Τη σοβαρότητα με την οποία
αντιμετωπίζουν το παιγνίδι.
Την ανεξάντλητη επιθυμία για ζωή.
Τη δύναμη της καινούργιας αρχής.
Τον ενθουσιασμό να αρχίζουμε ξανά και ξανά, ακριβώς όπως το
παιδί που μαθαίνει να περπατάει.
Το μεγαλείο της συγχώρησης, καθώς τα παιδιά συγχωρούν και
ξεχνούν, για να ξαναρχίσουν να παίζουν.
Τη δύναμη του σπόρου, τη δύναμη της πρώτης ανοιξιάτικης
μέρας.
Την αδιάλειπτη επαφή με την πραγματικότητα, καθώς τα παιδιά
είναι πιο κοντά στην εποχή τους.
Τη δυνατότητα να αλλάζουμε και να μεγαλώνουμε, καθώς η
γονεϊκή ιδιότητα εξελίσσεται συνεχώς, αλλάζουν οι ανάγκες των παιδιών και
απαιτούνται καινούργιες δεξιότητες.
Την απέραντη δέσμευση στη ζωή, αν συνειδητοποιήσουμε ότι
λειτουργούμε ως πρότυπα, ότι τα παιδιά καλωσορίζουν τις θετικές αλλαγές μας,
ότι μέχρι την ώρα του ύστατου αποχαιρετισμού, διδάσκουμε και εμπνέουμε.
Παραμένει πάντα στόχος και όραμα:
Να μείνει το σπίτι καταφύγιο, παραμυθία, χώρο άθλησης, χώρος υπέρβασης, χώρος δημιουργίας, χώρος απόκτησης δεξιοτήτων ζωές, χώρος που ευνοεί την ανάδυση κάθε προσώπου ως μοναδικής εικόνας του Θεού, χώρος μοιράσματος με τους σημαντικούς άλλους, εφαλτήριο για το άνοιγμα προς τα έξω.
Ελένη Καραγιάννη, Παιδοψυχίατρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου