....Άγια- Σοφιά, μεγάλη του
Χριστού εκκλησία, κι ο πιο απαίδευτος κι ο πιο ανιστόρητος μένει άναυδος
μπροστά στο μεγαλείο σου. Ο ναός σου,
παρά τους τόσους αιώνες ζωής, στέκει πάντα ορθός, απίστευτα ζωντανός, νέος και
σημείο αντιλεγόμενο. Τα 1520 χρόνια της σταυροαναστάσιμης ζωής σου, από τότε
που σε ξανάκτισε ο Ιουστινιανός, δεν μπόρεσαν να νικήσουν το πνεύμα σου. Δεν
είναι τόσο το μεγαλείο του κτίσματος σου, το ύψος, οι καμάρες, οι κίονες, οι
πεσσοί, τα τόξα, τα μάρμαρα, ούτε η απαράμιλλη τέχνη των ψηφιδωτών, που αφήνει
τον επισκέπτη σου εκστατικό. Είναι κάτι άλλο, πολύ πιο βαθύ, που βγαίνει από
τους τοίχους και αγκαλιάζει τους επισκέπτες σου. Είναι αυτό που μεταγγίζει η
ορθόδοξη πνευματικότητα, το πνεύμα της του Θεού Σοφίας.
Μεγάλη του Χριστού εκκλησία, δεν είσαι θνητό, κτίσμα
θνητών. Μοιάζεις “όλβιος τάφος”, που ξενοδοχεί τον “εν υψίστοις οικούντα”.
“Αναπεσών εκοιμήθη ως λέων. Τις εγερεί αυτόν;”. “Μάτην φυλάττεις τον τάφο
κουστωδία”!
Καμιά μουσική και καμία ποίηση δεν μπορεί να αποδώσει το τι
νοιώθει κάποιος τις ώρες που βρίσκεται κοντά σου. Η μεγάλη πύλη του ναού σου
ανοίγει! Γλώσσες, φυλές, λαοί της γης ποδοπατιούνται να μπουν. Πρώτο αίσθημα
κατάπληξη και συνάμα κατάνυξη! Οι ξεναγοί ψελλίζουν ιστορίες φρικτές για
πορθητή, για γενιτσάρους που πάτησαν έφιπποι την Άγια σου Τράπεζα, για τζαμί ,
για μουσείο, για..... Όπου χριστιανοί όμως, όπου Έλληνες, παραμερίζουν. Κάνουν
τον σταυρό τους. Γονατίζουν, κλαίνε. Ανοίγουν διάλογο με το δάπεδο, τους
ασβεστωμένους τοίχους, τον τρούλο, τα μεγάλα παράθυρα, με κάθετο δικό σου. Άγια
Σοφιά, ψιθυρίζουν. Παλάτι κι εκκλησιά μαζί, μέσα στις εκκλησιές μας μάνα! Η
Πλατυτέρα στην κόγχη του ιερού ανέγγιχτη. Ο πορθητής απαγόρευσε να τη χαλάσουν,
γιατί του θύμιζε την Ελληνίδα μάνα του. Ο Πρόδρομος, στο υπέροχο ψηφιδωτό της
Δέησης του 12ου αιώνα, ολοζώντανος. ¨Μην κλαις, Αη-Γιάννε μου, και μη
δερνοκοπάσαι....”. Η Παναγιά στο ίδιο ψηφιδωτό, θλιμμένη. “Σώπασε Κυρά-
Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις....
Σοφία του Θεού μας, ομορφότερο δεν είναι στην πλάση. Σωστά
λένε πως σ’ έφτιαξαν άγγελοι. Πως τόλμησαν βέβηλα χέρια και σ’ άγγιξαν;
“Άφες αυτοίς”, τραγουδάνε τα χιλιοπατημένα σου μάρμαρα.
Εσένα η καρδιά σου πλατιά κι η αγκαλιά σου βαθύτερη. Όλη τη γη τη χωράει. Εμάς
συγχώρα μας. Νιώθουμε σημαίες και λάβαρα να σεργιανούν στον ορίζοντα. Κι ένα
μικρό Χερουβίμ στην Πλατυτέρα σιμά, να της ψιθυρίζει:
Κυρά Δέσποινα σώπασε. Γυρίζουν τα χρόνια. Ουκ εάλω η βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων”.
“Η Δράση μας” τ. 579
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου