και μας καθοδηγεί, δεν θα δούμε τη μορφή του γέροντος μέσα από τα βιογραφικά του στοιχεία όπως αυτά έχουν καταγραφεί, αλλά θα καταθέσουμε από τη δική μας καρδιά στη δική σας αγάπη απόψεις, μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώρισαν, έζησαν, διδάχθηκαν, εξομολογήθηκαν και γεύτηκαν τα γεμάτα χάρη πατρικά λόγια του και νουθεσίες του.

Πρώτος στην κλίμακα των ανθρώπων που βιωματικά τον προσέγγισαν ένας άγιος της Oρθοδόξου Εκκλησίας, ο Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως. Ο άγιος Νεκτάριος ως σχολάρχης της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής αντιλήφθηκε αμέσως τη χαρισματική προσωπικότητα του νεαρού τότε διακόνου Γερβασίου και γι’αυτό ευθαρσώς και προφητικά διεκήρρυτε:


«Εις το πρόσωπό του βλέπω τον αυριανόν ταγόν της Εκκλησίας τον γνήσιον ποιμένα του χρηστεπωνύμου πληρώματος».

Στη συνέχεια της κλίμακος έρχεται εμπρός μας ο αγαπητός φίλος του γέροντος αείμνηστος καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών Π.Τρεμπέλας με τα μεστά καρδιακής φιλικής αγάπης σχόλιά του:


«Τον ενθυμούμαι εις τον Άγιον Δημήτριον όπου ελειτούργουν τα κατηχητικά σχολεία περιστοιχιζόμενον από πλήθος παιδιών . Με ποίαν υπομονήν,με πόσην συγκατάβασην, με πόση αγάπη και γαλήνη ίστατο. Ας είναι μακαρία η ψυχή του!.

Πως όμως να παραβλέψει κανείς αυτά τα λόγια του μακαριστού Αρχιεπισκόπου πρώην Αυστραλίας Ιεζεκιήλ που μέσα σε λίγες λέξεις περικλείει αγώνες χρόνων ,διακονίες μαρτυρικές, για την αγάπη του Χριστού του πατρός Γερβασίου:

«Ήτο πραγματικός ιερεύς,διδάσκαλος,κήρυξ και ποιμήν. Εις το πρόσωπό του εφηρμόζετο απολύτως η ρήσις του θείου Αποστόλου Παύλου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».

Ωστόσο η καρδία και η ύπαρξη του αοιδίμου πλέον μητροπολίτου πρώην Ύδρας Ιεροθέου (Τσαντίλη), πνευματικού τέκνου και αχωρίστου συνεργάτου του π.Γερβασίου, φλέγεται και με όλο της το είναι φωνάζει και ομολογεί:


«Γλυκύς αλλά και προφητικός ως διδάσκαλος και κήρυξ, ουράνιος ως ιερουργός. Μεστός ελέους και στοργής ως πνευματικός...».

Το ίδιο φλογερή και η μαρτυρία του νεανικού φίλου του Γέροντος Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κυρού Διονυσίου:


«Ήτο ο εγκρατής και ασκητικός μοναχός εν τω κόσμω και νικητής του κόσμου κατά την Γραφή , του τα κοσμικά φρονούντος».

Ανεβαίνοντας τη νοητή κλίμακα συναντούμε τον Κ.Τριανταφύλλου, ιστορικόν της πόλεως των Πατρών που βαθιά συγκινημένος από τη λειτουργική ζωή του π.Γερβασίου, μας αφήνει ως παρακαταθήκη τα εξής:


«Έβλεπες ,παρηκολούθης, ησθάνεσο έναν άγιον της Εκκλησίας του Χριστού. Κάτι περισσότερον χάρις εις τον π. Γερβάσιο εζήσαμεν ημείς και εγνωρίσαμεν ημέρας των πρώτων χριστιανών, των χριστιανών της ολοθέρμου αφοσιώσεως , της άνευ ορίων πίστεως , της ανεξαντλήτου θρησκευτικότητος.

Ελπίζουμε κλείνοντας οι βιωματικές αυτές προσεγγίσεις ανθρώπων που γνώρισαν τον γέροντα και τα αποστάγματα καρδιάς ψυχών που ωφελήθηκαν από την ουράνια παρουσία του εδώ στη γη, να αποβούν καρπός πνευματικής αναγεννήσεως αλλά και υγιούς μιμήσεως της ζωής και της διδασκαλίας ενός συγχρόνου αγίου του αιώνος μας, του «παπά των φτωχών» όπως του αποδόθηκε ο τίτλος, του πατρός Γερβασίου Παρασκευοπούλου.

Τιμή στον μακαριστό π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο


Tην Τρίτη 30 Ιουνίου 2009 συμπληρώνονται 45 χρόνια από την κοίμηση του μακαριστού γέροντος και ιδρυτού της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών, π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου.


Την Τρίτη 30 Ιουνίου 2009 και ώρα 7:00 π.μ. θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία και εν συνεχεία θα ψαλλεί μνημόσυνο του αοιδίμου γέροντος, ιερουργούντος του Αρχιμ. Γερβασίου Παρασκευοπούλου.


Το απόγευμα 30 Ιουνίου 2009 και ώρα 6:00 μ.μ. θα ψαλλεί Αρχιερατικός Εσπερινός και εν συνεχεία θα ομιλήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ.κ. Ιερεμίας (Φούντας) με θέμα: "Ο Επίσκοπος στην Εκκλησία και η Εκκλησία στον Επίσκοπο".


Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στις κατασκηνώσεις του π. Γερβασίου στα Συχαινά Πατρών.


Σαν σήμερα

29 -6 - 1821

Ο Χουρσίτ Πασάς καταστρέφει τους Καλαρρύτες και το Συρράκο Ηπείρου, που είχαν κηρύξει την επανάσταση από τις 18/6/1821

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἐγκώμιον εἰς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον

Εχε μέσα του πι μεγάλο π᾿ λα, τν γάπη το Χριστο κα μαζ μ τοτο θεωροσε τν αυτό του τν πι ετυχισμένο π᾿ λους. Κα χωρς ατό, δν πιθυμοσε ν γίνει νας π τς κυριότητες, οτε π τς ρχς κα ξουσίες (νομασίες γγελικν ταγμάτων), λλ μαζ μ τν γάπη ατν θελε περισσότερο ν εναι νάμεσα στος τελευταίους κα τος κολασμένους, παρ χωρς ατν νάμεσα στος πρώτους κα τιμημένους. Γιατ κόλαση γι᾿ ατν ταν μία, τ ν χάσει τν γάπη ατήν. Ατ ταν γι τν Παλο γέεννα, ατ τιμωρία, ατ πειρα κακά· πως κριβς κα πόλαυση, τ ν πετύχει τν γάπη. Ατ ταν ζωή του, ατ κόσμος του, ατ γγελς του, ατ τ παρόντα, ατ τ μέλλοντα, ατ βασιλεία, ατ πόσχεση, ατ τ πειρα γαθά. Κα κάθε λλο πο δν δηγοσε δ, δν τ θεωροσε οτε δυσάρεστο, οτε εχάριστο. τσι μως περιφρονοσε λα τ ρατά, πως τ σάπιο χόρτο. Κα ο τύραννοι κα ο πόλεις πο φριζαν π θυμ το φαίνονταν τι εναι κουνούπια, ν θάνατος κα ο τιμωρίες κα τ πάρα πολλ βασανιστήρια το φαίνονταν παιδικ παιχνίδια. λλ βέβαια τ πόφερε γι τ Χριστό....

Γι᾿ ατ κπλήσσομαι μ τ δύναμη το Θεο, γι᾿ ατ θαυμάζω τν προθυμία το Παύλου, πειδ δέχτηκε τόση χάρη, πειδ καμε τέτοιον τν αυτό του. Κα σς παρακαλ ν μ θαυμάζετε μόνο, λλ κα ν μιμεσθε τ παράδειγμα ατ τς ρετς, γιατ τσι θ μπορέσουμε ν λάβουμε τ δια μ᾿ κενον στεφάνια. Ἐὰν μως πορες κούοντας τι, ν κατορθώσεις τ δια, θ πετύχεις τ δια μ τν Παλο, κουσε ατν ν λέγει τ ξς· «χω γωνισθε τν καλ γώνα, χω φθάσει στ τέλος το δρόμου, χω διαφυλάξει τν πίστη. Λοιπν μο πιφυλάσσεται τ στεφάνι τς δικαιοσύνης, πο θ μο δώσει σν νταμοιβ Κύριος, δίκαιος κριτής, κατ τν μέρα κείνη· κα χι μόνο σ᾿ μένα, λλ κα σ᾿ λους πο χουν γαπήσει τν μφάνισή του» (Β Τιμ. 4, 7-8).

Βλέπεις πς λους τος καλε στν δια κοινωνία; πειδ λοιπν πάρχουν τ δια γι λους, ς φροντίσουμε λοι ν γίνουμε ξιοι τν γαθν τ ποα μς χει ποσχεθε. Κα ς μ δομε μόνο τ μέγεθος κα τν κταση τν κατορθωμάτων, λλ κα τ πάθος τς προθυμίας, μ τν ποία πέσπασε τόση χάρη, κα τ συγγένεια τς φύσης, γιατ εχε λα ατ τ κοιν μ᾿ μς. Κα τσι κα τ περβολικ δύσκολα θ μς φανον εκολα κα λαφρά, κα φο κοπιάσουμε στ σύντομο ατ χρόνο, θ φορέσουμε τ φθαρτο κα θάνατο κενο στεφάνι, μ τ χάρη κα τ φιλανθρωπία τo Kυρίου μας ησο Χριστο, στν ποο νήκει δόξα κα δύναμη τώρα κα πάντοτε, κα στος αἰῶνες τν αώνων. μήν.


Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Κυριακή Γ’ Ματθαίου (κεφ. 6, στχ. 26-33)

Η αγωνιώδης μέριμνα


Ο τελευταίος στίχος του χερουβικού ύμνου, που ψάλλεται πριν την μεγάλη είσοδο, προτρέπει τους πιστούς να απωθήσουν «πᾶσα τήν βιοτικήν μέριμναν» για να υποδεχτούν «τόν βασιλέα τῶν ὅλων».

Με τον ύμνο αυτό η Εκκλησία εξαγγέλλει μυσταγωγικά το κύριο αίτημα του σημερινού ευαγγελίου και μας καλεί να συγκρίνουμε τις ανάγκες του βίου μας με τις ανώτερες αξίες της ψυχής. Το αίτημα διατυπώνεται με συνοπτικό τρόπο στην εντολή «μή μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καί τί πίετε μηδέ τό σῶμα ὑμῶν τί ἐνδύσησθε …». Πρόκειται για ένα αίτημα που φωτογραφίζει την εποχή μας. Ποτέ άλλοτε οι μέριμνες του βίου δεν απορρόφησαν τόσο πολύ τον άνθρωπο όσο σήμερα. Προβλέποντας τις συνέπειες, μιας τέτοιας αγωνιώδους μέριμνας, η παραπάνω εντολή απευθύνεται σήμερα σε μας και μάς καλεί να δώσουμε μαρτυρία εγκράτειας και αυτοθυσίας για να πείσουμε τους άλλους με τη στάση μας να δοξάζουνε μαζί μας «τόν πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Όμως, υπάρχουν και οι «κρίνοντες» ότι η εντολή αυτή δεσμεύει και την χρήση των υλικών αγαθών και την ελευθερία. Ίσως αυτοί αγνοούν ότι η Εκκλησία όχι μόνον απελευθερώνει τον άνθρωπο, αλλά επιτρέπει και ευλογεί την χρήση των αγαθών, όπως φαίνεται μέσα από την λατρεία και τις ευχές που γι’ αυτό τον σκοπό έχει καθιερώσει.

Η έκρηξη του καταναλωτισμού, που σημαίνει απόρριψη στην πράξη της εντολής του Θεού, είναι σήμερα η πιο σοβαρή απειλή για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η αντιμετώπισή της με όπλο τη συγκεκριμένη εντολή θα συμβάλει στην διάσωση του φυσικού κόσμου από μια επικείμενη καταστροφή και θα λυτρώσει τον άνθρωπο από τον κίνδυνο του πνευματικού θανάτου που προκαλούν οι αυξανόμενες βιοτικές μέριμνες της υπερκατανάλωσης και τα αλόγιστα ψυχοσωματικά πάθη. Δεν πρέπει, βέβαια, να μας διαφεύγει ότι πίσω από το αμόκ της υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης και τον μύθο της ευμάρειας κρύβονται τα άνομα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που σε λίγο θα ελέγχει πλήρως την παγκόσμια κοινωνία και οικονομία.

Παρά ταύτα, με την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου που κάνουν τα ΜΜΕ, είναι αλήθεια, ότι κάθε άνθρωπος, όχι μόνο χριστιανός, επιθυμεί κατά βάθος να υπακούσει στην εντολή του Χριστού και να την εφαρμόσει στην ζωή του. Δηλ. πιστεύουμε πως κάθε λογικός άνθρωπος θα αποδεχόταν τον δραστικό περιορισμό της υπερκατανάλωσης, όπου έχει παγιδευτεί και ικανοποιεί ανάγκες που τον υποδουλώνουν αντί να τον ελευθερώνουν.

Ποιος αγνοεί ότι περιορίζοντας την απληστία βάζει φραγμό σε άλλες κατώτερες επιθυμίες και ορμές ; Ποιος δεν αναγνωρίζει πως αν η αυτοσυγκράτηση και ο περιορισμός των πρόσθετων αναγκών γινόταν άσκηση, θα αναχαιτίζονταν το ακάθεκτο ρεύμα, το θράσος των πολυεθνικών εταιριών και ο κίνδυνος αφανισμού του ανθρώπου στο πέλαγος της υλοφροσύνης του ; Σε μια τέτοια επιβαλλόμενη αντίσταση κριτήριο σταθερό πρέπει να είναι η αξιολογική ρήση : «οὐχί ἡ ψυχή ἐπιθυμεῖ πλεῖον ἐστί τῆς τροφῆς καί τό σῶμα τοῦ ἐνδύματος ;»

Το πιο σημαντικό δεν είναι η καταπολέμηση της υλοφροσύνης, αλλά η απελευθέρωση της ψυχής από την δουλεία των παθών. Και, όπως βεβαιώνει ο Ιησούς Χριστός, αυτό θα συμβεί, όταν οι επιθυμίες και οι αναζητήσεις αυτού του κόσμου καθώς και τα επίγεια αγαθά κάθε είδους εκτιμηθούν σωστά και πάρουν την θέση που τους ανήκει, όταν δηλ. η αξία του Θεού αναγνωριστεί και βιωθεί ως πρώτο και κύριο μέλημα της ζωής μας (Ματθ. 6,33 Λουκ. 12,31)