ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ

 

Ο Θεός ντύθηκε την ανθρώπινη  φύση και γεννήθηκε, όπως αναφέρουν οι ευαγγελικές διηγήσεις ως βρέφος μέσα σ’ έναν σταύλο και η μητέρα του “εσπαργάνωσεν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη..” Απο τότε έχουν περάσει πάνω απο δύο χιλιάδες χρόνια, και το γεγονός αυτό έχει ντυθεί με πολλά ρομαντικά στοιχεία και  ειδυλλιακά στοιχεία. Παρόλα αυτά μέσα από την πανηγυρική λαμπρότητα της εορτής κεντρικό σημείο αναφοράς εξακολουθεί   να παραμένει η Φάτνη όπου ανεκλίθη ο Κύριος ως βρέφος.

          Η ταπείνωση και η πτωχεία της Φάτνης στο πέρασμα των αιώνων εξακολουθεί να είναι “σημείον  αντιλεγόμενον”. Όταν συνετελέσθη το μυστήριο αυτό δεν έγινε αντιληπτό, παρά μόνον μερικοί απλοϊκοί αγραυλούντες  ποιμένες πήραν μέρος σ’ αυτό το εξαίσιο ουράνιο πανηγύρι που τους ευαγγελίστηκε ο άγγελος κυρίου. Ακολουθούν οι Μάγοι της Ανατολής που τους οδήγησε ένα φωτεινό αστέρι, το οποίο “εστη επάνω ου ην το παιδίον”.

          Αυτή ταπείνωση και πτωχεία της φάτνης συνόδευσε τον Χριστό σ’ όλη την περίοδο της επίγειας ζωής  του μέχρι του σταυρού.

          Ο Χριστός έζησε ως πτωχός με τους πτωχούς μέσα στην αφάνεια σε κάποια φτωχογειτονιά της Ναζαρέτ και γνώρισε όλες τις καταστάσεις της ανθρώπινης  αθλιότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι αναζητεί τους μαθητές του μεταξύ των πτωχών και άσημων και μεροκαματιάρηδων της θάλασσας. Η παρουσία της Φάτνης  αποτελεί το στίγμα της παρουσίας του. Γι’ αυτό και  “ο  υιός του ανθρώπου” δεν αναγνωρίσθηκε ως “Υιός του Θεού” και από τους συγχρόνους του, αλλά ούτε και από τις επόμενες γενεές των ανθρώπων.

          Δυστυχώς το “σημείον” της Φάτνης εξακολουθεί  να παραμένει ακατανόητο. Γιατί ποιος μπορεί να διακρίνει, ότι πίσω απο την εκούσια πτωχεία και την ταπείνωση μπορεί να “κρύβεται” ο Μεσσίας Χριστός; Κατέρχεται στη γη για να ανεβούμε εμείς στον ουρανό, για  να μπορέσουμε να  προσεγγίσουμε  τη Φάτνη της Βηθλεέμ και να βιώσουμε το μήνυμά της.

          Αλλά ποιος μπορεί  να συμβιβαστεί με τη πτωχεία της Φάτνης, δηλαδή με τη φαινομενική αδυναμία του Θείου Βρέφους, όπου μέσα στην αδυναμία του κρύβεται η παντοδυναμία του, ένας πλούτος  ατίμητος και θεία μεγαλοσύνη;

          Αυτή, λοιπόν, την πραγματικότητα την κατανόησαν πρωτίστως οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι έκαναν στόχο τους την εκούσια και θεληματική πτωχεία, με απώτερο σκοπό να κερδίσουν    τον ουράνιο πλούτο της βασιλείας του Θεού.

          Καθώς πορευόμαστε προς τα Χριστούγεννα και ζωντανεύει μπροστά μας το μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Ιησού Χριστού, θ’ αρθούμε αντιμέτωποι με τη πτωχεία της Φάτνης. Το θέμα είναι αν μπορούμε ν’ αφουγκραστούμε τη φωνή της, και περάσουμε απο την φανταχτερή επιφάνεια  στο δυναμικό μήνυμα της.

          Οι σύγχρονοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα στη μαγεία  της ευμάρειας και της καλοπέρασης έχουμε υιοθετήσει το κοσμικό φρόνημα, ότι δηλαδή χωρίς τη κατάκτηση του χρήματος τίποτε δεν  κατορθώνεται. Αποτέλεσμα το κυνήγι του πλουτισμού, την άνεση και την κοινωνική  καταξίωση.

          ‘Όμως αυτή η ακόρεστη δίψα του έχειν και το ανικανοποίητο πάθος των υλικών αγαθών πάσι θυσία, και μάλιστα με άνομα μέσα, οδηγεί στη χειρότερη τυραννία και δουλεία τον άνθρωπο της εποχή μας. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Τιμόθεον Επιστολή του επισημαίνει πως, ουσιαστικά πλούτος είναι η ευσέβεια, η οποία συνοδεύεται απο την αυτάρκεια και την ολιγάρκεια. “Έχοντες  διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα”.

          Τελικά, αν μαθαίναμε  να αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμα της Φάτνης, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε την προτροπή του Κυρίου: “Ζητείτε πρώτον την Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσυνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν”.

          Και αυτό θα ήταν η καλύτερη τοποθέτηση μπροστά στο μήνυμα και την πρόσκληση και το μήνυμα που απευθύνει η Φάτνη στον άνθρωπο κάθε εποχής.

          Γ.