Ο αιώνας μας ζει την μεγάλη ντροπή
του, όταν τα 1,3 δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης ζουν με εισόδημα πολύ κατώτερο των ορίων της φτώχειας.
Εμείς θα ανεχθούμε να υπάρχουν δίπλα μας αδελφοί που να υποφέρουν και αγωνιούν για τον επιούσιον;
Πολλοί λένε σήμερα στην εποχή της ευμάρειας και της πλησμονής δε χρειάζεται η φιλανθρωπία.
Δεν έχουν δίκιο.
Διότι όσο κι αν η αφθονία αποτελεί το γνώρισμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, η πείνα, η ανέχεια, η δυστυχία, η ανεργία, κ. α. δεν εξαλείφθηκαν από τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Και σήμερα υπάρχουν πλάι μας άνθρωποι που πεινούν, είναι άστεγοι άνεργοι, πολύτεκνοι, χήρες ορφανά, ανήμποροι. Όλοι αυτοί χρειάζονται την αγάπη μας και την συμπαράστασή μας.
Η Εκκλησία είναι η κοινή Μητέρα μας.
Εμείς όλοι είμαστε τα παιδιά της. Θα τα αφήσουμε αβοήθητα;
Θα κυνηγήσουμε μόνο τη δική μας ευτυχία;
Κύριε, μην επιτρέψεις πια να ευτυχούμε μόνοι μας.
Διότι σε μια εποχή που όλοι προσέχουν την καλοπέρασή τους, εμείς οι χριστιανοί δεν έχουμε δικαίωμα να καλοπερνούμε μόνοι μας.
Διότι Ζωή σημαίνει να βοηθείς τους άλλους να ζουν. Πρέπει να δημιουργήσεις άλλες ευτυχίες για να χαρείς τη δική σου.
Επιτέλους ας καταλάβουμε, ότι Αγάπη σημαίνει όχι να δίνεις, αλλά να μοιράζεσαι το ψωμί και την αγάπη.
Με πολλές εόρτιες ευχές για το Άγιο δωδεκαήμερο
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου