Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Πλουσίου και Λαζάρου, Κυριακή Ε΄ Λουκά (Λουκ. 16, 19-31)

Η κατάληξη της ασπλαχνίας


Στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου τίθεται ένα από μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί εντάσεις στις ανθρώπινες κοινωνίες. Πρόκειται για την άνιση κατανομή του πλούτου και η ασπλαχνία των πλουσίων απέναντι στου φτωχούς. Ο πλούτος είναι ένα είδωλο που έχει πολλούς προσκυνητές, πλούσιους και φτωχούς.

Η λατρεία του πλούτου βρίσκεται στο υπόβαθρο πολλών κοινωνικών αλλαγών. Οι βαθύτερες κοινωνικές αλλαγές δε έχουν σχέση με οικονομικά μεγέθη. Τις γεννά η πίστη των Αγίων που μας δίνουν μια άλλη αίσθηση ζωής. Ανατρέπει κατεστημένα, κάνει τον φτωχό άρχοντα και τον πλούσιο ικέτη του φτωχού. Την εικόνα που μας δίνει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα για την μετά θάνατο κατάσταση του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, τα μάτια των Αγίων τη βλέπουν από τώρα, μέσα στις κοινωνικές αδικίες. Γιατί βλέπουν την κατάληξη της αδικίας και όχι την τυραννική ισχύ της. Και η κατάληξη της αδικίας είναι η απεγνωσμένη κραυγή του πλουσίου «πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καί πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψη τό ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καί καταψύξη τήν γλῶσσαν μου».

Μέσα όμως στην κολαστική φλόγα θα είναι και ο ανυπόμονος φτωχός. Αυτός που είχε θεωρήσει τον πλούτο σα το υψηλότερο αγαθό και έφθασε στο φθόνο των ανθρώπων.

Ο πλούσιος της παραβολής ήταν δούλος της φιλαυτίας του. Ήταν κλεισμένος στον εαυτό του «εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς». Η αγάπη για τον εαυτό του είχε νεκρώσει μέσα του κάθε συμπάθεια, αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να είναι «θεοσεβής», να πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού. Στην παραβολή δεν κατηγορείται για ασέβεια αλλά για έλλειψη αγάπης. Μπήκε στον τόπο του βασάνου ως ανελεήμων και φιλήδονος, όχι ως ασεβής.

Ζούσε την ειδωλολατρία των παθών. Η συνύπαρξη πίστης και ειδωλολατρίας είναι μια σχιζοφρενική κατάσταση στη ζωή πολλών πιστών.

Η πίστη για να είναι ορθή πρέπει να συνδέεται άμεσα με την πράξη. Δεν μπορεί κανείς να ικανοποιεί τα πάθη του και να ελπίζει ότι θα σωθεί χάρη στην πίστη του. Η πίστη που σώζει δεν είναι οι αντιλήψεις μας για το Θεό, που είναι άσχετες με την καθημερινή ζωή. Για να είναι σωτήρια η πίστη πρέπει να εμποτίζει όλη μας την ύπαρξη, αλλιώς ως πρόσωπα ζούμε ένα φριχτό διχασμό. Σήμερα ο Χριστός μας δίδαξε ότι η πίστη, όταν δεν συνοδεύεται από την αγάπη, δεν σώζει. Μας επισήμανε επίσης, ότι είναι δυνατή η πίστη ν’ αφήνει ανέπαφη την φιληδονία μας και την ασπλαχνία μας, οι οποίες τελικά κολάζουν την ψυχή μας.

Μετά τον θάνατο του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, το σκηνικό ανατράπηκε. Ο πλούσιος βρέθηκε «ἐν βασάνοις» ενώ ο Λάζαρος πήγε στους κόλπους του Αβραάμ. Το κολαστήριο της ψυχής του πλουσίου εκτός των παθών του, ήταν και η αμετανοησία του. Δεν είχε αίσθηση μετάνοιας. Όταν απευθύνθηκε στον Αβραάμ δεν είπε: «ἐλέησέ με», δεν αναγνώρισε την ευθύνη του. Απλώς παραπονιόταν για τις οδύνες του. Γι’ αυτό ο Αβραάμ του θύμισε ότι «ἀπέλαβε τά ἀγαθά του ἐν τῇ ζωῇ του».

Η ψυχή που είναι δοσμένη στις απολαύσεις του σώματος την ώρα του θανάτου αντιλαμβάνεται τον εαυτό της δέσμιο στο σώμα. Αγωνιά και υποφέρει. Ενώ ο εγκρατής που είχε ταυτίσει το θέλημά του με το θέλημα του Θεού, την ώρα που πεθαίνει είναι ήρεμος και ελεύθερος. Ζει με την παρουσία του Θεού και η μετάβαση στη νέα κατάσταση γίνεται με ειρήνη.

Αν καταφέρναμε να δούμε πίσω απ’ τις κοινωνικές αναστατώσεις και αδικίες, τις πραγματικές αιτίες που τις προκαλούν, θα βλέπαμε ειδωλοποιήσεις και λατρεία ειδώλων, που δημιουργούνται από την πνευματική μας ραθυμία και την υποδούλωση στις απαιτήσεις των παθών. Θα βλέπαμε τον κόσμο να παίζει με την φωτιά της κόλασης.

Γι’ αυτό ας έχουμε υπόψη μας την κατάληξη του «θεοσεβούς» πλουσίου της παραβολής και που καταλήγει η ασπλαχνία του ανθρώπου.


π.Γ.Στ.



Αγ.Ελένη Σινωπίτιδος (1η Νοεμβρίου)

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Η Ελένη Μπεκιάρη ήταν μια πιστή, χαριτωμένη κοπέλα που ζούσε στη Σινώπη της Μικράς Ασίας. Τον 18ο αιώνα. Κάποια μέρα η μητέρα της έστειλε την Ελένη να αγοράσει νήματα. Στο δρόμο την είδε ο Ουκούζογλου πασάς, διοικητής της Σινώπης. Η ωραιότητά της διέγειρε τις σαρκικές του επιθυμίες. Τυφλωμένος πια δε σκεφτόταν, παρά πώς θα την πάρει στο χαρέμι του. Αφού είχε την εξουσία, διέταξε να του την πάνε. Και πράγματι. Τούρκοι την άρπαξαν και την πήγαν. Ο πασάς προσπάθησε να κάνει την επιθυμία του αλλά δεν τα κατάφερε, διότι μια αόρατη δύναμη τον εμπόδιζε. Ένα αόρατο τείχος προστάτευε την Ελένη. Ήταν το τείχος της προσευχής. Η Ελένη προσευχόταν συνεχώς. Έλεγε τον εξάψαλμο που είχε μάθει στο σχολείο από το δάσκαλο θείο της. Όμως ο πασάς δεν απελπίστηκε. Την κράτησε στο σπίτι του με την ελπίδα ότι θα τα κατάφερνε αργότερα. Αλλά η Ελένη εκμεταλλεύτηκε κάποια ευκαιρία, δραπέτευσε και γύρισε στους γονείς της.

Ο πασάς, όταν το ’μαθε, έγινε έξω φρενών. Κάλεσε αμέσως τη Δημογεροντία και απείλησε γενική σφαγή αν δεν του πάνε την Ελένη. Τότε η Δημογεροντία συνήλθε σε σύσκεψη και κάλεσε τον πατέρα της Ελένης. Ξεσπώντας σε λυγμούς, ο τραγικός πατέρας αναγκάστηκε να δεχθεί να παραδώσει την κόρη του στον πασά. Και αφού την ενίσχυσε με την ευχή του και το αήττητο όπλο της προσευχής, την παρέδωσε στον αγαρηνό, προσφέροντας θυσία το παιδί του, όχι στις ασελγείς πράξεις του τυράννου αλλά στο Χριστό. Ο πασάς προσπάθησε πάλι να χορτάσει την επιθυμία του, αλλά και πάλι απέτυχε. Ο φύλακας άγγελος της αγίας τον εμπόδισε, γιατί η Ελένη προσευχόταν ασταμάτητα. Επαναλάμβανε συνεχώς τον εξάψαλμο. Με αυτό το όπλο η δεκαπεντάχρονη ηρωίδα νίκησε σ’ αυτό το φοβερό αγώνα. Τότε ο πασάς οργισμένος διέταξε να την βασανίσουν και να την θανατώσουν. Αμέσως Τούρκοι στρατιώτες της έμπηξαν δύο καρφιά στο κεφάλι και την αποκεφάλισαν. Έτσι η ψυχή της Ελένης, αγνή και ελεύθερη ανέβηκε στη βασιλεία του Κυρίου, που τόσο αγαπούσε.

Το ιερό και πάνσεπτο λείψανό της το έβαλαν μέσα σε ένα σάκκο και το έριξαν στη θάλασσα. Αλλά δεν βυθίστηκε. Επέπλεε και ένα γλυκύτατο φως κατέβαινε από τον ουρανό και το φώτιζε. Το φως το είδαν και οι Τούρκοι και άρχισαν να φωνάζουν: «Η γκιαούρισσα καίγεται!». Πώς να καταλάβουν τι φως ήταν εκείνο, άνθρωποι ακόλαστοι; Μετά από λίγες μέρες το ανέλκυσε ένα ελληνικό πλοίο, που είχε αγκυροβολήσει εκεί κοντά, ο φύλακας του πλοίου είδε να έρχεται από τον πυθμένα της θάλασσας φως και νόμισε ότι θα είναι χρυσάφι. Και … δεν έπεσε έξω! Ήταν κάτι το πολυτιμότερο.

Η αγία κάρα της Παρθενομάρτυρος Ελένης της Σινωπίτιδος φυλάσσεται σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνας Άνω Τούμπας στη Θεσσαλονίκη. Ευωδιάζει και θαυματουργεί. Η μνήμη της εορτάζεται την 1η Νοεμβρίου.


Καύση νεκρών : Κυρηνείας Παύλος




Η ταφή του νεκρού ως θεία εντολή, «γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. 3, 19), είναι πράξη τιμής και σεβασμού προς το ανθρώπινο σώμα και ταυτόχρονα σύμβολο ελπίδας καi αναστάσεως.

-Ο 7ος Κανόνας της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου επιτάσσει όπως ο καθαγιασμός της Αγίας Τράπεζας γίνεται με την τοποθέτηση σ’ αυτή λειψάνων αγίων μαρτύρων (Πηδάλιον, έκδοση “ Αστέρος” , Αθήνα, 1970, σ. 328). Είναι δε αυτονόητο ότι η ύπαρξη των λειψάνων προϋποθέτει την προηγηθείσα ταφή τους.

-Ο άγιος Συμεών, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και μεγάλος λειτουργιολόγος, αναφέρει ότι η έκχυση του ελαίου πάνω στο ενταφιασμένο λείψανο ανάγει την αρχή του στους αγίους αποστόλους (Ρ.G. 166, 686).

-Από τις αρχαιολογικές έρευνες και ανασκαφές, τις κατακόμβες, τους τάφους των αγίων μαρτύρων και τα πλήθη των κοιμητηρίων μαρτυρείται η συνείδηση των πιστών και το αρχαίο έθος της Εκκλησίας στην ταφή των νεκρών.

-Η ταφή των νεκρών αποτελεί αρχαία και αδιάκοπη παράδοση της Εκκλησίας, η οποία στηρίζεται στο σεβασμό του ανθρωπίνου σώματος ως «ναόν του Θεού» (Πρβλ. Α’ Κορ. 3, 16).

- Η καύση των νεκρών είναι βιασμός της φύσεως, όπως ακριβώς οι πυρκαγιές των δασών φέρνουν την οικολογική καταστροφή. Ο Μητροπολίτης Παύλος χαρακτηρίζει «προφάσεις εν αμαρτίαις» τις δικαιολογίες ότι η καύση των νεκρών θα εξοικονομήσει χώρο και θα μειώσει τη μόλυνση του υπεδάφους. «Αφού oι άνθρωποι έχουν μολύνει την ατμόσφαιρα και απειλούν το όλο οικοσύστημα με τις καταχρήσεις και την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των πόρων της Γης, υποκριτικά ισχυρίζονται ότι κινδυνεύει η υγεία τους από τους νεκρούς. Ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί με την καύση των νεκρών. Τα αποτεφρωτήρια θα είναι εστίες οχληρίας και θα επιβαρύνουν την ήδη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Επί πλέον, θα υπάρχει ο κίνδυνος συγκάλυψης εγκληματικών ενεργειών με την καταστροφή των τεκμηρίων», αναφέρεται στο άρθρο.

Τα βαθύτερα αίτια της επιθυμίας για την καύση των νεκρών είναι ο αγνωστικισμός, η αθεΐα και η έλλειψη πίστεως στη μετά θάνατο ζωή, τονίζει ο Κυρηνείας Παύλος και προσθέτει:

« Η καύση των νεκρών είναι αποτέλεσμα της μηδενιστικής αντίληψης της ζωής και δουλικής υποταγής σε συνθήκες ξένες προς τη λειτουργία της φύσεως. Μόνο ελάχιστοι άθεοι, oι όποιοι τρέμουν με την ιδέα ότι είναι «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένοι, λόγω του εσωτερικού κενού της ψυχής τους και της διχασμένης προσωπικότητάς τους, ίσως να θελήσουν να εκφράσουν την επιθυμία να αποτεφρωθεί η σωρός τους, εκδιπλώνοντας έτσι την εωσφορική εγωκεντρική ιδιορρυθμία τους».


amen.gr


Έκτρωση: Μύθοι και Πραγματικότητα (ζ')


π.Σάββας Μιχαηλίδης



Δεν πρέπει ακόμη να λησμονείται και ο αγώνας για αποτροπή της περαιτέρω νομιμοποίησης της έκτρωσης. Ο τελικός στόχος πρέπει να είναι ένας νόμος που να επιτρέπει την έκτρωση μόνο στην περίπτωση κινδύνου της ζωής της μητέρας. Για την Ελλάδα ο στόχος αυτός φαίνεται επί του παρόντος ανέφικτος, μια και οι βουλευτές μας παρουσιάζονται στην πλειονότητά τους

υποστηρικτές της φιλελευθεροποίησης. Νομίζω ότι μια οργανω­μένη αντιεκτρωτική διαφώτιση μεταξύ του λαού θα έχει ασφαλώς επίδραση και στους πολιτικούς αντιπροσώπους του. Σήμερα δυσ­τυχώς επικρατεί η εντύπωση ανάμεσα σε μεγάλο μέρος του πλη­θυσμού —και το γνωρίζουν αυτό οι βουλευτές— ότι το να είσαι οπαδός της νομιμοποίησης σημαίνει προοδευτικότητα και υπερά­σπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (της γυναίκας φυσικά). Η μονή δυτική χώρα που έχει τις περισσότερες πιθανότητες επανα­φοράς αυστηρού νόμου είναι σήμερα οι ΗΠΑ. Τα ενθαρρυντικά στοιχεία είναι τα εξής:

—Η πλειοψηφία των αμερικανών ευνοεί νομικούς περιορι­σμούς στην έκτρωση.

—Η πολύπλευρη δραστηριότητα των διαφόρων αντιεκτρωτικών οργανώσεων.

—Στην έκτρωση αντιτίθενται ο πρόεδρος Ρήγκαν, η πλειο­ψηφία της Βουλής, η μισή Γερουσία και η πλειοψηφία των νομο­θετικών σωμάτων των πολιτειών. Τα δεδομένα αυτά δίνουν αρκε­τές ελπίδες για την ανατροπή της κακόφημης απόφάσης του Α­νωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ του 1973.

Το τελευταίο νομοσχέδιο για τις εκτρώσεις έδωσε το έναυσμα μιας κάποιας αντίδρασης κατά των εκτρώσεων, κυρίως στο χώρο της Εκκλησίας. Ανεξάρτητα από την έκβαση του συγκε­κριμένου αυτού αγώνα, η μάχη εναντίον των εκτρώσεων πρέπει να συνεχισθεί πολύπλευρα και οργανωμένα. Απαιτούνται ειδικά σωματεία διαφώτισης ή και παροχής συμβουλών και βοήθειας, είτε εξαρτώμενα από την επίσημη Εκκλησία, είτε εντελώς ανε­ξάρτητα. Τα τελευταία θα είναι ιδιαίτερα ικανά να απευθυνθούν σε άτομα αδιάφορα θρησκευτικώς. Ο Σύνδεσμος Προστασίας του Αγέννητου Παιδιού της Κύπρου, παρά τη μικρή του πείρα και μέσα είναι πρόθυμος να βοηθήσει τους ενδιαφερομένους στην οργά­νωση τέτοιων συνδέσμων και στην προμήθεια οπτικοακουστικού υλικού.

Τέλος θεωρώ αναγκαίο για την επιτυχία αυτού του έργου το διαχωρισμό του προβληματικού θέματος της αντισύλληψης από την έκτρωση. Στο καταστατικό του Συνδέσμου μας υπάρχει σαν βασική αρχή το ότι δεν παίρνουμε θέση στο πρόβλημα των αντι­συλληπτικών, εφ' όσο πρόκειται για μεθόδους που έχουν πράγματι αντισυλληπτική και όχι εκτρωτική δράση, (εκτρωτικά μέσα είναι το ενδομήτριο σπείραμα που εμποδίζει την εγκατάσταση του γονι­μοποιημένου ωαρίου στη μήτρα και πιθανότατα τα χάπια —τα χάπια παράλληλα με εκτρωτική έχουν και αντισυλληπτική και στειρωτική δράση και είναι δύσκολο στην κάθε συγκεκριμένη πε­ρίπτωση να πει κάνεις ποια δράση είναι η πρωτεύουσα—). Γιατί αυτή η πρόνοια στο καταστατικό μας; Διότι η αντισύλληψη, παρά τα ηθικά προβλήματα που παρουσιάζει τόσο σαν αποφυγή της τε­κνογονίας, όσο και σαν εκλογή συγκεκριμένης μεθόδου, δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα με την έκτρωση. Η αντισύλληψη προ­λαμβάνει ανθρώπινη ζωή, η έκτρωση σκοτώνει ανθρώπινη ζωή. Είναι θεμελιώδες λάθος να θεωρείται η πραγματική αντισύλλη­ψη και η έκτρωση σαν συναφείς πράξεις. Από την άλλη πλευρά προπαγανδίζεται συχνά στην κοινωνία μας η ιδέα ότι η αντισύλληψη είναι η πανάκεια στο θέμα της πρόληψης της έκτρωσης. Όμως όπως είναι γνωστό, ούτε η θεωρητική γνώση, ούτε η ε­φαρμογή των αντισυλληπτικών μεθόδων διασφαλίζει από τη λε­γόμενη ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.

Εάν ένας θέλει να φιλοσοφήσει χριστιανικά το θέμα, του κακού στην έκτρωση, θα δει ότι σε τελευταία ανάλυση το πρα­γματικό κακό της έκτρωσης δεν είναι ο ίδιος ο θάνατος ενός συν­ανθρώπου μας, αλλά η συμμετοχή ή η αδιαφορία του ατόμου γι' αυτό. Ασφαλώς η δικαιοσύνη του Θεού επιφυλάσσει τόπο στη Βασιλεία Του για τα αθώα πλάσματα των οποίων οι ψυχές, τόσο βίαια και πρόωρα αποχωρίστηκαν από το σώμα. Ο θάνατος ενός αθώου ανθρώπου δεν ζημιώνει το αιώνιο μέλλον του, ζημιώνει όμως εκείνους που συνήργησαν ή αδιαφόρησαν στο θάνατό του. Κανένας συνειδητός χριστιανός δεν μπορεί να παραμένει απαθής στο θάνατο «των αδελφών του των ελαχίστων». Εάν δεν μπορεί να κάμει τίποτε συγκεκριμένο για το αγέννητο μωρό, μπορεί ασφα­λώς να προσεύχεται και αυτό είναι το πιο σπουδαίο απ’ όλα. Να προσεύχεται γι' όλους όσους είναι αναμεμειγμένοι στο δράμα και για την ανάδειξη ανθρώπων ικανών να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό σε μια σταυροφορία εναντίον της σύγχρονης γενοκτονίας δε­κάδων χιλιάδων ελληνόπουλων το χρόνο.



(Πλήθος παραπομπών και σημειώσεων του άρθρου μπορείτε να βρείτε στο περιοδικό «Κοινωνία», τ. 4, έτος 1984, σελ.542-574, όπου και πρωτοδημοσιεύθηκε)


Σχόλιο “Άλλης Όψεως”: «Θα θέλαμε να εκφράσουμε μια διαφορετική γνώμη για ένα σημείο της κατά τα άλλα πληρέστατης και χρησιμότατης εργασίας. Σε αρκετά σημεία του κειμένου, υποστηρίζεται από τον συγγραφέα, ότι στη μοναδική περίπτωση που θα έπρεπε να επιτρέπεται η έκτρωση είναι σε αυτή που κινδυνεύει η ζωή της μητέρας. Όμως προκύπτει ένα ηθικό ερώτημα. Είναι άραγε στα μάτια του Θεού η μια ψυχή μεγαλύτερης αξίας από την άλλη (του παιδιού και της μητέρας); Και ποιός είναι αυτός που θα επιλέξει ποιος θα ζήσει; Είναι εσφαλμένο, πιστεύουμε, να αξιολογούμε τις ψυχές με συναισθηματικά κριτήρια ή από το τι θα πράτταμε εμείς από αδυναμία…»


alopsis

Σαν σήμερα

31 - 10 - 1912

Μικτό στρατιωτικό απόσπασμα με τη συνδρομή 53 Κρητών απελευθερώνει το Μέτσοβο από τον τουρκικό ζυγό.

31 - 10 - 1918

Συμμαχικά και ελληνικά πλοία εισέρχονται στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης.

31 -10 - 1940

Τα αντιτορπιλικά "Ψαρά"και "Σπέτσαι", ενεργούν τολμηρό βομβαρδισμό των παραλίων και της ενδοχώρας της περιοχής Κονισπόλεως -Φιλιατών-Σαγιάδασ, για να ανακουφίσουν τα ελληνικά τμήματα που πιέζονται από τον εχθρό. Την ίδια μέρα ελληνικά αεροσκάφη ενεργούν ευρείας εκτάσεως αναγνωρίσεις στη Β.Ήπειρο, προς όφελος του Γενικού Στρατηγείου.


Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Χαρά και λύπη Αγίων


Οι Άγιοι αντιμετωπίζουν στην ζωή τους πολλούς και μεγάλους πειρασμούς, αλλά και πενθούν για τα πάθη και τις αμαρτίες τους. Όμως δεν λυπούνται άμετρα χωρίς ελπίδα, ούτε και χαίρονται άμετρα, αλλά εγκρατεύονται και στην χαρά και στην λύπη, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι “η πολλή λύπη οδηγεί την ψυχή στην απελπισία, όπως και η πολλή χαρά την οδηγεί στην υπερηφάνεια. Και ότι το ενδιάμεσο μεταξύ της λύπης και της χαράς είναι η ελπίδα” (Άγιος Διάδοχος Φωτικής). Έπειτα, η Χάρις του Θεού παρηγορεί και ευφραίνει την ψυχή που ταπεινώνεται και θρηνεί για τις αμαρτίες της.


Αγιασμός υπό του Μητροπολίτου Πατρών κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ


Την προσεχή Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009, ώρα 6 μ.μ. στην αίθουσα ομιλιών του πνευματικού μας κέντρου και επί τη ενάρξει της νέας κατηχητικής και κηρυκτικής περιόδου θα τελεσθεί αγιασμός υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ο οποίος στην συνέχεια θα ομιλήσει σχετικώς και θα ευλογήσει τις πνευματικές εργασίες της ενορίας μας.

Παρακαλούμε για την παρουσία σας.



“ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ”

ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ



Την προσεχή Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009, Ε’ Κυρ. Λουκά (Πλουσίου και Λαζάρου) η Ενορία μας την έχει ορίσει ως «ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ», ημέρα μνήμης όλων των εμπεριστάτων αδελφών μας, γνωστών και αγνώστων, που έχουν ανάγκη την αγάπη και την ευσπλαχνία μας.

Θα τελεστεί αρτοκλασία υπέρ των μελών του Φιλοπτώχου ταμείου και όλων των εν ανάγκαις όντων αδελφών μας.

Στη συνέχεια θα γίνει απολογισμός του φιλανθρωπικού έργου της ενορίας και σχετικές ανακοινώσεις για την αρτιότερη οργάνωση και λειτουργία του προνοιακού έργου.

Στο τέλος θα επακολουθήσει μικρή δεξίωση στο Πνευματικό μας Κέντρο.

Σας περιμένουμε.


Πνευματικά Κεφάλαια Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ


α) Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία .


β) Πώς να εργαστούμε τη σωτηρία μας ; Πώς να αφθαρτοποιήσουμε το σώμα μας , να ελευθερωθούμε από το κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου; Αυτή πρέπει να είναι η μέριμνά μας κάθε στιγμή, διαρκώς πιο δυνατή, πιο έντονη . Η ζωή είναι τόσο σύντομη και ο σκοπός τόσο ψηλός αλλά και τόσο απομακρυσμένος .



Ενοριακές Συντροφιές



Αυτή την περίοδο ξεκινά και η λειτουργία των Ενοριακών Συντροφιών στην ενορία μας. Διδάσκαλος των Χριστιανών είναι η Εκκλησία. Αυτή μόνη έχει το χρέος και το δικαίωμα να διδάσκει την πίστη στους Χριστιανούς.

Όταν τα παιδιά φτάσουν σε ηλικία και πηγαίνουν στο σχολείο τότε η Εκκλησία αρχίζει να τα κατηχεί στην πίστη. Η Εκκλησία ενδιαφέρεται να κατηχήσει τους νέους Χριστιανούς Εκκλησιαστικά και οι γονείς που δεν αγνοούν τις ευθύνες τους απέναντι στα παιδιά τους, πρέπει με κάθε τρόπο να βοηθήσουν στο έργο αυτό της Εκκλησίας. Είναι έργο δικό τους, για το καλό των παιδιών τους, να κτίσουν γερά θεμέλια και να τους δώσουν καλά εφόδια στη ζωή τους. Και το στερεότερο θεμέλιο είναι αυτό της πίστης και της Εκκλησίας.

Αγαπητοί γονείς, καλή είναι η εξασφάλιση στα παιδιά, η υγεία, οι καλές σπουδές, τα χρήματα και τα κτήματα και καλή η αποκατάσταση. Αυτά όμως δεν φθάνουν αν δεν καλλιεργήσουν μέσα τους την πίστη στο Θεό, το αίσθημα ευθύνης και του χρέους στη ζωή. Χωρίς αυτά δεν στέκεται και δεν προκόβει ο άνθρωπος. Ως χριστιανοί γονείς έχουμε βαρύτατες ευθύνες για τα παιδιά μας.

Γι' αυτό οδηγήστε τα παιδιά σας στην Ενοριακή Συντροφιά του κατηχητικού σχολείου πού λειτουργεί στο πνευματικό μας κέντρο σύμφωνα με το πρόγραμμα πού έχει καταρτισθεί.


π.Γ.Στ.




Ζήλια ! Το μικρό πράσινο τέρας


Πώς εκδηλώνεται η ζήλια


Της Ουρανίας Τοπτσόγλου


Με τη συνεργασία τoυ ψυχολογικού κέντρου Aρση


Μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ένα παιδί ζηλεύει από τις αντιδράσεις του. Ειδικότερα στην περίπτωση του πρωτότοκου, τέτοιες αντιδράσεις είναι η λεκτική ή η σωματική επιθετικότητα και κάποιες παλινδρομικές μορφές συμπεριφοράς, όπως η ενούρηση, το πιπίλισμα των δαχτύλων και η χρήση του μπιμπερό. Επίσης, ένα παιδί μπορεί να επιδεικνύει είτε υπερβολικό ενδιαφέρον είτε πλήρη αδιαφορία για το μικρότερο αδερφάκι του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, είναι πολύ συνηθισμένο η ζήλια να εκδηλώνεται τελικά προς άλλα παιδιά συνομήλικα ή μικρότερά του. Μια άλλη αντίδραση είναι η σκόπιμη ανυπακοή προς τους γονείς του και προς άλλα άτομα του περιβάλλοντός του, καθώς και το να κάνει πράγματα που του έχουν απαγορευτεί σε στιγμές που η μητέρα ασχολείται με το μωρό, όπως, π.χ., την ώρα του θηλασμού. Τέλος, το παιδί μπορεί να παρουσιάσει συμπεριφορές που δεν τις είχε, όπως έντονα ξεσπάσματα οργής, επίμονο και αναίτιο κλάμα, κλείσιμο στον εαυτό του και άρνηση να πάει στο σχολείο. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις αδερφών, όπως του δευτερότοκου, των διδύμων ή του υστερότοκου, μπορεί να μην έχουμε παλινδρομικές μορφές συμπεριφοράς, όμως παρατηρείται και πάλι το φαινόμενο τα παιδιά είτε να κλείνονται στον εαυτό τους υποταγμένα είτε να εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά προς τα αδέρφια τους ή να προσπαθούν με κάθε τρόπο να προκαλέσουν την προσοχή των γονιών τους.

Τι μπορούμε να κάνουμε

Στην αντιμετώπιση της ζήλιας τον πρωταρχικό ρόλο παίζουν οι γονείς, ενώ πολύ σημαντική είναι η συμβολή των παιδαγωγών, όπως και του υπόλοιπου περιβάλλοντος που έχει συνεχή επαφή με το παιδί. Γενικότερα, οι γονείς θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, έτσι ώστε τα παιδιά να μη νιώθουν παραμελημένα. Πολλές φορές, όταν ξαφνικά ένα παιδί γίνεται επιθετικό στο σπίτι, είναι εύκολο να υποπτευθούμε ότι ίσως ζηλεύει το αδερφάκι του. Ο γονιός όμως θα πρέπει να δώσει σημασία στο παιδί και όταν ακόμα αυτό φαινομενικά αδιαφορεί για τα αδέρφια του, γιατί αυτή η συμπεριφορά ίσως κρύβει ζήλια. Αυτή η ζήλια μπορεί να μη φανερώνεται στην οικογένεια, αλλά είναι πολύ πιθανό να βρίσκει διέξοδο σε άλλα παιδιά, όπως, π.χ., στους συμμαθητές του ή στους φίλους του, προς τους οποίους μπορεί να εκδηλώσει επιθετικότητα.

Ενας τρoπος για να περιοριστει η ζήλια στο πρωτότοκο παιδί είναι να το προετοιμάσετε ψυχολογικά για τον ερχομό του νεογέννητου και να φροντίσετε ώστε κάποιες αλλαγές που θα συμβούν στη ζωή του, όπως η αλλαγή δωματίου ή η φοίτηση στο νηπιαγωγείο, να μη συνδεθούν με το μωρό.

Μετά τη γέννηση, θα πρέπει να κρατάτε τις ισορροπίες ως προς την προσοχή που απολαμβάνουν τα παιδιά όχι μόνο από εσάς, αλλά από όλους όσοι αποτελούν τον κοινωνικό περίγυρό τους. Γι' αυτό προτρέψτε και το συγγενικό σας περιβάλλον να κάνει το ίδιο. Τις ισορροπίες αυτές θα πρέπει να τις κρατάτε σε κάθε περίπτωση.

Αποφεύγετε να κανετε συγκρίσεις μεταξύ των παιδιών, αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του καθενός και τονίζοντας ότι κάθε άτομο μπορεί να πετύχει σε διαφορετικούς τομείς.

Προτρεψτε το παιδι να εκφρασει ελευθερα τα συναισθηματα του, χωρίς να φοβάται ότι θα το τιμωρήσετε.

Προσανατολίστε το σε ασχολίες που θα το βοηθήσουν να κοινωνικοποιηθεί, όπως στον αθλητισμό, χωρίς να το υποχρεώνετε να έχει κοινούς φίλους με τα αδέρφια του.

Είναι γεγονός πως ό,τι κάνουμε για τα παιδιά κατά την παιδική τους ηλικία τα ακολουθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Αν λοιπόν οι άνθρωποι που τα περιβάλλουν τα γεμίσουν με αγάπη, ενδιαφέρον και κατανόηση για τις πράξεις αλλά και τα συναισθήματά τους, τότε, αφενός, οι ανεπιθύμητες συμπεριφορές εξαιτίας της ζήλιας θα εξαλειφθούν σταδιακά και, αφετέρου, τα παιδιά θα αναπτύξουν στο μέλλον πιο ισορροπημένη προσωπικότητα χωρίς την πιθανότητα να έχουν απωθημένα.


Έκτρωση: Μύθοι και Πραγματικότητα (στ')

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΤΡΩΣΗΣ


π.Σάββας Μιχαηλίδης


Όπως ανέφερα προηγουμένως οι αντίπαλοι της έκτρωσης δεν περιορίζονται αποκλειστικά στο χώρο της Εκκλησίας και τα κίνητρά τους μπορεί να έχουν λίγη ή καθόλου σχέση με το βαθμό της θρησκευτικότητάς τους.
Η Εκκλησία όμως —με την έννοια του συνόλου των πι­στών— είναι αναντίρρητα ένα συγκεκριμένο σύνολο ανθρώπων εκ πεποιθήσεως αντίθετων προς την έκτρωση που προσφέρεται σαν βάση ενός οργανωμένου αντιεκτρωτικού αγώνα. Μου φαίνεται ότι συνήθως τα συνειδητά μέλη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, παρ' όλη την αντίθεσή τους στην έκτρωση είναι γενικά συγκρατημένα. Η κατάσταση αλλάζει κάπως, όταν γίνεται κάποια νέα προσπά­θεια περαιτέρω αποποινικοποίησης της έκτρωσης. Ίσως να συμ­βάλλει σ' αυτή τη στάση και η εφησυχαστική αντίληψη ότι η προσπάθεια της Εκκλησίας για χριστιανική καλλιέργεια του λαού είναι συγχρόνως έμμεση καταπολέμηση της έκτρωσης, επομέ­νως μια ειδική αντιεκτρωτική εκστρατεία είναι αχρείαστη. Η θέση ότι εφ' όσο οι συνειδητοί χριστιανοί θα αυξάνουν, θα λιγο­στεύει το κακό της έκτρωσης είναι σωστή. Το συμπέρασμα όμως ότι περιττεύει συγκεκριμένο πρόγραμμα διαφώτισης και πρακτι­κής βοήθειας για αποτροπή της έκτρωσης είναι λανθασμένο. Εί­ναι ιστορική αλήθεια ότι ο Χριστιανισμός αναμόρφωσε τον αρχαίο κόσμο αργά και σταθερά κυρίως με την εξάπλωση της διδασκα­λίας του και όχι με απ' ευθείας ιδεολογική επίθεση σε επί μέρους θέματα. Σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική. Η πλειονότη­τα του λαού παρά τα νεο-ειδωλολατρικά στοιχεία που τη χαρα­κτηρίζουν στη θεωρία και πράξη, έχει ένα βασικό χριστιανικό υ­πόβαθρο, έστω κι' αν δεν είναι σε θέση ή δεν θέλει να το αντιλη­φθεί. Ειδικά η καίρια για την έκτρωση εντολή «ου φονεύσεις», έχει μια καθολική αναγνώριση ανεξάρτητα της θρησκευτικότητας του ατόμου. Το κύριο πρόβλημα είναι να διαφωτιστεί ο σύγχρο­νος άνθρωπος για την πραγματικότητα της ανθρώπινης ενδομή­τριας ζωής, ώστε να αντιληφθεί ότι η έκτρωση είναι θανάτωση ανθρώπου. Πολλοί άνθρωποι έχουν μια πολύ γενική και αόριστη εικόνα για το έμβρυο ιδίως στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύ­νης. Παράλληλα η αυξανόμενη κοινωνική αποδοχή της έκτρω­σης στην οποία συμβάλλει η εκτρωτική μυθολογία και το γεγο­νός ότι το θύμα είναι αθέατο οπτικά και απρόσιτο συναισθηματι­κά, διευκολύνει την υιοθέτηση της έκτρωσης σαν διεξόδου από την προβληματική εγκυμοσύνη. Όταν ένας συνειδητοποιήσει ότι η έκτρωση σκοτώνει άνθρωπο, το μεγαλύτερο μέρος, της μάχης έχει κερδηθεί. Λέγω το μεγαλύτερο, γιατί πάντα υπάρχει χώ­ρος για τη σοφιστική επιχειρηματολογία ή την ανθρώπινη αδυ­ναμία.

Εγώ προσωπικά άρχισα να ενδιαφέρομαι για την έκτρωση, όταν κατά την παραμονή μου στη Γερμανία, έπεσε στα χέρια μου ένα σχετικό διαφωτιστικό φυλλάδιο. Ήταν η γερμανική έκδοση του αμερικανικού εντύπου Life or Death με μια σειρά από σπάνιες φωτογραφίες για την εξέλιξη του εμβρύου και τα διάφορα είδη εκ­τρώσεων. Αυτές οι εικόνες των διαμελισμένων από την απόξεση ή απορρόφηση μωρών ήταν περισσότερο εύγλωττες και ακαταμά­χητες απ' όλα τα επιχειρήματα που γνώριζα.
Το εντυπωσιακό μήνυμα που αφήνουν στους θεατές τέτοιες εικόνες το διαπίστωσα πολλές φορές με την προβολή διαφανειών για την εμβρυακή εξέλιξη και ιδίως την έκτρωση. Εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος είναι το σχολείο. Το διαφωτιστικό οπτικοακου­στικό υλικό μπορεί να ενταχθεί στα πλαίσια του μαθήματος των θρησκευτικών (στο βιβλίο της Ηθικής της Γ' Λυκείου υπάρχει μάλιστα και σχετική αναφορά στην έκτρωση).
Η οπτική εμπειρία του εμβρύου και της έκτρωσης παρου­σιάζεται ιδιαίτερα εντυπωσιακή και πειστική με τη μέθοδο της υπερηχογραφίας. Ο Β. Nathanson που διεδραμάτισε κύριο ρόλο στην αμερικανική τραγωδία της έκτρωσης μετά τη μεταστροφή του ασχολήθηκε συστηματικά με την υπερηχογραφία του εμβρύου. Πρόσφατα παρουσίασε μια εικοσάλεπτη βιντεοταινία μιας πρα­γματικής έκτρωσης, εμβρύου δέκα εβδομάδων. Η έκτρωση έγι­νε από ένα γνωστό του γιατρό που του επέτρεψε να την κινημα­τογραφήσει με υπερήχους. Ιδού η δραματική περιγραφή του ιδίου του Nathanson: «… Όταν η άκρη του απορροφητήρα κτυπά τον αμνιακό σάκο... το παιδί αναπηδά. Τώρα καθ' όσο γνωρίζου­με ο αμνιακός σάκος δεν έχει νευρικούς ιστούς, ώστε σαφώς το παιδί δεν αισθάνεται, αλλά αντιλαμβάνεται ότι κάτι επιθετικό γίνεται και αναπηδά μακριά... Τη στιγμή που το άκρο του απορ­ροφητήρα αρχίζει να κινείται το έμβρυο το καταλαμβάνει και αρ­χίζει να αναρριχάται στην κορυφή της μήτρας. Μπορείς να δεις το στόμα του να ανοίγει σε μια σιωπηλή κραυγή..., την καρδιά να επιταχύνει το ρυθμό της, τα άκρα να κινούνται γρηγορότερα, το παιδί να γυρίζει ταχύτατα... ακόμη και η αναπνοή αυξάνεται». Το δράμα τελειώνει με «το διαμελισμό του παιδιού μπροστά στα μάτια σου». Η ακαταμάχητη επίδραση μιας τέτοιας ταινίας, φαίνεται από την επίδρασή της στους ίδιους τους γιατρούς. Ο Nathanson παρόλο που έκαμε ο ίδιος χιλιάδες εκτρώσεις και ή­ταν κάπως προετοιμασμένος για το θέαμα που τον περίμενε, λέγει ότι αισθάνθηκε αναγούλα, όπως και ο ίδιος ο γιατρός που έ­καμνε την έκτρωση, όταν προς στιγμή είδε στην οθόνη τί ακριβώς έκαμνε. Ο τελευταίος δεν στράφηκε να κοιτάξει άλλη φορά την οθόνη κατά την διάρκεια της έκτρωσης και με πολύ κόπο τον έ­πεισε ο Nathanson να δει αργότερα την ταινία για να το βοηθήσει στην περιγραφή· τελικά ο γιατρός που έκαμε την επέμβαση στα­μάτησε να κάμνει εκτρώσεις.

Ολόκληρη η εκτρωτική μυθολογία αποσκοπεί στην απανθρωποίηση του εμβρύου και στην όσο το δυνατό περισσότερη αποφυγή της αναφοράς του. Αντίθετα η αντιεκτρωτική διαφώτιση πρέπει να φέρει στη συνείδηση του λαού με εικόνες και κείμενα τις πρα­γματικότητες της ανθρώπινης ενδομήτριας ζωής και της έκτρω­σης. Είναι ευκολώτερο να σκοτώνεις ένα απρόσιτο στις αισθήσεις και το συναίσθημα πλάσμα, παρά ένα ορατό και συγκεκριμένο. Στο έργο του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ «Ουδέν νεώτερο από το Δυτικό μέτωπο» ο ήρωάς του τότε μόνο συνειδητοποιεί το δράμα του φό­νου, όταν ο ίδιος σκοτώνει πρόσωπο προς πρόσωπο το γάλλο στρα­τιώτη και παρακολουθεί την επιθανάτια αγωνία του.

Εκτός από τη διαφώτιση υπάρχει ανάγκη ηθικής συμπα­ράστασης και πρακτικών μέτρων βοήθειας, ιδίως στην περίπτω­ση εξώγαμου εγκυμοσύνης. Η πίεση, από το άμεσο και ευρύτερο περιβάλλον της ανύπαντρης εγκύου γυναίκας για καταφυγή στην έκτρωση μπορεί να υπερνικήσει την τυχόν θεωρητική γνώση και αντίθεσή της γι' αυτή. Η ανθρώπινη αδυναμία χρειάζεται συμ­παράσταση και πρακτική βοήθεια (κατάλληλο μέρος διαμονής, ιατρική φροντίδα, οικονομική ενίσχυση κλπ.). Τώρα είναι η στι­γμή της βοήθειας και όχι της κριτικής. Εφ όσον η ανύπαντρη μητέρα κάτω από τις σημερινές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας αισθάνεται δύσκολο να κρατήσει το παιδί της, η λύση της υιοθεσίας είναι η πιο κατάλληλη υπό τας περιστάσεις. Ασφαλώς είναι προτιμότερο να θυμάται ότι έδωσε το παιδί της σε μια οι­κογένεια που το περιβάλλει με αγάπη, παρά να ζει με την ανάμνηση του θανάτου του μωρού.

alopsis


To Κογκρέσο υιοθέτησε ψήφισμα υπέρ του Οικουμενικού Πατριαρχείου

του Νίκου Παπαχρήστου


Ψήφισμα υπέρ του σεβασμού των δικαιωμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατέθεσε στο Κογκρέσο, ο ομογενής βουλευτής Γκας Μπιλιράκης, Ρεπουμπλικάνος, με την ευκαιρία της επισήμου επισκέψεως του προκαθημένου της Ορθοδοξίας στις ΗΠΑ και ενόψει των επαφών που θα έχει από την ερχόμενη Δευτέρα στην Ουάσιγκτον με τον Πρόεδρο Ομπάμα και κορυφαίους παράγοντες της αμερικανικής Κυβέρνησης.

«Η αναγνώριση αυτού του ψηφίσματος υπογραμμίζει τη σημασία που έχει για τον κόσμο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ως πνευματικός ηγέτης – ως ηγέτης περίπου 300.000.000 Ορθοδόξων Χριστιανών σε όλο τον κόσμο και εκατομμυρίων Ορθοδόξων Χριστιανών εδώ στιςΗνωμένες Πολιτείες» σημείωσε στην ομιλία του ο κ.Μπιλιράκης καταθέτοντας το υπ’ αριθμ.838 ψήφισμα το οποίο υιοθέτησε το Κογκρέσο. Αξίζει να σημειωθεί ότι για την προώθηση του ψηφίσματος συνεργάστηκαν και ο Πρόεδρος και μέλη της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων.

«Είχα την ευλογία να μεγαλώσω ως μέλος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Όταν ήμουν παιδί ήμουν παπαδάκι στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Τάρπον Σπρίνγκς της Φλόριντα, όπως ακριβώς και τρεις από τους γιούς μου» είπε ο ομογενής-μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων και συνέχισε:

«Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι 270ος διάδοχος του ιδρυτή της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, Αποστόλου Ανδρέα. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης οφείλει να διασφαλίσει ότι η Πίστη και η Αγία Έδρα (σ.σ εννοεί τον Οικουμενικό Θρόνο) θα επιβιώσουν. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι το πνευματικό κέντρο της αρχαιότερης και της δεύτερης μεγαλύτερης χριστιανικής Εκκλησίας στον Κόσμο με έδρα της την Istanbul (σ.σ. έτσι αναφέρεται στο πρωτότυπο) της Τουρκίας.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει εργαστεί συστηματικά για την ειρήνη και την συμφιλίωση όλων των θρησκειών και έχει προωθήσει το διάλογο μεταξύ Χριστιανών, Εβραίων και των Μουσουλμάνων. Για την ακρίβεια, ο Παναγιώτατος, συγκάλεσε διαθρησκειακή συνάντηση η οποία είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη και από Μουσουλμάνους θρησκευτικούς ηγέτες της επιθέσεως της 11η Σεπτεμβρίου ως μιας ενέργειας που στρεφόταν κατά της Θρησκείας. Ένα επίτευγμα που ακόμα δεν έχει επαναληφθεί από κανένα άλλο θρησκευτικό ηγέτη στον κόσμο.
Επίσης, ο Παναγιώτατος, υπήρξε ο δεύτερος εν ζωή στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής που τιμήθηκε στο Καπιτώλιο με το χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου, την ανώτατη τιμητική διάκριση του Κογκρέσου, το οποίο κατά το παρελθόν είχε απονεμηθεί στον Τζόρτζ Ουάσινγκτον, τον Γουίνστον Τσόρτσιλ και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τιμήθηκε από το περιοδικό Τime το οποίο τον συμπεριέλαβε στους εκατό ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη, για το έτος 2008, κατατάσσοντάς τον στην 11 θέση. Έχει αναγνωριστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και διεθνώς ως ο ηγέτης που εργάζεται για την παγκόσμια ειρήνη, για τη θρησκευτική αλληλοκατανόηση και για τον σεβασμό του φυσικού περιβάλλοντος.

Το ψήφισμα αυτό αναγνωρίζει επίσης την ανάγκη να δοθούν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο όλες οι θρησκευτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα στην ιδιοκτησία καθώς επίσης να επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ζητήματα τα οποία αξίζουν της πλήρους υποστηρίξεως μας.

Καλώ τους συναδέλφους να υποστηρίξουν αυτό το ψήφισμα αναγνωρίζοντας τη σημασία της επισκέψεως του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις προσπάθειες του για την παγκόσμια ειρήνη, το περιβάλλον και τις θρησκευτικές ελευθερίες».

amen.gr


Σαν σήμερα

30 - 10 - 1821

Ο Βαλής της Θεσσαλονίκης Μεχμέτ Εμίν Πασάς επιτίθεται με μεγάλες δυνάμεις, καταλαμβάνει την Κασσάνδρα και μεταβάλλει την πόλη σε σφαγείο και στάχτη. Από τους 1.500 Έλληνες υπερασπιστές έπεσαν οι περισσότεροι.

30 - 10 - 1943

Απελευθέρωση προσωρινά της νήσου Σάμου από δύναμη 114 ιερολοχιτών και 200 αλεξιπτωτιστών υπό τον Σχη Τσιγάντε Χριστόδουλο.

30 - 10 - 1943

Δύναμη 300 ανταρτών του ΕΔΕΣ υπό τον Σταρτηγό Ανπολέοντα Ζέρβα διεξάγει σκληρή μάχη με τους Γερμανούς στη Νεράιδα Τρικάλων.


Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚ ΠΕΡΙ ΘΛΙΨΕΩΝ ( β')


του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου


Οι αρρώστιες παραχωρούνται από τον Θεό για την υγεία της ψυχής στους ράθυμους και αμελείς, πού αγαπούν τον Θεό. Επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις για να Τον πλησιάσουμε με τις προσευχές και την ταπείνωση, και να μη πάθουμε ότι έπαθε ο σατανάς. Τα λυπηρά μας θυμίζουν τον Θεό ("Εν θλίψει εμνήσθημέν Σου") και μας πλησιάζουν προς Αυτόν απομακρύνοντας από εμάς τα μάταια και τα φθαρτά και μας δωρίζουν κάθε μακαρισμό. Σε όσους ασθενούν κατά τη θέληση και δεν μπορούν να πετύχουν την αιώνια ζωή, καθοδηγεί τις ψυχές τους ο Θεός με ακούσιες θλίψεις στην αρετή. Όταν αρχίσει να υψηλοφρονεί ο άνθρωπος, παραχωρεί ο Θεός να έλθουν ισχυρότεροι πειρασμοί και να τον νικήσουν για να ταπεινωθεί και να ζήτηση την θεία βοήθεια.

Όταν η καρδιά μας επιθυμήσει με ζήλο τα πνευματικά, τότε το σώμα μας δεν λυπάται στις θλίψεις, διότι προσδοκά κάτι πολύ ανώτερο: την βασιλεία των ουρανών! Όταν νοιώσεις μέσα σου τη χαρά του Αγίου Πνεύματος, οι στενοχώριες και οι θλίψεις αυτής της ζωής γίνονται γλυκύτερες από το μέλι. Όταν η ψυχή σου μεθύσει από την θεϊκή χαρά και ευφροσύνη, τότε το σώμα δεν αισθάνεται πόνους και θλίψεις, διότι συναπολαμβάνει τα αγαθά της ψυχής. Αρκεί ο πόθος του Θεού (=θεία κοινωνία) στον πιστό, να γίνει σ' αυτόν παρηγορία στις θλίψεις και στενοχώριες, πού τον ζώνουν σ' αυτή την παλιοζωή.



Ζήλια ! Το μικρό πράσινο τέρας

Μόλις το πρωτότοκό σας έμαθε τον ερχομό του δεύτερου μωρού και σας ζήτησε να το γυρίσετε πίσω! Αντιμετωπίστε τη ζήλια του και μάθετε να τη διαχειρίζεστε σωστά.


Της Ουρανίας Τοπτσόγλου


Με τη συνεργασία τoυ ψυχολογικού κέντρου Aρση


H Μαρία ήταν τεσσάρων χρόνων όταν γεννήθηκε το αδερφάκι της και από τότε έχει κλειστεί στον εαυτό της και παίζει μόνη με τις κούκλες της, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ κοινωνική. Ο Μιχάλης, που είναι πέντε ετών, θέλει συνέχεια να πίνει νερό με το μπιμπερό, όπως κάνει και η μπέμπα, αν και είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί το ποτήρι εδώ και τρία χρόνια. Ο Θανάσης, από ένα καλό και ήρεμο παιδί, μεταμορφώθηκε σ' ένα γκρινιάρικο πλάσμα που συχνά τσακώνεται με τους συμμαθητές του και με μικρότερα παιδιά στο διάλειμμα. Παραδείγματα παιδιών που άλλαξαν εντελώς ξαφνικά συμπεριφορά από τη μια στιγμή στην άλλη και, μολονότι εκ πρώτης όψεως μοιάζουν εντελώς διαφορετικά, έχουν ένα κοινό στοιχείο: τον ερχομό ενός νεογέννητου στο σπίτι. Στην οικογένεια έχει προστεθεί ένα νέο μέλος, το οποίο ζητάει τη συνεχή φροντίδα των ενηλίκων. Η προσοχή των γονέων μοιράζεται αναγκαστικά ανάμεσα στα αδέρφια κι αυτό δημιουργεί στα παιδιά ποικίλες αντιδράσεις, οι οποίες είναι αρκετά συνηθισμένες και εξηγούνται από το συναίσθημα της ζήλιας που βιώνουν. Η ζήλια είναι το αρνητικό συναίσθημα που νιώθει ένα παιδί όταν επιθυμεί να έχει κάτι το οποίο έχει κάποιος άλλος. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι είτε χειροπιαστό είτε απλώς η αγάπη και η προσοχή των μεγάλων. Εκείνο που θα πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι η ζήλια είναι μια συνηθισμένη συμπεριφορά των παιδιών. Αν το παιδί ζηλεύει το αδερφάκι του, δεν σημαίνει ότι δεν το αγαπά. Η ζήλια και η αγάπη μπορεί να συγχέονται, όπως συμβαίνει και με τόσα άλλα πράγματα στην παιδική ηλικία. Ένα παιδί μπορεί να βιώνει αυτό το συναίσθημα τόσο στις πολυμελείς όσο και στις ολιγομελείς οικογένειες. Ακόμη κι ένα μοναχοπαίδι μπορεί να ζηλεύει. Αυτό που διαφέρει όμως κατά περίπτωση είναι ο βαθμός της ζήλιας, ο οποίος εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του παιδιού, αλλά και από τις σχέσεις που διέπουν τα μέλη της οικογένειάς του. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη ζήλια εύκολα με τις διαφορετικές μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται. Συνηθέστερες από αυτές είναι η επιθετικότητα, σωματική ή λεκτική, η παλινδρόμηση (όταν το παιδί μιμείται τις συμπεριφορές του μικρότερου παιδιού, προκειμένου να ξανακερδίσει την προσοχή και την αγάπη των γονιών του) και η παραίτηση (όταν το παιδί βιώνοντας συναισθήματα κατωτερότητας ή ενοχές παραιτείται από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του). Το πώς θα εξελιχθεί εξαρτάται κυρίως από τις αντιδράσεις των γονιών σε αυτές τις εκδηλώσεις. Π.χ., αν κάποιοι αντιδράσουν ακραία, τιμωρώντας το παιδί, αυτό μπορεί να κλειστεί στον εαυτό του και να κρύψει τα αρνητικά συναισθήματά του εξαιτίας του φόβου. Η απόκρυψη όμως των συναισθημάτων του δεν θα μειώσει τη ζήλια, αλλά θα την καταπιέσει προσωρινά επιδεινώνοντάς τη. Η μορφή και η πορεία της ζήλιας εξαρτάται και από τη σειρά γέννησης των παιδιών. Για παράδειγμα, αλλιώς θα αντιδράσει ένα πρωτότοκο παιδί που θα αναγκαστεί ξαφνικά να μοιραστεί την αγάπη των γονιών του και τα πράγματά του με το νεογέννητο αδερφάκι του, κι αλλιώς ένα δευτερότοκο που θα έρθει σε μια οικογένεια όπου ένα μεγαλύτερο παιδί έχει ήδη κερδίσει την αγάπη των γονιών και πρέπει κι αυτό με τη σειρά του να τη διεκδικήσει. Το σημαντικό όμως σε κάθε περίπτωση είναι να αντιληφθούμε ότι η γενεσιουργός αιτία της ζήλιας είναι η ανάγκη των παιδιών για την προσοχή των ενηλίκων.


Γιατί ζηλεύουν


Όπως είπαμε, ο κυριότερος λόγος που μπορεί να κάνει ένα παιδί να ζηλεύει είναι η ανάγκη για περισσότερη προσοχή από τους γονείς. Ως προς το βαθμό της ζήλιας, σημαντικό ρόλο παίζει η προσωπικότητα κάθε παιδιού, καθώς και το φύλο του, τουλάχιστον σε μερικές κοινωνίες. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στο πρωτότοκο, το οποίο με τη γέννηση του δεύτερου παύει πλέον να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής των ενηλίκων και αισθάνεται να το έχουν παραμερίσει. Με τον ερχομό του μωρού πρέπει να μοιραστεί πράγματα και συναισθήματα τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μόνο δικά του. Νιώθει επίσης ότι στερείται την αγάπη των γονιών του και ότι απειλείται η θέση που είχε μέσα στην οικογένεια. Βιώνει έντονη ανασφάλεια και σκέφτεται πως για ό,τι συμβαίνει φταίει το μωρό. Παρ’ όλα αυτά, σε πολλές οικογένειες δεν παρατηρείται το φαινόμενο της ζήλιας του πρωτότοκου, αλλά, αντίθετα, το φαινόμενο το δεύτερο παιδί να ζηλεύει το μεγαλύτερο. Σε αυτή την περίπτωση, η ζήλια είναι συνήθως εντονότερη· αυτό μπορεί να οφείλεται στην ύπαρξη και μόνο του πρώτου παιδιού σε συνδυασμό με τη δυνατότητά του να είναι πιο αυτόνομο λόγω ηλικίας, κι αυτό ενδέχεται να δημιουργήσει στο μικρότερο ένα αίσθημα κατωτερότητας. Επίσης, κάποιες φορές πολλοί γονείς, προσπαθώντας να αφιερώσουν τον ίδιο χρόνο και στα δύο παιδιά τους, δεν δίνουν στο δευτερότοκο όση φροντίδα απαιτεί η ηλικία του, για να μην αισθανθεί το μεγάλο παραμελημένο. Ακόμη και το ευρύτερο περιβάλλον ίσως δείχνει την προτίμησή του προς το πρωτότοκο, μιας και δεν τους κουράζει τόσο πολύ, αφού έχει λιγότερες ανάγκες από το νεογέννητο.

Τέλος, και στις πολύτεκνες οικογένειες, αλλά και σε εκείνες με δίδυμα παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο. Για παράδειγμα, το υστερότοκο μπορεί να νιώθει παραμελημένο από τους γονείς και το ευρύτερο περιβάλλον, ίσως επειδή νιώθει ότι όλη η προσοχή είναι στραμμένη στα μεγαλύτερα παιδιά, ενώ το μεσαίο παιδί μπορεί να νιώθει ότι χάνει τα υλικά και συναισθηματικά προνόμια που είχε όταν ήταν αυτό το μικρότερο. Μεταξύ των διδύμων, επίσης, μπορεί να αναπτυχθεί ζήλια, κυρίως εξαιτίας των συγκρίσεων όσον αφορά την εμφάνιση και το χαρακτήρα τους.