ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

 

Οι πνευματικές εμπειρίες των Αγίων και οι εκστατικές καταστάσεις των Πεντηκοστιανών

          Οι πνευματικές εμπειρίες, κατά την Ορθόδοξη διδασκαλία, είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και εκδήλωση των θείων Ενεργειών, οι οποίες κάνουν τον πιστό “σύμμορφον της εικόνας του Υιού του Θεού” και δεν εξαρτώνται είτε προκαλούνται ή καθορίζονται από τον άνθρωπο.

          Τέτοιες γνήσιες πνευματικές εμπειρίες καταγράφονται τόσο στην Π. Δ. όσο και στην Καινή. Ο Προφήτης Ησαΐας περιγράφει την εμπειρία του, θεωρώντας “επί θρόνου δόξης” τον Παντοδύναμο Θεό. Ο θεόπτης Μωυσής μίλησε με τον Γιαχβέ στη “φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτο” και στο “καπνίζον όρος” Σινά. Στο όρος Θαβώρ οι τρεις μαθητές Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης έζησαν μέσα στο άκτιστο φως της θείας φύσεως του Κυρίου. Ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος είδε “δόξαν Θεού και Ιησούν εστώτα εκ δεξιών...” Ο Απόστολος Παύλος είδε “ημέρα μέσης... ουρανόθεν υπέρ την λαμπρότητα του ηλίου περιλάμψαν φως” και ηρπάγη μέχρι “τρίτου ουρανού...εις τον παράδεισον”.

          Αλλά και η ζωή των αγίων είναι γεμάτη από πνευματικές εμπειρίες. Υπενθυμίζουμε επιλεκτικά τις εμπειρίες του Αγίου Σπυρίδωνος ο οποίος “αγγέλους έσχεν συλλειτουργούντας”, του Αγίου Νικολάου του Πλανά, του οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία και πλήθος άλλων θεωμένων ανθρώπων του Θεού. Οι γνήσιες εμπειρίες, λοιπόν, ως ορατά φαινόμενα στη ζωή των αγίων ανθρώπων, είναι αποτέλεσμα-δώρο της ενοίκησης μέσα τους του Αγίου Πνεύματος.

          Οι προκαλούμενες εκστασιακές καταστάσεις, οι μηχανικές συμπεριφορές και οι ψυχολογικοί εκβιασμοί των Πεντηκοστιανών κινήσεων δεν είναι γνήσιες εμπειρίες. Όχι μόνο διότι δεν έχουν την πηγή τους στο Άγιο Πνεύμα αλλά και διότι είναι το “αυτόματο” και αναγκαστικό αποτέλεσμα της ανθρώπινης προσπάθειας. Πρόκειται για εκβιασμό του Αγίου Πνεύματος.

          Ο επίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ σημειώνει πόσο σημαντική είναι η διάκριση στο θέμα των εμπειριών. “...Συχνά δεν είναι το Πνεύμα του Θεού που μιλάει μέσα απο τις “γλωσσολαλιές” αλλά το τελείως ανθρώπινο πνεύμα της αυθυποβολής και της ομαδικής υστερίας. Υπάρχουν ακόμη και περιπτώσεις οπού το “λαλείν γλώσσαις” είναι μια μορφή “δαιμονικής κατοχής”.

          Ζώντας μέσα στην Εκκλησία ο πιστός μένει “εν τη διδαχή του Χριστού”, και άρα μένει “εν τη αληθεία”. Δεν είναι η εμπειρία επομένως που προσδιορίζει την ορθή πίστη αλλά η ορθή πίστη που που “μετράει” την γνησιότητα της αληθινής εμπειρίας. Όταν, λοιπόν, κάποιος βρίσκεται εκτός Εκκλησίας, όπως συμβαίνει με  τους αιρετικούς, και αφεθεί να οδηγείται μόνο από προσωπικές εμπειρίες μπορεί να καταλήξει σε πλάνη. Η διάκριση “των πνευμάτων” μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα στην Αληθινή Εκκλησία, δηλαδή την Ορθόδοξη, διότι αυτή αποτελεί την εγγύηση ότι ζούμε μέσα στο χώρο όπου δρα και κινείται το Πνεύμα το Άγιον, το οποίο “πάντα χορηγεί” τα χαρίσματα.

          “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ” τ. Ιούνιος -Αύγουστος 2020