Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Ο Κωστής Παλαμάς για τον Παύλο Μελά



“Σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι

Στον τόπο, που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι.

Πανάλαφρος ο ύπνος σου του Απρίλη τα πουλιά

Σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά,

Και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράχτες,

Σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες

Πλατειά του ονείρου μας η γη και απόμακρη. Και γέρνεις

Εκεί και σβεις γοργά.

Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατειά τη δείχνεις, και τη

φέρνεις Σαν πιο κοντά.


11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ
Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1870. Ήταν γιός του Μιχαήλ Μελά, μέλους της ομώνυμης μεγάλης και ιστορικής οικογένειας των Ιωαννίνων, και ο οποίος γεννήθηκε στη Σύρα το 1833, και πέθανε στην Αθήνα το 1897, αφού προηγουμένως υπηρέτησε την Πολιτεία, ως Βουλευτής Αττικής (εκλ. 1890) και Δήμαρχος Αθηναίων
Το 1886 ο Παύλος Μελάς έγινε δεκτός στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ' όπου αποφοίτησε τέσσερα χρόνια αργότερα με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού.
Η γνωριμία του και ο γάμος του, το 1892, με τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη του Μακεδόνα πολιτικού Στέφανου Δραγούμη - η οικογένεια Δραγούμη καταγόταν από το Βογατσικό Καστοριάς - και αδελφή του Ίωνα Δραγούμη, στάθηκε καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του Παύλου Μελά, ο οποίος οπωσδήποτε είχε ανδρωθεί σ' ένα περιβάλλον με έντονο τον εθνικό παλμό, καθώς σ' αυτήν βρήκε μιαν εξαίρετη σύντροφο και συνεργάτιδα με την οποία μοιραζόταν την ίδια αγάπη για την Πατρίδα.
Ο Παύλος Μελάς και η σύζηγός του Ναταλία, το γένος Δραγούμη, το 1895.
Η τραγική ήττα της Ελλάδας στον Ελληνο - Τουρκικό Πόλεμο του 1897, στον οποίο και ο ίδιος συμμετείχε, πλήγωσε βαθιά τον Παύλο Μελά. Πιστεύοντας όμως ότι η χώρα θα ξαναβρεί το δρόμο της, αντέδρασε μέσα στο κλίμα της γενικής απογοήτευσης που τότε κυριαρχούσε.
Την ίδια εποχή τα γεγονότα στη Μακεδονία προκαλούν την Ελλάδα να πάρει θέση απέναντι στις βιαιοπραγίες Τούρκων και Βούλγαρων, η οποία περιορίζεται σε διαβήματα προς τις άσπονδες φίλες της Μεγάλες Δυνάμεις.
Το 1902, ο Ίων Δραγούμης διορίζεται Υποπρόξενος στο Μοναστήρι. Αμέσως κηρρύσει "Ιερή Εκστρατεία" στην ευρύτερη περιοχή. Κατηχεί και εμψυχώνει το λαό της Δυτικής Μακεδονίας. Ορίζει διοικητικές επιτροπές σε πόλεις και χωριά. Ιδρύει και οργανώνει τη "Μακεδονική Άμυνα".
Το 1903, η Βουλγαρική Προπαγάνδα αποφασίζει να παρουσιάσει στην Ευρώπη το δήθεν "Μακεδονικό Ζήτημα". Στόχος η ενσωμάτωση της Μακεδονίας στο Βουλγαρικό Κράτος, όπως λίγα χρόνια πριν έγινε με την Ανατολική Ρωμυλία.
Την Άνοιξη του 1903 σχηματίζεται στην Αθήνα μια επιτροπή, η "Μακεδονική Φιλική Εταιρεία" από τον Αργύριο Ζάχο, τον Θεόδωρο Μόδη και τον Θεόδωρο Καπετανόπουλο, που έχει σαν σκοπό να πειστεί η Ελληνική Κυβέρνηση να ενισχύσει την ένοπλη άμυνα των καταδυναστευόμενων από Τούρκους και Βούλγαρους, Ελλήνων στη Μακεδονία.
Στις 20 Ιουλίου 1903 λαμβάνει χώρα η Βουλγαρική Ψευδοεπανάσταση του 'Ιλιντεν, με προεπιλεγμένους στόχους τα ελληνικά βλαχόφωνα χωριά Νεβέσκα - Νυμφαίο και Κρούσοβο, η οποία όμως σβήνει σαν πυροτέχνημα από την άμεση αντίδραση των Τούρκων. Όμως οι Βούλγαροι πετυχαίνουν να γεμίσει η περιοχή με τα ένοπλα βουλγαρικά σώματα, τους Κομιτατζήδες που τρομοκρατούν τους Έλληνες κατοίκους.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1904, με διαταγή της Ελληνικής Κυβέρνησης,έρχονται μυστικά για πρώτη φορά στη Μακεδονία, γιά να μελετήσουν την κατάσταση και να υποδείξουν πρακτικά μέτρα, τέσσερις Αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού: οι λοχαγοί Αναστάσιος Παπούλας και Αλέξανδρος Κοντούλης και οι ανθυπολοχαγοί Γεώργιος Κολοκοτρώνης και Παύλος Μελάς.
Στις 22 Μαϊου 1904, στην Αθήνα, ιδρύεται μυστικά το "Μακεδονικό Κομιτάτο" με Ιδρυτή και Πρόεδρο τον Δ. Καλαποθάκη, Διευθυντή της Εφημερίδας "Εμπρός". Ανάμεσα στα πρώτα Μέλη του Μακεδονικού Κομιτάτου και ο Παύλος Μελάς. Ώσπου όμως να πειστεί η Ελληνική Κυβέρνηση να πάρει μέτρα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και την υπεράσπιση του Μακεδονικού Ελληνισμού, συγκέντρωσαν μόνοι χρήματα και άρχισαν τον μεγάλο τους αγώνα. Αποφασίζουν να δράσουν άμεσα οργανώνοντας ένοπλα σώματα εθελοντών τα οποία και στέλνουν στη Μακεδονία, μαζί με οπλισμό για τους Μακεδόνες, και την υπεράσπισή τους από τις εναντίον τους ληστρικές και φονικές επιθέσεις Βούλγαρων και Τούρκων.

Ανώνυμος είπε...

Είναι μια σκηνή που τη διδαχθήκαμε επανειλημμένα στο σχολείο, μέσα από τα κείμενα της Πηνελόπης Δέλτα και του Ιωνα Δραγούμη. Ομως για το θάνατο του πρώτου μακεδονομάχου υπάρχουν τουλάχιστον δέκα διαφορετικές εκδοχές. Ας τις δούμε μία μία, γιορτάζοντας με τον τρόπο μας την εκατοστή επέτειο του γεγονότος.
Υπάρχουν, καταρχάς, αυτά στα οποία συμφωνούν όλες οι πηγές.
Ο Μελάς διορίστηκε επικεφαλής των μακεδονομάχων του βιλαετίου Μοναστηρίου στις 14 Αυγούστου 1904. Στις 28 πέρασε με την ομάδα του τα σύνορα και στις 7 Σεπτεμβρίου έφτασε στην περιοχή της Καστοριάς. Αποστολή του ήταν η καταπολέμηση των κομιτατζήδων, που τα τελευταία χρόνια διεξήγαγαν ανταρτοπόλεμο κατά της οθωμανικής εξουσίας.

Τον επόμενο μήνα ασχολήθηκε κυρίως με την οργάνωση ενός μηχανισμού υποστήριξής του σε έξι χωριά της περιοχής. Ταυτόχρονα, επιδόθηκε στην "ένοπλη προπαγάνδα": σκότωσε τον εξαρχικό ιερέα και δάσκαλο του χωριού Πρεκοπάνα (σημ. Περικοπή), έκλεισε το ρουμανικό σχολείο της Μπελκαμένης (σημ. Δροσοπηγή) και ανάγκασε τους εξαρχικούς κατοίκους του Σρέμπρενο (σημ. Ασπρόγεια) "να υπάγωσι και προσκυνήσωσι τον μητοπολίτην μας". Τα περισσότερα σχέδιά του ματαιώθηκαν, ωστόσο, λόγω της απροθυμίας των ντόπιων να τον βοηθήσουν.
Στις 12 Οκτωβρίου 1904, η ομάδα του επιτέθηκε στο σλαβόφωνο χωριό Νέρετ (σημ. Πολυπόταμος), όπου συσκεπτόταν η περιφερειακή ηγεσία των κομιτατζήδων. Αποκρούστηκε όμως από την τοπική πολιτοφυλακή κι απομακρύνθηκε εσπευσμένα, όταν στον ορίζοντα εμφανίστηκε στρατός.
Μετά από πολύωρη πορεία, οι μακεδονομάχοι κατέληξαν στη Στάτιτσα, σλαβόφωνο χωριό 600 κατοίκων που "διετέλει υπό κομιτατζηδική οργάνωση". Εκεί συνάντησαν έναν άνθρωπό τους, τον Ντίνα Στεργίου, που τους μοίρασε σε πέντε διαφορετικά σπίτια.
Χωρίς να το ξέρουν, όμως, στο ίδιο χωριό βρισκόταν κι ο αντίπαλός τους, βοεβόδας Μήτρος Βλάχος. Πριν φύγει, φρόντισε να ενημερώσει μέσω τρίτων την τουρκική φρουρά του γειτονικού χωριού Κόνομπλατ (σημ. Μακροχώρι) ότι στη Στάτιτσα βρίσκεται ο ίδιος. Το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου, στρατιωτικό απόσπασμα κύκλωσε το χωριό αναζητώντας τον επικηρυγμένο κομιτατζή. Οι περισσότεροι μακεδονομάχοι κατόρθωσαν να διαφύγουν, ένα κατάλυμά τους όμως, όπου βρίσκονταν ο κρητικός Γιώργος Βολάνης με 6 συντρόφους του, πολιορκήθηκε. Μετά από σύντομη μάχη, οι ένοικοί του παραδόθηκαν. Τον Αύγουστο του 1905 θα καταδικαστούν για "σύσταση συμμορίας", σε πενταετή φυλάκιση.
Ο Μελάς βρισκόταν στο απέναντι σπίτι, μαζί με τον φλωρινιώτη συνεργάτη του Λάκη Πύρζα, τον Ντίνα κι άλλους δύο. Την επομένη, οι σύντροφοί του θα φτάσουν στο χωριό Ζέλοβο (σημ. Ανταρτικό), και θα ενημερώσουν τους εκεί οπλαρχηγούς Καούδη και Κύρου ότι ο αρχηγός τους είχε σκοτωθεί.
Ομως, τι ακριβώς συνέβη;
Εκδοχή 1η: οι εφημερίδες

Η πρώτη εκδοχή που έγινε γνωστή, ήταν αυτή των αθηναϊκών εφημερίδων. Μπορεί να μην είχε μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα, εκπλήρωνε όμως και με το παραπάνω τις ανάγκες της κατασκευής ενός ιδανικού εθνικού ήρωα.

"Ο καπετάν Ζέζας, φοβερός και ταχύς ως αστραπή, επέπεσεν με τους τριάκοντα ανδρείους οπαδούς του κατά των νιζάμηδων", μας πληροφορεί λ.χ. το "Σκριπ" της 19ης Οκτωβρίου. "Ο καπετάνιος είχεν εισχωρήσει εις τας τάξεις των τούρκων στρατιωτών, οι οποίοι εν συγχύσει επεζήτουν διά της λόγχης ν' ανακόψουν την με τόσην ηρωικήν ορμήν επιχειρουμένην έξοδον της ατρομήτου εκείνης δρακός". Οι μακεδονομάχοι "είχαν πιάση πλέον την πλαγιάν του βουνού", όταν "μοίρα κακή εύρε τον ήρωα καπετάν Ζέζα. Μια σφαίρα τον εύρε εις την οσφυικήν χώραν και ο γενναίος και πολύτιμος καπετάνιος έπεσε θανατηφόρως τραυματισμένος. Οι σύντροφοί του ανέκοψαν τον δρόμον των, παρέλαβον τον τραυματία αρχηγόν των και επροχώρησαν εις μέρος ασφαλές, όπου εσώθησαν. Ο ηρωικός αρχηγός μετά μίαν ώραν εξέπνευσεν".
Παρόμοιες περιγραφές, με άξονα την ηρωική έξοδο των μακεδονομάχων, δημοσίευσαν όλες οι εφημερίδες των ημερών. Οπως άλλωστε τόνισε το κύριο άρθρο του "Εμπρός" (19.10.1904), "η αρχαία Ελλάς και η Ρώμη δεν έσχον ήρωα αγνότερον και μεγαλοφρονέστερον".

Ανώνυμος είπε...

Εκδοχή 2η: το προξενείο
Πολύ διαφορετική είναι η περιγραφή των γεγονότων από τον διευθύνοντα το ελληνικό προξενείο Μοναστηρίου, Φίλιππο Κοντογούρη. Σε τηλεγράφημά του προς το ΥΠΕΞ (18.10.1904), λ.χ., αναφέρει ότι μοναδικοί νεκροί της συμπλοκής υπήρξαν ένας χωροφύλακας κι ο ίδιος ο Μελάς.
Αναλυτικότερη είναι η έκθεση που συνέταξε την επομένη, με παραλήπτη τον υπουργό Αθω Ρωμάνο. Το καταδιωκτικό απόσπασμα, γράφει, μπήκε στο χωριό "χωρίς να παρατηρηθή" και, στις 5 μμ, ο επικεφαλής του "διέταξε ν' αρχίσωσιν οι στρατιώται πυροβολούντες κατά της οικίας, εν ή ευρίσκετο ο μακαρίτης Μελάς μετά των τεσσάρων συντρόφων του.
Οι ημέτεροι ενόμισαν κατ' αρχάς ότι επρόκειτο περί προσβολής εκ μέρους βουλγαρικής συμμορίας. Εδράξαντο των όπλων και ήρχισαν αντιπυροβολούμενοι εκ των παραθύρων. Οταν αντελήφθησαν ότι στρατιώται ήσαν οι επιτιθέμενοι, περιωρίσθησαν εις άμυναν, μέχρις ού επιστή κατάλληλος στιγμή, όπως διαφύγωσιν εξερχόμενοι του χωρίου".
Κατά τις 6:30 μμ, "ότε το σκότος είχεν ήδη επέλθει" κι οι υπόλοιποι μακεδονομάχοι "είχον ήδη κατορθώση να φύγωσι, μη εννοηθέντες υπό του αποσπάσματος", ο Μελάς ενθάρρυνε τους διστατικούς συντρόφους του και "ώρμησε προς την θύραν. Αλλ' οι στρατιώται, ών η προσοχή κατόπιν της προδοσίας του Μήτρου Βλάχου ήτο εστραμμένη μόνον προς την οικίαν ταύτη, επυροβόλησαν κατ' αυτοίς ομαδόν" με αποτέλεσμα το βαρύ τραυματισμό του. Αφού έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες, "περί την 7 ώραν της νυκτός παρέδωκεν το πνεύμα". Αργότερα, "διαλαθόντες την προσοχήν των στρατιωτών, κατώρθωσαν οι 4 σύντροφοί του να εξέλθωσι και τραπώσι προς το Ζέλοβον".
Βάση της παραπάνω εξιστόρησης πρέπει να υπήρξε η αφήγηση των επιζώντων προς τους Καούδη και Κύρου, την επομένη των γεγονότων. "Μου ανήγγειλαν", σημειώνει ο Καούδης στο ημερολόγιό του, "ότι από τας 10 εχθές αλά τούρκα [4 μμ] τους επολιόρκησεν ο στρατός και επολέμησαν μέχρι τας τρεις αλά τούρκα [9 μμ] της νυκτός. Επειτα εξήλθαν της οικίας, όπου ήσαν, διά να φύγουν, αλλά οι Τούρκοι εκρύπτοντο εις τας γωνίες των σπιθιών και μόλις έβγαιναν εις τον δρόμον των άναψαν παταρίαν και εφόνευσαν τον κ. Μελάν. Εμείς επήραμεν, μου λέγουν, το όπλον του και αναχωρήσαμεν σιγά σιγά" (Β. Γούναρης, "Το ανέκδοτο ημερολόγιο του μακεδονομάχου Ευθυμίου Καούδη", Θεσ/νίκη 1992, σ.73).
Ο απεσταλμένος του προξενείου, Βασίλειος Αγοραστός, έφτασε στο Ζέλοβο στις 18.10, βρήκε όμως εκεί μόνο τον Κύρου -κι απ' αυτόν, λογικά, άντλησε τις πληροφορίες του. Ο ίδιος ο Πύρζας είχε συντάξει σχετική αναφορά προς το προξενείο στις 16.10.04, τρεις μέρες μετά τη συμπλοκή, προβάλλοντας την εκδοχή της "ηρωικής εξόδου" που διέρρευσε στον αθηναϊκό Τύπο.
αμέσως".
Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Ανώνυμος είπε...

Εκδοχή 3η: η οικογένεια

Μια τρίτη εκδοχή του Πύρζα για τα γεγονότα έμελλε να αναγορευθεί σε επίσημη ιστορία τα επόμενα χρόνια. Επώνυμα δημοσιεύθηκε στο βιβλίο της Ναταλίας Μελά (1926) και στη βιογραφία του Πύρζα από τον Πάνο Παπασταμάτη (1960). Την αναπαρήγαγαν επίσης ο Ιών Δραγούμης στο "Μαρτύρων και ηρώων αίμα" (1907), η Πηνελόπη Δέλτα στον "Μάγκα" (1935) και ο Ι.Κ. Μαζαράκης στην ημιεπίσημη "Ιστορία του Ελληνικού Εθνους" (1977).

Σμφωνα μ' αυτή, οι στρατιώτες άρχισαν να πολιορκούν το απέναντι σπίτι, όπου βρισκόταν η ομάδα Βολάνη, και για κάλυψη θέλησαν να μπουν στο κατάλυμα του Μελά. Αυτός τους πυροβόλησε κι η μάχη γενικεύτηκε. Υστερα κατέβηκε με τους άντρες του στο ισόγειο. Ενας στρατιώτης πλησίασε, τον σκότωσαν και, όταν νύχτωσε, βγήκαν έξω να του πάρουν το όπλο. Τότε "ακούστηκε ένας πυροβολισμός μόνον" κι ο Μελάς γύρισε πίσω τραυματισμένος στην κοιλιά, για να πεθάνει μέσα στο σπίτι.
"Η μάχη συνεχίστηκε κάπου μισή ώρα", καταλήγει ο Πύρζας. "Πήραμε τον αρχηγό και τον αφήσαμε σ' ένα κοντινό σπίτι. Αμέσως μετά επήγα με το σώμα εις το Ζέλοβον". Φοβούμενος "την διαπόμπευσιν του σώματος του Μελά εκ μέρους των Βουλγάρων", στέλνει πίσω τον Ντίνα "όπως πάση θυσία αποκρύψει τον νεκρόν". Αυτός ξεθάβει το πτώμα, μαθαίνοντας όμως ότι έρχεται στρατός, του κόβει το κεφάλι (για να μην είναι αναγνωρίσιμο) και το μεταφέρει στο Ζέλοβο.
Εκδοχή 4η: οι αιχμάλωτοι

Σύμφωνα με την έκθεση του Βολάνη, η συμπλοκή αφορούσε αποκλειστικά τη δική του ομάδα: "Καθ' όλον αυτό το διάστημα, εις όλο το άλλο χωρίον επεκράτει απόλυτος ησυχία, ουδέν δε συνέβαινε εις τα λοιπά καταλύματα".
Οταν ο Μελάς διαπίστωσε πως οι άλλοι σύντοφοί τους "είχον ήδη διασκορπισθεί εις το δάσος", αποφάσισε να τον βοηθήσει "και διέταξε τους περί αυτόν ολίγους άνδρας να εξέλθουν της οικίας".
Ακολούθησε -κι εδώ- μια και μοναδική τουφεκιά: "Οι Τούρκοι τον Αρχηγόν μας μόνον επυροβόλησαν και τον επλήγωσαν θανασίμως. Βαρέως τραυματισμένος, ηναγκάσθη να επιστρέψη πλησίον των ανδρών του μόνος του".
Αντίθετα με τις προηγούμενες εκδοχές, όμως, εδώ ο Μελάς βάζει ο ίδιος τέλος στη ζωή του: "Υπέφερε φρικτούς πόνους από το τραύμα του, παρακαλούσε και ικέτευε όπως οι αρματωλοί του 21 να αποκόψουν την κεφαλήν του, διά να μη πέση ζων εις τας χείρας των Τούρκων. Ομως κανείς δεν τολμούσε να εισακούση την παράκλησίν του και να την εκτελέση. Ο ηρωικός Αρχηγός μας ηναγκάσθη να αυτοκτονήση με το πιστόλιόν του, όπως μαρτυρούσιν οι ίδιοι οι οπαδοί του" (ΔΙΣ 1979, σ.339-40).
Χωρίς να μπει σε τέτοιες λεπτομέρειες, ένας άλλος απ' τους συλληφθέντες, ο Χρήστος Μαλέτσκος, θ' αμφισβητήσει κι αυτός -με επιστολή του στον "Ταχυδρόμο" της Θεσ/νίκης (17.4.1927)- την επίσημη εκδοχή. Οι πρώτοι πυροβολισμοί, γράφει, έπεσαν σε άλλο μαχαλά και σχετίζονταν με τη φυγή των εκεί στρατωνισμένων μακεδονομάχων, "περί πολλού ποιούντων το σαρκίο των". Η κυρίως μάχη δόθηκε απ' την ομάδα του Βολάνη, που πρώτη άνοιξε πυρ όταν οι στρατιώτες έσπασαν την πόρτα. Από το σπίτι του Μελά έπεσαν κάποιοι πυροβολισμοί, "ολίγοι όμως και οι οποίοι έπαυσαν αμέσως"

Ανώνυμος είπε...

Εκδοχή 5η: ο σύντροφος Νο 2

Παρόμοια είναι η αφήγηση του δεύτερου συντρόφου του Μελά, του Γιώργη Στρατή ή Στρατινάκη, όπως καταγράφηκε στο βιβλίο του Νικ. Μπενάκη "Η εθνική ιστορία του Παύλου Μελά" (Κων/λις 1908, σ.149-51). Η ομάδα τους, θυμάται, έριξε "δυο τρεις σφαίρες" εναντίον του αποσπάσματος που πολιορκούσε τον Βολάνη κι ύστερα κατέβηκε στην αυλή. "Ο καπετάνιος επροχώρησεν εις ένα άλλο σπίτι ξεσκέπαστο, εντός του οποίου ευρίσκοντο τούρκοι στρατιώτες" κι έδωσε μόνος του μάχη μαζί τους, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του. Μετά το θάνατό του, οι υπόλοιποι διέφυγαν ενώ συνεχιζόταν η πολιορκία των απέναντι.

Εκδοχή 6η: ο αντίπαλος
Ο Μήτρος Βλάχος σκοτώθηκε το 1907 σε συμπλοκή με το στρατό, κι έτσι δεν πρόλαβε να μας αφήσει τη μαρτυρία του. Την ίδια τύχη είχαν επίσης οι βοεβόδες Κόλε Μόκρενσκι, Χρήστο Τσβέτκωφ και Τάνε Γκορνίτσεφσκι.
Ο μόνος από τους οπλαρχηγούς των κομιτατζήδων που βρισκόταν στην περιοχή, μπορούσε να έχει εικόνα των γεγονότων κι επέζησε, είναι ο Γκέοργκι Ποπχρήστωφ. Στα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν στη Σόφια το 1953, κάνει κι αυτός λόγο για αυτοκτονία του Μελά, διεκδικώντας όμως τις δάφνες για τον τραυματισμό του: "Οι αντάρτες του παραδόθηκαν, αντί ν' ανοίξουν πυρ ενάντια στο στρατό, κι ο Μελάς αυτοκτόνησε μέσα στο σπίτι. Τραυματισμένος από εμάς στο Νέρετ, αυτοκτόνησε στη Στάτιτσα και δεν παραδόθηκε ζωντανός" (Konstantin Pandev, "Borbite v Makedonija i Odrinsko, 1878-1912. Spomeni", Σόφια 1982, σ.642

Ανώνυμος είπε...

Εκδοχή 7η: ο συναγωνιστής
Ο κρητικός μακεδονομάχος Ευθύμιος Καούδης ήταν ο πρώτος που συνάντησε τους συντρόφους του Μελά, μετά τη φυγή τους από τη Στάτιτσα. Στα απομνημονεύματά του, γραμμένα το 1949, διατυπώνει τη δική του εκδοχή:
"Δεν ημπορώ να μη γράψω το μέγα λάθος του Πύρζα, όταν εσκοτώθη ο μακαρίτης ο Μελάς, πώς επέτρεψε και άφησεν και αποσκοτώσαν τον αρχηγόν του διότι εφώναζεν, λέει. Τι ψυχή ήτον αυτή; Θα τον έπαιρναν οι Τούρκοι. Τόσο το καλύτερο, διότι ίσως θα έζηε, άπου ασφαλώς θα έζηε, διότι θα τον έκαναν εγχείρησιν και θα εγλίτωνε" (Aγγ. Χοτζίδης, "Ευθύμιος Καούδης. Απομνημονεύματα", Θεσ/νίκη 1996, σ.130).
Αμφιβολίες έχει και για την προέλευση της σφαίρας που χτύπησε τον Μελά, θεωρώντας πολύ πιθανό να "τον εσκότωσαν οι δικοί του από λάθος" (όπ.π., σ.131).

Εκδοχή 8η: ο σύντροφος Νο 3
Για ατύχημα έκανε λόγο κι ένας από τους αυτόπτες συντρόφους του Μελά, ο φλωρινιώτης Πέτρος Χατζητάσης. Η μαρτυρία του κατατέθηκε στο επίσημο μνημόσυνο του 1927 στη Στάτιτσα (που μόλις είχε μετονομαστεί σε "Μελά"), και καταγράφηκε από τον παρόντα Τάκη Κύρου:
"Ο αρχηγός μάς διέταξε να παρακολουθούμε με προσοχή τους Τούρκους, χωρίς να πυροβολήσουμε. Αυτός κατέβηκε στην αυλή, ακολουθούμενος από τον καπετάν Λάκη Πύρζα. Μόλις είχαν πατήσει στο κατώφλι της σκάλας, ένας μόνο πυροβολισμός ακούστηκε κι ένα ώχ! Αμέσως κατεβήκαμε στην αυλή και βλέπομε τον αρχηγό νεκρό. Τον σηκώσαμε και τον κρύψαμε στον αχερώνα (σταύλο) και φύγαμε. Δεύτερος πυροβολισμός δεν ακούστηκε. Ο πυροβολισμός θα ήταν από εκπυρσοκρότηση του όπλου του Λάκη Πύρζα" (Τάκη Κύρου, "Ο καπετάν Παύλος Κύρου", Φλώρινα 1978, σ.109-10)

Ανώνυμος είπε...

Εκδοχή 9η: το ημερολόγιο

Μια ακόμη εκδοχή έχει καταγραφεί στο ημερολόγιο του (15χρονου τότε) Φίλιππου Δραγούμη, κουνιάδου του Παύλου Μελά. Αφορά την αφήγηση του Πύρζα προς την οικογένεια Δραγούμη, μόλις έφτασε στην Αθήνα τα Χριστούγεννα του 1904. Το ντοκουμέντο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1984 από τον συγγραφέα Γιώργο Ιωάννου σε συνέδριο του ΙΜΧΑ και του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, στο δημοσιευμένο όμως κείμενο της (απομαγνητοφωνημένης) εισήγησης το κομμάτι που αφορά τις τελευταίες στιγμές του Μελά έχει παραληφθεί, με τη σημείωση ότι υπάρχει "κενό στη μαγνητοταινία" ("Ο Μακεδονικός Αγώνας. Συμπόσιο", Θεσ/νίκη 1987, σ.169).
Εντυπωσιασμένοι απ' αυτή τη διαβολική σύμπτωση, αναζητήσαμε το πρωτότυπο. Ο κάτοχός του Μάρκος Δραγούμης, γιος του Φίλιππου, είχε την ευγενή καλωσύνη να μας επιτρέψει να φωτογραφήσουμε το χειρόγραφο.
Το "χαμένο" απόσπασμα έχει ως εξής: "Ο Ντίνας βλέπων αυτόν να υποφέρη και ιδίως φοβούμενος μήπως ο Πύρζας μη θέλων να αφήση αυτόν θα τον υπερασπίζετο μέχρι θανάτου, αντί να φύγη, έλεγεν 'Πύρζα, ιδέ πώς υποφέρει ο καπετάνιος. Φόνευσέ τον!' Εγώ να τον φονεύσω; απήντησε ο Πύρζας, εγώ να φονεύσω αυτόν; Ο οποίος με ημπόδιζε να φονεύω Βουλγάρους. Τέλος επείσθη ο Ντίνας. Ο Παύλος εσιώπα πλέον, ήτο σχεδόν αναίσθητος. Εφίλησεν ο Πύρζας τα ψυχρά ήδη χείλη του και μετ' ολίγην ώραν παρέδωκε το πνεύμα ο αδελφός μας! Κρύψαντες τον νεκρόν περί τας 10 κατόρθωσαν να διαφύγουν την προσοχήν των Τούρκων αν και ήτο διαυγής σεληνοφώτιστος νυξ και ανέβησαν εις το υπερκείμενον βουνόν".
Αξιοσημείωτο είναι ωστόσο ότι, στο συγκεκριμένο σημείο, το χειρόγραφο έχει υποστεί οφθαλμοφανείς διορθώσεις από τον ίδιο το συντάκτη του. Παρόμοιες αλλαγές υπάρχουν σε δυο ακόμη σημεία της ίδιας αφήγησης: το ένα αφορά την παρουσία του Μήτρου Βλάχου στο χωριό, το άλλο τη στιγμή του τραυματισμού του Μελά.
Οποιαδήποτε ερμηνεία αυτής της επέμβασης είναι, φυσικά, λίγο-πολύ αυθαίρετη. Ο συντάκτης του ημερολογίου, που σημειώνει ότι ο ίδιος "δυσκόλως επαρακολούθει" την εξιστόρηση "ένεκα της μακεδονικής εκφράσεως και προφοράς" του Πύρζα, μπορεί κάλλιστα να διαπίστωσε, ξανασυζητώντας το θέμα με τους οικείους του, ότι είχε παρερμηνεύσει κάποια σημεία και να προχώρησε στη διόρθωσή τους. Ομως τα ερωτήματα παραμένουν.

Ανώνυμος είπε...

Εκδοχή 10η: οι χωρικοί

Η πεποίθηση ότι ο Ντίνας "απετελείωσεν" τον αρχηγό του ήταν κοινό μυστικό στη Στάτιτσα, όπως διαπίστωσε ο διάδοχος του Μελά το 1907 (βλ. δίπλα). Οι συνθήκες όμως των επόμενων χρόνων δεν ευνοούσαν ιδιαίτερα την κατάθεση τέτοιων μαρτυριών. "Επανειλημμένως ηναγκάσθην να μεταβώ εις Στάτιτσαν διά να δυνηθώ να εξακριβώσω την αλήθειαν", γράφει το 1932 στον Βάρδα ένας άνθρωπός του, "και τούτο δυστυχώς διότι, άγνωστον διατί, οι χωρικοί μας εξακολουθούν να φοβούνται και να απαντούν μονολεκτικώς με το γνωστόν 'νε ζναμ' (δεν ξέρω)" (Γ. Πετσίβας, "Ιωάννου Καραβίτη. Ο Μακεδονικός Αγών. Απομνημονεύματα", Αθήνα 1994, σ.133).
Αλλά και όσων μίλησαν, η φωνή τους δεν ακούστηκε πέρα από τα όρια της τοπικής κοινωνίας. Κατά το επίσημο μνημόσυνο του 1930 στο χωριό, λ.χ., έγινε αναπαράσταση των γεγονότων από τους επιζώντες -ανάμεσά τους, "η γριά Λόζα Α. Σακαλή, ήτις έπλυνε τον νεκρόν του Μελά" και οι χωρικοί που τον έθαψαν. Οι αφηγήσεις τους, όπως δημοσιεύθηκαν στις τοπικές εφημερίδες ("Μακεδονικός Σπινθήρ" 2.7.1930, "Δυτική Μακεδονία" 6.7.1930), συγκλίνουν σε ένα κοινό σημείο: το σώμα του Μελά "ετάφη ακέφαλον", "αφού προηγουμένως του έκοψαν το κεφάλι οι συναγωνιστές του". Πολύ πριν ο Ντίνας επιστρέψει, δηλαδή, για να το ξεθάψει
Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Ανώνυμος είπε...

Παύλος Μελάς: Δεν υπήκουσα παρά εις μίαν ιδέαν, να φανώ χρήσιμος εις τον πλησίον και τον τόπον μου

Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Ανώνυμος είπε...

Δεν τίθεται θέμα ότι πρόκειται για κορυφαία μορφή της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.Αλλά τι γίνεται εδώ;απλή αντιγραφή εγκυκλοπαίδειας;Τι είναι αυτά ρε; επίδειξη κάνετε;;;;;

Βράχος

Ανώνυμος είπε...

Βρε παλληκαράκι μου τι σύμπλεγμα είναι αυτό?
Και φυσικά είναι αντιγραφή. Διότι είμαστε τέτοιοι εμείς οι Ελληνες που δεν μπορούμε να ανοίξουμε την εγκυκλοπαίδεια να διαβάσουεμ για τις κορυφαίες μορφές του Ελληνισμού, οπότε κόβουμε κομμάτια ολόκληρα από εγκυκλοπαίδειες και τις δημοσιεύουμε μπας και ξεστραβωθούμε επιτέλους να διαβάσουμε κάτι για την Ελλάδα μας.
Αφού έχουμε γίνει τόσο ιντερνετικοί άνθρωποι και όχι του βιβλίου τότε ο φίος μα ςΑθηναίος καλά κάνει και μας βάζει κομμάτια για την Ελλάδα μας.
Και εσύ "Βράχε" αντί να κάθεσαι και να κριτικάρεις την κάθε ενέργεια ενός πατριωτικού-εκκλησιαστικύ blog καλό είναι να συνεισφέρεις και εσύ.
Αντε παλληκαράκι μου.
Εύχεσθε