Οι διανοούμενοι καταγίνονται με
όλα, όλα τα σκαλίζουν, αλλά είναι κολλημένοι στον κόσμο της ύλης. Δεν βλέπουν
παραπέρα κι ας έχουν τα μάτια, που είχε ο Άργος της Μυθολογίας. Τίποτε απ’ όσα
λένε δεν έχει την πυρωμένη σφραγίδα της αιωνιότητας. Ανήκουν στην μερίδα των
σοφών που τους μώρανε ο Θεός, διότι δεν έχουνε μέσα τους “το πνεύμα της
αληθείας ό ο κόσμος ου θεωρεί”. Συνέπεια αυτής της θεοποίησης του μυαλού είναι η υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια είναι η
ρίζα και πηγή και μητέρα της αμαρτίας. Ο υπερήφανος είναι άδικος, υβριστής,
κλέπτης, θυμώδης, φαρμακερός, κατηφής, περισσότερο θηρίο, παρά άνθρωπος. Είναι
δειλός, αναίσχυντος, ανόητος, θρασύς, ασεβής, επιδεικτικός, θορυβοποιός,
φίλαυτος και αγνοεί την πραγματική του κατάσταση. “Ο μέγα φρονών επί τοις
πνευματικοίς οίχεται και απόλωλε, πολλώ μάλλον επί τοις σαρκικοίς”. Δηλαδή,
όποιος έχει μεγάλη ιδέα για τα πνευματικά του έργα και αγαθά εξαφανίζεται και χάνεται.
Πολύ περισσότερο από εκείνον που υπερηφανεύεται για τα σωματικά του προσόντα
και τα υλικά αγαθά του.
Η υπερηφάνεια, η ανθρωπαρέσκεια, η φιλαρέσκεια μας οδηγούν σ’ ένα συνεχές κυνηγητό προκειμένου να φανούμε, να εντυπωσιάσουμε, και δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι περπατάμε στο σκοτάδι και ότι δεν έχουμε γνωρίσει την έννοια της πραγματικής σοφίας. “Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας... και εκ του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ελάβομεν, και χάριν αντί χάριτος” (Ιωάν. Α, 14, 16). Ο Θεός των φιλοσόφων είναι απρόσιτος, αλλά και ένας Θεός που δεν θεώνει τον άνθρωπο, είναι αδιάφορο για τον άνθρωπο εάν υπάρχει ή όχι.
“Απέναντι στο ηθικό χάος”, σελ. 50-51
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου