Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ !


            Όπως όλοι οι έλληνες ζουν με αγωνία την ανασφάλεια της σύγχρονης κατάστασης, έτσι και όλοι μας σχολιάζουμε, συζητούμε, συμπεραίνουμε και δεν βρίσκουμε ικανοποιητική λύση. Όμως υπάρχει λύση. Μας την λέγει η Ιστορία μας, μας την δείχνει ο Λόγος του Θεού. Το μαρτυρεί η παράδοση του Γένους μας.
            Η Ιστορία μαρτυρεί ότι το Γένος μας είναι δεμένο με την αλήθεια και το ήθος του Ευαγγελικού. Η ορθόδοξη Εκκλησία στήριξε και διέσωσε το Γένος τα χρόνια της σκλαβιάς.
            Η Εκκλησία ήταν το στήριγμα σ’ όλες τις δύσκολες περιόδους της Ιστορίας της πατρίδας. Ο Θεός ανάστησε ηγέτες με ορθόδοξο φρόνημα και ήθος σε κρίσιμες ώρες και έσωσαν το Έθνος των Ελλήνων.
            Εκείνο που πρέπει εμείς είναι να αναλογιστούμε τα λάθη μας και ν’ αλλάξουμε πορεία. Ειλικρινής μετάνοια. Πρώτα εμείς οι γονείς. Να βλέπουν και τα παιδιά και να διδάσκονται.      Και βίο λιτό και ασκητικό. Προπάντων να βοηθήσουμε τους έχοντας ανάγκη ή προσωπικά ή οργανωμένα στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας Το σύνθημα μας ας είναι: Όλοι είμαστε αδελφοί εν Χριστώ. Ας γευτούμε την αγάπη και την φιλανθρωπία του Ιησού Χριστού. Να συνεχίσουμε την αλληλεγγύη και να μελετήσουμε προσεκτικά τον  Ύμνο της Αγάπης του Απ. Παύλου και να τον εφαρμόσουμε στη ζωή μας όσο μπορούμε, « μείζων η αγάπη».
            Είναι χαρακτηριστικά όσα αναφέρει στη θαρραλέα και πειστική επιστολή του  ο Μακ. Αρχιεπ. Αθηνών κ. Ιερώνυμος προς τον πρωθυπουργό:
            «….Δρόμοι δημιουργίας, ελπίδας και προοπτικής. Σε αυτούς τους δρόμους οφείλουμε να παρευρεθούμε όλοι, με την συναίσθηση της μετανοίας. Ενώνοντας τις αστείρευτες  δυνάμεις του Έθνους μας. Έχοντας πάνω απ όλα ακλόνητη την βεβαιότητα, ότι με την βοήθεια του Θεού και την πίστη στις δυνατότητες μας μπορούμε να τα καταφέρουμε. Η Ελλάδα του πολιτισμού, της ιστορίας, των παραδόσεων δεν μπορεί να χαθεί… γιατί  κάποιοι το πίστεψαν και το θέλουν…. Αυτόν τον δρόμο αναζητούμε και προσδοκούμε οι Έλληνες σήμερα».
Καλή Σαρακοστή.
            π.γ.στ.

Νηστεύεις;

Άγ.Ιωάννης Χρυσόστομος

«Νηστεύεις; Ἀπόδειξέ μού το διά μέσου τῶν ἴδιων ἔργων. Ποιά ἔργα ἐννοεῖ; Ἄν δεῖς φτωχό, νά τόν ἐλεήσεις. Ἄν δεῖς ἐχθρό, νά συμφιλιωθεῖς μαζί του. Ἄν δεῖς μιά ὄμορφη γυναίκα, νά τήν ἀντιπαρέλθεις. Ἄς μή νηστεύει λοιπόν μόνο τό στόμα, ἀλλά καί τό μάτι καί ἡ ἀκοή, καί τά πόδια καί τά χέρια καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός μας. Νά νηστεύουν τά χέρια, παραμένοντας καθαρά ἀπό τήν ἁρπαγή καί τήν πλεονεξία. Νά νηστεύουν τά πόδια, ξεκόβοντας ἀπό τούς δρόμους πού ὁδηγοῦν σέ ἁμαρτωλά θεάματα. Νά νηστεύουν τά μάτια, ἐξασκούμενα νά μήν πέφτουν ποτέ λάγνα πά νω σέ ὄμορφα πρόσωπα, οὔτε νά περιεργάζονται τά κάλλη τῶν ἄλλων... Δέν τρῶς κρέας; Νά μή φᾶς καί τήν ἀκολασία διά μέσου τῶν ματιῶν. Ἄς νηστεύει καί ἡ ἀκοή. Καί νηστεία τῆς ἀκοῆς εἶναι νά μή δέχεται κακολογίες καί διαβολές... Ἄς νηστεύει καί τό στόμα ἀπό αἰσχρά λόγια καί λοιδορίες. Διότι τί ὄφελος ἔχουμε, ὅταν ἀπέχουμε ἀπό πουλερικά καί ψάρια, δαγκώνουμε ὅμως καί κατατρῶμε τούς ἀδελφούς μας;».

Ο δρόμος της νηστείας

Άγ.Κύριλλος Αλεξανδρείας

«Ας ἔρθει, λοιπόν, ἀνάμεσά μας ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Ἄς μᾶς διδάξει τόν τρόπο τὴς νηστείας. Ἄς τόν ἀκούσουμε πού λέει: 'Νηστεία καθαρή καί ἀμόλυντη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα εἶναι αὐτή: νά ἐπισκέπτεται κανείς ὀρφανά καί χῆρες στή θλίψη τους καί νά τηρεῖ τόν ἑαυτό του ἀμόλυντο ἀπό τόν κόσμο'. Πῶς ὅμως καί μέ ποιό τρόπο θά ἐπιτύχουμε αὐτά πού ἐλέχθησαν, εἶναι εὔκολο νά ἀνεύρουμε. Διότι ἀρκεῖ, νομίζω, γι᾿ αὐτούς πού σκέπτονται σωστά καί αὐτός ὁ φυσικός νόμος, πού ἀφ᾿ ἑνός μᾶς διδάσκει νά μισοῦμε ὅσα φαίνεται νά εἶναι ἀντίθετα στίς θεῖες ἐντολές καί ἀφ᾿ ἑτέρου μᾶς παρακινεῖ νά κρατοῦμε μέσα μας τό θέλημα τοῦ Νομοθέτου. Ἄν τώρα κάποιος νομίζει ὅτι γι᾿ αὐτό χρειαζόμαστε ἀκόμη πιό σαφῆ παραγγέλματα, ἄς ἀκούσει τόν Παῦλο πού λέει: 'Νεκρώσατε ὅ,τι γήινο εἶναι μέσα σας, δηλαδή τήν πορνεία, τήν ἀκαθαρσία, τό πάθος, τήν κακή ἐπιθυμία'. Διότι, βέβαια, δέν θά ἐπιτύχουμε τή χάρη πού παρέχει ἡ ἀληθής νηστεία ἁπλῶς μέ τήν ἀσιτία καί μέ τήν ἀπόρριψη μόνο τῶν τροφῶν. Οὔτε πάλι, ἔχοντας ἀπόσχει ἀπό αὐτά καί μόνο, θά γίνουμε ἐξάπαντος καθαροί καί ἅγιοι, ἀλλά ἀποδιώκοντας ἀπό τή διάνοιά μας ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα βρέθηκε καί τό φάρμακο τῆς νηστείας».

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ,Μτ.θ 6,14-21

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Μ. ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Σήμερα δίνεται το σύνθημα για την πορεία προς την Αγία και Μ. Σαρακοστή, με λειτουργικές εκδηλώσεις αγάπης- πέρα από την πρωινή Θ. Λειτουργία, το βράδυ θα έχουμε και τον εσπερινό της συγγνώμης. Στη συνέχεια θα είναι οι αυριανές εκδρομικές συνάξεις της καθαράς Δευτέρας γύρω από το τραπέζι με το λιτό σαρακοστιανό φαγητό.
            Αυτό το λιτό φαγητό θα δείξει, ότι εκείνο που μας ενώνει δεν είναι τόσο τα δεσμά της κατανάλωσης, αλλά ο σύνδεσμος της αγάπης. Και οι όμορφες συνάξεις μας με τα σαρακοστιανά θα δείξουν ότι είμαστε νοσταλγοί όχι της καταναλωτικής κοινωνίας, αλλά της κοινότητας αυτών που αγαπιούνται παρά τις αστοχίες, τα λάθη και τα προβλήματα τους.
            Η μαζική παραγωγή αγαθών δημιουργεί καταναλωτικές κοινωνίες- μάζες. Οι συνάξεις της σαρακοστής δημιουργούν ανθρώπινες κοινωνίες με ενότητα ριζωμένη στην ελπίδα και την αγάπη.
            Σ’ αυτές τις κοινότητες  διασώζεται το ανθρώπινο πρόσωπο και η ανθρώπινη συμβίωση. Και όλα αυτά θα εκδηλωθούν με χαρά στις Λειτουργίες και στα νηστήσιμα τραπέζια των πιστών. Είναι χαρακτηριστικό πως στις νηστείες της Μ. Σαρακοστής και τα κούλουμα κανένας δεν αισθάνεται μόνος του. Όλοι συμβιώνουν στις Ελλήνων της κοινότητες. Όλοι πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς και ράθυμοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι νέοι και γέροι. Όλοι,  μα όλοι δικαιούνται αναψυχής. Μιλάμε βέβαια για τη δυναμική της ορθοδοξίας και της Μ. Σαρακοστής.
            Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν, ότι το ζητούμενο στη Σαρακοστή αυτή είναι η εφαρμογή κάποιων θρησκευτικών τύπων. Το ζητούμενο είναι ο εξανθρωπισμός των τρόπων της ζωής μας ή το κοινωνικό πρόσωπο των τρόπων μας. 
            Στην αναζήτηση πηγή έμπνευσης είναι ο Τριαδικός Θεός που δεν είναι μόνος, γιατί είναι αγάπη. Ο Χριστός σταυρώθηκε από την τότε ηγεσία για λόγους σκοπιμότητας, ενώ ήταν αθώος. Η θυσία όμως αυτή  ζωογονεί το σύστημα της Αναστάσεως την ώρα που ακούγεται η κραυγή κάθε εξαθλιωμένου: προσδοκώ ανάσταση και ζωή του μέλλοντος αιώνος.
            Αλλά γι’ αυτό κάνει νύξεις το σημερινό ευαγγέλιο της Μ .Σαρακοστής. « είπεν ο Κύριος, εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών  αφήσει και υμίν ο Πατήρ ο ουράνιος. Εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών , ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών».
            Το σημερινό ευαγγέλιο ενδιαφέρει πρωτίστως όσους απασχολεί το καυτό ερώτημα: σε ποια βάση μπορούμε να θεμελιώσουμε αξιοπρεπώς την ατομική και κοινωνική ζωή; Πάντως όχι στη βάση της σκληρότητας λέει ο Χριστός λέγοντας: « εάν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα λάθη που κάνουν, θα συγχωρήσει και εσάς ο ουράνιος Πατέρας σας.
            Πράγματι! Η σκληρότητα θεωρείτε από πολλούς το κλειδί  για την είσοδο στην τέλεια κοινωνία. Και τη θεωρία αυτή  τη συνοδεύει η εξόντωση των μη καθαρών, γιατί δήθεν μολύνουν την καθαρότητα της κοινωνίας και την τακτική της κοινωνικής υποκρισίας. Η θεωρία αυτή έγινε αιτία, και γίνεται σε πολλά μέρη της γης, βασανισμών, ακρωτηριασμών, απαγχονισμών, αποκεφαλισμών και κάθε είδους εκτελέσεων και διωγμών, αλλά και κοινωνικών θεατρινισμών.
Ο Ιησούς Χριστός έρχεται να τονίσει, ότι πέρα από διακρίσεις  του τύπου έντιμοι και μη ανέντιμοι, καθαροί και μη καθαροί, όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τη δικαιοσύνη του Θεού, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η συγχώρηση. Θα λέγαμε πως ο Χριστός προσπαθεί να εμπνεύσει τους ακροατές του λόγου Του την αγάπη που ο ίδιος νοιώθει για τους ανθρώπους. Μια αγάπη που κρατάει τον άνθρωπο μεταξύ ακραίου ηθικισμού και ασύδοτης ελευθεριότητας.
            Στα δύο άκρα υπαρχή θάνατος. Στο κέντρο της εξ αγάπης συγχωρήσεως υπάρχει ζωή. Εξ άλλου συγχωρώ σημαίνει συναντώ τον άλλο στο χώρο όπου συμβιώνουμε και τον απαλλάσσω από το βάρος των ενοχών του και αυτός με απαλλάσσει από το βάρος των ενοχών μου. Δέχομαι τη συγγνώμη του όπως κι’ εγώ τη δική του. Όλοι έχουμε ανάγκη μιας τέτοιας συγχώρησης, διότι απλούστατα ζωή σημαίνει συνύπαρξη- συνάντηση και συνάντηση σημαίνει συγχώρεση.
            Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν σημαίνει παλιανθρωπιά. Σε κάθε περίπτωση η κατά Χριστό συνάντηση και συγχώρεση αναζητά την δικαιοσύνη του Θεού και βρίσκει την έκφραση της στα λόγια του Παύλου που λέγει: « χριστιανοί  μου αν παρασυρθεί κάποιος σε κάποιο λάθος εσείς οι χριστιανοί πρέπει να τον βοηθάτε με πνεύμα πραότητας προσέχοντας καθένας τον εαυτό του μήπως ξεπέσει σε λάθος. Ο καθένας ας βαστάει τα λάθη του άλλου και μ’ αυτόν τον τρόπο θα αναπληρώσετε το νόμο του Χριστού».
            Δύσκολα όντως τα πράγματα! Αλλά πώς να το κάνουμε. Η συμβίωση είναι αγώνισμα, νίκη σε αγώνες. Το ευκολότερο, αλλά και το χειρότερο είναι η κατάντια του διαχωρισμού των ανθρώπων σε καλούς και σε κακούς. Στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει συγχώρεση, συνάντηση των ποικίλων προσώπων ελεύθερης συνύπαρξης, δεν υπάρχει σύνθεση, παρά μόνο θέση και αντίθεση. Υπάρχει εμφανής ή αφανής αλληλοεξόντωση. Ο καθένας διαφημίζει το δίκιο του και κανείς δεν συμμαζεύει το άδικο του..
            Αποτέλεσμα: όποιος έχει το πάνω χέρι  καταπιέζει τους κάτω εν ονόματι της καθαρότητας και δικαιοσύνης. Μέχρι ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Η χριστιανική συγχώρεση είναι η «εν Χριστώ» συγχώρεση σύμφωνα με το « αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Αυτό το « εν Χριστώ» έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί ο Θεάνθρωπος Κύριος αναδεικνύει τους αμαρτωλούς χαριτωμένους,  ώστε να εμπνέουν όπως οι τελώνες και οι πόρνες που Τον ακολουθούσαν. Παράδοξο κι’ όμως αληθινό!
Ο Ματθαίος ο τελώνης, ο Ζακχαίος, οι τελώνες , ο Νικόδημος, ο Φαρισαίος, η γυναίκα η αμαρτωλή, ο ληστής στο Σταυρό, ο Παύλος ο διώκτης, έγιναν πρόσωπα τα οποία πάντα εμπνέουν, οικοδομούν και συμβουλεύουν, ότι αυτό είναι αδύνατο για τους ανθρώπους, είναι δυνατό όμως για τον Θεό.
            Όλα βέβαια αυτά έρχονται σε αντίθεση με την άποψη πως μπορούμε να φθάσουμε στην ιδανική συνύπαρξη, όταν ανακαλύψουμε κάποιο τέλειο σύστημα.  
            Σε τι συνίσταται όμως το τέλειο σύστημα;
            Αν συνίσταται στην απεριόριστη και αναγκαστική κατανάλωση για τη δημιουργία κάποιας βιτρίνας που τηρεί εξωτερικά το μύθο της ευμάρειας, ενώ καλύπτει ουσιαστικά την εξαθλίωση, τότε να λείπει ένα τέτοιο σύστημα.
Αλλά για το θέμα αυτό γίνεται λόγος  στη δεύτερη παράγραφο του σημερινού Ευαγγελίου. Εκεί ο Χριστός εξηγεί γιατί δεν επιτρέπεται η χρησιμοποίηση θεσμών όπως της  νηστείας υποκριτικά. Δηλ, προς συγκάλυψη της πνευματικής αθλιότητας και χυδαιότητας. Λέει: « όταν νηστεύετε μη γίνεσθε σκυθρωποί όπως οι υποκριτές, οι οποίοι παραμορφώνουν τα πρόσωπα τους για φανούν στους ανθρώπους ότι νηστεύουν».
            Είχε επισημάνει την προσπάθεια πολλών να συγκαλύπτουν την πραγματικότητα κάτω από τη νηστεία. Κάποιοι υπέβαλλαν τον εαυτό τους σε στέρηση τροφής μόνο κα μόνο για να παρουσιάσουν πνευματική ευημερία, ευπρέπεια και ευεξία. Και επειδή δεν μπορούσαν να την εγγυηθούν εμφανίζονταν απλά με την κακοποίηση ενός θεσμού. Δηλ. μετέβαλλαν ένα θεσμό σε τρυκ όπως λέμε.
            Η τακτοποίηση αυτή είναι παλιά . Όταν δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι, κάνε ότι μπορείς. Η τακτική αυτή σε ακραίες περιπτώσεις εξελίσσονται σε παρακολουθήσεις, φακελώματα, μαύρη προπαγάνδα, κακές διαφημίσεις. Όλα αυτά τα έχουμε γευτεί. Εκείνοι που υπόσχονται ευημερία και ευπρέπεια αποφεύγουν να εγγυηθούν αυτά υπόσχονται και εκπίπτουν στην υποκρισία κακοποιώντας ιδέες, μεθόδους και θεσμούς.            
            Η τακτική αυτή μας θυμίζει τους φαρισαίους που δημιουργούσαν τη ζωή σαν τάφο έξω ωραίο και μέσα σάπιο.
            Βέβαια η Εκκλησία διαφωνεί μ’ αυτή την τακτική. Διότι η αλλοίωση της πραγματικότητας για λόγους σκοπιμότητας τελικά φέρνει δυστυχία. Ο Χριστός συμβουλεύει: « όταν νηστεύεις, δηλ. όταν χρησιμοποιείτε θεσμούς, μη φαίνεσθε όπως οι υποκριτές, που παραμορφώνουν το πρόσωπο τους, δηλ. αλλοιώνουν την πραγματικότητα, για να φανούν λόγο σκοπιμότητας. Είναι πράγματι φοβερό η κατάχρηση θέσεων και λόγων για λόγους ιδιοτέλειας.
            Χρέος μας  είναι η αποφυγή της κατάχρησης και η επιδίωξη της χρήσεως και στην περίπτωση μας της αξιοποίησης του θεσμού της νηστείας σαν αναζήτηση του μυστικού της ζωής.
            Όλοι γνωρίζουν πως για να ζήσει ο άνθρωπος χρειάζεται τροφή, γιατί αλλιώς πεθαίνει. Από το άλλο μέρος όλοι γνωρίζουν πως και όταν υπάρχει κατανάλωση ή υπερκατανάλωση τροφών πάλι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Επομένως το μυστικό της ζωής δεν βρίσκεται μόνο στην τροφή, αλλά κάπου αλλού. Για τον Χριστό και την Εκκλησία βρίσκεται στην αγάπη, στη συμβίωση Θεού- ανθρώπου- συνανθρώπου. Στη λεγόμενη Θεία Κοινωνία.
            Η άποψη αυτή σαφώς διαφέρει από την άποψη που υποστηρίζει ως μυστικό της ζωής την υπερκατανάλωση αγαθών. Να γιατί ο Χριστός επισημαίνει στην τρίτη παράγραφο του Ευαγγελίου τα εξής: « μη θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς επί της γης όπου σκόρος και σαπίλα  τους καταστρέφει και οι κλέπτες με διαρρήξεις τους κλέβουν. Αλλά θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό
            Ας ελπίσουμε, ότι δεν θα υπάρξει κανείς τόσο ανόητος, ώστε να ισχυρισθεί, ότι τα λόγια αυτά είναι παρηγοριά για τους μη έχοντες και κατέχοντες. Τα λόγια αυτά είναι τόσο σοβαρά ώστε απευθύνονται σε όλους, ιδιαίτερα στους κατέχοντες, αφού ο Θεός « πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» .
            Δεν υπάρχουν περιθώρια εγκλωβισμού του Ευαγγελίου σε ξεπερασμένες ιδεολογικές φόρμες. Στην εποχή μας μια συμπεριφορά λιτότητας και ολιγάρκειας είναι το ζητούμενον.
            Οι λόγοι είναι γνωστοί. Η έλλειψη καθαρού νερού αυξάνει. Οι παγκόσμιες ανισότητες αυξάνουν. Οι ελλείψεις σε τρόφιμα επίσης αυξάνουν. Η σαρκική εκμετάλλευση πολλαπλασιάζεται. Ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνει. Το φάσμα της πείνας απειλεί εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη μας. Επομένως τώρα μένει η αποδοχή εκ μέρους των εχόντων και κατεχόντων της χριστιανικής πρότασης: « μη θησαυρίζετε  θησαυρούς επί της γης».
            Δεν πρόκειται για κάποια πρόταση μεταμοντέρνας συμπεριφοράς.
            Σε τι συνίσταται αυτή;
            Αρνητικά στην αποφυγή εκζήτησης απειλητικής κυριαρχίας επί αψύχων  και εμψύχων. Όσοι το επιδιώκουν έφθασαν στη δουλεία, στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
            Θετικά τώρα η χριστιανική αυτή πρόταση συνίσταται στην αποδοχή με ευχαριστιακή αντιμετώπιση αψύχων και εμψύχων  ως δώρων του Θεού στους ανθρώπους.
            Το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής μας  βάζει στην τροχιά της Μ. Σαρακοστής. Είναι τροχιά προβληματισμού  για όσα μας συμβαίνουν. Διότι το Ευαγγέλιο και η Σαρακοστή είναι στοιχεία σωτηρίας, αφού περιέχουν το ουσιώδες που έφερε ο Χριστός.
 Αναμένεται και η ανάλογη αντίδραση και δράση μας,  αν νοιώθουμε την ανάγκη να σωθούμε και αν το ανθρώπινο προνόμιο να ζητάμε σωτηρία δεν έχει καταποντισθεί για πάντα στον ωκεανό της λησμοσύνης.
Καλή Κυριακή και καλή Σαρακοστή.
π.γ.στ.  

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗΣ

"Να συγχωρέσεις για να συγχωρεθείς"
 πρωτ. Αλ. Σμέμαν
            «…. Η συνείδηση είναι αυτό το μυστηριώδες βάθος του νου, που μας φέρνει τύψεις και παθιασμένη επιθυμία για κάθαρση και διόρθωση.
            Τύψη είναι ακριβώς η φωνή της συνειδήσεως και μας οδηγεί στο πρώτο σκαλοπάτι του δρόμου για τη κάθαρση, στην επιθυμία να συγχωρήσουμε και να συγχωρεθούμε.
            Γιατί; Γιατί η συγγνώμη και η επιθυμία για συγγνώμη  να μπαίνουν μέσα μας με τέτοια σαφήνεια τη στιγμή που ξεσηκώνεται η συνείδηση μας ως μια κατ’ εξοχήν απαίτηση;
            Η απάντηση είναι πως η συνείδηση μας αποκαλύπτει πως η ουσία του κακού και του ψεύδους είναι η διαίρεση που εμφανίζεται ως ενοχή μπροστά στους άλλους ανθρώπους.
            Να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς!
            Έτσι στρεφόμαστε από τη διαίρεση στην ενότητα, από την έχθρα στην αγάπη . Το να συγχωρείς όμως  δεν είναι απλώς το να αγνοείς τα ελαττώματα του άλλου, όπως ισχυριζόμαστε, ή το χειρότερο, να βγάζεις από το μυαλό σου τους άλλους με μία κίνηση του χεριού ως ανίατη περίπτωση που δεν αξίζει να ασχοληθεί μαζί της κανείς.
            Συγγνώμη δεν σημαίνει αδιαφορία ή περιφρόνηση ή κυνισμός. Μόνο όποιος έχει συνειδητοποιήσει με όλη την ψυχή του την τρομακτικότητα της απουσίας της αγάπης από τον κόσμο, που έχει αισθανθεί την αβυσσαλέα οδύνη εκείνης της μοναξιάς στην οποία έχει αυτοκαταδικαστεί ο άνθρωπος με την αυτοδικαίωση και τον εγωισμό του,μόνο τότε θα     μπορέσει να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί…».
       

Κυριακή της Τυρινής

του συνεργάτου μας Λάμπρου Σκόντζου,
θεολόγου-καθηγητού

 Η τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο της τρυφής. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό ως το τελειότερο και εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, ως «εικόνα και καθ’ ομοίωσις» αυτού ( Γέν.1,26). Πλάστηκε να ζει αιώνια μέσα στη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, ατέρμονο βίο άπαυτης ευδαιμονίας. Αυτή τη σημασία έχει η βιβλική διήγηση περί του κήπου της Εδέμ (Γεν.2ο κεφ.). Ο άνθρωπος έκαμε κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του και προτίμησε το κακό. Ο αρχέκακος διάβολος τον παρέσυρε στην πτώση και την καταστροφή. Αυτό του στέρησε τον παράδεισο, δηλαδή την αέναη και ζωοποιό παρουσία του Θεού και την κοινωνία των ακένωτων ευλογιών Του.
      Μέγα χάσμα ανοίχτηκε ανάμεσά τους (Εφ.2,13). Η αγία Γραφή αναφέρει συμβολικά πως οι πρωτόπλαστοι διώχτηκαν από τον κήπο της Εδέμ και δύο αγγελικά όντα τάχθηκαν να φυλάγουν με πύρινες ρομφαίες την πύλη του, για να μην μπορούν να την παραβιάσουν αυτοί. Το ατέλειωτο δράμα του ανθρωπίνου γένους άρχισε!
      Ο Αδάμ και η Εύα τότε κάθισαν απέναντι από τον κήπο της τρυφής και θρηνούσαν για το κακό που τους βρήκε. Αναλογίζονταν την πρότερη ευδαιμονία τους, την σύγκριναν με την τωρινή δυστυχία τους, προέβλεπαν το μέλλον ζοφερό και γι’ αυτό έκλαιγαν γοερά. Τα καυτά τους δάκρυα πότιζαν την άνυδρη γη και οι σπαραχτικές κραυγές τους έσπαζαν την ηρεμία της έξω του παραδείσου ερήμου.
      Όμως δυστυχώς ο θρήνος των πρωτοπλάστων δεν ήταν αποτέλεσμα μεταμέλειας για την ανυπακοή και την ανταρσία τους κατά του Θεού. Δεν ήταν πράξη μετάνοιας και αίτημα συγνώμης προς το Θεό, αλλά ωφελιμιστικός σπαραγμός. Δε θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα και αγιότητα, αλλά για τη χαμένη υλική ευμάρεια του παραδείσου. Ούτε ένας λόγος μετάνοιας δεν ακούστηκε από τα χείλη τους! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως αν εκείνη την τραγική στιγμή οι προπάτορές μας μετανοούσαν ειλικρινά και ζητούσαν ταπεινά συγνώμη από τον απόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, θα είχαν αποκατασταθεί στην πρότερη της πτώσεως κατάστασή τους. 
     Η ενθύμηση του αδαμιαίου θρήνου αυτή την ημέρα υπήρξε επιβεβλημένη από την Εκκλησία μας. Από την επόμενη ημέρα αρχίζει η αυστηρή νηστεία της Μεγάλης
Τεσσαρακοστής και ο σκληρός αγώνας κατά των ψυχοκτόνων παθών μας. Οι προπάτορές μας αποτελούν πολύ καλό παράδειγμα συνετισμού μας. Η λαιμαργία τους, να φάνε από τον καρπό του απαγορευμένου δένδρου της  Εδέμ, τους οδήγησε στην απώλεια. Η πολύμορφη νηστεία η δική μας και η άσκηση των αρετών, μας φέρνει στην ουρανοδρόμο πορεία για να συναντήσουμε ξανά το Θεό. Ο θρήνος ο δικός μας δεν είναι (δεν θα πρέπει να είναι) ωφελιμιστικός, όπως των πρωτοπλάστων, αλλά οντολογική συντριβή και μετάνοια για την αμαρτωλότητά μας. Είναι το μόνο αντίδοτο για την ύβρη μας απέναντι στο Θεό και ο μόνος τρόπος της σωτηρίας μας.
       Η Εδέμ βρίσκεται δίπλα μας κλεισμένη. Ο φιλάνθρωπος Θεός μας έδωσε το κλειδί να ανοίξουμε τη θύρα και να εισέλθουμε, το οποίο είναι η ειλικρινής μετάνοιά μας. Ας είναι ζωντανό παράδειγμά μας ο μετανοών συσταυρούμενος με τον Κύριο ληστής, ο οποίος σύμφωνα με το θαυμάσιο επίγραμμα της υμνολογίας της Μ. Παρασκευής, άνοιξε τον παράδεισο  «βαλών κλείδα το μνήσθητί μου».

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Η ορθόδοξη αγωγή στην εκκλησιαστική κοινότητα

Μητρ. Ναυπάκτου κ.ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Η Ορθόδοξη αγωγή δεν νοείται και έξω από την Εκκλησιαστική – λατρευτική κοινότητα. Η Εκκλησία είναι οικογένεια και ο νέος πρέπει να ζει αυτήν την οικογενειακή ζωή και να δέχεται από κοινού την διδασκαλία και την τροφή. Το πνεύμα της κοινότητος, της οικογένειας, πρέπει να βιώνεται και να αναπτύσσεται, γιατί είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει ζεστασιά και παρηγοριά στον νέο και δεν του αφήνει περιθώρια αναζητήσεως αυτού του κλίματος σε άλλες κοινωνίες.

Στην θεία Λειτουργία ο νέος μαθαίνει την οικογένειά του στην οποία ανήκει ο παππούς του, ο πατέρας του, τα μικρότερα αδέλφια του και τα νήπια. Ανήκουν όλοι οι άνθρωποι κάθε ηλικίας και κοινωνικής στάθμης. Ανήκουν ακόμη όλοι οι Ορθόδοξοι που ζουν σε διαφορετικά έθνη και που τυχόν θα τους συναντήσει στον Ναό. Η παρουσία του γέροντος και το κλάμα του νηπίου μέσα στη θεία Λειτουργία αφήνει βαθειά βιώματα στον νέο.

Γι’ αυτό, όπως έχει σημειωθεί από Ορθόδοξο μελετητή, οι μεμονωμένες ευχαριστιακές συνάξεις (μόνον για παιδιά κλπ) διασπούν αυτήν την κοινωνία, την αδελφότητα, και την οικογενειακή ζωή και είναι μια αίρεση «εν μέση Ορθοδοξία». Είναι το ίδιο σαν να ετοιμάζονται στο σπίτι δυο τραπέζια, ένα για τα παιδιά και ένα για τους μεγάλους, πράγμα που διασπά την ενότητα της οικογένειας. Η Ορθόδοξη αγωγή πρέπει να βοηθά τον νέο να αναζητά και να βρίσκει την ζωή, τον Θεό, την διδασκαλία όχι στις ιδιαίτερες γι’ αυτόν συγκεντρώσεις, αλλά μέσα στην Κοινότητα, μέσα στο σώμα του Χριστού.

Αμαρτία και ψυχή

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Κάθε αμαρτία φέρνει στην ψυχή από ένα μικρό θάνατο· ενώ με την μετάνοια ο άνθρωπος διώχνει την αμαρτία από μέσα του, διώχνει τον θάνατο, ανα­σταίνει την ψυχή του εκ νεκρών. Η μετάνοια δεν είναι μόνο δεύτερη βάπτιση, αλλά και πρώτη ανά­σταση. Ανάσταση της ψυχής εκ νεκρών. Η μετά­νοια καταστρέφει τον τάφο της ψυχής, εξαφανίζει τον πνευματικό θάνατο, εισάγοντας τον άνθρωπο στην αιώνια ζωή. Οποιεσδήποτε αμαρτίες κι αν έχει ο άνθρωπος, εάν μετανοήσει, «ηγέρθη εκ νεκρών»: «νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη»(Λουκ. ιε', 24.32). Έτσι, «αμαρτία μη προς θάνατον» είναι κάθε μετανοημένη αμαρτία, ακόμα και αν πραγματοποιήθηκε «επτάκις της ημέρας», εφόσον αυτός που την διέπραξε είπε «επτάκις της ημέρας» «μετανοώ» (Λουκ. ιζ', 3-4). Ενώ «αμαρτία προς θάνατον» είναι κάθε αμετα­νόητη αμαρτία, δηλαδή κάθε αμαρτία κατά την οποία και στην οποία παραμένει ο άνθρωπος συνειδητά, εκούσια και επίμονα. Τέτοια αμαρτία προκαλεί το θάνατο της ψυχής. Και ο θάνατος της ψυχής δεν είναι άλλο παρά ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό, η στέρηση του Θεού και των χαρι­σματικών δωρεών και δυνάμεών Του από την ψυχή. Ο άγιος Θεολόγος ευαγγελίζεται: «Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει και δώσει αυτώ ζωήν, τοις αμαρτάνουσι μη προς θάνατον. Έστιν αμαρτία προς θάνατον· ου περί εκείνης λέγω ίνα ερωτήση».

ΜΗΝ ΑΝΑΒΑΛΛΕΙΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

  Μέγας  Βασίλειος
            Τι κάνεις άνθρωπε; Σε χρόνο που είσαι δυνατός για αγαθά και γενναία έργα, ξοδεύεις τα νιάτα σου μέσα στις αμαρτίες; Κι’όταν πλέον κουρασθούν τα όργανα της ηδονής, τότε πλησιάζεις το Θεό; Δηλ. σε χρόνο που δεν είναι για τίποτα χρήσιμα, αλλά μάλλον να αδρανούν στο κρεβάτι ξαπλωμένα απ’τον μαρασμό που προκάλεσε ο χρόνος και την παράλυση που έφερε η αμαρτία;
            Η σωφροσύνη που παρατηρείται στα γεράματα δεν είναι σωφροσύνη, αλλ’αδυναμία προς ακολασία. Ο νεκρός δεν στεφανούται. Ούτε είναι δικαίος εκείνος που δεν μπορεί να κάμει το κακό. Την αμαρτία να την χαλιναγωγήσεις με το λογισμό σου. Εξ’όσον είσαι νέος. Αυτό είναι πράξη ενάρετου, είναι αποφυγή εκ του κακού, είναι εκτέλεση του αγαθού. Η αδράνεια, που χωρίς τη θέληση του ανθρώπου παρατηρείται, και που δεν ενεργείται το κακό, δεν επαινείται ούτε κολάζεται.
            Εάν η αμαρτία σταματήσει ως ενεργός πράξη, αυτό δεν είναι δικό του κατόρθωμα, αλλά της φυσικής αδυναμίας λόγω της αρρώστιας σου, αν πρόκειται να είσαι άρρωστος ή των γηρατειών σου. Επαινούμε εκείνους που από προαίρεση, από αγαθή βούληση είναι αγαθοί, και όχι αυτούς που εμποδίζονται να κάμουν το κακό ανεξάρτητα από τη βούληση τους.
            Ποιος εκανόνισε τη διάρκεια της ζωής σου; Ποιος τον σταθμό των γηρατειών σου; Ποιος σου είναι τόσο αξιόπιστος, για την μελλοντική σου ασφάλεια; Δεν βλέπεις πως ο θάνατος αρπάζει και νήπια και ηλικιωμένους; Η ζωή δεν έχει γνωστό χρονικό όριο εδώ. Και περιμένεις να δοθεί η μετάνοια σαν ένα δώρο της αρρώστιας σου τότε που δεν μπορείς να εξομολογηθείς και να πεις τα σωτήρια εκείνα λόγια. Αλλά μήπως φθάσεις σε τέτοια κατάσταση που δεν θα σου επιτραπεί ν’ ακούσεις λόγω της θολούρας του μυαλού σου, ούτε και τα χέρια να σηκώσεις στον ουρανό, ούτε τα πόδια να κινήσεις και να γονατήσεις στο κρεβάτι σου ακόμη για προσευχή ή να διδαχθείς ωφέλιμα λόγια ούτε το διάβολο ν’αρνηθείς, ούτε να δείξεις λογική κατανόηση στις σωτήριες για την ψυχή σου συμβουλές, ευρισκόμενος σε κατάσταση κλονισμού, ούτε να νοιώσεις την παρουσία της θείας χάριτος, λόγω της αναισθησίας που θα σ’έχει αγκαλιάσει. Αλλά κι’αν υποθέσουμε πως τις τελευταίες σου στιγμές με συνείδηση δέχθηκες τη θεία χάρη της μετανοίας, όμως δεν θα μπορέσεις τότε να κάμεις έργα μετανοίας.

Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

 Νικ.Καβάσιλα
Η εφαρμογή της χριστιανικής αλήθειας δεν είναι έργον που υπερβαίνει τις δυνάμεις του ανθρώπου, αφού αυτός ενισχύεται και από τη χάρη της  θ. χάριτος. Αν ήταν κάτι ανώτερο από τις δυνάμεις μας, οι παραβάτες των χριστιανικών νόμων δεν θα τιμωρούνταν από τον Θεό. Έπειτα δεν υπάρχει χριστιανός που να μην έχει συνείδηση, ότι είναι υποχρεωμένος στη ζωή του  να εκπληρώσει όλα τα χριστιανικά παραγγέλματα.
            Εκείνος που προσέρχεται στον Χριστό έχει τον πόθο να Τον ακολουθήσει σε όλα και ο πόθος γίνεται γι’ αυτόν ιερά υπόσχεση, με την οποία δεσμεύεται πλέον ισόβια. Όλα λοιπόν τα καθήκοντα που απορρέουν από την διδασκαλία του Σωτήρος είναι κοινά για όλους τους πιστούς και κατορθωτά σ’ αυτούς  που επιθυμούν να τα εφαρμόσουν και τόσο αναγκαία, ώστε χωρίς αυτά να είναι αδύνατον να συνδεθεί κανείς με τον Χριστό.
            Ποια ωφέλεια θα έχουμε με το ότι γεννηθήκαμε δια του Χριστού στην πνευματική ζωή, όταν λεγόμαστε παιδιά του Θεού, είμαστε όμως γεμάτοι αμαρτίες ή παρουσιαζόμαστε ως μέλη του Χριστού και στην πραγματικότητα είμαστε νεκρά μέλη;
            Κάτω απ’αυτές τις συνθήκες κινδυνεύουμε να πάθουμε ό,τι και τα κλήματα, τα οποία αποκόπτονται από την αληθινή άμπελο και στο τέλος ξηραίνονται και ρίχνονται στη φωτιά.

( , « Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ»

Συνέντευξη του Μητροπολίτου Πατρών κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Παρακολουθείστε Ε Δ Ω την συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών
κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Η ΕΝΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΣΤΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΌ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ



" Εν φυλακή ήμην και ουκ ήλθατε προς με" ( Μ,τ.θ. 25,43)
Η Ευαγγελική διήγηση της Κυριακής της κρίσεως μας αναφέρει, ότι η Βασιλεία του Θεού κερδίζεται με απλές καθημερινές πράξεις όπως:
Η προσφορά φαγητού  στον πεινασμένο
Ένα ποτήρι νερό στον διψασμένο
 Ενδύματα στο γυμνό
 Ενδιαφέρον για τον περιπλανώμενο πρόσφυγα
Μια επίσκεψη στον άρρωστο, αλλά και
Στον φυλακισμένο.
Όλες αυτές οι πράξεις αγάπης που προσφέρονται στον ελάχιστο αδελφό, ο Χριστός μας είπε, ότι είναι σαν να προσφέρονται σ’ Αυτόν τον ίδιο « εμοί εποιήσατε» .
 Η Ενορία μας κατανοώντας τα λόγια αυτά του Χριστού αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια ποιμαντική επίσκεψη στο σωφρονιστικό κατάστημα των φυλακών του Αγ. Στεφάνου Πατρών, προκειμένου να γνωρίσει μέσα από το πρόσωπο κάθε φυλακισμένου αδελφού μια άλλη μορφή του προσώπου του Χριστού κατά το: « εν φυλακή ήμην και ουκ ήλθετε προς με».
            Η επίσκεψη μας συνοδεύτηκε και από την ανάλογη  συμβολική αγάπη μας προς αυτούς. Οι εκκλησιαζόμενοι της Κυριακής της Απόκρεω προσέφεραν χρηματικό ποσόν κατόπιν προτροπής και παρακλήσεως του πρωτ. π. Γερασιμάγγελου, για να προσφερθούν στους απόρους τροφίμους  είδη ατομικής καθαριότητας, για διακόσια άτομα περίπου.
            Η Διεύθυνση των φυλακών και ο κοινωνικός λειτουργός αφού μας ενημέρωσαν για το τραχύ και δύσκολο έργο που επιτελούν, μας δέχθηκαν με πολλή χαρά και μας ευχαρίστησαν για την παραπάνω προσφορά της ενοριακής –Εκκλησιαστικής αγάπης μας προς τους «ελαχίστους» αδελφούς μας, την οποία συνόδευαν ο π. Γερασιμάγγελος , κυρίες του Φιλόπτωχου Ταμείου και Επίτροποι του Ναού Αγ. Βαρβάρας.
            Η επίσκεψη μας στις φυλακές μας υπενθύμισε, εκτός των άλλων, ότι η  ταπείνωση του Χριστού δεν έχει όρια, αφού καταδέχεται να ταυτίζεται με το πρόσωπο ακόμη και κάθε φυλακισμένου. Σημείο αισιοδοξίας για όσους νοιώθουν δυσκολία να προσεγγίσουν το μυστήριο της σωτηρίας που προσφέρει ο Θεός αδιακρίτως σε όλους.
             
           

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΑΝΕΝΤΕΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΗ ΤΥΠΟ

Πρωτοπρεσβύτερος  Γεώργιος  Ἀντζουλᾶτος

Ἡ ἐπανεύρεση τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ὁμολογητῶν ἁγίων τῆς Κεφαλονιᾶς Γρηγορίου, Θεοδώρου καί Λέοντος, καθώς καί ἡ παράδοση ἑνός μέρους τους στή Μητρόπολη Κεφαλληνίας, προσέλκυσαν τόν Φεβρουάριο τοῦ 2009 τό ἐνδιαφέρον ὄχι μόνο τοῦ ἑλληνικοῦ Τύπου, ἀλλά καί τῶν διεθνῶν Μ.Μ.Ε. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, σέ μιά περίοδο πού οἱ εἰδήσεις ἀπό τήν Ἑλλάδα μεταδίδονται σέ φόντο γκρίζο καί προοπτικές ἀπελπισίας, ἡ περιήγηγη στή διεθνῆ (κυρίως ἠλεκτρονική) εἰδησεογραφία ἐκείνων τῶν ἡμερῶν, προβάλλει σάν ἕνας ἀναβαπτισμός σέ καλές ἀναμνήσεις.
Τό ἔναυσμα τῶν ἀναφορῶν ἔδωσε τό παγκόσμιας ἐμβέλειας Agence France-Presse (AFP).  Τό Γαλλικό Πρακτορεῖο Εἰδήσεων σέ ἀνταπόκριση τοῦ δημοσιογράφου Jean Kinzel ἀπό τήν Ἀθήνα στίς 10 Φεβρουαρίου 2009, μεταδίδει ἐκτενῶς τήν εἴδηση κάτω ἀπό τόν τίτλο «Grèce: Venise rend les reliques de trois saints grecs de Céphalonie» (Ἑλλάδα: Ἡ Βενετία δίνει τά λείψανα τῶν τριῶν Ἑλλήνων ἁγίων ἀπό τήν Κεφαλονιά). Oἱ παρεχόμενες πληροφορίες, ἄν καί δέν εἶναι ἀπολύτως ἀκριβεῖς, ἀποδίδουν εὔστοχα τό γεγονός. Ἡ ἀνταπόκριση ὑπῆρξε ἡ δεξαμενή δεδομένων, γιά τίς ἀναδημοσιεύσεις δεκάδων ἰστοτόπων. Αὐθημερόν ἀναδημοσιεύεται αὐτούσια ἀπό τόν εἰδησεογραφικό Ὀργανισμό  «Le Forum Catholique» μέ τίτλο Ἡ Βενετία δίνει τά λείψανα τριῶν Ἑλλήνων ἁγίων   ἀλλά καί στήν ἰστοσελίδα τῆς Orthodoxie Russe Occident (Ρωσσική Ὀρθόδοξη Παράδοση στή Δυτική Εὐρώπη), ἐνῶ στό Δελτίο γιά τή ζωή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας  Servise Orthodoxe de Presse (SOP), τό κείμενο παραλάσσεται ἐλαφρῶς καί ἀναρτᾶται μέ κεφαλίδα Ἡ Ἀρχιεπισκοπή τῆς Βενετίας δίνει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας λείψανα τριῶν Ἁγίων ἀπό τό Ἰόνιο νησί τῆς Κεφαλονιᾶς.
Σέ ἰστοσελίδες εὐρύτατης ἀναγνωσιμότητας τῆς Βραζιλίας, ὅπως τοῦ μεγάλου ἐκδοτικοῦ Ὀργανισμοῦ Group Abril,  τοῦ ἠλεκτρονικοῦ περιοδικοῦ Veja καί τοῦ εἰδησεογραφικοῦ Ultimo Segundo, ἐμφανίζεται ἡ ἀνταπόκριση μεταφρασμένη στά πορτογαλικά Ἡ Βενετία ἐπιστρέφει λείψανα τῶν τριῶν Ἑλλήνων ἁγίων ἀπό τό νησί τῆς Κεφαλονιᾶς. Στήν ἐπίσημη ἰστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Μπουένος Ἄιρες, ἡ εἴδηση ἀναδημοσιεύεται τόσο στά πορτογαλικά ὅσο καί στά ἰσπανικά. Στά ἰσπανικά ἐπίσης καί κάτω ἀπό τόν τίτλο  Ἐπιστροφή κλεμμένων λειψάνων στήν Κεφαλονιά ἀπό τούς Βενετούς, ἀναπαράγεται στό ἰστολόγιο τῆς ὀρθόδοξης Ἐνορίας de la Santa Protección de la Madre de Dios στήν Ἰσπανία.   
    Στήν Ἀνατολική Εὐρώπη, ἡ διαδικτυακή Πύλη «Двери на Православието» (Πύλες τῆς Ὀρθοδοξίας) ἀναδημοσιεύει ἀπό τό Βουλγαρικό Πρακτορεῖο Εἰδήσεων (Българска Телеграфна Агенция - ΒΤΑ) τήν εἴδηση, κάτω ἀπό τόν τίτλο  Ἡ Βενετία ἐπιστρέφει στήν Ἑλλάδα λείψανα τριῶν πρωτοχριστιανικῶν ἁγίων. Στή γειτονική Ρουμανία ἀναδημοσιεύεται ἡ ἀνάρτηση τοῦ AFP ἀπό τόν δημοσιογραφικό Ὀργανισμό Lacasuri Ortodoxe (Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες) καί ἀπό τήν ἰστοσελίδα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἄλμπας Ἰουλίας, ὅπου  ἡ εἴδηση τιτλοφορεῖται  Τρία ἱερά Λείψανα παραδόθηκαν ἀπό τήν Ἰταλία στήν Ἑλληνική Ἐκκλησία.
    Ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα εἰδησεογραφικά Πρακτορεῖα τοῦ κόσμου, τό ρωσικό Информационное Телеграфное Aгентство России -ΤASS  (τό γνωστό ITAR-TASS), ἀναπαράγει μέ ὁρισμένες προσθαφαιρέσεις τήν ἀνταπόκριση τοῦ Γαλλικοῦ Πρακτορείου, τήν ὁποία ἀναδημοσιεύει ἄμεσα ἡ ἐπίσημη ἰστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, κάτω ἀπό τόν τίτλο Ἀπό τή Βενετσιάνικη Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ζαχαρία, σέ Ἑλληνικό μοναστήρι στό νησί τῆς Κεφαλονιᾶς, ἔδωσαν τά ἀγνοούμενα ἀπό τόν 14ο αἰώνα λείψανα τριῶν ἁγίων. Ἀκολουθοῦν ἀλλεπάλληλες ἀναρτήσεις σέ ἰστοτόπους τῆς ρωσικῆς ἐπικράτειας, ἐκ τῶν ὁποίων σταχυολογοῦμε τή διαδικτυακή Ὀρθόδοξη θεολογική Πύλη Βogoslov (Θεολόγος),  τήν διαδικτυακή Πύλη Sedmitza (Ἑβδομάδα) τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἐπιστημονικοῦ Κέντρου τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας «Ὀρθόδοξη Ἐγκυκλοπαίδεια», τήν Ἀνοικτή Ὀρθόδοξη Ἐγκυκλοπαίδεια Drevo (Δένδρο) καί
τό Regions.Ru, ἕνα ἀπό τά παλαιότερα Πρακτορεῖα Εἰδήσεων τοῦ διαδικτύου στή Ρωσία, πού τιτλοφορεῖ τήν δημοσίευση Λείψανα ἀγνοούμενα ἀπό τόν 14ο αἰώνα δίνει στήν Ἑλλάδα ἡ Βενετία.
Στήν ἔκδοση τῆς 12ης Φεβρουαρίου 2009, ἡ Ἐφημερίδα «L’ Osservatore Romano», τό ἐπίσημο δημοσιογραφικό Ὄργανο τοῦ Βατικανοῦ, δημοσιεύει τήν εἴδηση στή σελίδα 7, κάτω ἀπό τόν τίτλο Ἡ Βενετία ἐπιστρέφει τά λείψανα τριῶν ἁγίων στούς  Ὀρθοδόξους. Ἡ εἴδηση πλέον ἀναμεταδίδεται σέ πάμπολλες ἰστοσελίδες τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἠλεκτρονικῆς δημοσιογραφίας. Ἀπαντᾶται σέ ρωσικές, ὅπως αὐτές τοῦ Πρακτορείου ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ΑGNUZ  Ἡ Βενετία ἐπιστρέφει στήν Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λείψανα τριῶν ἁγίων  καί  τοῦ Kέντρου πληροφοριῶν καί Ἐπιστήμης τῆς Ἁγίας Πετρούπολης Militia-dei. Ἀναμεταδίδεται ἀπό τό Ρωμαιοκαθολικό Πρακτορεῖο  Εἰδήσεων τῆς Ἑλβετίας Katholische Internationale Presseagentur (Kipa-Apic), μέ τίτλο Χαμένοι Ὀρθόδοξοι ἅγιοι ἀνακαλύφθηκαν ξανά στή Βενετία  καί ἀναδημοσιεύεται ἀπό τίς ἰστοσελίδες τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς τοῦ Μονάχου. Ἀπό τό γερμανικό Πρακτορεῖο Katholische Nachrichten-Agentur (KNA) ἡ εἴδηση δημοσιεύεται στόν ἐκδοτικό ὅμιλο Verlagsgruppe Bistumspresse καί ἀπό τήν ἠλεκτρονική ἐφημερίδα τῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ Ἄαχεν.  Ἀπό τό Προτεσταντικό Ἁγιολογικό Λεξικό  Ökumenisches Heiligenlexikon ἡ σχετική ἀνάρτηση ἀναμεταδίδεται καί ἀπό πολιτιστικοῦ ἐνδιαφέροντος γερμανικῆς ἰδιοκτησίας forum  Ἅγιοι βρέθηκαν στή Βενετία.
     Στήν γειτνιάζουσα Πολωνία, ἡ εἴδηση μεταδίδεται ἀπό
 τό διαδικτυακό Ἐργαστήρι πίστης και πολιτισμοῦ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ΟPOCA μέ τόν τίτλο Βενετία: Βρέθηκαν ἀρχαία λείψανα καί ἀναπαράγεται ἀπό τήν εἰδησεογραφική Πύλη Wiara.pl, τίς ἰστοσελίδες τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ὀργανισμοῦ Loolek, ὅπως καί συντετμημένο ἀπό διαχριστιανική διαδικτυακή  Πύλη Ekumenizm.pl, κάτω ἀπό τον τίτλο Βρέθηκαν λείψανα τοῦ 4ου αἰώνα.  Ἡ εἴδηση μέ διάφορες μορφές ἀπαντᾶται καί στήν ἀγγλική γλώσσα, εἴτε μεταφρασμένη σέ ὁρισμένους ἀπό τούς παραπάνω διαδικτυακούς τόπους, εἴτε μέ ποικίλες ἐπικεφαλίδες, ὅπως γιά παράδειγμα Ἅγιοι Φανέντες -οἱ ἅγιοι πού φανερώθηκαν-: Οἱ Ἅγιοι Γρηγόριος, Θεόδωρος καί Λέων .
    Τῶν γεγονότων δέν ἔμειναν ἀμέτοχοι οἱ Ραδιοφωνικοί Σταθμοί, οἱ ὁποίοι μετέδωσαν τήν εἴδηση.  Διαδικτυακῶς ἐντοπίσθηκαν τό ρωσικό ραδιόφωνο τῆς Ἁγίας Πετρούπολης Град Петров (12/2), ἡ κρατική Βουλγαρική Ραδιοφωνία (13/2), ὁ παγκόσμιας ἐμβέλειας ραδιοσταθμός τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ Radio Vaticana (18/2) καί ὁ πολωνικός σταθμός Radio Ortodoxia (19/2).
     Ἡ περιήγηση στόν Διεθνῆ Τῦπο κλείνει μέ μιά ὁμάδα δημοσιεύσεων τῶν γεγονότων σέ ἔντυπα, τῶν ὁποίων οἱ καταχωρήσεις ἔχουν περιέλθει στήν ἀντίληψή μας (εὐχαριστῶ καί πάλι τόν καρδιακό φίλο, ἐγκρατή τῆς θεολογικῆς καί ἱστορικῆς  ἐπιστήμης, ποιητή καί λόγιο συλλειτουργό στό Λονδῖνο, Πρωτοπρεσβύτερο Ἀναστάσιο Σαλαπάτα, γιά τήν ἀποστολή ὁρισμένων ἐκ τῶν ἀναφερομένων περιοδικῶν). Πρόκειται γιά τό Ρωσικό περιοδικό Sedmitza (τεῦχ.109, 6-13/2/2009, σ. 7), τό περιοδικό Kirchenbote τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐπισκοπῆς Osnabrück τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμβούργου (τεῦχ. 8, 22/2/2009), τό πανορθόδοξο περιοδικό Ποιμαντικῆς Orthodox Outlook (τεῦχ. 112, Φεβρ. 2009), τό περιοδικό τῆς Μητροπόλεως Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας  Светигора (τεῦχ. 189-190, Μάρτιος 2009), τό περιοδικό τοῦ Ἰνστιτούτου Ὀρθόδοξης Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου Orthodoxes Forum (ἔτος 23, 2009, τεῦχ. 2) καί τήν ἔκδοση τῆς Ἐξαρχίας τῶν Ὀρθοδόξων Παροικιῶν Ρωσικῆς Παραδόσεως Δυτικῆς Εὐρώπης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου The Messenger (τεῦχ. 10, Μάϊος 2009).
    Τά γεγονότα καταγράφονται ὡς ἐνδιαφέροντα ἀπό πλευρᾶς δημοσιογραφικῆς, ἐκκλησιαστικῆς καί ἐπιστημονικῆς. Κυρίως ὅμως, σηματοδοτοῦν γιά τήν Κεφαλονιά, τή συγκλονιστική πραγματικότητα τῆς ἐπιστροφῆς καί τῆς προσκυνήσεως τῶν χαριτόβρυτων λείψανων τριῶν Ὁμολογητῶν Ἁγίων, πού ἔζησαν στό νησί μας τόν τέταρτο αἰώνα. Ἕνα μαγιάτικο ἀπόγευμα τοῦ 2009, στό λιμάνι τῆς Σάμης, μητροπολίτες, ἀρχές, ἱερεῖς καί πλῆθος πιστῶν, ὑποδέχθηκαν μέ λαμπρότητα καί κάθε ἁρμόζουσα τιμή, τά ἱερά λείψανα τῶν Ἁγίων Γρηγορίου, Θεοδώρου καί Λέοντος.  Ἤδη πολλοί χριστιανοί καί τουριστικά Πρακτορεῖα ἐντάσσουν στό πρόγραμμά τους στάση στόν Ἐνοριακό Ναό τῆς Σάμης, γιά νά προσκυνήσουν τούς Ἁγίους Φανέντες, τούς παλαιότερους Ἁγίους τῆς Κεφαλονιᾶς.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Μη ξεχνάς το Ενορ.Κοιν. Παντοπωλείο. Ο αδελφός σου έχει ανάγκη!



ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΜΠΕΖΑΧΤΑΔΕΣ;


            Δέκα έξι (16.000.000) εκατ. Γάλλοι πολίτες κάνουν δηλώσεις για να φορολογηθούν, προκειμένου να βοηθήσουν την πατρίδα τους να ξεπεράσει την οικονομική κρίσι. Η πληροφορία κυκλοφόρησε στον ημερήσιο τύπο προκαλώντας έκπληξη αλλά και πολλά σχόλια.
            Αλήθεια! Οι δικοί μας μεγιστάνες τι έδωσαν και πότε θα δώσουν για να εξέλθει η χώρα μας από τη δεινή οικονομική κρίσι; Δεν αντιλαμβάνονται οι κάτοχοι του πλούτου ότι ο λαός απόκαμε να προσφέρει από το φτωχό του βαλάντιο; Ότι οι τσέπες του στράγγισαν και όλοι έχουν στραμμένα τα βλέμματα σ’ εκείνους που έκαναν επενδύσεις με τις οικονομίες του φτωχού λαού;
            Τι περιμένουν, λοιπόν, οι μεγιστάνες του πλούτου; Εκτός και αν ο έρωτας στα πλούτη μάρανε κάθε ίχνος πατριωτισμού στην Ελλάδα και εξέλειπαν οι ευεργέτες, οι ευεργετηθέντες από την ταλαίπωρη πατρίδα. Και, ασφαλώς, δεν κάνουμε λόγο για τους κλέφτες που καταλήστεψαν με χίλιες απάτες τον ελληνικό λαό και οδήγησαν την πατρίδα μας στο χείλος του γκρεμού.
( περιοδ. « ΛΥΔΙΑ».τ. 465,2011)

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ

  Οικ. Πατρ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
            « …ΚΑΤΑ την ορθόδοξη πνευματική ζωή, το κάθε τι έχει την πηγή του και αντλεί την ουσία του από τη σύνδεση του με τη Θ. Λειτουργία και την εξάρτηση του από αυτήν. Ακόμη και η διοικητική ζωή της Εκκλησίας δεν πρέπει να αντανακλά και να μιμείται τους κοσμικούς οργανισμούς και τις επίγειες δομές τους. Αντιθέτως, πρέπει να είναι μια αντανάκλαση και μια αυθεντική εικόνα της τάξεως  και των αξιών που συναντούμε στη λειτουργική λατρεία. Δεν είναι τυχαίο ότι η τράπεζα όπου παίρνουν τα γεύματα τους οι μοναχοί στα ορθόδοξα μοναστήρια είναι πάντοτε μια οργανωμένη συνέχεια- τόσο αρχιτεκτονικά όσο και πνευματικά- της Αγίας Τραπέζης: ο χώρος αυτός είναι κτισμένος στη δυτική πλευρά του Ναού: στις μεγάλες γιορτές γίνεται επίσημη μετάβαση από την Εκκλησία στην τραπεζαρία. Ο καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων, του άρτου και του οίνου, υποτίθεται ότι επεκτείνεται και εισδύει σε όλη τη δημιουργία.
            Πράγματι, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, όλα θεωρούμε ότι πηγάζουν από την Αγία Τράπεζα: κάθε διακονία, κάθε ακολουθία, κάθε αξίωμα, κάθε εξουσία, κάθε διοικητική δικαιοδοσία. Τότε μόνον μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μιλούσε για « κοσμική λειτουργία», αυτήν η οποία προσφέρεται από τον σύμπαντα κόσμο δια της θυσίας του Αμνού της Αποκαλύψεως.
(« Συνάντηση με το Μυστήριο»)

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

ΕΞΕΛΙΠΕ ΣΗΜΕΡΑ Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ;

            Πολλοί σήμερα αμφισβητούν για την παρουσία της αγιότητας μέσα στη ζωή της Εκκλησίας. Η παρουσία όμως οσιακών μορφών που κοσμούν την ορθόδοξη Εκκλησία μας  είναι  η μεγαλύτερη απόδειξη για το ότι το Άγιο Πνεύμα αναδεικνύει κατά καιρούς τέτοιες άγιες μορφές που στηρίζουν και εμπνέουν τους πιστούς. Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι η Εκκλησία είναι ο χώρος όπου αναπαύεται ο Θεός, δοξάζεται και προσφέρεται όπως γινόταν και θα γίνεται πάντα.
Η Εκκλησία μας είναι εργαστήρι αγιότητας. Υπάρχει στον κόσμο όχι για να υποκαθιστά το κράτος στο χώρο της πρόνοιας- που εξ άλλου το κάνει- αλλά για να παράγει αγίους. Αυτός είναι  ο ρόλος και η αποστολή της. Ο αγιασμός του ανθρώπου. Ασφαλώς υπάρχουν άγιοι στην εποχή μας, γι’ αυτό υπάρχει και η Εκκλησία. Όταν εκλείψουν οι άγιοι θα εκλείψει και η Εκκλησία. Μόνο που οι άγιοι δεν φωνασκούν και δεν θορυβούν «ως κύμβαλα αλαλάζοντα», αλλά κραυγάζουν δια της σιωπής . Εκπέμπουν  χάρη και αγιότητα. Τα πρόσωπα  τους λάμπουν από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Είναι παντού: στις ιερές μονές, στα ησυχαστήρια, τα ερημητήρια, στις σκήτες, στα χωριά και τις πόλεις , γύρω μας. Ίσως να είναι και άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας. Απλώς για να τους καταλάβουμε, πρέπει να ταπεινωθούμε, να χαμηλώσουμε, όπως κάνουν κι’ εκείνοι, για να μην φαίνονται.
π.γ.στ.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

            «….Η ΝΗΣΤΕΙΑ είναι άλλος ένας τρόπος για να εκλείψει ο διχασμός μεταξύ ουρανού και γης. Είναι ένας τρόπος να αναγνωρίσουμε την καταστροφή που επέρχεται, όταν η πραγματικότητα κατακερματίζεται από την ψευδή πνευματικότητα. Οι πρώτοι ασκητές εκτιμούσαν πολύ τη νηστεία. Το ίδιο και οι σημερινοί. Πράγματι, ακόμη και οι λαϊκοί, στην Ορθοδοξία, αγωνίζονται να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της νηστείας, απέχοντας από τα γαλακτοκομικά και το κρέας σχεδόν τον μισό χρόνο. Ίσως πρόκειται για  ια υποσυνείδητη προσπάθεια να συμφιλιώσουν το μισό αυτό του έτους με το άλλο μισό, τον εκκοσμικευμένο χρόνο, με τον ιερό χρόνο της αιωνιότητος….
……………………………………………………………………………………………
            Η νηστεία υπαινίσσεται μια αίσθηση ελευθερίας. Νηστεύοντας βρίσκω ένα τρόπο να Μάη θέλω ή να θέλω λιγότερα και να αναγνωρίζω τις ανάγκες των άλλων. Απέχοντας από ορισμένες τροφές, δεν τιμωρώ τον εαυτό μου αλλά, αντιθέτως, αποδίδω αξία σε όλα τα είδη των τροφών. Επιπλέον , νηστεία σημαίνει εγρήγορση. Προσέχοντας κάθε τι που κάνω, τι τρώω και πόσα πράγματα κατέχω, αποτιμώ ορθότερα το γεγονός ότι κάποιοι υποφέρουν και συγχρόνως εκτιμώ  πόση αξία έχει να μοιράζομαι τα αγαθά μου. Η νηστεία περιλαμβάνει τη διαδικασία να σηκώνω τον πόνο και να τον μεταμορφώνω σε ανανεούμενη ελπίδα. Εν τέλει, συνεπάγεται ότι εστιάζω σε αυτό που αληθινά έχει σημασία. Δίνω προτεραιότητα σε ό ,τι όντως αξίζει και υιοθετώ στάση υπευθυνότητας και πρόθυμης ανταπόκρισης.
            Πράγματι, η νηστεία υπογραμμίζει την αξία και την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου και κάθε πράγματος. Οι πνευματικές μου αισθήσεις σταδιακά ολοένα και εκλεπτύνονται και με βοηθούν να κατανοήσω που πρέπει να αναπαύεται η καρδιά μου. Η νηστεία ξεκινά ως μορφή υπακοής από ορισμένα αγαθά, όταν όμως κατανοήσω από τι πρέπει να απελευθερωθώ, ταυτοχρόνως συνειδητοποιώ τι πρέπει να κρατήσω.
            Με τη νηστεία δεν αρνούμαι τον κόσμο, αλλά τον αγκαλιάζω, τον βλέπω υπό το πρίσμα μιας άλλης, διαφορετικής, μυστικής ή μυστηριακής προοπτικής. Είναι έκφραση αγάπης και οικτιρμών. Η ίδια  πειθαρχία που διέπει τη νηστεία θα πρέπει να χαρακτηρίζει και τους λόγους μας (σιωπή) και τις πράξεις μας (φιλανθρωπία) και τις σχέσεις μας (καθαρότητα).
            Η θυσία και η διακονία στην πνευματική ζωή ταυτίζονται. Η νηστεία έναν σκοπό έχει: να συναντήσουμε το μυστήριο. Οι σοφοί κάτοικοι της ερήμου  της Αιγύπτου είχαν κατανοήσει αυτή την αλήθεια.
            Ο Αββάς Ποιμήν έλεγε :
« εάν βρίσκονται μαζί τρεις άνθρωποι, και ο ένας ησυχάζει καλώς, ζει δηλ. μακριά από τους ανθρώπους, προσευχόμενος αδιαλείπτως, ο άλλος είναι άρρωστος και ευχαριστεί το Θεό, και ο τρίτος υπηρετεί τους ανθρώπους με καθαρό λογισμό, χωρίς υπερηφάνεια και υστεροβουλία, και οι τρεις ασκούν την ίδια εργασία».     

Οι προσευχές που δεν εισακούγονται

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ,Μτθ. 25,31-46


ΟΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ
            Την εποχή αυτή η Δ. Ευρώπη αυτοθαυμάζεται επειδή λέει έχει τον καλύτερο  πολιτισμό, αλλά επειγόντως ζητάει το νέο κοινωνικό της πρόσωπο.
            Έχει ιδιαίτερη σημασία η χριστιανική κραυγή που έρχεται μέσα από τη σημερινή παραβολή της Κρίσεως, αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα του Ιησού Χριστού. Δεν θα πάψουμε να επαναλαμβάνουμε, ότι η ορθοδοξία ενδιαφέρεται τόσο για την αναγέννηση του κόσμου όσο και τον εξανθρωπισμό του πολιτισμού.
            Σήμερα έχουμε πολιτισμό, αλλά ανθρωπισμό πρακτικό δεν έχουμε. Διαθέτουμε θεωρητική ευαισθησία έναντι της ζωής και συγχρόνως προκλητική πρακτική  αναισθησία. Από θεωρίες της ζωής άλλο τίποτε. Είμαστε πλήρεις. Αλλά από ανθρωπιστικές πρακτικές επιδράσεις στη ζωή έχουμε ελλείψεις.
            Τι είναι εκείνο που κάνει κυρίως τους ισχυρούς του κόσμου θεωρητικά ευαίσθητους και έναντι της κοινωνίας μη ευαίσθητους;
            Αυτή την απορία με πολλά ζητήματα θέτει η σημερινή παραβολή της μελλούσης κρίσεως. Διότι χριστιανός δεν μπορεί να είναι εκείνος που απλά θρησκεύει, αλλά εκείνος που σκέπτεται, ζει και πράττει μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο που χαρακτηρίζεται από θετικές ευαισθησίες έναντι του πλησίον και των κοινωνικών θεμάτων.
            Βέβαια κεντρική ιδέα της σημερινής παραβολής και υμνολογίας είναι η μέλλουσα κρίση. Όμως οι χριστιανοί ποτέ δεν φοβήθηκαν αυτή τη μέλλουσα κρίση , γιατί δείχνουν να ενδιαφέρονται για τον πλησίον με αισθήματα αγάπης.
            Στη συνέχεια της παραβολής θα φανεί η σημασία που δίνεται στη χριστιανική δράση. Και η σημασία δίνεται όχι τόσο στην ύπαρξη των δυνάμεων του χάους, αλλά στην αντιμετώπιση αυτών των αρνητικών δυνάμεων. Θα φανεί ότι η δράση των « ευλογημένων του πατρός» έχει μεγαλύτερη σημασία από την αφιλάνθρωπη δράση ή αδράνεια εκείνων που πορεύονται μακριά από τους ανθρώπους και το Θεό. Θα φανεί, ότι η φιλοθεΐα και η φιλανθρωπία πορεύονται μαζί. Και  μιλάμε για αληθινή φιλανθρωπία αφού υπάρχει και η υποκριτική που συγκαλύπτει σκοπιμότητες και ιδιοτελή συμφέροντα.
            Όπως ακούσαμε σήμερα η παραβολή της κρίσεως θέτει επί τάπητος το θέμα της δίκαιης κατανομής των αγαθών, θέμα καυτό και πάντα επίκαιρο.
            Η προσφορά και τακτοποίηση των αγαθών έχει ενδιαφέρον γιατί κάποιες μειοψηφίες ή πλειοψηφίες είτε εν όλω είτε εν μέρει αποκλείονται των αγαθών, υλικών και πνευματικών.
            Αξιοσημείωτο είναι, το ότι οι άνθρωποι που κατά την παραβολή πορεύονται στο πυρ το εξώτερον θα ήθελαν να μετάσχουν σε μια ανθρώπινη  δίκαιη κατανομή των αγαθών με τον όρο της υψώσεως των στο επίκεντρο μιας ελίτ που δήθεν υπηρετεί τον Χριστό. Γι’ αυτό και η απορία τους: « Κύριε πότε σε είδαμε στερημένο και δεν σε βοηθήσαμε;»,  που σημαίνει: εάν σε βλέπαμε στερημένο εσένα Κύριε, θα σε βοηθούσαμε, ώστε να γίνουμε θεϊκοί χορηγοί και συμπαραστάτες. Εξ άλλου εμείς ξέρουμε να βοηθάμε κάθε κύριο του κόσμου τούτου.
Και την απορία την έλυσε ο Χριστός λέγοντας: « έπρεπε στο πρόσωπο κάθε εξαθλιωμένου να βλάπτετε εμένα τον ίδιο τον Χριστό».
            Η θέση αυτή προκάλεσε έκπληξη, διότι το πράγμα εκ πρώτης όψεως είναι παράδοξο. Κι’ όμως κατά Χριστό είναι αληθινό. Τόσο μάλιστα αληθινό ώστε να θεωρούνται όσοι επέμειναν στην εκτός συμφεροντολογίας, αλλά εντός ιδεολογίας δίκαιη  κατανομή των αγαθών να θεωρούνται  ως  οδοιπόροι προς τον παράδεισο και να ακούν την πρόσκληση: « δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου». 
            Αυτό το παράδοξο, δηλ. η ταύτιση του Χριστού με τους στερημένους της γης δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα όσους παρασκηνιακά ασχολούνται με θέματα διανομής αγαθών. Τα συστήματα τους είναι κλειστά για το εν Χριστώ παράδοξο.
            Συγκινεί όμως ιδιαίτερα  το εν Χριστώ παράδοξο όσους επιθυμούν τιμώντας την ανθρωπιά τους να κάνουν τον κόσμο παράδεισο χωρίς χρήση βίας η οποία άλλους θα στέλνει στο περιθώριο, άλλους στον τάφο και άλλους στα κάτεργα.
            Αλήθεια πόσοι στον κόσμο επεχείρησαν να λύσουν το θέμα της δίκαιης κατανομής υλικών αγαθών χωρίς χρήση βίας ή νοθείας; Μόνο όσοι φέρθηκαν ως γνήσιοι χριστιανοί δηλ. οι χριστιανοί ανθρωπιστές.
            Το να βλέπεις στο πρόσωπο των στερημένων τον ίδιο τον Χριστό, δεν είναι άνευ σημασίας. Είναι μια δυναμική πηγή ενέργειας και δράσης χωρίς βία ή νοθεία. Δεν είναι ασήμαντο το ότι αυτό το  παράδοξο ενέπνευσε την κοινωνική δράση των πατέρων της Εκκλησίας και εμπνέει και σήμερα την ανιδιοτελή δράση πολλών χριστιανών και κινημάτων.
            Ανεξάρτητα από τα λάθη αυτών  των κινημάτων το γεγονός είναι πως η παραβολή της μελλούσης κρίσεως δείχνει τη διαφορά. Άλλο πράγμα είναι μαθαίνω ορθοδοξία και άλλο ενεργώ ορθόδοξα. Το δεύτερο « ενεργώ» δεν αναιρεί το πρώτο « μαθαίνω». Δεν αρκεί χωρίς το δεύτερο « ενεργώ».
            Χριστιανικές θεωρίες χωρίς πράξεις είναι ψευδώνυμος χριστιανισμός. Και μιλάμε για πράξεις με βαρύτητα, σαν αυτές που επισημαίνει η παραβολή, γιατί υπάρχουν και άλλες ελαφριές που φροντίζουν τα θύματα για να καλύπτονται οι θύτες. Θα έρθει όμως η ώρα της κρίσης για όλους και για τους θύτες και για τα θύματα.
            Όμως το παράδοξο της ταύτισης Χριστού και εξαθλιωμένων του κόσμου έχει μεγαλύτερη σημασία από όση νομίζομε. Πάντως όποιοι προσπαθήσουν να επιλύσουν το πρόβλημα της κατανομής των αγαθών θα πρέπει:
Να έχουν καθαρά κίνητρα.
Να χρησιμοποιούν άγια μέσα.
Να έχουν ευδιάκριτους, αγίους και καθαρούς σκοπούς.
Να προφυλαχθούν από την κίνδυνο να θεωρήσουν την προσπάθεια τους απολύτως αλάνθαστη, διότι καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να είναι απολύτως αλάνθαστη.
Πίσω απ’ όλες αυτές τις ενέργειες και τομείς βρίσκεται η πίστη, ότι πίσω από κάθε άνθρωπο υπάρχει ο Ιησούς Χριστός.
            Μαζί όμως με το εν Χριστώ παράδοξο δηλ. της ταύτισης του Κυρίου με τους εξαθλιωμένους αξίζει να προσέξουμε και τη διδασκαλία της μελλούσης κρίσεως.
            Αναφέρεται συγκεκριμένα:
            « τότε ερεί ο βασιλεύς  τοις εκ δεξιών αυτού…δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσετε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου…». Το κήρυγμα αυτό περί βασιλείας του Θεού χρησιμοποιήθηκε κακοποιημένο. Δηλ. εφόσον ήλπιζαν σε κάτι καλύτερο δίδασκαν το εξής: « αυτό που ελπίζετε, θα το βρείτε στον άλλο κόσμο μετά θάνατο,     αφήστε τον εδώ κόσμο».
            Να όμως που ο Χριστός ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Το κήρυγμα περί βασιλείας δεν είναι μόνο κήρυγμα, αλλά κυρίως πράξη που αφορά τη ζωή εδώ και τώρα. « ελθέτω η βασιλεία Σου ως εν ουρανώ και επί της γης». Πρόκειται για αίτημα καθόδου και όχι ανόδου προς εξουσία ή φυγή. Το άνω δυνατό να έλθει κάτω στο αδύναμο για να πάμε εμπρός. Όπως ο Χριστός «κατήλθε εν τοις κατωτάτοις της γης» θα ανέλθει και πάλι « κρίναι ζώντας και νεκρούς».
            Τα πράγματα ξεκαθαρίζονται περισσότερο αν δούμε την πορεία των ευλογημένων της παραβολής. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πορεύονται προς τα άνω που κατοικεί ο ουράνιος Βασιλιάς, αλλά πορεύονται προς τα κάτω που κινείται ο Υιός του Θεού, μεταξύ πεινασμένων, διψασμένων, διχασμένων, αστέγων προσφύγων, ασθενών, φυλακισμένων αδικημένων κ.α. Για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων κινούνται και προχωρούν με το σύνθημα: « ιδού καινά ποιώ τα πάντα». Όλα τα κάνω καινούργια.
            Έτσι οι ευλογημένοι του πατρός πηγαίνουν ως μέτοχοι της Β.τ.Θ. Αντίθετα οι καταραμένοι πορεύονται προς την άνω εξουσία και είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι’ αυτή. Ακόμα παίρνοντας και υποκριτική θέση απέναντι στο Χριστό και την Εκκλησία Του.
            Ο Χριστός τους καταπλήττει δείχνοντας έναν καινούργιο τρόπο κρίσεως και αξιολογήσεως  της συμπεριφοράς. Η παραβολή λέει, ότι δεν έχει σημασία να δηλώνουμε πρόθυμοι οπαδοί, αλλά τι ακριβώς κάνουμε κατά των θανατηφόρων δυνάμεων της μοχθηρίας. Τι κάνουμε για την  επίλυση των μεγάλων προβλημάτων της ανθρωπότητας: της πείνας, της δίψας, της έλλειψης στέγης, των διωγμών, των ασθενειών, της ανελευθερίας.
            Έτσι ο Χριστός θέτει σε καινούργια βάση το θέμα:
            Πιστοί και μη πιστοί.
            Πιστοί είναι όσοι ρίχνονται στο στίβο της ζωής προς επίλυση προβλημάτων.
            Μη πιστοί είναι όσοι αποσύρονται για προσωπική καλοπέραση, που ονομάζεται « ευσέβεια».
            Πιστοί όσοι πορεύονται με το σύνθημα: « ιδού καινά ποιώ τα πάντα».
            Μη πιστοί όσοι πορεύονται με το σύνθημα: « φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».
            Εξ άλλου ο Χριστός δεν μακάρισε τους αναπαυμένους, αλλά είπε « μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης». Δηλ. μακάριοι όσοι πορεύονται σηκώνοντας τον σταυρό της ευθύνης στην καταπολέμηση της αδικίας και των χαοτικών δυνάμεων.
            Όπως είδαμε η παραβολική διήγηση της μελλούσης κρίσεως δεν προσφέρεται σαν μια ακόμη θρησκευτική ενατένηση της ζωής. Προσφέρεται ως αφετηρία για έναυσμα δράσης.
            Το αύριο είναι δυνατό να είναι καλύτερο από το χθες, αν αποκτήσουμε χριστιανικές ευαισθησίες έναντι εαυτών και αλλήλων. Δηλ. αν καταλάβουμε, ότι μπορούμε να επιδράσουμε εν Χριστώ ανθρωπιστικά μέσα στην ιστορία.
            Σ’ αυτήν την κατεύθυνση δείχνει η παραβολή διακρίνοντας πάντα τους ευαίσθητους από τους έξυπνους. Οι έξυπνοι καμιά φορά  φτιάχνουν τις λεγόμενες μαφίες. Οι ευαίσθητοι φτιάχνουν τη ζωή.
Καλή Κυριακή.
 π.Γ.Στ.