Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021

Σύνδρομο ψεύτικης ανωτερότητας: Όταν η άγνοια είναι μεταμφιεσμένη ως γνώση

 

Η ανωτερότητα είναι μια ιδέα που υπάρχει ανεξάρτητα από το επίπεδο εκπαίδευσης, μισθού ή κοινωνικής καταξίωσης.

Από τον Σωκράτη μέχρι τον Δαρβίνο έχουν διεξαχθεί πολλές μελέτες για να προσδιοριστεί τι ξυπνά την ανώτερη συμπεριφορά στους ανθρώπους, η οποία σχεδόν πάντα προέρχεται από μια μεγάλη αίσθηση της εσωτερικής έλλειψης. Μια από τις πιο αποδεκτές θεωρίες είναι το φαινόμενο Dunning Kruger, που υποστηρίζει πως ορισμένοι άνθρωποι είναι εμφανώς ανεπαρκείς σε ορισμένες δραστηριότητες, παρόλα αυτά ισχυρίζονται πως γνωρίζουν τα πάντα, δημιουργώντας το ερώτημα: «Είναι δυνατόν το εν λόγω άτομο να μην αντιλαμβάνεται ότι είναι ανίκανο;»

Ο William Shakespeare αναφέρει: «Ο ανόητος θεωρεί τον εαυτό του σοφό, ενώ ο σοφός άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ανόητο». Σήμερα, το εν λόγω φαινόμενο είναι γνωστό ως Γνωστική Προκατάληψη Ψευδαισθητικής Ανωτερότητας (Cognitive Bias of Illusionary Superiority).
Οι άνθρωποι με αυτό το σύνδρομο πιστεύουν ότι οι ικανότητές τους είναι πολύ υψηλότερες από το μέσο όρο, ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνουν για ποιο πράγματα μιλάνε. Δεν κατέχουν την ταπεινοφροσύνη να αναγνωρίσουν την ανάγκη τους για βελτίωση. Και φυσικά δεν αναγνωρίζουν τις δυνατότητες των γύρω τους, ο εγωισμός τους είναι τόσο μεγάλος που τους εμποδίζει.

Πιθανότατα έχετε συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή σας κάποιον που να είναι παγιδευμένος στην άγνοια του και να πιστεύει πως μπορεί να κρίνει τους πάντες. Και το χειρότερο είναι πως ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου πιστεύει ότι είναι τόσο ανώτερος που προσπαθεί να αντιστρέψει μέχρι και τα επιχειρήματα των μελετητών και των εμπειρογνώμων.

Όμως για να εξελιχθούμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία πρέπει να μάθουμε να συμμετέχουμε σε υγιή διάλογο στον οποίο και οι δυο πλευρές έχουν το ίδιο δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους και να ακουστούν. Η μάθηση από το συνάνθρωπο μας είναι μια πολύ σημαντική δεξιότητα που πρέπει να ενθαρρύνεται. Εξάλλου χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες των άλλων μπορούμε να απλοποιήσουμε τη ζωή μας.

Η ανωτερότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Στο ταξίδι της ζωής είμαστε όλοι συνεπιβάτες και δεν έχει καμία σημασία το επίπεδο εκπαίδευσης και το εισόδημα. Όλοι μπορούμε να μάθουμε από όλους. 

 

Ανάρτηση από: https://sioualtec.blogspot.com/

Μεγάλες αλήθειες, Φ. Ντοστογιέφσκι

 

Όσο πιο βαθειά είναι η νύχτα τόσο πιο φωτεινά φαίνονται τα αστέρια.

Και όσο πιο βαθειά είναι η θλίψη τόσο πιο κοντά είναι ο Θεός.

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2021

«Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ»* Προς την πρόοδο ή προς την καταστροφή;

 

Αν κάποιος  παρατηρήσει ψύχραιμα και από απόσταση αυτά που βιώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια με την πανδημία του κορωνοϊού θα διαπιστώσει εύκολα τα παρακάτω:

1.     Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από την αρχή της πανδημίας μέχρι σήμερα (01/12/2021) –μέσα σε δύο χρόνια περίπου – έχουμε στην Ελλάδα 938.903 κρούσματα και 18.157 θανάτους με κορωνοϊό.

2.     Μέσα σε δύο χρόνια, επίσης στην Ελλάδα, έχουμε κατά μέσο όρο 135.000 κρούσματα και 65.000 θανάτους από καρκίνο. Δηλαδή, έχουμε σχεδόν τέσσερις φορές περισσότερους θανάτους από καρκίνο σε σχέση με αυτούς που καταγράφηκαν με κορωνοϊό. Και ας μην επεκταθούμε στους θανάτους από εγκεφαλικά και εμφράγματα.

Αναρωτιέται λοιπόν ο κάθε καλόπιστος παρατηρητής γιατί αυτή η υστερία φόβου για τον κορωνοϊό; Γιατί κάθε μέρα για δυο χρόνια τα δελτία ειδήσεων των συστημικών ΜΜΕ σπέρνουν  τον πανικό στους πολίτες; Ο άνθρωπος δεν συμβιώνει για δεκαετίες με τους κορωνοϊούς; Οι φαρμακευτικές εταιρείες μπόρεσαν στην ουσία μέσα σε δύο μήνες να βγάλουν εμβόλια και δεν μπορούν μέσα σε δύο χρόνια να βγάλουν και να κυκλοφορήσουν κάποια αποτελεσματική θεραπεία για να τον αντιμετωπίσουν; Αφού ο ιός έχει ήδη μεταλλαχτεί γιατί οι κυβερνήσεις πιέζουν εκβιαστικά τους πολίτες να εμβολιαστούν με το ίδιο εμβόλιο που φτιάχτηκε για την πρώτη εκδοχή του ιού – το οποίο εξάλλου αποδείχτηκε στην πράξη αναποτελεσματικό – και τα νοσοκομεία γεμίζουν τώρα από εμβολιασμένους; Στις πόσες δόσεις εμβολίου θα επανέλθει η κανονικότητα στη ζωή των πολιτών;

Αναζητήσαμε να βρούμε τις απαντήσεις στο βιβλίο «Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ» των Klaus Schwab και Thierry Malleret που γράφτηκε και κυκλοφόρησε το 2020 στην αρχή την πανδημίας. Οι εκδότες του στην Ελλάδα το διαφημίζουν ως προφητικό και απαραίτητο να το διαβάσουμε όλοι, αν θέλουμε να ξέρουμε το μέλλον μας! Για όσους δεν γνωρίζουν ο Klaus Schwab είναι ο ιδρυτής και ο εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που γίνεται κάθε χρόνο στο Νταβός της Ελβετίας, στο οποίο συμμετέχει η παγκόσμια ελίτ του χρήματος και της πολιτικής.

Την πρώτη απάντηση, σ ένα από τα βασικά ερωτήματά μας, τη βρίσκουμε αμέσως στην εισαγωγή του βιβλίου. Γράφουν λοιπόν οι συγγραφείς: «Πολλοί από εμάς αναλογίζονται πότε τα πράγματα θα επιστρέψουν στην κανονική ροή τους. Μια σύντομη απάντηση είναι: ποτέ. Τίποτε δεν θα επιστρέψει στη θρυμματισμένη έννοια της κανονικότητας που επικρατούσε προ κρίσης, επειδή η πανδημία του κορωνοϊού σηματοδοτεί ένα θεμελιώδες σημείο καμπής στην παγκόσμια τροχιά μας». Όποιος, λοιπόν, περιμένει να επιστρέψει η παλιά κανονικότητα μάλλον θα περιμένει άδικα.

Οι συγγραφείς συγκρίνουν τις επιπτώσεις της πανδημίας του κορωνοϊού με τις επιπτώσεις ενός παγκοσμίου πολέμου(!) και γράφουν χαρακτηριστικά: «Υπάρχουν βασικές ανομοιότητες ανάμεσα σε μια πανδημία και στον πόλεμο, αλλά το μέγεθος της μετασχηματιστικής δύναμής τους είναι συγκρίσιμο. Και τα δύο έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μια κρίση μετασχηματισμού, αδιανόητων, προηγουμένως, διαστάσεων». Και πιο κάτω συνεχίζουν: «Το γενικότερο ζήτημα είναι αυτό: καλώς ή κακώς, οι πιθανότητες για αλλαγή και για μια νέα τάξη πραγμάτων είναι πλέον απεριόριστες, μόνο η φαντασία μας μπορεί να βάλει φραγμό». Και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι: «Πρέπει να αξιοποιήσουμε αυτή την πρωτοφανή ευκαιρία». Άραγε, προέκυψε τυχαία ή την δημιούργησαν μόνοι τους αυτήν την πρωτοφανή ευκαιρία; Ίσως, αυτό να μην το μάθουμε ποτέ.

Οι συγγραφείς λοιπόν, ίσως άθελά τους,  μας κάνουν ξεκάθαρο ότι η πανδημία του κορωνοϊού δεν είναι στην ουσία της μια μεγάλη υγειονομική κρίση αλλά μια τεράστια ευκαιρία για «αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις» -όπως τους χαρακτηρίζουν σε κάποιο σημείο του βιβλίου-για να επιφέρουν τέτοιες αλλαγές που μόνο ένας παγκόσμιος πόλεμος θα μπορούσε να επιφέρει! Ένας κορωνοϊός λοιπόν με θνητότητα συγκρίσιμη με την κοινή γρίπη εργαλιοποιείται  στο έπακρο και οι συγγραφείς θέλουν μ’ αυτό το βιβλίο να βοηθήσουν τους αναγνώστες «να συλλάβουν την πολυεπίπεδη διάσταση των επερχόμενων αλλαγών».  Και για να γίνουν αυτές οι επώδυνες αλλαγές θα πρέπει οι πολίτες να είναι τρομοκρατημένοι, σαστισμένοι και ναρκωμένοι για να μην αντιδράσουν. Ανάλογο σχέδιο άλλωστε έχει εφαρμοστεί και στο παρελθόν. Αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Αυτό συνέβη ύστερα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Σε όλο τον κόσμο, εφαρμόστηκαν νέα μέτρα ασφαλείας, όπως η ευρεία χρήση βιντεοκαμερών, η απαίτηση ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και η καταγραφή υπαλλήλων και επισκεπτών κατά την είσοδο και έξοδο σε κτίρια, και στη συνέχεια έγιναν ο κανόνας. Εκείνη την εποχή, θεωρούνταν ακραία, αλλά σήμερα χρησιμοποιούνται παντού και λογίζονται ως κανονικά».

Αιχμή του δόρατος αυτής της προσπάθειας φαίνεται πως αποτελεί το εμβόλιο και στην ουσία το πιστοποιητικό εμβολιασμού ή καλύτερα διαβατήριο ελέγχου που αναπόφευκτα θα οδηγήσει «σε μόνιμη επιτήρηση των κοινωνιών» και έτσι «η πανδημία θα αποτελέσει ένα σημαντικό ορόσημο στην ιστορία παρακολούθησης της ιδιωτικής ζωής των ανθρώπων». Κάθε δόση εμβολίου, λοιπόν, πιθανότατα όχι απλά δεν μας δίνει ελευθερία αλλά αντίθετα μας σπρώχνει βαθύτερα στη φυλακή ενός νέου δυστοπικού κόσμου.

Λύση στα προβλήματα της ανθρωπότητας θα δώσει σύμφωνα με τους συγγραφείς «μια αποτελεσματική παγκόσμια διακυβέρνηση». Στις 300 περίπου σελίδες του βιβλίου, που ασχολείται με το πώς θα είναι ο νέος κόσμος που σχεδιάζουν, δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη Θεός. Όμως, «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται» μας είχε προειδοποιήσει ο μεγάλος Φ. Ντοστογιέφσκι  Απουσιάζει επίσης η λέξη Δημοκρατία. Μπορούμε λοιπόν εύκολα να συμπεράνουμε ότι κάποιοι από το παρασκήνιο, χωρίς καμία νομιμοποίηση, παίρνουν αποφάσεις που αφορούν το μέλλον της ανθρωπότητας. Τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων δεν είναι γνωστά ούτε εκλέγονται από τους λαούς, ούτε γνωρίζουμε αν ελέγχονται και λογοδοτούν κάπου. Εμείς απλά θα πρέπει να τους εμπιστευτούμε, έστω και αν δεν γνωρίζουμε τις προθέσεις και τα σχέδια τους.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να παραθέσουμε εδώ τα σχετικά σχόλια του Γερμανού οικονομολόγου Άντονυ Μίλερ: “ η καταστροφή που θα επιφέρει η επικείμενη Μεγάλη Επανεκκίνηση, θα είναι χειρότερη από αυτή που προκάλεσε η διάλυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης“, καθώς και ότι “η πανδημία χρησιμοποιείται από την παγκόσμια ελίτ με σκοπό να καταστρέψουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να επισπεύσουν μια νέα παγκόσμια τάξη”.

Στις 19 Οκτωβρίου 1979 ο Οδυσσέας Ελύτης, με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ λογοτεχνίας είχε κάνει την παρακάτω προφητική και δραματικά επίκαιρη δήλωση:

 «Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό».

Ο κόσμος ναι, σίγουρα  χρειάζεται επανεκκίνηση. Η κατεύθυνση όμως αυτής της επανεκκίνησης είναι κάτι που μας αφορά όλους και θα έπρεπε να έχουν λόγο όλοι, ιδιαίτερα η νεολαία που δείχνει να μην συνειδητοποιεί το σκοτεινό μέλλον απόλυτου ελέγχου από ένα τέχνο-ολοκληρωτικό υπερκράτος που της προετοιμάζουν για να ζήσει. Το 1984 του Όργουελ καθυστέρησε μερικές δεκαετίες αλλά είναι πλέον εδώ και όποιος πιστεύει ότι δεν τον αφορά θα διαψευστεί σύντομα.

* Η Μεγάλη Επανεκκίνηση, γνωστή και με την αγγλική ονομασία της ως Great Reset, ονομάστηκε η 50η ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού φόρουμ,  που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2020. Υπάρχει ταυτόχρονα στον τίτλο του πολυσυζητημένου βιβλίου COVID-19: The Great Reset των Klaus Schwab και Thierry Malleret που εκδόθηκε επίσης το 2020.

Η Εκκλησία προΐσταται σε έργα αγάπης και φιλαλληλίας

 

Ο αιώνας μας ζει την μεγάλη ντροπή

του, όταν τα 1,3 δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης ζουν με εισόδημα πολύ κατώτερο των ορίων της φτώχειας.

Εμείς θα ανεχθούμε να υπάρχουν δίπλα μας αδελφοί που να υποφέρουν και αγωνιούν για τον επιούσιον;

Πολλοί λένε σήμερα στην εποχή της ευμάρειας και της πλησμονής δε χρειάζεται η φιλανθρωπία.

Δεν έχουν δίκιο.

Διότι όσο κι αν η αφθονία αποτελεί το γνώρισμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, η πείνα, η ανέχεια, η δυστυχία, η ανεργία, κ. α. δεν εξαλείφθηκαν από τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Και σήμερα υπάρχουν πλάι μας άνθρωποι που πεινούν, είναι άστεγοι άνεργοι, πολύτεκνοι, χήρες ορφανά, ανήμποροι. Όλοι αυτοί χρειάζονται την αγάπη μας και την συμπαράστασή μας.

Η Εκκλησία είναι η κοινή Μητέρα μας.

Εμείς όλοι είμαστε τα παιδιά της. Θα τα αφήσουμε αβοήθητα;

Θα κυνηγήσουμε μόνο τη δική μας ευτυχία;

Κύριε, μην επιτρέψεις πια να ευτυχούμε μόνοι μας.

Διότι σε μια εποχή που όλοι προσέχουν την καλοπέρασή τους, εμείς οι χριστιανοί δεν έχουμε δικαίωμα να καλοπερνούμε μόνοι μας.

Διότι Ζωή σημαίνει να βοηθείς τους άλλους να ζουν. Πρέπει να δημιουργήσεις άλλες ευτυχίες για να χαρείς τη δική σου.

Επιτέλους ας καταλάβουμε, ότι Αγάπη σημαίνει όχι να δίνεις, αλλά να μοιράζεσαι το ψωμί και την αγάπη.

Με πολλές εόρτιες ευχές για το Άγιο δωδεκαήμερο

π. γ. στ.

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2021

Τα παιδιά αποκτούν τις αρετές συν τω χρόνω, όχι απ’ την μια μέρα στην άλλη

 

Το να σκεφτόμαστε μακροπρόθεσμα σημαίνει, επίσης, ότι  χρειάζεται να δώσουμε στα παιδιά μας το χρονικό περιθώριο προκειμένου να αποκτήσουν αυτές τις δεξιότητες και αρετές με το να μένουμε προσηλωμένοι στους μακροπρόθεσμους στόχους  μας καθώς δημιουργούμε το καλύτερο περιβάλλον για τη μάθηση και την ανάπτυξή τους. Το έργο της γονεϊκότητας είναι μια μακροπρόθεσμη δέσμευση, όχι μια βραχυπρόθεσμη λύση.

          Κάποτε, μια μητέρα ήρθε να με βρει επειδή το παιδί της, ηλικίας δύο ετών δάγκωνε τα άλλα παιδιά. Και κάποια απ’ τις δικές  μου κόρες είχε το ίδιο θέμα όταν ήταν δύο ετών. Εάν έχετε παιδί με τέτοιο θέμα, να ξέρετε πως είναι περισσότερο σύνηθες  από όσο νομίζετε. Ο γιος της δάγκωνε όταν ήταν θυμωμένος, ενθουσιασμένος, ή σε φάση μεγάλης αισθηματικής διέγερσης. Συζητήσαμε ένα πλάνο για να τον απομακρύνουμε από κάποιες καταστάσεις, στρέφοντας το ενδιαφέρον του αλλού, και θεσπίζοντας σταθερά αλλά ήπια όρια όσον αφορά στη συμπεριφορά του.

          Δύο βδομάδες αργότερα, μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι το σχέδιο μας δεν απέδιδε. Το παιδί εξακολουθούσε  να δαγκώνει. Της είπα πως απλώς και μόνο επειδή ο γιος της δεν είχε μάθει να ελέγχει τις αντιδράσεις του μέσα σε δύο εβδομάδες, δεν σήμαινε ότι το σχέδιο είχε αποτύχει. Της θύμισα πως ο γιος της μάθαινε κάτι πιο σημαντικό από το να μη δαγκώνει απλώς: μάθαινε πως να ελέγχει τον εαυτό του σε στιγμές  θυμού ή μεγάλης συναισθηματικής έντασης και χρειαζόταν χρόνο για να μάθει αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχει στρατηγική για να σταματήσεις ένα παιδί να ενεργεί διαφορετικά οπότε βρισκόταν σε στιγμή μεγάλης συναισθηματικής διέγερσης ή οργής. Τη διαβεβαίωσα ότι ο γιος της θα μάθαινε να αντιδρά με άλλου τρόπους από το να δαγκώνει. Όπως συνέβη με την κόρη μου.

          Το έργο της γονεϊκότητας απαιτεί υπομονή-όχι την υπομονή που απλώς ανέχεται την άπρεπη συμπεριφορά, αλλά εκείνη την υπομονή που παρεμβαίνει αποτελεσματικά και επαναλαμβανόμενα, όσο το παιδί μας κάνει την προσπάθειά του. Αυτό δίνει στα παιδιά μας τη δυνατότητα να αγωνιστούν ώστε να ωριμάσουν, να μάθουν, να αγαπήσουν, και να αποκτήσουν τις άξιες και αρετές που θα χρειασθούν στην ενήλικη ζωή τους. Υπομονή σημαίνει ότι ανταποκρινόμαστε με συνέπεια και με την ενδεδειγμένο τρόπο κάθε φορά που τα παιδιά προσπαθούν, διότι κατά νου μας έχουμε τους μακροπρόθεσμους στόχους  που έχουμε θέσει.

          Φίλιππος Μαμαλάκης, καθηγητής Ποιμαντική φροντίδας

“Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε”

 

Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε!

Και τι σου χρωστώ και τι μου χρωστάς,

Μια τύφλα εν τέλει μοιραζόμαστε.

Κάντο ν’ αλλάξει αν μ’ αγαπάς”.


“Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε’, τραγουδά ο Διονύσης Σαββόπουλος. Και είναι αλήθεια. Τις παραμονές των γιορτινών ημερών οι άνθρωποι χαλαρώνουμε από την πίεση της εργασίας, αξιοποιούμε τον χρόνο μας για αγορές, για εξόδους, για καφέ, ενώ και τα παιδιά, επειδή δεν έχουν σχολείο, μπορούν να αισθάνονται πιο άνετα. Όμως οι γιορτές συνήθως φέρουν μαζί τους και μνήμες. Η χαλαρότητα οδηγεί στην κριτική ή στην εμφάνιση των απωθημένων μας, για τα όσα δεν ζήσαμε, για το τι είναι ο άλλος/η στο ζευγάρι, βλέπουμε την ζωή να περνά και να μεγαλώνουμε, σκεπτόμαστε τι μας ανησυχεί στην πορεία μας, έχουμε μελαγχολία, ιδίως όταν τελειώνουν οι ετοιμασίες και τ γιορτινό τραπέζι.

Παράλληλα, ο διάβολος φέρνει στον νου μας αρνητικούς λογισμούς, ενώ ασήμαντες αφορμές γεννούν εκνευρισμό, με αποτέλεσμα συχνά να υπάρχουν εκρήξεις θυμού, υπερβολικές αναφορές και λόγια που δεν πρέπει να ειπωθούν, διότι δε τα εννοούν αυτοί που τα εκστομίζουν. Εξάλλου και οι ετοιμασίες του τραπεζιού φέρνουν έναν μικρό εκνευρισμό.

Ο τσακωμός, ο εμφύλιος των γιορτών μπορεί να ξεπεραστεί αν έχουμε στον νου μας ότι οι γιορτές είναι αυτό που το όνομά τους λέει. Ένα βήμα προς τον ουρανό και την ελπίδα. Γιορτάζουμε όχι μόνο γιατί είμαστε οικογένεια, αλλά και γιατί μας δίδεται η ευλογία της πίστης, όπως επίσης για να μοιραστούμε την χαρά. Γι’ αυτό κι ο εκκλησιασμός γεννά μία αύρα, που κάνει τις γιορτές της πίστης, όταν θέλουμε να τις βιώσουμε αυθεντικά, τελείως διαφορετικές εμπειρίες από ένα ταξίδι ή διακοπές.

Γιορτάζουμε ακόμη διότι έχουμε την συντροφικότητα, έχουμε την ελπίδα ότι η ζωή μας μπορεί να αλλάξει. Γιορτάζουμε και αυτό αποτυπώνεται στα καινούργια ή καθαρά ρούχα, στο διαφορετικό φαγητό. Γιορτάζουμε σημαίνει ανακωχή σε ό, τι είναι δυσάρεστο. Δεν γιορτάζουμε για να λύσουμε τις διαφορές μας, αλλά για να ξεκουραστούμε απο το άγχος της ζωής. Γιορτάζουμε για να επικοινωνήσουμε, όχι με μισά και ανολοκλήρωτα μηνύματα, αλλά με τον τρόπο της αγάπης. Γιορτάζουμε ακόμη σημαίνει την απόφαση μας να δημιουργήσουμε.

Ας προσπαθήσουμε να γιορτάζουμε βλέποντας πως μέσα από την παρουσία του Χριστού μπορούμε να ομορφύνουμε την ζωή μας. Ας αφήσουμε τρίτα πρόσωπα στην άκρη και ας χαρούμε την παρουσία μας εντός της οικογένειας. Θα βρούμε από που μπορούμε να πιαστούμε για να γίνει η γιορτή καινούργια αρχή!


Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2021

Βαδίζοντας στον θάνατο

 

Και προσπαθείς για το καλύτερο και δίνεις, δίνεις όλο σου το είναι, και στο τέλος καλείσαι να απολογηθείς μπροστά σε ανθρώπους που, είτε από βλακεία, είτε από σκληρότητα και εγωισμό, σε καταδικάζουν.

          Και ενώ τους εξηγείς, απάντηση καμία δεν τους καλύπτει και ακάνθινο σου περνάν στεφάνι και σε χλευάζουν και σε χτυπούν.

          Και αποφασίζεις να σιωπήσεις, αυτό όμως περισσότερο τους εξοργίζει και σου φορτώνουν την ευθύνη στις πλάτες και σε σταυρώνουν σαν κοινό εγκληματία.

          Και από τον σταυρό επάνω εσύ τους συγχωρείς, γιατί τους αγαπάς και γιατί δεν έχουν επίγνωση για το τι οι ίδιοι κάνουν.

          Και αυτό όμως ακόμα τους πειράζει και α ηρεμήσουν δεν μπορούν και σε τρυπάν για να δουν αν όντως έχεις πεθάνει....

          Άνθρωπε.....

          Θα σε δικάσουν, δεν θα σε ακούσουν, θα σε συκοφαντήσουν, θα σε χλευάσουν και θα σε σταυρώσουν και πάλι δεν θα ησυχάσουν....

          Στο χέρι σου είναι, Άνθρωπε, να αποφασίσεις το πόσο θ αντέξεις...Και ναι, αν το φτάσεις μέχρι τέλους, είναι πολύ πιθανός ο θάνατος....

          Και πριν βιαστείς να αντιδράσεις, σκέψου ότι αυτοί οι άλλοι άνθρωποι, οι “Ευλογημένος ο Ερχόμενος”. Πριν βιαστείς να αντιδράσεις, σκέψου ότι και Φαρισαίοι, οι δικαστές, οι σταυρωτές σου, μπορεί να είναι και άτομα δικά σου, οι γονείς σου, οι φίλοι σου, τα παιδιά σου, οι άνθρωποι που μέχρι χθες φώναζαν εσύ, Άνθρωπε, έχεις υπάρξει ή πρόκειται να υπάρξεις δικαστής και Φαρισαίος και σταυρωτής σε κάποιους άλλους.

          Στο χέρι σου είναι να αποφασίσεις....

          Αλλά μην ξεχάσεις το εξής, Άνθρωπε....

          Τα Πάθη δεν ολοκληρώνονται  Μεγάλη Πέμπτη βράδυ.

          ΤΑ Πάθη ολοκληρώνονται ξημερώνοντας Κυριακή.

          Αναστήτω ο Θεός....

          Ελευθέριος Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος, “Πριν νυχτώσει”

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2021

ΚΑΙ ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΑΣΚΗΤΕΥΟΥΝ

 


Όσο κι αν ακούγεται παράξενο υπάρχουν, άπαντα υπήρχαν, λαϊκοί, που ασκητεύουν με τον δοκό  τους τρόπο, ενώ ζουν μέσα στον κόσμο, με τους πειρασμούς, τα πάθη, τις παγίδες των δαιμόνων. Αυτό το έργον το επιτελούσαν ή το επιτελούν και σήμερα, έτσι, που κανείς δεν ξέρει, παρά μόνον  ο Θεός, τον μυστικό τους αγώνα. Μυστική προσευχή, μυστική αγαθοεργία, μυστική παρθενία και πολλά άλλα αγωνίσματα εν ονόματι Κυρίου και απο ταπεινή διάθεση να υπακούουν στην εντολή του Θεού. Μια τέτοια περίπτωση, όχι  σπάνια, συναντούμε και στον λαϊκό εκείνον χριστιανό, που τον έλεγαν Ευχάριστον και ήταν βοσκός προβάτων:

- “Δύο απο του ασκητές της ερήμου, παρακάλεσαν τον Θεό να τους πληροφορήσει σε τι μέτρα πνευματικής προκοπής έφθασαν. Και τους ήλθε φωνή εξ ουρανού, που τους έλεγε: “Σ’ αυτό το κεφαλοχώρι της Αιγύπτου είναι κάποιος λαϊκός. Ευχάριστον τον λένε, και η γυναίκα του ονομάζεται Μαρία. Εσείς δεν έχετε φθάσει ακόμη στα δικά τους μέτρα”. Απόρησαν οι δύο αναχωρητές με την αποκάλυψη αυτή και σηκώθηκαν και πήγαν σ’ εκείνο το κεφαλοχώρι. Ρωτώντας βρήκαν την καλύβα και την γυναίκα του λαϊκού και είπαν στην γυναίκα του: “Που είναι ο άνδρας σου”; Και αυτή αποκρίθηκε: “Τσοπάνης είναι και βόσκει τα πρόβατα”. Τους δέχτηκε μέσα στο φτωχόσπιτο τους, και το βράδυ ήλθε και ο Ευχάριστος, από την βοσκή, μαζί με τα πρόβατα. Βλέποντας δε τους δύο Γέροντες, έστρωσε τραπέζι και έφερε νερό να τους πλύνει τα πόδια. Εκείνοι εξήγησαν το σκοπό της επισκέψεώς τους και είπαν:

- Δεν θα φάμε τίποτε αν δεν μας φανερώσεις το έργο που επιτελείς και έχεις φτάσει ψηλά στον πνευματικό βίο!

          Εκείνος τους είπε με ταπεινοφροσύνη: “Εγώ είμαι τσοπάνης και αυτή είναι η γυναίκα μου”. Οι Γέροντες όμως επέμεναν και παρακαλούσαν, αλλά ο Ευχάριστος δεν ήθελε να τους πει τίποτε. Τότε οι Γέροντες είπαν: “Ο Θεός μας έστειλε σ’ εσένα”. Μόλις το άκουσε αυτό ο λαϊκός φοβήθηκε, κατανύχτηκε και είπε: “Να, αυτά τα πρόβατα τα έχουμε από τους γονείς μας. Και ό, τι μας αξιώσει ο Κύριος να βγάλουμε απ’ αυτά, το χωρίζουμε σε τρία μέρη. Το ένα μέρος για τους φτωχούς, το άλλο για την φιλοξενία και το τρίτο για τις ανάγκες μας. Και τότε, που πήρα την γυναίκα μου, δεν μιάνθηκα ούτε εγώ, ούτε του λόγου της , αλλά είναι ανέγγιχτη. Και ο καθένας μας κοιμάται χωριστά. Την νύχτα φορούμε σάκκους και τη ημέρα τα ρούχα μας. Έως τώρα κανείς  από τους ανθρώπους δεν τα έμαθε αυτά”. Και ακούγοντάς τον οι δύο Γέροντες  εθαύμασαν και έφυγαν δοξάζοντας τον Θεόν”.

          “ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ”, Π. Μ. Σωτήρχος

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2021

ΔΥΟ ΔΕΜΑΤΑ ΣΤΑΡΙΟΥ

 

Η συκοφαντία και η κατάκριση είναι πολλές φορές αβάσιμη ή παραποιημένη στα πραγματικά της δεδομένα. Γι’ αυτό και καλό είναι να αποφεύγει κανείς να μαρτυρεί για πράγματα, που δεν ξέρει καλά ο ίδιος. Αλλά και όταν τα ξέρει πάλι να προσέχει πολύ, γιατί μπορεί  να πλανηθεί και να νομίζει άλλα αντ’ άλλων. Μια τέτοια περίπτωση αναφέρει ο Άγιος Ποιμήν, με τα εξής, που διηγήθηκε σε άλλους.

          -”Είπε κάποτε ο Αββάς Ποιμήν: “Είναι γραμμένον ότι πρέπει να δίνεις μαρτυρία για όσα είδαν τα μάτια σου. Εγώ όμως σας λέγω ότι, ακόμη και αν ψηλαφήσετε με τα χέρια σας, μη μαρτυρήσετε. Ένας αδελφός έπαθε κάτι τέτοιο και βγήκε γελασμένος. Του φάνηκε ότι είδε τον αδελφό του να αμαρτάνει με μια γυναίκα. Και αφού τον έσπρωξε δυνατά ο πειρασμός, πήγε και τους σκούντηξε με το πόδι του, νομίζοντας  ότι εκείνοι ήταν, και τους είπε: Πάψετε πλέον, έως πότε; Και να, είδε ότι πρόκειται για δύο δέματα σιταριού. Γι’ αυτό σας είπα, ότι ακόμη και αν ψηλαφίσετε  με τα χέρια σας, μη κατηγορείτε”.

          Εμείς συνήθως κατηγορούμε και με απλές διαδόσεις.

          “ΥΠΕΡ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ”, Π. Μ. Σωτήρχος

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2021

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: “Θεός εφανερώθη εν σαρκί”

 

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να δώσει την δυνατότητα στον άνθρωπο να γίνει Θεός. Αλήθεια, σκεφθήκαμε ποτέ ποια θα ήταν η μορφή του κόσμου μας, ποιο το ηθικό και πνευματικό κατάντημά μας, αν ο Χριστός δεν ερχόταν στον κόσμο, αν στο ημερολόγιό μας δεν υπήρχαν τα Χριστούγεννα;

          Χωρίς Χριστούγεννα, καμιά χαρά, καθόλου αγάπη, καμία υπόσχεση σωτηρίας και ανάστασης.

          Χωρίς  Χριστούγεννα δεν υπάρχει παρηγοριά, εσωτερική ειρήνη, δεν υπάρχει πολιτισμός.

          “Γεννήθηκε για σας Σωτήρας!” Ύμνος αγγελικός. Θα μπορούσαμε κι εμείς να τον επαναλάβουμε;

          Χριστούγεννα, τα γενέθλια  του Σωτήρα Ιησού Χριστού.

          Τι θα μπορούσαμε άραγε να του προσφέρουμε; Πίστη, αγάπη αληθινή λατρεία και αφοσίωση.

          Τα Χριστούγεννα είναι η  μεγάλη γιορτή του ρήματος “Αγαπώ”.

          Η Αγάπη γίνεται άνθρωπος. Οι λέξεις είναι  πολύ μικρές για να τραγουδήσουν την αγάπη Είναι μεγάλη σαν τη ζωή κια τον κόσμο. Τίποτε δεν υπάρχει πιο μεγάλο απ’ αυτήν εκτός απ’ τον Θεό.

          “Παιδί  μου, δεν είναι ανάγκη να σ’ αγαπούν για να ζεις. Όχι. Αλλά είναι απαραίτητο ν’ αγαπάς. Και  κατέβηκα γι’ αυτό, για ν’ αγαπάς”.

          Η Γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού απετέλεσε σταθμό στην ανθρώπινη ιστορία. Η Γέννηση Του, άραγε, θα χωρίσει και την δική μας ζωή σε προ Χριστού και μετά Χριστόν;

          Μακάρι!

          “ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ”, τ. 585

"Χριστός έν πόλει Βηθλεέμ...", "Ω Παντεπόπτα...", "Χαίροις Πάναγνε..."

 

Τρεις προεόρτιοι ειρμοί της Κυριακής προ των Χριστουγέννων, ήχος α΄. Ψάλει η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία υπό τη διεύθυνση του Λυκούργου Αγγελόπουλου. Από το CD "Ύμνοι των Χριστουγέννων". ΩΔΗ Α' Χριστός έν πόλει Βηθλεέμ βρεφουργείται, την ημών ώς εύσπλαχνος καινουργών φύσιν. Προθύμως δεύτε γηγενείς τη καρδία άσμα μελωδόν άσωμεν τω Δεσπότη εις αιώνας ενδόξως γαρ δεδόξασται. ΩΔΗ Ε' Ω Παντεπόπτα, των ανάρχων το κλέος. Τίς ουν τον Φιλάνθρωπον γηγενών ου θαυμάσει; Ενί γαρ ώφθη μη λιπών τη πατρώα σήμερον πάσαν εγκαινίζων την φύσιν και ειρήνην ως μόνος ειρηνάρχης βραβεύων. ΩΔΗ Θ' Χαίροις Πάναγνε Θεόν τεκών Μαρία, χαίροις Άχραντε των πεπτοκότων βάσις. Εν Σοι γαρ ώφθη σήμερον ο Δεσπότης, ω θαύμα καινουργόν τους θαρρέντας και προς φως επανάγον το ανέσπερο Κόρη

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ

 


Ο Θεός ντύθηκε την ανθρώπινη  φύση και γεννήθηκε, όπως αναφέρουν οι ευαγγελικές διηγήσεις ως βρέφος μέσα σ’ έναν σταύλο και η μητέρα του “εσπαργάνωσεν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη..” Απο τότε έχουν περάσει πάνω απο δύο χιλιάδες χρόνια, και το γεγονός αυτό έχει ντυθεί με πολλά ρομαντικά στοιχεία και  ειδυλλιακά στοιχεία. Παρόλα αυτά μέσα από την πανηγυρική λαμπρότητα της εορτής κεντρικό σημείο αναφοράς εξακολουθεί   να παραμένει η Φάτνη όπου ανεκλίθη ο Κύριος ως βρέφος.

          Η ταπείνωση και η πτωχεία της Φάτνης στο πέρασμα των αιώνων εξακολουθεί να είναι “σημείον  αντιλεγόμενον”. Όταν συνετελέσθη το μυστήριο αυτό δεν έγινε αντιληπτό, παρά μόνον μερικοί απλοϊκοί αγραυλούντες  ποιμένες πήραν μέρος σ’ αυτό το εξαίσιο ουράνιο πανηγύρι που τους ευαγγελίστηκε ο άγγελος κυρίου. Ακολουθούν οι Μάγοι της Ανατολής που τους οδήγησε ένα φωτεινό αστέρι, το οποίο “εστη επάνω ου ην το παιδίον”.

          Αυτή ταπείνωση και πτωχεία της φάτνης συνόδευσε τον Χριστό σ’ όλη την περίοδο της επίγειας ζωής  του μέχρι του σταυρού.

          Ο Χριστός έζησε ως πτωχός με τους πτωχούς μέσα στην αφάνεια σε κάποια φτωχογειτονιά της Ναζαρέτ και γνώρισε όλες τις καταστάσεις της ανθρώπινης  αθλιότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι αναζητεί τους μαθητές του μεταξύ των πτωχών και άσημων και μεροκαματιάρηδων της θάλασσας. Η παρουσία της Φάτνης  αποτελεί το στίγμα της παρουσίας του. Γι’ αυτό και  “ο  υιός του ανθρώπου” δεν αναγνωρίσθηκε ως “Υιός του Θεού” και από τους συγχρόνους του, αλλά ούτε και από τις επόμενες γενεές των ανθρώπων.

          Δυστυχώς το “σημείον” της Φάτνης εξακολουθεί  να παραμένει ακατανόητο. Γιατί ποιος μπορεί να διακρίνει, ότι πίσω απο την εκούσια πτωχεία και την ταπείνωση μπορεί να “κρύβεται” ο Μεσσίας Χριστός; Κατέρχεται στη γη για να ανεβούμε εμείς στον ουρανό, για  να μπορέσουμε να  προσεγγίσουμε  τη Φάτνη της Βηθλεέμ και να βιώσουμε το μήνυμά της.

          Αλλά ποιος μπορεί  να συμβιβαστεί με τη πτωχεία της Φάτνης, δηλαδή με τη φαινομενική αδυναμία του Θείου Βρέφους, όπου μέσα στην αδυναμία του κρύβεται η παντοδυναμία του, ένας πλούτος  ατίμητος και θεία μεγαλοσύνη;

          Αυτή, λοιπόν, την πραγματικότητα την κατανόησαν πρωτίστως οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έκαναν στόχο τους την εκούσια και θεληματική πτωχεία, με απώτερο σκοπό να κερδίσουν    τον ουράνιο πλούτο της βασιλείας του Θεού.

          Καθώς πορευόμαστε προς τα Χριστούγεννα και ζωντανεύει μπροστά μας το μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Ιησού Χριστού, θ’ αρθούμε αντιμέτωποι με τη πτωχεία της Φάτνης. Το θέμα είναι αν μπορούμε ν’ αφουγκραστούμε τη φωνή της, και περάσουμε απο την φανταχτερή επιφάνεια  στο δυναμικό μήνυμα της.

          Οι σύγχρονοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα στη μαγεία  της ευμάρειας και της καλοπέρασης έχουμε υιοθετήσει το κοσμικό φρόνημα, ότι δηλαδή χωρίς τη κατάκτηση του χρήματος τίποτε δεν  κατορθώνεται. Αποτέλεσμα το κυνήγι του πλουτισμού, την άνεση και την κοινωνική  καταξίωση.

          ‘Όμως αυτή η ακόρεστη δίψα του έχειν και το ανικανοποίητο πάθος των υλικών αγαθών πάσι θυσία, και μάλιστα με άνομα μέσα, οδηγεί στη χειρότερη τυραννία και δουλεία τον άνθρωπο της εποχή μας. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Τιμόθεον Επιστολή του επισημαίνει πως, ουσιαστικά πλούτος είναι η ευσέβεια, η οποία συνοδεύεται απο την αυτάρκεια και την ολιγάρκεια. “Έχοντες  διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα”.

          Τελικά, αν μαθαίναμε  να αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμα της Φάτνης, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε την προτροπή του Κυρίου: “Ζητείτε πρώτον την Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσυνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν”.

          Και αυτό θα ήταν η καλύτερη τοποθέτηση μπροστά στο μήνυμα και την πρόσκληση και το μήνυμα που απευθύνει η Φάτνη στον άνθρωπο κάθε εποχής.

          Γ.

EΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2021 ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

 


ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2021

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 392Η 

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

           

Παιδιά μου εὐλογημένα,

            Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἡ Μητρόπολις τῶν ἑορτῶν κατά τόν ἱερό Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἃγιον Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Τήν λαμπρά αὐτήν ἑορτή, ἀκολουθοῦν οἱ ἂλλες μεγάλες καί λαμπρές Δεσποτικές ἑορτές. Χωρίς τήν Γέννηση, δέν θά εἲχαμε Θεοφάνεια, δέν θά εἲχαμε Μεταμόρφωση, Σταύρωση, Ἀνάσταση καί Ἀνάληψη.

            Χωρίς τήν Γέννηση, πού εἶναι οὐσιαστικά ἡ κένωση τοῦ Θεοῦ, τό ἂδειασμα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ταπεινώνεται καί προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση, δέν θά εἲχαμε τήν σωτηρία καί τήν λύτρωση ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς, τῆς κατάρας δηλαδή ἀπό τήν παρακοή καί τήν ἀποστασία τῶν πρωτοπλάστων, δέν θά εἲχαμε τήν θέωση.

            Ἡ κένωση δέν σημαίνει ἁπλῶς, ὃτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός γεννήθηκε μέσα σέ ἓνα σπήλαιο πτωχός, ταπεινός, ὃτι ἒζησε τόν διωγμό καί τήν ἀδικία ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Ἡ κένωση συνίσταται στό ὃτι ὁ ἀπερινόητος, ὁ ἂκτιστος Θεός, προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνη φύση. Στό ὃτι τό κτιστό ἑνώθηκε μέ τό ἂκτιστο. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἑνώθηκε μέ τήν θεία «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως».

            Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὃτι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἂνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Πρ, Φιλιππησίους, Β’ 5-9). Δηλαδή, μέ ἁπλά λόγια, ὁ Θεός ἒγινε ἂνθρωπος καί ἐταπείνωσε τόν ἑαυτό του τόσο πού ἒφτασε μέχρι τό σταυρό καί τόν θάνατο.

            Ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός ἱστορικό, τό ὁποῖο συνέβη σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο, εἶναι ὃμως καί παραμένει μυστήριο μέγα, κατά τόν ἱερόν Ὑμνογράφο τῆς Ἐκκλησίας μας:

«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!

οὐρανὸν τὸ σπήλαιον·

θρόνον χερουβικὸν τὴν Παρθένον·

τὴν φάτνην χωρίον,

ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος,

Χριστὸς ὁ Θεός,

ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν»

            Στό μέγα αὐτό Μυστήριο καί γεγονός συμμετέχει ἡ σύμπασα δημιουργία τοῦ Θεοῦ, οἱ ἂνθρωποι, οἱ ἂγγελοι, οἱ οὐρανοί καί ἡ γῆ, ἀνακαινίζεται ὁ σύμπας κόσμος. «Τά σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται, Χριστός ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου».

            Αὐτή ἡ χαρά εἶναι οὐράνια κατάσταση, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἂνθρωπο, στόν κόσμον ὁλόκληρο. Αὐτή τήν χαρά βιώνουν ὃσοι, ὂχι μόνον σήμερα, ἀλλά συνεχῶς προσεγγίζουν μέ πίστη αὐτό τό Μυστήριο καί προσκυνοῦν στό Θεοδέγμον Σπήλαιο τόν νηπιάσαντα Κύριο, μαζί μέ τούς ταπεινούς ποιμένες καί τούς σοφούς, τούς μάγους τῆς ἀνατολῆς. Ὃσοι βιώνουν βαθειά, ἐσωτερικά, ἐμπειρικά, αὐτή τήν κένωση τοῦ ἀχωρήτου καί τήν ταπείνωση τοῦ πανσθενουργοῦ Κυρίου καί μαζί μέ τίς οὐράνιες δυνάμεις, ψάλλουν ὓμνο θεσπέσιο, δοξαστικό, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Αὐτή τήν χαρά βιώνουν ὃλοι, ὃσοι ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἑσχάτων γαληνεύουν κοντά στόν νηπιάσαντα Κύριο πνευματικά, εὑρίσκουν τήν ἑνότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ τους κόσμου, εἰρηνεύουν μέ τόν Θεό καί μέ τόν κόσμο.

            Μέ αὐτές τίς σκέψεις καί μέ αὐτές τίς ἐσωτερικές διαθέσεις, ὑποδεχόμεθα καί ἐφέτος τόν ἐν σπηλαίῳ τεχθέντα Κύριο. Κουρασμένοι ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί τήν ὀδύνη τῆς ἀποστασία μας ἀπ’ Αὐτόν, ζώντας τήν ἀπομάκρυνση τῆς καρδιᾶς τοῦ ἑνός ἀπό τόν ἂλλον, βιώνοντας μιά πανδημία ἡ ὁποία ἦλθεν ὡς δοκιμασία, ὣστε νά ἀνανήψωμε καί νά κατανοήσωμε τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί σμικρότητά μας, εὑρισκόμεθα ἐνώπιον φρικτῆς σκηνῆς, ὃπου ἡ Θεοτόκος βαστάζει τόν τά πάντα βαστάζοντα καί γαλουχεῖ τόν τροφοδότην τοῦ σύμπαντος κόσμου. Εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τῆς σκηνῆς, ὃπου ἡ κτίσις ὑποκλίνεται στόν Θεάνθρωπο Κύριο.

            Τί ἆρα γε πρέπει νά πράξωμεν, ἐμβαθύνοντες στό νόημα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς, τῆς παγκόσμιας, τῆς ἐπίγειας καί οὐράνιας πανηγύρεως;

            – Νά προσεγγίσωμε τό θεοδέγμον Σπήλαιο μέ ταπείνωση, ὃπως οἱ Ποιμένες τῆς Βηθλεέμ.

            – Νά εἰσέλθωμε προσφέροντες ὡς δῶρον στόν Κύριο, τόν ἲδιο τόν ἑαυτό μας, ὃπως εἶναι, ὣστε νά τόν ἐξαγνίσῃ καί τόν ὡραΐσῃ, νά τόν σώσῃ ἐκ τῶν παγίδων τοῦ διαβόλου καί νά τόν ἁγιάσῃ.

            – Νά ἐκζητήσωμεν, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, τήν ἂφεση τῶν ἁμαρτιῶν, προσπίπτοντες ἐν μετανοίᾳ πρός τόν οὐράνιο Λυτρωτή.

            –  Νά ἀνοίξωμε τίς πύλες τῆς καρδιᾶς μας, τοῦ σπιτιοῦ μας, τῆς κοινωνίας μας καί νά φιλοξενήσωμε Ἐκεῖνον, πού κτυπάει τήν πόρτα μας καί περιμένει γιά νά εἰσέλθῃ καί νά ἀναπαυθῇ.

            – Νά ἀνοίξωμε τήν καρδιά μας στόν κάθε ἂνθρωπο καί νά ζήσωμε τό μεγαλεῖο τῆς κοινωνίας μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο, μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἂλλου, τοῦ ἀδελφοῦ μας, ὃποιος καί ἂν εἶναι, σκύβοντας πάνω στίς πληγές καί στά προβλήματά του, ὣστε νά θεραπεύσωμε καί τίς δικές μας πνευματικές ἀτέλειες.

            – Νά λυγίσωμε τά γόνατα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ἐνώπιον τῆς σαρκωμένης Ἀγάπης καί νά ἱκετεύσωμε γιά τούς πάσχοντας ἀδελφούς μας, εἲτε ἀπό τήν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, εἲτε ἀπό ἂλλες ἀσθένειες.

            – Νά παρακαλέσωμε γιά τό Ἰατρικό καί Νοσηλευτικό προσωπικό τῶν Νοσοκομείων μας, γιά ὃσους σηκώνουν τόν βαρύ σταυρό τῆς φροντίδος καί τῆς συμπαραστάσεως τῶν ἀσθενῶν.

            – Νά δεηθῶμεν μετά δακρύων, ὣστε νά μᾶς ἐλεήσῃ Κύριος ὁ Θεός καί παραβλέπων τά πολλά μας ἁμαρτήματα νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τίς δοκιμασίες καί τάς πολλάς βασάνους καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν οὐράνια ἀναψυχή καί τόν γλυκασμό, τά δῶρα αὐτά πού ἐκχέονται ἀπό τό θεοδέγμον Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.

            – Ἂς μήν ἀργήσωμε, λοιπόν, ἀδελφοί,  ἢδη, ἦλθεν, «ἒστηκεν ἐπί τήν θύραν καί κρούει».

            Μακάρι, ἒστω καί τήν ἐσχάτη ὣρα καί στιγμή, νά ἀκούσωμε τούς κτύπους τῆς ἀγαπώσης καρδίας Του καί νά Τοῦ δώσωμε τήν ἰδική μας καρδία, ὡς ἂλλη φάτνη θερμή, ἁγνή καί καθαρή, ὣστε νά ζήσωμε ἐν Αὐτῷ πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας καί εἰς τούς ἀτελευτήτους αἰῶνας.

            Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ καί σᾶς εὒχομαι πανευφρόσυνα Χριστούγεννα.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2021

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΕΟΡΤΉΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΕΟΡΤΉΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 

ΠΈΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ: 7-9 μ. μ.  Ακολουθία ΟΡΘΡΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ των Χριστουγέννων. 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΪ: 7-9 π. μ. ΕΣΠΕΡΙΝΌΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ. 

ΣΑΒΒΑΤΟ ΕΟΡΤΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: 

Α΄ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: 5-8 π. μ. 

Β΄ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: 8-10 π. μ. 

ΚΥΡΙΑΚΗ, ΜΕΤΆ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, 26 Δεκεμβρίου: Θεία Λειτουργία 7-10 π. μ. 

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ