ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ

 (Μια αληθινή ιστορία με δραματικά  αδικαίωτο άσωτο γιο από έναν αφάνταστα σκληρό πατέρα).

            Πρόκειται ίσως για τον πιο προικισμένο Γερμανό ποιητή πριν από τον Γκαίτε: τον J. Gunther (1695-1723). Η σύντομη διαδρομή του σε αδρές γραμμές έχει ως εξής:

            Γιος γιατρού, ανώτερης ευφυΐας, καλής θέλησης, όχι σταθερού χαρακτήρα. Σπουδές ιατρικής σε πανεπιστήμιο άλλης πόλης. Εντυπωσιακό ξεκίνημα, μπλεξίματα, αχαλίνωτη φοιτητική ζωή, ρήξη με τον πατέρα. Μέθυσος, χρέη, περιπλάνηση από το ένα πανεπιστήμιο στο άλλο. Μάταια προσπαθούν οι φίλοι του να τον βοηθήσουν. Μπροστά στην έσχατη ανάγκη επιστρέφει στο πατρικό σπίτι για να ζητήσει συγχώρεση και βοήθεια από τον πατέρα του. Αυτός του κλείνει την πόρτα κατάμουτρα. Με συγκλονιστικά ποιήματα ξεχύνει την απόγνωση του. Στο χείλος της αβύσσου βρίσκει κουράγιο να πάει για δεύτερη φορά στον πατέρα του με το ίδιο αίτημα. Ξανά η πόρτα κλειστή. Από πάνω τον εγκαταλείπει και η αγαπημένη του.

            Τότε γράφει σπαρακτικά:

            «Στα δάση μέσα θα χαθώ, θα φύγω μακριά απ’ όλους τους ανθρώπους,

            φθόγγους θα βγάλω παραπονεμένους μαζί με τα ορφανεμένα περιστέρια.

            Θα πάω με τα κυνηγημένα αγρίμια, ώσπου να σβήσουν όλες μου οι δυνάμεις.

            Και τότε ένας τάφος σκεπασμένος με δενδρόφυλλα

            Θάναι για μένα πιο πονετικός απ’ τη δική σου την καρδιά».

            Και Τρίτη προσπάθεια στον ασυγκίνητο κι αλύγιστο πάτερα του έχει την ίδια με τις άλλες δύο τύχη. Στη συγκινητική του εξομολόγηση και πριν σαλέψει το λογικό του, απευθύνεται στο Θεό, την τελευταία του ελπίδα:

            « Θεέ μου, στα είπα όλα τίμια, Συγχώρεσε με

            ……………………………………………………………………………….

            από ‘δω και πέρα τον εαυτό μου

            ολότελα σ΄ Εσένα θε  ν΄ αφήσω.

            και την ώρα της καταιγίδας

            θα ‘ μαι γερά πιασμένος

            απ’ την πανίσχυρη άγκυρα της ελπίδας,

            που’ ναι σκαλωμένη πάνω στο Γολγοθά».

            ‘Όλα τελείωσαν. Ανθρώπινα κανένας δεν βρέθηκε ή δεν στάθηκε ικανός να βοηθήσει. Στα 28 του, κατάμονος και με το νου του σαλεμένο, πεθαίνει στην Ιένα  το 1723…

            Πολλά θάχε κανείς να στοχαστεί, να νοιώσει και να πει συγκρίνοντας την τύχη του νεώτερου γιού της παραβολής μ’ αυτό το αβάστακτο δράμα της σχέσης πατέρα και γιου  Gunther.

            Ίσως θα μας άρεσαν τα αποφθεγματικά λόγια του λόγιου μοναχού και ηγουμένου Αρχιμ. Βασιλείου στο βιβλίο του « Η παραβολή του ασώτου γιού:

            « Το σύμπαν είναι κατοικήσιμο,

            εφόσον έχουμε το Θεό Πατέρα

            και το συνάνθρωπο αδελφό μας» .