ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ “Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα"

 

“Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα”

                             “Και όταν θα ’ ρθουν οι καιροί

                             που θα ’ χει σβήσει το κερί

                              στην καταιγίδα

                             Υπερασπίσου το παιδί

                             γιατί αν γλιτώσει το παιδί

                             υπάρχει ελπίδα”                             

          “Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα”, λέει ένα υπέροχο τραγούδι των Μίκη Θεοδωράκη και Λευτέρη Παπαδόπουλου.

         Οι γονείς φοβόμαστε για τα παιδιά μας. Φοβόμαστε για την υγεία τους, για την πρόοδό τους, για το αν θα πετύχουν όταν μεγαλώσουν στην ζωή τους. Θέλουμε να τα υπερασπιστούμε από ποικίλους πειρασμούς του πολιτισμού μας, όπως η εικονική πραγματικότητα, το bylling, η κακή συμπεριφορά των ανθρώπων γενικά, η προπαγάνδα, κάποτε και ο καταναλωτισμός. Οι γονείς όμως συχνά βρισκόμαστε σε έναν αντιφατικό πειρασμό: από την μία να εξουσιάσουμε τα παιδιά μας “για το καλό τους”, και από την άλλη να αισθανόμαστε ενοχές όταν τα στενοχωρούμε   λέγοντάς τους “όχι”.

          Η παρεμβατικότητα των γονέων καλό είναι να κινείται προς την κατεύθυνση της αυτοπροστασίας του παιδιού, την μάθησης δηλαδή απο την πλευρά του τρόπων με τους οποίους  και θα προστατευθεί από δύσκολες καταστάσεις και δεν χρειάζεται συνεχώς τους γονείς του να το κλείνουν σε έναν γυάλινο κόσμο. Η γονεϊκή εξουσία δεν μπορεί να γεννά στους γονείς ενοχές. Μας δίδεται εκ των πραγμάτων και με ένα αίσθημα ότι το παιδί είναι ανήμπορο να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Σκοπός της ανατροφής είναι να δίδονται οι αξιακές κατευθύνσεις και να δοκιμάζεται το παιδί κατά πόσον μπορεί να τις ακολουθήσει, αν του γίνονται βίωμα. Από την άλλη, ο διάλογος είναι απολύτως απαραίτητος προκειμένου το παιδί να κατανοεί τα βήματα τα οποία θα το οδηγούν στο να μπορεί να κρίνει, και μέσω των γονέων του και μέσω του περίγυρού του, αλλά, κυρίως, και μέσα από  την δική του σκέψη, τον κόσμο.

          Ο παρεμβατικός γονιός συχνά αναγκάζεται να υπερβάλλει, προκειμένου να ικανοποιήσει τον άλλο γονέα. Να γίνεται ησυχία στο σπίτι, να διαβάζουν  τα παιδιά, να μπαίνουν όρια, καταστάσεις στις οποίες ο ένας απαιτεί  απο τον άλλο να μπει μπροστά, φέρνοντας  συχνά την οικογένεια σε γκρίνια και σε κρίση. Χρειάζεται η από κοινού πορεία, προκειμένου τα παιδιά να μην εκμεταλλεύονται τον χαμηλότερων τόνων και πιο ευάλωτο συναισθηματικά γονέα, αλλά και να μη μεταφέρεται η διχογνωμία στα παιδιά.

          Η όποια παρεμβατικότητα πάντως πρέπει να  λαμβάνει υπόψιν και το χαρακτήρα του παιδιού. Παιδιά ευαίσθητα  θέλουν διαφορετική αντιμετώπιση σε σχέση με παιδιά πιο δυναμικά και πιο σκληρά.

          Η Εκκλησία συμβουλεύει να μάθουμε στα παιδιά να υπερασπίζονται τον εαυτό τους έναντι κακών λογισμών, αλλά και του πνεύματος του κόσμου ότι πρέπει να ακολουθούν την μόδα των καιρών, για να μην είναι περιθωριοποιημένα. Η καλοσύνη και η αγάπη γεννά περισσότερη  αποδοχή από το αν κάποιος ακολουθεί έναν μοντερνισμό χωρίς ήθος.

          Απαραίτητη είναι η εμπειρία του Θεού και του Ευαγγελίου στον τρόπο αυτοπροστασίας. Η αγάπη δεν είναι για να μας πατάνε, αλλά για να μας δείχνει την κορυφή στην οποία καλούμαστε να φτάσουμε. Η αγάπη συνοδεύεται με την αλήθεια. Κι εδώ γονείς και παιδιά οφείλουμε ειλικρίνεια.

          “Αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”. Την ελπίδα όμως καλό είναι να την κοινωνήσει το ίδιο το παιδί και να μάθει να παλεύει, γιατί τα παιδιά τα  μεγαλώνουμε για  να φύγουν απο κοντά μας!

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ