ΟΛΑ ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ

 

Οι Άγιοι Πατέρες, οι υποδειγματικοί τηρητές των εντολών του Θεού, που κατέκτησαν την αγιότητα με την βοήθεια του Κυρίου, μας δίδαξαν να δεχόμαστε ταπεινά και πρόθυμα όλες τις κατηγορίες, εκτός από την κατηγορία του αιρετικού. Γιατί αν ομολογήσεις την αίρεση, ομολογείς τον χωρισμό σου από τον Θεό. Γι’ αυτό ας προσέχουμε πριν απ’ όλα την ακρίβεια της πίστεως και ας αποφεύγουμε και τις αιρέσεις και τους αιρετικούς και προ παντός τις δαιμονοκίνητες διδασκαλίες τους, που μολύνουν και παγιδεύουν την ψυχή. Διάκριση, λοιπόν, μεγάλη, όπως αυτή, που έδειξε ο Αββάς Αγάθων και την σημειώνουμε  εδώ σαν παράδειγμα.

          -Έλεγαν για τον Αββά Αγάθωνα ότι ήταν στολισμένος με μεγάλη διάκριση. Πήγαν, λοιπόν, κάποτε μερικοί αδελφοί να τον επισκεφθούν και να δοκιμάσουν την αρετή του, αν οργίζεται και αν έχει διάκριση. Του είπαν λοιπόν: “Εσύ είσαι ο Αββάς Αγάθων; Ακούσαμε για σένα ότι είσαι ακόλαστος και υπερήφανος”. Και εκείνος τους λέγει: “Ναι, έτσι είναι, όπως τα λέτε”. Και του ξαναλένε: “Εσύ είσαι ο Αγάθων, ο φλύαρος και φιλοκατήγορος;” Και τους αποκρίθηκε: “Ναι, εγώ είμαι”. Του ξαναλένε οι επισκέπτες του: ‘Εσύ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός”; Και τους απάντησε: “Δεν είμαι αιρετικός”. Τότε τον παρακάλεσαν λέγοντας: “Πες μας,  Αββά, γιατί παραδέχτηκες τόσα άλλα που σου είπαμε και το τελευταίο δεν το άντεξες”;

          Και ο Αββάς Αγάθων τους είπε: “Τα πρώτα τα παίρνω επάνω μου, γιατί χρέος  είναι για την ψυχή μου. Αλλά το αιρετικός είναι χωρισμός από τον Θεό και δεν θέλω να χωρισθώ από τον Θεό”. Και οι αδελφοί ακούγοντάς τον, θαύμασαν την διάκρισή του και έφυγαν ενισχυμένοι ψυχικά”.

          Π. Μ. Σωτήρχος, “ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ”

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ Τα εξωτερικά γνωρίσματα της γνήσιας εκκλησιαστικής σύναξης

Στην αρχαία Εκκλησία τη θεία Ευχαριστία τελούσε ο επίσκοπος ή ένας πρεσβύτερος, που ανήκε στο πρεσβυτέριο του επισκόπου και είχε την απαραίτητη εξουσιοδότηση από εκείνον. Ο επίσκοπος αποτελούσε έτσι την εγγύηση της παρουσίας του Χριστού, ώστε Εκείνος να είναι ο προσφέρων και ο προσφερόμενος. Η παρουσία λοιπόν του επισκόπου αποτελεί εγγύηση  της γνησιότητας  της ορθοδόξου λειτουργίας.

          Ο επίσκοπος δεν είναι πρόσωπο αυτόκλητο. Με τη χειροτονία ανάγει την ιερωσύνη του στους Αποστόλους και στον ίδιο τον Χριστό και βρίσκεται σε κοινωνία με όλους τους άλλους επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αν ένας επίσκοπος δεν έχει την αποστολική διαδοχή και δεν βρίσκεται σε κοινωνία και ενότητα με τους άλλους επισκόπους, δεν έχει ορθή ιερωσύνη.

          Δεν υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία ιερέας χωρίς να υπάγεται σε κανονικό επίσκοπο και δεν τελείται ποτέ Θεία Λειτουργία χωρίς να μνημονεύεται το όνομα του επισκόπου.

          Αν θέλουμε να διαπιστώσουμε κατά πόσο μια ευχαριστιακή σύναξη είναι ορθόδοξη, πρέπει να προσέξουμε το όνομα του επισκόπου που μνημονεύεται. Πρέπει να είναι το όνομα του κανονικού επισκόπου της περιοχής. Αν δεν είναι, τότε η σύναξη δεν είναι ορθόδοξη.

          Πως όμως διαπιστώνουμε αν ένας επίσκοπος ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία; Πρέπει να βρίσκεται σε κοινωνία με τους άλλους ορθοδόξους επισκόπους στην ίδια χώρα, οι οποίοι μαζί με το ορθόδοξο πλήρωμα αποτελούν την Ορθόδοξη Εκκλησία εκείνης της χώρας. Λ. χ. την Εκκλησία της Ελλάδος, την Εκκλησία της Κύπρου κ. ο. κ.

          Κάθε αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να βρίσκεται σε κοινωνία με τις άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες σε ολόκληρο τον κόσμο. Όλες οι ορθόδοξες Εκκλησίες σε ολόκληρο τον κόσμο αποτελούν ένα σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και όλοι οι επίσκοποι κατά τα πέρατα ορισθέντες, εν Ιησού γνώμη εισίν (Ιγνάτιος).

          Σε έναν τόπο υπάρχει μόνο ένας επίσκοπος, ενώ οι ενορίες είναι πολλές. Όλες μαζί συναποτελούν την επισκοπή-Μητρόπολη, Αρχιεπισκοπή,επαρχία. Πολλές επισκοπές συγκροτούν μία αυτόνομη Εκκλησία, που τα όριά της ταυτίζονται συνήθως με τα όρια ενός κράτους. Όλες οι αυτόνομες  Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι ενωμένες μεταξύ τους στην πίστη, στη λατρεία και στην πνευματική ζωή, και αποτελούν την Μία Ορθόδοξη Εκκλησία και φανερώνουν τον νουν Χριστού.

          Όταν εκκλησιαζόμαστε, πρέπει να προσέχουμε, τίνος επισκόπου το όνομα μνημονεύει ο ιερέας στη Θεία Λειτουργία. Αν μνημονεύεται το όνομα του επισκόπου της περιοχής, που είναι κανονικός, τότε αυτή η Θεία Λειτουργία είναι ορθόδοξη και γνήσια, και μπορεί ο καθένας μας να πηγαίνει και να κοινωνεί μαζί με όλους τους άλλους ορθοδόξους αδελφούς.

          Ο Άγιος Κύριλλος απευθυνόμενος στους ταξιδιώτες και μετανάστες, λέγει μην αναζητήσεις μόνο, που βρίσκεται ο Ναός, γιατί και οι αιρετικοί ονομάζουν Ναούς τις αίθουσες που συγκεντρώνονται. Μην αναζητήσεις μόνο  που είναι η Εκκλησία, αλλά που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία.

          “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ”, τ. 489-491

ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Μαθημα 9ο

          Ο λόγος περί Filiokye

          Τι είναι το Φιλιόκβε;

          Είναι τριαδολογική αίρεση, την οποία αποδέχονται από κοινού η Ρωμαϊκή Εκκλησία και οι Διαμαρτυρόμενοι. Κατά την ορθόδοξη θεολογία το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του Πατρός, ενώ κατά την ρωμαϊκή αντίληψη  το Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και εκ του  Υιού.

          Η κακοδοξία του Φιλιόκβε εισήχθη στο Σύμβολο της Πίστεως στην Ισπανία στη σύνοδο του Τολέδου το 589, προφανώς για να στηρίξει τη θεότητα του Λόγου, η οποία τότε πολεμούνταν στη χώρα αυτή από τον Δυτικογοτθικό αρειανισμό. Αργότερα η προσθήκη αυτή πέρασε στη Γαλλία και κατόπιν στη Ρώμη, όχι βέβαια χωρίς αντιδράσεις.

          Όταν ο πάπας Λέων ο Γ΄ προσκλήθηκε να εκφέρει τη γνώμη του στη σύνοδο του Ακυϊσγράνου περί του Φιλιόκβε, αποδοκίμασε αυτή την προσθήκη, και έγραψε στο ακέραιο το Σύμβολο σε δύο αργυρές πλάκες στο Βατικανό. Η κακοδοξία του Φιλιόκβε και η προσθήκη, του όρου στο ιερό Σύμβολο της Πίστεως συνετέλεσαν μεταξύ άλλων και στον χωρισμών των αδελφών Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως, ο οποίος άρχισε όταν πατριάρχης Κπόλεως ήταν ο Μέγας Φώτιος-Σχίσμα του 867- και συμπληρώθηκε επί Μιχαήλ Κηρουλαρίου το 1054. Μετά το Σχίσμα το Φιλιόκβε έγινε το κέντρο σφοδρών δογματικών ερίδων μεταξύ Ανατολής και Δύσεως και αφορμή, κυρίως της Ανατολικής Εκκλησίας, πλήθους αντιρρητικών και ελεγκτικών θεολογικών συγγραφών.

 

          Έχει Αγιογραφική θεμελίωση το Φιλιόκβε;

         

          Όχι, δεν έχει, άσχετο αν οι Ρωμαιοκαθολικοί προσπαθούν να το στηρίξουν Αγιογραφικά. Για την υποστατική και ιδιωματική σχέση του Αγίου Πνεύματος μιλάει με σαφή τρόπο και αναντίρρητο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: “όταν δε έλθει ο Παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά παρά του Πατρός εκπορεύεται....”. Στο κλασικό αυτό χωρίο γίνεται διάκριση της αϊδίου εκπορεύσεως του Πνεύματος από τον Πατέρα και της από τον Υιό ή στο Όνομα του Υιού πέμψεως αυτού στον κόσμο, όπου εκείνη εκφράζεται με ενεστώτα “εκπορεύεται”, και αυτής με μέλλοντα “πέμψω”. Η κατηγορηματική διδασκαλία της Αγίας Γραφής καταχωρήθηκε αυθεντικά και αλάθητα στο ιερό Σύμβολο της συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως το 381 μ. Χ.: “Το εκ του Πατρός εκπορευόμενον”. Εδώ η πίστη τη Εκκλησίας είναι σαφής και αναντίρρητο.

          Κατά του Παπικούς όμως τα παραπάνω χωρία κάνουνιλόγο περί εκπορεύσεως του Πνεύματος από τον Πατέρα, αλλά δεν αποκλείουν ρητά το Φιλιόκβε. Δεν λένε δηλαδή: “ο παρά μόνου του Πατρός εκπορεύεται” η “το εκ μόνου του Πατρός εκπορευόμενον”, αφήνοντας έτσι ανοιχτή την υπόθεση του Φιλιόκβε.  Αυτά είναι απλά θεολογικά τεχνάσματα των Παπικών. Γιατί αντιστρέφοντας τον συλλογισμό, θα μπορούσαμε κι εμείς να πούμε: Αν το Φιλιόκβε είχε κάποια δυνατότητα στη σκέψη του Χριστού, για ένα τόσο κορυφαίο σημείο του δόγματος δε θα έλεγε ρητά ο Κύριος: “Ο παρά του Πατρός και του Υιού εκπορεύεται;” ή ο συνοδικός όρος: “το εκ του Πατρός και του Υιού εκπορευόμενον;” Γιατί να αποκρύψει μια τόσο μεγάλη αλήθεια ο Κύριος;

          Στο πνεύμα τέλος του χωρίου του Ιωάννου(15, 26) , δηλαδή της αϊδιας εκπόρευσης εκ του Πατρός και της εν χρόνω πέμψεως από τον Χριστό πρέπει να ερμηνευθεί και το χωρίο Ιωάννου 16, 13-15: “Όταν δε έλθει εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν. Ου γαρ λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούσει λαλήσει, και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν”. Στο χωρίο όμως αυτό στηρίζουν και οι Ρωμαιοκαθολικοί την περί του Φιλιόκβε διδασκαλία τους, συνδέοντα  στενά στο πρόσωπο του Χριστού την εκπόρευση και την αποστολή του Αγίου Πνεύματος.

          Ο ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ

Είναι ο Ιησούς Θεός; Τι λέει η Αγία Γραφή; Μία απάντηση στους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, σ’ αυτό το σύντομο άρθρο θα αναφερθούμε στο αν ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός ή κτίσμα, δηλαδή δημιουργημένος άγγελος, όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ας δούμε μερικά εδάφια για το θέμα:

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος».(Ιωάννης 1:1).

Στο συγκεκριμένο εδάφιο ο Ιωάννης αναφέρει ότι ο Λόγος (ο Ιησούς δηλαδή) είναι Θεός και όχι άγγελος ή κτίσμα. Οι Μάρτυρες λένε πως, επειδή δεν υπάρχει το άρθρο "ο", δηλαδή να λέει "ο Θεός είναι ο Λόγος", δεν είναι Θεός, όμως αυτό είναι λάθος. Πολλές φορές στην αρχαία ελληνική, αν και δεν αναφέρεται το άρθρο, εννοείται στην δημοτική. Επίσης, αν ο Ιωάννης ήθελε να πει άγγελος ή κτίσμα ή κάτι άλλο, θα το έλεγε και δεν θα ανέφερε ως Θεό τον Ιησού.

Τέλος να πούμε πως, αν ο Ιησούς ήταν κτίσμα, θα έπρεπε ο Ιωάννης να πει "εν αρχή εποίησεν τον Λόγον" και όχι "εν αρχή ην ο Λόγος", όπως στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως γράφει ο Μωυσής "Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην", επειδή ο ουρανός και η γη είναι κτίση και δεν υπήρχαν ανέκαθεν.

«Και απεκρίθει Θωμάς και είπεν αυτώ· ο Κύριος μου και ο Θεός μου» (Ιωάννης 20:28).

Εδώ βλέπουμε αυτό που είπαμε παραπάνω, ότι λέει "και απεκρίθη Θωμάς". Δεν λέει "και απεκρίθη ο Θωμάς", αλλά εννοείται το άρθρο "ο", το οποίο δεν υπάρχει στο κείμενο, αλλά μπαίνει στην δημοτική. Επίσης ο Θωμάς λέει για τον Ιησού "Ο Κύριος ΜΟΥ και ο Θεός ΜΟΥ", αποκαλεί τον Ιησού Κύριό του, δηλαδή ΓΙΑΧΒΕ, και Θεό του, χωρίς ο Ιησούς να τον διορθώνει. Είναι δυνατόν να έκανε λάθος ο Θωμάς; Επίσης, αν είχε κάνει λάθος ο Θωμάς, ο Ιησούς θα τον διόρθωνε· δεν το έκαμε όμως, αλλά αντιθέτως του λέγει:

«λέγει αυτώ ο Ιησούς· ότι εώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάννης 20:29).

Με αγάπη Χριστού

Βασίλης Ταβουλάρης

νεκρος για τον κόσμο

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ Τι είναι η μετενσάρκωση και το κάρμα;

 

Κατά τη μετενσάρκωση, μετά τον βιολογικό θάνατο, η ψυχή(το Άτμαν, κατά την ινδουϊστική ορολογία) ενσωματώνεται ή επαναγεννάται στον υλικό κόσμο, στη γη, ενδυόμενη μια σειρά νέων διαδοχικών ανθρωπίνων σωμάτων. Η μετενσάρκωση δεν οδηγεί πάντοτε σε ανώτερη εξελικτική κατάσταση..... Η ψυχή στοχεύει στο να ξεφύγει από τον ατελείωτο κύκλο των ενσαρκώσεων και θανάτων, την “σαμσάρα’, και να απελευθερωθεί, εξαφανιζόμενη μέσα στην απρόσωπη “θεότητα”. Αυτό είναι η λύτρωση, το “Νιρβάνα”.

          Κεντρική θέση στη δοξασία της μετενσάρκωσης κατέχει η διδασκαλία “του κάρμα”. Είναι, κατά τη Θεοσοφία, φυσικός νόμος που αποκαθιστά και διατηρεί την αρμονία και την ισορροπία μέσα στο σύμπαν. Το Κάρμα, λοιπόν, προσδιορίζει την παρούσα ζωή κάθε ανθρώπου πάνω στη γη, ο οποίος ξαναγεννιέται, μόνο με το “πνευματικό” του στοιχείο, για να πληρώσει εδώ, μέσα σε ένα νέο σώμα, για ό, τι συσσωρεύτηκε από πράξεις του σε προηγούμενες ζωές....

          Πρόκειται για αντιχριστιανικές διδασκαλίες, που προσκρούουν ακόμη και στους κανόνες της λογικής. Στη λαχτάρα  του ανθρώπου να γνωρίσει τον αιώνιο προορισμό του, ο πανθεϊστικός Ινδουισμός και η “Νέα Εποχή”, θεμελιωμένη στη θεοσοφία και τον Αποκρυφισμό, του αντιπρότειναν μια ανθρώπινη τεχνική, για να φτάσει τάχα μόνος του- με τις δικές του αποκλειστικά δυνάμεις- στη “λύτρωση”, στην “αυτοσωτηρία”. Δε του υπόσχονται, όμως, την αιώνια ζωή αλλά τη τέλεια ανυπαρξία, την εκμηδένιση. Θα είναι μακάριος, διότι θα πάψει να υπάρχει..... Η γέννηση, η σύνδεση, δηλαδή της ψυχής με ένα σώμα, για τους οπαδούς της μετενσάρκωσης είναι απευκταία, είναι  τιμωρία και “κατάρα”.

          Η Αγία Γραφή κηρύττει ότι ο Θεός, φέρνοντας τον άνθρωπο στη ζωή, τον έθεσε μέσα στον “παράδεισο της τρυφής” και όχι σε “κολαστήριο” και τόπο τιμωρίας. Όπως πολύ εύστοχα τονίζει ο μακαριστός Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, “αν πάρουμε σαν βάση, πως η σύνδεση της ψυχής με το σώμα αξιολογείται αρνητικά, πρέπει να απορρίψουμε ολόκληρο το έργο του Χριστού”.

          Με τη μετενσάρκωση χάνεται η μοναδικότητα, η ελευθερία και η ηθική αξία του πνευματικού αγώνα και των πράξεων του ανθρώπου. Η χριστιανική πίστη δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την πανθεϊστική- “νεοεποχίτικη” δοξασία της μετενσάρκωσης. Το διακηρύττει καθαρά ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του: “απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις”.

          Δεν μπορεί κανείς να πιστεύει στη μετενσάρκωση, χωρίς να αρνηθεί την ελπίδα της αναστάσεως. Δεν μπορεί να πει “προσδοκώ ανάστασιν νεκρών νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος” και ταυτόχρονα να πιστέψει στο κάρμα και τη μετενσάρκωση. Η χριστιανική πίστη και η μετενσάρκωση είναι αντίθετες μεταξύ τους διδασκαλίες και ασυμβίβαστες για έναν χριστιανό και μάλιστα ορθόδοξο. Το να υποστηρίζει κανείς το αντίθετο δηλώνει άγνοια και πλάνη ή σκοπιμότητα.

          “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ” τ. 483- 485

Διαφορές Ὀρθοδόξου καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας

 

Εἶναι ἕνα ἐρώτημα πού γίνεται ἀπό πολλούς ἀδελφούς τόσο γιά ἐνίσχυση τῆς αὐτοσυνειδησίας τους, δηλαδή γιά νά γνωρίζουν τί σημαίνει Ὀρθοδοξία καί γιατί ἀξίζει νά εἶναι κάποιος Ὀρθόδοξος, ὅσο καί γιά νά δίδουν ἀπολογία στούς αἱρετικούς περί τῆς πίστεώς τους.

 

Νομίζουμε ὅτι τό ἐρώτημα πρέπει νά τεθεῖ ῶς ἑξῆς : « Ποιές εἶναι οἱ διαφορές Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παπισμοῦ»· κι αὐτό διότι δέν ὑπάρχει παρά μόνο Μ ί α Ἐκκλησία. Μ ί α Ἐκκλησία μᾶς παρέδωσε ὁ Κύριος προσφέροντας ὡς θυσία τόν Ἑαυτό Του. Στήν Ἀρχιερατική Του προσευχή παρεκάλεσε τόν Πατέρα Του ὅλοι οἱ ἄνθρωποι « ἵνα ὦσιν ἕν» καί νά εἶναι μαζί Του θεωροῦντες τήν Δόξαν Του ( Ἰωαν. 17,11 καί 24). Καθώς ἡ ἀνθρωπότητα μετά τήν πτώση καί τήν ἀποστασία της ἀπό τόν Παράδεισο ἦταν κατακερματισμένη σέ ἄτομα, ὁ Χριστός ἐκάλεσε ὅλους νά ἑνωθοῦν στό Ἕνα καί μοναδικό Σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό ὁμολογοῦμε καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεως : ( Πιστεύω) Εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Αὐτή ἡ Μία Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐφύλαξε ὡς σήμερα ἀνόθευτη τήν Πίστη καί τήν ἱερά Παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Μαρτύρων καί Πατέρων καί γι’ αὐτό φυλάττει ἀκέραιη τήν Θεία ἄκτιστη Χάρη ἡ ὁποία σώζει τόν ἄνθρωπο. Ὅλες οἱ ἄλλες ἑνώσεις ἀνθρώπων, ὅπως εἶναι ὁ Παπισμός, πού πιστεύουν στό Χριστό, ὄχι ὅπως παρέλαβον ὑπό τῶν Ἁγίων, ἀλλά ὅπως νομίζουν ἐκεῖνοι, δέν εἶναι Ἐκκλησίες, ἀλλά αἱρέσεις καί παρασυναγωγές. Μερικοί θεολόγοι καί πατέρες τίς ὀνομάζουν « ἐκκλησίες», ἀλλά ὄχι κυριολεκτικά ἀλλά καταχρηστικῶς.

Ὅσον ἀφορᾶ στίς διαφορές Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παπισμοῦ, θά μποροῦσαν νά συγκεφαλαιωθοῦν σέ μία διαφορά, τή διαφορά ἀληθείας καί πλάνης. Οἱ ἐσφαλμένες διδασκαλίες τοῦ Παπισμοῦ δέν ἀποτελοῦν μικροδιαφορές ἀπό τήν Ὀρθοδοξία πού μποροῦν νά διευθετηθοῦν καί νά ἐξαφανισθοῦν μέ διάφορες συζητήσεις καί ἀλληλοϋποχωρήσεις· ἀπαιτεῖται πλήρης ἀπόρριψη, ἄρνησή τους καί ἐπιστροφή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἄς δοῦμε ὅμως τίς κυριώτερες ἀπό τίς διαφορές αὐτές.

α) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φρονεῖ ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, ὅπως διδάσκει καί τό Σύμβολο τῆς Πίστεως : « Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον…τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον» καί ὅπως ὁ ἴδιος Χριστός μᾶς διδάσκει : « Τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται» ( Ἰωαν. 15,26). Οἱ Παπικοί ἀντίθετα ἀπό τήν εὐαγγελική καί πατερική διδασκαλία διδάσκουν ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Πρόκειται γιά τό λεγόμενο Φιλιόκβε ( Filioque) πού σημαίνει « καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Μέ τήν αἱρετική αὐτή διδασκαλία εἰσάγεται δυαρχία μέσα στή Θεότητα, ὑποτίμηση τοῦ Προσώπου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δημιουργοῦνται πολλά ἄτοπα στίς σχέσεις τῶν τριῶν Θείων Ὑποστάσεων. Συνεργάτης τῆς ἱστοσελίδας μας θά δημοσιεύσει ἀργότερα εἰδική μελέτη του σχετικά μέ τήν πλάνη αὐτή τοῦ Παπισμοῦ καί τίς συνέπειές της.

β) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διδάσκει τήν θεοπρεπῆ διάκριση Οὐσίας καί Ἐνεργειῶν εἰς τήν Τριαδική Θεότητα, εἰς τήν Θείαν Φύση. Ἡ Οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄγνωστη καί ἀπρόσιτη στόν κτιστό ἄνθρωπο. Οἱ θεῖες ὅμως ἐνέργειες πού προέρχονται, πηγάζουν ἐκ τῆς Οὐσίας εἶναι προσιτές, μεθεκτές ἀπό τόν ἄνθρωπο. Οἱ θεῖες αὐτές ἐνέργειες, ὡς προερχόμενες ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄ κ τ ι σ τ ε ς. Ἔτσι ἄκτιστη ἐνέργεια ἦταν τό φῶς τῆς θείας Μεταμορφώσεως στό ὄρος Θαβώρ. Τό φῶς ἐκεῖνο πού ἀξιώθηκαν νά ἰδοῦν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν εἶχε καμμιά σχέση μέ τό κτιστό, ὑλικό φῶς. Αὐτοῦ τοῦ φωτός μετέχουν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ὅπως διαβάζουμε στά Μαρτύριά τους καί οἱ Ὅσιοι καί δίκαιοι ὅπως διαβάζουμε στά Συναξάριά τους. Μέ τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος ἀναγεννώμεθα στό Ἅγιο Βάπτισμα· αὐτῆς τῆς Χάριτος μετέχουμε κατά τή Θεία Εὐχαριστία, μ’ αὐτή τήν Ἄκτιστη Χάρη καθαριζόμαστε ἀπό τά πάθη καί γινόμαστε ἕνα μέ τόν Θεό· καί ὁ Χριστός γι’ αὐτό ἦρθε στόν κόσμο, γιά νά προσφέρει αὐτή τή Χάρη· καί αὐτῆς τῆς Χάριτος στήν πληρότητά Της θά μετέχουμε στόν Παράδεισο, ἄν ἀξιωθοῦμε τῆς σωτηρίας.

Λοιπόν οἱ Λατίνοι, οἱ παπικοί τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν θεωροῦν κ τ ι σ τ ή! Ἔτσι καί τήν Θεότητα ὑποβιβάζουν σέ κτίσμα καί στεροῦν τόν ἄνθρωπο ἀπό τή σωτηρία, γιατί σωτηρία σημαίνει κοινωνία μέ τόν ἐν Τριαδι Θεό. Καί πῶς μπορεῖ νά ἑνωθεῖ, νά κοινωνήσει μέ τόν Θεό ὁ ἄνθρωπος μέσω ἑνός κτίσματος, μιᾶς «Χάριτος» κτιστῆς τάξεως; Τί καινούργιο ἔφερε λοιπόν ὁ Χριστός στόν κόσμο; Πῶς ἕνωσε τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια; Νά πῶς: Προσέλαβε τήν ἀνθρωπότητα στη θεότητα Του, τήν καθάρισε ἀπό τήν ἁμαρτία τή φθορά καί τό θάνατο καί τῆς μετέδωσε τήν Ἄκτιστη Χάρη. Τήν ἀνέβασε στό θρόνο τῆς Θεότητος. Μέσα στήν Ἐκκλησία, τήν Μία Ἐκκλησία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος μᾶς προσφέρεται ἡ ἄκτιστος Χάρις καί μένουμε ἑνωμένοι μέ τήν Κεφαλή, τόν Χριστό. Αὐτή ἡ ἀντίληψη τῶν παπικῶν περί κτιστῆς χάριτος τούς ἐστέρησε παντελῶς τήν Χάρη. Γι’ αὐτό ὁ σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς δέν εἶναι γιά τούς παπικούς ὁ ἁγιασμός, ἡ θέωση ἀλλά τά πολλά καλά ἔργα, ἡ πειθαρχία στό νόμο τοῦ Θεοῦ, οἱ ἀρετές πού πραγματοποιοῦνται μέ ἀνθρώπινη προσπάθεια, παρόμοια μέ τῶν φιλοσόφων. Ἡ ἀπουσία τῆς Χάριτος τούς ἀναγκάζει νά ἐρεθίζουν τό συναίσθημα γιά νά νοιώσουν συγκίνηση καί « κατάνυξη». Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ζωγραφίζουν ὅσο μποροῦν πιό ρεαλιστικά καί γλυκερά τόν Χριστό τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους· αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἔχουν πολύ συναισθηματική, ἐντυπωσιακή καί συγκινητική θρησκευτική μουσική.

γ) Ἐξ αἰτίας τῆς ἀπουσίας τῆς Θείας Χάριτος ὁ Παπισμός εἶναι φυσικό νά νοιώθει ἀνασφαλής. Ἡ ἑνότητα πού βιώνουν οἱ τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί ἡ ὁποία βασίζεται στην ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖον «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας» γιά τόν Παπισμό θεωρεῖται ἀδιανόητη. Αὐτός ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἐγκόσμιους μηχανισμούς γιά νά κρατήσει τή σιδηρᾶ πειθαρχία τῶν μελῶν του. Ποιά εἶναι αὐτά; α) ἕνα πρόσωπο ἰσχυρό, ἕνα Ἀρχηγό, τόν Πάπα β) ἕνα συγκεκριμένο τοπικό, ἐπιτελικό Κέντρο, τό Βατικανό καί γ) ἕναν ἄτεγκτο νόμο, τόν Κώδικα Κανονικοῦ Δικαίου.

Ἐδῶ θά μιλήσουμε μόνο γιά τόν Πάπα. Ὁ Πάπας δέν εἶναι ἕνας Πατριάρχης, ὅπως εἶναι π.χ. ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ ἴσων ἐπισκόπων σέ ὅλη τήν Ὀρθοδοξία. Μπορεῖ νά προεδρεύει σέ κάποια μεγάλη Σύνοδο, νά ἀναλαμβάνει κάποιες διορθόδοξες πρωτοβουλίες, ἀλλά δέν μπορεῖ νά ἀποφασίζει μόνος του. Κάθε Πατριαρχεῖο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλεύθερο στις ἀποφάσεις του, ὑπό τόν Ὅρο ὅτι δρᾶ σύμφωνα μέ τό ὀρθόδοξα δόγματα, τίς ἱερές παραδόσεις καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Καί ὄχι μόνον κάθε πατριαρχεῖο, ἀλλά καί κάθε Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος στά ὅρια τῆς ἐπαρχίας του μπορεῖ νά ἀποφασίζει ἐλεύθερα μέ τίς παραπάνω προϋποθέσεις. Αὐτή εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλά τί συμβαίνει στόν Παπισμό; Ὁ Πάπας διαθέτει σέ ὅλη τή δικαιοδοσία τῆς «ἐκκλησίας» του τό Π ρ ω τ ε ῖ ο. Ἔχει τόν πρῶτο καί τελευταῖο λόγο γιά τόν τελευταῖο διάκονο στήν Παραγουάη καί γιά τόν πρῶτο ἀρχιεπίσκοπο τῆς Γαλλίας. Μπορεῖ νά χειροτονεῖ, νά προάγει καί νά καθαιρεῖ ὅποιον θέλει ἁπανταχοῦ τῆς γῆς! Ἀποφασίζει μόνος του γιά ὅλα τά οικονομικά ἀλλά καί γιά τό ποιός θά ἀνακηρυχθεῖ Ἅγιος !

Ἀλλά δέν εἶναι μόνο αὐτό. Ὁ Πάπας εἶναι καί Ἀ λ α θ η τ ο ς! Ὅλες του οἱ ἀποφάσεις πού λαμβάνει τελικά μόνος του δέν ἔχουν ποτέ κανένα λάθος. Εἶναι ἕνας Θεός ἐπί τῆς γῆς! Ἀκόμη καί οἱ πολυάριθμες Σύνοδοι πού συγκαλεῖ, ὅποτε θέλει, ἔχουν ἁπλῶς συμβουλευτικό χαρακτῆρα.

Μέ τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητό του ὁ Πάπας κατέστη ἕνας τύρρανος τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ ἱστορία βοᾶ γιά τά «κατορθώματά» του. Ἕνα ἀπό τά τελευταῖα του ἦταν ἡ « ἁγιοποίηση» τοῦ σφαγέως τῶν Σέρβων, Στέπινατς.

δ) Πέραν τῶν μεγάλων παρεκκλίσεων αὐτῶν ὁ Παπισμός ἔχει εἰσαγάγει καί ἄλλες πλανεμένες κακοδοξίες καί πρακτικές στη πίστη καί τή λατρεία του:

1) Πιστεύει στήν ἄσπιλη σύλληψη τῆς Παναγίας, δηλαδή δέχεται ὅτι ἡ Παναγία κατά τή γέννησή της δέν εἶχε τό προπατορικό ἁμάρημα, πρᾶγμα ἀδύνατο στόν ὁποιοδήποτε ἄνθρωπο.

2) Τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ γίνεται μέ τέσσερα δάκτυλα. Τό τέταρτο δάκτυλο συμβολίζει τήν Παναγία. Κανείς ὅμως ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά σταθεῖ δίπλα στόν λατρευόμενο Τριαδικό Θεό. Μ’ αὐτό τόν τρόπο οἱ Παπικοί ξεφεύγουν στή Μαριολατρεία.

3) Δέχεται ἐκτός ἀπό τήν Κόλαση καί τόν Παράδεισο καί τήν ἐνδιάμεση κατάσταση τοῦ καθαρτηρίου πυρός, ὅπου οἱ ψυχές καθαρίζονται ἀπό τίς ἁμαρτίες τους καί μπαίνουν στόν Παράδεισο.

4) Χρησιμοποιεῖ ἄζυμους ἄρτους στή Θεία Εὐχαριστία.

5) Ἐπιβάλλει ἀναγκαστική ἀγαμία σέ ὅλους τούς κληρικούς.

6) Τελεῖ τό Βάπτισμα διά ραντίσματος καί ὄχι διά καταδύσεως.

7) Δέν ἐπικαλοῦνται οἱ παπικοί κληρικοί τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Θεία Εὐχαριστία.

8) Τυποποίησε τή μετάληψη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ δίδοντας στούς πιστούς της τήν Ὄστια, ἕνα στρογγυλό τυποποιημένο ἀρτοποίημα. Μέχρι τή Β´Βατικάνειο Σύνοδο (1965) οἱ παπικοί δέν μετελάμβαναν Αἷμα Χριστοῦ!

9) Μπορεῖ νά τελέσει κάποιος τό γάμο του δι’ ἀντιπροσώπου!

10) Τελεῖ τό Εὐχέλαιο μόνο στούς ἑτοιμοθανάτους

11) Τελεῖ τήν ἐξομολόγηση μέσω καφασωτοῦ κιγκλιδώματος

12) Σταδιακά κατήργησε ὅλες τίς νηστεῖες, πλήν τῆς Μ. Παρασκευῆς κατά τήν ὁποία οἱ παπικοί τρῶνε…ψάρι!

13) Κατήργησε τήν ἱερατική ἀμφίεση, τό ράσο.

Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐκτροπές στήν παπική πίστη, θεολογία καί λειτουργική. Ὅλη ἡ θεολογία τοῦ παπισμοῦ, ἀφοῦ ἀπουσιάζει ἡ Χάρις, νοσεῖ. Ὁ Θεός παρουσιάζεται ὡς τιμωρός, ὡς τηρητής τῆς θείας δικαιοσύνης. Μιά ἀντίληψη νομικίστικη, μιά συναλλαγή Θεοῦ καί ἀνθρώπου κυριαρχεῖ στά θεολογικά τους συγγράμματα. Ἄν καί τίς τελευταῖες δεκαετίες ὑπῆρξε ἕνας ἐπηρεασμός τῆς παπικῆς θεολογίας ἀπό τήν ὀρθόδοξη πατερική θεολογία τό θέμα πού παραμένει εἶναι ἕνα: Ἐπιστροφή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅσο κι ἄν δεχθοῦν τήν ἀγαθή ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας οἱ παπικοί, ἄν δέν δεχθοῦν τό Ὀρθόδοξο Βάπτισμα, τήν Ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ὕπαρξή τους, καμμιά οὐσιαστική, σωτήρια ἀλλαγή δέν μπορεῖ νά ἐπέλθει στή ζωή τους. Ἀπό τήν ἄλλη, καμμιά Ἕνωση δέν μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ μέ τούς θεολογίστικους ἀκροβατισμούς τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἡ ἀληθής ἀγάπη μας πρός ὅλους τούς ἑτεροδόξους θά γίνει φανερή, ἄν τούς ἐξηγήσουμε ὅτι μέσα στό σκότος τῆς παπικῆς, προτεσταντικῆς κλπ. ἀποστασίας δέν ὑπάρχει σωτηρία

αγιαζωνη

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

 

Οι πνευματικές εμπειρίες των Αγίων και οι εκστατικές καταστάσεις των Πεντηκοστιανών

          Οι πνευματικές εμπειρίες, κατά την Ορθόδοξη διδασκαλία, είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και εκδήλωση των θείων Ενεργειών, οι οποίες κάνουν τον πιστό “σύμμορφον της εικόνας του Υιού του Θεού” και δεν εξαρτώνται είτε προκαλούνται ή καθορίζονται από τον άνθρωπο.

          Τέτοιες γνήσιες πνευματικές εμπειρίες καταγράφονται τόσο στην Π. Δ. όσο και στην Καινή. Ο Προφήτης Ησαΐας περιγράφει την εμπειρία του, θεωρώντας “επί θρόνου δόξης” τον Παντοδύναμο Θεό. Ο θεόπτης Μωυσής μίλησε με τον Γιαχβέ στη “φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτο” και στο “καπνίζον όρος” Σινά. Στο όρος Θαβώρ οι τρεις μαθητές Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης έζησαν μέσα στο άκτιστο φως της θείας φύσεως του Κυρίου. Ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος είδε “δόξαν Θεού και Ιησούν εστώτα εκ δεξιών...” Ο Απόστολος Παύλος είδε “ημέρα μέσης... ουρανόθεν υπέρ την λαμπρότητα του ηλίου περιλάμψαν φως” και ηρπάγη μέχρι “τρίτου ουρανού...εις τον παράδεισον”.

          Αλλά και η ζωή των αγίων είναι γεμάτη από πνευματικές εμπειρίες. Υπενθυμίζουμε επιλεκτικά τις εμπειρίες του Αγίου Σπυρίδωνος ο οποίος “αγγέλους έσχεν συλλειτουργούντας”, του Αγίου Νικολάου του Πλανά, του οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία και πλήθος άλλων θεωμένων ανθρώπων του Θεού. Οι γνήσιες εμπειρίες, λοιπόν, ως ορατά φαινόμενα στη ζωή των αγίων ανθρώπων, είναι αποτέλεσμα-δώρο της ενοίκησης μέσα τους του Αγίου Πνεύματος.

          Οι προκαλούμενες εκστασιακές καταστάσεις, οι μηχανικές συμπεριφορές και οι ψυχολογικοί εκβιασμοί των Πεντηκοστιανών κινήσεων δεν είναι γνήσιες εμπειρίες. Όχι μόνο διότι δεν έχουν την πηγή τους στο Άγιο Πνεύμα αλλά και διότι είναι το “αυτόματο” και αναγκαστικό αποτέλεσμα της ανθρώπινης προσπάθειας. Πρόκειται για εκβιασμό του Αγίου Πνεύματος.

          Ο επίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ σημειώνει πόσο σημαντική είναι η διάκριση στο θέμα των εμπειριών. “...Συχνά δεν είναι το Πνεύμα του Θεού που μιλάει μέσα απο τις “γλωσσολαλιές” αλλά το τελείως ανθρώπινο πνεύμα της αυθυποβολής και της ομαδικής υστερίας. Υπάρχουν ακόμη και περιπτώσεις οπού το “λαλείν γλώσσαις” είναι μια μορφή “δαιμονικής κατοχής”.

          Ζώντας μέσα στην Εκκλησία ο πιστός μένει “εν τη διδαχή του Χριστού”, και άρα μένει “εν τη αληθεία”. Δεν είναι η εμπειρία επομένως που προσδιορίζει την ορθή πίστη αλλά η ορθή πίστη που που “μετράει” την γνησιότητα της αληθινής εμπειρίας. Όταν, λοιπόν, κάποιος βρίσκεται εκτός Εκκλησίας, όπως συμβαίνει με  τους αιρετικούς, και αφεθεί να οδηγείται μόνο από προσωπικές εμπειρίες μπορεί να καταλήξει σε πλάνη. Η διάκριση “των πνευμάτων” μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα στην Αληθινή Εκκλησία, δηλαδή την Ορθόδοξη, διότι αυτή αποτελεί την εγγύηση ότι ζούμε μέσα στο χώρο όπου δρα και κινείται το Πνεύμα το Άγιον, το οποίο “πάντα χορηγεί” τα χαρίσματα.

          “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ” τ. Ιούνιος -Αύγουστος 2020

Θ. Παπαθανασίου: Η Yoga από τη σκοπιά της Ορθοδοξίας

Ομιλία του αρχισυντάκτη του περιοδικού Σύναξη, Θανάση Παπαθανασίου, στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος, Χολαργού (2012) με θέμα: Η Yoga από τη σκοπιά της Ορθοδοξίας.

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ 

          Πεντηκοστιανές κινήσεις

          Το κίνημα των Πεντηκοστιανών έχει τις ρίζες του στον Μεθοδισμό, ευσεβιστική ομάδα που εμφανίστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα στην Αγγλία και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Αμερική. Στην Ελλάδα εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1920 και γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη στη δεκαετία του 1960. Σήμερα δραστηριοποιούνται περισσότερες από είκοσι Πεντηκοστιανές ομάδες, άλλες είναι αντιτριαδικές, και άλλες “χαρισματικές’ και υπερδογματικές. Η πιο δραστήρια και πολυπληθέστερη είναι η “Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής”. Ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 1966 από τον ιατρό Λεωνίδα Φέγγο και προέρχεται από τη λεγόμενη “Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής”, που ιδρύθηκε από Έλληνες Πεντηκοστιανούς τη δεκαετία του 1930.

          Τα κύρια χαρακτηριστικά των πεντηκοστιανών αυτών ομάδων είναι:

          Η μικρή ιστορική τους πορεία. Δεν έχουν, επομένως καμία σχέση και σύνδεση με την ιδρυθείσα από τον Κύριο Εκκλησία ούτε στην πίστη ούτε στη λατρεία, ούτε πολύ περισσότερο στην “αποστολική διαδοχή”.

          Κάθε μία από αυτές τις ομάδες διεκδικεί για τον εαυτό της τον μόνο τίτλο της μόνης αληθινής Εκκλησίας του Χριστού.

          Χαρακτηρίζονται για το έντονο φονταμενταλιστικό  πνεύμα τους που εκδηλώνεται τόσο στην διδασκαλία όσο και στην συμπεριφορά προς τους έξω, αλλά και προς τους οπαδούς, που τους επιβάλλουν αυστηρή πειθαρχία.

          Υποστηρίζουν ότι η Ορθόδοξη  Εκκλησία αποστάτησε τέσσερες αιώνες μετά τους Αποστόλους και την χαρακτήρισαν “πόρνη” και “θυγατέρα της Βαβυλώνας”.

          Βασικές διδασκαλίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως είναι Ιερωσύνη, η Θεία Ευχαριστία, η περί των Αγίων και των εικόνων, καθώς και η εσχατολογία, απορρίπτονται ή αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους.

          Το Βάπτισμα το διαχωρίζουν σε δυο πράξεις: βάπτισμα στο ύδωρ και βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα. Το δεύτερο θεωρείται απαραίτητο να ακολουθήσει το βάπτισμα στο ύδωρ και μάλιστα να συνοδεύεται από τη “γλωσσολαλιά’, που αποτελεί απόδειξη  ότι έλαβε το “Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος”. Ο νηπιοβαπτισμός απορρίπτεται.

          Πολλές Πεντηκοστιανές  ομάδες χρησιμοποιούν το “Σύμβολο της Πίστεως” Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως, παρόλο που απορρίπτουν τις Οικουμενικές Συνόδους και τους θεοφόρους Πατέρες. Δέχονται και χρησιμοποιούν το κείμενο της Αγίας Γραφής και τον Κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης.

          Δίνουν μεγάλη έμφαση στις λεγόμενες “εμπειρίες”, στα “χαρίσματα”  και ειδικά στη “γλωσσολαλιά” και στο “Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος’. Με τους τρόπους αυτούς αλλά και με τις εσχατολογικές  διδασκαλίες και “προφητείες” (ιδιαιτέρως με τη διδασκαλία περί “αρπαγής”) εγκλωβίζουν τους οπαδούς  τους ή προσελκύουν νέους.

          Η σωτηρία κατά τους Πεντηκοστιανές ομάδες είναι μια πράξη στιγμιαία  και αυτόματη και εξασφαλίζεται μόλις ο πιστός δεχθεί τον Χριστό “σαν προσωπικό Σωτήρα αναγνωρίζοντας  τις αμαρτίες του”.

          Σε επόμενη ανάρτηση θα διατυπωθούν οι θέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας  για τα παραπάνω θέματα.

          “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ”, τ. 465-466

Η θέση της Εκκλησίας για το φαινόμενο των ονείρων

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Μαρτίου 2020

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

          Η δεισιδαιμονία είναι ένα από τα πλέον οικτρά, βάρβαρα και επικίνδυνα κοινωνικά φαινόμενα, το οποίο βασανίζει ανηλεώς μέγα πλήθος ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων. Είναι σύνθετη λέξη η οποία προέρχεται από τη λέξη δέος, που σημαίνει φόβος και δαίμων που σημαίνει Θεός. Οι δαίμονες ήταν για την προχριστιανική αρχαιότητα κατώτεροι «θεοί» και πιστεύονταν ότι ασκούσαν καταλυτική επιρροή στη ζωή των ανθρώπων.  Η πλήρης σημασία του όρου δεισιδαιμονία είναι φόβος Θεού. Και πράγματι οι άνθρωποι της προχριστιανικής εποχής βίωναν έναν αδιάκοπο φόβο και διακατέχονταν από ένα ανείπωτο άγχος, λόγω της απουσίας της Χάριτος του Θεού, η οποία ήρθη μετά το τραγικό γεγονός της πτώσεως των πρωτοπλάστων. 

Η απουσία κοινωνίας των ανθρώπων με την αγάπη του Θεού, γέμισε τις ψυχές τους με ενοχές και το χειρότερο: διαστράφηκε η αντίληψή τους για το Θεό. Μέσα στο σκοτασμό του νου του, δεν μπορούσε ο μεταπτωτικός άνθρωπος να νοήσει το Θεό ως αγάπη, ως ευσπλαχνία, ως ελεημοσύνη, αλλά ως ένα αόρατο φόβητρο, έναν «Θεό», πλημυρισμένο από μίσος και εκδίκηση για το ανθρώπινο γένος. Μάλιστα με το πέρασμα του χρόνου ο μεταπτωτικός άνθρωπος λησμόνησε και αυτόν ίδιο το Θεό και τον αντικατέστησε με είδωλα δικής του εμπνεύσεως, τα οποία ενσάρκωναν τους φόβους του και ικανοποιούσαν τα ταπεινά του ένστικτα.

      Οι «θεοί» είδωλα, δεν ήταν απλά ανθρώπινες επινοήσεις, αλλά κάτι χειρότερο: Ήταν κακοποιά δαιμονικά όντα, τα οποία έπαιρναν τη θέση «θεοτήτων». Ο ιερός ψαλμωδός μας διαβεβαιώνει πως «πάντες οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια» (Ψαλ.95,5). Και όντως, αν μελετήσουμε τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα, τόσο του παρελθόντος, όσο και τα τωρινά, θα διαπιστώσουμε αβίαστα πως οι ειδωλολατρικές «θεότητες» είναι ομοούσιοι των πονηρών και ακαθάρτων πνευμάτων. Οι «θεοί» της ειδωλολατρίας (αλλά και όλων των θρησκειών του κόσμου) δεν κάνουν τίποτε λιγότερο από αυτά που κάνουν τα διαβολικά πλάσματα. Οι ειδωλολατρικοί «θεοί» δεν τυραννούσαν λιγότερο τους ανθρώπους, απ’ ότι τυραννά ο διάβολος τον άνθρωπο.     

      Μέσα σ’ αυτό το εφιαλτικό κλίμα, καλλιεργήθηκαν ακραίες μορφές δεισιδαιμονίας, δηλαδή: παράλογες πρακτικές, για να τον κατευνασμό της μήνης των «θεών», με την πλέον αποκρουστική πρακτική, αυτή των ανθρωποθυσιών. Δεν έχουμε δυστυχώς τη δυνατότητα εδώ να αναφερθούμε λεπτομερώς στις μορφές της δεισιδαιμονίας, οι οποίες μάστιζαν (και μαστίζουν) τις ειδωλολατρικές κοινωνίες.    

        Στην παρούσα ανακοίνωσή μας θα ασχοληθούμε με μια από αυτές: τα όνειρα και την ονειρομαντεία. Αφορμή πήραμε από ένα πρόσφατο δημοσίευμα στο περιοδικό «Τηλεόραση οικογενειακή» με τίτλο: «Τα όνειρα και οι εφιάλτες. Πως τα ερμηνεύει η Εκκλησία και τι λέει η επιστήμη». Πρόκειται για εισήγηση του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως, π. Ειρηναίου Λαφτσή, τον οποίο συγχαίρουμε, διότι αντιμετώπισε το πρόβλημα των ονείρων με τη δέουσα επιστημονική και εκκλησιαστική οπτική. Παρουσίασε το ζήτημα των ονείρων και όλων των μορφών δεισιδαιμονίας, τα οποία απορρέουν από αυτά, όπως η μαντική και η «προφητική» τους πλευρά. Τόνισε με έμφαση πως μια πολύ μεγάλη μερίδα ορθοδόξων πιστών είναι εξαρτημένοι από τα όνειρα, τους ονειροκρίτες, και δυστυχώς από τους «ειδικούς» του αποκρυφισμού, στους οποίους καταφεύγουν να τους «ερμηνεύσουν» τα όνειρά τους. Δεν είναι δυστυχώς λίγοι εκείνοι, οι οποίοι βασανίζονται από το άγχος των ονειρικών τους «εμπειριών» και κανονίζουν τη ζωή τους, σύμφωνα με αυτές.

       Αναμφίβολα, το φαινόμενο των ονείρων είναι μια φυσική λειτουργία του οργανισμού, η οποία δεν έχει εισέτι ερευνηθεί ικανοποιητικά μέχρι σήμερα. Η ιατρική επιστήμη αναφέρει πως τα όνειρα αποτελούν υγιή κατάσταση στον άνθρωπο. Είναι υγιής όποιος ονειρεύεται, σε αντίθεση με την απουσία ονείρων, η οποία φανερώνει κάποια σωματική, ή ψυχική διαταραχή.  Σε επιστημονική ιατρική ιστοσελίδα διαβάζουμε: «υπάρχουν επιστημονικά ευρήματα που δείχνουν ότι η επαναλαμβανόμενη στέρηση του ύπνου REM (ή των ονείρων) μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Ο ύπνος και τα όνειρα, λοιπόν, είναι πολύ σημαντικά για τη σωματική και ψυχική υγεία του ανθρώπου» (https://www. iatronet.gr/ygeia/psyxiki-ygeia/article/5275/stoys-kosmoys-twn-oneirwn.html). Το πρόβλημα όμως  βρίσκεται στο είδος των ονείρων, αν δηλαδή αυτά έχουν χαρακτήρα ηρεμίας, ή ταραχής. Κι ακόμα: στην προσπάθεια κάποιων να δώσουν ερμηνεία σ’ αυτά, και το ακόμα χειρότερο: να εξαρτώνται από αυτά και να κανονίζουν τη ζωή τους ανάλογα με τις ερμηνείες τους.

Κατ’ αρχήν η λέξη «όνειρο» είναι σύνθετη και προέρχεται από τη λέξη «ον» που σημαίνει υπάρχω, και το ρήμα «είρω» που σημαίνει αφηγούμαι, συνάπτω, συναρμολογώ». Η λέξη είναι πανάρχαια και αναφέρεται στα ομηρικά έπη, αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη. Επίσης σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας: «Όνειρο είναι η έκφραση του υποσυνείδητου που μας φέρνει κατά τη διάρκεια του ύπνου αντιμέτωπους με πρόσωπα, καταστάσεις, επιθυμίες, χαρακτήρες που καταπιέζουμε στην καθημερινότητά μας. Θεωρείται ως διαδικασία ψυχολογικής αυτοθεραπείας του εγκεφάλου μας. Ο εγκέφαλός μας κωδικοποιεί και αποθηκεύει πληροφορίες στη μνήμη του. Οι πληροφορίες αυτές όταν το σώμα κοιμάται δημιουργούν μία εικονική κίνηση (σαν μικρή ταινία-εναλλαγή εικόνων) τις οποίες επεξεργάζεται».

       Ο γνωστός ψυχίατρος και χαρακτηριζόμενος ως «πατέρας της ψυχανάλυσης» Σίγκμουντ Φρόυντ είχε υποστηρίξει πως τα όνειρα περιέχουν κρυφά νοήματα και εκφράζουν τις σκέψεις,  τα συναισθήματα, τους φόβους και γενικά τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Αντίθετα ο μαθητής του, ο Ελβετός Καρλ Γιουνγκ ήρθε σε έντονη διαμάχη μαζί του, καθώς υποστήριξε πως το όνειρα συμβάλουν στην προσωπική μας ωρίμανση και μας βοηθάνε να επιλύσουμε προβλήματα που μας απασχολούν. Σύγχρονοι επιστήμονες προσπαθούν μέσω της τεχνολογίας και ιδιαίτερα δια των κλινικών μελετών του εγκεφάλου, (εγκεφαλογραφήματα), να δώσουν εξήγηση στο φαινόμενο των ονείρων, χωρίς ως τώρα να έχει δοθεί κάποια ικανοποιητική απάντηση. Αναμφίβολα όμως το είδος των ονείρων οφείλεται στην ψυχική κατάσταση του ανθρώπου.

     Η Εκκλησία μας κρατάει στάση επιφυλακτική για τα όνειρα. Βεβαίως αναφέρονται πάμπολλες περιπτώσεις στην Αγία Γραφή, αλλά και στην εκκλησιαστική μας παράδοση να διαμηνύεται το θέλημα του Θεού και δια των ονείρων. Όμως αυτό είναι κάτι το σπάνιο και έκτακτο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι είχαν εμπειρική γνώση των ψυχικών λειτουργιών του ανθρώπου, αλλά και θεία φώτιση, διέβλεψαν ότι ο διάβολος, ο μεγάλος εχθρός του ανθρώπου, εκμεταλλεύεται τη φυσική λειτουργία των ονείρων και επιχειρεί μέσω αυτών να τον πλήξει, να τον αποπροσανατολίσει. Άλλωστε ας μη λησμονούμε πως οι προχριστιανικές ειδωλολατρικές θρησκείες εκμεταλλεύονταν τα όνειρα και είχαν δημιουργήσει ολόκληρο μαντικό σύστημα, την ονειρομαντεία. Τα ιερά συναξάρια των αγίων, αλλά και περίφημες διηγήσεις των ασκητών της ερήμου αναφέρουν πλήθος περιπτώσεων δαιμονικών ονείρων. Γι’ αυτό η Εκκλησία, χωρίς να έρχεται σε σύγκρουση με την επιστήμη, όσον αφορά τη φυσική λειτουργία των ονείρων, συμβουλεύει τους πιστούς να μην δίνουν ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτά. Να μην προσπαθούν να δώσουν ερμηνείες στο περιεχόμενό τους. Και το σπουδαιότερο: να μην προσπαθούν να κάμουν προβλέψεις για το μέλλον, ορίζοντας την ονειρομαντεία ως δαιμονική ενασχόληση και επιβάλλει επιτίμια σε όσους ασχολούνται με την μαντική των ονείρων.

      Κλείνοντας το σχόλιό μας θα θέλαμε να συστήσουμε στους αγαπητούς αναγνώστες μας να μην δίνουν σημασία στα όνειρα, να μην εξαρτούν την πορεία της ζωής τους από αυτά. Κι αυτό διότι, όπως είναι αποδεδειγμένο, τα όνειρα είναι στην ουσία ασυνείδητες εικόνες, παραστάσεις και βιώματα, ως αποτέλεσμα της υπολειτουργίας του εγκεφάλου. Να μην λησμονούν ότι ο «ανθρωποκτόνος απ’ αρχής» (Ιωάν.8,2), ο αντίδικός μας διάβολος, πασχίζει να μας πλήξει και δια των ονείρων. Αν κάποιο όνειρο είναι όντως από το Θεό, η τους αγίους μας, για την ωφέλειά μας, να μην βιαστούμε να το εξηγήσουμε, αλλά να περιμένουμε και άλλα σημεία για την προέλευσή του. Άλλωστε, όπως αναφέραμε, η θεϊκή προέλευση των ονείρων είναι σπανιότατο και έκτακτο φαινόμενο. Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Εμείς οι πιστοί δεν έχουμε, (δεν πρέπει να έχουμε), άγχος για την μελλοντική έκβαση των πραγμάτων στη ζωή μας, διότι πιστεύουμε, (πρέπει να πιστεύουμε), στη Θεία Πρόνοια, η οποία μας σκεπάζει και μας καθοδηγεί. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός νίκησε και κατατρόπωσε  το διάβολο και κατάργησε το θάνατο, τον πλέον έχθιστο και ολέθριο εχθρό μας, και άρα δεν δικαιολογείται καμιά μορφή άγχους και ανασφάλειας, πολλώ δε μάλλον καταφυγή στον αποκρυφισμό, μέρος του οποίου αποτελεί η ονειρομαντεία. Με την πίστη μας στην πρόνοια του Θεού και την καλλιέργεια ηρεμίας στην ψυχή μας θα βιώνουμε ήρεμη ζωή και δεν θα μας ταλαιπωρούν εφιαλτικά όνειρα.   

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

 

Η Αστρολογία είναι αποκρυφισμός

Ο αποκρυφισμός έχει σχέση με το “απόκρυφο’, το μυστικό. Με αυτό τον όρο προσδιορίζονται σήμερα οι ικανότητες και το φαινόμενο που δεν μπορούν να ερευνηθούν και να ερμηνευτούν με βάση την κανονική επιστήμη.

          Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του αποκρυφισμού το σύμπαν αποτελεί ενιαίο οργανισμό. Υπάρχει μόνο μία συμπαντική αρχή που διαπερνά τα πάντα (πανθεϊσμός). Ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να προσδιορίσει τη ζωή του αλλά υπόκειται σε επιρροές που εκπορεύονται από συμπαντικές δυνάμεις.

          Ο κόσμος κατά την αποκρυφιστική αντίληψη, δεν έχει δική του “υπόσταση”, και βρίσκει το “νόημά” του  στην “επιστροφή”  σ’ αυτή τη “συμπαντική αρχή”, στην εξαφάνιση, δηλαδή και “απορρόφησή” του από αυτήν.

          Στο χώρο του αποκρυφισμού αναπτύσσονται ειδικές μέθοδοι και τεχνικές, που με την καθοδήγηση των δασκάλων, οι οπαδοί αυτών των δοξασιών ανακαλύπτουν και υποτάσσουν απόκρυφε δυνάμεις, για να πραγματοποιήσουν μ’ αυτό τον τρόπο τους σκοπούς τους, “καλούς ή κακούς”. Επειδή οι τεχνικές αυτές είναι απρόσιτες από την επιστημονική έρευνα, τα δε προσδοκώμενα αποτελέσματα δεν επιδέχονται επιστημονική έρευνα, γι’ αυτό γίνεται λόγος για “απόκρυφη επιστήμη”.

          Η αστρολογία ανήκει το χώρο του Αποκρυφισμού. Ο αποκρυφιστής του είδους αυτού αναζητάει στα άστρα ένα είδος “μυστικής γραφής”, που θα του αποκαλύψει τα πράγματα και θα τον βοηθήσει να πάρει τις σωστές αποφάσεις “στον σωστό χρόνο”.

          Υποστηρίζεται πως πρόκειται για “επιστήμη” του μέλλοντος του ανθρώπου ανάλογα με τις θέσεις των άστρων και της γέννησης του ανθρώπου και στη διάρκεια της ζωής του.

          Κατά την αντίληψη της αστρολογίας η θέση των άστρων τη στιγμή  της γέννησης ενός ανθρώπου “αποτυπώνει” τη μοίρα του, όπως μια φωτογραφική μηχανή. Συνεπώς, αυτό που πρέπει να κάνει, είναι να φροντίσει να “εμφανίσει αυτό το φιλμ” και να παρατηρήσει τι υπάρχει στη φωτογραφία της ζωής του. Τότε μπορεί να καταφύγει στον αστρολόγο, για να του εξηγήσει τον τρόπο που πρέπει να ενεργήσει και κάτω από ποιες συνθήκες.

          Είναι φανερό ότι η εξάρτηση είναι απόλυτη. Ο άνθρωπος που θα πέσει θύμα της αστρολογίας χάνει κάθε ίχνος προσωπικότητας.. Δεν παίρνει ποτέ αποφάσεις με βάση την προσωπική του εκτίμηση, δεν συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων που αφορούν τη ζωή του ή και την ευθύνη που συνεπάγεται η υπεύθυνη θέση που τυχόν κατέχει μέσα στην κοινωνία.

          Περιττό επομένως να τονισθεί ότι η ενασχόληση με τον αποκρυφιστικό χώρο και συγκεκριμένα με την αστρολογία είναι ασυμβίβαστη με την ορθόδοξη πίστη.

          Πρωτ. Κ. Φλάκης, “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ”459-460