Το μυστήριο της Αναστάσεως

 

Η Ανάσταση του Χριστού δεν πρέπει να εορτάζεται ως ένα ιστορικό ή κοινωνικό γεγονός, αλλά ως εσωτερικό, πνευματικό, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να γίνει μέθεξη της Χάριτος της Αναστάσεως. Η νηστεία που προηγείται της εορτής όλη την περίοδο της Τεσσαρακοστής, ο ασκητικός αγώνας, αποβλέπει στην αρτιοτέρα συμμετοχή στο μυστήριο της Αναστάσεως.

          Για να επιτευχθεί, όμως, αυτό απαιτείται, όπως όλοι οι Πατέρες διδάσκουν, κάθαρση τόσο των σωματικών αισθήσεων όσο και των ψυχικών. Ο άνθρωπος έχει σώμα και ψυχή και γι’ αυτό έχει σωματικές και ψυχικές αισθήσεις. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ψάλλει : «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα  τρανώς ακουσόμεθα,  επινίκιον άδοντες». Άρα, λοιπόν, η κάθαρση του ανθρώπου είναι αναγκαία προϋπόθεση για την θεωρία και την κοινωνία του με τον Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θα πει: «Δια τούτο καθαρτέον πρώτον εαυτόν, είτα τω καθαρώ προσομιλητέον».

          Σκοπός της πνευματικής ζωής είναι να ενωθεί κανείς με τον Αναστάντα Χριστό να Τον δει μέσα στην καρδιά του. Ο Χριστός ανασταίνεται μέσα στην καρδιά, νεκρώνοντας τους εμπαθείς λογισμούς  οι οποίοι παρευρίσκονται εκεί υπό την επήρεια των δαιμόνων και υπερβαίνοντας τους εμπαθείς τύπους και τις προλήψεις της αμαρτίας, όπως τότε υπερέβη τις σφραγίδες του τάφου (άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής).

          Επομένως, δεν πρόκειται για έναν εξωτερικό τυπικό εορτασμό, αλλά για εσωτερικό και πνευματικό. Με αυτό το πρίσμα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος συνιστά να μην εορτάζουμε πανηγυρικώς και κοσμικώς, αλλά θεϊκώς και υπερκοσμίως.

          Ναυπάκτου Ιεροθέου, «ΕΚΚΛ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» τ.321