Η ενοχή του Αδάμ κι εμείς.

 

Πως καταλογίζεται η ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος στους απογόνους του Αδάμ;

          Είτε καταλογίζεται η προσωπική ενοχή του Αδάμ είτε η ενοχή της μολυσμένης φύσεως του προπάτορα.

          Ο πρώτος καταλογισμός δημιουργεί δυσεπίλυτα προβλήματα. Καλά, ο Αδάμ αμάρτησε γιατί έτσι θέλησε. Δικαίωμά  του ήταν, αμάρτησε ελεύθερα και τιμωρήθηκε δίκαια. Εγώ όμως, ως άτομο ξεχωριστό και ελεύθερο, που έζησα τόσες χιλιάδες χρόνια μετά τον προπάτορα, γιατί να κληρονομώ την προσωπική ενοχή εκείνου; Αυτό δεν αντιβαίνει προς την ιδέα της αμαρτίας και της  ενοχής, η οποία εκεί μόνον καταλογίζεται όπου υπάρχει η ελεύθερη επιλογή και ενέργεια του λογικού δημιουργήματος; Και πως ο δίκαιος Θεός καταλογίζει ξένη ενοχή και τιμωρεί το πλάσμα του για κάτι για το οποίο δεν φέρει καμία προσωπική ευθύνη και συμμετοχή;

          Η ιδέα δε, ότι ο άμεσος καταλογισμός της προσωπικής ενοχής του αμαρτήματος του Αδάμ στηρίζεται στο γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι βρίσκονταν ενσωματωμένοι στη φύση του γενάρχη και αμάρταναν μαζί του στον παράδεισο, όχι μόνο δεν επιλύει το πρόβλημα αλλά το επιτείνει. Εδώ δεν θυμάμαι να ήμουνα ποτέ στον παράδεισο με τον προπάτορα και να μετείχα  στο προσωπικό του αμάρτημα. Αλλά και αν ήμουνα, αποκλειόταν ως ελεύθερο δημιούργημα, να διαχώριζα τη βούλησή  μου από την βούληση  εκείνου και να μην έπεφτα μαζί του στην αμαρτία.

          Ο δεύτερος καταλογισμός, ο έμμεσος, είναι συμφωνότερος προς τις ανθρωπολογικές αντιλήψεις της ορθόδοξης θεολογίας. Η αμαρτωλή κατάσταση δεν υπήρχε στην πρωτόκτιστη φύση στην Εδέμ. Ήταν σαφώς απόρροια της αμαρτίας του Αδάμ. Ως τέτοια δεν ήταν αρεστή στο Θεό, ήταν κάτι ενάντιο στο θέλημά του, ενάντιο στη φυσική τάξη της δημιουργίας. Ήταν συνεπώς αμαρτία, την οποία κληρονομεί ο άνθρωπος δια της φυσικής του γεννήσεως.

          Ο ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ

ΤΙ ήταν τα Οθόνια;

 

Τα οθόνια βρέθηκαν μαζί με το «σουδάριον» στον τάφο του Ιησού. Τα «οθόνια» ήταν μικρές λευκές ταινίες/ επίδεσμοι από λινό ή βαμβακερό ύφασμα,  με τις οποίες τύλιγαν κατάλληλα τον νεκρό. Η λέξη αυτή αποτελεί υποκοριστικό της λέξης «οθόνης». Τα «οθόνια» αναφέρονται ως «κειρίαι».

          Όσοι προλάβαμε τις δημόσιες προβολές ταινιών σε δημοτικούς χώρους, κατά κανόνα το καλοκαίρι, από τους διάφορους Δήμους [συνηθισμένος τρόπος ψυχαγωγίας τότε], θυμόμαστε ότι, για να γίνουν οι προβολές αυτές άπλωναν ένα λευκό πανί…. Αν μάλιστα τύχαινε να φυσάει, το λευκό αυτό πανί πηγαινοερχόταν, φούσκωνε και ξεφούσκωνε, με αποτέλεσμα το άφθονο γέλιο ακόμα και σε σοβαρές ή δραματικές ταινίες. Οθόνη λέμε και την οθόνη της τηλεόρασης, ή την οθόνη του υπολογιστή κ. λ .π., αφού κανονική οθόνη (λευκό πανί) δεν υπάρχει σ’ αυτές της συσκευές! Στις περιπτώσεις αυτές, η σημασία της οθόνης έχει επεκταθεί και σε «επιφάνεια πάνω στην οποία προβάλλονται εικόνες».

          Τη λέξη «οθόνη» (στην κανονική δηλαδή μορφή, όχι στην μορφή του υποκοριστικού «οθόνια» με τη σημασία μεγάλου λευκού πανιού/σεντονιού), θα την συναντήσουμε και στις Πράξεις των Αποστόλων 11, 5-10, σε όραμα που είδε ο Απόστολος Πέτρος σχετικά με τις επιτρεπόμενες τροφές,

          Ανδρέας Μοράτος   

Ερμηνεία στο Πάτερ Ημών «Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν..»

 

Λέμε, «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν», και από την άλλη ο άγιος Ιάκωβος ο Απόστολος λέει, «Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις» (Ιακ. 1, 2). Την απορία μας την λύνουν οι Πατέρες. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, λέει ότι υπάρχουν δύο ειδών πειρασμοί: από τη μια μεριά έχουμε τους ηδονικούς και προαιρετικούς που γεννούν την αμαρτία, και από την άλλη μεριά υπάρχουν  άλλοι πειρασμοί οι οποίοι κολάζουν την φιλαμαρτήμονα γνώμη, οι οποίοι σταματούν την αμαρτία. Έτσι, λοιπόν, παρακαλούμε να μην πέσουμε στους πρώτους πειρασμούς, τους ηδονικούς και προαιρετικούς, αλλά αν τυχόν πέσουμε στις άλλες δοκιμασίες πρέπει να τις δεχόμαστε με κάθε χαρά, γιατί αυτοί οι πειρασμοί φέρνουν τη γνώση, την ταπείνωση, τη χαρά του Αγίου Πνεύματος. Και θυμάστε αυτό που λέει στο Γεροντικό: «έπαρον τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος». Αν βγάλεις από τη ζωή μας τους πειρασμούς, αυτές τις δοκιμασίες, κανείς δεν πρόκειται να σωθεί.

          Αρχιμ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, προηγουμένου Ι. Μ. ΙΒΗΡΩΝ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ

«Εάλω η Πόλις»

 

Σε πανίσχυρη αυτοκρατορία είχε αναδειχθεί η ΚΠπολη που κατατρόμαζε τη Δύση. Είχε αναδειχθεί με το αίμα και τον όλεθρο ο Οθωμανικός γίγας τον 15^ο αιώνα. Όμως η ακατάβλητη ορμή των Ελλήνων αγωνιστών στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως στάθηκε αρκετή να κλονίσει τη δύναμη του και να εμψυχώσει τη Δύση. «Εάλω η Πόλις», αλλά η πτώση της δεν σήμαινε και το τέλος της αιωνοβίου παραδόσεως της. Παρέμεινε οικουμενική η ακτινοβολία της. Τη δόξα του μεσαιωνικού Ελληνισμού δεν την επισκίασαν καθόλου οι αιμάτινοι ποταμοί και το όργιο ολέθρου, που είχαν εξαπολύσει οι Τούρκοι επιδρομείς. Από τους ελάχιστους, αλλά γίγαντες Βυζαντινούς  υπερασπιστές της Ελευθερίας, ο θάνατος στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως ήταν στεφάνι αθανασίας! Γι’ αυτό κι ο τελευταίος των Ελλήνων αυτοκρατόρων έπεσε ε γυμνό το σπαθί. Μάρτυρας και ήρωας, ασκητής και μαχητής, υψώθηκε στη συνείδηση του Γένους  ως η ενσάρκωση της Ελληνικής αρετής. Κι από τότε συνεχίζει ορθός, στητός, αθάνατος, λαμπρός τον στίβο της εθνική μας ιστορίας, σαν το απροσμάχητο σύμβολο του Ελληνικού μας έθνους.

Σήμερα, που οι επίγονοι των στιφών του Μωάμεθ, φορείς της ίδιας ακόρεστης βαρβαρότητας εκείνων, απειλούν και πάλι τις πύλες της Πατρίδας μας, πρέπει να γνωρίζουν τούτο: Ο λαός μας, κληρονόμος της άφθαρτης δόξας του χιλιόχρονου Βυζαντίου, είναι έτοιμος, παρ’ όλες τις ολέθριες διχογνωμίες του, να επαναλάβει την αγέρωχη απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ Β΄ :

«Το την Πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν έστι, ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Γ.

Η ημέρα του Κυρίου (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Εἶναι δύσκολο νά μιλήσει κανείς γιά τή μέλλουσα κρίση. Ἐπειδή δέν θά πεῖ γιά τά παρόντα καί ὁρατά, ἀλλά γιά τά μέλλοντα καί ἀόρατα. Καί ἐγώ, πού θά μιλήσω, καί ἐσεῖς, πού θά μέ ἀκούσετε, χρειαζόμαστε πολλές προσευχές καί καθαρότητα τοῦ νοῦ καί φόβο Θεοῦ. Ἐγώ γιά νά μιλήσω σωστά, κι ἐσεῖς γιά ν᾿ ἀκούσετε προσεκτικά. Τό θέμα αὐτοῦ τοῦ λόγου εἶναι «ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου», τότε πού ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριός μας, θά ἔρθει πάλι, ὄχι ὅμως πιά σά λυτρωτής, μά σάν κριτής, «ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ». Τότε, ὅταν θ᾿ ἀστράψει ἡ ὑπερουράνια λάμψη τῆς Θεότητός Του, ὁ αἰσθητός ἥλιος θά σκεπαστεῖ ἀπό τή λαμπρότητα τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως, τ᾿ ἀστέρια θά σβηστοῦν καί ὅλα θά δώσουν τόπο στόν Ποιητή τους. «Ὥσπερ γάρ ἡ ἀστραπή ἀστράπτουσα ἐκ τῆς ὑπ᾿ οὐρανόν εἰς τήν ὑπ᾿ οὐρανόν λάμπει, οὕτως ἔσται καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἡμέρᾳ αὐτοῦ». Τότε ὁ Θεός θά τά γεμίσει ὅλα μέ τό φῶς Του, καί θά ᾿ναι πιά, μόνος Αὐτός, Ἡμέρα μαζί καί Θεός.

Ἐνῶ ὅμως γιά τούς δίκαιους καί τούς μετανοημένους ὁ Κύριος θά εἶναι Ἡμέρα ἀνέσπερη, ἀτέλειωτη καί γεμάτη χαρά παντοτινή, στούς ἁμαρτωλούς καί ἀμετανόητους θά εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀθέατος, ἐπειδή στήν παρούσα ζωή δέν φρόντισαν νά καθαριστοῦν, γιά νά δοῦν καί ν᾿ ἀπολαύσουν τό φῶς τῆς δόξας Του. Δίκαια, ἑπομένως, θά τό στερηθοῦν. Γιατί ὁ πανάγαθος Θεός χάρισε στούς προπάτορές μας – καί διαμέσου αὐτῶν καί σέ μᾶς – τό αὐτεξούσιο, ἔτσι πού νά κάνουμε τό καλό ὄχι μέ γογγυσμό ἤ μέ βία, ἀλλά μέ τήν ἐλεύθερη προαίρεσή μας. Θέλησε καί θέλει νά τηροῦμε τίς ἐντολές Του μέ χαρά καί προθυμία, ἀφοῦ, ἐκπληρώνοντας πάντα τό ἀγαθό, πραγματοποιοῦμε τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», μοιάζουμε δηλαδή στό ἀπόλυτο Ἀγαθό, σ᾿ Ἐκεῖνον, τόν Θεό, γινόμαστε χαρισματικά Θεοί, κληρονομοῦμε τήν οὐράνια βασιλεία.

Πρῶτοι ὅμως οἱ πρωτόπλαστοι ὑπάκουσαν θεληματικά στό διάβολο, παραβαίνοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔχασαν τήν ἐλπίδα νά ἐκπληρώσουν τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν» κι ἔγιναν δοῦλοι τοῦ πονηροῦ. Στή συνέχεια κι ἐμεῖς, οἱ ἀπόγονοι τῶν πρωτοπλάστων, ὑποδουλωθήκαμε σ᾿ αὐτό τόν τύραννο, ὄχι μέ καμμιά βία, ἀλλά μέ τή θέλησή μας. Κι αὐτό τό ἔδειξαν φανερά ὅσοι εὐαρέστησαν τό Θεό πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, παραδίνοντας τό θέλημά τους στόν Κύριο καί ὄχι στό διάβολο.

Θέλοντας λοιπόν ὁ φιλάνθρωπος Θεός νά ἐλευθερώσει ἀπό τή σκλαβιά τοῦ διαβόλου ὅσους Τόν εὐαρέστησαν πρίν καί μετά τό Χριστό, καθώς κι ἐκείνους πού θά Τόν εὐαρεστοῦσαν στό μέλλον, μέχρι τή συντέλεια τῶν αἰώνων, καταδέχθηκε νά γίνει ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος, τιμώντας καί δοξάζοντας ἔτσι τό ἀνθρώπινο γένος. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγαθότητα καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας, πού ὄχι μόνο δέν μᾶς τιμώρησε αἰώνια γιά τήν παράβαση τῶν ἀγίων ἐντολῶν Του, ἀλλά, ὄντας ἄφθαρτος καί αἰώνιος, ἔγινε ἄνθρωπος φθαρτός καί θνητός, σάν κι ἐμᾶς. Καί παρουσιάστηκε στή γῆ μέ σάρκα θεοφόρα, ὄχι μόνο μέ τή Θεότητά Του. Γιατί ἡ φανέρωση τῆς Θεότητός Του γίνεται κρίση σ᾿ αὐτούς πού θά φανερωθεῖ. Κι Ἐκεῖνος δέν ἦρθε νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά νά τόν σώσει. Ἄν φανερωνόταν ἡ Θεότητα ὄχι ἑνωμένη μέ τήν ἀνθρώπινη φύση στό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά μόνη Της, θ᾿ ἀφανιζόταν ἡ κτίση ὁλάκερη, γιατί ὅλοι σχεδόν τότε ἦταν κυριευμένοι ἀπό τήν ἀπιστία καί τήν ἁμαρτία. Καί ἡ Θεότητα, δηλαδή ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέν φανερώνεται σέ κανένα ἄνθρωπο ἄπιστο καί ἐμπαθῆ, τότε δέν φωτίζει, ἀλλά κατακαίει· δέν ζωογονεῖ, ἀλλά τιμωρεῖ.

Ἡ χάρη λοιπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀπρόσιτη καί ἀθεώρητη στούς ἄπιστους καί τούς ἐμπαθεῖς. Στούς ἀνθρώπους ὅμως πού ἐργάζονται τίς ἐντολές μέ πίστη, φόβο Θεοῦ καί ἀληθινή μετάνοια, ἡ χάρη ἀποκαλύπτεται καί συνάμα ἀποκαλύπτει τήν κρίση, πού μέλλει νά γίνει. Αὐτοί βλέπουν τότε κιόλας, νοερά, τήν ἡμέρα τῆς θείας κρίσεως. Καί φωτισμένοι ἀπό τή χάρη, ἀντικρύζουν καθαρά τόν ἑαυτό τους, ποιοί εἶναι καί σέ τί πνευματική κατάσταση βρίσκονται. Κι ἔπειτα βλέπουν ὅλα τους τά ἔργα, τίς σωματικές πράξεις καί τίς ψυχικές ἐνέργειες. Κι ἔτσι κρίνονται καί ἀνακρίνονται μόνοι τους ἀπό τώρα, πρίν κριθοῦν ἀπό τόν Κριτή. Συλλογίζονται ἕνα πρός ἕνα ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά τους. Σκέφτονται πώς ἐξαιτίας τους χωρίστηκαν ἀπό τόν Θεό. Μέμφονται καί καταδικάζουν τούς ἑαυτούς τους καί μετανοοῦν βαθιά καί κάνουν νηστεῖες, ἀγρυπνίες, γονυκλισίες καί ἄλλα ἔργα ἀποδεικτικά τῆς συντριβῆς τους. Καί τότε ἔρχονται σέ κατάνυξη, καί κλαῖνε καί ὀδύρονται καί βυθίζονται μέσα σέ ποταμούς δακρύων. Κι ἔτσι, λίγο-λίγο, ξεπλένονται καί καθαρίζονται, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη. Τοῦτο εἶναι τό δεύτερο βάπτισμα – τό βάπτισμα τῆς μετάνοιας στήν κολυμβήθρα τῶν δακρύων.

Μέ τό βάπτισμα αὐτό ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὁλοκάθαρος, «υἱός φωτός καί ἡμέρας». Ἔτσι στή μέλλουσα κρίση δέν κρίνεται, γιατί αὐτοκατακρίθηκε πρωτήτερα· οὔτε ἐλέγχονται τά ἔργα του ἀπό τό φῶς τοῦ Κριτοῦ, γιατί φωτίστηκε ἐδῶ πρωτύτερα· οὔτε καίγεται ἀπό τή φωτιά τῆς κολάσεως, γιατί μπῆκε μόνος του σ᾿ αὐτήν πρωτύτερα· οὔτε θεωρεῖ πώς τότε μόνο θά ἔρθει «ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου», ἐπειδή ἤδη ἔχει γίνει ὁλόκληρος ἡμέρα φωτεινή κι ὁλόλαμπρη, μέ τή μετάνοια, τήν κάθαρση καί τή μνήμη τοῦ Θεοῦ· οὔτε βρίσκεται πιά μέσα στόν κόσμο ἤ μαζί μέ τόν κόσμο, ἐπειδή νοερά ἔχει βγεῖ ἔξω ἀπό τόν κόσμο, ἐκπληρώνοντας τό λόγο τοῦ Κυρίου: «ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ᾿ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου». Νά γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Εἰ ἑαυτούς ἐκρίνομεν, οὐκ ἄν ἐκρινόμεθα· κρίνομενοι δέ ὑπό τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μή σύν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν».

Ὅσοι λοιπόν ἕγιναν ἤδη «τέκνα φωτός» καί «υἱοί τῆς μελλούσης ἡμέρας», «ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντες», δέν θά δοῦν καί δέν θά φοβηθοῦν τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, γιατί τή ζοῦν παντοτινά, λουσμένοι στό θεῖο φῶς. Γιά ὅσους ὅμως ζοῦν μέσα στό σκοτάδι τῶν παθῶν, ἡ ἡμέρα ἐκείνη – πύρινη, φοβερή, ὀλέθρια – θά ἔρθει ξαφνικά κι ἀναπάντεχα. Πότε; Ἄγνωστο. «Περί τῆς ἡμέρας ἐκείνης καί ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν», λέει ὁ Χριστός. «Ὡς παγίς γάρ ἐπελεύσεται ἐπί πάντας τούς καθημένους ἐπί πρόσωπον πάσης τῆς γῆς». Καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμπληρώνει καί μᾶς συμβουλεύει: «Περί τῶν χρόνων καί τῶν καιρῶν, ἀδελφοί, οὐ χρείαν ἔχετε ὑμῖν γράφεσθαι· αὐτοί γάρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί οὕτως ἔρχεται. Ὅταν γάρ λέγωσιν “εἰρήνη καί ἀσφάλεια”, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος καί οὐ μή ἐκφύγωσιν. Ὑμεῖς δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐστέ ἐν σκότει, ἵνα ἡ ἡμέρα ὑμᾶς ὡς κλέπτης καταλάβῃ· πάντες ὑμεῖς υἱοί φωτός ἐστε καί υἱοί ἡμέρας. Οὐκ ἐσμέν νυκτός οὐδέ σκότους. Ἄρα οὖν μή καθεύδωμεν ὡς καί οἱ λοιποί, ἀλλά γρηγορῶμεν καί νήφωμεν… Ὅτι οὐκ ἔθετο ἡμᾶς ὁ Θεός εἰς ὀργήν, ἀλλ᾿ εἰς περιποίησιν σωτηρίας διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀποθανόντος ὑπέρ ἡμῶν, ἵνα σύν αὐτῷ ζήσωμεν». Ἀμήν.

(“ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ”, Πνευματικά κεφάλαια βασισμένα σέ κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης http://HristosPanagia3.blogspot.com

Η ημέρα του Κυρίου (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος) | Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ (alopsis.gr)

 amethystos: Η ημέρα του Κυρίου (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος) (amethystosbooks.blogspot.com)

ς πότε ο πλούτος θα είναι η αιτία του πολέμου - Μέγας Βασίλειος

 

Ως πότε ο χρυσός θα είναι η αγχόνη των ψυχών, το αγκίστρι τού θανάτου, το δόλωμα της αμαρτίας; Ως πότε ο πλούτος θα είναι η αιτία του πολέμου, δια τον οποίον κατασκευάζονται όπλα, και ακονίζονται τα ξίφη; Εξ αιτίας αυτού οι συγγενείς παραγκωνίζουν την συγγένειαν, οι αδελφοί με φονικήν διάθεσιν υποβλέπει ο ένας τον άλλον. Εξ αιτίας τού πλούτου αι ερημίαι φιλοξενούν τους φονιάδες, η θάλασσα τους πειρατάς, αι πόλεις τους συκο­φάντας. Ποίος είναι ο πατέρας τού ψεύδους; ποίος ο δημιουρ­γός της πλαστογραφίας; Ποίος εγέννησε την ψευδορκίαν; Δεν είναι ο πλούτος; Δεν είναι η μέριμνα δι' αυτόν; 

Μέγας Βασίλειος

αναστασιοςκ

Πασχαλινή πνευματική ευωχία

 

«Εις τέσσαρις μόνον λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσαρα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!... Εις εκάστην εξ αυτών ευρίσκεται από ένα Ευαγγέλιον».

          «Εάν ο Χριστός δεν ανέστη, διατί τότε να πιστεύει κανείς εις Αυτόν; Ομολογώ ειλικρινώς, ότι εγώ ουδέποτε θα επίστευον εις τον Χριστόν, εάν δεν είχεν αναστή και δεν είχε νικήσει τον θάνατον, τον μεγαλύτερον εχθρόν μας».

          «Εις όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερον δυστυχισμένη ύπαρξις από τον άνθρωπον, που δεν πιστεύει εις την Ανάστασιν των νεκρών. «καλόν ή αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος».

          «Ναι, αληθώς ανέστη ο Κύριος! Και μάρτυς τούτου είσαι εσύ, μάρτυς εγώ, μάρτυς κάθε χριστιανός, αρχίζοντας από τους αγίους Αποστόλους μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας …. Και αν υπάρχει ένα γεγονός, εις το οποίον θα ηδύνατο να συνοψισθούν όλα τα γεγονότα, από  την ζωήν του Κυρίου και των Αποστόλων και γενικώς ολοκλήρου του Χριστιανισμού, αυτό θα ήτο η ανάστασις του Χριστού». «Ναι, ναι, ναι, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός με την ανάστασίν Του έδειξε και απέδειξεν, ότι είναι ο μόνος αληθινός Θεός, ο μόνος αληθινός Θεάνθρωπος εις όλους τους ανθρωπίνους κόσμους. Και κάτι ακόμη: άνευ της αναστάσεως του Θεανθρώπου δεν δύναται να εξηγηθεί, ούτε η αποστολικότης των Αποστόλων, ούτε το μαρτύριον των Αγίων, ούτε η ασκητικότης των ασκητών, ούτε η θαυαματουργικότης των Θαυματουργών, ούτε η ελπίς των ελπιζόντων, ούτε η πίστις των πιστευόντων, ούτε η αγάπη των αγαπώντων, ούτε η ελπίς των ελπιζόντων, ούτε η μετάνοια των μετανοούντων, ούτε οιαδήποτε χριστιανική αρετή ή άσκησις».

          «Εάν η χριστιανική πίστις δεν ήταν η πίστις του Αναστάντος και, κατά συνέπειαν, του αιωνίως ζώντος και ζωοποιούντος Κυρίου, ποιος θα ηδύνατο να εμπνεύσει τους Μάρτυρας εις τον άθλον του μαρτυρίου, και τους Ομολογητάς εις τον άθλον της ομολογίας, και τους Ασκητάς εις τον άθλον της ασκήσεως και οποιονδήποτε χριστιανόν εις οποιονδήποτε ευαγγελικόν άθλον;».

          Αγίου και Ομολογητή Ιουστίνου Πόποβιτς

Οι χριστιανοί σήμερα....

 

Όταν ο σύγχρονος χριστιανός μιλάει για τον Θεό, εννοεί, λίγο-πολύ, κάτι που βρίσκεται πέρα μακριά στον ουρανό, άγνωστο, ακατανόητο, φοβερό, απλησίαστο, που απλά το αποδέχεται, χρήσιμο για ώρα ανάγκης, μερικές φορές του αποδίδει μαγικές ιδιότητες και συχνά επαναλαμβάνει το ανορθόδοξο «πίστευε και μη ερεύνα».

Κατά τ΄ άλλα αυτή η πίστη στο Θεό δεν επιφέρει ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του χριστιανού. Μπορεί να εκκλησιάζεται μερικές Κυριακές, να έχει στη βιβλιοθήκη του σύγχρονα πνευματικά βιβλία, παλιές εικόνες στο σαλόνι, κάποιο κομποσκοίνι στο χέρι, να δίνει και λίγη ελεημοσύνη. Όμως παραμένει ανυπόμονος στ΄ ότι οι άλλοι δεν είναι όπως τους θέλει, μίζερος για τα χρήματα, βυθισμένος στον ατομισμό, στην καλοπέραση, στο άγχος, στον ανταγωνισμό. Αυτό όμως δεν είναι ζωή εν Χριστώ. Μυρίζει θάνατο.

Σε τι διαφέρει ο χριστιανός σήμερα από τον υπόλοιπο κόσμο; Όταν δεν έχει μακροθυμία, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι δεν έχει νοιώσει τίποτε από την εν Χριστώ ζωή. Ζωή που ανακαινίζει, μεταμορφώνει και ωραιοποιεί τον άνθρωπο και μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες.

Η ζωή των χριστιανών μη διαφέροντας καταντά επιβίωση δίχως νόημα, ανόητη, αφού δεν μπορείς να ζεις μόνο για μια σύνταξη ή για ένα δεύτερο διαμέρισμα ή για ένα καινούριο αυτοκίνητο. Δεν καρτεράμε μια ουσιαστική αλλαγή, κινούμεθα δίχως ελπίδα. Έτσι, τρέχουμε συνέχεια, υφαίνοντας κατά κάποιο τρόπο το σάβανο μας. Η ζωή, λέμε και εμείς, είναι μαύρη, άχαρη, τα ίδια και τα ίδια, μουντή, θολή, ρουτίνα.

Ο χριστιανός πρώτα-πρώτα καλείται να σκύψει και να ακούσει τη φωνή του Ευαγγελίου, που τον καλεί σε μία συνεχή διακινδύνευση της αυτάρκειας που τον διακατέχει, που πονηρού λογισμού εκείνου, που τον κινεί να λέει: ε εμείς, δόξα τω Θεώ, δεν κάνουμε τα φοβερά και αισχρά, που βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση.

Η σκέψη αυτή είναι μάλλον δαιμονοκίνητη και ο εφησυχασμός που δίνει δεν είναι ασφαλώς καθόλου αγαθός. Δεν θα δώσουμε λόγο στο Θεό μόνο γιατί δεν πράξαμε το κακό, αλλά και γιατί δεν πράξαμε το καλό, δεν αγαπήσαμε τρυφερά την αρετή.

Οι χριστιανοί σήμερα έχουν διπλή ζωή, δεν είναι ακέραιοι, ενοειδείς, οι αυτοί πάντα. Ο διχασμός αυτός είναι μια μεγάλη ταλαιπωρία. Ο χριστιανός δεν μπορεί άλλος να είναι και άλλος να φαίνεται, άλλα να λέει και άλλα να ενεργεί.

Αυτή η ηθοποιΐα, καλή ή κακή, δεν μπορεί να ανήκει σε κανέναν χριστιανό. Η αληθινή σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, χαρακτηρίζει και τις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Δεν είναι άλλος ο κυριακάτικος χριστιανός και άλλος ο καθημερινός.

Παρατηρείται, όπως και άλλοτε έχω πει, μια ευσεβής μασκοφορία. Μια ερμηνεία της μανιώδους σπουδής του ανθρώπου για την τέλεια εξωτερική του εμφάνιση, είναι τα φύλλα της συκής, για να καλύψει την εσωτερική του κενότητα και γυμνότητα. Στ΄ ακριβότερα και ωραιότερα ενδύματα δεν αντιστοιχεί το κάλλος και η τελειότητα του εσωτερικού κόσμου.

Ο χριστιανός παρασύρεται στις πολλές βιοτικές μέριμνες, τυρβάζει περί πολλά, αποσπάται στη μερικότητα, απολυτοποιεί το λίγο, το μικρό, αρέσκεται και προτιμά τους απαγορευμένους καρπούς, οι οποίοι του παρουσιάζονται ωραίοι, γλυκείς και ευχάριστοι, δεν θέλει να διαφέρει, δεν θέλει να αγωνίζεται, δεν θέλει να μειώνεται η ελευθερία του, λέει, να περιορίζεται.

Έτσι, σίγουρα οδηγείται στη αξιοποίηση πραγμάτων δευτερευόντων, που τα θεωρεί πρώτα. Επανέρχεται ο δαίμονας της Εδέμ και προτείνει το γυαλιστερό που θαμπώνει και όχι το πολύτιμο, το εύκολα βλεπόμενο, το φθηνό, το διαφημιζόμενο, το των πολλών, το παραποιημένο, το μεταχειρισμένο, το αποδεκτό, το καταναλώσιμο.

Η απόκτηση αυτή δεν είναι κατάκτηση, δεν περιέχει γνησιότητα, αγωνιστικότητα, μόχθο υπομονής και αγάπης. Εδώ έγκειται η παραπληροφόρηση, ο αποπροσανατολισμός, η παραπλάνηση στην υιοθεσία δαιμονικού ήθους, ύποπτου, ύπουλου, δόλιου τρόπου προσεγγίσεως του κόσμου.

Με τον τρόπο αυτό δίνονται σφαλερές προτεραιότητες, πλανερές, πλασματικές, αποσπασματικές αλήθειες, ωραιοποίηση της ακοσμίας, απομονωτισμός επικίνδυνος, ναρκισσισμός νοσηρός, μετάθεση του προβλήματος, πολυχρωματισμός του κελύφους. Υπερβάλλω;

Έχουμε μια μαγική αντίληψη περί Εκκλησίας εμείς οι χριστιανοί σήμερα. Λέμε: «Αν έρθεις στην Εκκλησία οι δουλειές σου θα πάνε καλά». Μα υπάρχουν χριστιανοί πιστοί που είναι άνεργοι, νέοι επιστήμονες αδιόριστοι, έμποροι πτωχεύσαντες. Λέμε: «Αν δεν έλθεις στην Εκκλησία θα καταστραφείς».

Μα ο Χριστός δεν πίεσε ερχόμενος καμία συνείδηση. Δεν έχουμε το δικαίωμα να απειλούμε, να φοβερίζουμε τον κόσμο, παιανίζοντας μάλιστα ένα σκοπό που μιλά για ένα Θεό ανύπαρκτο, ένα Θεό δηλαδή τιμωρό, εκδικητή, τρομοκράτη, φθονερό, αντίδικο. Ένα Θεό που μοιράζει καλές θέσεις εργασίας, παχυλούς μισθούς, υψηλές συντάξεις, επιδόματα, ευζωΐα, μακροζωΐα και λοιπά.

Μοιάζουμε με διαφημιστές νέων προϊόντων ομορφιάς η συνήγορους του αδικημένου Θεού. Δεν έχουμε νοιώσει ακόμη εμείς οι χριστιανοί του δύστροπου εικοστού αιώνος ότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός που σώζει και δεν σώζεται από κανέναν μας. Ο Χριστός είπε" αν θέλουμε από την καρδιά μας την τελειότητα ας τον ακολουθήσουμε. Οι σημερινοί χριστιανοί γίνονται εισαγγελείς, βασιλικότεροι του βασιλέως, με ζήλο ανεπίγνωστο, με σπουδή αδιάκριτη, με νόθο ιεραποστολισμό.

Μα, αγαπητοί μου, όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν άρρωστοι, φτωχοί οι πιο πολλοί, συχνά κυνηγημένοι, ανήμποροι, καταφρονεμένοι, δεν τους έπιανε το μάτι σου. Ο Χριστός δοξάσθηκε στον Γολγοθά. Ο πόνος είναι συνοδοιπόρος μας στη ζωή. Το σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο σταυρός. Δεν επιτρέπεται η παραπληροφόρηση.

Στην Εκκλησία μέσα συνεχίζεται, ενυπάρχει ο πόνος, αλλά έχει νόημα, έχει διέξοδο, οδηγεί σε ανάσταση. Δεν έχουμε το δικαίωμα ως ορισμένοι υποψήφιοι πολιτικοί να ξεγελάμε το λαό, υποσχόμενοι επίγειους παραδείσους. Ο Χριστός είπε ότι θα έχουμε στον κόσμο αυτό θλίψη. Δεν μακαρίζει όσους χασομερούν στα γέλια.

Επιθυμούμε και δημιουργούμε ένα νεοχριστιανισμό στα μέτρα μας, στις ανάγκες μας, άκοπο, άμοχθο, πρόχειρο, εύκολο, δίχως κανέναν κόστος, αντιασκητικό, τελικά αντιευαγγελικό.

Σε αυτή την προοπτική η Θ. Λειτουργία στο ναό είναι μια απλή ακρόαση των λεγομένων, μία θέαση των τελουμένων, που θα μπορείς να την παρακολουθείς πιο ήσυχα και από την πολυθρόνα σου στο σπίτι από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Δεν είναι θυσία, συμμετοχή, εγρήγορση, επί τω αυτώ πάντων των αδελφών συγκοινωνούντων και θερμά δεομένων.

Εντός των χριστιανικών κοινοτήτων ο ανέστιος, ο ανέραστος, ο αφιλόξενος, ο απομονωμένος και ταλαίπωρος άνθρωπος ζητά να θερμανθεί από την αγάπη και την αλήθεια. Αν ερχόμενος συναντήσει τη δική μας απροθυμία, αφιλοξενία κι αδιαφορία, την κόπωση, την αναβολή, την αδιαθεσία και αναποφασιστικότητα, τότε θα είναι τραγικό και για εμάς και για εκείνον. Αν δεν έχουμε φως και χαρά, βίωμα και ζωή, τι να προσφέρουμε; Τ΄ άλλα τα βρήκε αλλού κι ίσως καλύτερα.

Αν εμείς οι χριστιανοί δεν έχουμε τη χαρά της προσωπικής συναντήσεώς μας με τον Χριστό τότε τι νόημα έχει η αναγραφή της χριστιανικής μας ιδιότητας στην ταυτότητα κι ένας τυπικός εκκλησιασμός; Λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης πως αν δεν γνωρίσουμε τι μας έπλασε ο Θεός, δεν θα κατανοήσουμε τι μας έκανε η αμαρτία. Αν δεν γνωρίσουμε το φως της χάριτος, λέμε ότι είμαστε καλά και στο ημίφως. Στο φως αποκαλύπτεται η πραγματικότητά μας. Μέσα στο φως θ' αποκαλυφθεί η Αλήθεια της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε, που νομίζουμε, που θα θέλαμε να είναι. Η Εκκλησία είναι μία μητρική αγκάλη, που όλους θέλει να σώσει, αν θελήσουν να σωθούν. Δεν είναι θεσμός, δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι παράταξη, δεν είναι σύστημα, δεν είναι μέρος. Η Εκκλησία δεν δικάζει, δεν τιμωρεί, δεν ψάχνει για οπαδούς, δεν μετασχηματίζεται, δεν διαιρεί, δεν κουράζεται, δεν ξεκουράζεται, δεν ανησυχεί να πείσει αποστομωτικά, να υποδουλώσει και να κατατροπώσει κανένα και ποτέ. Προσέξτε το παρακαλώ.

Οι χριστιανοί σήμερα πρέπει να γίνουμε οι άνθρωποι των καθαρών βιωμάτων, να μιλά πιο βροντερά η ζωή μας η ίδια από τα πολλά λόγια μας, να μη απαιτούμε με προπέτεια το θαύμα, να μη βιαζόμαστε στην προσευχή, ν΄ ακούμε και τον άλλο, όποιος κι αν είναι, να υπομένουμε την αντίδραση, την αντίσταση του άλλου, να συνεργασθούμε με το Θεό.

Εμείς θα του δώσουμε τον εκούσιο κόπο μας, την άσκηση, κι Εκείνος τη χάρη Του και το έλεός του, αφού πάντοτε η σωτηρία του ανθρώπου είναι συνεργία Θείας Χάριτος κι ανθρώπινης ενέργειας. Ο άνθρωπος πλάσθηκε κατ΄ εικόνα Θεού κι ο σκοπός της δημιουργίας του είναι η θέωση.

Η αποστολή της Εκκλησίας είναι η σωτηρία του κόσμου, τα μυστήρια της Εκκλησίας αγιάζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, ο οποίος καθαριζόμενος φωτίζεται και θεώνεται. Αυτή είναι η οθρόδοξη θεολογία, η ανθρωπολογία, η εκκλησιολογία και η ασκητική της Εκκλησίας μας. Μη ψάχνουμε γι΄ άλλες ατραπούς, όταν μία είναι η οδός της σωτηρίας, της θεώσεως, της τελειότητος.

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου 
Σύλλογος φίλων των απανταχού κρυπτοχριστιανών

νεκρος για τον κοσμο

Το μυστήριο της Αναστάσεως

 

Η Ανάσταση του Χριστού δεν πρέπει να εορτάζεται ως ένα ιστορικό ή κοινωνικό γεγονός, αλλά ως εσωτερικό, πνευματικό, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να γίνει μέθεξη της Χάριτος της Αναστάσεως. Η νηστεία που προηγείται της εορτής όλη την περίοδο της Τεσσαρακοστής, ο ασκητικός αγώνας, αποβλέπει στην αρτιοτέρα συμμετοχή στο μυστήριο της Αναστάσεως.

          Για να επιτευχθεί, όμως, αυτό απαιτείται, όπως όλοι οι Πατέρες διδάσκουν, κάθαρση τόσο των σωματικών αισθήσεων όσο και των ψυχικών. Ο άνθρωπος έχει σώμα και ψυχή και γι’ αυτό έχει σωματικές και ψυχικές αισθήσεις. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ψάλλει : «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα  τρανώς ακουσόμεθα,  επινίκιον άδοντες». Άρα, λοιπόν, η κάθαρση του ανθρώπου είναι αναγκαία προϋπόθεση για την θεωρία και την κοινωνία του με τον Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πει: «Δια τούτο καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον».

          Σκοπός της πνευματικής ζωής είναι να ενωθεί κανείς με τον Αναστάντα Χριστό να Τον δει μέσα στην καρδιά του. Ο Χριστός ανασταίνεται μέσα στην καρδιά, νεκρώνοντας τους εμπαθείς λογισμούς  οι οποίοι παρευρίσκονται εκεί υπό την επήρεια των δαιμόνων και υπερβαίνοντας τους εμπαθείς τύπους και τις προλήψεις της αμαρτίας, όπως τότε υπερέβη τις σφραγίδες του τάφου (άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής).

          Επομένως, δεν πρόκειται για έναν εξωτερικό τυπικό εορτασμό, αλλά για εσωτερικό και πνευματικό. Με αυτό το πρίσμα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος συνιστά να μην εορτάζουμε πανηγυρικώς και κοσμικώς, αλλά θεϊκώς και υπερκοσμίως.

          Ναυπάκτου Ιεροθέου, «ΕΚΚΛ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» τ.321

ΠΟΙΟΥΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ, ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΞΕΜΑΤΙΑΣΜΑ;

 

Ο φθόνος δηλ. του φθονερού ανθρώπου είναι αγωγός, απ’ όπου διοχετεύεται στις ανθρώπινες ψυχές το δηλητήριο (=βασκανία) του διαβόλου. «Η βασκανία είναι μία δαιμονική ενέργεια, που γίνεται μέσω των φθονερών ανθρώπων» (Μ. Βασίλειος περί φθόνου, 4), «…απέλασον πάσαν διαβολικήν ενέργειαν, πάσαν σατανικήν έφοδον» (Ευχή εις βασκανίαν).

Κι αυτό σημαίνει: Βασκανία ΔΕΝ είναι ένας λ.χ. συνηθισμένος πονοκέφαλος, ή μια συνηθισμένη ζάλη κλπ., αλλά είναι κάτι το ασυνήθιστο!! Κάτι το φοβερό, το ανυπόφορο, το …σατανικό!!

Είχε κάποιος, (διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες) ένα ωραίο άλογο. Το είδε κάποιος (φθονερός) και είπε: «Τι ωραίο άλογο». Και το άλογο δεν άντεξε το «μάτι». Έσκασε, ψόφησε ακαριαία!

Ποιοί έχουν «μάτι»;
Κακό «μάτι» έχει εκείνος, που έχει μέσα του κακία! «απέλασον πάσαν φαρμακείαν των φθοροποιών και φθονερών ανθρώπων» (ευχή εις βασκανίαν).

Γι’ αυτό παλαιότερα, οι αγράμματες γριούλες, όταν έβλεπαν ένα όμορφο παιδάκι, ή άλλο τι ωραίο, το έφτυναν· και έλεγαν: «Να μην αβασκαθεί». Έβγαζαν από μέσα τους (έφτυναν) τον τυχόν κρυμμένο φθόνο.

Ποιούς πιάνει το «μάτι»;
Εφόσον η βασκανία είναι χτύπημα του σατανά στον άνθρωπο, είναι λογικό να «χτυπιόνται» από τη βασκανία, όσοι δεν είναι εφοδιασμένοι με πνευματικά όπλα, που πολεμούν και συντρίβουν το διάβολο («νηστεία» προσευχή εξομολόγηση, Θ. Κοινωνία, θα το δούμε).

Δεν πιάνει το μάτι:

Τους αγίους.

Τους ιερείς (λόγω της ιεροσύνης τους).

Και τον κάθε χριστιανό, που ζει την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

«Ξεμάτιασμα»

Και πάλι, εφόσον η βασκανία είναι χτύπημα του σατανά, απαιτείται ειδική προσευχή, που να χτυπά, εξορκίζει το διάβολο.
Τα διάφορα χαντράκια δεν ωφελούν σε τίποτα.Η Εκκλησία μας για την περίπτωση αυτή έχει θεσπίσει την ευχή «εις βασκανίαν», που διαβάζεται από ιερέα. Που σημαίνει, πως όταν σε «πιάσει» το μάτι, θα πρέπει να πας στον ιερέα, και μόνο στον ιερέα.
Αμαρτωλό ξεμάτιασμα

Σε έπιασε το «μάτι». Αντί, λοιπόν, να πας στον ιερέα, πας στη γειτόνισσά σου, στη κουμπάρα σου, κ.λ.π., και σου κάνουν ξόρκια! Όμως έτσι αμαρτάνεις και συ, και αυτές που σε ξεματιάζουν. Εσύ, γιατί περιφρόνησες το λειτουργό του Χριστού (τον ιερέα), και κτύπησες ξένες πόρτες, αυτές γιατί πήραν τη θέση του ιερέα.

Μάθε, λοιπόν, πως ο λαϊκός, επειδή στερείται ιεροσύνης, δεν έχει δικαίωμα να σε «σταυρώνει».

Ο πατέρας ή η μητέρα, επειδή είναι πρόσωπα ιερά, και επειδή έχουν εξουσία στα παιδιά τους, μπορούν να «σταυρώνουν» τα παιδιά τους και μόνο τα παιδιά τους. (Το ίδιο ισχύει και για τον παππού ή τη γιαγιά σε σχέση με τα εγγονάκια τους ή με πνευματικούς γονείς, τους νονούς, ή με μοναχούς). Όμως και πάλι προσοχή! Θα πρέπει να λένε προσευχές της Εκκλησίας μας και μόνο της Εκκλησίας μας (λ.χ. «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ή το «απολυτίκιο» ενός αγίου κ. ά).

Με ποιο, λοιπόν, δικαίωμα σε σταυρώνουν άνθρωποι χωρίς ιεροσύνη; (Και γιατί δεν σταυρώνεσαι από μόνος σου; Άγιο είναι το χεράκι τους;)

Το εξίσου σημαντικό: Ο λαϊκός επειδή δεν έχει ιερωσύνη, δεν μπορεί να κάνει ένα μυστήριο, λ.χ. «ευχέλαιο». Και όμως, η γειτόνισσά σου, η κουμπάρα σου τολμούν (!) και κάνουν «ευχέλαιο». «Αγιάζουν» από μόνες τους το λαδάκι (!), που θα σε …σταυρώσουν!! (Διερωτήθηκες ποτέ, γιατί δεν προτιμούν το λαδάκι του κανδηλιού;).

Και να ήταν μόνο αυτό;

Το επικίνδυνο σημείο είναι όταν στο «μυστήριό» τους ανακατεύουν λόγια της Εκκλησίας μας με ξένα λόγια (=του διαβόλου). Λες και οι ευχές της Εκκλησίας μας χρειάζονται την ενίσχυση των «ευχών» του διαβόλου!

Λοιπόν, ποιά λόγια θα πιάσουν; Της Εκκλησίας ή του διαβόλου; Είναι δυνατόν να ακούσει ο Κύριος «μαγαρισμένες» προσευχές;

Θα πεις:

-Μα είναι γυναίκες χριστιανές, κάνουν τον σταυρό τους, επικαλούνται το όνομα του Θεού!

-«Γι’ αυτό (απαντά ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) τις αποστρέφομαι! Γιατί χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού για να Τον υβρίζουν! Γιατί, λέγοντας πως είναι χριστιανές, κάνουν εκείνα που κάνουν οι ειδωλολάτρες! Και οι δαίμονες ανέφεραν το όνομα του Θεού, αλλά ήταν δαίμονες! Ο Κύριος τους επέπληξε και τους έδιωξε!» (Κατήχησις I΄).

Και πάλι:

Μα μόλις με ξορκίζουν, είμαι μια χαρά!

Μπορεί να είναι ψυχολογικό.

Μπορεί και να σε έκανε ο διάβολος καλά, φυσικά για το κακό σου…

Διδακτικό περιστατικό

Στις 2.3.1998 ο πατρινός κ. Ε., μου ανέφερε, κάτι που συνέβη στον ίδιο, πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια.

Από 14 ετών οι δικοί του κάθε τόσο τον πήγαιναν σε μια κυρία για «ξεμάτιασμα».

Όμως το συνεχές «ξεμάτιασμα» έδωσε «λαβή» στο διάβολο. Άρχισε τώρα και ο ίδιος (κ. Ε.) να έχει «μάτι», να «αβασκαίνει». Όποιον θαύμαζε, του συνέβαινε κακό. Έβλεπε λ.χ γυναίκα να περπατά, αμέσως η γυναίκα σκόνταφτε και έπεφτε.

Το 1983, Μ. Πέμπτη βράδυ, παρακολουθούσε την ακολουθία των αγίων Παθών στον Ι. ναό αγίου Σπυρίδωνος Αιγάλεω. Ξαφνικά ένοιωσε ζάλη. Θόλωσε το μυαλό του. Έβλεπε το εκκλησίασμα να χάνεται από μπροστά του. Ταυτόχρονα τον έπιασε κρύος ιδρώτας. Δεν άντεξε. Βγήκε έξω.

Τον ακολούθησε «κατά πόδας» (έξω, στην αυλή) μια γνωστή κυρία (που ξεμάτιαζε…). Τον πλησίασε και του είπε: «Τί έπαθες, Ε;». Και άρχισε να τον ξεματιάζει, διαβάζοντας κάτι παράξενες «ευχές» (επικλήσεις δαιμόνων).

Στην «ιερή» (=δαιμονική) αυτή στιγμή, ο κ. Ε. παρατήρησε κάτι, που τον συγκλόνισε!

Η όψη της κυρίας αλλοιώθηκε! Το βλέμμα της ήταν απαίσιο! Ταυτόχρονα την «έπιασε» ένα παράξενο χασμουρητό! Το στόμα της θύμιζε στόμα άγριου θηρίου! Στο τέλος έβγαλε από την κοιλιά της ένα φυλακτό». «Πάρτο (του είπε), φόρεσέ το και δεν θα σε ξαναπιάσει».

Και με τις σατανικές της επικλήσεις (=βοήθεια του διαβόλου) ο ασθενής έγινε προσωρινά καλά…

Ο κ. Ε., μετά απ’ αυτό που είδε, κατάλαβε την παγίδα του σατανά, εξομολογήθηκε, και ησύχασε. Αλλά, και έπαψε πλέον να αβασκαίνει».

(Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη, «Διάβολος, Μάγια, Μέντιουμ)

 

Ο Άγγελος εβόα [Δ. Κυφιώτη] & Συμφώνως Παρθένε [Ι. Αρβανίτη] | ΕΛΒΥΧ 07.05.2023 Charis Trasanis

 

Charis Trasanis

Η Κρίσις του Θεού για όλους μας - Αλέξανδρος Τσιριντάνης

 

Η απόφαση για τους πολλούς θα είναι ετυμηγορία του Ενός. "Εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτον των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί ποιήσατε". Οι κρίσεις των ανθρώπων για τους άλλους στηρίζονται σε ό,τι βλέπουν ως θεατές. Η Κρίσις του Θεού για όλους μας, βασίζεται σε όσα γνωρίζει ως καρδιογνώστης.

Αλέξανδρος Τσιριντάνης

Αναστασιοςκ

Ο Ιησούς και η Σαμαρείτισσα

 

Ο Ιησούς δεν διστάζει να συναναστρέφεται δημόσια με γυναίκες. Μία από αυτές είναι η γυναίκα από τη Σαμάρεια. Η Σαμαρείτισσα πηγαίνει να βγάλει νερό από το πηγάδι, ο Ιησούς όμως της προσφέρει το αιώνιο, «ζωντανό» νερό. Διδάσκει μια Σαμαρείτισσα ξεπερνώντας τις προκαταλήψεις μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών και δεν υποβιβάζει τη γυναίκα που είχε προηγουμένως αμαρτήσει. Αντίθετα, την εξυψώνει προσφέροντάς της την αλήθεια της πίστης και την αποκάλυψη ότι ο ίδιος είναι ο Μεσσίας που αναμένουν.

          Ο Ιησούς προσκαλεί μια γυναίκα αλλόθρησκη και ανήθικη με σκοπό να την απομακρύνει από την αμαρτία. Η Σαμαρείτισσα εκπλήσσεται που κάποιος Ιουδαίος της απευθύνει τον λόγο και μάλιστα για τον επιπλέον λόγο ότι είναι γυναίκα. Δεν είναι μόνο η καταγωγή, αλλά και το φύλο: «Εσύ Ιουδαίος κι εγώ Σαμαρείτισσα. Πως μπορείς να ζητάς να σου δώσω να πιείς;» Η Σαμαρείτισσα θεωρούνταν αμαρτωλή γιατί είχε αλλάξει πολλούς συντρόφους και είχε σχέση με άντρα εκτός γάμου.

          Ο Ιησούς έρχεται σε αντίθεση με τα στερεότυπα που επικρατούσαν σχετικά με το φύλο, τη θρησκεία, την καταγωγή και τις κοινωνικές νόρμες. Ανατρέπει τα δεδομένα της εποχής του και της εμπιστεύεται το μυστικό της λατρείας «εν πνεύματι και αληθεία», υπερβαίνοντας την αντίθεση της παράδοσης μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών. Ενθαρρύνει ο ίδιος τις γυναίκες να αναλάβουν ρόλους που εκείνη την εποχή θεωρούνταν αντρικοί. Άλλωστε η Σαμαρείτισσα είναι η πρώτη γυναίκα που κηρύττει το ευαγγέλιο.

          «ΣΥΝΑΞΗ», τ. 165

Μηνύματα Αναστάσιμα...

 

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών,

Χαίρετε, λαοί, και αγαλλιάσθε»

 

«Η Ανάστασίς σου Χριστέ  Σωτήρ,

άπασαν εφώτισε την οικουμένην»

«Εορταζέτω πάσα κτίσις την Έγερσιν Χριστού,

εν η εστερέωται»

«Σήμερον σωτηρία τω κόσμω, ότι ανέστη Χριστός

ως παντοδύναμος»

«Τον αρχηγόν της σωτηρίας ημών

Χριστόν δοξολογήσωμεν»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Γκρέμισε τα είδωλα

          Θεέ  μου, πως άφησες  να γίνει αυτό; Πως ανέχθηκες να ξανασυσταθούν τα είδωλα; Δεν « παροξύνεται το Πνεύμα» Σου το άγιο, όταν «θεωρείς κατειδώλους τας πόλεις»;

          Δεν τρέφει την ιερή οργή Σου το γεγονός, ότι η ζωή μας κατάντησε μια εκφυλιστική ειδωλολατρία;

          Δεν βλέπεις ότι η λατρεία ορισμένων μοντέρνων ειδώλων φθάνει στο παραλήρημα, εγγίζει τα όρια της παραφροσύνης;

          Θεέ  μου, τα είδωλα τα τερατώδη και αφύσικα, τα γοητευτικά και στημένα στα σταυροδρόμια μας! Με εκείνο το μάτι το αρπακτικό, με κείνο το στόμα που καταπίνει αχόρταγο, τα δόντια που αλέθουν εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, τρυφερά νιάτα και παιδιά!

          Όχι! Δεν μπορεί!

          Ω Κύριε, λευτέρωσέ μας λοιπόν από τα είδωλα. Γκρέμισε τα. Δεν βλέπεις ότι μεταμόρφωσαν τη ζωή μας σε πυρετό, ηδονή και πλήξη;

          Λύτρωσε τα τρυφερά νιάτα, σώσε την ώριμη ηλικία. Οι δρόμοι μας γέμισαν λάσπη, τα σπίτια  γέμισαν λάσπη.

          Φθάνει πια, Θεέ μου, μη μακρύνεις τη βοήθειά Σου.

          Σάρωσε τα είδωλα, σάρωσε το θάνατο, ανάκοψε το ρεύμα του εκφυλισμού.

          Μας είπες, Πανάγαθε, όλος στοργή. «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων». Μας είναι όμως πολύ δύσκολο να φυλαχθούμε. Γι’ αυτό φώτισέ μας Συ.

          Φώτισε τον κόσμο Σου.

          Σώσε μας από τα είδωλα, Άναρχε, Απερίγραπτε, Μόνε Αληθινέ Θεέ.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου, πρώην Αμερικής

Αργές Καταβασίες Αναστάσεως, Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ήχος Α΄ - Θεσσαλονικείς Υμνωδοί |Μελίσματα Ψαλτικής

 

11 Μαΐ 2023 #ΜελίσματαΨαλτικής #ΔημήτριοςΠαπάνης #ΘεσσαλονικείςΥμνωδοί

#ΜελίσματαΨαλτικής, #ΔημήτριοςΠαπάνης, #ΘεσσαλονικείςΥμνωδοί, #ΠέτρουΛαμπαδαρίου Οι Ειρμοί της Α΄, Γ΄, Ζ΄, Η΄ και Θ΄ Ωδής του Κανόνος τής Αναστάσεως. Μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ήχος Α΄ αργός ειρμολογικός. Ψάλλει ο Χορός Ψαλτών Θεσσαλονικείς Υμνωδοί υπό την χοραρχία τού Πρωτοψάλτου τού Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Θεσσαλονίκης Ιωάννου Λιάκου. ℹ️ Ζωντανή ηχογράφηση από ψαλτική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον ως άνω Ιερό Μητροπολιτικό Ναό. Πηγή:    • Βίντεο   Κεφάλαια: 00:00 Α΄ Ωδή 01:17 Γ΄ Ωδή 02:14 Ζ΄ Ωδή 03:45 Η΄ Ωδή 05:11 Θ΄ Ωδή 🔊ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΠΙΟ ΠΡΌΣΦΑΤΟ ΒΊΝΤΕΟ στο Μελίσματα Ψαλτικής ΕΔΩ: https://bit.ly/3gLjjdZ ‼️‼️ ΜΗΝ ξεχάσετε να κάνετε ΕΓΓΡΑΦΗ στο κανάλι μας στον σύνδεσμο που ακολουθεί https://bit.ly/3iKX7mP ❤️ Στηρίξτε το διαδικτυακό κανάλι μας με την ΔΩΡΕΑΝ εγγραφή σας! ➡️ Πατήστε το καμπανάκι 🔔 δίπλα στο κουμπί τής ΕΓΓΡΑΦΗΣ ⤴️ για να λαμβάνετε όλες τις ειδοποιήσεις από το κανάλι μας! 📌 Σημειώσεις-όροι χρήσης: ⛔ Απαγορεύεται το κατέβασμα και η χρήση αποσπασμάτων ή ολόκληρων βίντεο για οποιαδήποτε λόγο χωρίς γραπτή ΑΔΕΙΑ. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα. ✅ Επιτρέπεται μόνο η ενσωμάτωση των βίντεο σε blogs και ιστοσελίδες με αναφορά στην πηγή. ✅ Επιτρέπουμε ελεύθερη δημοσίευση σε κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα στο οποίο αναφέρεται στο βίντεο. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας φέρει την ευθύνη των όσων γράφει και Τo Video production δε φέρει ουδεμία νομική ή άλλη ευθύνη. Το κανάλι μας ως επίσημος συνεργάτης της εταιρείας Google you tube προστατεύεται από ειδικό πρόγραμμα προστασίας συνεργατών και μας παρέχει τις απαραίτητες πληροφορίες για όσους δολίως και σκοπίμως αναγράφουν προσβλητικά σχόλια και αναρτήσεις έτσι έχουμε την δυνατότητα διαγραφής πλαστών λογαριασμών και τον εντοπισμό αυτών σε συνεργασία με την δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος για όλες τις νόμιμες συνοπτικές νομικές διαδικασίες που θα επιβληθούν και επιβαρύνουν τον κακόβουλο χρήστη.

Τα νεανικά όνειρα και οι εξετάσεις

Οι Πανελλήνιες εξετάσεις ανέκαθεν ήταν συνδεδεμένες με την εκπλήρωση των νεανικών ονείρων για μια νέα πορεία. Η επιτυχία σ’ αυτές είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία στη νεανική ζωή, δικαίωση για έναν μεγάλο κόπο, επιβίωση σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού, άνοιγμα ενός παραθύρου με θέα στο μέλλον, αλλά και απογαλακτισμός από το πατρικό σπίτι, χρόνος ενηλικίωσης. Η τελευταία μέρα των εξετάσεων συνοδεύεται από την ανακούφιση, την χαρά, το αίσθημα ότι δεν έχει άλλο. Ακόμη και το λογικό άγχος για τα αποτελέσματα  δεν μπορεί να ισοσταθμιστεί με το αίσθημα ότι κάτι μεγάλο τελείωσε και ότι ο νέος αντιμετώπισε την πρώτη μεγάλη πρόκληση της ζωής του.

          Δεν ωφελεί ο μεγαλύτερος να υπενθυμίσει στον νέο ότι τίποτε δεν τελείωσε, αλλά όλα έχουν συνέχεια. Ότι χρειάζεται μέτρο στην χαρά και στην λύπη. Ότι τα όνειρα υπάρχουν για να αλλάζουν. Ότι η νίκη και η ήττα δεν είναι συνολική της προσωπικότητας, αλλά έχει να κάνει με τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες συμμετείχε ο νέος στις εξετάσεις, με την ικανότητα να αντιμετωπίσει επαρκώς την στιγμή με την φώτιση, με την δυνατότητα προσαρμογής στις απαιτήσεις ενός συστήματος που ζητά χωρίς να έχει προσφέρει αντίστοιχα.

          Ότι ο αληθινός νικητής είναι αυτός που συνεχίζει, που ξέρει ότι σκαλί-σκαλί έρχεται η πρόοδος, που μπορεί να  αδράξει ευκαιρίες, που γνωρίζει να φυλά τον εαυτό του από τα μεγάλα λάθη, που έχει λίγο πάθος σε ό, τι κάνει, δηλαδή αγαπά. Αληθινός νικητής είναι αυτός που ταξίδεψε στην γνώση και την έκανε κτήμα ζωής. Που μπόρεσε να δει τον εαυτό του μέσα από την περιπέτεια των εξετάσεων. Που κατάλαβε τον χαρακτήρα του, που έκλαψε η γέλασε, αδιάφορο, αλλά φάνηκε αληθινός. Που ένιωσε ότι δεν είναι εγωισμός να θέλεις να είσαι πρώτος, αλλά να νομίζεις ότι η ζωή σου χρωστά και δεν πρέπει να  αποδεχθείς κανένα άλλο αποτέλεσμα εκτός από το «θέλω» σου.

          Οι περισσότεροι νέοι ή το ανακαλύπτουν αυτό αργότερα, στην απογοήτευση της πανεπιστημιακής σχολής, ακόμη κι αν έχουν επιλέξει, ή όταν διαπιστώνουν ότι κανένα πτυχίο δεν τους εξασφαλίζει την αποδοχή της σχέσης. Ότι στο πανεπιστήμιο χρειάζεται να συνεχίσεις να παλεύεις όχι μόνο να μάθεις, αλλά να σε αγαπήσουν και να αγαπήσεις και ότι αυτό δεν έχει να κάνει με την fast track   νοοτροπία των καιρών που ονομάζεται «να περνάς καλά».

          Ότι το «κάθεσαι», όνειρο των παλαιών, είναι όχι απλώς ουτοπία, αλλά εξαναγκασμός, γιατί δύσκολα θα βρεις εργασία στα μέτρα σου και ανάλογα με τις σπουδές σου. Ότι η υπομονή και το τρέξιμο σου χαρίζουν πρόοδο και όχι ένα μαγικό χέρι που σου φέρνει όλα κατά πως νομίζεις  ότι σου αξίζει.

          Σ’ αυτόν τον δρόμο η πίστη στον Θεό είναι πολύτιμος παράγοντας. Γεννά ελπίδες εκπλήρωσης ονείρων, αλλά και εμπιστοσύνη ότι η πρόνοιά Του  θα ανοίξει δρόμους που θα είναι προς το αληθινό όφελος. Η πίστη δεν είναι παθητικότητα, αλλά συνέργεια στον αγώνα του αγαθού. Ας την βρούμε αναζητώντας την Εκκλησία των σχέσεων, χωρίς να φοβηθούμε από την Εκκλησία των τύπων!.

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ