Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Μαμά, το δυσκολότερο επάγγελμα!


Υπερηφάνεια





Όταν κάποιος κάνει κάτι ταπεινά και με αγάπη και δεν βρει αναγνώριση, μπορεί να του έρθει και ένα παράπονο. Αυτό είναι ανθρώπινο -όχι φυσικά ότι και αυτό είναι σωστό, αλλά τότε έχει κανείς κάποια ελαφρυντικά. Όταν όμως απαιτεί την αναγνώριση, αυτό είναι βαρύ∙ έχει μέσα εγωισμό και ανθρωπαρέσκεια.

γερ. Παΐσιος

Το σύνδρομο της Κυριακής



 του ενορίτου μας Νικοάλου Βοϊνέσκου


Ψυχίατροι σε Ευρώπη και Αμερική, παρατήρησαν μία ασθένεια, που προσβάλλει τους ανθρώπους μόνο για δύο ημέρες την εβδομάδα: το Σάββατο  και την Κυριακή. Την  παράξενη αυτή αρρώστια, οι ερευνητές την ονόμασαν «Σύνδρομο της Κυριακής». Και εκδηλώνεται με τα εξής συμπτώματα: Πλήξη, ανία, τάση φυγής, νευρικότητα και απρόβλεπτα ξεσπάσματα.
Οι στατιστικές λένε ότι οι ξυλοδαρμοί ανάμεσα σε ζευγάρια αυξάνονται κατακόρυφα κατά την διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Οι γρονθοκοπημένες σύζυγοι, με καρούμπαλα και μαυρισμένα μάτια, σχηματίζουν το πρωί της Δευτέρας ουρές στην είσοδο της ιατροδικαστικής υπηρεσίας για στοιχειώδη αποκατάσταση της υπόληψής τους. Μάλιστα, όταν μεσολαβούν εορταστικά τριήμερα, ο αριθμός τουλάχιστον τετραπλασιάζεται! Και φυσικά μιλάμε μόνο για μπουνιές και κλωτσιές, και όχι για σκληρά επεισόδια, που καταλήγουν σε νοσοκομεία.
Οι γιατροί σε όλον τον «πολιτισμένο» κόσμο έχουν ανησυχήσει, γιατί βλέπουν ότι αυτή η περίεργη ασθένεια αποκτά τον χαρακτήρα «κυριακάτικης επιδημίας».
Τι να φταίει, άραγε;
Φταίει, λένε, το ότι προσπαθούμε να σπάσουμε την ρουτίνα της Κυριακής με μια άλλη ρουτίνα. Ξυπνάει κανείς μ’ ένα βαρύ κεφάλι από … το ποτό της προηγούμενης, και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει τίποτε, για να γεμίσει το ΚΕΝΟ, που νιώθει μέσα του.
Και κάτι χειρότερο: Συνειδητοποιεί ότι αυτό το κενό, το κουβαλάει μέσα του και κατά τις εργάσιμες ημέρες. Μόνο που η φασαρία της καθημερινότητας τον παραπλανά. Τον κάνει να το ξεχνάει.
Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος μέσα στην ανιαρή «ησυχία» της Κυριακής κάνει την οδυνηρή διαπίστωση, ότι ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΡΟΦΗ. Νιώθει να τον βασανίζει μια ΠΕΙΝΑ και μια ΔΙΨΑ, που δεν μπορεί να την σβήσει σε καμιά ταβέρνα, σε κανένα φαγοπότι.
Η Κυριακή είναι η ώρα της αλήθειας; Με ψίχουλα, το «στομάχι» δεν κοροϊδεύεται...
Η Εκκλησία μας λέγει ότι ο Μόνος, που μπορεί να μας θεραπεύσει από το «Σύνδρομο της  Κυριακής» είναι ο Κύριος μας. Ο Χριστός. Η Κυριακή χωρίς τον Κύριο θα είναι πάντοτε άδεια. Κενή. Την Κυριακή, χωρίς τον Κύριο, θα μένουμε πάντοτε ΝΗΣΤΙΚΟΙ και ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής. Μόνον, όποιος φάγει το Σώμα μου και πιεί το Αίμα μου, θα έχει αληθινή ζωή».
Αυτή η ζωογόνος τροφοδοσία γίνεται σε συγκεκριμένο τόπο: στον Ναό. Και σε συγκεκριμένο χρόνο: στην Θεία Λειτουργία.
Ο άνθρωπος που βαριέται να τρέξει σ’ αυτό το Τραπέζι, αδικεί τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ.
Παλιότερα η λέξη «αλειτούργητος» εθεωρείτο βρισιά. Ήταν ντροπή να μη συμμετείχε κάποιος στην Θεία Λατρεία της Κυριακής. Σήμερα, όσο ο αλειτούργητος άνθρωπος –αντί να ντρέπεται- καμαρώνει για την τεμπελιά του, τόσο θα κινδυνεύει θανάσιμα από την επιδημία του «Συνδρόμου της Κυριακής». Μια επιδημία, που είναι το μεγαλύτερο αίσχος του δήθεν «πολιτισμού» μας.
 


Από το βιβλίο: «ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΧΝΙΑ» Β΄ του Αρχιμ. Βαρνάβα  Λαμπρόπουλου.

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (Θωμά) Ευαγγέλιο : Ιω. 20, 19- 31


Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ


Εν ολίγοις

            Στην αναστάσιμη χαρά που ζει αυτή την περίοδο η Εκκλησία μας ο απόστολος Θωμάς παρουσιάζει μία ανθρώπινη στάση μπροστά στο γεγονός της Ανάστασης του Κυρίου. Κύριο θέμα του ευαγγελίου είναι η απιστία και η πίστη. Η αμφισβήτηση του Θωμά παρουσιάζεται ως μία αυθόρμητη και ανθρώπινη συμπεριφορά, σε σημείο που να φαίνονται δικαιολογημένα τα λόγια του: «Εάν δεν βάλω τα χέρι μου στον τύπο των ήλων και δεν βάλω τα χέρι μου στην πλευρά του, δεν πρόκειται να πιστέψω».
            Δηλ. θέλει να βεβαιωθεί, ν’ αγγίξει με τα χέρια του τα σημάδια του σταυρικού θανάτου του Χριστού για να πιστέψει. Και πράγματι μετά από οκτώ μέρες  από την πρώτη δυνατότητα με τους μαθητές, ο Κύριος εμφανίζεται πάλι και καλεί το Θωμά να ψηλαφίσει τα σημάδια των Παθών και να γίνει πιστός.
Ο Αναστημένος Χριστός δεν ελέγχει την απιστία του Θωμά, δεν κρίνει τη στάση του, δεν καταδικάζει τη συμπεριφορά του. Ο Θεός δοκιμάζει τις αντοχές μας στις οριακές στιγμές του πόνου, της αδυναμίας, της κόπωσης και της εξάντλησης. Βέβαια ο Θεός γνωρίζει τα όρια μας, απλά εμείς στις δύσκολες στιγμές συνειδητοποιούμε την ολιγοπιστία μας. Αυτό δεν εμποδίζει όμως το Θεό ν’ αποκαλύπτεται με αγάπη  σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο. Να φανερώνει και να προσφέρει τα σημάδια της μυστικής παρουσίας Του σε όποιον αναζητά να Τον ψηλαφίσει, δηλ. σε όποιον οικοδομεί την πίστη του στην εμπειρία και στο πνευματικό βίωμα.
Η αμφισβήτηση του Θωμά έχει βρει πολλούς μιμητές στην πνευματική ιστορία του ανθρώπου. Οι περισσότεροι ξεκινούν από μια προϋπόθεση, ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα ασυνήθιστο γεγονός για τα ανθρώπινα δεδομένα και κατά συνέπεια πρέπει να ερμηνευτεί στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας. Η προϋπόθεση αυτή όσο κι αν φαίνεται λογικοφανής οδηγεί από την αρχή σε άρνηση της ευαγγελικής αλήθειας, αλλά και σε αντιφάσεις και έλλειψη αντικειμενικότητας.
            Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν μία από τις χριστιανικές διδασκαλίες που θα μπορούσε να υποστεί την οποιαδήποτε αλλοίωση. Ήταν και είναι το κεντρικότερο γεγονός και μήνυμα της πίστης μας. Ο Απ. Παύλος λέγει: «Ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, κατά τας Γραφάς, και αναστήθηκε κατά την Τρίτη ημέρα και εμφανίστηκε στον Κηφά, στους δώδεκα, έπειτα μία φορά σε πάνω από πεντακόσιους αδελφούς  από τους οποίους οι περισσότεροι ζουν μέχρι σήμερα. Έπειτα στον Ιάκωβο και μετά σ’ όλους τους Αποστόλους».
            Η πίστη του Παύλου ήταν τόσο βέβαιη, ζωντανή και ουσιαστική για το χριστιανικό μήνυμα, ώστε ομολογεί, ότι αν ο Χριστός δεν ανασταίνονταν δεν έχει νόημα η πίστη και το κήρυγμά μας.
            Αλλά η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν μόνο ένα μήνυμα ή μια διδασκαλία, αλλά ένα ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε τους πρώτους χριστιανούς και τους οδήγησε στην βεβαιότητα, ότι στο πρόσωπο του Χριστού είχε ανατείλει μια νέα πραγματικότητα για τον άνθρωπο. Το δώρο της ζωής που έχασε ο πρώτος Αδάμ λόγω της αμαρτίας του, επιστράφηκε πάλι ως δυνατότητα σ’ αυτόν και σε όλους τους απογόνους του.
            Ο Θωμάς βλέποντας τον Αναστημένο Κύριο έκανε τη σωτήρα ομολογία: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου»  και από τότε χωρίς αμφιταλαντεύσεις στρατεύτηκε  στην υπηρεσία του χριστιανικού κηρύγματος. Έχουν περάσει  πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που πραγματοποιήθηκε αυτό το υπεριστορικό αυτό γεγονός και η Εκκλησία μας παραμένει ο μάρτυρας αυτής της αλήθειας της Ανάστασης του Κυρίου της.
            Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να ψηλαφίσουμε το σώμα του Αναστημένου Χριστού, αλλά ζούμε έντονα την εμπειρία και πίστη της Εκκλησίας που είναι αποτυπωμένη στη λατρευτική μας ζωή. Ο Χριστός μακάρισε όλους εκείνους που δεν τον είδαν αλλά τον πίστεψαν. Εμείς στηρίζουμε την πίστη μας στους αγίους Αποστόλους που με το μαρτύριό τους στερέωσαν την πίστη και είναι μάρτυρές της. Ένας τέτοιος μάρτυρας είναι και αυτός που γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία,  ο απόστολος Θωμάς.
            Η αλήθεια του ευαγγελίου είναι πειστική και όποιος την προσεγγίζει με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής του αναγνωρίζει τη δυναμικότητα που έχει. Ας αφήσουμε λοιπόν όλοι αυτή την αληθινή πίστη να πληρώσει την ύπαρξη μας, για ν’ ακούσουμε εν ώρα κρίσεως να αναφέρεται και σε μας  προσωπικά ο μακαρισμός του αναστημένου Κυρίου, «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».

            Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη!


π. γ. στ.

Πέρα από τις αισθήσεις

Ο Χριστός δεν επιτίμησε τον Θωμά γιατί ζητάει να τον συναντήσει ο ίδιος, αλλά γιατί διαλέγει το πιο χαμηλό δυνατό επίπεδο συνάντησης δηλ. εκείνο των αισθήσεων. Οι ενέργειες της θ. χάριτος που υποπίπτουν στις αισθήσεις είναι λιγότερο συγκλονιστικές. Η χάρη του Θεού ενεργεί με τρόπο πολύ συγκλονιστικότερο  από εκείνη που υποπίπτει στις αισθήσεις, αλλά ο Θωμάς, όπως κι εμείς πολλές φορές, δεν αναζητάει τις τελευταίες αλλά αρκείται στις πρώτες. Εντυπωσιαζόμαστε πολύ από μια θαυματουργική θεραπεία ή από μία  υπερφυσική πρόβλεψη ενός αγίου ανθρώπου και δεν παρατηρούμε το θαύμα του εξωτερικού ή του εσωτερικού κόσμου που είναι αφάνταστα εντυπωσιακότερη από οποιαδήποτε θαυματουργική θεραπεία ή υπερφυσική πρόβλεψη.
            Αν κάποιος νεκρός ανασταίνονταν από τον τάφο του θα προκαλούσε κατάπληξη ακόμη και στους πιο πιστούς ανθρώπους, αλλά τις πνευματικές αναστάσεις που συμβαίνουν καθημερινά μόλις που τις παρατηρούμε. Ποιος θάνατος είναι φοβερότερος, ο φυσικός ή ο πνευματικός; Ποιοί είναι πραγματικοί πεθαμένοι, οι άγιοι που έχουν ταφεί πριν από αιώνες ή οι άνθρωποι που κινούνται πλάι μας και οι φυσικές τους λειτουργίες τους είναι τέλειες, αλλά που η καρδιά τους δεν μπορεί να νοιώσει ίχνος αγάπης ούτε για το συνάνθρωπο ούτε για τον Θεό…
            Ο Χριστός δέχεται ν’ αγγίξει τα ιμάτια του η Χαναναία  ή  ακόμη να δέχεται να φιλήσει τα πόδια του η αμαρτωλή γυναίκα, αλλά ζητάει απ’ όλους να μην αρκεσθούν να Τον συναντήσουν στο επίπεδο των αισθήσεων, αλλά να προχωρήσει στην ουσιαστικότερη συνάντηση που γίνεται στο χώρο της καρδιάς.
            Ο Θωμάς ανταποκρίνεται στην επιθυμία του Κυρίου και δεν μένει στην συνάντηση με τον Κύριο, τον κήρυκα της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά προχωρεί στη συνάντηση με τον Θεό «επιποθήσας σου, την χαρμόσυνον θέαν, το πριν ήπίστει ο Θωμάς, αξιωθείς δε ταύτης, Θεόν και κύριον σε εκάλει Δέσποτα και ψηλαφήσας αυτόν ωμολόγησεν είναι Θεόν ου γυμνόν, και άνθρωπον ου ψιλόν».
            Ας αναζητήσουμε τον Αναστάντα Κύριον και ας τον δοξολογήσουμε με ύμνους «ου βλεφάροις ιδόντες» Αυτόν «αλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες».


π .Φ. Φάρος, «ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ» Εκδ. Ακρίτας

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Το σώμα της εκλησιαστικής κοινότητηας

           Η τάξη είναι η μητέρα και η ασφάλεια των όντων…. Και στις Εκκλησίες η τάξη είναι ότι ο Θεός όρισε άλλοι να είναι το ποίμνιο και άλλοι να είναι οι ποιμένες. Άλλοι να είναι οι άρχοντες, άλλοι οι αρχόμενοι. Άλλος να είναι κατά κάποιο τρόπο το κεφάλι, άλλοι τα πόδια, άλλοι τα χέρια, άλλος το μάτι και άλλος κάτω από τα υπόλοιπα μέλη του σώματος, τα οποία, για την ενότητα και το συμφέρον του όλου είναι ή κατώτερα ή ανώτερα μεταξύ τους. Και όπως ακριβώς στα σώματα τα μέλη δεν είναι αποσχισμένα το ένα από το άλλο, αλλά το παν είναι ένα σώμα, που συναποτελείται από διάφορα μέρη, ούτε κάνουν όλα την ίδια εργασία, δηλ. το μάτι δεν βαδίζει αλλά οδηγεί, το πόδι δεν βλέπει μπροστά αλλά πηγαίνει από τον ένα τόπο στον άλλο και έτσι μετατοπίζει το σώμα σε άλλη θέση, η γλώσσα δεν ακούει  τις φωνές, γιατί υπάρχει η ακοή, η ακοή δεν ομιλεί, γιατί υπάρχει η γλώσσα, η μύτη είναι το αισθητήριο των οσμών, ο λάρυγγας δέχεται τις τροφές, λέγει ο Ιώβ, το χέρι είναι το όργανο, για να δίνουμε και να παίρνουμε, ο νους τα εξουσιάζει όλα, και από αυτόν προέρχεται η ικανότητα του «αισθάνεσθαι» και σ’ αυτόν δίνουν τις πληροφορίες τα αισθητήρια όργανα, όπως λοιπόν γίνονται όλα αυτά, το ίδιο είμαστε ένα σώμα «εν Χριστώ», και ο καθένας μας είμαστε μέλη του Χριστού και μέλη ο ένας του άλλου. Το ένα μέλος εξουσιάζει και έχει την πρώτη θέση, ενώ, το άλλο οδηγείται και κατευθύνεται, και δεν κάνουν και τα δύο την ίδια εργασία. Και τούτο, γιατί είναι το ίδιο πράγμα να είναι κανείς και άρχοντας και αρχόμενος. Και τα δύο μέλη, δηλ. οι κληρικοί και οι λαϊκοί, γίνονται ένα σώμα «εν Χριστώ», γιατί τους συναρμολογεί και τους συνδέει το άγιο Πνεύμα.


Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Η Φιλανθρωπική δραστηριότητα της Ενορίας μας κατά την πασχαλινή περίοδο

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ



ΦΙΛΟΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ 


            Εντυπωσιακή ήταν κι  εφέτος η φιλανθρωπική δραστηριότητα της Ενορίας μας κατά την περίοδο του Πάσχα για τους απόρους και ενδεείς συνανθρώπους μας.
            Από ενωρίς είχαμε προετοιμάσει τους πιστούς για το χρέος που έχουμε ως χριστιανοί απέναντι στις ευπαθείς ομάδες της Ενορίας μας και η προσπάθεια αυτή απέδωσε θαυμαστά αποτελέσματα. Συγκεντρώθηκαν υλικά αγαθά για να διανεμηθούν στις εμπερίστατες οικογένειες για το πασχαλινό τραπέζι όπως γίνεται κάθε χρόνο.
            Ειδικότερα διενεμήθη  μεγάλη ποσότητα κρέατος -350 κιλά- αρίστης ποιότητας, τρόφιμα, τυρί, λάδι, τσουρέκια, γάλα, λιχουδιές κ.α. καθώς και χρηματικό ποσό προερχόμενο από το προϊόν τού εράνου του Πάσχα και συνεισφορά του φιλόπτωχου Ενοριακού ταμείου.
            Θέλουμε να εκφράσουμε τις θερμές ευχαριστίες μας, που παρά την κρίση που μαστίζει τους πάντας, οι ευλαβείς ενορίτες μας φιλοτιμήθηκαν να προσφέρουν από το υστέρημά τους με ιλαρή καρδία, για να γιορτάσουν το Πάσχα εκείνοι οι συνάνθρωποί μας που στερούνταν ακόμη  τα απαραίτητα και αναγκαία.
            Είναι παρήγορο το γεγονός, ότι η χριστιανική αγάπη δεν εγκατέλειψε ακόμα τον κόσμο και οι πιστοί μας αντιλαμβάνονται την αξία της προσφοράς προς τον πλησίον. Οι άνθρωποι αυτοί δεν χαίρονται όταν απολαμβάνουν μόνοι τα αγαθά τους, αλλά παραχωρούν από την αγάπη τους και τον τίμιο ιδρώτα τους, μέρος απ’ αυτά προς τον πάσχοντα αδελφό για να χαίρονται χαρά μεγαλύτερη.
            Ευχόμαστε και ευχαριστούμε, και εκ μέρους των αδελφών που απόλαυσαν την αγάπη των προσφερόντων τα δώρα της αγάπης, ο Θεός να τους χαρίζει εκατονταπλασίονα, υγεία και κάθε ευλογία.
            Χαιρόμαστε ιδιαίτερα γατί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι του Θεού που με την καρδιακή αγάπη τους γλυκαίνουν τη σκληρότητα της ζωής και επουλώνουν τα τραύματα του πόνου και της ανέχειας των πονεμένων αδελφών μας.


Με Αναστάσιμες ευχές

Το Φιλόπτωχο Ταμείο της Ενορίας μας


            π. γ. στ.

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Παράκληση στους φίλους του Θεού- Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος


Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Τῶν Μαρτύρων σύσκηνε, Ἀγγέλων συνόμιλε, καί τῶν θλιβομένων ἁπάντων, λιμὴν γαλήνιος, χαρᾶς ἀξίωσον νῦν, τούς ἀνυμνοῦντας σε πόθῳ, ἀθλοφόρε ἅγιε καί ἀξιάγαστε.


Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Φῶς τὸ νοητόν, τῇ καρδίᾳ σου δεξάμενος, τὴν τῆς ψυχῆς ἡμῶν ζοφότητα, φωτὶ τῷ θείῳ, Γεώργιε, καταλάμπρυνον.

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

Κατεύνασον τῶν παθῶν τάς κινήσεις, καί  ψυχῆς καί νοός καί καρδίας, ὅ­τι κα­κῶν ἡ ζωή μου ἐ­πλή­σθη, μεγαλομάρτυς Κυρίου Γεώργιε, καί δέομαι ὡς χαλεπός, ἐκ παντοίων κινδύνων με λύτρωσε.

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.


Ραθυμίας ἀτόπου, καὶ δεινῆς ἁμαρτίας, ταῖς ἱκεσίαις σου, Γεώργιέ με σῶσον, προστρέχοντα ἐν πίστει, τῇ θερμῇ ἀντιλήψει σου. Ὅπως τιμῶ σε πιστῶς εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

«Άγιε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε υπέρ υμών»


O Άγιος Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία περί το 275 μ.χ. από χριστιανούς γονείς. O πατέρας του μάλιστα μαρτύρησε για το Χριστό αφήνοντας στο για του μία ιερή παρακαταθήκη. Σε ηλικία 18 ετών στρατεύθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό. Αν και πολύ νέος στην ηλικία διεκπεραίωσε με θαυμαστή επιτυχία όλες του τις στρατιωτικές υποχρεώσεις. Γρήγορα έγινε παράδειγμα για όλους και προήχθη σε ανώτερα αξιώματα, τα οποία του έδωσαν τον τίτλο του κόμητος. Την εποχή εκείνη ξέσπασε ο φοβερός διωγμός του Διοκλητιανού κατά των Χριστιανών. O Γεώργιος ήταν τότε 28 ετών και χωρίς κανένα δισταγμό ομολόγησε την πίστη του αγνοώντας παντελώς τούς τίτλους και τα αξιώματά του. O Διοκλητιανός εξεπλάγη με τη στάση του Γεωργίου γιατί στήριζε σε αυτόν πολλές ελπίδες. Διέταξε να αρχίσει μία σειρά φρικτών βασανιστηρίων, αλλά συγχρόνως και πολλών θαυμάτων εκ μέρους του Αγίου, γεγονός πού συνετέλεσε ώστε να πιστέψουν στο Χριστό πολλοί ειδωλολάτρες. Σε όποιο μαρτύριο κι αν υποβαλλόταν ο Άγιος εξερχόταν σώος και αβλαβής, ξευτελίζοντας τα είδωλα και τούς εκφραστές τους. Τελικά τον αποκεφάλισαν κάνοντάς τον μέλος της «ουρανίου στρατιάς».

Πηγή: Ι. Ναός Αγίου Γεωργίου Πανοράματος, Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης

Ο Αλύπιος


Πηγή: Περιοδικό, Η Δράση μας

Ο Χριστός στον Άδη

            «Τετέλεσται», κι ύστερα σκοτάδι βαθύ. Όλα ακινητοποιούνται. Μόνο κάτι λευκοφόρες υπάρξεις περιφέρονται. Αιωρούνται νομίζεις στο χάος που δημιούργησε  η αμαρτία. Είναι τα σαβανωμένα σώματα που ζωντάνεψαν, όταν η γη μη αντέχοντας την αδικία σε βάρος του Δημιουργού της σείστηκε συθέμελα και τους πέταξε απ’ τα σπλάχνα της.
            Στα έγκατα του Άδη αντηχεί η θεϊκή φωνή του Χριστού. Μέσα στους νιόσκαυτους τάφους και στους παλιούς, χύνεται η αγάπη Του και φτάνει ως τα έσχατα. Το κήρυγμά Του, λειώνει τα δεσμά του Άδη, λευτερώνοντας μυριάδες δεσμώτες του. Άπλετο φως διαλύει το έρεβός του. Ο ίδιος ο Χριστός σκορπά ελπίδα στις καθηλωμένες ψυχές.
            Κάπου, σε μια γωνιά του «κάτω κόσμου», συναντιέται ο ταλαίπωρος Αδάμ με τον Δημιουργό του. Ύστερα από πάμπολλα χρόνια. Πέφτει μπροστά Του και Του ζητά συγχώρηση.
            Από τότε έχουμε εμείς- και θάχουμε στους αιώνες, ως τη συντέλειά τους- τη δυνατότητα απ’ την επίγεια ζωή να λυτρωνόμαστε από τον Άδη με τη θεία ενίσχυση.
            Η Ανάσταση του Θεανθρώπου διδάσκει και του ανθρώπου την ανάσταση. Περίπου δύο χιλιάδες φορές η ανθρωπότητα πανηγύρισε την Ανάστασή Του και είχε την πολύτιμη ευλογία- ευκαιρία να παραδειγματιστεί απ’ αυτήν. Αν δεν έγινε ως τώρα, ας μην αφήσουμε και αυτή τη φετινή να χαθεί. Από τις τόσες ευκαιρίες  καμιά πενηνταριά- εξήντα αναλογούν στον καθένα μας να τις γιορτάσουμε συνειδητά. Κάποτε, δίχως να το καταλάβουμε θα μας συναντήσει ο θάνατος, διακόπτοντας τη συμμετοχή μας στον πανηγυρισμό της Αναστάσεως στη γη.
            Όμως δεν είναι δυνατόν να διακόψει-γιατί είναι δικαίωμα αλλά και καθήκον μας – τη συνέχιση της συμμετοχής μας στον εορτασμό της Αναστάσεως και στην άλλη ζωή.


            Μαν. Μ.  


Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Η υποδοχή του Αγίου Φωτός στην Πάτρα - Μεγάλο Σάββατο εσπέρας








Πηγή: http://www.i-m-patron.gr

"Αυτήν την ελπίδα ψηλαφούμε..."

Μεγάλη Εβδομάδα. Με ποιες εμπειρίες αλλά και με ποια γλώσσα να μιλήσουμε οι άνθρωποι της σημερινής εποχής, για το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού; Τα όσα άρρητα κατορθώνει να πει η Εκκλησία στις ακολουθίες της με την ποιητική Θεολογία των Βυζαντινών, μοιάζουν ακατανόητα για την «κοινωνία της αφθονίας», την κοινωνία με μοναδικό στόχο την ευζωία, την κοινωνία με τη λογική των πέντε αισθήσεων. Είναι μωρία σύμφωνα μ’ αυτήν τη λογική η Σταυρική Θυσία και η Ανάσταση που την ακολουθεί.

Στον δικό μας τόπο και στη δική μας ελληνική παράδοση αυτή η πίστη στη Ανάσταση, η αναφορά σε έναν Θεό όχι τιμωρό και δικαστή, αλλά μανικό εραστή και Νυμφίο του ανθρώπου, ήταν ο άξονας που οργάνωνε τη ζωή και τη συνοχή της κοινωνίας. Αυτή η πίστη έδινε ταυτότητα στον Έλληνα.


Ας θυμηθούμε το πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822. Μόλις έστησαν ελεύθερη πατρίδα αυτοί οι μαρτυρικοί αγωνιστές, θέλησαν να ορίσουν στο Σύνταγμα ποιος είναι ο Έλληνας πολίτης του νεοσύστατου κράτους. Και δεν είχαν αλλού να εντοπίσουν την ελληνική ιδιότητα παρά μόνο στην πίστη: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες». Αν ξαναφέρναμε στο Σύνταγμα σήμερα αυτόν τον ορισμό του Έλληνα, με πόσους πολίτες θα απόμενε αυτή η δύσμοιρη η πατρίδα;
Η Ανάσταση δεν είναι σύμβολο αλλά γεγονός. Ναι μπορεί ο άνθρωπος να αντλεί την ύπαρξη όχι από τη θνητή φύση αλλά από τη σχέση με το Θεό. Μπορεί ο άνθρωπος να ελπίζει.
Αυτή την ελπίδα ψηλαφούμε στον Αναστάσιμο όρθρο, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, μα την ψηλαφούμε όλοι, άξιοι και ανάξιοι, δίκαιοι και άδικοι, πιστοί και άθεοι, τελώνες και άγιοι. Εκεί, στο πανηγύρι της Ανάστασης, όπου πρώτοι και έσχατοι, πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς και ράθυμοι, τρυφούν οι πάντες. Ο οικοδεσπότης λέει: «
Eισέλθετε». Αυτός καλεί και Αυτός δέχεται τον έσχατο…και τον πρώτον…και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει, κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται, και τα έργα δέχεται, και την γνώμην ασπάζεται, και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί, ουκούν, εισέλθετε πάντες». 

Χρήστος Γιανναράς

"Στην κάθε στιγμή της ζωής μας ζούμε ένα Πάσχα, ένα πέρασμα..."

Στην κάθε στιγμή της ζωής μας ζούμε ένα Πάσχα, ένα πέρασμα.
Από το δικό μας , το μικρό, το φθηνό, το στενό θέλημα στο Άγιο και σωτήριο θέλημα του Θεού.
Από την κακία στην αγάπη, απ' την υπερηφάνεια στην ταπείνωση, απ'την αμαρτία στην αρετή.
Και αυτό δεν είναι μόνο ένας διαρκής αγώνας. Είναι μια διαρκής νίκη και χαρά, που είναι η πρόκληση και χαρά της αιωνίου βασιλείας.
Να μας αξιώσει ο Άγιος Θεός να ζήσουμε το Πάσχα!
Το Πάσχα του Κυρίου να το χαρούμε! Και όλες τις μέρες αυτές τις εορτάσιμες να χαρούμε το δικό μας Πάσχα, για να έχουμε μέσα στην καρδιά μας τη δική Του, τη μόνη αληθινή χαρά.

Κι έτσι να περάσουμε όλη μας τη ζωή με τη δική του χαρά κι έτσι να αξιωθούμε να απολαύσουμε την αιώνια μακαριότητα στη Βασιλεία Του που μας επισφράγισε με το Σταυρό και την Ανάστασή Του!

π. Αστέριος Χατζηνικολάου

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ- ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ Ευαγγέλιο: Ιωάν.1,1-17


Η ΝΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

            Εν ολίγοις

            Ο Ιησούς με την Ανάσταση Του εγκαινιάζει μία νέα εποχή για την ανθρωπότητα. Καταλύει τη δύναμη του θανάτου και επανασυνδέει τον άνθρωπο με την αρχή-την πηγή της ζωής. Γι’ αυτό και αναμετρήθηκε με τον θάνατο. Οι άνθρωποι σταύρωσαν τον αρχηγό της ζωής, αλλά ο θάνατος δεν μπόρεσε να τον κρατήσει στον τάφο.
Ο θάνατος είναι το «τέλος» του ανθρώπου που απομακρύνεται από την αλήθεια και τη ζωή. Η πνευματική ποιότητα του Χριστού ξεπερνάει τη βιολογική δύναμη της φθοράς και του θανάτου, γιατί στο Χριστό συνδέεται η πνευματική και ηθική κατάσταση του ανθρώπου με τη βιολογική του ύπαρξη.
Ο Χριστός με τον σταυρικό Του θάνατο και την Ανάστασή Του θεράπευσε την αρρώστια του θανάτου και λύνει το πρόβλημα του ανθρώπου, που είναι η φθορά και η εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η Εκκλησία από τότε προκαλεί την ανθρωπότητα να συμμετέχει στο ευφρόσυνο αυτό μήνυμα, που αφορά όλους αυτούς που γίνονται μέλη της Εκκλησίας.
Ο Απ. Παύλος τονίζει πως οι συνέπειες την νίκης του Χριστού μεταβιβάζονται και στους πιστούς. Καθώς εν τω Αδάμ όλοι πεθαίνουν, έτσι και εν τω Χριστώ όλοι θα ζωοποιηθούν. Ο νέος Αδάμ-ο Χριστός- έδωσε το αντίδοτο του θανάτου και μπόλιασε  την ανθρωπότητα με το φάρμακο της αθανασίας. Στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας οι πιστοί συμμετέχουν στο σταυρό και την ανάσταση του Χριστού και κοινωνώντας καλλιεργούν την αθανασία σύμφωνα με τον ψαλμωδό: «Σώμα Χριστού μεταλάβετε, πηγής αθανάτου γεύσασθε…». Η συμμετοχή μας στην ανάσταση του Χριστού δημιουργεί την προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας στην δική μας ανάσταση. Η ανάσταση είναι ο θρίαμβος και η νίκη ολόκληρης της εν Χριστώ ανθρωπότητας. Γι’ αυτό και η ανάσταση του Κυρίου είναι η μεγάλη γιορτή της ορθοδοξίας. Είναι το κεντρικό γεγονός της λειτουργικής μας ζωής.
Εν τούτοις φαίνεται, ότι ο θάνατος κυριαρχεί και ο άνθρωπος μένει δέσμιός του. Η αλήθεια είναι ότι η κατάλυση του  κράτους του θανάτου αντικειμενικά είναι μία πραγματικότητα. Ο κάθε πιστός συμμετέχοντας στη ζωή του Χριστού, έχει τον αρραβώνα της μέλλουσας ζωής. Γιατί αν πιστεύουμε, ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι πρέπει να πιστεύουμε πως και ο Θεός θα φέρει με το Χριστό, μαζί του εκείνους που κοιμήθηκαν. Η Ανάσταση είναι μία βεβαιότητα, αλλά και μία υπόσχεση που θα πραγματοποιηθεί στο τέλος της ιστορίας.
Η χαρά πηγάζει από την Ανάσταση και είναι το μόνιμο αίσθημα των πιστών όπως το εκφράζει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον κατηχητικό λόγο του. «Εσέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών… Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες.. Μηδείς φοβείσθω τον θάνατον. Ηλευθέρωσεν γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Πού σου θάνατε το κέντρον;  Ανέστη Χριστός εκ νεκρών και νεκρός ουδείς επί του μνήματος. Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο».

Χριστός Ανέστη!


π. γ. στ.