ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Γκρέμισε τα είδωλα

          Θεέ  μου, πως άφησες  να γίνει αυτό; Πως ανέχθηκες να ξανασυσταθούν τα είδωλα; Δεν « παροξύνεται το Πνεύμα» Σου το άγιο, όταν «θεωρείς κατειδώλους τας πόλεις»;

          Δεν τρέφει την ιερή οργή Σου το γεγονός, ότι η ζωή μας κατάντησε μια εκφυλιστική ειδωλολατρία;

          Δεν βλέπεις ότι η λατρεία ορισμένων μοντέρνων ειδώλων φθάνει στο παραλήρημα, εγγίζει τα όρια της παραφροσύνης;

          Θεέ  μου, τα είδωλα τα τερατώδη και αφύσικα, τα γοητευτικά και στημένα στα σταυροδρόμια μας! Με εκείνο το μάτι το αρπακτικό, με κείνο το στόμα που καταπίνει αχόρταγο, τα δόντια που αλέθουν εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, τρυφερά νιάτα και παιδιά!

          Όχι! Δεν μπορεί!

          Ω Κύριε, λευτέρωσέ μας λοιπόν από τα είδωλα. Γκρέμισε τα. Δεν βλέπεις ότι μεταμόρφωσαν τη ζωή μας σε πυρετό, ηδονή και πλήξη;

          Λύτρωσε τα τρυφερά νιάτα, σώσε την ώριμη ηλικία. Οι δρόμοι μας γέμισαν λάσπη, τα σπίτια  γέμισαν λάσπη.

          Φθάνει πια, Θεέ μου, μη μακρύνεις τη βοήθειά Σου.

          Σάρωσε τα είδωλα, σάρωσε το θάνατο, ανάκοψε το ρεύμα του εκφυλισμού.

          Μας είπες, Πανάγαθε, όλος στοργή. «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων». Μας είναι όμως πολύ δύσκολο να φυλαχθούμε. Γι’ αυτό φώτισέ μας Συ.

          Φώτισε τον κόσμο Σου.

          Σώσε μας από τα είδωλα, Άναρχε, Απερίγραπτε, Μόνε Αληθινέ Θεέ.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου, πρώην Αμερικής