“Δεν σκεφτόμαστε με όρους θνητότητας”

 

Από την αρχή της πανδημίας του κορωνοϊού τόνιζα ότι κάθε ασθένεια και προπαντός αυτή για την οποία δεν υπάρχουν φάρμακα και εμβόλιο εξάπτουν τον φόβο του θανάτου.

          Ο άνθρωπος με όλους τους σύγχρονους τρόπους, αναζητά κάποια μέθοδο για να ξεχάσει τον θάνατο, να τον αποβάλει από την ζωή του, και όταν έρχονται στην επιφάνεια μερικά περιστατικά, τότε επανέρχεται η ανάμνηση  του θανάτου και βιώνεται ψυχολογικά και υπαρξιακά ο φόβος του θανάτου.

          Ο Βούλγαρος Ιβάν Κράστεφ, που είναι πρόεδρος του Κέντρου Φιλελευθέρων Στρατηγικών της Σόφιας και μόνιμος εταίρος του Ινστιτούτου ανθρωπιστικών Επιστημών, με έδρα την Βόννη, τονίζει ότι η επιδημία του κορωνοϊού θα αφήσει κάποια παρακαταθήκη στις ανθρώπινες κοινωνίες, ότι “είμαστε θνητοί και ευάλωτοι”.

          Αυτό μας τονίζει ο Άγγελος Αθανασόπουλος στην εφημερίδα “Το Βήμα” (Κυριακή 27-9-2020) που αναφέρει ότι Ο Κράστεφ στο τελευταίο δοκίμιό του, μεταξύ άλλων γράφει: “Η κρίση αυτή μας υπενθύμισε ότι είμαστε όλοι θνητοί. Στις προηγούμενες κοινωνίες παλαιοτέρων αιώνων οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τον θάνατο  ως “παρόντα”. Κατά κάποιον τρόπο ήμασταν με τον θάνατο στο ίδιο δωμάτιο και μετά τον βάλαμε στο διπλανό δωμάτιο”. Ως συνέπεια αυτής της καταστάσεως, όπως λέει, ήταν ότι “σταματήσαμε να σκεφτόμαστε με όρους  θνητότητας. Η πανδημία επανέφερε μια αίσθηση κοινής ευαλωτότητας. Αυτή θα μείνει μαζί μας για μεγάλο χρονικό διάστημα”.

          Στο δοκίμιό του αυτό ο Κράστεφ παρατηρεί ότι η πανδημία της ιστορικής γρίπης θανάτωσε τον ίδιο αριθμό ανθρώπων από τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Όμως, ο αριθμός των βιβλίων που γράφτηκαν για τους παγκόσμιους πολέμους είναι πολύ περισσότερος από όσα γράφτηκαν για την ισπανική γρίπη. Αυτό δείχνει ότι “στην πανδημία δεν μπορείς εύκολα να εξηγήσεις για ποιον λόγο παθαίνεις”.

          Με αφορμή αυτές τις σκέψεις, σκέπτομαι ότι το γεγονός είναι ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα ότι είμαστε θνητοί, και το χειρότερο είναι ότι αισθανόμαστε ότι είμαστε δυνατοί και θα μείνουμε αθάνατοι στην γη. Κάποτε-κάποτε ξυπνάμε από αυτήν την ύπνωση και πάλι επανερχόμαστε σε αυτήν, έως ότου αντικρύσουμε κατάματα την πραγματικότητα. Ο χρόνος περνά ανέμελα και περπατάμε με βήματα παρελάσεως προς τον θάνατο.

          Είμαστε θνητοί και αιώνιοι, παραμένουμε λίγο σε αυτήν την γη και πορευόμαστε αλλού. Το πρόβλημα είναι ότι μας απορροφά το παρόν και δεν μας απασχολεί το μέλλον.

          Ζούμε  με ψευδαισθήσεις της αθανασίας πάνω στην γη και κλείσαμε τον θάνατο στο “διπλανό δωμάτιο”. “Δεν σκεφτόμαστε με όρους θνητότητας”, αλλά με ψεύτικους και παραπλανητικούς όρους επίγειας αθανασίας. Αυτό είναι το βασικό θέμα που ανέδειξε, μεταξύ άλλων, ο κορωνοϊός!

          “ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ”,          τ. 290