“Δώσ’ μου ένα σύνορο να περπατώ
Δώσ’ μου ένα όνομα να μη χαθώ
Δώσ’ μου ένα όνειρο να κρατηθώ
Δώσ’ μου ένα όραμα ν’ αντισταθώ”
Ένα τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου με τον τίτλο “Προσευχή”
ζητά πρωτότυπα και αλλιώτικα στοιχεία σε σχέση με τις προσευχές που όλοι
γνωρίζουμε.
Ζητά από τον Θεό να μας δώσει όρια, να μας δώσει ταυτότητα,
να μην είμαστε ίδιοι με έναν κόσμο που δεν έχει νόημα άλλο από την απόλαυση και
την κατανάλωση, να μας δώσει ανθρώπους να συζητούμε με ειλικρίνεια και
αυθορμητισμό και χωρίς να αισθανόμαστε καχυποψία, να μας δώσει αγάπη που να νικά το κακό, να έχουμε έναν σκοπό
περαιτέρω, πέρα από την διεκπεραίωση της καθημερινότητάς μας, να αξίζει η ζωή
μας. Όλα αυτά είναι μια αλλιώτικη προσευχή! Βγαίνουμε έτσι από την μονομέρεια
της χρησιμότητας, η οποία τρώει την διάθεσή μας και μας κουράζει πολύ.
Δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να αφήσουμε την
καθημερινότητα. Χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να ζήσουμε. Όμως κάπου το βράδυ, όταν
μένουμε με τον εαυτό μας λίγο πριν κοιμηθούμε, ας αναρωτηθούμε αν υπάρχει κι
ένας άλλος δρόμος. Αυτός της αλήθειας,
τόσο για τον εαυτό μας όσο και για την ζωή και η Αλήθεια είναι ο Χριστός, είναι
η πίστη, είναι η αγάπη, είναι η δημιουργικότητα, είναι η αναζήτηση νοήματος,
που νικά το πρόσκαιρο.
Ο γάμος μας καταξιώνεται όχι μόνο μέσα από τα παιδιά ή από την συντροφικότητα που νικά τη μοναξιά, αλλά από την συμπόρευση του ζευγαριού σε μία οδό που βρίσκει τον Θεό. Ο δρόμος αυτός περνά από την υπέρβαση του εγώ. Γι’ αυτό και στο τραγούδι τονίζεται συνεχώς η λέξη “δώσ’ μου”. Ο εγωπαθής άνθρωπος δεν μπορεί να ταπεινωθεί και να κατανοήσει τα όριά του, ακόμη κι αν τα ζήσει αναγκαστικά. Η προσευχή λοιπόν βοηθά τόσο εμάς όσο και να βρούμε τρόπους για τα παιδιά μας, εκεί που διαπιστώνουμε την δική μας αδυναμία. Ας μην είναι όμως αποτέλεσμα ανάγκης, αλλά προετοιμασίας και απόφασης δια του Θεού να προχωρήσουμε.
Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου